Στην κηδεία του Απόστολου Βαγενάκη, που έγινε στο Κοιμητήριο της Κηφισιάς, οι συγγενείς δεν επιθυμούσαν να εκφωνηθούν επικήδειοι.
Δεν τους αδικώ καθόλου και μάλιστα συμφωνώ με την απόφασή τους.
Η επθυμία μου να μιλήσω μετά την κηδεία, δεν ήταν βέβαια ξένη προς την προαναφερθεία ανθρώπινη αδυναμία, αλλά σου τονίζω με κάθε ειλικρίνεια ότι προκλήθηκε κυρίως από την έντονη παρότρυνση από αρκετούς από τους αρχικούς συνεργάτες του εκλιπόντος.
Να, λοιπόν, “τι θα του έλεγα”:
Απόστολε Βαγενάκη,
Ήσουν σε όλα σου εξαιρετικός! Άνθρωπος, γιατρός, δάσκαλος!
Δίδαξες και παραδειγμάτισες εκατοντάδες γιατρούς και φοιτητές ιατρικής. Πολλοί συνεργάτες και φοιτητές σου έφτασαν σε ανώτατες ακαδημαϊκές και ιατρικές βαθμίδες.
Ήσουν από τους βασικότερους, αν όχι ο βασικότερος πυλώνας της Ιατρικής Σχολής της Πάτρας, που είναι γνωστό ότι αναβάθμισε την νοσηλεία των ασθενών ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής επικράτειας.
Για μένα ήσουν μέντορας και φίλος συνάμα. Πορεύτηκα μαζί σου από την πρώτη μέρα της λειτουργίας της Παθολογικής Κλινικής, μιας κλινικής πρότυπο για την εποχή εκείνη και είχα την τιμή να σε διαδεχθώ μετά τη συνταξιοδότηση σου.
Από τις πολυτιμότερες αναμνήσεις μου είναι οι συζητήσεις επι παντός επιστητού που είχαμε στο γραφείο σου. Είχες κοφτερό μυαλό και τεράστια ευαισθησία για όλα τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας.
Η προσφορά σου υπήρξε ανεκτίμητη και στο επίπεδο της διοίκησης του πανεπιστημίου όπου ως Κοσμήτορας και μέλος της Συγκλήτου ήσουν μια από τις σοφότερες φωνές.
Για πολλούς από μας, ιδιαίτερα τους πρώτους σου συνεργάτες, είναι το τέλος μιας εποχής και μιας πορείας που κυριολεκτικά μας διαμόρφωσε και μας σημάδεψε ανεξίτηλα.
Θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη και σεβασμό.
Θερμά συλλυπητήρια στην πυξίδα σου την αγαπημένη σου Λένα και τον γιο σου Γιώργο που έχει χαράξει τον δικό του εξαίρετο δρόμο στην ιατρική επιστήμη.
Δάσκαλε, ηγέτη μας, φίλε…
Καλό σου ταξίδι!
Εκεί προς τα κρητικά μαρμαρένια αλώνια !
