Ψαθόπυργος

 Στα 18 χιλιόμετρα από την Πάτρα είναι ο Ψαθόπυργος, εκεί που με βρίσκει το τέλος του πολύ δύσκολου 2021.

Πολλές ευχές για μια καλή καινούργια χρονιά!

Με δυο φωτογραφίες από τον Ψαθόπυργο, η μια με τα πατρινά μας εγγόνια!

Ποίηση

 Σ Τ’  Α Σ Τ Ε Ι Α  Π Α Ι Ζ Α Μ Ε

του Μανόλη Αναγνωστάκη

—

Στ’ αστεία παίζαμε!
Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας
Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Kλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!  

Μουσική: Mary Story Lowlands away

 

Ποίηση

FIRE AND ICE

by Robert Frost

Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I’ve tasted of desire
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,
I think I know enough of hate
To say that for destruction ice
Is also great
And would suffice.

Μουσική Πρόταση: Lola Marsh - She's a Rainbow

 

Ποίηση

 Για κάποιο λόγο αυτή είναι η εποχή της Ποίησης....

I GO BACK TO THE HOUSE FOR A BOOK

by Billy Collins

I turn around on the gravel
and go back to the house for a book,
something to read at the doctor’s office,
and while I am inside, running the finger
of inquisition along a shelf,
another me that did not bother
to go back to the house for a book
heads out on his own,
rolls down the driveway,
and swings left toward town,
a ghost in his ghost car,
another knot in the string of time,
a good three minutes ahead of me—
a spacing that will now continue
for the rest of my life.
Sometimes I think I see him
a few people in front of me on a line
or getting up from a table
to leave the restaurant just before I do,
slipping into his coat on the way out the door.
But there is no catching him,
no way to slow him down
and put us back in sync,
unless one day he decides to go back
to the house for something,
but I cannot imagine
for the life of me what that might be.
He is out there always before me,
blazing my trail, invisible scout,
hound that pulls me along,
shade I am doomed to follow,
my perfect double,
only bumped an inch into the future,
and not nearly as well-versed as I
in the love poems of Ovid—
I who went back to the house
that fateful winter morning and got the book.

Ποίηση

BEiNG BORING

by Wendy Cope

‘May you live in interesting times.’ –Chinese curse

If you ask me ‘What’s new?’, I have nothing to say
Except that the garden is growing.
I had a slight cold but it’s better today.
I’m content with the way things are going.
Yes, he is the same as he usually is,
Still eating and sleeping and snoring.
I get on with my work. He gets on with his.
I know this is all very boring.

There was drama enough in my turbulent past:
Tears and passion–I’ve used up a tankful.
No news is good news, and long may it last.
If nothing much happens, I’m thankful.
A happier cabbage you never did see,
My vegetable spirits are soaring.
If you’re after excitement, steer well clear of me.
I want to go on being boring.

I don’t go to parties. Well, what are they for,
If you don’t need to find a new lover?
You drink and you listen and drink a bit more
And you take the next day to recover.
Someone to stay home with was all my desire
And, now that I’ve found a safe mooring,
I’ve just one ambition in life: I aspire
To go on and on being boring.

Ποίηση

 Mπάνιο στην πισίνα

Γέμισε η πισίνα με κολυμβητές
σώματα δυνατά, αξιέραστα
γλίστρησα ανάμεσά τους για ν΄απολαύσω
το σφρίγος, την αρρενωπή ομορφιά
τα γυμνασμένα μπράτσα, τα ρωμαλέα στήθη
-εγώ που μόνο το πνεύμα ήξερα να τιμώ τόσον καιρό-
κι ένιωσα ξαφνικά να εκστασιάζομαι
μπροστά στο κάλλος ενός εφηβικού κορμιού
στη θέα ενός ξανθού αγοριού
που έπιανε τα μαλλιά του μ΄ένα λαστιχάκι
λίγο πριν χαθεί κάτω απ΄τα ήρεμα νερά.

Σκέφτηκα τότε πως θα ήθελα να επιστρέψω
στα καλοκαίρια της σπαταλημένης νιότης μου
στα μισοφωτισμένα δωμάτια
στα περίκλειστα χρόνια μου
να σκίσω μανιφέστα και γραφές
και περισπούδαστα βιβλία
που ετύρβαζαν περί πολλά και τίποτα δεν μου είπαν
καθώς μια απλή επίσκεψη σε πισίνα της πόλης
έφτασε
για να μου φανερώσει
πόσο πολλά χαθήκανε στο μεταξύ
και πόσο λίγο ζήσαμε στ΄αλήθεια.

Κατερίνα Καριζώνη

Από το Περιοδικό Φρέαρ

Ποίηση

 FORGETFULNESS

by Billy Collins

The name of the author is the first to go
followed obediently by the title, the plot,
the heartbreaking conclusion, the entire novel
which suddenly becomes one you have never read, never even heard of,

as if, one by one, the memories you used to harbor
decided to retire to the southern hemisphere of the brain,
to a little fishing village where there are no phones.

Long ago you kissed the names of the nine muses goodbye
and watched the quadratic equation pack its bag,
and even now as you memorize the order of the planets,

something else is slipping away, a state flower perhaps,
the address of an uncle, the capital of Paraguay.

Whatever it is you are struggling to remember,
it is not poised on the tip of your tongue
or even lurking in some obscure corner of your spleen.

It has floated away down a dark mythological river
whose name begins with an L as far as you can recall
well on your own way to oblivion where you will join those
who have even forgotten how to swim and how to ride a bicycle.

No wonder you rise in the middle of the night
to look up the date of a famous battle in a book on war.
No wonder the moon in the window seems to have drifted 
out of a love poem that you used to know by heart.

Ποίηση

THIS BE THE VERSE

by Philip Larkin

They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra, just for you.

But they were fucked up in their turn
By fools in old-style hats and coats,
Who half the time were soppy-stern
And half at one another’s throats.

Man hands on misery to man.
It deepens like a coastal shelf.
Get out as early as you can,
And don’t have any kids yourself.

Μουσική Πρόταση: Pianist in tears!!!. Most moving piano performance.

 Pianist Nobuyuki Tsujii bursts into tears when he plays at Carnegie Hall his own composition "Elegy for the Victims of the Tsunami of March 11, 2011 in Japan"

Μουσική Πρόταση: The Pogues Dirty Old Town

 

Μουσική Πρόταση:Όταν η Joan Baez τραγούδησε το «Άσμα Ασμάτων» στα Ελληνικά

 

Μίκης Θεοδωράκης

Μίκης Θεοδωράκης (1925-2021)

Ο πιο μεγάλος Έλληνας συνθέτης! Δύσκολο να διαλέξει κανείς ένα από τα τραγούδια του έτσι σαν φόρο τιμής!

Θα προτιμήσω ένα από τα πολύ αγαπημένα μου.

Νύχτα μαγικιά. Με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά.

Νύχτα μαγικιά μια σκιά περνά,

σκέψου τώρα τη φωνή,

που σου 'λεγε, ποτέ, ποτέ μαζί.

Βάδιζα σκυφτός, ήσουν ουρανός

με των άστρων τη μουσική

μου τραγουδάς, ποτέ, ποτέ μαζί.

Μάγισσα χλωμή, το στερνό σου φιλί,

ξεχασμένη μουσική,

μια μαχαιριά, ποτέ, ποτέ μαζί.

Πολιτική

 Του έγειρε μονόπαντα ο ανασχηματισμός του Μητσοτάκη! Πίστευε ότι με τον Αποστολάκη θα κάλυπτε κάπως τον Πλεύρη και τη δεξιά στροφή!

Ποίηση

 THE VACATION

by Wendell Berry

Once there was a man who filmed his vacation.

He went flying down the river in his boat

with his video camera to his eye, making

a moving picture of the moving river

upon which his sleek boat moved swiftly

toward the end of his vacation. He showed

his vacation to his camera, which pictured it,

preserving it forever: the river, the trees,

the sky, the light, the bow of his rushing boat

behind which he stood with his camera

preserving his vacation even as he was having it

so that after he had had it he would still

have it. It would be there. With a flick

of a switch, there it would be. But he

would not be in it. He would never be in it.

Μουσική Πρόταση: Asaf Avidan - Small Change Girl

 

Χιούμορ...

 

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από την Καθημερινή

Φωτιές...

 Η μισή Ελλάδα καίγεται...

Και η άλλη μισή περιμένει τη σειρά της...

Η σοδειά της ημέρας....

 

Χιούμορ...

 Του Κ. Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Χιούμορ...

 

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από την Καθημερινή

Η ευθύνη του ηγέτη

 Η ευθύνη του ηγέτη

Εντάξει, πολλά μπορεί να πει κανείς για το εκατονπενηντάρι στους νέους…

Υπάρχει όμως μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.

Υπάρχει μια νέα μετάλλαξη του κορωνοϊού με πολύ μεγαλύτερη μεταδοτικότητα. 

Τα μέτρα προστασίας, καλώς ή κακώς, έχουν ατονήσει.

Όλοι οι ειδικοί τονίζουν ότι η μοναδική ουσιαστική μας άμυνα είναι ο εμβολιασμός!

Η πορεία των εμβολιασμών όμως δεν είναι ιδιαίτερα ικανοποιητική και βέβαια σε αυτό δεν φταίει η κυβέρνηση! Θα έφταιγε εάν δεν υπήρχαν εμβόλια. Θα έφταιγε εάν δεν δούλευε το σύστημα με τα ραντεβού.

Και να δούμε λίγο τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης: 

Πιστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι πρέπει να εμβολιαστούν περισσότεροι πολίτες;

Κάποια σημαντικά στελέχη του το είπαν και το διακήρυξαν καθαρά, αλλά υπάρχει και κάποιος και μάλιστα γιατρός, που είπε το αντίθετο.

Και εδώ μπαίνει το θέμα του πραγματικού ηγέτη!

Ποια είναι η θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης; 

Θα βγει να πει στους πολίτες ότι πρέπει να πάνε όλοι να εμβολιαστούν;

Είναι δυνατόν να ελπίζει ότι τα πράγματα θα πάνε στραβά για τη χώρα; Ότι θα γεμίσουν πάλι οι εντατικές και έτσι ίσως ξαναπάρει την εξουσία;

Μακριά από μένα αυτές οι σκέψεις!

Γι αυτό και περιμένω τις επόμενες ώρες τις σχετικές του ανακοινώσεις. Μέσα από μια άμεση παρέμβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Για έναν υπεύθυνο ηγέτη είναι μονόδρομος!

Διαβάζοντας

 Και τώρα, σε αυτή την τελευταία φάση του καπιταλισμού, ο ύπνος έχει καταντήσει να είναι όχι απλά κάτι που καθυστερεί τη δουλειά, αλλά ωσάν ένας αληθινός ανταγωνιστής της επιχείρησης.

Αυτή είναι λοιπόν η στάση μας απέναντι στον ύπνο: είναι κάτι που πρέπει να μας προκαλεί καχυποψία, επειδή είναι ένα χρονικό διάστημα, που δεν είμαστε συνδεδεμένοι με το διαδίκτυο, δεν καταναλώνουμε και δεν παίζουμε.

Το πρόβλημα είναι ότι απλά δεν είμαστε καμωμένοι να ζούμε τη ζωή μας σε τεχνητό φως. Δεν είμαστε φτιαγμένοι να ξυπνάμε με ξυπνητήρια και να πέφτουμε για ύπνο βυθισμένοι στο γαλάζιο φως των έξυπνων κινητών μας. Ζούμε σε κοινωνίες 24 ωρών, αλλά τα σώματά μας δεν είναι 24 ωρών. Κάτι πρέπει να αλλάξει!

Αποσπάσματα από το βιλίο του Matt Haig «Notes on a Nervous Planet.»

ΠΟΙΗΣΗ

YOUNG POETS

by Nicanor Parra

Write as you will 

In whatever style you like 

Too much blood has run under the bridge 

To go on believing 

That only one road is right. 

In poetry everything is permitted. 

With only this condition of course, 

You have to improve the blank page.

Διαβάζοντας...

Η πιο απολαυστική περιγραφή μιας επίσκεψης ενός καθηγητή-ιατρού στο σπίτι ασθενούς, που έχω διαβάσει:

Αφού εξέτασε τη γιαγιά μου χωρίς να την κουράσει, και με μια υπερβολική αυτοσυγκράτηση που ήταν μια ένδειξη ευγένειας για τον οικογενειακό μας γιατρό, είπε με σιγανή φωνή κάποια λόγια στον πατέρα μου, έκανε μια ευγενική υπόκλιση μπροστά στη μητέρα μου, στην οποία αισθάνθηκα ότι ο πατέρας μου συγκρατήθηκε να μην ψελλίσει “Ο Καθηγητής Δ..” Αλλά αυτός είχε ήδη στρέψει το κεφάλι του, μη θέλοντας να ενοχλήσει και βγήκε έξω με τον πιο όμορφο τρόπο του κόσμου, παίρνοντας απλά το φακελάκι που του δώσαμε. Δεν έμοιαζε να το έχει δει καθόλου, και εμείς οι ίδιοι για μια στιγμή αναρωτηθήκαμε εάν του το είχαμε δώσει, τόσο πολύ είχε χρησιμοποιήσει την ευελιξία ενός ταχυδακτυλουργού στο να το εξαφανίσει, χωρίς να χάσει απολύτως τίποτα από τη μάλλον επαυξημένη σοβαρότητα του ως μεγάλου επιστήμονα με τη μακριά του ρεντιγκότα με τα μεταξωτά πέτα, με το όμορφο κεφάλι γεμάτο με μια ευγενική συμπόνια. Η βραδύτητα και η ζωντάνια του αποδείκνυαν, ότι και εκατό επισκέψεις να τον περίμεναν ακόμη, δεν ήθελε να δείχνει βιαστικός.

Από το «À la recherche du temps perdu” του Marcel Proust.

 

Μουσική Πρόταση: Franz Joseph Haydn - "Surprise" (Symphony no. 94)

 

Χιούμορ...

 Μεγάλος Δημήτρης Χαντζόπουλος, από την Καθημερινή.

Τρίκερι-Αγία Κυριακή

 Από τη χθεσινή βόλτα

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο

 Princeton’s Classics Department ditches student requirement for knowing either Latin or Greek

According to John McWhorter writing at The Atlantic (click on screenshot below), the classics department at Princeton University has just ditched its requirement for all student to know either Latin or Greek.

And given the way the change was made, it’s clear to McWhorter that it was intended to increase racial diversity in the department and make studying there less daunting.

The official argument for the new policy at Princeton does not explicitly follow racialized lines. Josh Billings, a classics professor who is the department’s head of undergraduate studies, has argued in Princeton’s alumni magazine that “having new perspectives in the field will make the field better.” He further noted, “Having people who come in who might not have studied classics in high school and might not have had a previous exposure to Greek and Latin, we think that having those students in the department will make it a more vibrant intellectual community.”

When I asked Billings what that meant, he wrote back, “A student who has not studied Latin or Greek but is proficient in, say, Danish literature would, I think, both pose interesting questions to classical texts and be able to do interesting research on the ways that classical texts have been read and discussed in Denmark.” This is not entirely a stretch; I recently taught a class on African languages in which one student, as it happened, made useful contributions from his knowledge of ancient Greek. Yet there are reasons to suppose that something more specific is motivating the new direction at Princeton.

Note the use of “vibrant intellectual community.” The term vibrant—which a real-estate agent I once worked with artfully used to describe neighborhoods that someone of my race might want to live in—is often code less for Danish than for Black, and it certainly is here, all evidence suggests. The department had considered the policy change before, the Princeton Alumni Weekly reported, but saw it as taking on a “new urgency” by the “events around race that occurred last summer.” The department’s website includes a proclamation that the “history of our own department bears witness to the place of Classics in the long arc of systemic racism.”

The website also announces that the department wants to “create opportunities for the advancement of students and (future) colleagues from historically underrepresented backgrounds within the discipline.” This will mean “ensuring that a broad range of perspectives and experiences inform our study of the ancient Greek and Roman past.” Let’s not pretend, given the context of modern American academic culture, that the terms here refer simply to diversity writ large. Underrepresented, broad range of perspectives and experiences—these are buzzwords saying, essentially, “for Black people and Latinos too.”

(I wrote previously about Dan-el Padilla Peralta, a Princeton classics professor who claims the entire field buttresses white supremacy and has in fact called for the abolition of his own field.)

McWhorter addresses other arguments for the change; for example that diverse ethnic groups could give new and interesting perspectives to the study of classics. But he finds those arguments unconvincing. Nor does he believe that classics can be learned just as well if you read them in English rather than Latin or Greek:

All classicists recognize that, really, you need to know the languages to fully understand the texts. This is also true of other literatures. For example, to engage with War and Peace in translation, as many American readers did during the coronavirus pandemic, is often to miss Russian nuances eschewed by the translator. Ancient Greek was bedecked with particle words that got across things that English often does just with intonation or implication; they are not directly equivalent to any single English word or expression, meaning roughly things like “Well …” and “Okay, then …” Such aspects of Greek, in the words of the classicist Coulter George, can “only be made out fuzzily through English-tinted glasses.” You never get a true feel of the flavor of how the people expressed themselves; you have at best stepped upon the threshold of somewhere new. To understand the argument about Augustus in that Classical World issue—even if streamlined in presentation by a teacher for undergraduates—requires one to understand the meanings of various Latin words for or involving “people.”

By the way, you should read McWhorter’s critique (link above) of the recent Russian translation of Anna Karenina (my favorite novel) by Pevear and Volokhonsky (clearly McWhorter is proficient in Russian). I was going to read that one, having been weaned on the earlier Russian translations of Constance Garnett, but decided to stick with Garnett after I read McWhorter’s critique.

At any rate, McWhorter is the only guy who could get away with a conclusion like this:

The Princeton Dlassics Department’s new position is tantamount to saying that Latin and Greek are too hard to require Black students to learn. But W. E. B. Du Bois, who taught both Latin and Greek for a spell, would have been shocked to discover that a more enlightened America should have excused him from learning the classical languages because his Blackness made him “vibrant” enough without going to the trouble of mastering something new.

When students get a degree in classics, they should know Latin or Greek. Even if they are Black. Note how offensive that even is. But the Princeton classics department’s decision forces me to phrase it that way. How is it anti-racist to exempt Black students from challenges?

 

Από την ιστοσελίδα του Jerry Coyne “Why Evolution is True”. 

https://whyevolutionistrue.com/2021/06/09/princetons-classics-department-ditches-student-requirement-for-knowing-either-latin-or-greek/

Χιούμορ...

From Dilbert

Διαβάζοντας...

 Η φράση “ροή της συνείδησης” χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1918 σε μια ανασκόπηση της May Sinclair του βιβλίου Pointed Roofs της Dorothy Richardson.

Ο Eliot είπε ότι “οι άνθρωποι εξοργίζονται από την ποίηση που δεν καταλαβαίνουν και περιφρονούν εκείνη την ποίηση, που την καταλαβαίνουν χωρίς προσπάθεια.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του David Markson «The Last Novel.»

Μουσική Πρόταση: “Αργεντίνικο τάνγκο - Argentina y el tango” - Άννη Ονουφρίου - Martha Moreleon

 

Ευθύνες!

 Απορώ! Προφανώς ο Τσίπρας έχει χάσει τα αντιπολιτευτικά του αντανακλαστικά! Ακόμη δεν έχει κατηγορήσει τον Μητσοτάκη για την απαράδεκτη δέκατη θέση που πήρε η χώρα μας στον διαγωνισμό της Eurovision! Αμ εκείνος ο χορευτής που ξέχασε να βάλει τα γάντια του στην πρόβα; Κολοσσιαίες ευθύνες Μηστοτάκη!

Διαβάζοντας...

 Για τους μαρξιστές οι άνθρωποι είναι προορισμένοι να προοδεύσουν μέσα από προκαθορισμένα στάδια της ιστορίας προς ένα τελικό σοσιαλιστικό παράδεισο. Ο δρόμος θα είναι μακρύς, αλλά είναι βέβαιο ότι θα φτάσουμε εκεί και όλα θα είναι τέλεια τότε. Ο Camus διαφωνούσε σε δύο σημεία: δεν πίστευε ότι η ιστορία οδηγούσε σε ένα μοναδικό αναπόφευκτο προορισμό και δεν πίστευε ότι υπήρχε κάτι που λέγεται τελειότητα. Για όσο υπάρχουν ανθρώπινες κοινωνίες, θα έχουμε ξεσηκωμούς. Κάθε φορά που μια επανάσταση ανατρέπει τα κακά μιας κοινωνίας, ένα καινούργιο καθεστώς δημιουργείται, που με τη σειρά του αναπτύσσει τις δικές του υπερβολές και αδικίες. Κάθε γενιά έχει το καινούργιο καθήκον να επαναστατεί εναντίον αυτών, και έτσι θα είναι τα πράγματα για πάντα.

Αναφορά από το βιβλίο της  Sarah Bakewell «At the Existentialist Café.”

Και κάτι από το ίδιο βιβλίο, που είπε ο Camus απευθυνόμενος στον Sartre:

Έχει αρχίσει να με κουράζει λίγο το να δέχομαι συμβουλές σχετικά με την αποτελεσματικότητα, από κριτικούς που δεν έχουν κάνει ποτέ τίποτα περισσότερο από το να γυρίζουν την πολυθρόνα τους προς τη μεριά της κατεύθυνσης της ιστορίας.

Μέρες των τραντάφυλλων 2

 

Μια βόλτα στο Μικρό...

 Να δύο φωτογραφίες από την πρόσφατη βόλτα μας στο Μικρό, την όμορφη παραλία δίπλα στον Πλατανιά, στο Νότιο Πήλιο...

Μουσική Πρόταση: Joni Mitchell - Both Sides, Now

 

Μουσική Πρόταση: Σαν αερικό

 Στίχοι-Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Τραγούδι: Σαββέρια Μαργιολά

Διαβάζοντας...

Ο Πάπας Φραγκίσκος μας εξέπληξε με την παρουσία του στο γεύμα και την παραβολή που μας είπε. Συγκεκριμένα παρατήρησε: Το γεύμα μας θα συνοδευτεί από κρασί. Το κρασί ξέρετε είναι πολλά πράγματα. Έχει μπουκέτο, χρώμα και πλούτο στη γεύση, που όλα αυτά συμπληρώνουν το φαγητό. Περιέχει αλκοόλ που μπορεί να ζωντανέψει το μυαλό. Το κρασί εμπλουτίζει όλες τις αισθήσεις μας. 

Στο τέλος της ευωχίας μας θα έχουμε γκράπα. Η γκράπα είναι ένα πράγμα. Αλκοόλ. Η γκράπα είναι αποσταγμένο κρασί. Και συνέχισε:

Η ανθρωπότητα είναι πολλά πράγματα- παθιασμένη, περίεργη, λογική, αλτρουιστική, δημιουργική, ιδιοτελής. Οι αγορές όμως είναι ένα πράγμα: Ιδιοτελείς. Οι αγορές είναι η ανθρωπότητα αποσταγμένη. Και στη συνέχεια μας προκάλεσε:

Η δουλειά σας είναι να μετατρέψετε πάλι τη γκράπα σε κρασί, να μετατρέψετε τις αγορές πάλι σε ανθρωπότητα. Αυτό δεν είναι θεολογία. Αυτό είναι πραγματικότητα. Αυτό είναι η αλήθεια.

Το αναφέρει ο Mark Carney στο βιβλίο του «Values.” 

Μέρες των τριαντάφυλλων 2021

 

Μουσική Πρόταση: Kiri Te Kanawa - Tarakihi

 

Διαβάζοντας...

Ο Watanabe ανάβει το ηχητικό του σύστημα, που είναι συνδεδεμένο με ηχεία ψηλά όσο ένας άνθρωπος. ‘Ενας άνθρωπος μετρίου ύψους, όπως εκείνος, ας πούμε. Διαλέγει μια από τις αγαπημένες του ηχογραφήσεις. Μια τρομπέτα που γρυλλίζει, ένα στοχαστικό πιάνο, ένα φευγαλέο διπλό μπάσο. Κατεβάζει την ένταση στο χαμηλότερο σημείο. Κλείνει τα μάτια του για να διακόψει τον οπτικό χείμαρρο. Βυθίζεται σε μια από τις πιο ευχάριστες δραστηριότητες που γνωρίζει: να ακούει μουσική χωρίς τον ήχο. Με το να την αναπλάθει στο μυαλό του. Αυτό δεν είναι κάτι που ο κύριος Watanabe κάνει με μια οποιαδήποτε ηχογράφηση. Είναι πάντοτε ιδιαίτερα επιμελής όταν διαλέγει τι είναι αυτό που δεν πρόκειται να ακούσει.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Andrés Neuman «Fracture.»

 

Διαβάζοντας...

 Στην πραγματικότητα οι θέσεις της παραδοσιακής αριστεράς και δεξιάς βρίσκονται σε κίνδυνο να υφαρπαστούν από λαϊκιστές, οι οποίοι έχουν την τάση να κατηγορούν τον υπόλοιπο κόσμο για τις δυσκολίες των χωρών τους. Οι ψηφοφόροι δεν μπορούν πια εύκολα να κατηγοροποιηθούν ως ανήκοντες στη μία ή την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος. Είναι ένα γεγονός, που έχουν ήδη εκμεταλλευτεί ανάμεσα σε άλλους, ο Donald Trump, ο Bernie Sanders, το  Independence Party της Μεγάλης Βρετανίας, Ο ΣΥΡΙΖΑ της Ελλάδας και η Marine Le Pen της Γαλλίας. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει: οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογίας στην κατανομή του πλούτου, έχουν αναγκάσει πολλούς ψηφοφόρους, που παραδοσιακά θα ψήφιζαν κεντρώα κόμματα, να κατευθύνονται στην υποστήριξη λαϊκιστών, που ισχυρίζονται ότι είναι περισσότερο σε επαφή με τις ανησυχίες των ψηφοφόρων. Για πολλούς ανθρώπους, οι οργανισμοί και οι ιδέες της παγκοσμιοποίησης είναι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης. Με τον τρόπο αυτό η “επιδιόρθωση” της παγκοσμιοποίησης είναι κάθε άλλο παρά ξεκάθαρη: εάν οι πολίτες όλο και περισσότερο λαχταρούν την “ιερότητα” της πατρίδας τους-και οι λαϊκιστές υπόσχονται ότι θα ικανοποιήσουν αυτή τη λαχτάρα- η παγκοσμιοποίηση βρίσκεται σε κίνδυνο να τιναχτεί στον αέρα.

Από το βιβλίο του Stephen D. King «Grave New World.»

Διαβάζοντας...

 Η Αμερική μεγάλη ξανά; 

Με τον κίνδυνο να δηλώσει κανείς το προφανές: κανείς δεν πρόκειται να κάνει την Αμερική μεγάλη ξανά. Κανείς δεν φαντάζεται σοβαρά ότι αυτό είναι μια πιθανότητα. Η Αμερική είναι αλήθεια ότι ίσως με το χρόνο πάψει να αναθέτει τις κατασκευαστικές της εργασίες στην Κίνα, αλλά εάν αυτές οι εργασίες επιστρέψουν ποτέ στη χώρα, θα επιστρέψουν με τη μορφή αυτοματοποιημένης εργασίας. Τα ρομπότ και οι αλγόριθμοι δεν θα κάνουν την Αμερική μεγάλη ξανά-εκτός εάν με τη λέξη “Αμερική” εννοεί κανείς τους δισεκατομμυριούχους και με τη λέξη “μεγάλη” εννοεί ακόμη πλουσιότερη. Η μεσαία της τάξη έχει διαλυθεί και έχει πουληθεί για κομμάτια. Ο Trump είναι μονάχα το πιο ορατό σύμπτωμα μιας αρρώστειας που καιρό τώρα δηλητηριάζει το αίμα της χώρας- ένας ταχέως μεθιστάμενος όγκος ανισότητας, υπερ-μιλιταρισμού, ρατσισμού, παρακολούθησης και φόβου, που θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε και να τον διαγνώσουμε σαν καπιταλισμό τελικού σταδίου.

Από το βιλίο του Mark O’Connell «Notes From an Apocalypse.»

Απριλιάτικα!

 

Είμαστε Πελασγοί!

Είμαστε κυρίως Πελασγοί!

Και όχι Ινδοευρωπαίοι!

Έτσι λέει η παρακάτω ανάλυση.

Και βέβαια δείτε πόσο ίδιοι είμαστε με τους Αλβανούς!

 

As you can see Greeks mostly have early Neolithic dna and only smaller amounts of hunter gatherer and Yamnaya (proto‐Indo‐European) dna. This means that when the Indo‐Europeans migrated in to the Balkan they absorbed a lot of Pelasgians to the point that their own genetics became a minority.

Μουσική Πρόταση: Eleni Karaindrou-Waltz By The River-Ali Amjadi (Guitar), Mahsar Barzin (Violin)

 

Μουσική Πρόταση: Chris Rea - Looking For The Summer

 

Εκείνα τα χρόνια....

Παραθέτω μια ανάρτηση στο Facebook ενός παλιού φοιτητή μας, από την πρώτη φουρνιά της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Πάτρας, του Δημήτρη Μαστρογιάννη.

Tribute to Patras Medical School

Ήμουν και ‘γώ εκεί 

Θυμάμαι και αναπολώ τότε που ‘ζούσαμε’ 

Πρώτη φουρνιά Ιατρικής 77-83

Με συναδέλφους γίγαντες της Ιατρικής 

8 αποφοίτησαμε τον Ιούλιο του 83 

Τιμήσαμε το όνομα της ιατρικής Πάτρας 

38 Χρόνια μετά 

1. Κώστας Τεπετες τακτικος Καθηγητής Χειρουργικής και Διευθυντής χειρουργικής κλινικής Στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας 

2. Γιάννης Σπηλιωτης Διευθυντής Χειρουργικής ογκολογίας διεθνούς ακτινοβολίας 

3. Λεωνίδας Πλατανιάς τακτικός καθηγητής και Διευθυντής αντικαρκινικού κέντρου του Northwestern University Chicago USA 

4. Μιχάλης Πολυμερόπουλος CEO Vanda Pharmaceuticals 

5. Εφη Παπαγεωργιου Διευθύντρια Αναισθησιολογίας στην Πάτρα 

6. Λουκάς Κακλαμάνης Διευθυντής Παθολογοανατομιας Ωνασιο 

7. Παναγιωτα Ματσιωτα May her soul Rest In Peace 

8. Yours Trully Δημήτρης Μαστρογιάννης τακτικός Καθηγητής Μαιευτικής Γυναικολογίας  Διευθυντής εμβρυομητρικης ιατρικής State University of New York, Upstate Medical University 

Πολλοί άλλοι ακολούθησαν στην ίδια και επόμενες φουρνιές  μεγάλοι και τρανοί και αυτοί με θέσεις και απίστευτη επιστημονική προσφορά παγκοσμίως 

Και όλα αυτά τα χρωστούμε σε μια ‘μικρη’ Σχολή τότε  που με μερικούς διδάσκοντες role models Bigger than Life μας έδωσαν τις βάσεις για να πάμε μπροστά!!! Να ‘γίνουμε ανθρωποι’

Ανδρουλακης

Μαρούλης

Βαγενακης

Ζούμπος

Μαραγκουδακης

Κούβελας

Μπονίκος

Παπαπετροπουλος

Κουνης

Χρυσανθόπουλος 

Μάλλιωρης

Καλφαρεντζος

Σταυρόπουλος

Καρατζα

Κονδακης

Δημητρακοπουλος

Και πολλοί άλλοι που θα με συγχωρέσουν που δεν τους αναφέρω

Δημοσκοπήσεις

 Τι δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις;

Ναι, είμαστε δυσαρεστημένοι από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Αλλά τρέμουμε στη σκέψη της πιθανής επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα!

Διαβάζοντας...

 Έχω ήδη αναφέρει τη ρήση του Aaron Bastani από το βιβλίο Fully Automated Luxury Communism.

Ο ρεαλισμός του καπιταλισμού μπορεί να αποδοθεί καλύτερα με μια απλή πρόταση: Είναι ευκολότερο να φανταστείς το τέλος του κόσμου, από ότι το τέλος του καπιταλισμού.

Να όμως πως συνεχίζει πιο κάτω:

Αυτή η κατάσταση αναδεικνύει σίγουρα την πιο επείγουσα από τις κρίσεις: μια απουσία μαζικής φαντασίας. Είναι ωσάν ολόκληρη η ανθρωπότητα να πάσχει από ένα ψυχολογικό κόμπλεξ, ο ρεαλισμός του καπιταλισμού να μας κάνει να πιστεύουμε ότι ο σημερινός κόσμος είναι πιο ισχυρός από την ικανότητά μας να τον αλλάξουμε-λες και δεν ήταν οι πρόγονοί μας που δημιούργησαν αυτό που βρίσκεται σήμερα μποστά μας. Λες και δεν είναι μέσα στην ίδια την ουσία της ανθρωπότητας, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, να φτιάχνει συνέχεια καινούργιους κόσμους.

Διαβάζοντας...

 Ο ρεαλισμός του καπιταλισμού μπορεί να αποδοθεί καλύτερα με μια απλή πρόταση: Είναι ευκολότερο να φανταστείς το τέλος του κόσμου, από ότι το τέλος του καπιταλισμού.

Γράφει ο Aaron Bastani στο βιβλίο του Fully Automated Luxury Communism.”

Αναδρομή

Έγραφα στην προσωπική μου ιστοσελίδα, στις 22/5/2012, πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την εξουσία…

Αυτή είναι η Αριστερά που περιμέναμε;

Για πρώτη φορά η Αριστερά βρίσκεται κοντά στην εξουσία στη χώρα μας. Και εννοώ μια πραγματική αριστερά και όχι την κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, που και αυτή υπήρξε σχετικά αριστερόστροφη μόνο στα πρώτα χρόνια του.

Θα ήταν λοιπόν τεράστιας σημασίας γεγονός για τη χώρα μας. Και θα σηματοδοτούσε πραγματικά μια νέα εποχή ελπίδας για το λαό μας.

Είναι, όμως, αυτή η αριστερά που ονειρεύτηκαν οι αγωνιστές της; Και είναι αυτή η ηγεσία που αξίζει σε ένα ιστορικό κίνημα; 

Μετά από τόσα χρόνια διακυβέρνησης από δεξιές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις τι ωραίο που θα ήταν να είχαμε ένα άλλο ύφος και ήθος εξουσίας! Ένα καινούργιο πολιτικό λόγο, χωρίς τσιτάτα και φράσεις από το παρελθόν, χωρίς μικροκομματικές διακηρύξεις και αλαζονικές συμπεριφορές. Με σοβαρούς πολιτικούς, που θα έχουν διάθεση να ακούσουν και να συμπορευτούν με την κοινωνία. Που δεν θα υπόλογίζουν σε κάθε τους κίνηση το στενό κομματικό συμφέρον και θα λένε όλη την αλήθεια σ' αυτόν τον τόσο παραπλανημένο και αλλοτριωμένο από τους κυβερνήτες του λαό.

Λυπάμαι, αλλά η αριστερά που χτυπά την πόρτα της εξουσίας δεν είναι αυτή που το αριστερό κίνημα ονειρεύτηκε και που πραγματικά του αξίζει. Επειδή η υποκρισία και ο εξυπνακισμός περισσεύουν. Με έναν ηγέτη που αν δεν πει την καθημερινή του ατάκα προφανώς δεν μπορεί να αισθανθεί καλά με τον εαυτό του. Με στελέχη που δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ερασιτεχνισμός στην πολιτική δεν είναι αναγκαστικά κακό πράγμα αρκεί να συνοδεύεται από διάθεση αυτοκριτικής, προσπάθεια για βελτίωση και ειλικρίνεια και όχι από υπερφίαλη βεβαιότητα και θεοποίηση του τάχα μου αυθορμητισμού και της άγνοιας κινδύνου.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια αριστερά, που στη δύσκολη αυτή συγκυρία πρέπει να τείνει χείρα ισότιμης συνεργασίας προς όλες εκείνες της δυνάμεις της χώρας, που δίνουν τον έντιμο αγώνα τους ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις. Που θα αποκηρύξει οριστικά μια από τις κύριες αιτίες της κακοδαιμονίας μας, δηλαδή τον κρατικοδίαιτο και τάχα μου αριστερόστροφο συνδικαλισμό, που έχει κυριολεκτικά διαλύσει τη χώρα. Αυτόν, που μεταξύ των άλλων έχει κάνει τα ελληνικά πανεπιστήμια άντρα απαξίωσης της επιστημονικής πρόοδου και πιστής αναπαραγωγής του καταστημένου με αποκλεισμό οποιασδήποτε ανανεωτικής τάσης. 

Μια αριστερά, που πρέπει να διαχωρίσει σαφώς τη θέση της από κάθε μορφή κοινωνικής βίας από όπου και αν προέρχεται, επειδή δεν υπάρχει καλή και κακή βία και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η καταπίεση και η ομηρία της κοινωνίας από κάποιες συνιστώσες της που τυχαίνει να έχουν τη δυνατότητα να είναι πιο αποτελεσματικές σε αυτό το οδυνηρό παιχνίδι αντιπαράθεσης και διεκδίκησης δικαιωμάτων ή προνομίων.

Μια αριστερά, που θα εμπνεύσει με άλλα λόγια με το παράδειγμά της ολόκληρη την κοινωνία, αυτή την κοινωνία που σήμερα κατηγορεί μεν τις πολιτικές ηγεσίες που την διέφθειραν, αλλά παράλληλα αντιδρά στην όποια εξυγίανση! 

Αυτή, λοιπόν, την αριστερά, εγώ δεν τη βλέπω, όσο κι αν προσπαθώ! Ομολογώ ότι αυτό μπορεί να οφείλεται σε δική μου αδυναμία κατανόησης των τεκταινομένων και να διαψευστώ από τα γεγονότα. Να αποδειχτεί δηλαδή ότι η ανερχόμενη αριστερά και ο ηγέτης της είναι οι φορείς μιας πραγματικής αλλαγής για τη χώρα μας. Θα είμαι ο πρώτος που θα το χαιρετίσω!

Διαβάζοντας...

 Γράφει η Naomi Klein στο βιβλίο της On Fire:

Διαβάζοντας πρόσφατα για τις πλημμύρες στην Αγγλία, ανάμεσα στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και δακτυλοδεικτών, έπεσε στην αντίληψή μου μια δημοσίευση από κάποιον που λέγονταν Liam Cox. Ήταν απογοητευμένος από τον τρόπο που τα μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούσαν την καταστροφή για να ενισχύσουν περισσότερο τα αισθήματα εναντίον των ξένων και το εξέφρασε:

Ζώ στο Hebden Bridge του Yorkshire, μια από τις περιοχές που χτυπήθηκαν περισσότερο από τις πλημμύρες. Είναι άθλια η κατάσταση, τα πάντα είναι εντελώς μούσκεμα. Παρ’όλα αυτά είμαι ζωντανός. Είμαι ασφαλής. Η οικογένειά μου είναι ασφαλής. Δεν ζούμε μέσα στο φόβο. Είμαι ελεύθερος. Δεν σφυρίζουν σφαίρες γύρω μου. Δεν σκάζουν βόμβες. Δεν είμαι αναγκασμένος να φύγω από το σπίτι μου, ούτε με αποφεύγει η πλουσιότερη χώρα του κόσμου ή με κριτικάρουν οι κάτοικοί της.

Όλοι εσείς οι ανόητοι, που κάνετε εμετό την ξενοφοβία σας…για το ότι τα χρήματα πρέπει να ξοδευτούν μόνο για εμάς και τους ομοίους μας, πρέπει να να κοιτάξετε τον εαυτό σας προσεκτικά στον καθρέφτη. Σας ζητώ να κάνετε στον εαυτό σας μια πολύ σημαντική ερώτηση. Είμαι ένας ευπρεπής και έντιμος άνθρωπος; Επειδή το “σπίτι μας” δεν είναι μονάχα το Ηνωμένο Βασίλειο, το “σπίτι μας” είναι ολόκληρος ο πλανήτης.

Μουσική Πρόταση: My Back Pages του Bob Dylan

 Μια ιστορική εκτέλεση του τραγουδιού του Bob Dylan, όπως φαίνεται από τα ονόματα!

(Bob Dylan, Roger McGuinn, Tom Petty, Neil Young, Eric Clapton & George Harrison)

Παραθέτω τους στίχους, που είναι εξαιρετικοί και έχουν σχέση με την εγκατάλειψη των νεανικών μας ονείρων για ένα διαφορετικό κόσμο!

Crimson flames tied through my ears

Rollin' high and mighty traps

Pounced with fire on flaming roads

Using ideas as my maps

"We'll meet on edges, soon", said I

Proud 'neath heated brow

But I was so much older then

I'm younger than that now

Half-wracked prejudice leaped forth

"Rip down all hate", I screamed

Lies that life is black and white

Spoke from my skull, I dreamed

Romantic facts of musketeers

Foundationed deep, somehow

But I was so much older then

I'm younger than that now

Girls faces formed the forward path

From phony jealousy

To memorizing politics

Of ancient history

Flung down by corpse evangelists

Unthought of though, somehow

But I was so much older then

I'm younger than that now

A self-ordained professors tongue

Too serious to fool

Spouted out that liberty

Is just equality in school

"Equality", I spoke the word

As if a wedding vow

But I was so much older then

I'm younger than that now

In a soldiers stance, I aimed my hand

At the mongrel dogs who teach

Fearing not I'd become my enemy

In the instant that I preach

My existence led by confusion boats

Mutiny from stern to bow

But I was so much older then

I'm younger than that now

Yes, my guard stood hard when abstract threats

Too noble to neglect

Deceived me into thinking

I had something to protect

Good and bad, I define these terms

Quite clear no doubt, somehow

But I was so much older then

I'm younger than that now