Της Λίνας Παπαδάκη, από το protagon.gr
Την τελευταία φορά που ανέβηκε στο βήμα της Βουλής πρώην Πρωθυπουργός για να υπερασπιστεί τον εαυτόν του από κατηγορίες που αφορούσαν την τιμή του ήμουν 14 χρονών. Πολύ θυμωμένη, γιατί πίστευα ότι επρόκειτο για πολιτική δίωξη εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου, παρακολούθησα με κομμένη την ανάσα τη διαδικασία από την τηλεόραση και την εφημερίδα και οι σκηνές μου έχουν εντυπωθεί στη μνήμη αναλλοίωτες. Τα πολιτικά πάθη ήταν άγρια την εποχή εκείνη αλλά το κλίμα στο Κοινοβούλιο ήταν κατάνυξης. Τα έδρανα της αίθουσας ήταν γεμάτα, ο τότε Πρωθυπουργός καρφωμένος στη θέση του, όλοι θεωρούσαν ιερή τη στιγμή που ένας πρώην Πρωθυπουργός και τρεις πρώην υπουργοί υπερασπίζονταν την τιμή τους. Μόνο δέος υπήρχε στο χώρο, ουδείς διανοήθηκε να χλευάσει το απαράγραπτο δικαίωμα των διωκομένων να εξασφαλίσουν συνθήκες εκκλησίας στη στιγμή. Υπήρξαν κι άλλες φορές που μίλησαν από το βήμα πολιτικά πρόσωπα υπό διερεύνηση ποινικών ευθυνών, και μάλιστα κάποια, όπως ο Aκης Τσοχατζόπουλος, δεν έχαιραν υπόληψης στην κοινωνία – στο Κοινοβούλιο πάντα έχαιραν του σεβασμού στο ιερό τους δικαίωμα να υπερασπιστούν την υπόληψή τους.
Παρακολουθώντας την προχθεσινή διαδικασία στη Βουλή κατάλαβα τι είναι αυτό που χάθηκε από την πολιτική μας ζωή με σχεδόν αποκλειστική ευθύνη των δύο κομμάτων που μας κυβερνούν. Ο αστικός πολιτικός πολιτισμός. Ένα πράγμα που μάλλον πρέπει να είναι άγνωστο στα παιδιά των αμφιθεάτρων και που δεν κατάφεραν να υποψιαστούν την ύπαρξή του παρά τα τρία χρόνια που κυβερνούν. Oταν διώκεις πολιτικούς σου αντιπάλους, και μάλιστα με κορυφαία αξιώματα, πρώην Πρωθυπουργούς, εν ενεργεία Επίτροπο και Κεντρικό Τραπεζίτη, η θέση σου είναι στην αίθουσα. Η ώρα είναι ξεχωριστή για τη δημόσια ζωή και ανεξίτηλη στην προσωπική ιστορία κάποιων σημαντικών πολιτικών. Ο Πρωθυπουργός είναι θεσμικό πρόσωπο και όχι απλώς ένας τύπος που αντιπαθεί τον Σαμαρά, επίσης θεσμικό πρόσωπο ως προκάτοχός του. Επομένως είναι αδιανόητο να εμφανίζεται προς το τέλος, μόνο για να μιλήσει αγνοώντας τον συμβολισμό της παρουσίας του. Το κομπολόι που κρατούσε στο χέρι ας μην το σχολιάσω.
Αλλά βέβαια είχε αφήσει στη θέση του αντικαταστάτες με πλήρη επίγνωση του βάρους και της κρισιμότητας της συνεδρίασης όπως και του θεσμικού παιχνιδιού της Δημοκρατίας. Όπως εκείνος ο πολιτικός άνδρας που τόλμησε να πει σε έναν πρώην Πρωθυπουργό «το παράχεσες», την ώρα που εκείνος μιλούσε για την τιμή του. Ή τον άλλον που γελούσε σαν σε καφενείο τη συγκλονιστική στιγμή που έσπασε η φωνή ενός ανεπίληπτου δικαστή, άμαθου στην πολιτική ζούγκλα, που βρέθηκε ξαφνικά απολογούμενος. Για να μη μιλήσουμε για τη θεματοφύλακα των θεσμών, προεδρεύουσα της Βουλής, που είπε «άι στο διάολο» σε πρώην υπουργό και δεν είχε καν τη γενναιότητα απλώς να ζητήσει συγγνώμη αλλά μας έβγαλε όλους τρελούς. Είναι με τα καλά τους όλοι αυτοί; Καταλαβαίνουν πού βρίσκονται και τι ρόλο παίζουν;
Δυστυχώς έχουν φορέσει κοστούμια (άσχετο το χωρίς γραβάτα) μεγαλύτερα απ’ το μπόι τους, γιατί στην ουσία αυτοί θέλανε να φοράνε πάντα αμπέχωνα. Αμπέχωνα του λάιφ στάιλ. Σε αυτήν τη χώρα έχουν γίνει στο παρελθόν πολλά και εγκληματικά λάθη, σκόπιμα ή αθέλητα, που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία. Αλλά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, παρά την αγριότητα πολλών στιγμών, είχε τουλάχιστον κατακτηθεί ο πολιτικός πολιτισμός του σεβασμού των θεσμών και των αντιπάλων. Είχε κατακτηθεί η αντίληψη των συμβολισμών της πολιτικής συμπεριφοράς κι ένας κώδικας δεοντολογίας που τηρούσαν εχθροί και φίλοι απαρέγκλιτα. Μέχρι να καταφθάσει ο διχαστικός συνδικαλισμός από τα αμφιθέατρα.
