Ο κρυφός μας εγωϊσμός

Σου δίνουν να διαβάσεις ένα κείμενο για τον Ρασπούτιν. Έχουν κάνει όμως μια "παγαποντιά". Έχουν διορθώσει την ημερομηνία γενεθλίων του, ώστε να είναι ίδια με τη δική σου ημερομηνία γενεθλίων. 

Μετά το διάβασμα του κειμένου σου ζητούν με  ένα σχετικό ερωτηματολόγιο τη γνώμη σου για τον διαβολοκαλόγερο. Είναι δυνατόν το μικρό "λαθάκι" στην ημερομηνία των γενεθλίων να επηρεάσει την κρίση σου; 

Όχι θα πεις με όλη τη δύναμη της συνείδησής σου. Και θα το εννοείς. Δεν ρώτησες, όμως, και το υποσυνείδητό σου. Αν μπορούσες να το έκανες θα βρισκόσουν μπροστά σε μια έκπληξη.

Σε αυτή ακριβώς, που βρέθηκαν οι ερευνητές, που έκαναν μια τέτοια μελέτη. Όλοι οι συμμετέχοντες διάβασαν το ίδιο κείμενο για τον Ρασπούτιν, αλλά στους μισούς από αυτούς είχε απλά και μόνο αντικατασταθεί η ημερομηνία των γενεθλίων του ώστε να είναι ίδια με τη δική τους. Στους άλλους μισούς αυτή η παρέμβαση δεν έγινε.

Αποτέλεσμα: Σαφώς περισσότερο ευνοϊκή γνώμη για τον Ρασπούτιν όταν έχει τα ίδια γενέθλια με σένα!

Οι επιστήμονες ονομάζουν αυτό το φαινόμενο "κρυφό εγωϊσμό" και η παραπάνω διαπίστωση είναι μια από τις πολλές αυτού του φαινομένου. Μια άλλη του έκδήλωση είναι πχ η τάση να αγοράζουμε προϊόντα που θυμίζουν το όνομά μας ή να εκτιμούμε περισσότερο ανθρώπους που έχουν το ίδιο μικρό όνομα με μας ή υποστηρίζουν την ίδια ομάδα, αλλά και άλλα πολλά. 

Οι ειδικοί φτάνουν μάλιστα να συσχετίζουν αυτό το χαρακτηριστικό και με πολύ σοβαρότερες αποφάσεις στη ζωή μας, όπως την επιλογή συντρόφου ή συνεργάτη, το μέρος κατοικίας μας ή το επάγγελμα, ανάλογα με κρυφές ή φανερές συσχετίσεις με πράγματα όπως τα γενέθλια, το μικρό όνομα ή το επώνυμο!

Και -προσέξτε- όλα αυτά σε επίπεδο υποσυνείδητου. Ο "σοβαρός" μας εαυτός, η συνείδησή μας δεν θα το επέτρεπεν άλλωστε!

Επιστημονική παραγωγή και Ελλάδα για το 2012

Ο πίνακας δείχνει τις χώρες με τη μεγαλύτερη παραγωγή επιστημονικών άρθρων για το 2012. Φαίνεται ο αριθμός των άρθρων που δημοσιεύτηκαν από την κάθε χώρα και το ποσοστό από αυτά, που βρίσκονταν στα κορυφαία 1% (σε ότι αφορά αναφορές από άλλους επιστήμονες).

Η Ελλάδα της κρίσης όπως αποδεικνύεται δεν πηγαίνει καθόλου άσχημα. Το ποσοστό μάλιστα των άρθρων από τη χώρα μας, που συγκαταλέγονται στα κορυφαία της χρονιάς είναι παρόμοιο πχ με των Η.Π.Α. και της Ιταλίας και καλύτερο από αυτό της Γαλλίας ή της Ισπανίας!

Αν μη τι άλλο, ελπιδοφόρο και απόδειξη ότι παρά τις απίθανες δυσκολίες στη λειτουργία των Πανεπιστημίων μας και των Ερευνητικών Κέντρων, υπάρχουν επιστήμονες που κάνουν πολύ αξιόλογη δουλειά!

(Πηγή: Περιοδικό Nature)

Lolita του Vladimir Nabokov

Δεν είχα διαβάσει τη Lolita και το έκανα τώρα. Θεωρείται ένα κλασσικό έργο, ένα από τα 100 καλύτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας, αλλά και ένα από τα 100 καλύτερα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα ή και όλων των εποχών.

Είναι γραμμένο στα αγγλικά από ένα Ρώσσο συγγραφέα, τον Vladimir Nabokov, και εκδόθηκε το 1955. Το ότι θεωρείται ένα από τα καλύτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας, ενώ γράφτηκε από κάποιον που τα αγγλικά δεν ήταν η μητρική του γλώσσα, είναι από μόνο του μια ιδιαιτερότητα, που έχει συμβάλει στη φήμη του. Ο Νabokov, εκτός από τα βιβλία που εξέδωσε στα ρωσσικά και αγγλικά, ήταν και ενας αναγνωρισμένος εντομολόγος και έχει εκδώσει και ένα εξαιρετικό βιβλίο για πεταλούδες (Nabokov's butterflies), για τις οποίες και έχει αναφορές και στη Lolita. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι περιοχές των ΗΠΑ, στις οποίες διαδραματίζεται η περιπέτεια του πρωταγωνιστή με τη Lolita, είναι αυτές με τις οποίες έκανε ταξίδια ο συγγραφέας με τη γυναίκα του αναζητώντας πεταλούδες.

Η Λολίτα, η ηρωϊδα του βιβλίου, έχει περάσει στην λαϊκή συνείδηση ως η προσωποποίηση της παιδούλας με την πρώϊμη σεξουαλικότητα, που ξετρελαίνει και παρασύρει τους άνδρες. Γυρίστηκε ταινία το 1962 από τον Stanley Kubrick και από τον Adrian Lyne το 1997, ενώ έχει γίνει επίσης θεατρικό έργο αλλά και μιούζικαλ.

Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας λέει, είχε δυσκολίες να βρει εκδότη στις ΗΠΑ και τελικά εκδόθηκε για πρώτη φορά από ένα εκδοτικό οίκο στη Γαλλία.

Αιτία βέβαια η βασική του πλοκή. Ένας μεσήλικας καθηγητής φιλοσοφίας, ο Humbert Humbert, που έχει πάθος με τα κοριτσάκια και που βρίσκει το ιδανικό του θύμα στη 12χρονη Dolores, αυτήν που ο ίδιος αποκαλεί Lolita ή συνήθως Lo, και της οποίας παντρεύεται τη μητέρα. Μετά το θάνατο της μητέρας της η Lolita  και ο θετός της πατέρας ζουν τον "έρωτά τους", ταξιδεύοντας ανά τις ΗΠΑ. Ο συγγραφέας δεν αφήνει σε καμιά στιγμή σε αμφιβολία τον αναγνώστη, για το ποιός είναι ο πραγματικός θύτης και ποιός το θύμα στην υπόθεση αυτή. Αν και η πραγματική ομολογία του έρχεται μόνο στο τέλος, και αφού φτάσει πρώτα εξ αιτίας του πάθους του ακόμη και στο φόνο.

Η αφήγηση είναι σκόρπιες σκέψεις, γεγονότα πολλές φορές ασύνδετα, με πολλές έμμεσες αναφορές στην παγκόσμια λογοτεχνία, ιδιαίτερα σε Ρώσσους, Γερμανούς και Γάλλους κλασσικούς. Όλα αυτά είναι αριστοτεχνικά υφασμένα σε ένα καμβά, όπου το μόνιμο, βασικό θέμα είναι η ιδεοληψία και το "ανώμαλο ερωτικό πάθος" του αφηγητή, που καταφέρνει πάντως με τον "μελαγχολικό" τρόπο της αφήγησης να μην γίνεται αποκρουστικός για τον αναγνώστη, χωρίς βέβαια και να γίνεται και ιδιαίτερα συμπαθής. 

Το βιβλίο βέβαια δεν είναι σε κανένα σημείο πορνογραφικό και τις περισσότερες σκηνές από τη σχέση του Humbert με τη Lolita, ο αναγνώστης αφήνεται να τις φανταστεί, από τους μονολόγους και ιδίως από τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών...

Το βιβλίο δεν είναι βαρετό, καθώς από την αρχή ο συγγραφέας προιδεάζει ότι έκανε κάποιο έγκλημα για το οποίο είναι φυλακισμένος και αυτό μαζί με τις ιδεοληψίες και τη μόνιμη καχυποψία του καθηγητή για τις σκέψεις και τις ενέργειες της "μικρής", αλλά και το διάχυτο καυστικό χιούμορ, που πρέπει να επισημανθεί ότι κυριαρχεί στο κείμενο, κρατά τον αναγνώστη σε μια μόνιμη εγρήγορση και αναμονή για τη συνέχεια.

Αν κλασσικό είναι αυτό που η όποια επανάληψη ή μίμηση δεν μπορεί να ξεπεράσει το πρωτότυπο, τότε η Lolita ανήκει σίγουρα σε αυτό το είδος.

Τα μικρά Ναι και Όχι της Ιστορίας

Κάποια μικρή μαθήτρια έστειλε κάποτε ένα γράμμα στον Αβραάμ Λίνκολν, πριν ακόμη γίνει Πρόεδρος.

Με την παιδική της απλότητα του έγραψε ότι αν αφήσει γενειάδα θα γίνει Πρόεδρος. Ο Λίνκολν όντως άφησε τα γένεια του να μεγαλώσουν και μετά λίγο καιρό έγινε Πρόεδρος.

Η μαθήτρια είχε μεγαλώσει κι αυτή, είχε τελειώσει το σχολείο και του έγραψε πάλι, θυμίζοντάς του ποια είναι και τι του είχε γράψει. Και του ζήτησε, τώρα που ήταν τόσο ισχυρός, να της βρει κάποια δουλειά.

Ο Πρόεδρος Λίνκολν της απάντησε "Όχι" !!

Το Σχέδιο Αθηνά

Ξέρετε τι είναι το Σχέδιο Αθηνά; Τώρα θα το έχετε ίσως μάθει όλοι. Είναι η προσπάθεια να γίνουν καταργήσεις, συγχωνεύσεις κλπ Τμημάτων στα Α.Ε.Ι., αλλά ακόμη και η κατάργηση ολόκληρων Ιδρυμάτων, δηλαδή να διορθωθούν οι στρεβλώσεις που η ίδια η Πολιτεία επέβαλε τα τελευταία χρόνια με τις αθρόες ιδρύσεις Πανεπιστημίων, ΤΕΙ και Τμημάτων σε όλη την ελληνική επικράτεια.

Εντάξει θα πείτε. Επειδή έγινε ένα λάθος κάποτε, πάλι καλά που αποφασίστηκε να διορθωθεί. Και όλοι επικροτούμε κάτι τέτοιο.

Το θέμα είναι πως θα γίνει. Υπάρχει και ο σχετικός νόμος, πολύ πρόσφατος του 2012, που βάζει τη σχετική διαδικασία. Ένας νόμος που στέλνει ουσιαστικά στον αγύριστο την αυτοτέλεια των Πανεπιστημίων, αφού όλες αυτές οι καταργήσεις και συγχωνεύσεις γίνονται με απόφαση του Υπουργού, απλά μετά γνώμη των Συμβουλίων των Ιδρυμάτων και της Συγκλήτου.

Έλα όμως που αυτές τις μέρες πρόκειται το Υπουργείο Παιδείας να ανακοινώσει τις αποφάσεις του για το Σχέδιο Αθηνα με εξαιρετική βία, επειδή πρέπει, λέει, να εισαχθούν οι όποιες αλλαγές στα μηχανογραφικά εισαγωγής των υποψηφίων για ΑΕΙ και ΤΕΙ από τη φετεινή χρονιά.

Επομένως δεν ρωτάμε καν τα ΑΕΙ ή τα ρωτάμε εντελώς προσχηματικά, με κάποιες συναντήσεις των πρυτανικών αρχών και του  Υπουργείου.

Προσέξετε την πορεία των πραγμάτων:

Κάποτε υπήρχε η αυτοτέλεια των ΑΕΙ: Το ΑΕΙ αποφασίζει για τη δομή του και το Υπουργείο εγκρίνει ή όχι, αλλά πάντα με ακαδημαϊκά κριτήρια

Αυτό με το νέο νόμο μετατρέπεται σε: Το Υπουργείο αποφασίζει μετά γνώμη των ΑΕΙ, με βάση κριτήρια που μπορεί να μην είναι πλέον μόνο ακαδημαϊκά

Και τώρα η εφαρμογή του νόμου: Το Υπουργείο αποφασίζει ερήμην των ΑΕΙ. 

Και φρόντισε πολύ καλά γι' αυτό: Δεν έχει εκδώσει τις διαπιστωτικές πράξεις διορισμού των εκλεγμένων Συμβουλίων των Πανεπιστημίων. Έχει αποδυναμώσει τις παλαιές διοικήσεις, αφού δεν αναγνωρίζει πλέον τα Πρυτανικά Συμβούλια, που δεν υπάρχουν στο νέο νόμο και άρα υπάρχει μόνον ο Πρύτανης, ενώ και οι Σύγκλητοι πρέπει να λειτουργούν με τις συνθέσεις που ορίζει ο νέος νόμος. 

Θα μου πείτε είναι θέμα χρόνου. Σε λίγες μέρες όλα αυτά θα γίνουν και τα Πανεπιστήμια θα αποκτήσουν τις Διοικήσεις που ορίζει η νέα νομοθεσία.

Μόνο που ακριβώς στο διάστημα αυτό θα έχει ολοκληρωθεί και ανακοινωθεί το Σχέδιο Αθηνά και ποιος άραγε ξέρει τι Ανώτατα Ιδρύματα θα βρουν αυτές οι έρμες νέες διοικήσεις!

Η έντονη φημολογία που αφορά το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας είναι ότι πρόκειται να συγχωνευθεί με εκείνο της Στερεάς Ελλάδας, που έχει μόνο δύο υπολειτουργούντα Τμήματα. Και αφού η Λαμία θα χάσει την έδρα ενός Πανεπιστημίου -και έχει ξεχνάμε ότι έχει ισχυρή πολιτική εκπροσώπηση στην κυβέρνηση- γιατί να μην τις δώσουμε και μερικά Τμήματα πχ από το Βόλο; Και μάλιστα Τμήματα που δεν έχουν εργαστήρια, όπως τα Παιδαγωγικά και το Οικονομικό. Οπότε μπορεί και να φύγει το Τμήμα Βιοπληροφορικής από τη Λαμία και να πάει πχ στη Λάρισα.

Για την πληρότητα του θέματος σας παραθέτω και ένα κείμενο του Αντιπρύτανη του Πανεπσιτημίου Θεσσαλίας κ. Μιχάλη Ζουμπουλάκη, που με πολύ πιο γραφικό τρόπο εξηγεί το πρόβλημα.

Λαμία-Βόλο με κάρο!

Στις παρέες των μαθητών στα τέλη του 1970 κυκλοφορούσαν εκφράσεις-ανέκδοτα που στο άκουσμα τους θύμιζαν ξένες φράσεις ενώ στα ελληνικά είχαν ελάχιστα σημασία όπως «λαιμοί μπουκαλιών», «ρηχά είναι ρε, μπείτε», και «Λαμία-Βόλο με κάρο». Η τελευταία έκφραση μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό διαβάζοντας δημοσιεύματα του αθηναϊκού και θεσσαλικού τύπου περί μετακίνησης τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας από το Βόλο στη Λαμία!

Εδώ  τα πράγματα δεν σηκώνουν αστειάκια. Η αναγκαία και πολύ-αναμενόμενη αναδιάρθρωση του χάρτη της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει στο πόδι χωρίς ακαδημαϊκά, επιστημονικά ή έστω δημοσιονομικά κριτήρια. Ας δούμε λίγο τα δεδομένα. Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ιδρύθηκε το 1984 και ξεκίνησε το ακαδημαϊκό έτος 1988-89. Μετράει δηλαδή αισίως 24-25 χρόνια, έχει 16 τμήματα με 9297 προπτυχιακούς φοιτητές (7756 ενεργούς), 1326 μεταπτυχιακούς (στα 31 ΠΜΣ) και 1153 υποψήφιους διδάκτορες. Στο ΠΘ υπηρετούν 429 μέλη ΔΕΠ, 54 ΕΤΕΠ, 23 ΕΕΔΙΠ και 307 διοικητικοί υπάλληλοι. Με άλλα λόγια είναι ένα μεσαίου μεγέθους ελληνικό πανεπιστήμιο με έντονο ερευνητικό έργο.  Στο διάστημα της πενταετίας 2006-2010 τα μέλη ΔΕΠ δημοσίευσαν 2136 εργασίες, γεγονός που κατατάσσει το ΠΘ στην 7^η θέση σε απόλυτους αριθμούς δημοσιεύσεων μεταξύ των 23 ελληνικών πανεπιστημίων, αντιπροσωπεύοντας το 5,2% του συνόλου των δημοσιεύσεων (βλ. μελέτη Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης, με τίτλο «ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ 1996-2010»). Για λόγους σύγκρισης, το ΠΘ το 2008 είχε 391 μέλη ΔΕΠ, όταν τα δύο μεγάλα πανεπιστήμια της χώρας, Αθηνών και Θεσσαλονίκης, διέθεταν  2050 και 2200 μέλη ΔΕΠ αντίστοιχα. 

Το Πανεπιστήμιο της Στερεάς ιδρύθηκε το 2003 και ξεκίνησε να λειτουργεί το 2004-05. Σήμερα έχει  δύο Τμήματα, 12 (δώδεκα) μέλη ΔΕΠ (+3 υπό διορισμό) και περίπου 150-160 εισακτέους κάθε χρόνο (δηλ. όσους έχει το ένα από τα 16 τμήματα του ΠΘ). Προφανώς οποιαδήποτε σύγκριση των δύο ΑΕΙ στο ερευνητικό δημοσιευμένο έργο είναι άδικη και άστοχη. Πώς να συγκρίνεις τις 2136 εργασίες των 429 μελών με τις 43 των 12 μελών ΔΕΠ; 

Πείτε μου εσείς τώρα ποιος νοσηρός εγκέφαλος σκέφτηκε να μεταφέρει φοιτητές από ένα ακμάζον -ακόμα και εν μέσω κρίσης- πανεπιστήμιο, σε ένα άλλο που ακόμα δεν ξεκίνησε την καταγραφή του στον ακαδημαϊκό χάρτη;  Ποιο κριτήριο εξοικονόμησης πόρων, παιδαγωγικής ανάγκης, χωροταξικής δικαιοσύνης εξυπηρετεί μια τέτοια σκέψη; Ποιο το νόημα να ξεσπιτώσεις μια-δύο χιλιάδες φοιτητές μετακινώντας τους 110 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη που επέλεξαν να σπουδάσουν; Αδιαφορεί τόσο, όποιος το σκέφτηκε, ότι οι φοιτητές διαλέγουν με γεωγραφικά κριτήρια τον τόπο των σπουδών τους; Σας διαβεβαιώνω ότι στο Τμήμα μου, οι προερχόμενοι από τη Μαγνησία φοιτητές ξεπερνούν το 50%. Αν προσθέσεις και τους άλλους Θεσσαλούς, είναι ζήτημα να μένουν20% πέραν της Θεσσαλίας φοιτητές, των Κυπρίων συμπεριλαμβανομένων. Για τους 50-90 οικογενειάρχες που υπηρετούν στο Βόλο, δεν το συζητώ! Με τους καταπληκτικούς μισθούς που παίρνουν δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα, μαζί με τις δόσεις των στεγαστικών, να νοικιάσουν και ένα μέγαρο στην όμορφη Λαμία!

Υποτίθεται ότι το σχέδιο «Αθηνά» έρχεται να θεραπεύσει τον κατακερματισμό της ανώτατης εκπαίδευσης και να προχωρήσει σε συνενώσεις που θα δημιουργήσουν ισχυρούς εκπαιδευτικούς πόλους εκπαίδευσης και έρευνας.  Αν αυτά που γράφουν οι εφημερίδες ισχύουν, κρίμα στην «Αθηνά» που θα συνδέσει την ιστορία της με το αστειάκι που λέγαμε μαθητές: ΛΑΜΙΑ-ΒΟΛΟ ΜΕ ΚΑΡΟ! 

Τελειώνοντας το άρθρο πρέπει να το υπογράψω. Σωστά, αλλά με ποια ιδιότητα; Μέχρι τις 31/12 ήμουν Αντιπρύτανης στο ΠΘ και σήμερα, παρόλο που κάνω κάθε μέρα το δρομολόγιο σπίτι-Πρυτανεία, τυπικά Αντιπρύτανης δεν είμαι. Εντάξει, αλλά στις εκλογές του Οκτωβρίου οι συνάδελφοι μου με τίμησαν με την εκλογή μου στο Συμβούλιο του Ιδρύματος και εν συνεχεία ως Αναπληρωτή Πρόεδρο του Συμβουλίου. Έλα μου όμως που τυπικά δεν είμαι ούτε κι’αυτό, χωρίς τη διαπιστωτική πράξη του Υπουργού! Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Ένα χρόνο μας εγκαλούσαν γιατί δεν εφαρμόζουμε το νόμο. Ωραία! Τον εφαρμόσαμε, λοιδορούμενοι από τις εφημερίδες και υβριζόμενοι από μερίδα των φοιτητών μας. Εσείς όμως γιατί δεν τον εφαρμόζετε; Γιατί τον ξανα-ματα-μεταρρυθμίζετε και πάλι σε λίγες μέρες; Μέσα σε 4,5 χρόνια, εκτός από 6 Υπουργούς Παιδείας, 3 μετονομασίες του Υπουργείου, είδα και το νομοθετικό πλαίσιο να αλλάζει 6 φορές! Πόσες μεταρρυθμίσεις να αντέξει ένας φανατικός μεταρρυθμιστής; Έλεος!

Δεν βαριέσαι. Θα υπογράψω ως γονιός δύο φοιτητριών που σπουδάζουν σε δύο διαφορετικές πόλεις (Ηράκλειο-Αθήνα) και περιμένουν να σπουδάσουν με ότι απέμεινε από το μισθό ενός πανεπιστημιακού καθηγητή. Ως γονιός λοιπόν, τρέμω στην σκέψη ότι το Υπουργείο θα ξεσπιτώσει εκατοντάδες φοιτητές με μόνη αιτιολογία την υπεράσπιση τοπικιστικών προτεραιοτήτων, αυτών ακριβώς που μας έφεραν ως εδώ και προσπαθούμε να θεραπεύσουμε. Έλεος (δις)! 

Μιχάλης Ζουμπουλάκης, (ανήσυχος) πατέρας 

Θα αλλάξει ποτέ αυτή η έρημη χώρα;;;;

Το Μουσείο της Αθωότητας του Ορχάν Παμούκ

Πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο, που το διάβασα με πραγματικά μεγάλη ευχαρίστηση, όπως όλα σχεδόν τα βιβλία του πιο γνωστού σύγχρονου Τούρκου συγγραφέα.

Μια ιστορία ερωτικού πάθους με φόντο την Πόλη και τις γειτονιές της, τα στέκια της, αλλά και τις θάλασσες που την περιβάλλουν και τους ανθρώπους που την κατοικούν.

Μια ωδή στον αδικαίωτο έρωτα, που όμως αυτό ακριβώς ήταν που τον έκανε τόσο έπίμονο και απόλυτο, τόσο μεγάλο, που το περίσσευμά του ήταν τέτοιο, που ο πρωταγωνιστής της ιστορίας ένοιωσε να ξεπερνά τον φυσικό του βίο και για να τον χωρέσει έπρεπε να του αφιερώσει και ένα μουσείο. Ένα μουσείο αναμνήσεων αλλά και αισθημάτων, ένα μουσείο της καθημερινότητας αλλά και της αιωνιότητας συνάμα.

Και βέβαια πολλά συναισθήματα δημιουργούνται στον αναγνώστη για τον πρωταγωνιστή του έργου και σίγουρα αναρωτιέται αν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να βρεθεί ο ίδιος στη θέση του και πως θα έκρινε τη ζωή του στην υποθετική ετούτη συγκυρία.

Η απάντηση σε ότι αφορά τον πρωταγωνιστή του έργου, τον Κεμάλ Μπέη, δίνεται στην τελευταία φράση του βιβλίου. Και ο καθένας μας μοιραία θα αναλογιστεί για πολλοστή ίσως φορά τι είναι τάχα αυτό που μετράει ως ευτυχία στη ζωή μας.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αν και είναι γεγονός ότι θα αρέσει περισσότερο σε εκείνους που έχουν ήδη αγαπήσει τον τρόπο γραψίματος του Ορχάν Παμούκ, αφού σε όλα του τα βιβλία υπάρχουν ολόκληρα κεφάλαια, που η υπομονή του αναγνώστη κυριολεκτικά δοκιμάζεται. 

Είναι όμως τέτοια η τεχνική του και ρέει τόσο φυσικά το γράψιμό του, που εγώ προσωπικά τουλάχιστον δεν έκλεισα ποτέ κάποιο του βιβλίο απογοητευμένος. Το αντίθετο μάλιστα!

Παρατήρηση πρώτη: Έχω διαβάσει την αγγλική έκδοση, που ονομάζεται "The Museum of Innocence" και βρήκα τη μετάφραση πολύ καλή. Η ελληνική έκδοση είναι από την Ωκεανίδα, αλλά βέβαια δεν είμαι σε θέση να σχολιάσω την ελληνική μετάφραση.

Παρατήρηση δεύτερη: Ο Ορχάν Παμούκ ίδρυσε ένα πραγματικό μουσείο στη γειτονιά Τσουκούρκουμα του Μπέγιογλου, που αναφέρεται και στο βιβλίο, όπου και   εκτίθεται μια συλλογή που θυμίζει την καθημερινή ζωή και την κουλτούρα της Πόλης κατά την εποχή, που αναφέρεται στο βιβλίο, δηλαδή κυρίως τις δεκαετίες του 1970 και του 1980.

Οι καρμίρηδες και εμείς

του Σταύρου Θεοδωράκη από το Protagon.gr

Η χώρα λοιπόν βρήκε προορισμό. Θα διαλευκάνει τι έγινε με την λίστα Λαγκάρντ. Αυτή την στιγμή καταθέτουν οι υπάλληλοι Παπακωνσταντίνου. Στην συνέχεια θα έχουμε τους υπαλλήλους Βενιζέλου (νομίζω έχει μεγαλύτερο ρόστερ). Μετά τους υπαλλήλους Γιώργου Παπανδρέου και αμέσως μετά τους υπαλλήλους Λουκά Παπαδήμου. Ο Παναγιώτης Πικραμένος προς το παρόν την γλυτώνει. Με τους υπαλλήλους θα βγάλουμε την βαρυχειμωνιά και μετά θα έρθουν οι συγγενείς. Παραλλήλως θα ακροασθούμε τους πρώην και νυν γραμματείς ΣΔΟΕ, φορολογικών και τελωνειακών θεμάτων, πληροφοριακών συστημάτων καθώς και τους διοικητές της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και της  ΕΥΠ (μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η ΕΥΠ έφερε πρώτη το 2010 την «λίστα» στην Ελλάδα).

Προσοχή: η κουβέντα δεν αφορά ποιοι έχουν λεφτά στην HSB (ή είχαν μέχρι το 2007– για να είμαστε ακριβείς) και πόσα από αυτά είναι μαύρα και αφορολόγητα – αυτή είναι κουβέντα που κάνουν οι καρμίρηδες Γερμανοί, Ιταλοί, Ισπανοί, Γάλλοι, Βρετανοί και Αμερικάνοι, που νοιάζονται για διαφυγόντες φόρους -  εδώ εμείς είμαστε πολιτικά ζώα και ως τέτοια συμπεριφερόμαστε. Το θέμα λοιπόν είναι «ποιοι ήξεραν για την λίστα και γιατί δεν την αξιοποίησαν». Αυτό και μόνο αυτό, συζητούν τα κανάλια, οι εφημερίδες, το ίντερνετ, η Βουλή, τα κόμματα, το ΣΔΟΕ, η εισαγγελία.  Το γεγονός ότι σήμερα όλοι ξέρουμε για την λίστα και δεν την αξιοποιούμε παρά μόνο συζητούμε γι' αυτούς που δεν την αξιοποίησαν, είναι μια μικρή λεπτομέρεια που κάποια στιγμή θα προστεθεί στο ιατρικό ιστορικό του έλληνα ασθενή.

Θέλω να κάνουμε μια στάση και να το σκεφθούμε. Ο Χερβέ Φαλτσιάνι υπάλληλος της HSBC Γενεύης υποκλέπτει το 2007 τις καρτέλες δεκάδων χιλιάδων μεγαλοκαταθετών. Προσπαθεί να τις πουλήσει σε λιβανέζικη τράπεζα, μπαίνουν στην μέση όμως οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ και αποκτούν τις καρτέλες. Τα «ονόματα» χαρίζονται από τους ισραηλινούς στους Γάλλους – κάποιοι θα σου πουν ότι αγοράζονται από τους Γάλλους – και σύντομα όλοι οι «δυτικοί» υπουργοί Οικονομικών αποκτούν και από μια λίστα πελατών της HSBC Γενεύης (οι Γερμανοί την αγοράζουν δημοσίως και επισήμως). Η Κριστίν Λαγκάρντ αποφασίζει να δωρίσει τις καρτέλες με τα ελληνικά ονόματα στην Ελλάδα (προφανώς για να μας… διχάσει). Τα υπόλοιπα σας είναι γνωστά. Την λίστα την παίρνουμε πρώτη φορά το 2010 (μέσω ΕΥΠ – είπαμε), δεύτερη φορά το 2012 (με τρεις απεσταλμένους του Στουρνάρα), αλλά σε κάθε περίπτωση οι 2062 έλληνες μεγαλοκαταθέτες δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν. Αν ήταν Γάλλοι, Ισπανοί, Αμερικανοί, Βρετανοί, Ιταλοί ή Γερμανοί θα είχαν υποχρεωθεί να πληρώσουν τα μισά τους λεφτά στο κράτος (αν δεν μπορούσαν να αποδείξουν ότι είχαν πληρώσει φόρους πριν τα στείλουν στην HSBC) εδώ μπορούν να συνεχίζουν να αλλάζουν κανάλια. Άλλωστε κάποιοι λαοί ενδιαφέρονται για το ταμείο (οι καρμίρηδες – είπαμε), κάποιοι άλλοι για το θέαμα.

Προφανώς συμφωνώ με τη βασική φιλοσοφία του άρθρου, γι' αυτό άλλωστε το αναδημοσιεύω. Θα προσθέσω μόνον ότι κανείς στις χώρες που αναφέρονται παραπάνω -και μάλιστα υπέυθυνος δημόσιος λειτουργός- δεν νομίζω ότι θα σκέφτονταν να "βάλει χέρι" στη λίστα πριν την χρησιμοποιήσει. Και δεν λέω ότι αυτός που το έκανε είναι με απόλυτη βεβαιότητα ο "δακτυλοδεικτούμενος" από όλους.

Η ιστορία ενός εθνικού ύμνου

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο εθνικός ύμνος της Γαλλίας είναι η περίφημη "Μασσαλιώτις" (La Marseillese) και οι περισσότεροι επίσης ίσως θυμόμαστε ότι ήταν το τραγούδι, που συνόδεψε την πορεία του τάγματος των Μαρσεγιέζων, που έκαναν τον Ιούλιο του 1792 τη διαδρομή από το νότο της Γαλλίας, και συγκεκριμένα από τη Μασσαλία μέχρι το Παρίσι, και που το τραγούδησαν μετά στους δρόμους του Παρισιού, που ετοιμάζονταν εκείνες τις μέρες να πολεμήσει με τους Αυστογερμανούς και τους Πρώσσους, εναντίον των οποίων είχε κηρύξει τον πόλεμο η επαναστατημένη Γαλλία. Οι Παριζιάνοι λάτρεψαν το τραγούδι αυτό και σε λίγες μέρες όλοι οι κάτοικοι της πρωτεύουσας το τραγουδούσαν, αυτοί ήταν μάλιστα που του έδωσαν το σχετικό όνομα.

Αυτό που δεν είναι πολύ γνωστό, είναι ότι δημιουργός του τραγουδιού είναι ο Claude-Joseph Rouget de Lisle, ένας λοχαγός από το Στρασβούργο, δηλαδή από την άλλη άκρη, τη βόρεια, της Γαλλίας. Εκεί στο Στρασβούργο είχε γράψει τους στίχους και είχε συνθέσει τη μουσική του έργου αυτού μέσα σε μια νύχτα τον Απρίλιο του 1792. Ο συνθέτης μάλιστα είχε πρωτοτραγουδήσει τη σύνθεσή του στο σπίτι του Δημάρχου του Στρασβούργου (από εκεί ο σχετικός πίνακας)

Αποτελεί το μοναδικό του έργο και τον έκανε αθάνατο, αφού βέβαια έγινε στη συνέχεια το μεγάλο πολεμικό εμβατήριο των Γάλλων επαναστατών και τελικά ο εθνικός ύμνος της Γαλλίας. 

Πως όμως πληροφορήθηκαν για τη σύνθεση οι Μαρσεγιέζοι; Φαίνεται ότι σε μια τελετή που έγινε στη Μασσαλία τον Ιούνιο του 1792 συμμετείχε ένας αντιπρόσωπος από το Μονπελιέ, που έτυχε να έχει μαζί του ένα αντίτυπο της σύνθεσης του Lisle και την τραγούδησε προκαλώντας μεγάλο ενθουσιασμό στο ακροατήριο, το οποίο ήταν σε μεγάλο βαθμό ο πυρήνας των μελλοντικών Μαρσεγιέζων εθελοντών, που το έφεραν στο Παρίσι και από εκεί στη Γαλλία και στον κόσμο ολόκληρο.

Μουσική για την πρώτη μέρα του χρόνου

Κάτι πολύ διαφορετικό από τα συνήθη μου ακούσματα.

Ο μοναδικός Geoffery Oryema, αυτός ο πολύ ταλαντούχος μουσικός από την Ουγκάντα, στο κομμάτι του The River.

Να σημειωθεί ότι ήταν γιος ενός υπουργού της κυβέρνησης στα χρόνια της κυριαρχίας του περιβόητου Ιντι Αμιν και μετά τη δολοφονία του πατέρα του φυγαδεύτηκε στο εξωτερικό μέσα στη μπαγαζιέρα ενός αυτοκινήτου.

Ευχές!

Εύχομαι στους λίγους αλλά φανατικούς αναγνώστες της ιστοσελίδας να είναι το 2013 μια

Καλή Χρονιά Με Υγεία και Προκοπή.

Απολογισμός (και απάντηση στο κουίζ)

Νάμαστε, λοιπόν, στην αλλαγή ενός ακόμη χρόνου. Ήταν το 2012 χωρίς αμφιβολία ένας από τους χειρότερους, που έζησε η δική μου γενιά και είμαι σίγουρος, ότι το ίδιο ισχύει και για πολλούς νεότερους. 'Ισως οι μεγαλύτεροι από μένα, που έζησαν τα χρόνια της κατοχής και του εμφύλιου, θα έχουν να προβάλουν κάτι χειρότερο.

Αυτό που σαν καταχνιά σκεπάζει την ατμόσφαιρα των ημερών είναι το απύθμενο βάθος της διαφθοράς, στο οποίο είναι βυθισμένη η χώρα. Διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, από τους ηγέτες της μέχρι τους πρόθυμα συμμετέχοντες με τις όποιες δυνατότητές τους απλούς πολίτες. Μια καταχνιά, που αναρωτιέμαι με ποιο τρόπο θα διαλυθεί, καθώς δεν μπορώ να πω ότι διαπιστώνω να υπάρχει βούληση για σοβαρές, καθοριστικές ενέργειες προς την κατεύθυνση αυτή.

Και ναι μεν ακούω αρκετούς "συνειδητοποιημένους" ανθρώπους να δηλώνουν ότι επιθυμούν διακαώς να καταπολεμηθεί η διαφθορά, αλλά σπάνια ή μάλλον ποτέ δεν την εντοπίζουν στο δικό τους άμεσο περιβάλλον. Συνήθως είναι ένα φαινόμενο, που αφορά άλλους, που βρίσκονται μακρύτερα, ψηλότερα, χαμηλότερα, δεξιά μας, αριστερά μας, πάντως κάπου αλλού!! Βολές κατά ριπές με διαφθορά, αλλά εμείς περνάμε ανάμεσά τους άθικτοι και κριτικάροντας. 

Σύμφωνα λοιπόν με γενική ομολογία η διαφθορά υπάρχει παντού στην Ελλάδα, αλλά όχι σε ότι αφορά τον καθένα από μας, όπως αποδεικνύεται περίτρανα από όλες ανά το πανελλήνιο συζητήσεις. Αυτό σημαίνει ότι στην πράξη δεν μπορείς να τη βρεις πουθενά!

Και αυτή είναι η απάντηση στο χθεσινό κουίζ. Μια απάντηση που δείχνει σε όλο της το μεγαλείο ότι καμιά αλλαγή δεν θα έρθει αν δεν συνειδητοποιήσουμε όλοι μας τη μεγάλη, προσωπική μας ευθύνη. Και αν δεν αρχίσουμε αυτή την κρίσιμη ώρα, να παίρνουμε τις πρώτες μας τολμηρές αποφάσεις. 

Καμιά ανοχή από εδώ και πέρα σε όλα αυτά τα φαινόμενα που καταδικάζουμε και παράλληλα συντηρούμε επί δεκαετίες "ως κόριν οφθαλμού".

Ένα πανελλήνιο κίνημα μηδενικής ανοχής στη διαφθορά είναι σήμερα το ζητούμενο και το μεγαλύτερο στοίχημα για το 2013.

Κουίζ για το χρονοβασίλεμα

Ένα πανεύκολο κουίζ θα σας βάλω σήμερα:

Ποιο είναι εκείνο το φρούτο που στην Ελλάδα φυτρώνει παντού αλλά δεν μπορείς να το βρεις πουθενά;

Η απάντηση αύριο.

Μερικά ακόμη ηλιοβασιλέματα

La Strada

Σήμερα λέω να θυμηθούμε μια από τις ωραιότερες ταινίες του κινηματογράφου, από την εποχή που οι ταινίες μπορούσαν ακόμη να συγκινήσουν.

Πρόκειται για το La Strada του Federico Fellini (1954) με την μουσική υπόκρουση του Nino Rota και τους θαυμάσιους Anthony Quinn και (ιδιαίτερα) Gulietta Masina.

Εξαιρετική ταινία, υπέροχη μουσική και λαμπρές εκτελέσεις.

Διανοούμενοι. Παραίτηση ή συμβιβασμός;

Έχει αρκετές φορές τεθεί το ερώτημα: Που είναι οι διανοούμενοι σε περιόδους κρίσης; Γιατί δεν παίζουν έναν ενεργό, ηγετικό ρόλο; 

Κατ' αρχήν θεωρώ το ερώτημα πολύ ασαφές. Προϋποθέτει μια συμφωνία στον ορισμό του διανοούμενου, που αμφιβάλλω αν υπάρχει. Μην ξεχνάμε ότι παντοτινό και ιδανικό πρότυπο αποτελεί ο Εμίλ Ζολά και η θαρραλέα του στάση ("Κατηγορώ"...) στην υπόθεση του άδικα καταδικασμένου Ντρέιφους. Τη δική του δημόσια τοποθέτηση ακολούθησε καταιγισμός θέσεων και αντιθέσεων και όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Από τότε πολλοί "άνθρωποι του πνεύματος" πήραν θέση σε σοβαρά πολιτικά και κοινωνικά θέματα, με αρκετή ή όχι επιτυχία και απήχηση. 

Η σημερινή έννοια του πνευματικού ανθρώπου δεν είναι τόσο ξεκάθαρη, όσο τότε στα τέλη του 19ου αιώνα. Είναι πχ διανοούμενος ο αρθρογράφος μιας εφημερίδας; 'Ένας πετυχημένος μουσικοσυνθέτης ή τραγουδοποιός ή ηθοποιός; Και γιατί όχι ο Διευθυντής μιας τράπεζας ή μιας Εταιρείας; 

Αλλά ας υποθέσουμε ότι διανοούμενοι είναι όλοι αυτοί, που έχουν το "προνόμιο", με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να έχουν το αυτί της κοινής γνώμης, χωρίς να είναι επαγγελματίες της πολιτικής. 

Γιατί δεν μιλούν; Σημαίνει υποταγή και συμβιβασμό; Ή μήπως απλή ανθρώπινη κόπωση; Παραίτηση που οφείλεται στην επίγνωση της αναποτελεσματικότητας και του μάταιου των όποιων προσπαθειών; 

Η απάντηση δεν είναι εύκολη και σίγουρα δεν είναι η ίδια σε όλες τις περιπτώσεις. Άλλωστε έχουν αλλάξει και οι εποχές. 

Και πριν κατηγορήσουμε κάποιους ας αναλογιστούμε την αντίδραση του ίδιου του Ντρέιφους, που αρκετά χρόνια μετά την περιπέτειά του, όταν ήταν πια ελεύθερος και "δικαιωμένος, του ζητήθηκε να υπογράψει μια διακήρυξη για την σωτηρία των καταδικασμένων σε θάνατο στις ΗΠΑ Σάκκο και Βαντσέτι. Αρνήθηκε κατηγορηματικά. 'Ήταν άραγε στην περίπτωση αυτή παραίτηση ή συμβιβασμός; 

Ενδιαφέροντα άρθρα

Δυο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα ξεχώρισα χθες στο Protagon.gr

Επειδή είναι μακροσκελή, ιδιαίτερα το πρώτο, σας παραθέτω τους συνδέσμους, για όσους δεν τα είδαν.
Πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστούν.

Ένα πολύ καλό άρθρο-ανάλυση  του Γιάννη Βαρουφάκη για το θάνατο της Σοσιαλδημοκρατίας.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=20740

Και ένα επίσης καλό άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη για το λάθος του Στουρνάρα και τους απίθανους Έλληνες δικαστές.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=20741

Θα τολμήσουν τώρα;

Δυστυχώς έχω ξαναγράψει για το ίδιο θέμα. Για την άνετη οπλοκατοχή στις ΗΠΑ. Αυτή τη φορά το μακελειό έγινε σε ένα δημοτικό σχολείο με 20 παιδάκια νεκρά! Το σύνολο των θυμάτων είναι τουλάχισοτν 27!

Ο Πρόεδος Ομπάμα αυτή τη φορά "τόλμησε" να πει ότι πρέπει να μιλήσουμε για την οπλοκατοχή.

Κάτι που δεν έθιξε ΚΑΘΟΛΟΥ στην προ των εκλογών περίοδο, με το φόβο της σύγκρουσης με το πανίσχυρο λόμπυ που υποστηρίζει το απαράβατο δικαίωμα του πολίτη να φέρει όπλα. Και που στηρίζεται σε μια εξόχως αμφισβητούμενη φράση στο αμερικάνικο σύνταγμα, που γράφτηκε σε άλλες εποχές και με εντελώς διαφορετικές συνθήκες.

Ο Πρόεδρος αυτή τη φορά αναφέρθηκε στα πανίσχυρα συμφέροντα που στηρίζουν την οπλοκατοχή.

Θα μπορέσει να πάει το θέμα παραπέρα; Αν δεν γίνει κάτι τώρα, πότε θα γίνει;

Εκτός αν ο φόβος της αναμέτρησης με το πανίσχυρο λόμπυ δεν είναι μόνο "πολιτικός", αλλά και "ανθρώπινος".

Με μια πιρόγα- Άλκης Αλκαίος

Πέθανε σήμερα ο Άλκης Αλκαίος ένας μεγάλος ποιητής και στιχουργός.

Ιδιαίτερα σημαντική η συνεργασία του με τον Θάνο Μικρούτσικο.

Εδώ το Ερωτικό (Με μια πιρόγα) με καταπληκτικούς, ανεπανάληπτους στίχους.

Υπάρχουν αρκετές εκτελέσεις πολύ καλές, αλλά προτίμησα την πρώτη του Μανώλη Μητσιά. Λιτή και ουσιαστική.

Οι στίχοι:

Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις

τις ώρες που αγριεύει η βροχή

στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις

και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί

μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου

σου `φερα απ΄ τους Δελφούς γλυκό νερό

στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου

και πριν προλάβω τρις να σ΄ αρνηθώ

σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη

και την τρελή σου κυνηγάει σκιά

πώς να ημερέψει ο νους μ΄ ένα σεντόνι

πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά

αγάπη που σε λέγαμ΄ Αντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει

και σε ποιο γαλαξία να σε βρω

εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι

κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό

που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

Ουράνιες ζωγραφιές

Πρωινές και εσπερινές όψεις του ουρανού από το δωμάτιό μου στο Μαλάκι...

Παιχνιδίσματα ανάμεσα στο φως του ήλιου, που ανατέλλει ή δύει και τα σύννεφα...

Dave Brubeck-Take Five

Πριν λίγες μέρες στις 5 Δεκεμβρίου πέθανε σε ηλικία 92 ετών ο μεγάλος της τζαζ Dave Brubeck.
Ας θυμηθούμε τη μεγάλη του επιτυχία Take Five. Είναι από ζωντανή εμφάνιση του 1966 στη Γερμανία και ο ίδιος είναι στο πιάνο, ενώ στο σαξόφωνο είναι ο Paul Desmond.
Έτσι για να ξανάρθουν στο νου κάποιες όμορφες στιγμές!

Γιατροί φαιοχίτωνες;

Η Χρυσή Αυγή ξεκινά τη δημιουργία ιατρείων, που θα προσφέρουν υπηρεσίες μόνο σε Έλληνες, τους "Γιατρούς με Σύνορα". Το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλει το γεγονός και φαντάζομαι και πολλές άλλες πολιτικές δυνάμεις το καταδικάζουν. 

Δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι θα υπάρξει γιατρός, που θα αρνηθεί παροχή υπηρεσιών σε κάποιον συνάνθρωπο λόγω ράτσας.

Κάποιοι μίλησαν ότι ζητούνται "γιατροί με ζουρλομανδύα".

Γιατί άραγε; ¨Ενας φαιός χιτώνας δεν αρκεί;

Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες

Ένα ενδιαφέρον άρθρο από τον Τάκη Μϊχα στο Protagon.gr. Είναι τάχα αυτή η λύση;

Διαβάζω τον τελευταίο καιρό διάφορες αναλύσεις για την δημιουργία «νέου» πόλου, για τις  συγκλίσεις και αποκλίσεις φιλελευθέρων, σοσιαλδημοκρατών, αριστερών, διαβάζω δηλαδή κείμενα  κατά τα άλλα αξιόλογων ατόμων και διερωτώμαι: Πού ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν έχουν καταλάβει τίποτα; Δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από τις εξελίξεις των τριών τελευταίων ετών; Εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι μία δυτικοευρωπαϊκή χώρα όπου η πολιτική κρίνεται μόνο με βάση τις ιδέες και την δύναμη των επιχειρημάτων;

Όπως είναι φανερό οι δυνάμεις – και οι ηγετίσκοι - πού ευνοήθηκαν από τα γεγονότα των τελευταίων τριών ετών, χρησιμοποίησαν πέρα από λόγια και … πράξεις. Έφτασαν μέχρι του σημείου να ενσωματώσουν μορφές βίας στην στρατηγική τους (λεκτικής ή πραγματικής) τρομοκρατώντας τους «καθώς πρέπει» αντιπάλους τους.  Έτσι κατάφεραν να εμπνεύσουν φόβο στην κοινωνία αλλά και να μονοπωλήσουν σχεδόν όλους τους δημόσιους χώρους, πλατείες, δρόμους και να αφαιρέσουν από τους αντιπάλους τους την δυνατότητα της δημόσιας παρουσίας σε «στρατηγικά σημεία» (π.χ. ΑΕΙ και ΔΕΚΟ).

Και τί έκαναν οι «εκσυγχρονιστές» και «φιλελεύθεροι» πολιτικοί ενώπιον αυτών των εξελίξεων; Αντί να κινητοποιήσουν τους οπαδούς τους και να απαντήσουν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο περιορίζονταν στο να βγάζουν θλιβερές ανακοινώσεις τους στιλ «Μπαμπά μας έκαναν ντά!». Είναι σαν να μην θέλουν να τα δουν όλα αυτά και αρκούνται σε συζητήσεις σε κεντρικά βιβλιοπωλεία για το αν μπορεί να υπάρξει σύγκλιση μεταξύ της φιλελεύθερης και της σοσιαλδημοκρατικής  αντίληψης. Δεν θέλουν να δουν ότι σε χώρες όπως η Ελλάδα η σύγκρουση και πολλές φορές η βία, όχι απλά είναι πια συστατικό στοιχείο της πολιτικής διαδικασίας αλλά και  δυστυχώς, αποδίδει πλουσιοπάροχα. Εμμένοντας στις φαντασιώσεις τους όχι απλά αποπροσανατολίζουν ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων αλλά στην ουσία διογκώνουν το κύμα των ανθρώπων πού τρέχει να ζητήσει «προστασία» από τα «νέα αφεντικά».

Αν θέλετε να παίξετε κάποιο ρόλο αγαπητοί «ευρωπαϊστές» -αν και είναι πια αργά- ξεχάστε τον Σεν, την Ροθτσαιλτ, τον Κρούγκμαν κλπ. Ξεχάστε τις συζητήσεις περί «ευτυχίας και κοινωνικής ανισότητας», περί «ευρωπαϊκής προοπτικής» και ανάλογα χαζοχαρούμενα. Αν θέλετε να μελετήσετε κάποιον πηγαίνετε πίσω στον μεγαλύτερο πολιτικό διανοητή στην ιστορία, το συγγραφέα του Λεβίαθαν και αφού τον μελετήσετε (σε συνδυασμό ίσως με τον Μπλανκί) τότε ίσως να καταλήξετε σε ορισμένα σοβαρά συμπεράσματα για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να οργανωθεί  η πάλη εναντία σε κάθε μορφή τρομοκρατίας. Αλλιώς θα παραμείνετε ένα ενδιαφέρον ελιτίστικο περιθώριο που απλά θα συνεχίσει να αποτελεί το κατ εξοχή αντικείμενο της λοιδορίας από τους νέους Capo.  

Η γλώσσα του σώματος

Η αναγνώριση των διαθέσεων των άλλων απέναντί μας, εάν δηλαδή διάκεινται ευνοϊκά ή όχι έχει τεράστια σημασία και όπως είναι φυσικό έχει υποστεί την επεξργασία του μηχανισμού της εξέλιξης. Είναι ευνόητο ότι η ίδια η επιβίωση, ιδιάιτερα των μακρυνών προγόνων μας, αλλά όχι μόνο, μπορούσε να κινδυνεύσει εάν δεν γίνονταν κατανοητές οι διαθέσεις των άλλων ανθρώπων απέναντί τους έγκαιρα και δεν έπαιρναν τα κατάλληλα μέτρα. 

Για πολλά χρόνια υπήρχε η αντίληψη ότι ο κυριότερος τρόπος για να αντιληφθεί κανείς τη συγκινησιακή κατάσταση των άλλων ήταν η έκφραση του προσώπου και δευτερευόντως οι κινήσεις του, αυτό δηλαδή που λέμε η γλώσσα του σώματος.

Και όμως. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι ο ασφαλέστερος τρόπος αναγνώρισης της θετικής ή αρνητικής συγκινησιακής κατάστασης των άλλων είναι ακριβώς η γλώσσα του σώματος! Οι ερευνητές έκαναν ενδιαφέροντα πειράματα, όπου "ανακάτεψαν" θετικές εκφράσεις προσώπου και "αρνητικές" θέσεις των σωμάτων και αντίστροφα και διαπίστωσαν με έκπληξη ότι οι θέσεις των σωμάτων ήταν που έδιναν στους συμμετέχοντας το πείραμα ακριβέστερες πληροφορίες για το αν υπήρχε θετική ή αρνητική συγκινησιακή φόρτιση!

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα βρεθείτε στην ανάγκη να εκτιμήσετε πως ακριβώς νοιώθει ο συνομιλητής σας να αγνοήσετε το χαμόγελο και να προσέξετε τις κινήσεις χεριών και ποδιών και ιδιάιτερα τη στάση που παίρνει.

Βόλος: Το όνομα

Ποια είναι άραγε η προέλευση του ονόματος της πόλης του Βόλου; Αρκετά έχουν ήδη γραφεί και δεν προτίθεμαι να κάνω λεπτομερή ανάλυση.

Απλά αναφέρω κάτι που διάβασα πρόσφατα και που νομίζω ότι έχει κάποια βάση. 

Επειδή για την ονομασία "Γόλος" φαίνεται ότι υπάρχει ανάφορά από τον 14ο αιώνα, πρέπει κανείς μάλλον να αγνοήσει όλες εκείνες τις εκδοχές για "βώλους" και άλλα συναφή. 

Οι δύο επικρατέστερες εκδοχές για την παλαιότερη, λοιπόν, ονομασία, δηλαδή την "Γόλος" είναι:

α) Το σλαβικό golo, που θα πει γυμνός, άδενδρος. Αυτό βέβαια δεν χαρακτηρίζει την ευρύτερη περιοχή, αλλά όντως η κυρίως πόλη και ο λόφος του Σαρακηνού πάνω της είναι σχετικά "γυμνές" από βλάστηση και θα μπορούσε να δώσουν αυτό το όνομα, ίσως και σε αντιδιαστολή με την πέριξ περιοχή, που έχει αρκετά πυκνή βλάστηση. Αυτή την εκδοχή προτείνει ο Χατζιδάκις.

β) Η τουρκική λέξη "Yolkaz", μπορεί να προέρχεται από την λέξη "Ιωλκός" και θα μπορούσε να μετατραπεί σε "Γόλος". Αυτή είναι η εκδοχή του Μπαμπινιώτη.

Εναντίον της δεύτερης αυτής εκδοχής είναι ότι η λέξη Yolkaz δεν αναφέρεται συχνά, αλλά και το ότι η αναφορά της λέξης "Γόλος" πιθανότατα προηγείται της τουρκικής κατάκτησης της περιοχής.

Αναρωτιέμαι όμως: αν υπήρχε, που υπήρχε, η αρχαία ονομασία Ιωλκός, γιατί χρειαζόμαστε την ενδιάμεση τουρκική λέξη; Δεν μπορεί με τη χρήση και την πάροδο του χρόνου το Ιωλκός να μετατράπηκε σε "Γιολκός" και τελικά σε  "Γόλος"; 

Μετά βέβαια έχουμε και το επόμενο στάδιο τη μετατροπή του "Γόλος" σε "Βόλος", πιθανώς ως πιο εύηχο.

Γνωρίζω ότι υπάρχουν και άλλες εκδοχές για την ονομασία της πόλης που ζούμε, αλλά όπως είπα δεν σκοπεύω να κάνω πλήρη ανάλυση. Καταθέτω αυτά τα λίγα για προβληματισμό.

Ο Λευκός Τίγρης (The White Tiger)

Ένα ωραίο μυθιστόρημα, από τον πρωτοεμφανιζόμενο Ινδό συγγραφέα Aravind Adiga, που κέρδισε το 2008 το σημαντικό βραβείο Man Booker.

Είναι γραμμένο με πολύ χιούμορ και με τη μορφή μιας επιστολής προς τον Κινέζο πρωθυπουργό, που πρόκειται να επισκεφτεί την Ινδία. Συγγραφέας της επιστολής είναι ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, που ξεκίνησε από μια πάμπτωχη περιοχή, το Σκοτάδι, όπως την αναφέρει χαρακτηριστικά. Στην αρχή έγινε οδηγός σε μια πλούσια οικογένεια γαιοκτημόνων στο Δελχί και στη συνέχεια μετά από μια σειρά γεγονότων, όπου πήρε την τύχη στα χέρια του μιμούμενος τις μεθόδους των "αφεντικών", έγινε ο ίδιος ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας στο Bangalore.

Δε είναι όμως η ιστορία αυτή καθ' εαυτή το ισχυρό ατού του βιβλίου. Τα θέματα που υφίστανται τη διορατική κριτική και τον κοφτερό σαρκασμό του συγγραφέα, αφορούν πολλές πτυχές της ινδικής κονωνίας, τη θρησκεία, τις κάστες, την απέραντη φτώχεια της συντριπτικής πλειοψηφίας, που συνυπάρχει με προκλητικό πλούτο των ελάχιστων, το εκλογικό σύστημα, που είναι βουτηγμένο στη διαφθορά και την εκμετάλλευση, το θεσμό του γάμου και τις οικογενειακές σχέσεις, αλλά και την ιδιότυπη σχέση αφοσίωσης που νοιώθει ο υπηρέτης για το αφεντικό του, ενώ εκείνο τον εκμεταλλεύεται ασύστολα και όχι μόνο του φέρεται με την εσχάτη περιφρόνηση, αλλά θεωρεί και απόλυτα φυσικό να του φορτώνει και τα δικά του εγκλήματα.

Ένα πραγματικά απολαυστικό βιβλίο. Που παίρνει τον τίτλο από ένα λευκό τίγρη, που είδε κάποτε ο αφηγητής σε ένα τσίρκο, και που θεώρησε ότι παρά τον περιορισμό της ελευθερίας του δεν είχε χάσει κάτι από το μεγαλείο του, ενώ αντίθετα περιγράφει όλους τους φτωχούς συμπατριώτες του, όπως και τον εαυτό του, ως τρόφιμους ενός "κοτετσιού". Τότε είναι που βάζει στόχο να βγει από αυτό το κοτέτσι και στο τέλος το καταφέρνει ή έτσι τουλάχιστο νομίζει.

Μικρά Ιστορικά

Όταν οι αποσταλμένοι των πολιορκημένων Αθηναίων πήγαν το 87 πΧ στον Ρωμαίο στρατηγό Σύλλα για να διαπραγματευτούν την παράδοση της πόλης, άρχισαν να του μιλούν για τις παλιές δόξες της Αθήνας, τον Θησέα, τα Μηδικά κλπ.

Ο Σύλλας τους έδιωξε λέγοντας: Άντε στο καλά άνθρωποί μου και πάρτε και τα λόγια σας μαζί. Εγώ δεν ήλθα εδώ για να μορφωθώ, αλλά για να υποτάξω τους επαναστάτες.

Μη μου λες συγγνώμη

Μουσική σήμερα, ελλείψει άλλης έμπνευσης.
Μια ενδιαφέρουσα συνεργασία Άλκηστης Πρωτοψάλτη και Στέλιου Διονυσίου. Μουσική Ευανθία Ρεμπούτσικα, στίχοι Μιχάλης Γκανάς.

Εξελίξεις!

Σήμερα εξελέγην Πρόεδρος του Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Με εξέλεξαν σύμφωνα με το νόμο τα οκτώ εσωτερικά μέλη του Συμβουλίου που είναι εν ενεργεία Καθηγητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και μαζί με εμένα εξέλεξαν και άλλα πέντε εξωτερικά μέλη, που όλοι τους είναι Καθηγητές σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Το Συμβούλιο Διοίκησης σύμφωνα με το νέο νόμο είναι το ανώτατο διοικητικό όργανο του Πανεπιστημίου και μαζί με τον Πρύτανη και τη Σύγκλητο συναποτελούν τη νέα διοικητική δομή των Πανεπιστημίων.

Η πρώτη δουλειά του Συμβουλίου είναι να προκηρύξει διεθνή διαγωνισμό για την εκλογή Πρύτανη, επειδή η θητεία των νυν πρυτανικών αρχών λήγει στις 31 Δεκεμβρίου 2012.

Προφανώς είναι μεγάλη η τιμή που μου κάνουν τα μέλη ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με την εκλογή αυτή και οφείλω να κάνω το παν για να τους δικαιώσω. Ομολογώ ότι το βλέπω και ως μια ευκαιρία να προσφέρω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, κάτι που ήταν πάντα μια "κρυφή" μου επιθυμία.

Το σίγουρο είναι ότι οι χαλαροί ρυθμοί του συνταξιούχου μάλλον τελειώνουν. Με περιμένει πολλή δουλειά!

Η σοφία των λαϊκών ρήσεων

Η στεναχώρια τον/την γέρασε!, λέει ο λαός.

Να άλλη μια λαΪκή ρήση, που η σοφία της αποδείχτηκε με επιστημονικό τρόπο. Αρκετές πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι οι μεγάλες κακοτυχίες στη ζωή των ανθρώπων επηρεάζουν την ταχύτητα με την οποία γερνούν τα κύτταρά του και κατά επέκταση και ολόκληρος ο οργανισμός.
Αυτή η διαδικασία γίνεται μέσω ενός μοριακού μηχανισμού στον οποίο συμμετέχουν κάποιοι κυτταρικοί σχηματισμοί, που λέγονται τελομερή και ένα ένζυμο, που κατευθύνει τη δράση τους και λέγεται τελομεράση.
Τα τελομερή έχουν ως αποστολή να κρατούν υγιές το DNA του κυττάρου, με το να επενδύουν το τέλος των χρωματοσωμάτων και να τα προστατεύουν έτσι από τη φθορά. Τα τελομερή αυτά, όμως, με το χρόνο υφίστανται και αυτά φθορά και σιγά-σιγά μικραίνουν σε μέγεθος, με αποτέλεσμα στο τέλος να μην μπορούν να προστατέψουν τα χρωματοσώματα.
Υπάρχει ισχυρή συσχέτιση ανάμεσα στο μήκος των τελομερών στα κύτταρα και την ηλικία ενός ατόμου. Ως παιδιά δηλαδή έχουμε μεγαλύτερα τελομερή και με την πρόοδο της ηλικίας αυτά μικραίνουν.
Οι επιστήμονες, λοιπόν, βρήκαν ότι οι στεναχώριες επηρεάζουν το μέγεθος των τελομερών και τα κάνουν να μικραίνουν πριν την ώρα τους. Βρήκαν ακόμη ότι όσο πιο μεγάλη ήταν η χρονική διάρκεια για την οποία ένοιωθαν οι άνθρωποι απογοητευμένοι και όσο πιο πολλές ήταν οι κακοτυχίες της ζωής τους, τόσο μεγαλύτερη ήταν η επίπτωση στο μέγεθος των τελομερών! Μάλιστα οι επιπτώσεις μπορεί να διαρκέσουν για πάρα πολλά χρόνια. Ο πίνακας, που παραθέτω δείχνει ακριβώς ότι το μέγεθος των τελομερών σε ενήλικες είχε σχέση με τον αριθμό των μεγάλων δυσχερειών (πχ χωρισμός γονιών, οικογενειακή βία, χρήση φαρμάκων, φτώχεια), που βίωσαν στην παιδική τους ηλικία.

Μπορούμε λοιπόν να προβλέψουμε με ασφάλεια ότι ότι κάποιες γενιές Ελλήνων αυτή τη στιγμή που μιλάμε χάνουν σε προσδόκιμο επιβίωσης, δηλαδή ο μέσος όρος των ηλικιών θανάτου θα ελαττωθεί τα αμέσως επόμενα χρόνια και θα διαρκέσει για αρκετά ακόμη.

Μια περίεργη ιστορία

Να μια περίεργη εξιστόρηση, που ζητάει εξήγηση. Όποιος θέλει μπορεί να να την καταθέσει  στην ιστοσελίδα ή έστω να τη σκεφτεί για τον εαυτό του.

Δυο συγγραφείς, ο ένας υπέργηρος και διάσημος, ο άλλος νεοσσός, μόλις στο ξεκίνημά του, βρίσκονται σε ένα μοναχικό σπίτι στο δάσος και κουτσοπίνουν κουβεντιάζοντας. Έξω χειμώνας, αγέρας και βροχή. Το τζάκι καίει και τους βοηθά να αντέχουν και να συνεχίζουν τη συζήτηση μέσα στη νύχτα.

Σε μια στιγμή ο νέος ρωτά τον ηλικιωμένο, τον οποίο και θεωρεί μέντορά του:

-Υπάρχει ελπίδα;

Για δύο-τρία λεπτά επικρατεί σιωπή. Ο νέος αρχίζει να αμφιβάλλει αν ο άλλος τον άκουσε. Μετά ο γέρος καθαρίζει το λαιμό του και ετοιμάζεται να μιλήσει. Παίρνει πολύ σοβαρό ύφος και λέει τα παρακάτω:

- Στο παλάτι των Βερσαλλιών, τότε που ήταν στις μεγαλύτερες δόξες του, αιωρούνταν πάντοτε μια πολύ ελαφριά μυρωδιά ανθρώπινης ακαθαρσίας, επειδή καθώς οι υπηρέτριες διέσχιζαν βιαστικά τους διαδρόμους, όλο και κάποια μικρή ποσότητα γλυστρούσε από τα δοχεία".

Αυτή ήταν η γεμάτη σοβαρότητα απάντηση του ηλικιωμένου συγγραφέα, που όλοι θεωρούσαν σοφό, στο ερώτημα του πολύ νεότερου συναδέλφου του, εκείνη τη χειμωνιάτικη νύχτα.

Τι λέτε, λοιπόν; Υπάρχει ελπίδα;

Τίτλοι τέλους για τον Philip Roth

Πριν λίγα χρόνια ο Roth, που είναι τώρα 78 ετών, αποφάσισε να διαβάσει όλα τα έργα των συγγραφέων που αγάπησε περισσότερο (Conrad, Dostoyevsky, Turgenev, Hemingway) και μετά διάβασε ξανά όλα τα δικά του βιβλία.

"Ήθελα να δω αν είχα χάσει το χρόνο μου γράφοντας. Και σκέφτηκα ότι λίγο-πολύ μάλλον τα κατάφερα. Στο τέλος της ζωλης του ο μποξέρ Joe Louis είπε: Έκανα το καλύτερο που μπορούσα με ότι είχα". Αυτό ακριβώς θάλεγα για τη δουλειά μου: Έκανα το καλύτερο που μπορούσα με ότι είχα".

Αυτό είναι το περισσότερο που μπορεί να ζητήσει κανείς ή να περιμένει από τον εαυτό του. 

Καί τώρα;

Αν γράψω τώρα ένα βιβλίο είναι πιθανό να είναι μια αποτυχία. Και ποιός θέλει να διαβάσει ένα ακόμη μέτριο βιβλίο;

Μακάρι περισσότεροι καλλιτέχνες, είτε είναι συγγραφείς ή μουσικοί ή ότι άλλο να είχαν αυτή την άποψη. Είναι ο απόλυτος ορισμός του "αποχωρώ με αξιοπρέπεια". 

(Παρμένο από μια στήλη με την είδηση της απόφασης του Philip Roth, να μην γράψει άλλο βιβλίο).

 Επίσκεψη στη Μονή Σέλτσου

Βρίσκεται στα όρια των νομών Άρτας, Καρδίτσας και Τρικάλων, απέναντι από το χωριό Πετρωτό, σε ένα δυσπρόσιτο σημείο πάνω από την κοιλάδα του Αχελώου, και έχει χτιστεί τον 17ο αιώνα.

Εκεί τον Απρίλη του 1804 έγινε η μεγάλη σφαγή των παγιδευμένων επί τετράμηνο Σουλιωτών, υπό τον Κίτσο Μπότσαρη, από τους τούρκους του Αλή πασά, αλλά δυστυχώς και πολλούς Έλληνες αρματωλούς, που υπηρετούσαν τον πασά και είχαν έχθρα με τους Σουλιώτες. Από 1200 περίπου άτομα γλύτωσαν πολύ λίγοι (οι εκτιμήσεις των διαφόρων πηγών ποικίλουν από 10 έως 80), που μπόρεσαν να ξεφύγουν. Ανάμεσά τους σε ηλικία μόλις 13 ετών ο Μάρκος Μπότσαρης. Πολλοί από τους Σουλιώτες, ιδιαίτερα τα γυναικόπαιδα βρήκαν το θάνατο πεφτοντας στον γκρεμό. 

Από την εκεί επίσκεψή μας δείτε μερικές φωτογραφίες. Υπάρχει στο ναό ένα τέμπλο και τοιχογραφίες εξαιρετικού ανδιαφέροντος.

Υπάρχει όμως ανάγκη και μιας προειδοποίησης για όσους τυχόν θέλουν να επισκεφτούν τη Μονή Σέλτσου. Υπάρχει στο τέλος ένας χωματόδρομος 5.5 χιλιομέτρων, που σε μερικά σημεία είναι όπως η φωτογραφία που ακολουθεί:

Οι μέρες που δικάζουν...

Ένα εξαιρετικό τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους (μερικούς βλέπετε πιο κάτω) Οδυσσέα Ιωάννου. Για τα παιδιά που έχασαν τη μπάλα, δηλαδή για ολους μας.

Εδώ σε μοναδική ζωντανή εκτέλεση από τη Χάρις Αλεξίου και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Με μια πολύ σωστή επισήμανση του Βασίλη στο τέλος για την καταστροφή του πλανήτη μας...

Κι αν όλα βγουν αληθινά,

δεν θα χαρώ,ούτε θα κλάψω

και δε θα πω,στο είχα πει...

δεν ξέρω πως,ούτε γιατί

χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θ' ανάψω..

Μικρά διαμαντάκια...

Ακόμη και σε λογοτεχνικά έργα που δεν αποτελούν δα και σταθμούς και συνήθως δεν διεκδικούν βραβεία και επαίνους μπορείς να βρεις διαμαντάκια. Αυτός άλλωστε είναι ένας από τους λόγους που διαβάζω πολύ λογοτεχνία.

Ένα τέτοιο παραθέτω εδώ, που προέρχεται από τη συλλογή διηγημάτων της Σοφίας Γκούσου " Τα Μεταμεσονύκτια".

Πρόκειται για  μικρά ερωτικά κείμενα γεμάτα αναμνήσεις, που τονίζουν με τον τρόπο αυτό περισσότερο την αβάσταχτη απουσία. Περνώντας λοιπόν από ένα χώρο διασκέδασης, όπου κάποτε πήγαιναν μαζι με τον απόντα, σκέφτεται η αφηγήτρια:

«Δεν ξέρω τί με πονάει περισσότερο. Η υποψία ότι είσαι εκεί ή η βεβαιότητα ότι δεν είσαι;»

Κάποιες ανιαρές μέρες

Τι θα έπρεπε -και δεν πρόκειται- να πει ο Τσίπρας

Ναι ο Τσίπρας μπορεί και πρέπει να πει όλη την αλήθεια. 

Είναι γεγονός ότι η πολιτική που εφαρμόζεται έχει γονατίσει το λαό και το κυριότερο ότι δεν δημιουργεί ελπίδα για το μέλλον.

Είναι γεγονός, ότι το τίμημα της παραμονής μας στην Ευρώπη είναι δυσανάλογο με τις δυνατότητές μας. Και ότι η αξιοπρέπεια της χώρας και του λαού της καταρρακώνεται.

Να τι πρέπει να πει λοιπόν ο Τσίπρας:

"Εγώ αν εκλεγώ πρωθυπουργός θα καταγγείλω αμέσως το μνημόνιο και θα πάψω να αποπληρώνω τους δανειστές μας. Θα εθνικοποιήσω και πάλι τον δημόσιο πλούτο που μας τον έχουν λεηλατήσει, θα εθνικοποιήσω τις τράπεζες και θα δώσω πίσω στο λαό τα αγαθά της δημόσιας υγείας και της παιδείας.

Είναι πολύ πιθανό, όταν γίνουν αυτά, οι δανειστές μας να πάψουν να μας δίνουν χρήματα. Είναι πιθανό, αν και θα προσπαθήσω να το αποφύγω όσο μπορώ, να αναγκαστούμε να βγούμε από την Ευρωζώνη και το ευρώ και να γυρίσουμε στη δραχμή.

Είναι πιθανό για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα να μην μπορώ να πληρώσω κανονικά μισθούς και συντάξεις και οι τράπεζες να περάσουν μια πολύ δύσκολη περίοδο με κίνδυνο-που θα κάνω ότι μπορώ να αποφύγω- να χαθούν καταθέσεις. Είναι πιθανό για ένα χρονικό διάστημα να κλείσουν κι άλλες επιχειρήσεις και η ανεργία να εκτοξευθεί πάνω από 50%.

Θα περάσουμε μερικά δύσκολα χρόνια. Αλλά μετά από τη δοκιμασία αυτή θα έχουμε κερδίσει πάλι την εθνική μας αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία μας.

Η Ελλάδα τελικά θα βγει από την κρίση, αλλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά που σας είπα. 

Σας λέω όλη την αλήθεια και ζητώ να με ακολουθήσετε σε αυτήν την πορεία, που είναι δύσκολη, απαιτεί ευρύτατη λαϊκή συναίνεση και θα θέσει οριστικό τέρμα στην ομηρία της χώρας από ξένα συμφέροντα και αγορές."

Ας τα πει αυτά. Τότε θα φανεί αν ο ελληνικός λαός είναι διατεθειμένος να τον ακολουθήσει. Όχι μοιράζοντας φρούδες ελπίδες και κάνοντας τον μάγκα στην Ευρώπη.

Και τότε, το δηλώνω, εγώ θα τον ψηφίσω με τα δυό μου χέρια.