Διαβάζοντας...

Και τι είναι ο πόνος των άλλων; Ευκολότερο να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει. Ευκολότερο να αρνηθείς την προσπάθεια να συμπονέσεις, να πιστέψεις ότι το σώμα του αγνώστου στο πεζοδρόμιο είναι απλά ένα φάντασμα, μια συνάθροιση χρωματιστών πίξελς, που απλά θα πάψουν να υπάρχουν μόλις γυρίσουμε το κεφάλι μας, αλλάζοντας το κανάλι του βλέμματός μας. 

Από το βιβλίο “The Lonely City” της Olivia Laing.

Καλημέρα!

Καλημέρα!

Με τρία i-phonika τριαντάφυλλα!

Από την αυλή μας σήμερα!

Ποίηση

SOMETIMES IT HAPPENS

by Brian Patten

And sometimes it happens that you are friends and then

You are not friends,

And friendship has passed.

And whole days are lost and among them

A fountain empties itself.

And sometimes it happens that you are loved and then

You are not loved,

And love is past.

And whole days are lost and among them

A fountain empties itself into the grass.

And sometimes you want to speak to her and then

You do not want to speak,

Then the opportunity has passed.

Your dreams flare up, they suddenly vanish.

And also it happens that there is nowhere to go and then

There is somewhere to go,

Then you have bypassed.

And the years flare up and are gone,

Quicker than a minute.

So you have nothing.

You wonder if these things matter and then

As soon you begin to wonder if these things matter

They cease to matter,

And caring is past.

And a fountain empties itself into the grass.

Διαβάζοντας....

«Οι φήμες και τα πι­κά­ντι­κα σχό­λια γύρω από το πρό­σω­πο του Μελά ορ­γί­α­ζαν. Τα ανέκ­δο­τα δια­δέ­χο­νταν το ένα το άλλο. Ήταν γνω­στό στους πα­ροι­κού­ντες εν Ιε­ρου­σα­λήμ ότι ο Μελάς, κα­θη­γη­τής τότε στη σχολή υπο­κρι­τι­κής της Μα­ρί­κας Κο­το­πού­λη, την έπε­φτε στις μα­θή­τριες της σχο­λής. Όταν όμως έβαλε χέρι στη νεαρή και πολλά υπο­σχό­με­νη ηθο­ποιό Έλλη Λα­μπέ­τη, η Κο­το­πού­λη εξερ­ρά­γη.

«Κάτω τα χέρια σου, πα­λιό­γε­ρε, τι πας να κά­νεις εκεί;» φώ­να­ξε.

Και τι της απά­ντη­σε ο Μελάς;

«Πα­τρι­κά το κάνω, Μα­ρί­κα μου, πα­τρι­κά».

Από τότε έγινε σλό­γκαν με­τα­ξύ των ηθο­ποιών. Κάθε φορά που κά­ποιος δι­πλά­ρω­νε τα κο­ρί­τσια, οι άλλοι φώ­να­ζαν εν χορώ:

«Πα­τρι­κά, Μα­ρί­κα μου, πα­τρι­κά!»

Απόσπασμα από: Κώστας Αρκουδέας. «Το χαμένο Νόμπελ.» 

Ποίηση

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ

Του Po Chü-i*

Σταλμένος ως δώρο από το Αννάμ**

Ένας κόκκινος παπαγάλος.

Το χρώμα του ίδιο με τον ανθό της ροδακινιάς,

Μιλούσε με τη φωνή των ανθρώπων.

Και του έκαναν ότι πάντοτε γίνεται

Με τους σοφούς και τους εύγλωττους.

Πήραν ένα κλουβί με γερά κάγκελα

και τον έκλεισαν μέσα.

* Γνωστός και ως Bai Juyi (772-846). 

**Παλιά ονομασία του Βιετναμ

Η μετάφραση δική μου, από τα αγγλικά.

Διαβάζοντας....

ΟΙ Σπαρτιάτες και οι σύμμαχοι….

Παραπιανόντουσαν οι  σύμμαχοι των Σπαρτιατών, ότι οι τελευταίοι τους τραβούσαν από δω κι εκεί (δεῦρο κἀκεῖσε) σε διάφορες εκστρατείες και μάλιστα τους ζητούσαν να είναι πολυάριθμοι, ενώ οι Σπαρτιάτες ήταν συνήθως λίγοι. 

Θέλοντας να απαντήσει σε αυτό ο Αγησίλαος πρόσταξε μια μέρα να μαζευτεί όλο το στράτευμα και ενώ οι σύμμαχοί τους κάθισαν ανακατωμένοι, οι Σπαρτιάτες, σαφώς λιγότεροι, κάθισαν χώρια.

Ζήτησε τότε ο Αγησίλαος να σηκωθούν πρώτα όρθιοι οι κεραμοποιοί, μετά οι μεταλλουργοί, οι οικοδόμοι κλπ, δηλαδή με τη σειρά όλα τα επαγγέλματα. Σε λίγο είχαν σηκωθεί όλοι οι σύμμαχοι, και κανείς από τους Σπαρτιάτες. Αυτό βέβαια οφείλονταν στο ότι οι Σπαρτιάτες ήταν πολεμιστές και μόνο, αφού απαγορεύονταν να εξασκήσουν κάποιο επάγγελμα («ἀπείρητο γὰρ αὐτοῖς τέχνην ἐργάζεσθαι καὶ μανθάνειν βάναυσον»).

Γέλασε τότε ο Αγησίλαος και είπε: Βλέπετε, λοιπόν, ποιος στέλνει τους περισσότερους στρατιώτες;

Τα παραπάνω βέβαια από τους “Βίους Παράλληλους” του Πλούταρχου

Μαξίμου ως την «Αθλητική Κυριακή»: η προπαγάνδα είναι της ίδιας κοπής

Του Χρήστου Μιχαηλίδη, από το Protagon.gr

Η εκπομπή «Αθλητική Κυριακή» της ΕΡΤ αντιμετώπισε το θέμα της δικαστικής πτυχής του διακοπέντος αγώνας ΠΑΟΚ – ΑΕΚ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού, στο Μαξίμου, κάθε επίμαχο πολιτικό ζήτημα: με απροκάλυπτη, χοντροκομμένη, στυγνή προπαγάνδα.

Κάποτε αρκούσε και μόνον αυτή η τελευταία λέξη. Δεν χρειάζονταν υπερθετικά επίθετα και άλλα στολίδια. Δυστυχώς όμως, εκεί όπου πια έχουμε διολισθήσει ως πολιτική εκπροσώπηση αλλά και ως κοινωνία, ή διαστρέβλωση της πραγματικότητας και της αλήθειας έχει γίνει τόσο εύκολη υπόθεση που δεν χρειάζεται πλέον η γκεμπελική τέχνη που υπήρχε κάποτε για να την επιτύχει. Το φορμάτ είναι copy-paste, και δεν έχει καμιά ιδιαίτερη φιλοσοφία. Σε κάθε διένεξη, υπάρχουν ή τίθενται από όλες τις πλευρές, κάποια στοιχεία εστίασης. Σε αυτά πέφτει όλος ο προπαγανδιστικός μηχανισμός. Η υπόλοιπη εικόνα, ο αντίλογος δηλαδή, ή διαγράφεται εντελώς, ή διαστρέφεται εξ αρχής και δαιμονοποιείται.

Εάν κάθονται στο ίδιο τραπέζι δύο προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, κάτι σπάνιο εν προκειμένω, ο θεατής απλώς παρακολουθεί μια μάχη αδιέξοδη. Τουλάχιστον, όμως, βλέπει δύο επιχειρήματα.

Εάν οι μηχανισμοί αυτοί λειτουργούν κατά μόνας, όπως συμβαίνει με το υπάρχον καθεστώς, είναι σαφές ότι καταβάλλεται προσπάθεια να πεισθεί ο θεατής ότι «αυτή είναι η μία και μόνη αλήθεια».

Στην κυριακάτικη αθλητική εκπομπή της ΕΡΤ, επί περίπου μισή ώρα γινόταν μία χαλαρή κουβέντα μεταξύ δύο βαμμένων ΠΑΟΚτζήδων γύρω από την αναμενόμενη ετυμηγορία του αθλητικού δικαστή για τον διακοπέντα αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων. Ο ένας έτυχε να είναι και δημοσιογράφος. Μίκρυναν, λοιπόν, την πραγματική εικόνα των γεγονότων που συνέβησαν εκείνο το απόγευμα, και κράτησαν μόνο από αυτά την κατά τη γνώμη τους άρνηση της ΑΕΚ να επιστρέψει στον αγωνιστικό χώρο μετά τη διακοπή του.

Πώς και γιατί διεκόπη; Ούτε κουβέντα. Ελεγαν απλώς, και κουτοπόνηρα, ότι «η ΑΕΚ εστιάζει μόνο σε μιαν εικόνα» – προσέξτε τη χοντροκοπιά της προπαγάνδας εδώ. Ποια εικόνα; Δεν λένε. Δεν θέλουν καν να τη θυμίζουν. Ο μηχανισμός θέλει να την εξαφανίσει. Διότι αυτή κρύβει την ουσία.

Είναι η εικόνα που προβλήθηκε σε όλον τον κόσμο, και που δείχνει έναν μαινόμενο πρόεδρο να εισβάλλει οπλοφορώντας μέσα στον αγωνιστικό χώρο, φωνάζοντας στους παίκτες του να αποχωρήσουν, και απειλώντας διαιτητές και αντιπάλους ότι την έχουν στημένη στην ομάδα τους.

Δεν διαφέρει, κατ’ ουσίαν, το σκηνικό αυτό, από εκείνο στο οποίο, μετά το δημοψήφισμα του 2015, ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του προσπάθησαν να πείσουν έναν ολόκληρο λαό ότι ψήφισε κάτι διαφορετικό από εκείνο για το οποίο ο ίδιος, ένα 24ωρο πριν, πανηγύριζε ότι κατήγαγε νίκη λαμπρή. Ακριβώς το ίδιο. Εστίασαν και τότε σε ένα σαθρό επιχείρημα, ότι πήραν εντολή από τον ελληνικό λαό να πούνε όχι στο προηγούμενο σχέδιο των δανειστών, και στο τέλος πήγαν σε νέα διαπραγμάτευση και υπέγραψαν καινούργια σύμβαση πολύ πιο επώδυνη.

Ο ΠΑΟΚ θέλει να σβήσει την ένοπλη εικόνα του Σαββίδη από προσώπου Γης. Η κυβέρνηση του δίνει βήμα να το κάνει. Βήμα ενός δικού της παραμάγαζου, που σε κάθε επίπεδο υπηρετεί αυτόν ακριβώς τον προπαγανδιστικό της μηχανισμό, και που δυστυχώς συντηρείται από τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων.

Ετσι ακριβώς λοιπόν, όπως πάνε να κάνουν τώρα με τον έξαλλο Ιβάν, που αυτός στην ουσία κατέστρεψε την ομάδα του και εξευτέλισε το ελληνικό ποδόσφαιρο στα πέρατα του πλανήτη, έσβησαν-εξαφάνισαν μιαν εκπομπή (της Εύης Κυριακοπούλου) που θα φιλοξενούσε την «άλλη εικόνα», όχι τη δική τους, όπως αυτή παρουσιαζόταν από ανθρώπους με άλλη άποψη: Καλύβας, Ράμφος, Πετρουλάκης, και άλλοι.

Ακούσατε κάποια εξήγηση για εκείνο το εν ψυχρώ κόψιμο; Οχι. Ομοίως δεν θα ακούσετε και καμία αντίδραση για όλες τις άλλες (όπως αυτήν της ΠΑΟΚτζήδικης «Αθλητικής Κυριακής») προπαγανδιστικές αλχημείες που έχουν κατακλύσει όσο ποτέ άλλοτε τον δημόσιο βίο αυτής της χώρας.

YΓ: Και ναι, είμαι ΑΕΚτζής! Και ναι, αναζητήστε και βρείτε εδώ παλαιότερα κομμάτια μου στο Protagon όπου κατακεραύνωνα οπαδούς και παράγοντες της ομάδας μου για πρόκληση και υπόθαλψη επεισοδίων και ζητούσα την παραδειγματική της τιμωρία. Και ναι, πιστεύω ότι το νέο αφήγημα που έχει κατά νου ο Συριζέϊκος προπαγανδιστικός μηχανισμός, προκειμένου να μείνει στην εξουσία και να στηρίξει τους ανθρώπους που τον υποστηρίζουν, είναι: «ας καταστραφεί το ελληνικό ποδόσφαιρο», (κατά τα πρότυπα του «ας καταστραφεί η Ελλάδα»), ακόμα κι αν χρειαστεί Grexit, «ώστε να μπορέσουμε να πουλήσουμε προς τα έξω ότι εμείς τουλάχιστον συγκρουστήκαμε», είτε με την ΕΕ, είτε και με τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες ποδοσφαιρικές αρχές. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο τους ανθρώπους από το να μείνουν μέσα στο παιχνίδι. Ακόμα και χωρίς θεατές. Ακόμα και κεκλεισμένων των θυρών

Μουσική Πρόταση: Jane Monheit - Blame It On My Youth

Αρκάς ...πανικόβλητος!

Μια όχι και πολύ δύσκολη συμβίωση...

Τα σημάδια της άνοιξης

Ας γελάσουμε τουλάχιστον....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Διαβάζοντας....

Η συγγραφέας Hilary Mantel είπε κάποτε: Ιστορία δεν είναι το παρελθόν. Είναι αυτό που έχει απομείνει στο κόσκινο, όταν οι αιώνες το έχουν διατρέξει.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Catherine Nixey. «The Darkening Age.»

Ναι, το ζήτημα είναι να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το protagon.gr

«Το ζήτημα είναι (μόνο) να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ;» αναρωτήθηκε ο Νίκος Μαραντζίδης. «Ναι», είναι μία αυθόρμητη, αλλά και ταυτοχρόνως προφανής απάντηση. Και μετά, αφού φύγει και αφού κάνει γενναία αυτοκριτική, μπορεί, πράγματι, να προσέλθει στο τραπέζι της συζήτησης. Αυτή δεν είναι αντιαριστερή στάση. Είναι στάση απέναντι στο  τρόπο με τον οποίο πολιτεύτηκε και πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

«Στη Δημοκρατία μαγειρεύεις με ό,τι υλικό έχεις διαθέσιμο», γράφει ο Μαραντζίδης. Καμία αντίρρηση. Όταν, όμως, το υλικό είναι τοξικό, οφείλεις να είσαι προσεκτικός. Μπορείς, βέβαια, να φτιάξεις στομάχι που αντέχει τα πάντα. Να τρως γύψο και να λες ότι καταπίνεις ζάχαρη. Όμως η αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, από όποια πολιτική θέση και αν δίδεται, δεν αφορά μόνο τη μάχη για τις καρέκλες της εξουσίας. Έχει να κάνει με την πολιτική ηθική και αισθητική του κυβερνώντος κόμματος. Με την έπαρση, τη θεσμική ασέβεια και την απουσία αυτοκριτικής.

Και, εντάξει, οι της Νέας Δημοκρατίας θα βάλουν το μαχαίρι στα δόντια, βλέπουν ότι είναι δέκα πόντους μπροστά και κάνουν την τελική έφοδο προς την εξουσία. Η συζήτηση δεν αφορά ούτε αυτούς, ούτε τους ψηφοφόρους τους. Το Κίνημα Αλλαγής για ποιο λόγο να προσέλθει σε μία συζήτηση με τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα τώρα, πριν καταγραφεί το σκορ των εκλογών και το μέγεθος της ήττας του; Για να του υποδεικνύει ο κάθε Σκουρλέτης ποιους να πετάξει και ποιους να κρατήσει; Για να πάρει μερίδιο στις… κυβερνητικές επιτυχίες; Και πώς, αλήθεια, θα καθίσουν στο ίδιο τραπέζι απέναντι σε αυτούς που χρησιμοποίησαν κάθε μέσο πολιτικού καιροσκοπισμού για να σπιλώσουν και μετά να αφαιμάξουν πολιτικά τον χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας;

Ναι, ασφαλώς οι συγκλίσεις είναι υλικό με το οποίο θεμελιώνεται η πρόοδος σε μία κοινωνία. Ωστόσο αδυνατώ να καταλάβω πώς μπαίνεις σε συναινετική κουβέντα με ένα κόμμα που δεν έκανε καν στοιχειώδη αυτοκριτική για την περιπέτεια στην όποια έσυρε τη χώρα δια της «υπερήφανης» διαπραγμάτευσης. Που όχι μόνο δεν ήταν κάθε λέξη του Συντάγματος, αλλά κόντεψε να διαγράψει πολλές από αυτές. Που εξαπάτησε και δίχασε την κοινωνία, υιοθετώντας ρητορική του πιο ακραίου λαϊκισμού. Δηλαδή τι ακριβώς μπορεί να συζητήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ το Κίνημα Αλλαγής; Μία «προοδευτική συνεργασία»; Μα, αυτοί τείνουν να αποδειχθούν δεξιότεροι της ΝΔ!

Συμφωνώ, τα πράγματα για το Κίνημα Αλλαγής δεν είναι απλά. Αν θέλει να επαναπατρίσει ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εμφανίζεται στο πολιτικό παιχνίδι ως μπαλαντέρ του Μητσοτάκη. Όμως από την άλλη, οι άνθρωποι που πήγαν δύο Κυριακές για να ψηφίσουν τη Φώφη, το έκαναν και για να καταγγείλουν τον Τσίπρα. Εν τέλει, όταν πρόκειται να διαπραγματευτείς το πιάτο σου με έναν ισχυρότερο από σένα, καλύτερα να το κάνεις όταν έχει φάει ξύλο. Για ποιο λόγο, να τον στηρίξεις πριν πέσουν οι γροθιές;

Μουσική Πρόταση: Janis Joplin - Me And Bobby McGee