Η τρομακτική αλήθεια...

Τρομακτικό επειδή είναι τόσο αληθινό το σκίτσο του Δημήτρη Χατζόπουλου για τη χρονιά που φεύγει…

Και πολύ φοβάμαι και για πολλές επόμενες……..

Η Άκρα Ταπείνωση

Ο τίτλος του βιβλίου της Ρέας Γαλανάκη “Η Άκρα Ταπείνωση” (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2015) ταιριάζει απόλυτα στο περιεχόμενο της επιστολής του Υπουργού Τσακαλώτου της κυβέρνησης Τσίπρα προς τους δανειστές της χώρας.

Δεν γνωρίζω αν έχει κάνει ποτέ ελληνική κυβέρνηση τέτοια γραπτή δήλωση μετάνοιας και υποταγής!

Πόση κατρακύλα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα για τον τζάμπα μάγκα και επαναστάτη της Αβάνας (για να θυμηθούμε και τον Μίκη Θεοδωράκη)! Από το σκίσιμο των μνημονίων και τον πεντοζάλη που θα αναγκάσουμε να χορεύουν τις αγορές στη σημερινή επιστολή-κατάντια!

Ο άνθρωπος που πριν λίγες μέρες στο Βερολίνο έλεγε ότι δεν θα παραδώσει την Ελλάδα στους “γιέσμεν”, συμφώνησε σε μια επιστολή που στο μέλλον θα διδάσκεται σε σεμινάρια για τον χαρακτηρισμό των υποδειγματικών  “γιέσμεν”.

Και αναρωτιέται κανείς: Πόσος ακόμη εξευτελισμός χωρά στο χωνευτήρι που λέγεται κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ; 

Πόση ακόμη τέτοια “αριστερή” (τρομάρα μου) διακυβέρνηση σηκώνει ο τόπος;

Μαζί με τις ευχές μου για προσωπική και οικογενειακή ευτυχία σε όλους, εύχομαι το 2017 να φέρει κάτι καλύτερο για τη χώρα!

Ευτυχώς που υπάρχει το χιούμορ....

Να πως σχολίασαν δύο από τους κορυφαίους μας σκιτσογράφους, ο Κώστας Μητρόπουλος και ο Αρκάς τον μποναμά Τσίπρα προς τους συνταξιούχους....

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Μια λάμψη ήταν κι έσβησε

μια αναλαμπή

του φωτός ένα παιγνίδισμα

ένα λαθεμένο σινιάλο

που όμως τον παγίδευσε

και μια ζωή τον τυραννά.

Κι αν ίσως δεν ήτανε κάτι απατηλό;

Κι αν ήτανε η μια και μοναδική 

της ζήσης του αλήθεια;

Η Εκκλησία και το διαζύγιο

Έχουμε αντιληφθεί άραγε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο η Εκκλησία ήταν ανέκαθεν αντίθετη στο διαζύγιο; Δεν μιλώ για θεολογικές, κοινωνικές ή άλλες “δικαιολογίες”, αλλά για τον πραγματικό λόγο.

Μια μελέτη της ιστορίας δείχνει ότι μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού πρακτικές που ίσχυαν επί αιώνες, όπως το διαζύγιο, η δυνατότητα να παντρευτεί κανείς τη γυναίκα ενός πεθαμένου αδελφού, η απόκτηση και αναγνώριση παιδιών εκτός γάμου, η δυνατότητα γάμου μεταξύ εξαδέλφων και η δυνατότητα υιοθεσίας, απαγορεύτηκαν. 

Οι πρακτικές αυτές είχαν ευρύτατα επικρατήσει και είχαν ως κύριο στόχο τη διατήρηση της όποιας περιουσίας μέσα στην οικογένεια.

Για μερικά από τα παραπάνω, όπως οι γάμοι μεταξύ συγγενών, υπάρχουν βέβαια και ιατρικά αίτια, που δικαιολογούν την απαγόρευση, αλλά για τι υπόλοιπες και κυρίως το διαζύγιο, δεν υπάρχουν τέτοιοι λόγοι.

Ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των απαγορεύσεων είναι ότι  με τον τρόπο αυτό αυξήθηκε υπερβολικά ο αριθμός Χριστιανών, που πέθαιναν ή έφταναν σε μεγάλη ηλικία χωρίς να έχουν κληρονόμους. Αυτό συνοδεύτηκε από ένα μεγάλο αριθμό “εθελοντικών” δωρεών χρηματικής και κτηματικής περιουσίας  προς την Εκκλησία, η οποία με τον τρόπο αυτό απέκτησε την τεράστια περιουσία και δύναμη που γνωρίζουμε.

Να λοιπόν ποια είναι η κύρια αιτία της αντίθεσης της Εκκλησίας επί πολλούς αιώνες στο διαζύγιο.  Και μπορεί σήμερα αυτό να έχει ξεπεραστεί σε μεγάλο βαθμό (μην ξεχνάμε κάποιες καθολικές κοινωνίες), αλλά για πάρα πολύ καιρό δούλεψε εξαιρετικά αποτελεσματικά για τα συμφέροντα της Εκκλησίας.

* Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις ήταν η ανάγνωση του πολύ καλού βιβλίου “The Origins of Political Order” του  Francis Fukuyama.

Προσοχή στα υποδήματα…

Οι άνθρωποι είναι έτσι φτιαγμένοι που μέσα σε ένα σαλόνι μπορείτε να είστε λασπωμένος παντού, εκτός από τα υποδήματα.

Δεν σας ζητούν εκεί για να σας κάνουν αποδεκτό παρά μόνο ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να είστε άσπιλοι. Στη συνείδηση και την ηθική; Όχι, βέβαια, μόνο στις μπότες.

Victor Hugo, “Les Misérables.

Το κουράγιο και η ομορφιά

Ίσως το κουράγιο είναι όπως η ομορφιά. Μια όμορφη γυναίκα γερνάει και βλέπει αυτό που έχει χαθεί. Οι άλλοι βλέπουν ότι έχει απομείνει.

Από το “The Noise of Time” του Julian Barnes.

Εύφλεκτη η απόσταση

Aσυγχώρητη Aπροσεξία

να μου στείλεις επὶ χάρτου εφημερίδας

ολοσέλιδη τη φωτογραφία σου

μὲ αναμμένο τὸ τσιγάρο της.

Αν έπιανε φωτιὰ η παραλαβή;

Ποιὰ πυροσβεστικὴ

ψυχραιμία εiς μάτην θα καλούσα

σε ποιὸ διανυκτερεύον έγκαυμα

θα έτρεχα ανήμπορο εγὼ χαρτὶ καμένο

σε ποιαν εξαντλημένη θεραπεία

σε ποιαν αποζημίωση μετά.

Ασφάλεια αναθρώσκοντος καπνοῦ

δεν έχω κάνει.

Κική Δημουλά

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Ήταν σίγουρος ότι ήταν εκείνη, η Λυδία. Αν και την έβλεπε από πίσω, η κορμοστασιά, το περπάτημα, η κίνηση του κεφαλιού και το χρώμα των μαλλιών δεν άφηναν καμιάν αμφιβολία. 

Βάδιζε προς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον και προς τη δυτική πλευρά του αχανούς αεροδρομίου. Προφανώς δεν τον είχε δει. Κρατούσε μόνο μια μικρή τσάντα, άρα μάλλον βρίσκονταν ανάμεσα από πτήσεις. 

Πόσα χρόνια είχε να τη δει; Δώδεκα, δεκατρία; Η τελευταία φορά ήταν σε ένα άλλο αεροδρόμιο, σε μιαν άλλη ήπειρο…Ακόμη θυμάται τα ειπωμένα τότε πικρά λόγια. Το αβάσταχτο βάρος εκείνου του αποχωρισμού τον στοίχειωνε για χρόνια…

Σκέφτηκε να προχωρήσει προς το μέρος της, είχε χρόνο μέχρι την αναχώρηση της δικής του πτήσης. Είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα διστακτικά βήματα. Ένιωσε μια λαχτάρα για προσέγγιση, ξεχασμένες στιγμές αναβίωσαν μέσα στο μυαλό του, κάπως τα χρόνια που πέρασαν έμοιαζε να μην έχουν καμιά σημασία. Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι, δεν ήταν; 

Το κινητό του χτύπησε και στην οθόνη εμφανίστηκε η εικόνα της γυναίκας του, ενώ στην απέναντι γιγαντοαφίσα η χαμογελαστή καλλονή, που διαφήμιζε μια καινούργια σειρά υπολογιστών τον παρότρυνε να αφήσει πίσω του το παρελθόν. Τότε ξαφνικά πρόσεξε ότι η γυναίκα που ακολουθούσε φορούσε κόκκινα παπούτσια.

Ένα περίεργο αίσθημα που κάποιος ψυχολόγος μπορεί να το ονόμαζε βαθιά ανακουφιστική θλίψη τον κατέλαβε. Τα κόκκινα παπούτσια απέκτησαν υπερφυσικές διαστάσεις στη συνείδησή του. Προσπαθώντας να θυμηθεί , αλλά κυρίως να πείσει τον εαυτό του, ότι δεν είχε δει ποτέ τη Λυδία με κόκκινα παπούτσια στα τρία χρόνια της σχέσης τους, πάτησε το κουμπί απάντησης του κινητού του μετά το τέταρτο κουδούνισμα και άφησε τα κόκκινα παπούτσια και τη γυναίκα που τα φορούσε να απομακρυνθούν…

ΕΜΠΝΕΥΣΗ

ΕΜΠΝΕΥΣΗ

Η επιφάνεια του γραφείου λεία και στιλπνή. Ο υπολογιστής ανοιχτός και έτοιμος να υποδεχτεί τις λέξεις. Η θέση του σώματος κατάλληλη, η καρέκλα αρκετά αναπαυτική, στη δεύτερη οθόνη εναλλάσσονται όμορφες εικόνες…  

Όλα έτοιμα για το γράψιμο, εκτός από εκείνη τη μεγάλη απούσα, που παραμένει αθέατη και  απρόσιτη. Ίσως έχει κι εκείνη απορροφηθεί από τους εξαίσιους αντιπερισπασμούς.

Όταν συναντούνται δύο τελειότητες...

Monica Bellucci και Leonard Cohen: Dance Me To The End Of Love