Η Αριστερά δεν ψήφισε στη Βουλή την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, που προκλήθηκε μάλιστα μετά από φραστική επίθεση βουλευτή της ΧΑ εναντίον βουλευτού της Αριστεράς!!!
Δεν έχει σημασία η δικαιολογία, ότι δηλαδή είχαν αντιρρήσεις για τη διατύπωση του κατηγορητηρίου. Το γεγονός δεν παύει να ισχύει!!!
Απίστευτα πράγματα!
Δεν νομίζω ότι είχαμε ποτέ στη χώρα μας κατώτερου επιπέδου αριστερά κόμματα από ότι σήμερα!!!
Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τη διάλεξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη για μιαν ακόμη απόδειξη!
Ένα πανέμορφο βουλγάρικο τραγούδι από τη μεγάλη Stefka Sabotinova, που πέθανε το 2010 σε ηλικία 80 ετών. Το τραγούδι λέγεται Prituri se platinata ( σε ελεύθερη μετάφραση: Το βουνό μας έθαψε, καθώς αφηγείται μια ιστορία για ένα βουνό, που "έπεσε" και έθαψε δύο χωρικούς).
Έχει βέβαια χρησιμοπιηθεί σε κάποια διαφήμιση αποσμητικού, αλλά δεν φταίει το τραγούδι...
Δυο Έλληνες μετανάστες στην Bεστφαλία, 35 και 51 ετών έπεσαν θύματα ρατσιστικής βίας από νεαρούς νεοναζί.
Σύμφωνα με μαρτυρίες οι δύο Έλληνες μετανάστες πουλούσαν εφημερίδες στους δρόμους της πόλης όταν περικυκλώθηκαν από ομάδα νεαρών ακροδεξιών οι οποίοι τους ζήτησαν να τους δείξουν αν έχουν άδεια να πουλάνε εφημερίδες, (σας θυμίζει κάτι;).
Η ομάδα των νεαρών μελών του κόμματος NDP στη συνέχεια ξυλοκόπησε τους δύο Έλληνες κατηγορώντας τους πως πούλαγαν παράνομα εφημερίδες προκαλώντας νέες ανησυχίες στην κοινότητα των μεταναστών μιάς και το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν τα κρούσματα ρατσιστικών επιθέσεων από νεοναζί.
Τι λέει επ' αυτού άραγε η Χρυσή Αυγή; Καλά τους κάνανε;
Ομολογώ ότι περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον τα νέα επεισόδια του Αλ Τσαντίρι News του Λάκη Λαζόπουλου. Θέλω να δω αν συνειδητοποίησε τι έσπειρε τα δυο τελευταία χρόνια και τι θερίζει τώρα. Αν θα υπάρξει ένα ψήγμα αυτοκριτικής. Μια επωφελής αξιοποίηση του καλοκαιριού θα ήταν να έβλεπε σε επανάληψη τα προηγούμενα επεισόδια και παράλληλα σε ζωντανή μετάδοση τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής να επιδίδονται στις προσφιλείς πρακτικές τους και να διαδηλώνουν την απέχθεια τους για το κοινοβούλιο, τους δημοκρατικούς θεσμούς και τον πολιτικό κόσμο. «Μα τι σχέση έχω εγώ με αυτούς ;» θα μας αντιτείνει αγανακτισμένος. « Εγώ ενδιαφερόμουν για τον απλό λαό, για την «κυρία» στην οποία απευθυνόμουν, για την Αριστερά, για το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ολόκληρη εκπομπή – αγιογραφία έκανα για τον Τσίπρα, την Λιάνα Κανέλλη πρόβαλα σαν πρότυπο πολιτικού, εγώ φταίω που την πλάκωσε στις μάπες ο Κασσιδιάρης; Εγώ φταίω που πάνω από 400.000 συμπολίτες μας ψήφισαν τους νεοναζί; Η τρόικα και το μνημόνιο φταίνε».
Προφανώς για την ψήφο στην Χρυσή Αυγή δεν φταίει μόνο ούτε κυρίως ο Λάκης Λαζόπουλος, έχει όμως σοβαρό μερίδιο ευθύνης, μεγαλύτερο από όσο ο ίδιος φαντάζεται. Γιατί σε ρόλο τηλε-ευαγγελιστή κανοναρχούσε ένα εύπλαστο κοινό και το εξοικείωνε με την ανομία, την περιφρόνηση των θεσμών και το μπάχαλο, με την αντίληψη ότι όταν «αντιστέκεσαι» τα πάντα επιτρέπονται. Ένα πράγμα έκανε με απαράμιλλη συνέπεια: χάιδευε αδιακρίτως τους πάσης φύσεως αγανακτισμένους.
Το Σάββατο είδα σε επανάληψη ένα επεισόδιο. Ένας ηλικιωμένος αγανακτισμένος καλούσε να μπούν στην Βουλή και να σπάσουν τα πόδια των βουλευτών. Ο τηλε-ευαγγελιστής παρουσίασε το video και το άφησε στον αέρα ασχολίαστο, κλείνοντας με νόημα το μάτι στο κοινό. Η απρόσωπη κυρία, ο «λαός» του Λαζόπουλου, κατάπιε το μήνυμα, χαχάνισε και χειροκρότησε. Μετά ήρθε η πάνω πλατεία Συντάγματος με τις ελληνικές σημαίες και τα συνθήματα «για την χούντα που θα πέσει σε τούτη την πλατεία» και «το μπουρδέλο την Βουλή που πρέπει να καεί» ενώ η κάτω «κόκκινη» πλατεία – και μαζί ο Λαζόπουλος – σιγοντάρανε ευτυχισμένοι.
Κάπως έτσι ήρθε η «αριστερή» Κερατέα που άνοιξε τον δρόμο και νομιμοποίησε την ακροδεξιά Κόρινθο, την Ραφήνα και τα ντου των νεοναζί. Τα ήθελε αυτά ο Λαζόπουλος; Όχι, βέβαια. Αντικειμενικά όμως τα υπέθαλψε. Γιατί όταν η «κυρία του» εμπέδωσε το μήνυμα ότι κάθε διαμαρτυρία – άρα και η βία – είναι δικαιολογημένη γιατί η χώρα είναι περίπου υπό γερμανική κατοχή, τότε δεν είχε πρόβλημα να πεταχτεί μέχρι την Χρυσή Αυγή. Και η Χρυσή Αυγή έχει το «πλεονέκτημα» να έχει εύπεπτα, απλουστευτικά μηνύματα, όπως – δυστυχώς – είναι τα τελευταία χρόνια τα μηνύματα που εκπέμπει ο Λαζόπουλος. Σε άλλη συχνότητα αλλά το ίδιο χοντροκομμένα. Όταν δυο μόνο χρώματα υπάρχουν , το άσπρο και το μαύρο, τότε δεν υπάρχει χώρος για το κόκκινο του Λαζόπουλου και αναπόφευκτα επικρατεί το μαύρο. Γιατί αυτό που αγνόησε ο Λαζόπουλος είναι ότι η Δημοκρατία συμβιώνει με την πολυχρωμία και τις αποχρώσεις.
Και όμως τα είχε τόσο καλά τακτοποιήσει στο μυαλό του με την μανιχαική λογική του. Από την μια ήσαν οι κακοί Ευρωπαίοι, οι Γερμανοί και η τρόικα, το σάπιο πολιτικό σύστημα που από την πρώτη μέρα της αντιπολίτευσης σωρεύει δεινά στον τόπο. Και από την άλλη ο απλός λαός – προσωποποιημένος στην «κυρία του» και στο αλαλάζον ακροατήριο του – πάντοτε αθώος, ανυποψίαστος και πάντα προδομένος. Και πάντα έτοιμος να πάει αριστερά και μόνο αριστερά, γιατί αριστερός είναι ο λόγος των ευαγγελιστών του Αλ Τσαντίρι ή της Σπίθας. Χαμπάρι δεν πήραν από την ακροδεξιά επέλαση. Εδώ κοτζάμ κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς συνωστίζονται με τους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής στις κινητοποιήσεις των αστυνομικών και επιχαίρουν γιατί οι ένστολοι δεν θέλουν πλέον να χρησιμοποιούνται «ως μηχανισμός καταστολής κατά των λαϊκών κινητοποιήσεων». Σε ελεύθερη μετάφραση και σύμφωνα με την ανοιχτή προτροπή των εκπροσώπων της Χρυσής Αυγής αυτό σημαίνει οτι όταν θα ξαναμαζευτούν οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα δεν πρέπει να υπάρχει αστυνομική δύναμη ώστε να προστατεύσει το Κοινοβούλιο.
Όταν το 2012 αριστεροί αναγορεύουν το δημοκρατικό κράτος σε εχθρό στρώνουν το έδαφος στον πραγματικό εχθρό. Όταν διαβάζεις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής και μόνο από το λογότυπο και τα σύμβολα μπορείς να διακρίνεις την προέλευση, τότε αυτή η αριστερά είναι σε λάθος δρόμο. Και τώρα πιά ούτε ο Τσίπρας, ούτε η Παπαρήγα, ούτε ο Μίκης, ούτε ο Γλέζος, ούτε βέβαια ο Λαζόπουλος μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν βλέπουν τον φασιστικό κίνδυνο.
Ένα θέμα που με απασχολεί έντονα είναι η τάση για αμφισβήτηση της κλασσικής ιατρικής επιστήμης, η οποία τάση φαίνεται να κερδίζει έδαφος παρά τις προόδους που επιτυγχάνονται συνέχεια στην καταπολέμηση των νόσων.
Ενώ κανείς δύσκολα μπορεί να αρνηθεί αυτή την αναμφισβήτητη αλήθεια, ότι δηλαδή η επιστήμη ολοένα και βρίσκει νέες λύσεις στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων υγείας, είναι γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη πολλά τέτοια στα οποία η πρόοδος δεν είναι αυτή που όλοι θα επιθυμούσαμε. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι βέβαια ο καρκίνος.
Σήμερα η γνώση μας για την επάρατη νόσο, όπως τη λέμε, η οποία βέβαια δεν είναι μία νόσος αλλά πάρα πολλές διαφορετικές, έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Ιδιαίτερα αυτό ισχύει για τις αιτίες που την προκαλούν και αυτό έχει βοηθήσει πολύ στην πρόληψη. Σε ότι όμως αφορά τη θεραπεία του καρκίνου που έχει ήδη εκδηλωθεί, τα πράγματα δεν είναι το ίδιο εντυπωσιακά. Ναι μεν υπάρχουν μορφές καρκίνου οι οποίες σήμερα θεωρούνται ιάσιμες, αλλά αυτό είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Επίσης τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας και κυρίως η χημειοθεραπεία είναι επίπονα και οδυνηρά για τον ασθενή και συχνά προσθέτουν τεράστια προβλήματα πάνω σε εκείνα που έχει προκαλέσει η νόσος.
Από το σημείο αυτό όμως μέχρι την πλήρη αμφισβήτηση της αντιμετώπισης του καρκίνου από τη σύγχρονη ιατρική υπάρχει μεγάλη απόσταση. Όλοι αυτοί που υπόσχονται εναλλακτικές θεραπείες οι οποίες έχουν ένα εξαιρετικό φάσμα, από θεραπείες με βότανα ή προιόντα προερχόμενα από διάφορα εξωτικά ζώα μέχρι εφαρμογές βασιζόμενες σε μαγνητικά, δυναμικά ή ενεργειακά πεδία κλπ δεν είναι παρά αδίστακτοι απατεώνες.
Όλοι αυτοί εκμεταλλεύονται τις όποιες αδυναμίες της ορθόδοξης ιατρικής αλλά δυστυχώς και κάτι άλλο. Εκμεταλλεύονται και τις αδυναμίες και παραλείψεις των γιατρών. Αυτό αφορά ιδιαίτερα τον λεγόμενο "ψυχολογικό" τομέα, τον οποίο δυστυχώς παραβλέπουν οι περισσότεροι γιατροί. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι αν ο γιατρός διέθετε λίγο περισσότερο χρόνο για να ενισχύσει με τη συζήτηση τις συναισθηματικές ανάγκες του ασθενή, εκείνος δεν θα είχε την τάση να γυρεύει αυτές τις εξωτικές θεραπείες, που όχι μόνο τον ληστεύουν οικονομικά, αλλά που πολύ συχνά επιδεινώνουν την κατάστασή του αφού μπορεί να εγκαταλειφθεί μια έστω ατελής θεραπευτική εφαρμογή, η οποία θα είχε προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής, αλλά και σημαντική παράταση στην επιβίωση.
Ο γιατρός οφείλει να συζητά με τον ασθενή και να του επισημαίνει τις πραγματικές δυνατότητες αλλά και τις παρενέργεις των θεραπειών στις οποίες τον υποβάλει. Οφείλει να απαντά σε όλα του τα ερωτήματα και να τον βοηθά να αντιμετωπίζει τον ορυμαγδό της αφιλτράριστης πληροφορίας που θα βρεί στο διαδίκτυο. Να είναι απόλυτα ειλικρινής μαζί του χωρίς να χρειάζεται να γίνεται σκληρός και κυνικός. Να βοηθά τον ασθενή να αξιοποιεί με τον άριστο τρόπο εκείνα που μπορεί να του προσφέρει η ορθόδοξη ιατρική και να τον προφυλάσσει έτσι από τους επιτήδειους, που καιροφυλακτούν για να τον απομυζήσουν οικονομικά και συναισθηματικά.
Η παιδεία του σημερινού γιατρού υστερεί στον τομέα αυτόν. Και όσο αυτό δεν βελτιώνεται αυτή η τάση για την αμφισβήτηση της ιατρικής επιστήμης και η καταφυγή σε άκριτες, επικίνδυνες και δαπανηρές "ψευτοθεραπείες" θα κερδίζει έδαφος.
I Muvrini είναι ένα συγκρότημα από την Κορσική, που τραγουδά παραδοσιακά τραγούδια στη γλώσσα αυτού του νησιού. Εδώ μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους (Corsica)με τη συνοδεία χορωδίας 2000 ατόμων.
Έγινε και αυτό. Δημοσιεύτηκε έν άρθρο από την ψυχολόγο Dr. Angela Attwood, από το Πανεπιστήμιο του Bristol, σύμφωνα με το οποίο αυτοί που πίνουν τη μπύρα τους από όρθιο ποτήρι την τελειώνουν αργότερα κατά 60% σε σχέση με αυτούς που την πίνουν από καμπυλωμένο ποτήρι.
Η εξήγηση που δόθηκε είναι ότι οι πότες μπύρας που χρησιμοποιούν καμπύλα ποτήρια εκτιμούν λάθος το σημείο της "μέσης" του ποτηριού, δηλαδή το τοποθετούν χαμηλότερα από ότι πράγματι είναι. Το λάθος αυτό γίνεται πολύ μικρότερο όταν το ποτήρι είναι ίσιο.
Αποτέλεσμα: Αυτοί που πίνουν με καμπύλο ποτήρι χρειάζεται να πιουν περισσότερο προκειμένου να φτάσουν σε αυτό που εκείνοι θεωρούν ότι είναι το μέσον του ποτηριού, με αποτέλεσμα να πίνουν τελικά πιο γρήγορα τη μπύρα τους.
Οι ερευνητές δεν μελέτησαν πάντως το ρυθμό που πίνει κανείς από κουτί μπύρας ή από το μπουκάλι.
Την επόμενη, λοιπόν, φορά που θα πιεί κανείς μπύρα ας λάβει υπ' όψιν του και το σχήμα του ποτηριού. Τώρα, αν θα δεχτεί ο αστυνομικός που θα σας κάνει το αλκοοτέστ την "επιστημονική" αυτή δικαιολογία είναι μάλλον αμφίβολο!
Σήμερα επιθυμώ να κάνω ένα μικρό σχόλιο, επισημαίνοντας και υπογραμμίζοντας κάτι θετικό σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Είχα την ευκαιρία να μελετήσω κάποιες εργασίες που συναγωνίζονται για τα βραβεία του επερχόμενου 23ου Συνεδρίου της Ελληνικής Αιματολογικής Εταιρείας, καθώς μου έκαναν την τιμή να με ορίσουν συντονιστή των σχετικών επιτροπών.
Ομολογώ ότι οι εργασίες είναι όλες εξαιρετικού επιπέδου και προφανώς αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους εκλεκτούς συναδέλφους-ερευνητές, που μέσα σ' αυτό το δυσμενές κλίμα εξακολουθούν να παράγουν έργο, που μπορεί άνετα να σταθεί και να κριθεί ισάξιο με αυτό των ερευνητών εκείνων των χωρών, που όχι μόνο δεν εμφανίζουν τα οργανωτικά και οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, αλλά βρίσκονται από πολλά χρόνια τώρα στην πρωτοπορία της ιατρικής έρευνας.
Και πάλι μπράβο στους συναδέλφους, τόσο τους νεότερους, που ο ενθουσιασμός, η εργατικότητα και η υψηλή τους κατάρτιση συμβάλλουν τα μέγιστα, αλλά ακόμη περισσότερο σε εκείνους από τους "παλαιότερους", που δεν το βάζουν κάτω και παλεύουν ακόμη. Τους εκτιμώ και τους σέβομαι ακόμη περισσότερο, ιδιαίτερα με το δεδομένο της δικής μου πολύ διαφορετικής επιλογής....
Δύο μεγάλοι λογοτέχνες είπαν έστω και με διαφορετικό τρόπο και με διαφορά εκατό ετών τα ίδια πράγματα. Και πως να μην είναι έτσι, αφού με τον τρόπο αυτό εκφράζουν ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ανθρώπινου είδους, που για πολλούς αποτέλεσε και την αιτία της οποιασδήποτε προόδου: την τεράστια ανάγκη για αλλαγή της κατάστασής του!
Η ζωή είναι ένα νοσοκομείο, όπου ο κάθε ασθενής βασανίζεται από την έμμονη ιδέα να αλλάξει κρεββάτι. Ο ένας θάθελε πολύ να υποφέρει δίπλα στη σόμπα, ένας άλλος είναι σίγουρος ότι θα γίνει καλά αν είναι δίπλα στο παράθυρο.
Charles Baudelaire (Οπουδήποτε έξω από τον Κόσμο, 1868).
Βλέπω στους συμπολίτες μου μια φλογερή επιθυμία να προχωρήσουν, να πάνε αλλού, οπουδήποτε, φτάνει να βρεθούν αλλού από το οποιοδήποτε "εδώ".
Ένα καλογραμμένο και ενδιαφέρον μυθιστόρημα από τον ελληνικής καταγωγής συγγραφέα των Virgin Suicides και Middlesex. Το νέο του έργο, που η πλοκή του αφορά τις σχέσεις τριών νέων ανθρώπων, που ετοιμάζονται να αποφοιτήσουν από το Πανεπιστήμιο στις αρχές της δεκαετίας του 80, έχει ήδη πάρει αρκετές καλές κριτικές. Στο επίκεντρο η Madeleine και οι δύο άνθρωποι που διεκδικούν την καρδιά της ο χαρισματικός και ευμετάβλητος Leonard και ο επίμονος αλλά και διστακτικός Mitchell. Τα θέματα, που τον απασχολούν είναι οι δυσκολίες των διαπροσωπικών σχέσεων, οι επιπτώσεις των σοβαρών οικογενειακών προβλημάτων όταν βιώνονται στην τρυφερή παιδική ηλικία, η αλληλεπίδραση της θεματολογίας των σπουδών μας με την καθημερινότητα, η πολυπλοκότητα των σχέσεων των παιδιών με τους γονείς τους όσο πλησιάζει ο απογαλακτισμός, η πορεία προς την αναζήτηση μιας ανώτερης δύναμης και άλλα πολλά. Ιδιαίτερη θέση όμως θαρρώ ότι έχουν στην ιστορία δύο στοιχεία. Το ένα αφορά τους δρόμους που μπορεί να πάρει η ζωή ενός ανθρώπου, όταν οι πνευματικές του αναζητήσεις τροφοδοτούνται από τη διάθεση φυγής από την πραγματικότητα ενός έμμονου μεν ανεκπλήρωτου δε έρωτα και το δεύτερο -αρκετά επαναλαμβανόμενο στη λογοτεχνία θέμα- η αβεβαιότητα και μεταβλητότητα της ψυχικής διάθεσης εκείνου που καταδυναστεύεται από τη μανιοκατάθλιψη.
Η ιστορία έχει αρκετά καλή ροή, αν και έχω την εντύπωση ότι υστερεί κάπως στο χτίσιμο των κύριων χαρακτήρων, ιδιάιτερα της Madeleine, αλλά και του Mitchell. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι δεν πάσχουν όπως ο Leonard από κάποιο καθοριστικό για την περιγραφή της προσωπικότητάς τους νόσημα, οπότε μένουν κάπως "ατελείς" και "αβέβαιοι" ως προς τις διαθέσεις και τις προοπτικές τους. Ο συγγραφέας θυμάται και "ενσωματώνει" στον MItchell την καταγωγή του, προσθέτει μάλιστα και μερικές σελίδες "ελληνικής" περιπέτειας, μάλλον με συμβατικό πάντως τρόπο και χωρίς να αποφεύγει τα στερεότυπα.
Αν όχι κάτι καταπληκτικό, πάντως μια ευχάριστη ανάγνωση, από ένα συγγραφέα που εμφανίζει σημαντικές ομοιότητες με τον Jonathan Franzen, καθώς πλην της θεματολογικής ομοιότητας, προσπαθεί να να εμβαθύνει με "επιστημονικό" τρόπο στα θέματά του (πχ η έρευνα του Leonard για τον καρκίνο μέσω της μελέτης των μυκήτων, ο Ντεριντά και η σχολή της αποδόμησης στις σπουδές της Madeleine, ο χριστιανικός αποκρυφισμός στις αναζητήσεις του Mitchell κλπ). Όπως είναι φυσικό δεν τα καταφέρνει σε όλα τα πεδία με την ίδια επιτυχία.
Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι ότι οι ήρωες του βιβλίου φτάνουν στο τέλος της ιστορίας το ίδιο "μπερδεμένοι" όπως και στην αρχή της, αλλά μας μένει μια καλή γεύση ενός σίγουρα ευρηματικού "κλεισίματος".
Ναι η μεγάλη μου απουσία από την ιστοσελίδα οφείλεται στο γάμο του μεσαίου από τους τρεις γιους μας. Το "μυστήριο" τελέστηκε σε ένα γραφικό εκκλησάκι στο Δρέπανο της Πάτρας, εν μέσω καύσωνα, αλλά κάτω από τα πλατάνια και με ένα ευεργετικό αεράκι. Μια δυό εικόνες των νεόνυμφων προς απόδειξιν....
Να πάλι κάτι ενδιαφέρον, αυτή τη φορά σε σχέση με τον αθλητισμό και τις επιδόσεις των αθλητών στις σκυταλοδρομίες στίβου ή κολυμβησης. Όπως είναι φυσικό στις περιπτώσεις αυτές συνυπάρχουν αθλητές με διαφορετικές επιδόσεις στα αντίστοιχα ατομικά αγωνίσματα. Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Michigan έκαναν μια ανάλυση των επιδόσεων των αθλητών στις σκυταλοδρομίες και τα αντίστοιχα ατομικά αγωνίσματα.
Το αποτέλεσμα έχει ενδιαφέρον. Οι αθλητές με τους χειρότερους χρόνους στα ατομικά αγωνίσματα έτειναν να πετυχαίνουν καλύτερους χρόνους στη σκυταλοδρομία, ενώ αντίθετα εκείνοι που ήταν καλύτεροι στα ατομικά αγωνίσματα έτειναν να πετυχαίνουν τους ίδιους περίπου ή και κατώτερους χρόνους. Υπήρχε δηλαδή μια τάση προς εξισορρόπηση των χρόνων, ως οι αντικειμενικά κατώτεροι να υπερβάλουν εαυτόν, ώστε να έχουν ισότιμη συμμετοχή στο ομαδικό αγώνισμα, ενώ οι στάρ της ομάδας στην καλύτερη περίπτωση απλά έπιαναν τις ατομικές τους επιδόσεις.
Οι ερευνητές δίνουν μια "κοινωνική" εξήγηση στο φαινόμενο, με την έννοια ότι η προσπάθεια των αθλητών τέινει προς μια ασυνείδητη ίσως εξισορρόπηση των διαφορών, ώστε η ομάδα να μην εμφανίζει σημαντικές διαφοροποιήσεις και η όποια επιτυχία να έχει σχετικά ισότιμη συνεισφορά.
Άλλη μια ενδιαφέρουσα αλληλεπίδραση στο πολύπλοκο παιχνίδι μυαλού και σώματος.
Μια καινούργια μελέτη τείνει να ανατρέψει ένα ισχυρό ιατρικό δόγμα. Μια ομάδα ανεξάρτητων γιατρών-ειδικών ανέφερε ότι η χρήση φαρμάκων για την αντιμετώπιση ήπιες περιπτώσεις υπέρτασης* δεν έχει αποδειχτεί ότι ελαττώνει τις περιπτώσεις καρδιακών ή εγκεφαλικών επεισοδίων ή τους θανάτους συνολικά.
Η μελέτη διενεργήθηκε από την Cochrαne Collaboration, η οποία χαίρει εκτίμησης, επειδή κάνει "ανεξάρτητες" αναλύσεις ιατρικών δεδομένων. Αυτό σημαίνει ότι οι συμμετέχοντες επιστήμονες δεν πληρώνονται από φαρμακευτικές εταιρείες.
Επειδή πολλοί γιατροί, αλλά και επιστημονικές εταιρείες προτείνουν από δεκαετίες την αντιμετώπιση της ήπιας υπέρτασης με φάρμακα, είναι εύλογο να ρωτήσει κανείς για πιο λόγο η συγκεκριμένη μελέτη έγινε μόλις πρόσφατα. Υπάρχουν προφανώς πολλοί λόγοι, αλλά το γεγονός είναι ότι οι ερευνητές μέχρι σήμερα δεν είχαν απαντήσει στο ερώτημα: Η θεραπεία της ήπιας υπέρτασης βοηθά ή βλάπτει στους ασθενείς; Αντί γι' αυτό όλοι οι αρμόδιοι απλά υπέθεταν ότι η θεραπεία βοηθά, βασιζόμενοι στο γεγονός ότι η θεραπεία για τη σοβαρή υπέρταση έχει αποδειχτεί ότι είναι ευεργετική. Στις περισσότερες μελέτες όλοι οι ασθενείς με υπέρταση, ανεξάρτητα βαθμού, αποτελούσαν μια ενιαία ομάδα.
Οι αναλυτές της Cochrane απομόνωσαν τα δεδομένα από όλες τις προηγούμενες κλινικές μελέτες, που είχαν συμπεριλάβει ασθενείς με ήπια υπέρταση. Συνολικά ανέλυσαν τα δεδομένα περίπου 9000 ασθενών με ήπια υπέρταση. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο αριθμός αυτός δεν θεωρείται πάρα πολύ μεγάλος για τέτοιου είδους μετα-αναλύσεις και δεν αποκλείεται μια μεγαλύτερη μελέτη να δείξει κάποια μικρό όφελος. Σε κάθε περίπτωση, αναφέρουν οι ερευνητές, το όποιο πιθανό όφελος σίγουρα θα είναι μικρό, ενώ οι πιθανές δυσμενείς επιπτώσεις- όλα τα χρησιμοποιούμενα φάρμακα έχουν παρενέργειες- μάλλον το αναιρούν.
Επισημαίνω ότι με τα δεδομένα αυτά δεν αμφισβητείται το όφελος από την αντιμετώπιση της σοβαρής υπέρτασης, το οποίο έχει αποδειχτεί πέραν αμφιβολίας.
*Να σημειωθεί ότι ο ορισμός της ήπιας υπέρτασης, σύμφωνα με τη μελέτη, αφορά συστολική πίεση από 140-159 και διαστολική από 90-99.
Στο βιβλίο του David Deutsch "The Beginning of Infinity", που διαβάζω αυτή την εποχή, υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις για πολλά και ετερόκλητα θέματα, αν και ο κύριος στόχος του βιβλίου είναι να υποστηρίξει την άποψη, ότι οι μόνες αξιόπιστες επιστημονικές θεωρίες είναι εκείνες, οι οποίες στηρίζονται πρωτίστως σε σωστές εξηγήσεις των φαινομένων. Δεν πιστεύει δηλαδή στην επαγωγική μέθοδο της επιστήμης, αλλά σε εκείνη, που μπορεί να εξηγήσει καλύτερα από ότι άλλο είχε προταθεί μέχρι τώρα τα φαινόμενα. Πρώτα έρχεται η καλή, επαρκής εξήγηση και μετά η απόδειξη, κατά τον Deutsch. Και μόνο τέτοιες θεωρίες μπορεί αν έχουν εκείνη την "καθολικότητα", που μπορεί να οδηγήσει στην "απεραντωσύνη" του τίτλου του.
Σήμερα θέλω, όμως, να θίξω ένα θέμα, που αναπτύσσει εκτενώς και αυτό είναι η αξιολόγηση των πολιτικών συστημάτων. Ο συγγραφέας πιστεύει, λοιπόν, ότι η αντιπροσωπευτικού τύπου δημοκρατία, που έχει επικρατήσει στις περισσότερες χώρες, είναι ένα κακό σύστημα. Κακό επειδή δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να εξασφαλίσει πραγματική αντιπροσωπευτικότητα (και αποδεικνύει με ισχυρά επιχειρήματα του λόγου του το αληθές), αλλά κυρίως επειδή πιστεύει ότι το ισχυρότερο κίνητρο μιας ευνομούμενης πολιτείας δεν πρέπει να είναι η εξασφάλιση μιας αμφισβητούμενης "αντιπροσωπευτικότητας", αλλά η δυνατότητα να απαλλάσσεται κανείς με σχετική ευκολία από τυχόν κακούς κυβερνήτες και να μπορούν να εφαρμοστούν αποτελεσματικές πολιτικές. Οι λεγόμενες αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα μόνο τη βούληση του πολίτη δεν εξυπηρετούν, αφού η προσπάθεια για δίκαια εκπροσώπηση των πολιτών συχνά οδηγεί σε κυβερνήσεις συνεργασίας, με το τρίτο κόμμα συνήθως να αποκτά δυσανάλογη ισχύ, σε πλήρη αναντιστοιχία με την ψηφοφορία. Επίσης τα κυβερνητικά προγράμματα είναι αποτέλεσμα συμβιβασμού, οπότε αυτά που εφαρμόζονται σε καμιά περίπτωση δεν είναι αυτά που ψήφισε ο λαός, ενώ και οι κυβερνητικοί εταίροι έχουν το άλλοθι ότι τελικά δεν φταίνε αυτοί, αφού εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να εφαρμόσουν αυτοτελώς το προεκλογικό τους πρόγραμμα!
Ένα άλλο μειονέκτημα αυτού του συστήματος είναι ότι για να αλλάξουν οι τυχόν κακές πολιτικές πρέπει να γίνει μεγάλη μεταστροφή του εκλογικού σώματος, δηλαδή τα συστήματα αυτά δεν επιτρέπουν μεγάλες ανατροπές από εκλογή σε εκλογή.
Ποια είναι, λοιπόν, η λύση; Ο Deutsch προτείνει ένα πλειοψηφικό σύστημα, περίπου σαν αυτό που ισχύει στη Μ. Βρετανία, αλλά ακόμη πιο ενισχυμένο, με το οποίο επικρατούν συνήθως τα ισχυρά κόμματα και έτσι αποφεύγονται οι κυβερνήσεις συμβιβασμού. Επίσης σε ένα τέτοιο σύστημα αρκεί μικρή μετατόπιση του εκλογικού σώματος για να αλλάξει η κυβέρνηση και έτσι είναι πιο εύκολο να απαλλαγεί κανείς από κακούς κυβερνήτες. Με τον τρόπο αυτό ακόμη συνήθως τα ισχυρά κόμματα δεν διασπώνται και έτσι είναι δύσκολο να υπάρξουν εκβιασμοί από ομάδες βουλευτών.
Δεν μπορώ να πω ότι έχω μελετήσει σε βάθος το προτεινόμενο σύστημα και άρα δεν μπορώ να το επικροτήσω. Αυτό που μπορώ να πω, ιδιαίτερα μετά την περιπέτεια που περνά η χώρα μας, που είναι κατά κύριο λόγο πολιτική, είναι ότι συμφωνώ μαζί του ότι υπάρχει πραγματικά μεγάλη ανάγκη να βρεθεί ένας τρόπος εφαρμογής πιο αποτελεσματικών πολιτικών. Και βέβαια αναφέρω την άποψή του, επειδή πάει κόντρα στα συνήθως ισχύοντα σήμερα και την επιχειρούμενη "θεοποίηση" των κυβερνήσεων συνεργασίας.
Το πάγιο αίτημα όλων των αριστερών κομμάτων είναι η απαίτηση για απλή αναλογική, δηλαδή για την όσο πιο ακριβή αντιστοίχιση της βούλησης του λαού με τις έδρες των κομμάτων. Αυτό βέβαια ισχύει όταν τα κόμματα αυτά είναι μακριά από την εξουσία. Ακούτε σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ να το ζητάει; Σύμφωνα με την άποψη του Deutsch αυτή είναι μια κακή πρακτική, που οδηγεί σε συμβιβασμούς και υπεκφυγές και εν τέλει σε κακές πολιτικές.
Ώρα 4.35 πμ. Μια ξενυχτοπαρέα "καταλαμβάνει" τις ηχητικές εγκαταστάσεις του γειτονικού μας νυχτερινού κέντρου και μια ανδρική φωνή με τη συνοδεία κιθάρας αποδίδει τον "Αύγουστο" του Νίκου Παπάζογλου. Στη συνέχεια δύο γυναικείες φωνές, πάντα με τη συνοδεία της κιθάρας, εκτελούν το "Φιλαράκι" της Σοφίας Βώσσου. Όλοι οι αφυπνισθέντες στον μικρό παραθαλάσσιο οικισμό του Παγασητικού περιμένουν τη συνέχεια, αλλά κάπου εκεί η συναυλία τελειώνει. Άγνωστο αν παρενέβησαν κάποιοι ή απλά η παρέα πήγε για ύπνο.
Δεκαπενταύγουστος, στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου.
Παρατήρηση: Τα παραπάνω αναφέρονται όχι ως παράπονο, αλλά με παράπονο...
Μια μελέτη που έγινε πρόσφατα έδειξε ότι οι άνθρωποι νοιώθουν τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος διαφορετικά, ανάλογα με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οκλαχόμα ρώτησαν τους κατοίκους μιας περιοχής, όπου εκείνη τη στιγμή είχε υψηλές θερμοκρασίες, εάν και πόσο τους ενοχλεί η ζέστη. Στη συνέχεια τους ζήτησαν να καθορίσουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, δηλαδή άν ψηφίζουν τους Ρεπουμπλικάνους ή τους Δημοκρατικούς ή αν αυτοπροσδιρίζονται ως φιλελέυθεροι, προοδευτικοί, συντηρητικοί κλπ. Οι εξεταζόμενοι ήξεραν ότι η μελέτη είχε σχέση με τη συζήτηση που γίνεται σχετικά με την υπερθέρμανση της Γης ως συνέπεια του ανθρώπινου παράγοντα. Είναι γνωστό ότι η πλέον συντηρητική μερίδα πολιτών και πολιτικών αμφισβητεί τόσο την υπερθέρμανση του περιβάλλοντος, όσο και την συμμετοχή της ανθρώπινης δραστηριότητας -κυρίως με την χρήση των πετρελαιοειδών- σε αυτή. Το αντίθετο συμβαίνει με αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται ως "προοδευτικοί".
Το εντυπωσιακό εύρημα της μελέτης ήταν ότι οι συμμετέχοντες συνητηρητικοί ψηφοφόροι ανέχονταν κατά μέσο όρο καλύτερα την υψηλή θερμοκρασία, δηλώνοντας ότι δεν τους ενοχλεί ιδιαίτερα, σε αντίθεση με τους προοδευτικούς.
Συμπέρασμα: Πες μου τι ψηφίζεις να σου πω αν ζεσταίνεσαι!
Διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο του David Katz, MD, σχετικά με την επίκληση του θείου από τους νικητές των αθλητικών αγώνων και εν προκειμένω των Ολυμπιακών.
Το κύριο επιχείρημά του είναι ότι η επίκληση του Θεού από τους νικητές ("με βοήθησε ο Θεός", "ευχαριστώ το Θεό" κλπ) είναι ατυχής και τουλάχιστον προσβλητική για τους χαμένους, αλλά και για τους ίδιους. Για τους ίδιους, επειδή έτσι η δική τους μεγάλη προσπάθεια, η ατέλειωτη και σκληρή προετοιμασία υποβαθμίζονται και μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Με τον τρόπο αυτό δεν δίνεται το σωστό μήνυμα για τους επίδοξους πρωταθλητές, τους νέους που τώρα ετοιμάζονται για να πετύχουν διακρίσεις στο μέλλον, όταν η άνωθεν βοήθεια ανάγεται στον κυριότερο παράγοντα της επιτυχίας.
Επίσης οι χαμένοι συλλήβδην θεωρούνται με τον τρόπο αυτόν ως "μη εκλεκτοί" από το Θεό, αφού δεν τους έδωσε τη χαρά της νίκης.
Ο σχολιαστής, όμως, το πηγαίνει και πιο πέρα. Αν δεχτούμε τη θεϊκή βοήθεια, αυτό σημαίνει ότι αποδεχόμαστε ένα γενικότερο εκ Θεού εκπορευόμενο πλάνο, σε ότι αφορά τα αποτελέσματα των αγώνων. Αυτό αυτόματα οδηγεί σε απαξίωση του τελικού αποτελέσματος, αφού ήταν προσχεδιασμένο. Αν δεχτούμε τη θεϊκή βοήθεια πρέπει να πάψουμε να δίνουμε μετάλλια στους νικητές!
Ας το ξανασκεφτούν, λοιπόν, όσοι μετά τη νίκη τους εκδηλώνουν με οποιοδήποτε τρόπο την ευγνωμοσύνη τους προς το Θεό! Ίσως εν τέλει μάλιστα να τον προσβάλουν και να τον χαρακτηρίζουν ως μεροληπτικό, αφού διακηρύσσουν έτσι δημόσια ότι δεν βοήθησε όλους εκείνους που έχασαν!
Να ένα ακόμη "περίεργο" φαινόμενο, που δείχνει πόσο σχετικά είναι όλα τα πράγματα στη ζωή.
Έγινε μια μελέτη, που "μετρήθηκε" το πόσο ευτυχείς έδειχναν οι αθλητές σε μεγάλους αγώνες μετά την κατάκτηση μεταλλίων. Ιδιαίτερα έγινε στόχευση σε εκείνους που πήραν το ασημένιο και το χάλκινο μετάλλιο. Το εντυπωσιακό εύρημα ήταν ότι εκείνοι που κέρδιζαν το χάλκινο μετάλλιο έδειχναν σαφώς ευτυχέστεροι από εκείνους που κέρδιζαν το ασημένιο, δηλαδή οι τρίτοι ήταν πιο ικανοποιημένοι από τους δεύτερους!
Συγκεκριμένα και χρησιμοποιώντας μια κλίμακα "βαθμού ευτυχίας" αμέσως μετά το τέλος του αγώνα οι δεύτεροι έπαιρναν βαθμό 4.8 και οι τρίτοι 7.1. Αργότερα, κατά την απονομή των μεταλλίων η διαφορά μίκραινε κάπως και οι ασημένιοι νικητές έπαιρναν 4.3 και οι χάλκινοι 5.7.
Η εξήγηση που έδωσαν οι ερευνητές για τα ευρήματα αυτά ήταν ότι ο δεύτερος δεν μπορεί παρά να σκέφτεται ότι ήθελε πολύ λίγο ακόμη για να είναι πρώτος και αυτό δεν τον αφήνει να χαρεί πάρα πολύ. Αντίθετα ο τρίτος και χάλκινος νικητής σκέφτεται ότι κάλλιστα θα μπορούσε να έλθει τέταρτος και να μην πάρει μετάλλιο, άρα το χαίρεται περισσότερο!
Είναι άποψη πολλών ότι η σημερινή περιπέτεια της χώρας μας αποτελεί ένα πείραμα των πραγματικών κυβερνητών του κόσμου. Έπρεπε να γίνει μια προσπάθεια εφαρμογής της συνταγής του ΔΝΤ στην Ευρώπη και η Ελλάδα θεωρήθηκε πολύ καλή περίπτωση. Πρώτον η χώρα ως οικονομικό μέγεθος είναι μικρή και επομένως η αποτυχία του πειράματος δεν θα οδηγούσε σε τεράστιες περιπέτειες. Από την άλλη ο λαός μας θεωρείται "δύσκολος", απειθάρχητος και απρόβλεπτος και άρα η επιτυχία του πειράματος θα ήταν ένα καλό τεστ για τη μελλοντική του εφαρμογή σε άλλους πιο προσιτούς από την άποψη αυτή λαούς.
Το ελληνικό πείραμα λοιπόν επελέγη επειδή ως λαός είμαστε υψηλού ρίσκου και ως χώρα χαμηλού ρίσκου. Άρα τα όποια αποτελέσματα αναμένονται από όλους με αγωνία.
Οι πιο πολλοί από μας γενικά δεν μιλάμε για τα δημόσια πράγματα. Η μάλλον μιλάμε με ένα τρόπο που εξασφαλίζει ότι δεν ακουγόμαστε. Δεν ακουγόμαστε από τους πολλούς και κυρίως από αυτούς από τους οποίους πρέπει να ακουγόμαστε.
Είμαστε η λεγόμενη "σιωπηλή πλειοψηφία", το τέλειο άλλοθι για τους αποφασίζοντες και τους κυβερνώντες (που δεν είναι πάντοτε οι ίδιοι, οπότε οι δεύτεροι χρήζουν "παρένθεσης").
Παίρνουν κάποια μέτρα, ξεσηκώνονται κάποιοι "εύθικτοι θιγόμενοι" ή σκέτα εύθικτοι ή απλά αυτοδιορισμένοι "εκφραστές της κοινής γνώμης" και τελεία. Τέλεια για τους κυβερνώντες δηλαδή, αφού μπορεί να μετρήσει τους αντιδρώντες και να τους φέρει σε αντιπαράθεση με τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας, με την απίθανα βολική "σιωπηλή πλειοψηφία".
Δεν μιλάς, άρα θεωρώ ότι ουσιαστικά δεν διαφωνείς. Και προχωρώ. Και σε χρησιμοποιώ ως άλλοθι, ως σύμμαχο, ως συμπολεμιστή. Έστω και αν στην πραγματικότητα σου κουρσεύω το σπίτι και σε ληστεύω ανενδοίαστα. Εσένα το σύμμαχο, τον συμπολεμιστή, τον μόνιμα σιωπηλό. Το μόνιμο θύμα μου.
Αυτοί είμαστε αγαπητοί μου φίλοι. Η σιωπηλή πλειοψηφία, που στο όνομα μερικές φορές μιας δειλής αξιοπρέπειας, πολλές φορές μιας ανιστόρητης αδιαφορίας, άλλοτε με την απατηλή ελπίδα της επέμβασης του "από μηχανής θεού" και πολύ συχνότερα με την περίτεχνα καλλιεργημένη ιδέα της ματαιότητας της αντίδρασης, εξακολουθούμε να στηρίζουμε αυτή την ανίκανη και αργυρώνητη κάστα των πολιτικών ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ που δεν είναι τυχαίο ότι ολοένα και λιγότερο περιλαμβάνει στους κόλπους της υγιώς σκεπτόμενους και οραματιστές.
Υπάρχει όπως ξέρετε πληθώρα αποφθεγμάτων για τα πλεονεκτήματα της σιωπής. Ένα από αυτά όμως, από τον de Marignac, λέει:
"Η σιωπή είναι μια αρετή που μπορεί κάποτε να αποβεί εγκληματική".
Όταν κάποτε ο Ρωμαίος Ύπατος Γάϊος Μάριος, πολύ γνωστός για τις μεγάλες του νίκες στο πεδίο της μάχης, αλλά και για την παροιμιώδη του αντοχή στις κακουχίες και τη σκληρότητά του πήγε στη χώρα του Μιθριδάτη, του βασιλιά του Πόντου, που τότε αμφισβητούσε την κυριαρχία των Ρωμαίων και τις λύσεις που θέλαν να επιβάλουν στα ζητήματα της χώρας του, του είπε:
"Βασιλιά ή προσπάθησε να γίνεις ισχυρότερος από τους Ρωμαίους ή υπάκουε τις διαταγές τους χωρίς συζήτηση!"
Να λοιπόν μια ακόμη μελέτη, που δείχνει ότι ο κακός ύπνος και η διαταραχή του κιρκαδικού ρυθμού που προκαλείται εξ αιτίας αυτού έχουν σχέση με πολύ σοβαρά νοσήματα, όπως ο διαβήτης, η παχυσαρκία και ο καρκίνος.
Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις διαταραχές του ύπνου και των νοσημάτων είναι η παραγωγή μορίων που προκαλούν χρόνια φλεγμονή, όπως η IL-6 και ο TNFα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η χρόνια φλεγμονώδης διάθεση συσχετίζεται με τα λεγόμενα "νοσήματα της φθοράς". Αυτό που είναι καινούργιο είναι το εύρημα ότι οι διαταραχές του ύπνου και του κιρκαδικού ρυθμού οδηγούν σε φλεγμονώδεις καταστάσεις. Αυτοί που είναι περισσότερο επιρρεπείς είναι αυτοί που κοιμούνται λίγες ώρες, αλλά και αυτοί που λόγω επαγγέλματος κυρίως (πχ βραδυνά ωράρια εργασίας) έχουν αναστρέψει τους ημερήσιους (κιρκαδικούς) ρυθμούς τους.
Τι βιβλίο κι αυτό! Όταν κυκλοφόρησε το 1991 έγινε best-seller. Δέκα χρόνια μετά έγινε μια επιτυχημένη ταινία.
Η ιστορία αφορά την περιγραφή της καθημερινότητας ενός νέου υψηλόβαθμου τραπεζικού στελέχους της Wall Street στο Μανχάτταν. Υπάρχουν εκτενείς περιγραφές και λεπτομέρειες για το ντύσιμο ανδρών και γυναικών, καθώς και για τις εδεσματολογικές τους προτιμήσεις. Περισσότερο από το τι τρώνε βέβαια έχει σημασία το που το τρώνε, και οι πιο σημαντικές συζητήσεις της παρέας είναι για το που θα κάνουν κράτηση για το φαγητό ή το ποτό τους. Αυτά όπως και το εύκολο (και όσο γίνεται πιο ανώμαλο) σεξ, τα ναρκωτικά και τα νεότερα μουσικά δρώμενα είναι ο κόσμος τους, που τον ζουν με ένα τρόπο που αποπνέει, παρ' όλη τη φαινομενική λάμψη, ανία και κατάθλιψη. Αυτά όλα (ντύσιμο, φαγητό, γυμναστική, ερωτικές σχέσεις κλπ) περιγράφονται με τόση λεπτομέρεια, που καταλήγουν να μην έχουν καμιά σημασία, αφού και οι ιδιότητες των προσώπων συνεχώς συγχέονται. Ολα παίζουν και όλα μπερδεύονται. Πασχίζω να ξεχωρίσω και στο τέλος με περνούν για άλλον, είναι σαν να λέει ο πρωταγωνιστής!
Αλλά υπάρχει και μια άλλη παράμετρος. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας ψυχοπαθής κατά συρροήν δολοφόνος. Που όσο προχωράει το έργο γίνεται και πιο αδίστακτος. Διαμελίζει τα θύματά του, κυρίως νέες γυναίκες που έχει προηγούμενα κάνει σεξ μαζί τους, αλλά και έναν συνάδελφό του, και οι περιγραφές είναι ανατριχιαστικές και θάλεγα αηδιαστικές! Με την πάροδο του χρόνου αρχίζει να σκοτώνει και δημοσίως, πχ τους άστεγους των δρόμων ή ταξιτζήδες, αλλά παραμένει ασύλληπτος μέσα στην αδιαφορία της κοινωνίας. Αρχίζει μάλιστα να ομολογεί στην παρέα του αυτά που κάνει, αλλά τον θεωρούν απλά διασκεδαστικό. Φτάνει σε σημείο να στείλει ένα μήνυμα στον δικηγόρο του με πλήρη ομολογία και όταν εκείνος τον συναντά τον συγχαίρει για το επιτυχημένο αστείο!
Ο συγγραφέας βέβαια φροντίζει να μας δώσει και αρκετά στοιχεία για μια πιθανή "ψευδομανία" του πρωταγωνιστή, αφήνοντας αμφιβολίες για την πραγματικότητα των δολοφονικών του ενασχολήσεων. Όλα είναι πιθανά και όλα είναι το ίδιο μονότονα και βαρετά μέσα στη συνεχή τους εναλλαγή!
Δεν υπάρχει λοιπόν διέξοδος για τον νεαρό μας μανιακό. Η ιστορία τελειώνει, όπως άρχισε, και όπως κυλά στο μεγαλύτερο μέρος της, μέσα σε ένα από τα πολύ ΙΝ μπαρ της Νέας Υόρκης. Οι τελευταίες λέξεις του βιβλίου είναι: ...και πάνω από μια από τις πόρτες, που είναι καλυμμένες με βελούδινη επένδυση στου Harry's υπάρχει μια επιγραφή με γράμματα που το χρώμα τους είναι ταιριαστό με εκείνα του βελούδου και που λένε: ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΞΟΔΟΣ.
Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το βιβλίο. Είναι γεγονός ότι όταν γράφτηκε έφερε κάτι καινούργιο και έκανε κάποιους να σκεφτούν το που οδηγεί ο τρόπος ζωής μιας μεγάλης κατηγορίας νέων ανθρώπων στην Αμερική. Είχε αρκετά στοιχεία πρωτοτυπίας, όπως πχ την παρεμβολή ολόκληρων κεφαλαίων με σχολαστική και σοβαρή κριτική σημαντικών μουσικών συγκροτημάτων της δεκαετίας του 80, που φαντάζουν βέβαια κάπως παράταιρα, ανάμεσα στους φόνους και τις ανούσιες συζητήσεις των πρωταγωνιστών. Επίσης δεν ξέρω αν υπάρχουν κάποιοι που "τη βρίσκουν" με τις εξεζητημένες περιγραφές των ρούχων που φορούν οι πρωταγωνιστές ή των φαγητών που τρώνε και που είναι βέβαια διαφορετικά κάθε φορά. Όσο για τις περιγραφές των φόνων, είπα ήδη τη γνώμη μου.
Ο ίδος συγγραφέας έχει γράψει και ένα άλλο έργο που έχω διαβάσει το Glamorama (1998) με εξαιρετικά παρόμοια θεματολογία.
Είναι χαμένο το παιχνίδι της παραμονής μας στην ευροζώνη; Μήπως πρέπει επιτέλους να το παραδεχτούμε και να ετοιμαστούμε σοβαρά για την εξέλιξη αυτή;
Νομίζω ότι η γερμανική ρητορική των τελευταίων ημερών είναι όσο σαφέστερη γίνεται! Είναι προφανές ότι έκαναν τους λογαριασμούς τους και έχουν έτοιμα τα σχέδια τους για την επικείμενη έξοδό μας! Η όλη στάση τους δέιχνει ότι έχουν πάρει τις αποφάσεις τους και έχουν μπει στη φάση της εκπομπής προκλήσεων προς το μέρος της χώρας μας, όπως ακριβώς κάνουν εκείνοι που έχουν αποφασίσει ότι μια σχέση δεν πάει αλλο και συνεχώς τραβούν το σχοινί μέχρι τελικά να κοπεί.
Ο Βενιζέλος χρησιμοποίησε μάλιστα και το μύθο της Ιφιγένειας, που η θυσία της έφερε τον πολυπόθητο ούριο άνεμο, για τους επιζήσαντες βέβαια. Δεν πολυκατάλαβα αν αυτό το έκανε ως απειλή (προς ποιους;) ή ως παρότρυνση. Εμένα μου φάνηκε περισσότερο να κλίνει προς το δεύτερο.
Απλά οι Γερμανοί ξέρουν τώρα και ποιόν κωδικό θα χρησιμοποιήσουν στη διαδικασία αποπομπής μας: "Επιχείρηση Ιφιγένεια".
Ένα από τα αμέτρητα παιχνιδια που μας παίζει το μυαλό μας είναι η διαφορετική αντιμετώπιση της "απειρότητας" του χρόνου σε ότι αφορά το παρελθόν και το μέλλον. Ενώ δηλαδή δεν έχουμε μεγάλο πρόβλημα να δεχτούμε το "για πάντοτε", δυσκολευόμαστε να δεχτούμε το "από πάντοτε".
Όταν διαβάζουμε τις θεωρίες για την "αρχή" του Σύμπαντος, όπως πχ το Bing Bang, όλοι οι απλοί άνθρωποι έχουμε ένα σημαντικό πρόβλημα κατανόησης αυτής της διαδικασίας. Δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε το ότι το Σύμπαν προέκυψε από κάτι που υπήρχε και πριν, αφού έτσι εξηγούν αυτή τη "μεγάλη έκρηξη" οι επιστήμονες. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί εύκολα να συλλάβει το "από πάντα" , την αιωνιότητα του παρελθόντος. Χρειαζόμαστε δηλαδή μια "αφετηρία".
Αντίθετα ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν έχει μεγάλο πρόβλημα να κατανοήσει την αιωνιότητα του μέλλοντος! Όλες πχ οι θρησκείες πρεσβεύουν την αιώνια ευτυχία σε ένα είδος "παράδεισου", ενώ για την αρχή επιστρατεύουν ένα "δημιουργό".
Ποιός είναι λοιπόν ο λόγος, που ενώ δεν μας προβληματίζει ιδιαίτερα μια μελλοντική αιωνιότητα, δεν δεχόμαστε με τον ίδιο τρόπο και μια αιωνιότητα του παρελθόντος χρόνου;
Ιδού ένα ερώτημα για τους φιλοσόφους, που δεν έχω δει πουθενά να αναλύεται.
Μέσα στην καταιγίδα των νέων μέτρων, τα οποία εξανεμίζουν τις συντάξεις μας και πετούν στα σκουπίδια 35 χρόνια κρατήσεων από τα υποτειθέμενα ευγενή μας Ταμεία, ας ακούσουμε κάτι που διατηρεί αμείωτη την αξία του όσο κι αν περνούν τα χρόνια. Και που έχει σημαδέψει μια εποχή!
Πρόταση του ΛΚΜΝΠΩ (Λέμε καμιά μα...κλπ αρχικά) : Αντί του πετσοκόμματος των συντάξεων προτείνεται να αποκεφαλίζεται ο συνταξιούχος. Το μέτρο κρίνεται περισσότερο αποτελεσματικό και δίκαιο, επειδή έτσι η ωφέλεια για τα Ταμεία είναι σαφώς μεγαλύτερη και παίρνουν ευκολότερα σειρά για σύνταξη/αποκεφαλισμό (εξαρτάται από την κατάσταση της οικονομίας) οι νεότερες γενιές. Η Κυβέρνηση πρέπει να το εξετάσει με τη δέουσα σοβαρότητα, καθώς έχει και το πλεονέκτημα του μη αιφνιδιασμού των οικογενειών των συνταξιούχων, όπως συμβαίνει σήμερα με τις αθρόες περιπτώσεις αυτοκτονιών.
Μετά το καινούργιο φονικό μέσα σε αίθουσα κινηματογράφου στο Ντένβερ του Κολοράντο έρχεται πάλι στο προσκήνιο το καθεστώς της εύκολης πρόσβασης στα όπλα που υπάρχει στις ΗΠΑ. Αξίζουν κάποιες παρατηρήσεις:
1. Η πρόσβαση στα όπλα θεωρείται κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα και απλά διαφέρει στις διάφορες Πολιτείες. Θεωρείται δικαίωμα το ίδιο ιερό με την απόκτηση περιουσίας και την ατομική ελευθερία. Το Κολοράντο είναι από τις περισσότερο ανεκτικές στο θέμα. Μπορεί εκεί κανείς να αγοράσει όσα όπλα θέλει, ακόμη και αυτόματα. Ο συγκεκριμένος δολοφόνος, αν δεν κάνω λάθος, είχε μαζί του τέσσερα πυροβόλα όπλα.
2. Κανείς πολιτικός δεν τολμά να θέσει ανοιχτά το θέμα της απαγόρευσης και απλά μερικοί ψελλίζουν μερικές λέξεις για "περιορισμούς". Παράδειγμα ο Πρόεδρος Ομπάμα και ο σίγουρος υποψήφιος των Ρεπουμπάλικνων Ρόμνυ, οι οποίοι απλά εξέφρασαν τη θλίψη και τον αποτροπιασμό τους και είπαν ότι στέκονται δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων.
3. Η Ομοσπονδία των Οπλοκατόχων είναι από τις ισχυρότερες στις ΗΠΑ. Πιο ισχυρή και από τα Συνδικάτα. Κανείς δεν τολμά να της πάει κόντρα.
4. Πολλοί πολιτικοί σχολιαστές σε μεγάλες εφημερίδες και άλλα ΜΜΕ ήταν επικριτικοί για την οπλοκατοχή, αλλά πολλοί επίσης μίλησαν για τα άλλα αίτια που οδηγούν σε παρόμοιες τρομοκρατικές ενέργειες (πχ φτώχεια, κοινωνικές ανισότητες, χαμηλού επιπέδου εκπαίδευση κλπ). Μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν και στατιστικές, που δείχνουν ότι το Κολοράντο δεν έχει μεγάλο αριθμό θυμάτων από όπλα, παρά την εξαιρετικά διαδεδομένη οπλοκατοχή. Επισημαίνεται ότι ο συγκεκριμένος φονιάς μόνο φτωχός και αμόρφωτος δεν ήταν.
5. Είναι βέβαιο ότι η οπλοκατοχή δεν είναι το μόνο αίτιο. Σίγουρα αυτά που προαναφέρθηκαν παίζουν κάποιο ρόλο, όπως και η αποθέωση της κουλτούρας του σουπερ- ήρωα και του σούπερ- κακού αντίπαλου, που τόσο είναι διαδεδομένη στις ΗΠΑ. Ποιος όμως φορά τόσο ισχυρές παρωπίδες που δεν βλέπει το αυτονόητο; Ότι όταν υπάρχουν όλα τα άλλα και ταυτόχρονα υπάρχει η μεγάλη, η προκλητική ευκολία στην απόκτηση όπλων το μείγμα είναι καταστροφικό;
6. Μερικά στοιχεία είναι χαρακτηριστικά. Αν κανείς χρησιμοποιήσει τις υπάρχουσες στατιστικές, που αφορούν τις ανθρωποκτονίες με όπλα στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αγγλία (Ο Καναδάς και η Αγγλία είναι χώρες με κάποια πολιτισμική ομοιότητα με τις ΗΠΑ, στις οποίες όμως η πρόσβαση σε πυροβόλα όπλα είναι σαφώς περιορισμένη) φτάνει στα εξής συμπεράσματα:
- Οι ανθρωποκτονίες με πυροβόλα όπλα είναι σαφώς πολύ περισσότερες στις ΗΠΑ
- Αν οι ΗΠΑ είχαν την ίδια συχνότητα ανθρωποκτονιών με πυροβόλα όπλα με τον Καναδά και την Αγγλία, μόνο σε ότι αφορά το 2011 θα ζούσαν σήμερα περίπου 8500 Αμερικανοί. Αν οι ΗΠΑ είχαν την ίδια συχνότητα ανθρωποκτονιών με πυροβόλα όπλα με την Αγγλία από το 2000 μέχρι σήμερα ίσως θα βρίσκονταν στη ζωή περίπου 100000 δολοφονημένοι Αμερικανοί.
7. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι και ο σημαντικός αριθμός Προέδρων και Υποψηφίων Προέδρων (και γενικά πολιτικών), που έχουν δολοφονηθεί στις ΗΠΑ, που φαίνεται ότι κι αυτό είναι κατοχυρωμένη πρακτική ως μέρος της παράδοσης. Είπαμε, η περίπτωση να απαγορευτεί η πρόσβαση στα όπλα στις ΗΠΑ θεωρείται κυριολεκτικά ιεροσυλία! Η κάθε χώρα με τις αυτοκαταστροφικές ιδιορρυθμίες της!
Η απάντηση στο ερώτημα είναι: Πολύ νωρίς για να το πούμε, αλλά ίσως υπάρχει κάποια ελπίδα.
Πρόκειται για μια είδηση που δεν πήρε μεγάλη δημοσιότητα, επειδή τα δεδομένα είναι ακόμη πολύ αβέβαια. Αφορά τη σταθεροποίηση της κατάστασης ασθενών με νόσο Alzheimer μετά τη χορήγηση του σκευάσματος Gammagard, δηλαδή ανθρώπινης ανοσοσφαιρίνης.
Η μικρή μελέτη αφορά χορήγηση σε 4 μόνο ασθενείς σε αρχικό στάδιο, στους οποίους διαπιστώθηκε ότι μετά 3 χρόνια χορήγησης της ανοσοσφαιρίνης δεν υπήρξε επιδέινωση των παραμέτρων της νόσου.
Εάν τα αποτελέσματα επιβεβαιωθούν πρόκειται για δυνητικά πολύ σημαντική πρόοδο. Δεν είναι γνωστή κάποια άλλη θεραπευτική παρέμβαση που να έχει επιτύχει παρόμοιο αποτέλεσμα μέχρι σήμερα.
Βέβαια υπάρχουν πολλές επιφυλάξεις, κυρίως επειδή μιλάμε για 4 μόνον ασθενείς και δεν υπήρχε στη μελέτη ομάδα ελέγχου.
Η ανθρώπινη ανοσοσφαιρίνη χρησιμοποιείται ευρέως για τη θεραπεία αρκετών νοσημάτων αυτοάνοσης αρχής αλλά και για ανοσοανεπέρκειες και πρόκειται για ένα πανάκριβο και όχι εύκολα διαθέσιμο φάρμακο, επειδή ακριβώς κατασκευάζεται από ανθρώπινο πλάσμα, δηλαδή προέρχεται από εθελοντές αιμοδότες.
Είναι στους περισσότερους από μας γνωστή η λεγόμενη "αντίδραση στο ψευδοφάρμακο" ή placebo effect. Αφορά όλες εκείνες τς περιπτώσεις, στις οποίες παρατηρείται κάποια βελτίωση στην κατάσταση της υγείας ή έστω σε κάποια συμπτώματα, παρά το ότι ο ασθενής δεν παίρνει κάποια δραστική φαρμακευτική ουσία, αλλά αδρανείς ουσίες, πχ χάπια με νερό και ζάχαρη. Ο ίδιος βέβαια δεν το γνωρίζει, οπότε η όποια βελτίωση στηρίζεται στην κινητοποίηση μηχανισμών του εγκεφάλου, οι οποίες έχουν θετικές επιπτώσεις. Το ίδιο φαινόμενο φαίνεται ότι δρα και σε ένα σωρό άλλες περιπτώσεις, στις οποίες αμφίβολης σημασίας "θεραπευτικές" ενέργειες έχουν ευεργετική επίδραση, κάτι που θεωρείται ότι είναι και ο κύριος τρόπος των "επιτυχιών" των περισσότερων μορφών της λεγόμενης "εναλλακτικής ιατρικής". Το φαινόμενο placebo είναι πραγματικό και αναγνωρίζεται από την επιστήμη, αφού χρησιμοποιείται σε όλες τις διπλές τυφλές μελέτες, στις οποίες δηλαδή ούτε ο γιατρός ούτε ο ασθενής γνωρίζουν αν χορηγείται το φάρμακο ή το ψευδοφάρμακο. Στις μελέτες αυτές σχεδόν πάντοτε η ομάδα που παίρνει το ψευδοφάρμακο εμφανίζει έστω και μικρή βελτίωση των συμπτωμάτων και για να αποδειχτεί η αξία του φαρμάκου πρέπει η αντίδραση σε αυτό να είναι σαφώς (με στατιστικούς όρους) μεγαλύτερη.
Ένα αντίθετο φαινόμενο, το οποίο δεν είναι τόσο πολύ γνωστό, είναι το nocebo effect ή η αντίδραση σε αναμενόμενη βλάβη, όπου η χορήγηση μιας αδρανούς (ή πάντως άσχετης με την αντίδραση) ουσίας συνοδεύεται από επιδείνωση της κατάστασης. Η αντίδραση αυτή είναι περισσότερο εμφανής μετά από λήψη φαρμάκων και ιδιαίτερα όταν γνωρίζουμε τις πιθανές παρενέργειες. Αυτός ακριβώς είναι ένας λόγος που οι γιατροί αποφεύγουν να μιλάνε για τις πιθανές παρενέργειες όταν χορηγούν ένα φάρμακο. Μπορεί, όμως, να αφορά και πολλές άλλες περιπτώσεις, στις οποίες έχουμε συνδέσει στο μυαλό μας ένα συμβάν, ακόμη κι ένα βλέμμα (το κακό μάτι πχ) με μια δυσμενή επίδραση, η οποία προκαλείται και πάλι μέσα από εγκεφαλικούς μηχανισμούς.
Τα δύο αυτά φαινόμενα (placebo και nocebo) είναι προφανώς οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος και αυτό που τελικά εκδηλώνεται (ευμενής ή δυσμενής επίδραση) εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις προσδοκίες μας. Οι συμμετέχοντες σε δοκιμασίες φαρμάκων μπορεί να επηρεαστούν δηλαδή σε τέτοιο βαθμό με τον κατάλληλο χειρισμό τους πριν τη χορήγηση μιας αδρανούς ουσίας, ώστε άλλοι να εμφανίσουν θετική ανταπόκριση και άλλη αρνητική, ανάλογα με αυτά που περιμένουν.
Όλα αυτά δείχνουν πόσο δύσκολη είναι μερικές φορές η προσπάθεια αξιολόγησης κάποιων θεραπευτικών παρεμβάσεων (ιδιαίτερα εκείνων που δεν βασίζονται σε αντικειμενικά μετρήσιμα αποτελέσματα, αλλά σε υποκειμενικές παραμέτρους, όπως πχ ο πόνος και το άγχος). Δείχνουν όμως ακόμη και τις πραγματικά απίθανες δυνατότητες που έχει ο εγκέφαλός μας να μας "ξεγελάει".
Ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας (1962-2008) έχει χαρακτηριστεί από συναδέλφους του ως ο πιο ταλαντούχος συγγραφέας της γενιάς του. Το έργο του Ατέλειωτο Αστείο (Infinite Jest) έχει περιληφθεί από το Time στα 100 καλύτερα μυθιστορήματα της Αγγλικής λογοτεχνίας.
Πρόκειται για ένα τεράστιο (πάνω από 1000 σελίδες) πρωτοποριακό στη γραφή του μυθιστόρημα, που τη μισή του σχεδόν έκταση πιάνουν οι εξαντλητικές του "σημειώσεις" και "παραπομπές".
Αν θελήσω να δώσω σε μερικές μόνο γραμμές τις εντυπώσεις μου θα έλεγα ότι ποτέ μου δεν διάβασα ένα λογοτεχνικό έργο με τέτοιο αριθμό εξαιρετικών και πρωτότυπων ιδεών (η κάθε μια θα μπορούσε να αποτελέσει ένα αυτόνομο έργο), που παράλληλα με έφτασε στα όρια μου και αρκετές φορές σκέφτηκα να το αφήσω από κούραση και ανία!
Να ποια είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του:
- Η κυριότερη ιδέα αφορά την ύπαρξη μιας βιντεοταινίας, η οποία γυρίστηκε από έναν ερασιτέχνη κινηματογραφιστή, πατέρα τριών από τους πρωταγωνιστές του έργου, και η οποία είναι τόσο εθιστική, ώστε όποιος τη βλέπει μπορεί να πεθάνει από ασιτία και αφυδάτωση, παρά να διακόψει την θέασή της.
- Καθώς το έργο εξελίσσεται σε μια φουτουριστική βορειοαμερικανική συμπολιτεία, όπου οι ΗΠΑ έχουν ενσωματώσει τον Καναδά και το Μεξικό, η απόκτηση της ταινίας αποτελεί σκοπό πολλών μερών και ιδίως μιας τρομοκρατικής οργάνωσης από το Κεμπέκ, που αποτελείται από ανάπηρους, που κυκλοφορούν σε αναπηρικά καροτσάκια. Σκοπός η εξόντωση του πληθυσμού μέσω της βιντεοταινίας.
- Το μεγαλύτερο μέρος του έργου εξελίσσεται στη Βοστόνη και συγκεκριμένα σε μια Ακαδημία Τένις και έναν Οίκο Απεξάρτησης, που γειτονεύουν.
- Τα ονόματα σχεδόν όλων των μαθητευόμενων πρωταθλητών του τένις, καθώς και των υπό απεξάρτηση αναφέρονται με σχολαστικότητα, καθώς και τα τυχόν παρατσούκλια τους.
- Το έργο είναι επίσης μια πραγματεία περί εξαρτησιογόνων ουσιών, με πλήρη περιγραφή των σκευασμάτων που κυκλοφορούν, των δραστικών ουσιών και των κυρίων δράσεων και παρενεργειών (αυτά συνήθως στις παραπομπές).
- Υπάρχει ένας απίθανος αριθμός ιδεών, που όπως είπα κατακλύζουν το μυθιστόρημα, και οι πιο πολλές μένουν μετέωρες μετά από μερικές σελίδες.
- Οι περιγραφές της ανίας της σύγχρονης ζωής, της κυριαρχίας των σπορ και της διασκέδασης για τη διασκέδαση, των αδιεξόδων που οδηγούν στις εξαρτήσεις και τις συνέπειες όλων αυτών στην καθημερινότητα των πρωταγωνιστών, είναι δοσμένες σχεδόν με "κλινική" ψυχραιμία και ακρίβεια.
- Το έργο δεν έχει "πραγματικό" τέλος. Ο συγγραφέας αφήνει μια σειρά από εκδοχές να αιωρούνται, καθώς το τελευταίο μέρος της ιστορίας αποκτά όντως μια επιτάχυνση, που οδηγεί προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση, η οποία πάντως πρέπει να επινοηθεί από τον αναγνώστη.
Το βράδυ της 12ης Σεπτεµβρίου 2008, έπειτα από µία ακόµα αποτυχηµένη απόπειρα αυτοκτονίας και µία θεραπεία µε ηλεκτροσόκ, ο Γουάλας, σε ηλικία µόλις 46 ετών, κρεµάστηκε στην πίσω αυλή του σπιτιού του.
Μια είδηση που με εξέπληξε, όχι ευχάριστα βέβαια, είναι η ιδέα της Χρυσής Αυγής να κάνει μια εκστρατεία συλλογής μονάδων αίματος, οι οποίες θα απευθύνονται από Έλληνες αποκλειστικά σε Έλληνες!
Αν έχω καταλάβει καλά το νόημα αυτής της προσπάθειας, τότε αν δεν είναι αυτή η επιτομή του ρατσισμού, ποια μπορεί να είναι; Οι όποιες απόπειρες δικαιολογίας και ερμηνειών με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Η σκέψη και μόνο προκαλεί βδελυγμία. Και εύχομαι απλά να μην βρεθούν ιατρικές υπηρεσίες στη χώρα μας που θα δεχτούν κάτι τέτοιο. Μην ξεχνάμε ότι πραγματικά εθελοντική αιμοδοσία σημαίνει ότι η διάθεση του αίματος επαφίεται στους γιατρούς, οι οποίοι αποφασίζουν με βάση τις υπάρχουσες ανάγκες. Ο αιμοδότης ο οποίος συνδέει την αιμοδοσία του με οποιουσδήποτε όρους δεν είναι γνήσιος εθελοντής αιμοδότης.
Βέβαια, εάν θέλουμε να πάμε στην ουσία του όρου "ελληνικό αίμα", θα πρέπει να κάνουμε μεγάλη προσπάθεια να το βρούμε! Είμαστε ένας κατ' εξοχήν "ανάμεικτος" λαός, με πολύ μεγαλύτερη πρόσμειξη από σλαβικό, αλβανικό και τουρκικό αίμα, από όση θα ήθελαν οι εθνικιστές.
Αλλά σκεφτείτε και κάτι άλλο. Ας πούμε ότι αποφασίζουν να κάνουν το ίδιο και οι λαοί, στις χώρες όπου οι Έλληνες είναι μετανάστες. Τι θα κάνουν οι συμπατριώτες μας αν βρεθούν σε μεγάλη ανάγκη; Ή μήπως ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά;
