Ότι ζητούσα να βρω Γεωργία Νταγάκη

Μια καταπληκτική νεαρή τραγουδίστρια και λυράρισσα, η Γεωργία Νταγάκη, σε ένα τραγούδι με μουσική δική της και στίχους του Σπύρου Πανηγυράκη.

Για μένα είσαι στη ζωή

Ό,τι ζητούσα να βρω

Μια ζωγραφιά χρωματιστή

Μέσα σε φόντο μαύρο

Χαμοφτεριασμένες και προστάτες

"Χαμοφτεριασμένη" ήταν η γυναίκα της Μανιάτικης κοινωνίας που δεν ήταν απλά φτωχή, αλλά είχε και άνδρα που θεωρούταν κατώτερος, δειλός.

Τα ίδια κριτήρια ίσχυαν και στη Σουλιώτικη κοινωνία του τέλους του 18ου αιώνα, όπου η θέση της γυναίκας στις συναναστροφές (όποιες ήταν αυτές, από την εκκλησία μέχρι τη σειρά στο γέμισμα της στάμνας στην πηγή) ήταν αντανάκλαση όχι απλά της φτώχειας, αλλά και της έλλειψης γενναιότητας του άνδρα της.

Στις κοινωνίες αυτές δηλαδή η φτώχεια θεωρούνταν αποτέλεσμα δειλίας και οκνηρίας και άξιζε κάθε περιφρόνησης. 

Αυτό είχε βέβαια την εξήγησή του, καθώς ο πλουτισμός στις κοινωνίες αυτές, ιδιαίτερα του Σουλίου, εκείνη την εποχή που περιγράφω, ήταν αποτέλεσμα αρπαγών, εκβιασμών, τοκογλυφίας και παροχής υπηρεσιών "προστασίας" προς τους αδύνατους και ταλαιπωρημένους (και) από τους Τούρκους κατοίκους των οικισμών της περιοχής.

Η γυναίκα λοιπόν έπρεπε να παίξει και αυτή το ρόλο της και να επηρεάσει ανάλογα τον άνδρα της, για το λόγο τούτο και η περιφρόνηση και προς το δικό της πρόσωπο.

Αν τα παραπάνω αποτελούν αντικειμενική ερμηνεία μιας πραγματικότητας ή εκ των υστέρων προσπάθεια δικαιολόγησης των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων αυτών των κοινωνιών είναι ασφαλώς θέμα περαιτέρω προβληματισμού.

The Casual Vacancy της JK Rowling

Η διάσημη από τη σειρά των βιβλίων του Harry Potter  συγγραφέας  JK Rowling έγραψε πρόσφατα το πρώτο της βιβλίο για ενήλικες. 

Ο τίτλος Casual Vacancy είναι σχετικά δύσκολο να αποδοθεί στα ελληνικά. Η κατά λέξη μετάφραση είναι "Απρόβλεπτη κένωση θέσης" και ο κεντρικός πυρήνας της ιστορίας είναι ακριβώς η αλυσίδα των γεγονότων που ξετυλίγονται μετά τον αιφνίδιο και απροσδόκητο θάνατο ενός μέλους του κοινοτικού συμβουλίου μιας φανταστικής και ειδυλλιακής μικρής πόλης της Βρετανίας.

Η συγγραφέας περιγράφει με αριστοτεχνικό τρόπο τις σχέσεις, τις έριδες,τους ανταγωνισμούς και τους έρωτες μιας κλειστής κοινωνίας ανθρώπων, μεγάλων και μικρών. Μπορεί να είναι μυθιστόρημα για ενήλικες, αλλά και εδώ οι έφηβοι παίζουν τον βασικότερο ρόλο και είναι αυτοί που προσδιορίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις. Φαίνεται ότι η συγγραφέας δεν μπορεί πολύ εύκολα να τινάξει από πάνω της τόσα χρόνια και τόσα βιβλία και ταινίες, όπου τα παιδιά είναι οι πρωταγωνιστές!

Η πλοκή είναι σφιχτή και καλοδουλεμένη και οι χαρακτήρες χρωματίζονται καθαρά και με επιτυχία. Τα "μικρά" που τους απασχολούν σε καμιά περίπτωση δεν αδυνατίζουν την ένταση και την επιμονή με την οποία διεκδικούν τους στόχους τους. Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει, όπως άλλωστε και συνήθως στην ζωή μας. Και όταν κάποια στιγμή εμφανίζεται -όχι πάντως με υπερφυσικό τρόπο τύπου Harry Potter- το "φάντασμα" του πρόσφατα χαμένου κοινοτικού συμβούλου, το βιβλίο μπαίνει στην τελική και δραματική του ευθεία.

Υπάρχει λοιπόν ενδιαφέρουσα πλοκή, υπάρχουν όμορφα δομημένοι χαρακτήρες και υπάρχει και κορύφωση με τη σχετική συγκίνηση.

Εν τέλει ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, ειδικά αν το ξεκινήσει κανείς με προσδοκίες σωστού ύψους.

Σωστές κουβέντες

Αλέκος Αλαβάνος: 

Παρά το ότι ένα κόμμα αριστερής καταγωγής είναι στην κυβέρνηση, παρότι άλλο κόμμα αριστερής καταγωγής είναι αξιωματική αντιπολίτευση, ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τόσο μεγάλη η πολιτική απουσία της αριστεράς.

Ο ξένος παράγοντας, μέσα στον πανικό του από το ενδεχόμενο κατάρρευσης της Ευρωζώνης, δεν δίστασε να θυσιάσει τον δικομματισμό, όταν αξίωσε τη συμμετοχή της ΝΔ στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα παρακολουθούμε σε αργή αλλά σταθερή κίνηση την προσπάθεια ανασύστασης του δικομματισμού με διαφορετικούς όμως παίκτες. Εδώ εντάσσονται και ο έρωτας για τον Ομπάμα και οι καταγγελίες για συμμορία της δραχμής και οι νοικοκυραίοι και οι συνεργασίες με τη λαϊκή δεξιά και τόσα άλλα.

(Από συνέντευξη στο Real.gr)

Φορο-λογίες

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το σημερινό Protagon.gr

Το Σύγχρονο Πανεπιστήμιο-Ένα παράδειγμα

Το Πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς, που εδράζεται στη Βαλτιμόρη των Η.Π.Α., πρόκειται να προσλάβει 50 επιστήμονες τα επόμενα 5 χρόνια, οι οποίοι θα καταλάβουν πανεπιστημιακές έδρες με χορηγία 250 εκατομμυρίων δολαρίων από τον Δήμαρχο της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ.

Η χορηγία περιλαμβάνει ακόμη άλλα 100 εκατ. δολάρια, που θα διατεθούν για προπτυχιακές υποτροφίες.

Ο Μπλούμπεργκ είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς, από το οποίο πήρε πτυχίο μηχανικού το 1964, πριν δημιουργήσει την αυτοκρατορία του των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που τον έχει κάνει πολυεκατομμυριούχο.

Οι καθηγητές, που θα προσληφθούν θα κάνουν έρευνα σε διεπιστημονικές προκλήσεις, όπως το καθαρό νερό, η εξατομικευμένη παροχή υπηρεσιών υγείας, η αναζωογόνηση του αστικού ιστού και η επιστήμη της μάθησης. "Θα αποτελέσουν την βάση εκκίνησης για την αντιμετώπιση πολύπλοκων προβλημάτων από μια πολυεπιστημονική σκοπιά", είπε εκπρόσωπος του Πανεπιστημίου. " Οι ιθύνοντες του Ιδρύματος αναζητούν επιστήμονες που σκέφτονται έξω απο τα καθιερωμένα και που μπορούν να ξεπερνούν τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα επιστημονικά πεδία. Ο καθένας θα συνεργάζεται με τουλάχιστον δύο τμήματα ή σχολές του Πανεπιστημίου".

Οι πρώτοι 10 καθηγητές θα διοριστούν αυτή την άνοιξη και θα ακολουθήσουν άλλοι με ρυθμό 10 το χρόνο. Εκτός από την έρευνα θα είναι υποχρεωμένοι να κάνουν και διδασκαλία στους φοιτητές.

Χωρίς να παραγνωρίζω τη διαφορά "μεγέθους" δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω, ότι εμείς εδώ μεταξύ των καταλήψεων και των παρεμποδίσεων των συνεδριάσεων των συλλογικών οργάνων ασχολούμαστε με τα "μυστήρια" του σχεδίου "Αθηνά"! Ενώ ο νέος νόμος για τα Πανεπιστήμια εξακολουθεί να μένει σε πολλά του σημεία ανεφάρμοστος, εν πολλοίς με ευθύνη του ίδιου του Υπουργείου Παιδείας!

Στο καφέ-Γκρέκο της Νένας Βεντσάνου

Στίχοι: Μπέτυ Κομνηνού

Μουσική: Νένα Βενετσάνου

Το καφέ "Γκρέκο" ανοιχτό με τη σάλα στρωμένη
να `ρθουν παρέα οι φίλοι να πιούνε καφέ,
να `ρθουν κι αυτοί που στη γη μείναν τιμωρημένοι
να πουν τραγούδια της τζαζ που τα βάφτισαν μπλε.

Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
τόπος συνάντησης όλων, εκλεκτών και θνητών.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
δίαυλος ερωτευμένων και βωμός εραστών.

Πάνω στον τοίχο παλιά ζωγραφιά σε λιμάνι,
άσπρα τραπέζια μικρά και μια πίστα μπροστά.
Για την αγάπη ξανά χύνεται το μελάνι
πριν το μετάξι σχιστεί σε ζεστή αγκαλιά.

Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
δάσος μικρό της αγάπης, πηγή των ρυθμών.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
σύναξις στίχων και λόγων, συντροφιά ποιητών.

Το καφέ "Γκρέκο" ανοιχτό δυνατό μες στη μνήμη
έχει στις δυο του γωνιές Δύση κι Ανατολή,
γράφει στη μια του πλευρά καφενείο "Ειρήνη"
που οι ελπίδες λαών την κρατούν ζωντανή.

Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
κόσμος καινούργιος γεννιέται μα ξυπνά ο παλιός.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
ζήτημα πάντα ανοιχτό στη ζωή καθ’ ενός.

Με το μικρό μου φτερό θα `θελα να πετάξω,
δείκτες μετρούν και γυρίζουν τις ώρες στη γη.
Δώδεκα κι ένα λεπτό προσπαθώ να προφτάσω,
μία κι αρχίζουν ξανά οι παλιοί αριθμοί.

Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
είναι μια φλέβα στο χέρι, ποταμός πορφυρός.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
δεν είναι τόπος ν’ ανήκει στα δεσμά κανενός.

Τα μικρά και μεγάλα Ναι και Όχι της Ιστορίας-Μαρά και Λαβουαζιέ

Ο Μαρά, ο περίφημος επαναστάτης και βασικός ηγέτης κατά την περίοδο της τρομοκρατίας της Γαλλικής Επανάστασης, ήταν γιατρός και έχει δημοσιεύσει αξιόλογες μελέτες και σε άλλους τομείς, όπως η φυσική και η φιλοσοφία. Μια μελέτη του μάλιστα για την θεωρία της οπτικής, η οποία έρχονταν σε αντιπαράθεση με εκείνη του Νεύτωνα, είχε κερδίσει και την υποστήριξη του Γκαίτε.

Ο Μαρά υπέβαλε το 1791 αίτηση για να γίνει μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Τελικά η αίτηση απορρίφτηκε από μια επιτροπή, μέλος της οποίας ήταν και ο μεγάλος χημικός Λαβουαζιέ. Είπαν λοιπόν ΟΧΙ σταν Μαρά. 

Τότε ο Μαρά δημοσίευσε κείμενα εναντίον των "τσαρλατάνων", όπως τους χαρακτήριζε, που διευθύνουν την Ακαδημία των Επιστημών της Γαλλίας. Μάλιστα ονόμαζε τον Λαβουαζιέ αρχιτσαρλατάνο. 

Στην περίοδο της μεγάλης του ισχύος το φθινόπωρο του 1792, όπου πρωτοστάτησε στις διώξεις εναντίον των "προδοτών" της επανάστασης, φρόντισε ο Μαρά, ώστε ο Λαβουαζιέ να είναι ένα απο τα θύματα της λαιμητόμου. 

Ο κρυφός μας εγωϊσμός

Σου δίνουν να διαβάσεις ένα κείμενο για τον Ρασπούτιν. Έχουν κάνει όμως μια "παγαποντιά". Έχουν διορθώσει την ημερομηνία γενεθλίων του, ώστε να είναι ίδια με τη δική σου ημερομηνία γενεθλίων. 

Μετά το διάβασμα του κειμένου σου ζητούν με  ένα σχετικό ερωτηματολόγιο τη γνώμη σου για τον διαβολοκαλόγερο. Είναι δυνατόν το μικρό "λαθάκι" στην ημερομηνία των γενεθλίων να επηρεάσει την κρίση σου; 

Όχι θα πεις με όλη τη δύναμη της συνείδησής σου. Και θα το εννοείς. Δεν ρώτησες, όμως, και το υποσυνείδητό σου. Αν μπορούσες να το έκανες θα βρισκόσουν μπροστά σε μια έκπληξη.

Σε αυτή ακριβώς, που βρέθηκαν οι ερευνητές, που έκαναν μια τέτοια μελέτη. Όλοι οι συμμετέχοντες διάβασαν το ίδιο κείμενο για τον Ρασπούτιν, αλλά στους μισούς από αυτούς είχε απλά και μόνο αντικατασταθεί η ημερομηνία των γενεθλίων του ώστε να είναι ίδια με τη δική τους. Στους άλλους μισούς αυτή η παρέμβαση δεν έγινε.

Αποτέλεσμα: Σαφώς περισσότερο ευνοϊκή γνώμη για τον Ρασπούτιν όταν έχει τα ίδια γενέθλια με σένα!

Οι επιστήμονες ονομάζουν αυτό το φαινόμενο "κρυφό εγωϊσμό" και η παραπάνω διαπίστωση είναι μια από τις πολλές αυτού του φαινομένου. Μια άλλη του έκδήλωση είναι πχ η τάση να αγοράζουμε προϊόντα που θυμίζουν το όνομά μας ή να εκτιμούμε περισσότερο ανθρώπους που έχουν το ίδιο μικρό όνομα με μας ή υποστηρίζουν την ίδια ομάδα, αλλά και άλλα πολλά. 

Οι ειδικοί φτάνουν μάλιστα να συσχετίζουν αυτό το χαρακτηριστικό και με πολύ σοβαρότερες αποφάσεις στη ζωή μας, όπως την επιλογή συντρόφου ή συνεργάτη, το μέρος κατοικίας μας ή το επάγγελμα, ανάλογα με κρυφές ή φανερές συσχετίσεις με πράγματα όπως τα γενέθλια, το μικρό όνομα ή το επώνυμο!

Και -προσέξτε- όλα αυτά σε επίπεδο υποσυνείδητου. Ο "σοβαρός" μας εαυτός, η συνείδησή μας δεν θα το επέτρεπεν άλλωστε!

Επιστημονική παραγωγή και Ελλάδα για το 2012

Ο πίνακας δείχνει τις χώρες με τη μεγαλύτερη παραγωγή επιστημονικών άρθρων για το 2012. Φαίνεται ο αριθμός των άρθρων που δημοσιεύτηκαν από την κάθε χώρα και το ποσοστό από αυτά, που βρίσκονταν στα κορυφαία 1% (σε ότι αφορά αναφορές από άλλους επιστήμονες).

Η Ελλάδα της κρίσης όπως αποδεικνύεται δεν πηγαίνει καθόλου άσχημα. Το ποσοστό μάλιστα των άρθρων από τη χώρα μας, που συγκαταλέγονται στα κορυφαία της χρονιάς είναι παρόμοιο πχ με των Η.Π.Α. και της Ιταλίας και καλύτερο από αυτό της Γαλλίας ή της Ισπανίας!

Αν μη τι άλλο, ελπιδοφόρο και απόδειξη ότι παρά τις απίθανες δυσκολίες στη λειτουργία των Πανεπιστημίων μας και των Ερευνητικών Κέντρων, υπάρχουν επιστήμονες που κάνουν πολύ αξιόλογη δουλειά!

(Πηγή: Περιοδικό Nature)

Lolita του Vladimir Nabokov

Δεν είχα διαβάσει τη Lolita και το έκανα τώρα. Θεωρείται ένα κλασσικό έργο, ένα από τα 100 καλύτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας, αλλά και ένα από τα 100 καλύτερα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα ή και όλων των εποχών.

Είναι γραμμένο στα αγγλικά από ένα Ρώσσο συγγραφέα, τον Vladimir Nabokov, και εκδόθηκε το 1955. Το ότι θεωρείται ένα από τα καλύτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας, ενώ γράφτηκε από κάποιον που τα αγγλικά δεν ήταν η μητρική του γλώσσα, είναι από μόνο του μια ιδιαιτερότητα, που έχει συμβάλει στη φήμη του. Ο Νabokov, εκτός από τα βιβλία που εξέδωσε στα ρωσσικά και αγγλικά, ήταν και ενας αναγνωρισμένος εντομολόγος και έχει εκδώσει και ένα εξαιρετικό βιβλίο για πεταλούδες (Nabokov's butterflies), για τις οποίες και έχει αναφορές και στη Lolita. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι περιοχές των ΗΠΑ, στις οποίες διαδραματίζεται η περιπέτεια του πρωταγωνιστή με τη Lolita, είναι αυτές με τις οποίες έκανε ταξίδια ο συγγραφέας με τη γυναίκα του αναζητώντας πεταλούδες.

Η Λολίτα, η ηρωϊδα του βιβλίου, έχει περάσει στην λαϊκή συνείδηση ως η προσωποποίηση της παιδούλας με την πρώϊμη σεξουαλικότητα, που ξετρελαίνει και παρασύρει τους άνδρες. Γυρίστηκε ταινία το 1962 από τον Stanley Kubrick και από τον Adrian Lyne το 1997, ενώ έχει γίνει επίσης θεατρικό έργο αλλά και μιούζικαλ.

Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας λέει, είχε δυσκολίες να βρει εκδότη στις ΗΠΑ και τελικά εκδόθηκε για πρώτη φορά από ένα εκδοτικό οίκο στη Γαλλία.

Αιτία βέβαια η βασική του πλοκή. Ένας μεσήλικας καθηγητής φιλοσοφίας, ο Humbert Humbert, που έχει πάθος με τα κοριτσάκια και που βρίσκει το ιδανικό του θύμα στη 12χρονη Dolores, αυτήν που ο ίδιος αποκαλεί Lolita ή συνήθως Lo, και της οποίας παντρεύεται τη μητέρα. Μετά το θάνατο της μητέρας της η Lolita  και ο θετός της πατέρας ζουν τον "έρωτά τους", ταξιδεύοντας ανά τις ΗΠΑ. Ο συγγραφέας δεν αφήνει σε καμιά στιγμή σε αμφιβολία τον αναγνώστη, για το ποιός είναι ο πραγματικός θύτης και ποιός το θύμα στην υπόθεση αυτή. Αν και η πραγματική ομολογία του έρχεται μόνο στο τέλος, και αφού φτάσει πρώτα εξ αιτίας του πάθους του ακόμη και στο φόνο.

Η αφήγηση είναι σκόρπιες σκέψεις, γεγονότα πολλές φορές ασύνδετα, με πολλές έμμεσες αναφορές στην παγκόσμια λογοτεχνία, ιδιαίτερα σε Ρώσσους, Γερμανούς και Γάλλους κλασσικούς. Όλα αυτά είναι αριστοτεχνικά υφασμένα σε ένα καμβά, όπου το μόνιμο, βασικό θέμα είναι η ιδεοληψία και το "ανώμαλο ερωτικό πάθος" του αφηγητή, που καταφέρνει πάντως με τον "μελαγχολικό" τρόπο της αφήγησης να μην γίνεται αποκρουστικός για τον αναγνώστη, χωρίς βέβαια και να γίνεται και ιδιαίτερα συμπαθής. 

Το βιβλίο βέβαια δεν είναι σε κανένα σημείο πορνογραφικό και τις περισσότερες σκηνές από τη σχέση του Humbert με τη Lolita, ο αναγνώστης αφήνεται να τις φανταστεί, από τους μονολόγους και ιδίως από τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών...

Το βιβλίο δεν είναι βαρετό, καθώς από την αρχή ο συγγραφέας προιδεάζει ότι έκανε κάποιο έγκλημα για το οποίο είναι φυλακισμένος και αυτό μαζί με τις ιδεοληψίες και τη μόνιμη καχυποψία του καθηγητή για τις σκέψεις και τις ενέργειες της "μικρής", αλλά και το διάχυτο καυστικό χιούμορ, που πρέπει να επισημανθεί ότι κυριαρχεί στο κείμενο, κρατά τον αναγνώστη σε μια μόνιμη εγρήγορση και αναμονή για τη συνέχεια.

Αν κλασσικό είναι αυτό που η όποια επανάληψη ή μίμηση δεν μπορεί να ξεπεράσει το πρωτότυπο, τότε η Lolita ανήκει σίγουρα σε αυτό το είδος.

Τα μικρά Ναι και Όχι της Ιστορίας

Κάποια μικρή μαθήτρια έστειλε κάποτε ένα γράμμα στον Αβραάμ Λίνκολν, πριν ακόμη γίνει Πρόεδρος.

Με την παιδική της απλότητα του έγραψε ότι αν αφήσει γενειάδα θα γίνει Πρόεδρος. Ο Λίνκολν όντως άφησε τα γένεια του να μεγαλώσουν και μετά λίγο καιρό έγινε Πρόεδρος.

Η μαθήτρια είχε μεγαλώσει κι αυτή, είχε τελειώσει το σχολείο και του έγραψε πάλι, θυμίζοντάς του ποια είναι και τι του είχε γράψει. Και του ζήτησε, τώρα που ήταν τόσο ισχυρός, να της βρει κάποια δουλειά.

Ο Πρόεδρος Λίνκολν της απάντησε "Όχι" !!

Το Σχέδιο Αθηνά

Ξέρετε τι είναι το Σχέδιο Αθηνά; Τώρα θα το έχετε ίσως μάθει όλοι. Είναι η προσπάθεια να γίνουν καταργήσεις, συγχωνεύσεις κλπ Τμημάτων στα Α.Ε.Ι., αλλά ακόμη και η κατάργηση ολόκληρων Ιδρυμάτων, δηλαδή να διορθωθούν οι στρεβλώσεις που η ίδια η Πολιτεία επέβαλε τα τελευταία χρόνια με τις αθρόες ιδρύσεις Πανεπιστημίων, ΤΕΙ και Τμημάτων σε όλη την ελληνική επικράτεια.

Εντάξει θα πείτε. Επειδή έγινε ένα λάθος κάποτε, πάλι καλά που αποφασίστηκε να διορθωθεί. Και όλοι επικροτούμε κάτι τέτοιο.

Το θέμα είναι πως θα γίνει. Υπάρχει και ο σχετικός νόμος, πολύ πρόσφατος του 2012, που βάζει τη σχετική διαδικασία. Ένας νόμος που στέλνει ουσιαστικά στον αγύριστο την αυτοτέλεια των Πανεπιστημίων, αφού όλες αυτές οι καταργήσεις και συγχωνεύσεις γίνονται με απόφαση του Υπουργού, απλά μετά γνώμη των Συμβουλίων των Ιδρυμάτων και της Συγκλήτου.

Έλα όμως που αυτές τις μέρες πρόκειται το Υπουργείο Παιδείας να ανακοινώσει τις αποφάσεις του για το Σχέδιο Αθηνα με εξαιρετική βία, επειδή πρέπει, λέει, να εισαχθούν οι όποιες αλλαγές στα μηχανογραφικά εισαγωγής των υποψηφίων για ΑΕΙ και ΤΕΙ από τη φετεινή χρονιά.

Επομένως δεν ρωτάμε καν τα ΑΕΙ ή τα ρωτάμε εντελώς προσχηματικά, με κάποιες συναντήσεις των πρυτανικών αρχών και του  Υπουργείου.

Προσέξετε την πορεία των πραγμάτων:

Κάποτε υπήρχε η αυτοτέλεια των ΑΕΙ: Το ΑΕΙ αποφασίζει για τη δομή του και το Υπουργείο εγκρίνει ή όχι, αλλά πάντα με ακαδημαϊκά κριτήρια

Αυτό με το νέο νόμο μετατρέπεται σε: Το Υπουργείο αποφασίζει μετά γνώμη των ΑΕΙ, με βάση κριτήρια που μπορεί να μην είναι πλέον μόνο ακαδημαϊκά

Και τώρα η εφαρμογή του νόμου: Το Υπουργείο αποφασίζει ερήμην των ΑΕΙ. 

Και φρόντισε πολύ καλά γι' αυτό: Δεν έχει εκδώσει τις διαπιστωτικές πράξεις διορισμού των εκλεγμένων Συμβουλίων των Πανεπιστημίων. Έχει αποδυναμώσει τις παλαιές διοικήσεις, αφού δεν αναγνωρίζει πλέον τα Πρυτανικά Συμβούλια, που δεν υπάρχουν στο νέο νόμο και άρα υπάρχει μόνον ο Πρύτανης, ενώ και οι Σύγκλητοι πρέπει να λειτουργούν με τις συνθέσεις που ορίζει ο νέος νόμος. 

Θα μου πείτε είναι θέμα χρόνου. Σε λίγες μέρες όλα αυτά θα γίνουν και τα Πανεπιστήμια θα αποκτήσουν τις Διοικήσεις που ορίζει η νέα νομοθεσία.

Μόνο που ακριβώς στο διάστημα αυτό θα έχει ολοκληρωθεί και ανακοινωθεί το Σχέδιο Αθηνά και ποιος άραγε ξέρει τι Ανώτατα Ιδρύματα θα βρουν αυτές οι έρμες νέες διοικήσεις!

Η έντονη φημολογία που αφορά το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας είναι ότι πρόκειται να συγχωνευθεί με εκείνο της Στερεάς Ελλάδας, που έχει μόνο δύο υπολειτουργούντα Τμήματα. Και αφού η Λαμία θα χάσει την έδρα ενός Πανεπιστημίου -και έχει ξεχνάμε ότι έχει ισχυρή πολιτική εκπροσώπηση στην κυβέρνηση- γιατί να μην τις δώσουμε και μερικά Τμήματα πχ από το Βόλο; Και μάλιστα Τμήματα που δεν έχουν εργαστήρια, όπως τα Παιδαγωγικά και το Οικονομικό. Οπότε μπορεί και να φύγει το Τμήμα Βιοπληροφορικής από τη Λαμία και να πάει πχ στη Λάρισα.

Για την πληρότητα του θέματος σας παραθέτω και ένα κείμενο του Αντιπρύτανη του Πανεπσιτημίου Θεσσαλίας κ. Μιχάλη Ζουμπουλάκη, που με πολύ πιο γραφικό τρόπο εξηγεί το πρόβλημα.

Λαμία-Βόλο με κάρο!

Στις παρέες των μαθητών στα τέλη του 1970 κυκλοφορούσαν εκφράσεις-ανέκδοτα που στο άκουσμα τους θύμιζαν ξένες φράσεις ενώ στα ελληνικά είχαν ελάχιστα σημασία όπως «λαιμοί μπουκαλιών», «ρηχά είναι ρε, μπείτε», και «Λαμία-Βόλο με κάρο». Η τελευταία έκφραση μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό διαβάζοντας δημοσιεύματα του αθηναϊκού και θεσσαλικού τύπου περί μετακίνησης τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας από το Βόλο στη Λαμία!

Εδώ  τα πράγματα δεν σηκώνουν αστειάκια. Η αναγκαία και πολύ-αναμενόμενη αναδιάρθρωση του χάρτη της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει στο πόδι χωρίς ακαδημαϊκά, επιστημονικά ή έστω δημοσιονομικά κριτήρια. Ας δούμε λίγο τα δεδομένα. Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ιδρύθηκε το 1984 και ξεκίνησε το ακαδημαϊκό έτος 1988-89. Μετράει δηλαδή αισίως 24-25 χρόνια, έχει 16 τμήματα με 9297 προπτυχιακούς φοιτητές (7756 ενεργούς), 1326 μεταπτυχιακούς (στα 31 ΠΜΣ) και 1153 υποψήφιους διδάκτορες. Στο ΠΘ υπηρετούν 429 μέλη ΔΕΠ, 54 ΕΤΕΠ, 23 ΕΕΔΙΠ και 307 διοικητικοί υπάλληλοι. Με άλλα λόγια είναι ένα μεσαίου μεγέθους ελληνικό πανεπιστήμιο με έντονο ερευνητικό έργο.  Στο διάστημα της πενταετίας 2006-2010 τα μέλη ΔΕΠ δημοσίευσαν 2136 εργασίες, γεγονός που κατατάσσει το ΠΘ στην 7^η θέση σε απόλυτους αριθμούς δημοσιεύσεων μεταξύ των 23 ελληνικών πανεπιστημίων, αντιπροσωπεύοντας το 5,2% του συνόλου των δημοσιεύσεων (βλ. μελέτη Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης, με τίτλο «ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ 1996-2010»). Για λόγους σύγκρισης, το ΠΘ το 2008 είχε 391 μέλη ΔΕΠ, όταν τα δύο μεγάλα πανεπιστήμια της χώρας, Αθηνών και Θεσσαλονίκης, διέθεταν  2050 και 2200 μέλη ΔΕΠ αντίστοιχα. 

Το Πανεπιστήμιο της Στερεάς ιδρύθηκε το 2003 και ξεκίνησε να λειτουργεί το 2004-05. Σήμερα έχει  δύο Τμήματα, 12 (δώδεκα) μέλη ΔΕΠ (+3 υπό διορισμό) και περίπου 150-160 εισακτέους κάθε χρόνο (δηλ. όσους έχει το ένα από τα 16 τμήματα του ΠΘ). Προφανώς οποιαδήποτε σύγκριση των δύο ΑΕΙ στο ερευνητικό δημοσιευμένο έργο είναι άδικη και άστοχη. Πώς να συγκρίνεις τις 2136 εργασίες των 429 μελών με τις 43 των 12 μελών ΔΕΠ; 

Πείτε μου εσείς τώρα ποιος νοσηρός εγκέφαλος σκέφτηκε να μεταφέρει φοιτητές από ένα ακμάζον -ακόμα και εν μέσω κρίσης- πανεπιστήμιο, σε ένα άλλο που ακόμα δεν ξεκίνησε την καταγραφή του στον ακαδημαϊκό χάρτη;  Ποιο κριτήριο εξοικονόμησης πόρων, παιδαγωγικής ανάγκης, χωροταξικής δικαιοσύνης εξυπηρετεί μια τέτοια σκέψη; Ποιο το νόημα να ξεσπιτώσεις μια-δύο χιλιάδες φοιτητές μετακινώντας τους 110 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη που επέλεξαν να σπουδάσουν; Αδιαφορεί τόσο, όποιος το σκέφτηκε, ότι οι φοιτητές διαλέγουν με γεωγραφικά κριτήρια τον τόπο των σπουδών τους; Σας διαβεβαιώνω ότι στο Τμήμα μου, οι προερχόμενοι από τη Μαγνησία φοιτητές ξεπερνούν το 50%. Αν προσθέσεις και τους άλλους Θεσσαλούς, είναι ζήτημα να μένουν20% πέραν της Θεσσαλίας φοιτητές, των Κυπρίων συμπεριλαμβανομένων. Για τους 50-90 οικογενειάρχες που υπηρετούν στο Βόλο, δεν το συζητώ! Με τους καταπληκτικούς μισθούς που παίρνουν δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα, μαζί με τις δόσεις των στεγαστικών, να νοικιάσουν και ένα μέγαρο στην όμορφη Λαμία!

Υποτίθεται ότι το σχέδιο «Αθηνά» έρχεται να θεραπεύσει τον κατακερματισμό της ανώτατης εκπαίδευσης και να προχωρήσει σε συνενώσεις που θα δημιουργήσουν ισχυρούς εκπαιδευτικούς πόλους εκπαίδευσης και έρευνας.  Αν αυτά που γράφουν οι εφημερίδες ισχύουν, κρίμα στην «Αθηνά» που θα συνδέσει την ιστορία της με το αστειάκι που λέγαμε μαθητές: ΛΑΜΙΑ-ΒΟΛΟ ΜΕ ΚΑΡΟ! 

Τελειώνοντας το άρθρο πρέπει να το υπογράψω. Σωστά, αλλά με ποια ιδιότητα; Μέχρι τις 31/12 ήμουν Αντιπρύτανης στο ΠΘ και σήμερα, παρόλο που κάνω κάθε μέρα το δρομολόγιο σπίτι-Πρυτανεία, τυπικά Αντιπρύτανης δεν είμαι. Εντάξει, αλλά στις εκλογές του Οκτωβρίου οι συνάδελφοι μου με τίμησαν με την εκλογή μου στο Συμβούλιο του Ιδρύματος και εν συνεχεία ως Αναπληρωτή Πρόεδρο του Συμβουλίου. Έλα μου όμως που τυπικά δεν είμαι ούτε κι’αυτό, χωρίς τη διαπιστωτική πράξη του Υπουργού! Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Ένα χρόνο μας εγκαλούσαν γιατί δεν εφαρμόζουμε το νόμο. Ωραία! Τον εφαρμόσαμε, λοιδορούμενοι από τις εφημερίδες και υβριζόμενοι από μερίδα των φοιτητών μας. Εσείς όμως γιατί δεν τον εφαρμόζετε; Γιατί τον ξανα-ματα-μεταρρυθμίζετε και πάλι σε λίγες μέρες; Μέσα σε 4,5 χρόνια, εκτός από 6 Υπουργούς Παιδείας, 3 μετονομασίες του Υπουργείου, είδα και το νομοθετικό πλαίσιο να αλλάζει 6 φορές! Πόσες μεταρρυθμίσεις να αντέξει ένας φανατικός μεταρρυθμιστής; Έλεος!

Δεν βαριέσαι. Θα υπογράψω ως γονιός δύο φοιτητριών που σπουδάζουν σε δύο διαφορετικές πόλεις (Ηράκλειο-Αθήνα) και περιμένουν να σπουδάσουν με ότι απέμεινε από το μισθό ενός πανεπιστημιακού καθηγητή. Ως γονιός λοιπόν, τρέμω στην σκέψη ότι το Υπουργείο θα ξεσπιτώσει εκατοντάδες φοιτητές με μόνη αιτιολογία την υπεράσπιση τοπικιστικών προτεραιοτήτων, αυτών ακριβώς που μας έφεραν ως εδώ και προσπαθούμε να θεραπεύσουμε. Έλεος (δις)! 

Μιχάλης Ζουμπουλάκης, (ανήσυχος) πατέρας 

Θα αλλάξει ποτέ αυτή η έρημη χώρα;;;;

Το Μουσείο της Αθωότητας του Ορχάν Παμούκ

Πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο, που το διάβασα με πραγματικά μεγάλη ευχαρίστηση, όπως όλα σχεδόν τα βιβλία του πιο γνωστού σύγχρονου Τούρκου συγγραφέα.

Μια ιστορία ερωτικού πάθους με φόντο την Πόλη και τις γειτονιές της, τα στέκια της, αλλά και τις θάλασσες που την περιβάλλουν και τους ανθρώπους που την κατοικούν.

Μια ωδή στον αδικαίωτο έρωτα, που όμως αυτό ακριβώς ήταν που τον έκανε τόσο έπίμονο και απόλυτο, τόσο μεγάλο, που το περίσσευμά του ήταν τέτοιο, που ο πρωταγωνιστής της ιστορίας ένοιωσε να ξεπερνά τον φυσικό του βίο και για να τον χωρέσει έπρεπε να του αφιερώσει και ένα μουσείο. Ένα μουσείο αναμνήσεων αλλά και αισθημάτων, ένα μουσείο της καθημερινότητας αλλά και της αιωνιότητας συνάμα.

Και βέβαια πολλά συναισθήματα δημιουργούνται στον αναγνώστη για τον πρωταγωνιστή του έργου και σίγουρα αναρωτιέται αν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να βρεθεί ο ίδιος στη θέση του και πως θα έκρινε τη ζωή του στην υποθετική ετούτη συγκυρία.

Η απάντηση σε ότι αφορά τον πρωταγωνιστή του έργου, τον Κεμάλ Μπέη, δίνεται στην τελευταία φράση του βιβλίου. Και ο καθένας μας μοιραία θα αναλογιστεί για πολλοστή ίσως φορά τι είναι τάχα αυτό που μετράει ως ευτυχία στη ζωή μας.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αν και είναι γεγονός ότι θα αρέσει περισσότερο σε εκείνους που έχουν ήδη αγαπήσει τον τρόπο γραψίματος του Ορχάν Παμούκ, αφού σε όλα του τα βιβλία υπάρχουν ολόκληρα κεφάλαια, που η υπομονή του αναγνώστη κυριολεκτικά δοκιμάζεται. 

Είναι όμως τέτοια η τεχνική του και ρέει τόσο φυσικά το γράψιμό του, που εγώ προσωπικά τουλάχιστον δεν έκλεισα ποτέ κάποιο του βιβλίο απογοητευμένος. Το αντίθετο μάλιστα!

Παρατήρηση πρώτη: Έχω διαβάσει την αγγλική έκδοση, που ονομάζεται "The Museum of Innocence" και βρήκα τη μετάφραση πολύ καλή. Η ελληνική έκδοση είναι από την Ωκεανίδα, αλλά βέβαια δεν είμαι σε θέση να σχολιάσω την ελληνική μετάφραση.

Παρατήρηση δεύτερη: Ο Ορχάν Παμούκ ίδρυσε ένα πραγματικό μουσείο στη γειτονιά Τσουκούρκουμα του Μπέγιογλου, που αναφέρεται και στο βιβλίο, όπου και   εκτίθεται μια συλλογή που θυμίζει την καθημερινή ζωή και την κουλτούρα της Πόλης κατά την εποχή, που αναφέρεται στο βιβλίο, δηλαδή κυρίως τις δεκαετίες του 1970 και του 1980.

Οι καρμίρηδες και εμείς

του Σταύρου Θεοδωράκη από το Protagon.gr

Η χώρα λοιπόν βρήκε προορισμό. Θα διαλευκάνει τι έγινε με την λίστα Λαγκάρντ. Αυτή την στιγμή καταθέτουν οι υπάλληλοι Παπακωνσταντίνου. Στην συνέχεια θα έχουμε τους υπαλλήλους Βενιζέλου (νομίζω έχει μεγαλύτερο ρόστερ). Μετά τους υπαλλήλους Γιώργου Παπανδρέου και αμέσως μετά τους υπαλλήλους Λουκά Παπαδήμου. Ο Παναγιώτης Πικραμένος προς το παρόν την γλυτώνει. Με τους υπαλλήλους θα βγάλουμε την βαρυχειμωνιά και μετά θα έρθουν οι συγγενείς. Παραλλήλως θα ακροασθούμε τους πρώην και νυν γραμματείς ΣΔΟΕ, φορολογικών και τελωνειακών θεμάτων, πληροφοριακών συστημάτων καθώς και τους διοικητές της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και της  ΕΥΠ (μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η ΕΥΠ έφερε πρώτη το 2010 την «λίστα» στην Ελλάδα).

Προσοχή: η κουβέντα δεν αφορά ποιοι έχουν λεφτά στην HSB (ή είχαν μέχρι το 2007– για να είμαστε ακριβείς) και πόσα από αυτά είναι μαύρα και αφορολόγητα – αυτή είναι κουβέντα που κάνουν οι καρμίρηδες Γερμανοί, Ιταλοί, Ισπανοί, Γάλλοι, Βρετανοί και Αμερικάνοι, που νοιάζονται για διαφυγόντες φόρους -  εδώ εμείς είμαστε πολιτικά ζώα και ως τέτοια συμπεριφερόμαστε. Το θέμα λοιπόν είναι «ποιοι ήξεραν για την λίστα και γιατί δεν την αξιοποίησαν». Αυτό και μόνο αυτό, συζητούν τα κανάλια, οι εφημερίδες, το ίντερνετ, η Βουλή, τα κόμματα, το ΣΔΟΕ, η εισαγγελία.  Το γεγονός ότι σήμερα όλοι ξέρουμε για την λίστα και δεν την αξιοποιούμε παρά μόνο συζητούμε γι' αυτούς που δεν την αξιοποίησαν, είναι μια μικρή λεπτομέρεια που κάποια στιγμή θα προστεθεί στο ιατρικό ιστορικό του έλληνα ασθενή.

Θέλω να κάνουμε μια στάση και να το σκεφθούμε. Ο Χερβέ Φαλτσιάνι υπάλληλος της HSBC Γενεύης υποκλέπτει το 2007 τις καρτέλες δεκάδων χιλιάδων μεγαλοκαταθετών. Προσπαθεί να τις πουλήσει σε λιβανέζικη τράπεζα, μπαίνουν στην μέση όμως οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ και αποκτούν τις καρτέλες. Τα «ονόματα» χαρίζονται από τους ισραηλινούς στους Γάλλους – κάποιοι θα σου πουν ότι αγοράζονται από τους Γάλλους – και σύντομα όλοι οι «δυτικοί» υπουργοί Οικονομικών αποκτούν και από μια λίστα πελατών της HSBC Γενεύης (οι Γερμανοί την αγοράζουν δημοσίως και επισήμως). Η Κριστίν Λαγκάρντ αποφασίζει να δωρίσει τις καρτέλες με τα ελληνικά ονόματα στην Ελλάδα (προφανώς για να μας… διχάσει). Τα υπόλοιπα σας είναι γνωστά. Την λίστα την παίρνουμε πρώτη φορά το 2010 (μέσω ΕΥΠ – είπαμε), δεύτερη φορά το 2012 (με τρεις απεσταλμένους του Στουρνάρα), αλλά σε κάθε περίπτωση οι 2062 έλληνες μεγαλοκαταθέτες δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν. Αν ήταν Γάλλοι, Ισπανοί, Αμερικανοί, Βρετανοί, Ιταλοί ή Γερμανοί θα είχαν υποχρεωθεί να πληρώσουν τα μισά τους λεφτά στο κράτος (αν δεν μπορούσαν να αποδείξουν ότι είχαν πληρώσει φόρους πριν τα στείλουν στην HSBC) εδώ μπορούν να συνεχίζουν να αλλάζουν κανάλια. Άλλωστε κάποιοι λαοί ενδιαφέρονται για το ταμείο (οι καρμίρηδες – είπαμε), κάποιοι άλλοι για το θέαμα.

Προφανώς συμφωνώ με τη βασική φιλοσοφία του άρθρου, γι' αυτό άλλωστε το αναδημοσιεύω. Θα προσθέσω μόνον ότι κανείς στις χώρες που αναφέρονται παραπάνω -και μάλιστα υπέυθυνος δημόσιος λειτουργός- δεν νομίζω ότι θα σκέφτονταν να "βάλει χέρι" στη λίστα πριν την χρησιμοποιήσει. Και δεν λέω ότι αυτός που το έκανε είναι με απόλυτη βεβαιότητα ο "δακτυλοδεικτούμενος" από όλους.

Η ιστορία ενός εθνικού ύμνου

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο εθνικός ύμνος της Γαλλίας είναι η περίφημη "Μασσαλιώτις" (La Marseillese) και οι περισσότεροι επίσης ίσως θυμόμαστε ότι ήταν το τραγούδι, που συνόδεψε την πορεία του τάγματος των Μαρσεγιέζων, που έκαναν τον Ιούλιο του 1792 τη διαδρομή από το νότο της Γαλλίας, και συγκεκριμένα από τη Μασσαλία μέχρι το Παρίσι, και που το τραγούδησαν μετά στους δρόμους του Παρισιού, που ετοιμάζονταν εκείνες τις μέρες να πολεμήσει με τους Αυστογερμανούς και τους Πρώσσους, εναντίον των οποίων είχε κηρύξει τον πόλεμο η επαναστατημένη Γαλλία. Οι Παριζιάνοι λάτρεψαν το τραγούδι αυτό και σε λίγες μέρες όλοι οι κάτοικοι της πρωτεύουσας το τραγουδούσαν, αυτοί ήταν μάλιστα που του έδωσαν το σχετικό όνομα.

Αυτό που δεν είναι πολύ γνωστό, είναι ότι δημιουργός του τραγουδιού είναι ο Claude-Joseph Rouget de Lisle, ένας λοχαγός από το Στρασβούργο, δηλαδή από την άλλη άκρη, τη βόρεια, της Γαλλίας. Εκεί στο Στρασβούργο είχε γράψει τους στίχους και είχε συνθέσει τη μουσική του έργου αυτού μέσα σε μια νύχτα τον Απρίλιο του 1792. Ο συνθέτης μάλιστα είχε πρωτοτραγουδήσει τη σύνθεσή του στο σπίτι του Δημάρχου του Στρασβούργου (από εκεί ο σχετικός πίνακας)

Αποτελεί το μοναδικό του έργο και τον έκανε αθάνατο, αφού βέβαια έγινε στη συνέχεια το μεγάλο πολεμικό εμβατήριο των Γάλλων επαναστατών και τελικά ο εθνικός ύμνος της Γαλλίας. 

Πως όμως πληροφορήθηκαν για τη σύνθεση οι Μαρσεγιέζοι; Φαίνεται ότι σε μια τελετή που έγινε στη Μασσαλία τον Ιούνιο του 1792 συμμετείχε ένας αντιπρόσωπος από το Μονπελιέ, που έτυχε να έχει μαζί του ένα αντίτυπο της σύνθεσης του Lisle και την τραγούδησε προκαλώντας μεγάλο ενθουσιασμό στο ακροατήριο, το οποίο ήταν σε μεγάλο βαθμό ο πυρήνας των μελλοντικών Μαρσεγιέζων εθελοντών, που το έφεραν στο Παρίσι και από εκεί στη Γαλλία και στον κόσμο ολόκληρο.

Μουσική για την πρώτη μέρα του χρόνου

Κάτι πολύ διαφορετικό από τα συνήθη μου ακούσματα.

Ο μοναδικός Geoffery Oryema, αυτός ο πολύ ταλαντούχος μουσικός από την Ουγκάντα, στο κομμάτι του The River.

Να σημειωθεί ότι ήταν γιος ενός υπουργού της κυβέρνησης στα χρόνια της κυριαρχίας του περιβόητου Ιντι Αμιν και μετά τη δολοφονία του πατέρα του φυγαδεύτηκε στο εξωτερικό μέσα στη μπαγαζιέρα ενός αυτοκινήτου.

Ευχές!

Εύχομαι στους λίγους αλλά φανατικούς αναγνώστες της ιστοσελίδας να είναι το 2013 μια

Καλή Χρονιά Με Υγεία και Προκοπή.

Απολογισμός (και απάντηση στο κουίζ)

Νάμαστε, λοιπόν, στην αλλαγή ενός ακόμη χρόνου. Ήταν το 2012 χωρίς αμφιβολία ένας από τους χειρότερους, που έζησε η δική μου γενιά και είμαι σίγουρος, ότι το ίδιο ισχύει και για πολλούς νεότερους. 'Ισως οι μεγαλύτεροι από μένα, που έζησαν τα χρόνια της κατοχής και του εμφύλιου, θα έχουν να προβάλουν κάτι χειρότερο.

Αυτό που σαν καταχνιά σκεπάζει την ατμόσφαιρα των ημερών είναι το απύθμενο βάθος της διαφθοράς, στο οποίο είναι βυθισμένη η χώρα. Διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, από τους ηγέτες της μέχρι τους πρόθυμα συμμετέχοντες με τις όποιες δυνατότητές τους απλούς πολίτες. Μια καταχνιά, που αναρωτιέμαι με ποιο τρόπο θα διαλυθεί, καθώς δεν μπορώ να πω ότι διαπιστώνω να υπάρχει βούληση για σοβαρές, καθοριστικές ενέργειες προς την κατεύθυνση αυτή.

Και ναι μεν ακούω αρκετούς "συνειδητοποιημένους" ανθρώπους να δηλώνουν ότι επιθυμούν διακαώς να καταπολεμηθεί η διαφθορά, αλλά σπάνια ή μάλλον ποτέ δεν την εντοπίζουν στο δικό τους άμεσο περιβάλλον. Συνήθως είναι ένα φαινόμενο, που αφορά άλλους, που βρίσκονται μακρύτερα, ψηλότερα, χαμηλότερα, δεξιά μας, αριστερά μας, πάντως κάπου αλλού!! Βολές κατά ριπές με διαφθορά, αλλά εμείς περνάμε ανάμεσά τους άθικτοι και κριτικάροντας. 

Σύμφωνα λοιπόν με γενική ομολογία η διαφθορά υπάρχει παντού στην Ελλάδα, αλλά όχι σε ότι αφορά τον καθένα από μας, όπως αποδεικνύεται περίτρανα από όλες ανά το πανελλήνιο συζητήσεις. Αυτό σημαίνει ότι στην πράξη δεν μπορείς να τη βρεις πουθενά!

Και αυτή είναι η απάντηση στο χθεσινό κουίζ. Μια απάντηση που δείχνει σε όλο της το μεγαλείο ότι καμιά αλλαγή δεν θα έρθει αν δεν συνειδητοποιήσουμε όλοι μας τη μεγάλη, προσωπική μας ευθύνη. Και αν δεν αρχίσουμε αυτή την κρίσιμη ώρα, να παίρνουμε τις πρώτες μας τολμηρές αποφάσεις. 

Καμιά ανοχή από εδώ και πέρα σε όλα αυτά τα φαινόμενα που καταδικάζουμε και παράλληλα συντηρούμε επί δεκαετίες "ως κόριν οφθαλμού".

Ένα πανελλήνιο κίνημα μηδενικής ανοχής στη διαφθορά είναι σήμερα το ζητούμενο και το μεγαλύτερο στοίχημα για το 2013.

Κουίζ για το χρονοβασίλεμα

Ένα πανεύκολο κουίζ θα σας βάλω σήμερα:

Ποιο είναι εκείνο το φρούτο που στην Ελλάδα φυτρώνει παντού αλλά δεν μπορείς να το βρεις πουθενά;

Η απάντηση αύριο.

Μερικά ακόμη ηλιοβασιλέματα

La Strada

Σήμερα λέω να θυμηθούμε μια από τις ωραιότερες ταινίες του κινηματογράφου, από την εποχή που οι ταινίες μπορούσαν ακόμη να συγκινήσουν.

Πρόκειται για το La Strada του Federico Fellini (1954) με την μουσική υπόκρουση του Nino Rota και τους θαυμάσιους Anthony Quinn και (ιδιαίτερα) Gulietta Masina.

Εξαιρετική ταινία, υπέροχη μουσική και λαμπρές εκτελέσεις.

Διανοούμενοι. Παραίτηση ή συμβιβασμός;

Έχει αρκετές φορές τεθεί το ερώτημα: Που είναι οι διανοούμενοι σε περιόδους κρίσης; Γιατί δεν παίζουν έναν ενεργό, ηγετικό ρόλο; 

Κατ' αρχήν θεωρώ το ερώτημα πολύ ασαφές. Προϋποθέτει μια συμφωνία στον ορισμό του διανοούμενου, που αμφιβάλλω αν υπάρχει. Μην ξεχνάμε ότι παντοτινό και ιδανικό πρότυπο αποτελεί ο Εμίλ Ζολά και η θαρραλέα του στάση ("Κατηγορώ"...) στην υπόθεση του άδικα καταδικασμένου Ντρέιφους. Τη δική του δημόσια τοποθέτηση ακολούθησε καταιγισμός θέσεων και αντιθέσεων και όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Από τότε πολλοί "άνθρωποι του πνεύματος" πήραν θέση σε σοβαρά πολιτικά και κοινωνικά θέματα, με αρκετή ή όχι επιτυχία και απήχηση. 

Η σημερινή έννοια του πνευματικού ανθρώπου δεν είναι τόσο ξεκάθαρη, όσο τότε στα τέλη του 19ου αιώνα. Είναι πχ διανοούμενος ο αρθρογράφος μιας εφημερίδας; 'Ένας πετυχημένος μουσικοσυνθέτης ή τραγουδοποιός ή ηθοποιός; Και γιατί όχι ο Διευθυντής μιας τράπεζας ή μιας Εταιρείας; 

Αλλά ας υποθέσουμε ότι διανοούμενοι είναι όλοι αυτοί, που έχουν το "προνόμιο", με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να έχουν το αυτί της κοινής γνώμης, χωρίς να είναι επαγγελματίες της πολιτικής. 

Γιατί δεν μιλούν; Σημαίνει υποταγή και συμβιβασμό; Ή μήπως απλή ανθρώπινη κόπωση; Παραίτηση που οφείλεται στην επίγνωση της αναποτελεσματικότητας και του μάταιου των όποιων προσπαθειών; 

Η απάντηση δεν είναι εύκολη και σίγουρα δεν είναι η ίδια σε όλες τις περιπτώσεις. Άλλωστε έχουν αλλάξει και οι εποχές. 

Και πριν κατηγορήσουμε κάποιους ας αναλογιστούμε την αντίδραση του ίδιου του Ντρέιφους, που αρκετά χρόνια μετά την περιπέτειά του, όταν ήταν πια ελεύθερος και "δικαιωμένος, του ζητήθηκε να υπογράψει μια διακήρυξη για την σωτηρία των καταδικασμένων σε θάνατο στις ΗΠΑ Σάκκο και Βαντσέτι. Αρνήθηκε κατηγορηματικά. 'Ήταν άραγε στην περίπτωση αυτή παραίτηση ή συμβιβασμός; 

Ενδιαφέροντα άρθρα

Δυο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα ξεχώρισα χθες στο Protagon.gr

Επειδή είναι μακροσκελή, ιδιαίτερα το πρώτο, σας παραθέτω τους συνδέσμους, για όσους δεν τα είδαν.
Πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστούν.

Ένα πολύ καλό άρθρο-ανάλυση  του Γιάννη Βαρουφάκη για το θάνατο της Σοσιαλδημοκρατίας.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=20740

Και ένα επίσης καλό άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη για το λάθος του Στουρνάρα και τους απίθανους Έλληνες δικαστές.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=20741

Θα τολμήσουν τώρα;

Δυστυχώς έχω ξαναγράψει για το ίδιο θέμα. Για την άνετη οπλοκατοχή στις ΗΠΑ. Αυτή τη φορά το μακελειό έγινε σε ένα δημοτικό σχολείο με 20 παιδάκια νεκρά! Το σύνολο των θυμάτων είναι τουλάχισοτν 27!

Ο Πρόεδος Ομπάμα αυτή τη φορά "τόλμησε" να πει ότι πρέπει να μιλήσουμε για την οπλοκατοχή.

Κάτι που δεν έθιξε ΚΑΘΟΛΟΥ στην προ των εκλογών περίοδο, με το φόβο της σύγκρουσης με το πανίσχυρο λόμπυ που υποστηρίζει το απαράβατο δικαίωμα του πολίτη να φέρει όπλα. Και που στηρίζεται σε μια εξόχως αμφισβητούμενη φράση στο αμερικάνικο σύνταγμα, που γράφτηκε σε άλλες εποχές και με εντελώς διαφορετικές συνθήκες.

Ο Πρόεδρος αυτή τη φορά αναφέρθηκε στα πανίσχυρα συμφέροντα που στηρίζουν την οπλοκατοχή.

Θα μπορέσει να πάει το θέμα παραπέρα; Αν δεν γίνει κάτι τώρα, πότε θα γίνει;

Εκτός αν ο φόβος της αναμέτρησης με το πανίσχυρο λόμπυ δεν είναι μόνο "πολιτικός", αλλά και "ανθρώπινος".

Με μια πιρόγα- Άλκης Αλκαίος

Πέθανε σήμερα ο Άλκης Αλκαίος ένας μεγάλος ποιητής και στιχουργός.

Ιδιαίτερα σημαντική η συνεργασία του με τον Θάνο Μικρούτσικο.

Εδώ το Ερωτικό (Με μια πιρόγα) με καταπληκτικούς, ανεπανάληπτους στίχους.

Υπάρχουν αρκετές εκτελέσεις πολύ καλές, αλλά προτίμησα την πρώτη του Μανώλη Μητσιά. Λιτή και ουσιαστική.

Οι στίχοι:

Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις

τις ώρες που αγριεύει η βροχή

στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις

και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί

μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου

σου `φερα απ΄ τους Δελφούς γλυκό νερό

στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου

και πριν προλάβω τρις να σ΄ αρνηθώ

σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη

και την τρελή σου κυνηγάει σκιά

πώς να ημερέψει ο νους μ΄ ένα σεντόνι

πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά

αγάπη που σε λέγαμ΄ Αντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει

και σε ποιο γαλαξία να σε βρω

εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι

κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό

που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

Ουράνιες ζωγραφιές

Πρωινές και εσπερινές όψεις του ουρανού από το δωμάτιό μου στο Μαλάκι...

Παιχνιδίσματα ανάμεσα στο φως του ήλιου, που ανατέλλει ή δύει και τα σύννεφα...

Dave Brubeck-Take Five

Πριν λίγες μέρες στις 5 Δεκεμβρίου πέθανε σε ηλικία 92 ετών ο μεγάλος της τζαζ Dave Brubeck.
Ας θυμηθούμε τη μεγάλη του επιτυχία Take Five. Είναι από ζωντανή εμφάνιση του 1966 στη Γερμανία και ο ίδιος είναι στο πιάνο, ενώ στο σαξόφωνο είναι ο Paul Desmond.
Έτσι για να ξανάρθουν στο νου κάποιες όμορφες στιγμές!

Γιατροί φαιοχίτωνες;

Η Χρυσή Αυγή ξεκινά τη δημιουργία ιατρείων, που θα προσφέρουν υπηρεσίες μόνο σε Έλληνες, τους "Γιατρούς με Σύνορα". Το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλει το γεγονός και φαντάζομαι και πολλές άλλες πολιτικές δυνάμεις το καταδικάζουν. 

Δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι θα υπάρξει γιατρός, που θα αρνηθεί παροχή υπηρεσιών σε κάποιον συνάνθρωπο λόγω ράτσας.

Κάποιοι μίλησαν ότι ζητούνται "γιατροί με ζουρλομανδύα".

Γιατί άραγε; ¨Ενας φαιός χιτώνας δεν αρκεί;

Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες

Ένα ενδιαφέρον άρθρο από τον Τάκη Μϊχα στο Protagon.gr. Είναι τάχα αυτή η λύση;

Διαβάζω τον τελευταίο καιρό διάφορες αναλύσεις για την δημιουργία «νέου» πόλου, για τις  συγκλίσεις και αποκλίσεις φιλελευθέρων, σοσιαλδημοκρατών, αριστερών, διαβάζω δηλαδή κείμενα  κατά τα άλλα αξιόλογων ατόμων και διερωτώμαι: Πού ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν έχουν καταλάβει τίποτα; Δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από τις εξελίξεις των τριών τελευταίων ετών; Εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι μία δυτικοευρωπαϊκή χώρα όπου η πολιτική κρίνεται μόνο με βάση τις ιδέες και την δύναμη των επιχειρημάτων;

Όπως είναι φανερό οι δυνάμεις – και οι ηγετίσκοι - πού ευνοήθηκαν από τα γεγονότα των τελευταίων τριών ετών, χρησιμοποίησαν πέρα από λόγια και … πράξεις. Έφτασαν μέχρι του σημείου να ενσωματώσουν μορφές βίας στην στρατηγική τους (λεκτικής ή πραγματικής) τρομοκρατώντας τους «καθώς πρέπει» αντιπάλους τους.  Έτσι κατάφεραν να εμπνεύσουν φόβο στην κοινωνία αλλά και να μονοπωλήσουν σχεδόν όλους τους δημόσιους χώρους, πλατείες, δρόμους και να αφαιρέσουν από τους αντιπάλους τους την δυνατότητα της δημόσιας παρουσίας σε «στρατηγικά σημεία» (π.χ. ΑΕΙ και ΔΕΚΟ).

Και τί έκαναν οι «εκσυγχρονιστές» και «φιλελεύθεροι» πολιτικοί ενώπιον αυτών των εξελίξεων; Αντί να κινητοποιήσουν τους οπαδούς τους και να απαντήσουν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο περιορίζονταν στο να βγάζουν θλιβερές ανακοινώσεις τους στιλ «Μπαμπά μας έκαναν ντά!». Είναι σαν να μην θέλουν να τα δουν όλα αυτά και αρκούνται σε συζητήσεις σε κεντρικά βιβλιοπωλεία για το αν μπορεί να υπάρξει σύγκλιση μεταξύ της φιλελεύθερης και της σοσιαλδημοκρατικής  αντίληψης. Δεν θέλουν να δουν ότι σε χώρες όπως η Ελλάδα η σύγκρουση και πολλές φορές η βία, όχι απλά είναι πια συστατικό στοιχείο της πολιτικής διαδικασίας αλλά και  δυστυχώς, αποδίδει πλουσιοπάροχα. Εμμένοντας στις φαντασιώσεις τους όχι απλά αποπροσανατολίζουν ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων αλλά στην ουσία διογκώνουν το κύμα των ανθρώπων πού τρέχει να ζητήσει «προστασία» από τα «νέα αφεντικά».

Αν θέλετε να παίξετε κάποιο ρόλο αγαπητοί «ευρωπαϊστές» -αν και είναι πια αργά- ξεχάστε τον Σεν, την Ροθτσαιλτ, τον Κρούγκμαν κλπ. Ξεχάστε τις συζητήσεις περί «ευτυχίας και κοινωνικής ανισότητας», περί «ευρωπαϊκής προοπτικής» και ανάλογα χαζοχαρούμενα. Αν θέλετε να μελετήσετε κάποιον πηγαίνετε πίσω στον μεγαλύτερο πολιτικό διανοητή στην ιστορία, το συγγραφέα του Λεβίαθαν και αφού τον μελετήσετε (σε συνδυασμό ίσως με τον Μπλανκί) τότε ίσως να καταλήξετε σε ορισμένα σοβαρά συμπεράσματα για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να οργανωθεί  η πάλη εναντία σε κάθε μορφή τρομοκρατίας. Αλλιώς θα παραμείνετε ένα ενδιαφέρον ελιτίστικο περιθώριο που απλά θα συνεχίσει να αποτελεί το κατ εξοχή αντικείμενο της λοιδορίας από τους νέους Capo.  

Η γλώσσα του σώματος

Η αναγνώριση των διαθέσεων των άλλων απέναντί μας, εάν δηλαδή διάκεινται ευνοϊκά ή όχι έχει τεράστια σημασία και όπως είναι φυσικό έχει υποστεί την επεξργασία του μηχανισμού της εξέλιξης. Είναι ευνόητο ότι η ίδια η επιβίωση, ιδιάιτερα των μακρυνών προγόνων μας, αλλά όχι μόνο, μπορούσε να κινδυνεύσει εάν δεν γίνονταν κατανοητές οι διαθέσεις των άλλων ανθρώπων απέναντί τους έγκαιρα και δεν έπαιρναν τα κατάλληλα μέτρα. 

Για πολλά χρόνια υπήρχε η αντίληψη ότι ο κυριότερος τρόπος για να αντιληφθεί κανείς τη συγκινησιακή κατάσταση των άλλων ήταν η έκφραση του προσώπου και δευτερευόντως οι κινήσεις του, αυτό δηλαδή που λέμε η γλώσσα του σώματος.

Και όμως. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι ο ασφαλέστερος τρόπος αναγνώρισης της θετικής ή αρνητικής συγκινησιακής κατάστασης των άλλων είναι ακριβώς η γλώσσα του σώματος! Οι ερευνητές έκαναν ενδιαφέροντα πειράματα, όπου "ανακάτεψαν" θετικές εκφράσεις προσώπου και "αρνητικές" θέσεις των σωμάτων και αντίστροφα και διαπίστωσαν με έκπληξη ότι οι θέσεις των σωμάτων ήταν που έδιναν στους συμμετέχοντας το πείραμα ακριβέστερες πληροφορίες για το αν υπήρχε θετική ή αρνητική συγκινησιακή φόρτιση!

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα βρεθείτε στην ανάγκη να εκτιμήσετε πως ακριβώς νοιώθει ο συνομιλητής σας να αγνοήσετε το χαμόγελο και να προσέξετε τις κινήσεις χεριών και ποδιών και ιδιάιτερα τη στάση που παίρνει.

Βόλος: Το όνομα

Ποια είναι άραγε η προέλευση του ονόματος της πόλης του Βόλου; Αρκετά έχουν ήδη γραφεί και δεν προτίθεμαι να κάνω λεπτομερή ανάλυση.

Απλά αναφέρω κάτι που διάβασα πρόσφατα και που νομίζω ότι έχει κάποια βάση. 

Επειδή για την ονομασία "Γόλος" φαίνεται ότι υπάρχει ανάφορά από τον 14ο αιώνα, πρέπει κανείς μάλλον να αγνοήσει όλες εκείνες τις εκδοχές για "βώλους" και άλλα συναφή. 

Οι δύο επικρατέστερες εκδοχές για την παλαιότερη, λοιπόν, ονομασία, δηλαδή την "Γόλος" είναι:

α) Το σλαβικό golo, που θα πει γυμνός, άδενδρος. Αυτό βέβαια δεν χαρακτηρίζει την ευρύτερη περιοχή, αλλά όντως η κυρίως πόλη και ο λόφος του Σαρακηνού πάνω της είναι σχετικά "γυμνές" από βλάστηση και θα μπορούσε να δώσουν αυτό το όνομα, ίσως και σε αντιδιαστολή με την πέριξ περιοχή, που έχει αρκετά πυκνή βλάστηση. Αυτή την εκδοχή προτείνει ο Χατζιδάκις.

β) Η τουρκική λέξη "Yolkaz", μπορεί να προέρχεται από την λέξη "Ιωλκός" και θα μπορούσε να μετατραπεί σε "Γόλος". Αυτή είναι η εκδοχή του Μπαμπινιώτη.

Εναντίον της δεύτερης αυτής εκδοχής είναι ότι η λέξη Yolkaz δεν αναφέρεται συχνά, αλλά και το ότι η αναφορά της λέξης "Γόλος" πιθανότατα προηγείται της τουρκικής κατάκτησης της περιοχής.

Αναρωτιέμαι όμως: αν υπήρχε, που υπήρχε, η αρχαία ονομασία Ιωλκός, γιατί χρειαζόμαστε την ενδιάμεση τουρκική λέξη; Δεν μπορεί με τη χρήση και την πάροδο του χρόνου το Ιωλκός να μετατράπηκε σε "Γιολκός" και τελικά σε  "Γόλος"; 

Μετά βέβαια έχουμε και το επόμενο στάδιο τη μετατροπή του "Γόλος" σε "Βόλος", πιθανώς ως πιο εύηχο.

Γνωρίζω ότι υπάρχουν και άλλες εκδοχές για την ονομασία της πόλης που ζούμε, αλλά όπως είπα δεν σκοπεύω να κάνω πλήρη ανάλυση. Καταθέτω αυτά τα λίγα για προβληματισμό.

Ο Λευκός Τίγρης (The White Tiger)

Ένα ωραίο μυθιστόρημα, από τον πρωτοεμφανιζόμενο Ινδό συγγραφέα Aravind Adiga, που κέρδισε το 2008 το σημαντικό βραβείο Man Booker.

Είναι γραμμένο με πολύ χιούμορ και με τη μορφή μιας επιστολής προς τον Κινέζο πρωθυπουργό, που πρόκειται να επισκεφτεί την Ινδία. Συγγραφέας της επιστολής είναι ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, που ξεκίνησε από μια πάμπτωχη περιοχή, το Σκοτάδι, όπως την αναφέρει χαρακτηριστικά. Στην αρχή έγινε οδηγός σε μια πλούσια οικογένεια γαιοκτημόνων στο Δελχί και στη συνέχεια μετά από μια σειρά γεγονότων, όπου πήρε την τύχη στα χέρια του μιμούμενος τις μεθόδους των "αφεντικών", έγινε ο ίδιος ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας στο Bangalore.

Δε είναι όμως η ιστορία αυτή καθ' εαυτή το ισχυρό ατού του βιβλίου. Τα θέματα που υφίστανται τη διορατική κριτική και τον κοφτερό σαρκασμό του συγγραφέα, αφορούν πολλές πτυχές της ινδικής κονωνίας, τη θρησκεία, τις κάστες, την απέραντη φτώχεια της συντριπτικής πλειοψηφίας, που συνυπάρχει με προκλητικό πλούτο των ελάχιστων, το εκλογικό σύστημα, που είναι βουτηγμένο στη διαφθορά και την εκμετάλλευση, το θεσμό του γάμου και τις οικογενειακές σχέσεις, αλλά και την ιδιότυπη σχέση αφοσίωσης που νοιώθει ο υπηρέτης για το αφεντικό του, ενώ εκείνο τον εκμεταλλεύεται ασύστολα και όχι μόνο του φέρεται με την εσχάτη περιφρόνηση, αλλά θεωρεί και απόλυτα φυσικό να του φορτώνει και τα δικά του εγκλήματα.

Ένα πραγματικά απολαυστικό βιβλίο. Που παίρνει τον τίτλο από ένα λευκό τίγρη, που είδε κάποτε ο αφηγητής σε ένα τσίρκο, και που θεώρησε ότι παρά τον περιορισμό της ελευθερίας του δεν είχε χάσει κάτι από το μεγαλείο του, ενώ αντίθετα περιγράφει όλους τους φτωχούς συμπατριώτες του, όπως και τον εαυτό του, ως τρόφιμους ενός "κοτετσιού". Τότε είναι που βάζει στόχο να βγει από αυτό το κοτέτσι και στο τέλος το καταφέρνει ή έτσι τουλάχιστο νομίζει.

Μικρά Ιστορικά

Όταν οι αποσταλμένοι των πολιορκημένων Αθηναίων πήγαν το 87 πΧ στον Ρωμαίο στρατηγό Σύλλα για να διαπραγματευτούν την παράδοση της πόλης, άρχισαν να του μιλούν για τις παλιές δόξες της Αθήνας, τον Θησέα, τα Μηδικά κλπ.

Ο Σύλλας τους έδιωξε λέγοντας: Άντε στο καλά άνθρωποί μου και πάρτε και τα λόγια σας μαζί. Εγώ δεν ήλθα εδώ για να μορφωθώ, αλλά για να υποτάξω τους επαναστάτες.

Μη μου λες συγγνώμη

Μουσική σήμερα, ελλείψει άλλης έμπνευσης.
Μια ενδιαφέρουσα συνεργασία Άλκηστης Πρωτοψάλτη και Στέλιου Διονυσίου. Μουσική Ευανθία Ρεμπούτσικα, στίχοι Μιχάλης Γκανάς.

Εξελίξεις!

Σήμερα εξελέγην Πρόεδρος του Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Με εξέλεξαν σύμφωνα με το νόμο τα οκτώ εσωτερικά μέλη του Συμβουλίου που είναι εν ενεργεία Καθηγητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και μαζί με εμένα εξέλεξαν και άλλα πέντε εξωτερικά μέλη, που όλοι τους είναι Καθηγητές σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Το Συμβούλιο Διοίκησης σύμφωνα με το νέο νόμο είναι το ανώτατο διοικητικό όργανο του Πανεπιστημίου και μαζί με τον Πρύτανη και τη Σύγκλητο συναποτελούν τη νέα διοικητική δομή των Πανεπιστημίων.

Η πρώτη δουλειά του Συμβουλίου είναι να προκηρύξει διεθνή διαγωνισμό για την εκλογή Πρύτανη, επειδή η θητεία των νυν πρυτανικών αρχών λήγει στις 31 Δεκεμβρίου 2012.

Προφανώς είναι μεγάλη η τιμή που μου κάνουν τα μέλη ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με την εκλογή αυτή και οφείλω να κάνω το παν για να τους δικαιώσω. Ομολογώ ότι το βλέπω και ως μια ευκαιρία να προσφέρω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, κάτι που ήταν πάντα μια "κρυφή" μου επιθυμία.

Το σίγουρο είναι ότι οι χαλαροί ρυθμοί του συνταξιούχου μάλλον τελειώνουν. Με περιμένει πολλή δουλειά!