Μουσική Πρόταση: " Το κυπαρίσσι " - Άννη Ονουφρίου

Μουσική : Σοφία Καμαγιάννη

Ποίηση : Κωστής Παλαμάς

Τραγούδι : Άννη Ονουφρίου

Τραγούδι από την πολύ καλή φίλη Άννη.

Η Ίριδα μαζεύει μανταρίνια...

Ενημερώστε μας, σύντροφοι

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το protagon.gr

Ναι, το είπαμε. Τα Χάρβαρντ και οι αστοί λεηλάτησαν τη χώρα, ρούφηξαν το μεδούλι του κοσμάκη και μετά τον πέταξαν στα σκυλιά του ΔΝΤ για να πλιατσικολογήσουν στον εθνικό του πλούτο. Το εμπεδώσαμε. Μετά ήρθαν οι αμόλυντοι. Με τα καθαρά χέρια και τα γυαλισμένα κούτελα. Οι «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος». Με τη λάμψη του ηθικού πλεονεκτήματος στα μάτια. Με ιστορικά στελέχη και ένσημα κοινωνικών αγώνων. Ολα και όλα. Αυτοί είναι έντιμοι. Διότι είναι οι ιδέες και τα κόμματα που φτιάχνουν τον άνθρωπο. Και η Αριστερά έχει μόνο τίμιους. Ακόμα και όταν ομολογούν ότι κρατούσαν διπλά βιβλία, όλοι γνωρίζουμε ότι το έκαναν για το κοινό καλό.

Και ναι, το να πάρεις ένα χαριστικό δάνειο από τη χαϊδεμένη τράπεζα του κόμματος δεν ισοδυναμεί ούτε με θαλασσοδάνειο, ούτε με μίζα εξοπλισμών. Το να ποζάρεις με Καλάσνικοφ δεν είναι το ίδιο με το να ποζάρεις με τσεκούρι. Το Καλάσνικοφ όπλισε επαναστάτες. Το να φτύνεις βρισιές στα πρόσωπα των αντιπάλων σου δεν είναι δα και έγκλημα όπως εκείνα που διέπραξαν οι προηγούμενοι. Το να σέρνεις στα δικαστήρια νεκρούς δεν έχει καμία σχέση με τις αυτοκτονίες που προκάλεσαν οι άλλοι και, μη ξεχνιόμαστε, με τους «νεκρούς της ΕΡΤ». Το να καπνίζεις στη μούρη μιας χώρας ούτε συγκρίνεται με την υπονόμευση της δημόσιας υγείας από τους αθλίους του παρελθόντος. 

Το να μαγνητοφωνείς τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και να μοιράζεις τον διάλογο στα μέσα ενημέρωσης, ωχριά μπροστά στα εγκλήματα για τα οποία κατηγορείς τους τραπεζίτες του κόσμου. 

Συμφωνούμε σε όλα. Αλλά, μισό λεπτό, πατριώτες του ΣΥΡΙΖΑ. Κάπου να βάλουμε ένα όριο. Από ποιο σημείο και μετά δικαιούμεθα να ασκήσουμε κριτική στον Παύλο Πολάκη και στις αντιλήψεις που αντιπροσωπεύει; Υπάρχει, ας πούμε, ένα περιθώριο ανοχής, ένα σημείο που αν το ξεπεράσει θα τεκμηριώσουμε δικαίωμα στην κριτική; Αν υπάρχει, καλό είναι να μας ενημερώσετε. 

Διότι αν αύριο ο Πολάκης αφοδεύσει μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ, θα μας αντιτάξετε ότι οι άλλοι μόλυναν τη χώρα με φουγάρα και παράνομες χωματερές.

Μαλακι, ώρα 6.06 μμ

Ώρα 6.06 μμ  Μαλάκι  Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019

Από τα μπροστινά παράθυρα του γραφείου μου οι τελευταίες ακτίνες του Ήλιου. 

Από τα πίσω παράθυρα προβάλλει η Σελήνη.

Οι φωτογραφίες πάρθηκαν με διαφορά δευτερολέπτων.

Συνάντηση Καζαντζίδη-Θεοδωράκη

Υπάρχουν δεξιοί διανοούμενοι;

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, από την Καθημερινή

Είναι η Αριστερά η κατοικία του πνευματικού ανθρώπου; Ο φίλος εκδότης Θανάσης Καστανιώτης σε πρόσφατη συνέντευξή του επανέφερε το προσφιλές ερώτημα στο οποίο ο ίδιος έδωσε καταφατική απάντηση. Ναι, η Αριστερά είναι η κατοικία του πνευματικού ανθρώπου. Κοινώς, αν δραστηριοποιείσαι ως πνευματικός άνθρωπος στη ζεστή αγκαλιά της, θα βρεις τη θαλπωρή της ελευθερίας που χρειάζεται η δημιουργικότητά σου. Δεν προσδιόρισε βέβαια τι σόι κατοικία έχει κατά νου. Μεζονέτα, διαμέρισμα, έπαυλη ή παράγκα; Σημασία έχει να έχεις μια σκεπή πάνω από το κεφάλι σου για να μη σε τρώει η βρόχα ή τ’ αγιάζι.

Δεν ξέρω τι απάντηση θα έδιναν δύο από τους σημαντικότερους πεζογράφους μας της μεταπολεμικής περιόδου, ο Αρης Αλεξάνδρου και ο Στρατής Τσίρκας. Στεγάστηκαν μεν στον οίκο της Αριστεράς, πλην όμως το έργο τους έμεινε κάπου στο υπόγειο μαζί με τα υπόλοιπα εργαλεία και τις ξεκοιλιασμένες πολυθρόνες της γιαγιάς. Και τι απάντηση θα έδινε το πλήθος των συγγραφέων και των πνευματικών ανθρώπων που είχαν την ατυχία να σκέφτονται και να γράφουν σε πολιτείες που τις κυβερνούσε η Αριστερά; Ο Μπουλγκάκοφ; Ο Κούντερα; Τέλος πάντων.

Ο Θανάσης Καστανιώτης, ένας από τους σοβαρότερους εκδότες των τελευταίων δεκαετιών, εξέφρασε την κοινή αντίληψη της εποχής του. Τον κοινό τόπο της μεταπολίτευσης που όριζε ότι διανοητικό έργο παρήγαγε μόνον η Αριστερά. Κάπου διάβασα προ καιρού ότι «δεξιός διανοούμενος είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο». Σύντομο αλλά μεστό περιεχομένου, θα έλεγα. Σεφέρης, Ελύτης, Γκάτσος, Τσαρούχης, Μόραλης, Κουν, Χατζιδάκις, Μινωτής, λυπάμαι που σας το λέω, αλλά δεν κατοικούσαν στην Αριστερά. Απλώς στη μακρά περίοδο της μεταπολίτευσης, ενώ μας έτρεφε πνευματικά ο Σεφέρης και ο Ελύτης, θεωρούσαμε ότι οι διάδοχοί τους είναι διάφοροι επιφανείς, οι οποίοι, ερχόμενοι εκ Παρισίων ως επί το πλείστον, κατελάμβαναν θέσεις στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, κοινώς γίνονταν δημόσιοι υπάλληλοι, και αξιοποιώντας το κύρος του πανεπιστημιακού αποφαίνονταν για το παρόν και το μέλλον του τόπου.

Ποια καινούργια αντίληψη γεννήθηκε για την ευρωπαϊκή Ελλάδα σ’ αυτά τα χρόνια; Καμία. Οι λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι άφησαν στο έλεος της τρέχουσας πολιτικής, της κατοικίας τους, μια δυναμική που οι προκάτοχοί τους, απ’ τον Θεοτοκά ώς τον αριστερό Τσίρκα, είχαν διαπραγματευθεί με τα δικά τους όπλα.

Ηταν ο Τσίρκας αριστερός; Ηταν, όμως όταν έγραφε τις «Ακυβέρνητες πολιτείες», τις έγραφε ως άστεγος. Ηταν ο Σεφέρης δεξιός; Μπορεί, όμως όταν έγραφε το «Μυθιστόρημα», δεν το έγραφε ως δεξιός. Αστεγος αισθανόταν κι αυτός στην Ελλάδα που επιθυμούσε. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο πνευματικός άνθρωπος όταν δημιουργεί πνευματικό έργο δεν μπορεί παρά να είναι άστεγος – ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά. Εκτός κι αν δεν τον ενδιαφέρει η δημιουργία πνευματικού έργου αλλά η θέση του που του παρέχει το άλλοθι του «πανεπιστημιακού». Αν είσαι πανεπιστημιακός, χρίζεσαι εκ της θέσεως και πνευματικός άνθρωπος, οπότε αν θέλεις να υπερασπιστείς το πνευματικό σου έργο, φρόντισε τη θέση του πανεπιστημιακού. Και πώς μπορούσες να φροντίσεις τη θέση σου ως πανεπιστημιακού στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης που διαρκεί ώς τις μέρες μας αν δεν είσαι αριστερός; Αν δεν υπερασπιζόσουν το άσυλο, τις καταλήψεις και δεν κατήγγειλες τον αυταρχισμό της αστικής παιδείας; Ο Θεοτοκάς, ο Τερζάκης ή ο Ελύτης δεν μιλούσαν στο όνομα της θέσης τους στο Δημόσιο. Μιλούσαν στο όνομα του έργου τους.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το πρόβλημα του πνευματικού κόσμου στα χρόνια της μεταπολίτευσης, που διαρκεί ώς τις μέρες μας το επαναλαμβάνω, είναι ότι αυτός πέρασε στα χέρια των πανεπιστημιακών. Είναι μια από τις μεγάλες νίκες του φοιτητικού κινήματος: ταύτισε τη συντηρητική παιδεία με τη χούντα και επέβαλε μια παιδεία της Αριστεράς. Ας μη γελιόμαστε. Σ’ εκείνα τα χρόνια της πρώτης μεταπολίτευσης ξεκίνησε αυτό που ζούμε σήμερα.

Τι ζούμε σήμερα; Μια χώρα που αντιλαμβάνεται ότι όλη αυτή η κατάσταση την έχει οδηγήσει στον βυθό, δεν έχει όμως την ανάσα για να βγει στην επιφάνεια. Γιατί; Διότι ο πνευματικός μας κόσμος περί άλλα τυρβάζει, κάποια θέση στο πανεπιστήμιο, κάποιο υπουργείο της αριστερής κυβέρνησης ενδεχομένως. Κάτι τέλος πάντων.

Εχει δίκιο ο Καστανιώτης. Η Αριστερά είναι η κατοικία του πνευματικού ανθρώπου. Ας είναι και παράγκα.

Μουσική Πρόταση: Vladimir Sterzer Winter Sonnet - The Message to Another Time

Ενα ανήθικο μάθημα

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr

Η Ουνία επέτρεπε στους ορθόδοξους πληθυσμούς να ασκούν τα λατρευτικά τους καθήκοντα με τον παραδοσιακό τρόπο, αρκεί να αναγνώριζαν τον Πάπα ως κεφαλή της Εκκλησίας. Ήταν ένα είδος θρησκευτικού αποικιοκρατισμού που ενίσχυε την οικουμενικότητα του Βατικανού. Ο Κώστας Ζουράρις και ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι είναι οι πρώτοι ουνίτες βουλευτές. Ανήκουν σε ένα κόμμα της αντιπολίτευσης, πλην όμως θα συντάσσονται και μάλιστα εξ ορισμού με τη βούληση της συμπολίτευσης. Όλο αυτό, αν πας να τον εξηγήσεις σε κάποιον που δεν ζει σε αυτή τη χώρα, θα δυσκολευτεί να το καταλάβει. Ενδεχομένως να μην το κατανοήσουν και οι ιθαγενείς. Ακόμα και αν ανοίξουν το στόμα από έκπληξη, ο Πρωθυπουργός θα σταθεί στοργικά από πάνω και θα ρίξει μέσα μερικά ψίχουλα.

Η υπόθεση πλέον είναι τόσο φαιδρή που σε οδηγεί στο άλλο άκρο. Δεν μπορείς καν να χαμογελάσεις. Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Πρώτα ο Καμμένος έδειξε δόντια και απειλητικές προθέσεις εναντίον του πρώην εταίρου του, απειλώντας να το κάνει Κούγκι αν μείνει χωρίς Κ.Ο -υποτίθεται ότι ο Παπαχριστόπουλος θα παραιτείτο, η έδρα, σε σχήμα Α’ θέσης αεροπλάνου, θα πήγαινε στον Τέρενς Κουίκ, ο οποίος θα έκανε δήλωση ανεξαρτητοποίησης, εξαϋλώνοντας κοινοβουλευτικά τους ΑΝΕΛ. Αμέσως εκδηλώθηκε μία πρωτοβουλία που την έλεγες και προσπάθεια εξευμενισμού του Καμμένου. Το ίδιο το Μαξίμου επιβεβαίωνε την πρόθεσή του να αλλάξει τον Κανονισμό της Βουλής ώστε, με κάποιον τρόπο, ο Καμμένος να μη χάσει την ιδιότητα του πολιτικού αρχηγού. Η αντιπολίτευση μίλησε για εκβιασμό και ο κάτοχος του ηθικού πλεονεκτήματος, με μία μνημειώδη επιστολή, διέταξε τον Πρόεδρο της Βουλής να μην αλλάξει τον κανονισμό, αλλά να τον ερμηνεύσει. Πώς θα ερμηνευτεί ο Κανονισμός; Εξαρτάται από το τι θα κάνει ο Παπαχριστόπουλος. Αν παραιτηθεί, τότε η ερμηνεία θα λέει ότι όποιος μπήκε στη Βουλή ως πολιτικός αρχηγός, θα βγαίνει και έτσι. Το είπε άλλωστε και ο Καμμένος. Ας τους πάρουν τους βουλευτές, δεν θα του πάρουν ποτέ την ψυχή. Αλλά ποιος μπορεί να ενδιαφέρεται για την ψυχή του Καμμένου; Υπάρχουν όμως και άλλα αστεία. Και αστείοι. Ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος επρόκειτο να παραιτηθεί. Τελικώς δεν παραιτείται, αλλά ζητεί η ψήφος του να συναθροίζεται με εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα μπορεί να φτιάξει και την κουκούλα του αυτοκινήτου. Κακώς, σε αυτή τη συγκυρία το κάμπριο του πάει περισσότερο. Ο Σπύρος Δανέλλης έλεγε ότι θα στηρίξει την κυβέρνηση μόνο στο Μακεδονικό. Τελικώς τη στηρίζει παντού και πάντα. Μιλάμε για προοδευτική συμμαχία τώρα, όχι αστεία. Ο Κώστας Ζουράρις στηρίζει τα πάντα, πλην Μακεδονικού, όπου και δεν τον χρειάζονται. Και ως αντιπρόεδρος της Βουλής θα υπερασπίζεται την ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτισμού.

Η Κουντουρά και ο Κόκκαλης στηρίζουν, αλλά δεν προσχωρούν στην Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεχομένως δεν τους θέλουν κιόλας, τουλάχιστον τώρα. Η Παπακώστα είναι η Παπακώστα. Πάλι καλά να λέτε γιατί, δεδομένων αυτών που βλέπουμε, δεν αποκλείεται η κυβέρνηση να σταματούσε την παραγωγή νομοθετικού έργου, επιδιδόμενη σε μία προσπάθεια να παγώσει τον χρόνο, να μετράνε οι μέρες τριπλές, να μείνει ο Τέρενς σε μία αέναη πτήση χωρίς προσγείωση. Τώρα βέβαια θα βγει ο Τζανακόπουλος να πει ότι η κυβέρνηση εξασφάλισε την κοινοβουλευτική τάξη, υπερασπιζόμενη τη σταθερότητα, προκειμένου να προωθήσει το φιλολαϊκό έργο της. Καλά, εντάξει. Η μόνη προσφορά που αυτή η συγκυρία κομίζει στο πολιτικό ακροατήριο είναι ένα χρήσιμο μάθημα περί κυνισμού, φιλοτομαρισμού και ανηθικότητας. Μία κυβέρνηση που δεν διστάζει και έξι βουλευτές που δεν ντρέπονται. Και μετά όλοι αυτοί απορούν για τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής.