ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Με τις πιο θερμές μου ευχές για ένα ευτυχισμένο και δημιουργικό 2014!
Και μια Ελλάδα καλύτερη, δηλαδή με καλύτερους Έλληνες!

Bleeding Edge του Thomas Pynchon

Το τελευταίο βιβλίο του Thomas Pynchon, που θεωρείται ίσως ο μεγαλύτερος εν ζωή συγγραφέας των Η.Π.Α. κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2013.

Ένα έργο που σίγουρα θα ενθουσιάσει τους φανατικούς του αναγνώστες, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα προβληματίσει όλους εκείνους που θα προσπαθήσουν να τον διαβάσουν για πρώτη φορά.

Ο συγγραφέας του Gravity's Rainbow και του Against the Day επανέρχεται με ένα βιβλίο στο οποίο επιδιώκει να συνδυάσει όλα όσα χαρακτηρίζουν την αμερικάνικη ή για να είμαι πιο σωστός τη νεοϋορκέζικη “κουλτούρα” μέσα από μια ντεντεκτιβίστικη ιστορία με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα και με ένα σημαντικό αριθμό δευτεραγωνιστών, που κάποιος πρέπει να προσπαθήσει αρκετά για να κρατήσει λογαριασμό για το ρόλο τους στην ιστορία. Όλα αυτά με φόντο την τρομοκρατική επίθεση της 11ης του Σεπτέμβρη του 2001 και με μια ισχυρή δόση θεωριών συνωμοσίας και του ρόλου της επίσημης και ανεπίσημης ηγεσίας των Η.Π.Α. στο γεγονός.

Πράκτορες, σκοτεινοί και αδίστακτοι επιχειρηματίες, κατάσκοποι, πειρατές του κυβερνοχώρου, ακτιβιστές και άλλοι πολλοί παρελαύνουν, ενώ οι αναφορές σε καλλιτέχνες, μουσικές επιτυχίες, κινηματογραφικά έργα και τηλεοπτικές σειρές είναι ατέλειωτες και προκαλούν δέος σε όποιον δεν είναι γνώστης των αμερικάνικων -και όχι μόνο- καλλιτεχνικών δρωμένων της τελευταίας πεντηκονταετίας.

Και βέβαια πρέπει να επισημανθεί, αφού παίζει καταλυτικό ρόλο στη δραματουργία του συγγραφέα, η καθοριστική παρουσία του διαδικτύου, όχι απλά αυτού που όλοι γνωρίζουμε, αλλά ενός βαθιά κρυμμένου και προστατευμένου κυβερνοχώρου, που είναι μόνο για τους “παρανοϊκούς” ειδήμονες και όπου η έννοια του χώρου και ιδιαίτερα του χρόνου είναι απόλυτα σχετικά και οι συνομιλίες ζώντων και πεθαμένων είναι όχι απλά επιθυμητή, αλλά επιβεβλημένη. 

Είναι ένα βιβλίο που για να κατανοηθεί και επομένως για να αγαπηθεί πρέπει να διαβαστεί με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, με συνεχή αναζήτηση των με κρυπτικό τρόπο ερριμένων εδώθε και εκείσε αναφορών.

Θα μου πείτε: είναι αυτό η απόλαυση του διαβάσματος, αυτό που επιζητεί κανείς όταν ανοίγει ένα μυθιστόρημα; 

Η άποψή μου είναι ότι αυτή ακριβώς είναι η κληρονομιά που άφησε ο James Joyce και που από τότε έχει βρει αξιόλογους μιμητές, ένας από τους οποίους είναι και ο Pynchon (όπως και ο DeLillo κατ’ εξοχήν και λιγότερο ο Franzen). Είναι απλά ένα άλλο είδος αναγνωστικής απόλαυσης, που απαιτεί πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή του αναγνώστη, που θα τη χαρακτήριζα ότι στοχεύει περισσότερο σε μια διανοητική και όχι τόσο αισθητική ικανοποίηση.

Και τι μας αφήνει στο τέλος η ανάγνωση του Bleeding Edge*; Που καταλήγει αυτή η τόσο πολυπλόκαμη ιστορία; Ας μην πω περισσότερα, για να μην αποθαρρύνω όσους θα επιθυμούσαν να μπουν στον κόσμο της Νέας Υόρκης του Pynchon. 

Και ας ρυθμίσουν ανάλογα το μέγεθος του καλαθιού τους σύμφωνα με τις εξαιρετικά άλλωστε υπερτιμημένες απαιτήσεις της νεοϋορκέζικης αγοράς.

* Η έκφραση “Bleeding Edge” χαρακτηρίζει, όπως εγώ τουλάχιστο το εξέλαβα, την τεχνολογία αιχμής, που εξελίσσεται με πολύ γοργό ρυθμό και επομένως ενέχει κινδύνους (οικονομικούς κυρίως αλλά όχι μόνο) για όσους την ενστερνίζονται.

Ο Thomas Pynchon γεννήθηκε το 1937 και ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για την ιδιωτική ζωή του, αφού κάνει μεγάλη προσπάθεια να μένει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν έχει καμιά επαφή με τα μίντια για 40 χρόνια περίπου. Οι μόνες φωτογραφίες του που κυκλοφορούν είναι από τα σχολικά του χρόνια και ο τόπος διαμονής του παραμένει άγνωστος.

Καλό Ταξίδι στο Νίκο Δημητράτο!

Έφυγε από τη ζωή μια αυθεντική φωνή, που πολλούς από μας σημάδεψε εκεί στα χρόνια μετά τη χούντα. Ο Νίκος Δημητράτος.

Εδώ σε δύο από τις καλύτερες εκτελέσεις του πρώτα στο τραγούδι "Αυτές οι ξένες αγκαλιές" του Ηλία Ανδριόπουλου, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, που έγινε πιο πολύ γνωστό από τη φωνή της Άλκηστης Πρωτοψάλτη και στη συνέχεια στο " Ήρθε ο καιρός" του Σταύρου Ξαρχάκου σε στίχους του Νίκου Γκάτσου.

Το πρώτο από τα δύο σας το πρότεινα πρόσφατα με τη φωνή της Θεοδώρας Μπάκα, αλλά νομίζω ότι αξίζει να ακουστεί ξανά.

Η Λέξη της Χρονιάς για το 2013

Κάποια ιστολόγια προκηρύσσουν κάθε χρόνο διαγωνισμό για τη Λέξη της Χρονιάς, εκείνη δηλαδή που κυριάρχησε στα μίντια και τα στόματα των ανθρώπων στη διάρκεια του χρόνου. 

Ένας τέτοιος διαγωνισμός είναι σε εξέλιξη και στο ιστολόγιο “Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία”. 

Εκεί αναφέρεται ότι: 

“Δεν νομίζω πάντως να δυσκολευτούμε να βρούμε και φετινές λέξεις -ίσως το πιο δύσκολο θα είναι να μη βρούμε δυσοίωνες λέξεις. Χωρίς να θέλω να σας επηρεάσω, μερικές προφανείς επιλογές είναι θαρρώ το πρωτογενές πλεόνασμα (κάνουμε δεκτές και σύμπλοκες λέξεις), το σαξές στόρι  (γίνονται δεκτοί και ξενικοί όροι), η διαθεσιμότητα και η κινητικότητα που βέβαια, ενώ ήταν λέξεις από ουδέτερες έως θετικές έχουν εξελιχτεί σε απαίσιες, φυσικά οι απολύσεις και (θα το δεχτούμε κι αυτό, αφού είναι ένας όρος) ο ενιαίος φόρος ακινήτων.  Και μια και είπαμε για ακίνητα, πολύ ακούστηκαν επίσης οι πλειστηριασμοί (και πρώτης κατοικίας) και φοβάμαι μήπως ακουστούν περισσότερο τη χρονιά που έρχεται.”

Η προθεσμία για την υποβολή προτάσεων έχει λήξει και η ψηφοφορία είναι ήδη σε εξέλιξη μέχρι και την παραμονή της πρωτοχρονιάς.

Είναι ευνόητο ότι οι άνθρωποι με τους όρους και τις προθεσμίες που έβαλαν έχασαν το μεγάλο κελεπούρι ή ίσως ο Βενιζέλος τους τη φύλαγε για το τέλος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία: η λέξη “εκτσογλανισμός” είναι η λέξη της χρονιάς για το 2013!

Μουσική Πρόταση: Iyeoka- Simply Falling

H Iyeoka Okoawo είναι μια Νιγηρο-αμερικανή ποιήτρια και τραγουδίστρια με έντονη κοινωνική-ακτιβιστική δράση.

Ζωή...

Ένας ενδιαφέρων χαρακτηρισμός της ζωής:

Ζωή. Πλέρια και όχι αρκετή. Ο φόβος ότι θα τελειώσει κάποια μέρα και ο φόβος ότι αύριο θα είναι το ίδιο με το χθες.

Από το “Ο Ράμπιτ είναι πλούσιος” του John Updike.

Ένα ακόμη χρυσό ηλιοβασίλεμα του Δεκέμβρη...

Αν τραβάς φωτογραφίες μάλλον θα ξεχάσεις αυτά που βλέπεις!

Σας παραθέτω τα συμπεράσματα μιας μελέτης, που εξέτασε τις διαφορές στην ακρίβεια των αναμνήσεων των επισκεπτών ενός Μουσείου, ανάλογα με το αν έπαιρναν φωτογραφίες των πινάκων ή αν απλά τους παρατηρούσαν. Η εξέταση έγινε την επόμενη μέρα από την επίσκεψη.

1) Οι επισκέπτες του Μουσείου που φωτογράφιζαν τους πίνακες κρατούσαν λιγότερο στο μυαλό τους το περιεχόμενο από εκείνους που απλά τους παρατηρούσαν.

2) Αυτό μπορούσε να μεταβληθεί, εάν αυτοί που φωτογράφιζαν στη συνέχεια έβρισκαν το χρόνο να ασχοληθούν και να παρατηρήσουν τις φωτογραφίες.

3) Αυτοί που έκαναν ζουμ σε ορισμένες λεπτομέρειες των πινάκων κρατούσαν στη μνήμη τους περισσότερα στοιχεία, όχι απλά από τα σημεία στα οποία έκαναν ζουμ, αλλά συνολικά από τους συγκεκριμένους πίνακες.

Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο έγκριτο επιστημονικό περιοδικό Psychological Science.

Η ζωή και το έργο ως παράδειγμα…

Ο Βάσκος συγγραφέας Sabino Arana (1865-1903) θεωρείται ο πατέρας του βασκικού εθνικισμού, αφού υπήρξε άλλωστε ο ιδρυτής του Βασκικού Εθνικιστικού Κόμματος.   

Στο τελευταίο του έργο Libe, αναφέρεται σε μια νέα από τη χώρα των Βάσκων, που προτιμά να πεθάνει παρά να παντρευτεί έναν Ισπανό.

Ο ίδιος παντρεύτηκε μια απλή χωριάτισσα από τη χώρα του κυρίως για την “καθαρότητα του αίματός της”. Όταν ο Arana πέθανε, η γυναίκα του δεν έχασε πολύ χρόνο και παντρεύτηκε έναν Ισπανό αστυνομικό.

Μουσική Πρόταση: Barcarole του Jaques Offenbach

Ένα όμορφο κομμάτι του Γαλλογερμανού συνθέτη Jaques Offenbach (1819-1880) από τις Anna Netrebko (Ρωσσία, soprano) και Elina Garanca (Λιθουανία, mezzo-soprano). 

Δύση...

Η χθεσινή δύση του Ήλιου, από το iPhone μου

Τι ωραία που είναι....

Τι ωραία που είναι να έχεις ψευδαισθήσεις! Να έχεις την πίστη ότι αυτό το κακό συνονθύλευμα που μας κυβερνά σήμερα θα αντικατασταθεί από μια προοδευτική κυβέρνηση, που θα κάνει τη χώρα να ορθοποδήσει! Να φαντασιώνεσαι ότι από την μετριότητα και τα στείρα μυαλά μπορούν να ανθίσουν σκέψεις και ιδέες! Να επαναλαμβάνεις τα τσιτάτα του μεγάλου διανοητή και να συγκινείσαι-αν είναι δυνατόν- από αυτά. 

Αλλά έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος. Γελαστός και πάντα γελασμένος! 

The Corrections του Jonathan Franzen

Θεωρώ τις “Διορθώσεις” το καλύτερο μέχρι τώρα βιβλίο του Franzen, σίγουρα καλύτερο από το πιο πρόσφατο “Freedom”. 

Πρόκειται για την ιστορία μιας οικογένειας που ζει στις μεσοδυτικές Η.Π.Α., της οποίας την πορεία ακολουθεί στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Μέσα από τη διήγηση αυτή ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να σχολιάσει όλες τις εκφάνσεις της ζωής στις Η.Π.Α. για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, με ιδιαίτερη έμφαση στις οικονομικές εξελίξεις και τις “διορθώσεις”, που κατά διαστήματα είχαν επιχειρηθεί.

Ακόμη πιο σημαντικές ήταν όμως οι προσπάθειες για “διορθώσεις”, που οι πέντε πρωταγωνιστές του βιβλίου προσπαθούν να κάνουν στην πορεία της ζωής τους. O Alfred και η Enid και τα παιδιά τους, ο Gary, ο Chip και η Denise. Ιστορίες ζωής, που παρά το δραματικό στοιχείο, το απαραίτητο για τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος, δεν απέχουν καθόλου από την πραγματικότητα και θα μπορούσαν να είναι στοιχεία παρμένα από αληθινές βιογραφίες.

Κεντρικός ιστός της ιστορίας είναι η προσπάθεια της Enid να συγκεντρώσει όλη την οικογένεια για τα Χριστούγεννα, που όλοι λίγο-πολύ ξέρουν ότι θα είναι τα τελευταία που θα κάνουν όλοι μαζί.

Το μεγάλο ταλέντο του Franzen στο λόγο και η εξαιρετική δυνατότητα ανάλυσης -μέχρι κορεσμού θάλεγα- των πέντε τόσο διαφορετικών χαρακτήρων των πρωταγωνιστών του είναι αναμφισβήτητα τα μεγάλα πλεονεκτήματα του έργου. Διαβάζοντάς το έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις τους ανθρώπους αυτούς απέναντί σου, καθώς επιχειρηματολογούν και δεν μπορείς να μην τους συμπαθήσεις, όσο κι αν γνωρίζεις ότι όλες τους οι προσπάθειες να “διορθωθούν” είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. 

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2001 και έχει πάρει δυο σημαντικά βραβεία στις Η.Π.Α. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (και στα ελληνικά), ενώ έχει γυριστεί και ταινία το 2012.

Τάσος ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ... Η μεγάλη νοσταλγία

Τ` άλλα ειπώθηκαν σιγανά σαν προσευχή: "Φίλιππε,

        θεία Ρόζα, Άννα..."

αλλά τι σημασία έχουν τα ονόματα αφού είμαστε όλοι

       ξένοι και το σκοτάδι έρχεται καθώς νυχτώνει

αν όχι για να κρύψει κάποιο μεγάλο μυστικό.

Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που πότε δεν ζήσαμε

                        κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας...

Επίσημη γλώσσα της Ευρώπης

The European Commission has just announced an agreement whereby English will be the official language of the European Union rather than German, which was the other possibility. 

As part of the negotiations, the  British Government conceded that English spelling had some room for  improvement and has accepted a 5- year phase-in plan that would become  known as "Euro-English". 

In the first year, "s" will  replace the soft "c".. Sertainly, this will make the sivil servants jump  with joy. The hard "c" will be dropped in favour of "k". This should  klear up konfusion, and keyboards have one less letter.

There  will be growing publik enthusiasm in  the sekond year when the troublesome "ph" will be replaced with "f"..  This will make words like fotograf 20%  shorter. 

In the 3rd year, publik akseptanse of the new spelling be expekted to reach the stage where more komplikated changes are possible. 

Governments will enkourage the removal of double letters which have always ben a deterent to akurate  speling. 

Also, al wil agre that the horibl mes of the silent "e" in the languag is disgrasful and it should go  away. 

By the 4th yer people wil be reseptiv to steps such  as replasing "th" with "z" and "w" with "v". 

During ze fifz  yer, ze unesesary "o" be dropd from  vordskontaining "ou"  and after ziz fifz yer, ve vil hav a reil  sensi bl riten styl. 

Zer vil be no mor trubl or difikultis and evrivun vil find it ezi TU understand ech oza. Ze drem of a united urop vil finali  kum tru. 

Und efter ze fifz yer, ve vil al be speking German like zey vunted in ze forst plas.

(Αναδημοσίευση)