Ευχές!

Εύχομαι στους λίγους αλλά φανατικούς αναγνώστες της ιστοσελίδας να είναι το 2013 μια

Καλή Χρονιά Με Υγεία και Προκοπή.

Απολογισμός (και απάντηση στο κουίζ)

Νάμαστε, λοιπόν, στην αλλαγή ενός ακόμη χρόνου. Ήταν το 2012 χωρίς αμφιβολία ένας από τους χειρότερους, που έζησε η δική μου γενιά και είμαι σίγουρος, ότι το ίδιο ισχύει και για πολλούς νεότερους. 'Ισως οι μεγαλύτεροι από μένα, που έζησαν τα χρόνια της κατοχής και του εμφύλιου, θα έχουν να προβάλουν κάτι χειρότερο.

Αυτό που σαν καταχνιά σκεπάζει την ατμόσφαιρα των ημερών είναι το απύθμενο βάθος της διαφθοράς, στο οποίο είναι βυθισμένη η χώρα. Διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, από τους ηγέτες της μέχρι τους πρόθυμα συμμετέχοντες με τις όποιες δυνατότητές τους απλούς πολίτες. Μια καταχνιά, που αναρωτιέμαι με ποιο τρόπο θα διαλυθεί, καθώς δεν μπορώ να πω ότι διαπιστώνω να υπάρχει βούληση για σοβαρές, καθοριστικές ενέργειες προς την κατεύθυνση αυτή.

Και ναι μεν ακούω αρκετούς "συνειδητοποιημένους" ανθρώπους να δηλώνουν ότι επιθυμούν διακαώς να καταπολεμηθεί η διαφθορά, αλλά σπάνια ή μάλλον ποτέ δεν την εντοπίζουν στο δικό τους άμεσο περιβάλλον. Συνήθως είναι ένα φαινόμενο, που αφορά άλλους, που βρίσκονται μακρύτερα, ψηλότερα, χαμηλότερα, δεξιά μας, αριστερά μας, πάντως κάπου αλλού!! Βολές κατά ριπές με διαφθορά, αλλά εμείς περνάμε ανάμεσά τους άθικτοι και κριτικάροντας. 

Σύμφωνα λοιπόν με γενική ομολογία η διαφθορά υπάρχει παντού στην Ελλάδα, αλλά όχι σε ότι αφορά τον καθένα από μας, όπως αποδεικνύεται περίτρανα από όλες ανά το πανελλήνιο συζητήσεις. Αυτό σημαίνει ότι στην πράξη δεν μπορείς να τη βρεις πουθενά!

Και αυτή είναι η απάντηση στο χθεσινό κουίζ. Μια απάντηση που δείχνει σε όλο της το μεγαλείο ότι καμιά αλλαγή δεν θα έρθει αν δεν συνειδητοποιήσουμε όλοι μας τη μεγάλη, προσωπική μας ευθύνη. Και αν δεν αρχίσουμε αυτή την κρίσιμη ώρα, να παίρνουμε τις πρώτες μας τολμηρές αποφάσεις. 

Καμιά ανοχή από εδώ και πέρα σε όλα αυτά τα φαινόμενα που καταδικάζουμε και παράλληλα συντηρούμε επί δεκαετίες "ως κόριν οφθαλμού".

Ένα πανελλήνιο κίνημα μηδενικής ανοχής στη διαφθορά είναι σήμερα το ζητούμενο και το μεγαλύτερο στοίχημα για το 2013.

Κουίζ για το χρονοβασίλεμα

Ένα πανεύκολο κουίζ θα σας βάλω σήμερα:

Ποιο είναι εκείνο το φρούτο που στην Ελλάδα φυτρώνει παντού αλλά δεν μπορείς να το βρεις πουθενά;

Η απάντηση αύριο.

Μερικά ακόμη ηλιοβασιλέματα

La Strada

Σήμερα λέω να θυμηθούμε μια από τις ωραιότερες ταινίες του κινηματογράφου, από την εποχή που οι ταινίες μπορούσαν ακόμη να συγκινήσουν.

Πρόκειται για το La Strada του Federico Fellini (1954) με την μουσική υπόκρουση του Nino Rota και τους θαυμάσιους Anthony Quinn και (ιδιαίτερα) Gulietta Masina.

Εξαιρετική ταινία, υπέροχη μουσική και λαμπρές εκτελέσεις.

Διανοούμενοι. Παραίτηση ή συμβιβασμός;

Έχει αρκετές φορές τεθεί το ερώτημα: Που είναι οι διανοούμενοι σε περιόδους κρίσης; Γιατί δεν παίζουν έναν ενεργό, ηγετικό ρόλο; 

Κατ' αρχήν θεωρώ το ερώτημα πολύ ασαφές. Προϋποθέτει μια συμφωνία στον ορισμό του διανοούμενου, που αμφιβάλλω αν υπάρχει. Μην ξεχνάμε ότι παντοτινό και ιδανικό πρότυπο αποτελεί ο Εμίλ Ζολά και η θαρραλέα του στάση ("Κατηγορώ"...) στην υπόθεση του άδικα καταδικασμένου Ντρέιφους. Τη δική του δημόσια τοποθέτηση ακολούθησε καταιγισμός θέσεων και αντιθέσεων και όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Από τότε πολλοί "άνθρωποι του πνεύματος" πήραν θέση σε σοβαρά πολιτικά και κοινωνικά θέματα, με αρκετή ή όχι επιτυχία και απήχηση. 

Η σημερινή έννοια του πνευματικού ανθρώπου δεν είναι τόσο ξεκάθαρη, όσο τότε στα τέλη του 19ου αιώνα. Είναι πχ διανοούμενος ο αρθρογράφος μιας εφημερίδας; 'Ένας πετυχημένος μουσικοσυνθέτης ή τραγουδοποιός ή ηθοποιός; Και γιατί όχι ο Διευθυντής μιας τράπεζας ή μιας Εταιρείας; 

Αλλά ας υποθέσουμε ότι διανοούμενοι είναι όλοι αυτοί, που έχουν το "προνόμιο", με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να έχουν το αυτί της κοινής γνώμης, χωρίς να είναι επαγγελματίες της πολιτικής. 

Γιατί δεν μιλούν; Σημαίνει υποταγή και συμβιβασμό; Ή μήπως απλή ανθρώπινη κόπωση; Παραίτηση που οφείλεται στην επίγνωση της αναποτελεσματικότητας και του μάταιου των όποιων προσπαθειών; 

Η απάντηση δεν είναι εύκολη και σίγουρα δεν είναι η ίδια σε όλες τις περιπτώσεις. Άλλωστε έχουν αλλάξει και οι εποχές. 

Και πριν κατηγορήσουμε κάποιους ας αναλογιστούμε την αντίδραση του ίδιου του Ντρέιφους, που αρκετά χρόνια μετά την περιπέτειά του, όταν ήταν πια ελεύθερος και "δικαιωμένος, του ζητήθηκε να υπογράψει μια διακήρυξη για την σωτηρία των καταδικασμένων σε θάνατο στις ΗΠΑ Σάκκο και Βαντσέτι. Αρνήθηκε κατηγορηματικά. 'Ήταν άραγε στην περίπτωση αυτή παραίτηση ή συμβιβασμός; 

Ενδιαφέροντα άρθρα

Δυο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα ξεχώρισα χθες στο Protagon.gr

Επειδή είναι μακροσκελή, ιδιαίτερα το πρώτο, σας παραθέτω τους συνδέσμους, για όσους δεν τα είδαν.
Πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστούν.

Ένα πολύ καλό άρθρο-ανάλυση  του Γιάννη Βαρουφάκη για το θάνατο της Σοσιαλδημοκρατίας.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=20740

Και ένα επίσης καλό άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη για το λάθος του Στουρνάρα και τους απίθανους Έλληνες δικαστές.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=20741

Θα τολμήσουν τώρα;

Δυστυχώς έχω ξαναγράψει για το ίδιο θέμα. Για την άνετη οπλοκατοχή στις ΗΠΑ. Αυτή τη φορά το μακελειό έγινε σε ένα δημοτικό σχολείο με 20 παιδάκια νεκρά! Το σύνολο των θυμάτων είναι τουλάχισοτν 27!

Ο Πρόεδος Ομπάμα αυτή τη φορά "τόλμησε" να πει ότι πρέπει να μιλήσουμε για την οπλοκατοχή.

Κάτι που δεν έθιξε ΚΑΘΟΛΟΥ στην προ των εκλογών περίοδο, με το φόβο της σύγκρουσης με το πανίσχυρο λόμπυ που υποστηρίζει το απαράβατο δικαίωμα του πολίτη να φέρει όπλα. Και που στηρίζεται σε μια εξόχως αμφισβητούμενη φράση στο αμερικάνικο σύνταγμα, που γράφτηκε σε άλλες εποχές και με εντελώς διαφορετικές συνθήκες.

Ο Πρόεδρος αυτή τη φορά αναφέρθηκε στα πανίσχυρα συμφέροντα που στηρίζουν την οπλοκατοχή.

Θα μπορέσει να πάει το θέμα παραπέρα; Αν δεν γίνει κάτι τώρα, πότε θα γίνει;

Εκτός αν ο φόβος της αναμέτρησης με το πανίσχυρο λόμπυ δεν είναι μόνο "πολιτικός", αλλά και "ανθρώπινος".

Με μια πιρόγα- Άλκης Αλκαίος

Πέθανε σήμερα ο Άλκης Αλκαίος ένας μεγάλος ποιητής και στιχουργός.

Ιδιαίτερα σημαντική η συνεργασία του με τον Θάνο Μικρούτσικο.

Εδώ το Ερωτικό (Με μια πιρόγα) με καταπληκτικούς, ανεπανάληπτους στίχους.

Υπάρχουν αρκετές εκτελέσεις πολύ καλές, αλλά προτίμησα την πρώτη του Μανώλη Μητσιά. Λιτή και ουσιαστική.

Οι στίχοι:

Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις

τις ώρες που αγριεύει η βροχή

στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις

και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί

μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου

σου `φερα απ΄ τους Δελφούς γλυκό νερό

στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου

και πριν προλάβω τρις να σ΄ αρνηθώ

σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη

και την τρελή σου κυνηγάει σκιά

πώς να ημερέψει ο νους μ΄ ένα σεντόνι

πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά

αγάπη που σε λέγαμ΄ Αντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει

και σε ποιο γαλαξία να σε βρω

εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι

κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό

που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

Ουράνιες ζωγραφιές

Πρωινές και εσπερινές όψεις του ουρανού από το δωμάτιό μου στο Μαλάκι...

Παιχνιδίσματα ανάμεσα στο φως του ήλιου, που ανατέλλει ή δύει και τα σύννεφα...

Dave Brubeck-Take Five

Πριν λίγες μέρες στις 5 Δεκεμβρίου πέθανε σε ηλικία 92 ετών ο μεγάλος της τζαζ Dave Brubeck.
Ας θυμηθούμε τη μεγάλη του επιτυχία Take Five. Είναι από ζωντανή εμφάνιση του 1966 στη Γερμανία και ο ίδιος είναι στο πιάνο, ενώ στο σαξόφωνο είναι ο Paul Desmond.
Έτσι για να ξανάρθουν στο νου κάποιες όμορφες στιγμές!

Γιατροί φαιοχίτωνες;

Η Χρυσή Αυγή ξεκινά τη δημιουργία ιατρείων, που θα προσφέρουν υπηρεσίες μόνο σε Έλληνες, τους "Γιατρούς με Σύνορα". Το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλει το γεγονός και φαντάζομαι και πολλές άλλες πολιτικές δυνάμεις το καταδικάζουν. 

Δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι θα υπάρξει γιατρός, που θα αρνηθεί παροχή υπηρεσιών σε κάποιον συνάνθρωπο λόγω ράτσας.

Κάποιοι μίλησαν ότι ζητούνται "γιατροί με ζουρλομανδύα".

Γιατί άραγε; ¨Ενας φαιός χιτώνας δεν αρκεί;

Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες

Ένα ενδιαφέρον άρθρο από τον Τάκη Μϊχα στο Protagon.gr. Είναι τάχα αυτή η λύση;

Διαβάζω τον τελευταίο καιρό διάφορες αναλύσεις για την δημιουργία «νέου» πόλου, για τις  συγκλίσεις και αποκλίσεις φιλελευθέρων, σοσιαλδημοκρατών, αριστερών, διαβάζω δηλαδή κείμενα  κατά τα άλλα αξιόλογων ατόμων και διερωτώμαι: Πού ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν έχουν καταλάβει τίποτα; Δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από τις εξελίξεις των τριών τελευταίων ετών; Εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι μία δυτικοευρωπαϊκή χώρα όπου η πολιτική κρίνεται μόνο με βάση τις ιδέες και την δύναμη των επιχειρημάτων;

Όπως είναι φανερό οι δυνάμεις – και οι ηγετίσκοι - πού ευνοήθηκαν από τα γεγονότα των τελευταίων τριών ετών, χρησιμοποίησαν πέρα από λόγια και … πράξεις. Έφτασαν μέχρι του σημείου να ενσωματώσουν μορφές βίας στην στρατηγική τους (λεκτικής ή πραγματικής) τρομοκρατώντας τους «καθώς πρέπει» αντιπάλους τους.  Έτσι κατάφεραν να εμπνεύσουν φόβο στην κοινωνία αλλά και να μονοπωλήσουν σχεδόν όλους τους δημόσιους χώρους, πλατείες, δρόμους και να αφαιρέσουν από τους αντιπάλους τους την δυνατότητα της δημόσιας παρουσίας σε «στρατηγικά σημεία» (π.χ. ΑΕΙ και ΔΕΚΟ).

Και τί έκαναν οι «εκσυγχρονιστές» και «φιλελεύθεροι» πολιτικοί ενώπιον αυτών των εξελίξεων; Αντί να κινητοποιήσουν τους οπαδούς τους και να απαντήσουν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο περιορίζονταν στο να βγάζουν θλιβερές ανακοινώσεις τους στιλ «Μπαμπά μας έκαναν ντά!». Είναι σαν να μην θέλουν να τα δουν όλα αυτά και αρκούνται σε συζητήσεις σε κεντρικά βιβλιοπωλεία για το αν μπορεί να υπάρξει σύγκλιση μεταξύ της φιλελεύθερης και της σοσιαλδημοκρατικής  αντίληψης. Δεν θέλουν να δουν ότι σε χώρες όπως η Ελλάδα η σύγκρουση και πολλές φορές η βία, όχι απλά είναι πια συστατικό στοιχείο της πολιτικής διαδικασίας αλλά και  δυστυχώς, αποδίδει πλουσιοπάροχα. Εμμένοντας στις φαντασιώσεις τους όχι απλά αποπροσανατολίζουν ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων αλλά στην ουσία διογκώνουν το κύμα των ανθρώπων πού τρέχει να ζητήσει «προστασία» από τα «νέα αφεντικά».

Αν θέλετε να παίξετε κάποιο ρόλο αγαπητοί «ευρωπαϊστές» -αν και είναι πια αργά- ξεχάστε τον Σεν, την Ροθτσαιλτ, τον Κρούγκμαν κλπ. Ξεχάστε τις συζητήσεις περί «ευτυχίας και κοινωνικής ανισότητας», περί «ευρωπαϊκής προοπτικής» και ανάλογα χαζοχαρούμενα. Αν θέλετε να μελετήσετε κάποιον πηγαίνετε πίσω στον μεγαλύτερο πολιτικό διανοητή στην ιστορία, το συγγραφέα του Λεβίαθαν και αφού τον μελετήσετε (σε συνδυασμό ίσως με τον Μπλανκί) τότε ίσως να καταλήξετε σε ορισμένα σοβαρά συμπεράσματα για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να οργανωθεί  η πάλη εναντία σε κάθε μορφή τρομοκρατίας. Αλλιώς θα παραμείνετε ένα ενδιαφέρον ελιτίστικο περιθώριο που απλά θα συνεχίσει να αποτελεί το κατ εξοχή αντικείμενο της λοιδορίας από τους νέους Capo.  

Η γλώσσα του σώματος

Η αναγνώριση των διαθέσεων των άλλων απέναντί μας, εάν δηλαδή διάκεινται ευνοϊκά ή όχι έχει τεράστια σημασία και όπως είναι φυσικό έχει υποστεί την επεξργασία του μηχανισμού της εξέλιξης. Είναι ευνόητο ότι η ίδια η επιβίωση, ιδιάιτερα των μακρυνών προγόνων μας, αλλά όχι μόνο, μπορούσε να κινδυνεύσει εάν δεν γίνονταν κατανοητές οι διαθέσεις των άλλων ανθρώπων απέναντί τους έγκαιρα και δεν έπαιρναν τα κατάλληλα μέτρα. 

Για πολλά χρόνια υπήρχε η αντίληψη ότι ο κυριότερος τρόπος για να αντιληφθεί κανείς τη συγκινησιακή κατάσταση των άλλων ήταν η έκφραση του προσώπου και δευτερευόντως οι κινήσεις του, αυτό δηλαδή που λέμε η γλώσσα του σώματος.

Και όμως. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι ο ασφαλέστερος τρόπος αναγνώρισης της θετικής ή αρνητικής συγκινησιακής κατάστασης των άλλων είναι ακριβώς η γλώσσα του σώματος! Οι ερευνητές έκαναν ενδιαφέροντα πειράματα, όπου "ανακάτεψαν" θετικές εκφράσεις προσώπου και "αρνητικές" θέσεις των σωμάτων και αντίστροφα και διαπίστωσαν με έκπληξη ότι οι θέσεις των σωμάτων ήταν που έδιναν στους συμμετέχοντας το πείραμα ακριβέστερες πληροφορίες για το αν υπήρχε θετική ή αρνητική συγκινησιακή φόρτιση!

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα βρεθείτε στην ανάγκη να εκτιμήσετε πως ακριβώς νοιώθει ο συνομιλητής σας να αγνοήσετε το χαμόγελο και να προσέξετε τις κινήσεις χεριών και ποδιών και ιδιάιτερα τη στάση που παίρνει.

Βόλος: Το όνομα

Ποια είναι άραγε η προέλευση του ονόματος της πόλης του Βόλου; Αρκετά έχουν ήδη γραφεί και δεν προτίθεμαι να κάνω λεπτομερή ανάλυση.

Απλά αναφέρω κάτι που διάβασα πρόσφατα και που νομίζω ότι έχει κάποια βάση. 

Επειδή για την ονομασία "Γόλος" φαίνεται ότι υπάρχει ανάφορά από τον 14ο αιώνα, πρέπει κανείς μάλλον να αγνοήσει όλες εκείνες τις εκδοχές για "βώλους" και άλλα συναφή. 

Οι δύο επικρατέστερες εκδοχές για την παλαιότερη, λοιπόν, ονομασία, δηλαδή την "Γόλος" είναι:

α) Το σλαβικό golo, που θα πει γυμνός, άδενδρος. Αυτό βέβαια δεν χαρακτηρίζει την ευρύτερη περιοχή, αλλά όντως η κυρίως πόλη και ο λόφος του Σαρακηνού πάνω της είναι σχετικά "γυμνές" από βλάστηση και θα μπορούσε να δώσουν αυτό το όνομα, ίσως και σε αντιδιαστολή με την πέριξ περιοχή, που έχει αρκετά πυκνή βλάστηση. Αυτή την εκδοχή προτείνει ο Χατζιδάκις.

β) Η τουρκική λέξη "Yolkaz", μπορεί να προέρχεται από την λέξη "Ιωλκός" και θα μπορούσε να μετατραπεί σε "Γόλος". Αυτή είναι η εκδοχή του Μπαμπινιώτη.

Εναντίον της δεύτερης αυτής εκδοχής είναι ότι η λέξη Yolkaz δεν αναφέρεται συχνά, αλλά και το ότι η αναφορά της λέξης "Γόλος" πιθανότατα προηγείται της τουρκικής κατάκτησης της περιοχής.

Αναρωτιέμαι όμως: αν υπήρχε, που υπήρχε, η αρχαία ονομασία Ιωλκός, γιατί χρειαζόμαστε την ενδιάμεση τουρκική λέξη; Δεν μπορεί με τη χρήση και την πάροδο του χρόνου το Ιωλκός να μετατράπηκε σε "Γιολκός" και τελικά σε  "Γόλος"; 

Μετά βέβαια έχουμε και το επόμενο στάδιο τη μετατροπή του "Γόλος" σε "Βόλος", πιθανώς ως πιο εύηχο.

Γνωρίζω ότι υπάρχουν και άλλες εκδοχές για την ονομασία της πόλης που ζούμε, αλλά όπως είπα δεν σκοπεύω να κάνω πλήρη ανάλυση. Καταθέτω αυτά τα λίγα για προβληματισμό.

Ο Λευκός Τίγρης (The White Tiger)

Ένα ωραίο μυθιστόρημα, από τον πρωτοεμφανιζόμενο Ινδό συγγραφέα Aravind Adiga, που κέρδισε το 2008 το σημαντικό βραβείο Man Booker.

Είναι γραμμένο με πολύ χιούμορ και με τη μορφή μιας επιστολής προς τον Κινέζο πρωθυπουργό, που πρόκειται να επισκεφτεί την Ινδία. Συγγραφέας της επιστολής είναι ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, που ξεκίνησε από μια πάμπτωχη περιοχή, το Σκοτάδι, όπως την αναφέρει χαρακτηριστικά. Στην αρχή έγινε οδηγός σε μια πλούσια οικογένεια γαιοκτημόνων στο Δελχί και στη συνέχεια μετά από μια σειρά γεγονότων, όπου πήρε την τύχη στα χέρια του μιμούμενος τις μεθόδους των "αφεντικών", έγινε ο ίδιος ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας στο Bangalore.

Δε είναι όμως η ιστορία αυτή καθ' εαυτή το ισχυρό ατού του βιβλίου. Τα θέματα που υφίστανται τη διορατική κριτική και τον κοφτερό σαρκασμό του συγγραφέα, αφορούν πολλές πτυχές της ινδικής κονωνίας, τη θρησκεία, τις κάστες, την απέραντη φτώχεια της συντριπτικής πλειοψηφίας, που συνυπάρχει με προκλητικό πλούτο των ελάχιστων, το εκλογικό σύστημα, που είναι βουτηγμένο στη διαφθορά και την εκμετάλλευση, το θεσμό του γάμου και τις οικογενειακές σχέσεις, αλλά και την ιδιότυπη σχέση αφοσίωσης που νοιώθει ο υπηρέτης για το αφεντικό του, ενώ εκείνο τον εκμεταλλεύεται ασύστολα και όχι μόνο του φέρεται με την εσχάτη περιφρόνηση, αλλά θεωρεί και απόλυτα φυσικό να του φορτώνει και τα δικά του εγκλήματα.

Ένα πραγματικά απολαυστικό βιβλίο. Που παίρνει τον τίτλο από ένα λευκό τίγρη, που είδε κάποτε ο αφηγητής σε ένα τσίρκο, και που θεώρησε ότι παρά τον περιορισμό της ελευθερίας του δεν είχε χάσει κάτι από το μεγαλείο του, ενώ αντίθετα περιγράφει όλους τους φτωχούς συμπατριώτες του, όπως και τον εαυτό του, ως τρόφιμους ενός "κοτετσιού". Τότε είναι που βάζει στόχο να βγει από αυτό το κοτέτσι και στο τέλος το καταφέρνει ή έτσι τουλάχιστο νομίζει.

Μικρά Ιστορικά

Όταν οι αποσταλμένοι των πολιορκημένων Αθηναίων πήγαν το 87 πΧ στον Ρωμαίο στρατηγό Σύλλα για να διαπραγματευτούν την παράδοση της πόλης, άρχισαν να του μιλούν για τις παλιές δόξες της Αθήνας, τον Θησέα, τα Μηδικά κλπ.

Ο Σύλλας τους έδιωξε λέγοντας: Άντε στο καλά άνθρωποί μου και πάρτε και τα λόγια σας μαζί. Εγώ δεν ήλθα εδώ για να μορφωθώ, αλλά για να υποτάξω τους επαναστάτες.

Μη μου λες συγγνώμη

Μουσική σήμερα, ελλείψει άλλης έμπνευσης.
Μια ενδιαφέρουσα συνεργασία Άλκηστης Πρωτοψάλτη και Στέλιου Διονυσίου. Μουσική Ευανθία Ρεμπούτσικα, στίχοι Μιχάλης Γκανάς.

Εξελίξεις!

Σήμερα εξελέγην Πρόεδρος του Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Με εξέλεξαν σύμφωνα με το νόμο τα οκτώ εσωτερικά μέλη του Συμβουλίου που είναι εν ενεργεία Καθηγητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και μαζί με εμένα εξέλεξαν και άλλα πέντε εξωτερικά μέλη, που όλοι τους είναι Καθηγητές σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Το Συμβούλιο Διοίκησης σύμφωνα με το νέο νόμο είναι το ανώτατο διοικητικό όργανο του Πανεπιστημίου και μαζί με τον Πρύτανη και τη Σύγκλητο συναποτελούν τη νέα διοικητική δομή των Πανεπιστημίων.

Η πρώτη δουλειά του Συμβουλίου είναι να προκηρύξει διεθνή διαγωνισμό για την εκλογή Πρύτανη, επειδή η θητεία των νυν πρυτανικών αρχών λήγει στις 31 Δεκεμβρίου 2012.

Προφανώς είναι μεγάλη η τιμή που μου κάνουν τα μέλη ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με την εκλογή αυτή και οφείλω να κάνω το παν για να τους δικαιώσω. Ομολογώ ότι το βλέπω και ως μια ευκαιρία να προσφέρω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, κάτι που ήταν πάντα μια "κρυφή" μου επιθυμία.

Το σίγουρο είναι ότι οι χαλαροί ρυθμοί του συνταξιούχου μάλλον τελειώνουν. Με περιμένει πολλή δουλειά!

Η σοφία των λαϊκών ρήσεων

Η στεναχώρια τον/την γέρασε!, λέει ο λαός.

Να άλλη μια λαΪκή ρήση, που η σοφία της αποδείχτηκε με επιστημονικό τρόπο. Αρκετές πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι οι μεγάλες κακοτυχίες στη ζωή των ανθρώπων επηρεάζουν την ταχύτητα με την οποία γερνούν τα κύτταρά του και κατά επέκταση και ολόκληρος ο οργανισμός.
Αυτή η διαδικασία γίνεται μέσω ενός μοριακού μηχανισμού στον οποίο συμμετέχουν κάποιοι κυτταρικοί σχηματισμοί, που λέγονται τελομερή και ένα ένζυμο, που κατευθύνει τη δράση τους και λέγεται τελομεράση.
Τα τελομερή έχουν ως αποστολή να κρατούν υγιές το DNA του κυττάρου, με το να επενδύουν το τέλος των χρωματοσωμάτων και να τα προστατεύουν έτσι από τη φθορά. Τα τελομερή αυτά, όμως, με το χρόνο υφίστανται και αυτά φθορά και σιγά-σιγά μικραίνουν σε μέγεθος, με αποτέλεσμα στο τέλος να μην μπορούν να προστατέψουν τα χρωματοσώματα.
Υπάρχει ισχυρή συσχέτιση ανάμεσα στο μήκος των τελομερών στα κύτταρα και την ηλικία ενός ατόμου. Ως παιδιά δηλαδή έχουμε μεγαλύτερα τελομερή και με την πρόοδο της ηλικίας αυτά μικραίνουν.
Οι επιστήμονες, λοιπόν, βρήκαν ότι οι στεναχώριες επηρεάζουν το μέγεθος των τελομερών και τα κάνουν να μικραίνουν πριν την ώρα τους. Βρήκαν ακόμη ότι όσο πιο μεγάλη ήταν η χρονική διάρκεια για την οποία ένοιωθαν οι άνθρωποι απογοητευμένοι και όσο πιο πολλές ήταν οι κακοτυχίες της ζωής τους, τόσο μεγαλύτερη ήταν η επίπτωση στο μέγεθος των τελομερών! Μάλιστα οι επιπτώσεις μπορεί να διαρκέσουν για πάρα πολλά χρόνια. Ο πίνακας, που παραθέτω δείχνει ακριβώς ότι το μέγεθος των τελομερών σε ενήλικες είχε σχέση με τον αριθμό των μεγάλων δυσχερειών (πχ χωρισμός γονιών, οικογενειακή βία, χρήση φαρμάκων, φτώχεια), που βίωσαν στην παιδική τους ηλικία.

Μπορούμε λοιπόν να προβλέψουμε με ασφάλεια ότι ότι κάποιες γενιές Ελλήνων αυτή τη στιγμή που μιλάμε χάνουν σε προσδόκιμο επιβίωσης, δηλαδή ο μέσος όρος των ηλικιών θανάτου θα ελαττωθεί τα αμέσως επόμενα χρόνια και θα διαρκέσει για αρκετά ακόμη.

Μια περίεργη ιστορία

Να μια περίεργη εξιστόρηση, που ζητάει εξήγηση. Όποιος θέλει μπορεί να να την καταθέσει  στην ιστοσελίδα ή έστω να τη σκεφτεί για τον εαυτό του.

Δυο συγγραφείς, ο ένας υπέργηρος και διάσημος, ο άλλος νεοσσός, μόλις στο ξεκίνημά του, βρίσκονται σε ένα μοναχικό σπίτι στο δάσος και κουτσοπίνουν κουβεντιάζοντας. Έξω χειμώνας, αγέρας και βροχή. Το τζάκι καίει και τους βοηθά να αντέχουν και να συνεχίζουν τη συζήτηση μέσα στη νύχτα.

Σε μια στιγμή ο νέος ρωτά τον ηλικιωμένο, τον οποίο και θεωρεί μέντορά του:

-Υπάρχει ελπίδα;

Για δύο-τρία λεπτά επικρατεί σιωπή. Ο νέος αρχίζει να αμφιβάλλει αν ο άλλος τον άκουσε. Μετά ο γέρος καθαρίζει το λαιμό του και ετοιμάζεται να μιλήσει. Παίρνει πολύ σοβαρό ύφος και λέει τα παρακάτω:

- Στο παλάτι των Βερσαλλιών, τότε που ήταν στις μεγαλύτερες δόξες του, αιωρούνταν πάντοτε μια πολύ ελαφριά μυρωδιά ανθρώπινης ακαθαρσίας, επειδή καθώς οι υπηρέτριες διέσχιζαν βιαστικά τους διαδρόμους, όλο και κάποια μικρή ποσότητα γλυστρούσε από τα δοχεία".

Αυτή ήταν η γεμάτη σοβαρότητα απάντηση του ηλικιωμένου συγγραφέα, που όλοι θεωρούσαν σοφό, στο ερώτημα του πολύ νεότερου συναδέλφου του, εκείνη τη χειμωνιάτικη νύχτα.

Τι λέτε, λοιπόν; Υπάρχει ελπίδα;

Τίτλοι τέλους για τον Philip Roth

Πριν λίγα χρόνια ο Roth, που είναι τώρα 78 ετών, αποφάσισε να διαβάσει όλα τα έργα των συγγραφέων που αγάπησε περισσότερο (Conrad, Dostoyevsky, Turgenev, Hemingway) και μετά διάβασε ξανά όλα τα δικά του βιβλία.

"Ήθελα να δω αν είχα χάσει το χρόνο μου γράφοντας. Και σκέφτηκα ότι λίγο-πολύ μάλλον τα κατάφερα. Στο τέλος της ζωλης του ο μποξέρ Joe Louis είπε: Έκανα το καλύτερο που μπορούσα με ότι είχα". Αυτό ακριβώς θάλεγα για τη δουλειά μου: Έκανα το καλύτερο που μπορούσα με ότι είχα".

Αυτό είναι το περισσότερο που μπορεί να ζητήσει κανείς ή να περιμένει από τον εαυτό του. 

Καί τώρα;

Αν γράψω τώρα ένα βιβλίο είναι πιθανό να είναι μια αποτυχία. Και ποιός θέλει να διαβάσει ένα ακόμη μέτριο βιβλίο;

Μακάρι περισσότεροι καλλιτέχνες, είτε είναι συγγραφείς ή μουσικοί ή ότι άλλο να είχαν αυτή την άποψη. Είναι ο απόλυτος ορισμός του "αποχωρώ με αξιοπρέπεια". 

(Παρμένο από μια στήλη με την είδηση της απόφασης του Philip Roth, να μην γράψει άλλο βιβλίο).

 Επίσκεψη στη Μονή Σέλτσου

Βρίσκεται στα όρια των νομών Άρτας, Καρδίτσας και Τρικάλων, απέναντι από το χωριό Πετρωτό, σε ένα δυσπρόσιτο σημείο πάνω από την κοιλάδα του Αχελώου, και έχει χτιστεί τον 17ο αιώνα.

Εκεί τον Απρίλη του 1804 έγινε η μεγάλη σφαγή των παγιδευμένων επί τετράμηνο Σουλιωτών, υπό τον Κίτσο Μπότσαρη, από τους τούρκους του Αλή πασά, αλλά δυστυχώς και πολλούς Έλληνες αρματωλούς, που υπηρετούσαν τον πασά και είχαν έχθρα με τους Σουλιώτες. Από 1200 περίπου άτομα γλύτωσαν πολύ λίγοι (οι εκτιμήσεις των διαφόρων πηγών ποικίλουν από 10 έως 80), που μπόρεσαν να ξεφύγουν. Ανάμεσά τους σε ηλικία μόλις 13 ετών ο Μάρκος Μπότσαρης. Πολλοί από τους Σουλιώτες, ιδιαίτερα τα γυναικόπαιδα βρήκαν το θάνατο πεφτοντας στον γκρεμό. 

Από την εκεί επίσκεψή μας δείτε μερικές φωτογραφίες. Υπάρχει στο ναό ένα τέμπλο και τοιχογραφίες εξαιρετικού ανδιαφέροντος.

Υπάρχει όμως ανάγκη και μιας προειδοποίησης για όσους τυχόν θέλουν να επισκεφτούν τη Μονή Σέλτσου. Υπάρχει στο τέλος ένας χωματόδρομος 5.5 χιλιομέτρων, που σε μερικά σημεία είναι όπως η φωτογραφία που ακολουθεί:

Οι μέρες που δικάζουν...

Ένα εξαιρετικό τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους (μερικούς βλέπετε πιο κάτω) Οδυσσέα Ιωάννου. Για τα παιδιά που έχασαν τη μπάλα, δηλαδή για ολους μας.

Εδώ σε μοναδική ζωντανή εκτέλεση από τη Χάρις Αλεξίου και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Με μια πολύ σωστή επισήμανση του Βασίλη στο τέλος για την καταστροφή του πλανήτη μας...

Κι αν όλα βγουν αληθινά,

δεν θα χαρώ,ούτε θα κλάψω

και δε θα πω,στο είχα πει...

δεν ξέρω πως,ούτε γιατί

χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θ' ανάψω..

Μικρά διαμαντάκια...

Ακόμη και σε λογοτεχνικά έργα που δεν αποτελούν δα και σταθμούς και συνήθως δεν διεκδικούν βραβεία και επαίνους μπορείς να βρεις διαμαντάκια. Αυτός άλλωστε είναι ένας από τους λόγους που διαβάζω πολύ λογοτεχνία.

Ένα τέτοιο παραθέτω εδώ, που προέρχεται από τη συλλογή διηγημάτων της Σοφίας Γκούσου " Τα Μεταμεσονύκτια".

Πρόκειται για  μικρά ερωτικά κείμενα γεμάτα αναμνήσεις, που τονίζουν με τον τρόπο αυτό περισσότερο την αβάσταχτη απουσία. Περνώντας λοιπόν από ένα χώρο διασκέδασης, όπου κάποτε πήγαιναν μαζι με τον απόντα, σκέφτεται η αφηγήτρια:

«Δεν ξέρω τί με πονάει περισσότερο. Η υποψία ότι είσαι εκεί ή η βεβαιότητα ότι δεν είσαι;»

Κάποιες ανιαρές μέρες

Τι θα έπρεπε -και δεν πρόκειται- να πει ο Τσίπρας

Ναι ο Τσίπρας μπορεί και πρέπει να πει όλη την αλήθεια. 

Είναι γεγονός ότι η πολιτική που εφαρμόζεται έχει γονατίσει το λαό και το κυριότερο ότι δεν δημιουργεί ελπίδα για το μέλλον.

Είναι γεγονός, ότι το τίμημα της παραμονής μας στην Ευρώπη είναι δυσανάλογο με τις δυνατότητές μας. Και ότι η αξιοπρέπεια της χώρας και του λαού της καταρρακώνεται.

Να τι πρέπει να πει λοιπόν ο Τσίπρας:

"Εγώ αν εκλεγώ πρωθυπουργός θα καταγγείλω αμέσως το μνημόνιο και θα πάψω να αποπληρώνω τους δανειστές μας. Θα εθνικοποιήσω και πάλι τον δημόσιο πλούτο που μας τον έχουν λεηλατήσει, θα εθνικοποιήσω τις τράπεζες και θα δώσω πίσω στο λαό τα αγαθά της δημόσιας υγείας και της παιδείας.

Είναι πολύ πιθανό, όταν γίνουν αυτά, οι δανειστές μας να πάψουν να μας δίνουν χρήματα. Είναι πιθανό, αν και θα προσπαθήσω να το αποφύγω όσο μπορώ, να αναγκαστούμε να βγούμε από την Ευρωζώνη και το ευρώ και να γυρίσουμε στη δραχμή.

Είναι πιθανό για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα να μην μπορώ να πληρώσω κανονικά μισθούς και συντάξεις και οι τράπεζες να περάσουν μια πολύ δύσκολη περίοδο με κίνδυνο-που θα κάνω ότι μπορώ να αποφύγω- να χαθούν καταθέσεις. Είναι πιθανό για ένα χρονικό διάστημα να κλείσουν κι άλλες επιχειρήσεις και η ανεργία να εκτοξευθεί πάνω από 50%.

Θα περάσουμε μερικά δύσκολα χρόνια. Αλλά μετά από τη δοκιμασία αυτή θα έχουμε κερδίσει πάλι την εθνική μας αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία μας.

Η Ελλάδα τελικά θα βγει από την κρίση, αλλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά που σας είπα. 

Σας λέω όλη την αλήθεια και ζητώ να με ακολουθήσετε σε αυτήν την πορεία, που είναι δύσκολη, απαιτεί ευρύτατη λαϊκή συναίνεση και θα θέσει οριστικό τέρμα στην ομηρία της χώρας από ξένα συμφέροντα και αγορές."

Ας τα πει αυτά. Τότε θα φανεί αν ο ελληνικός λαός είναι διατεθειμένος να τον ακολουθήσει. Όχι μοιράζοντας φρούδες ελπίδες και κάνοντας τον μάγκα στην Ευρώπη.

Και τότε, το δηλώνω, εγώ θα τον ψηφίσω με τα δυό μου χέρια.

"Για να μιλήσει ο λαός!"

Και μια άλλη δημοσίευση από το Protagon.gr., αυτή του Θανάση Σκόκου. Απλά απολαυστική.

Η κυριακάτικη ομιλία του Αλέξη Τσίπρα  στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  ανοίγει επιτέλους τον δρόμο για να δοθεί η χαριστική βολή στο μαύρο μέτωπο της κοινοπραξίας των μερκελιστών μέσα από την άμεση προσφυγή στις κάλπες.

Μια προσφυγή που θα ήταν ευχής έργον να προκύψει άμεσα, με έναν καταλυτικό  «ειρηνικό ξεσηκωμό». Θα μπορούσε να  αρχίσει και από σήμερα με τις κινητοποιήσεις που διοργανώνουν  ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ, ΓΕΝΟΠ  ΔΕΗ,ΤΕΕ, ΕΣHΕΑ, φαρμακευτικοί και δικηγορικοί σύλλογοι, Ενώσεις Δικαστών, υγιείς δυνάμεις των πανεπιστημίων, ενώσεις βενζινοπωλών, ταξιτζήδων κ.ά.

Γι’ αυτό και ο πρόεδρος Τσίπρας  καλεί τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ να «δικαιώσουν την ιστορία τους και να ανανεώσουν την συμμετοχή τους στο μέτωπο σωτηρίας του τόπου» καταψηφίζοντας το εκτρωματικό νομοσχέδιο και τον προϋπολογισμό και ανατρέποντας έτσι  την πειθήνια στους δανειστές «τρόικα του εσωτερικού».

Η δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν έπεσε σαν κεραυνός από το πουθενά όπως ισχυρίζονται ορισμένοι κακόβουλοι. Μόνον ένας πολιτικά τυφλός δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί τι εννοούσε όταν, στα μέσα του Οκτώβρη, δήλωνε : «Εκλογές θα ζητήσουμε όταν θα μπορούμε να τις επιβάλλουμε!». Ο πανικός που έδειξε το μνημονιακό εκδοτικό κατεστημένο με την εξόφθαλμη διαστρέβλωση της δήλωσης του Παναγιώτη Λαφαζάνη «Δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε, δεν μπορώ να κοροϊδεύω τον κόσμο» καθώς και μια σειρά άλλα συγκλονιστικά γεγονότα που μεσολάβησαν τις είκοσι τελευταίες ημέρες και δεν είναι του παρόντος , οδήγησαν τον Αλέξη Τσίπρα στην επαναδιατύπωση-και όχι αλλαγή φυσικά- της δήλωσης του Οκτώβρη.

«Ανατροπή της μνημονιακής κοινοπραξίας και εκλογές εδώ και τώρα!».

Η ανάδειξη από αυτές μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ -  για να μη μπλέκουμε με χαοτικά σενάρια - θα είναι η αφετηρία για τον τερματισμό της τριετούς μνημονιακής τυραννίας και τη θεαματική ανάκαμψη της οικονομίας και των εισοδημάτων των εργαζομένων. Μια κυβέρνηση, στιβαρή και ατρόμητη, που θα προκύψει μέσα από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός μάλιστα είναι και ο βασικός λόγος που ο πολιτικός αυτός συνασπισμός βρίσκεται στο μέσον μιας διαδικασίας η οποία θα τον αναδείξει στο ενιαίο και ομοιογενές αριστερό πατριωτικό κόμμα που έχει ανάγκη ο τόπος. Ένα κόμμα συμπαγές, με κρυστάλλινες θέσεις, πρόγραμμα και λύσεις για όλα τα βασικά προβλήματα που μας ταλανίζουν. Ένα κόμμα με στελέχη που, όπως αποδεικνύει η καθημερινή τους παρουσία στη Βουλή, στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα και στους αγώνες, έχουν τις ικανότητες και την θέληση να ηγηθούν, να  βγάλουν την χώρα από την κρίση και στην συνέχεια να την απογειώσουν.

Πολλοί ζούνε με την προσμονή αυτής της λυτρωτικής αφετηρίας. Περιμένουν την στιγμή που ένα νέο κοινοβούλιο, μέσα σε μια πανηγυρική συνεδρίαση, θα κάνει τα μνημόνια κουρελόχαρτα.

Όταν ο νέος πρωθυπουργός μας θα απαιτεί και θα λαμβάνει για τη χώρα μας τις δόσεις από τους τρομοκρατημένους δανειστές στην ώρα τους και χωρίς ταπεινώσεις και δεσμεύσεις.

Όταν τα φοβισμένα  κοινοβούλιά τους θα ψηφίζουν, κάτω από την αφόρητη πίεσή μας, το πάγωμα των χρεών μας, τον μηδενισμό των επιτοκίων και θα δέχονται να τους δίνουμε ό,τι και όταν μπορούμε.

Όταν με τα δανεικά τους θα αποκαθιστούμε, σε μέρες ή έστω μήνες, συντάξεις και μισθούς στα επίπεδα του 2009 και θα ανακτούμε όσες κρατικές επιχειρήσεις μας «κλέψανε».

Όταν κυβέρνηση και συγκυβερνώντα συνδικάτα θα ξεκινήσουν την εποποιία της οικονομικής ανάπτυξης με κορμό παλιές και νέες κρατικές  επιχειρήσεις, μαζί φυσικά με τις τράπεζες που θα έχουν «κοινωνικοποιηθεί».

Όταν η καλπάζουσα ανάπτυξη θα δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας εξαφανίζοντας την ανεργία.

Όταν η ελευθερία και το άσυλο θα αποκατασταθούν στα πανεπιστήμιά μας με την κατάργηση των αυταρχικών νόμων και των «τεχνοφασιστικών» εκλογών.

Όταν τα γνήσια- και όχι μαϊμούδες- φάρμακα θα αρχίσουν πάλι να χορηγούνται σε αφθονία διασφαλίζοντάς μας μακροημέρευση.

Όταν κάθε μέρα θα καταργείται και κάποιος νόμος του μνημονιακού σιναφιού και όλα θα ξαναγίνονται όμορφα όπως και πριν.

Το κλειδί αυτής της επιτυχίας είναι αυτό που οι προσκυνημένοι  μνημονιακοί πολιτικοί μας δεν τολμούν ούτε να σκέφτονται, ενώ ο Αλέξης  Τσίπρας  το έχει πιάσει από την αρχή. Αυτοί, οι λιπόψυχοι Κεντροευρωπαίοι πολιτικοί και οι καμαρίλες τους, δεν θα ρισκάρουν ποτέ και με κανένα τρόπο μια έξοδό μας από την Ευρωζώνη. Άρα μπορούμε να τους επιβάλουμε τις επιλογές μας. Επιλογές που δεν θα ευεργετήσουν μόνον την Ελλάδα. Θα γίνουμε το φωτεινό παράδειγμα και για τους άλλους χειμαζόμενους λαούς του νότου. Σύντομα θα μας ακολουθήσουν η Ισπανία και η Πορτογαλία που κοιμούνται γιατί δεν ξέρουν πως γίνονται αυτές οι δουλειές. Αργότερα μπορεί και η Ιταλία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το φάντασμα που τρέμουν οι ισχυροί της Ευρώπης. Θα κρατάει τον πυροκροτητή, εμείς θα κουβαλάμε τα εκρηκτικά και οι κουτοί θα φοβούνται. Απλή  στρατηγική και καμιά φορά πιάνει. Από την άλλη, άμα δεις ότι στραβώνει και προλαβαίνεις, λες: Ελάτε ρε παιδιά, μια πλάκα κάναμε.

Αρκεί να παίρνουν από πλάκες και να μη σου σκάσουν αυτοί τα εκρηκτικά.

Εκλογές τώρα!

Αναδημοσιεύω ένα άρθρο του Κώστα Ρεσβάνη, από το Protagon.gr
Πιστεύω ότι έχει απόλυτο δίκιο, αλλά ποιος τον ακούει. Ο γνήσιος καραέλληνας επιθυμεί το χάος, έτσι για αλλαγή! Για να σπάσει η μονοτονία!

Υπάρχουν κάποιες πολιτικές κινήσεις που, στ’ αλήθεια, σταματάει ο νους του ανθρώπου, κινήσεις «υπεράνω του καλού και του κακού». Αναφέρομαι στη δήλωση του Τσίπρα «εκλογές εδώ και τώρα». Μόλις τη διάβασα θεώρησα ότι θα ήταν μια παραπληροφόρηση από τα γνωστά μνημονιακά παπαγαλάκια και τους «μερκελιστές» που όπως είναι γνωστό μέρα νύχτα σκαρφίζονται προβοκάτσιες κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είδα να το διαψεύδει ο Σκουρλέτης και ησύχασα. Άλλωστε μας προϊδέασε χθες το μεσημέρι ο πολιτικός φίλος του Τσίπρα, αξιότιμος πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ κύριος Τρίμης με αποκλειστική είδηση: «Αναμένεται ανασχηματισμός και πτώση της κυβέρνησης.» Επομένως εκλογές.

Ας αφήσουμε στην άκρη ένα κουρελόχαρτο που λέγεται Σύνταγμα της Ελλάδας και έχει άρθρα-προϋποθέσεις για πρόωρες εκλογές. Ας λησμονήσουμε ότι κατά τη διάρκεια του μεγάλου προεκλογικού διαστήματος, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχει ξεχάσει σε ποια ήπειρο βρίσκεται η Ελλάδα και θα έχει διακόψει κάθε συζήτηση για οτιδήποτε, δίνοντας χρυσές ευκαιρίες σε ελληνικά και αλλοδαπά λαμόγια να σπεκουλάρουν στην καταστροφή. Ας κρεμάσουμε στο Σύνταγμα το άθλιο φερέφωνο της Μέρκελ, τον Στουρνάρα, που διαβεβαιώνει ότι σε λίγες εβδομάδες δημόσιο χρήμα τέλος. Ας θεωρήσουμε σαχλαμάρες τις δηλώσεις Λαφαζάνη περί «ανετοιμότητας»--λέμε και καμιά βλακεία να περνάει η ώρα. Ας κάνουμε πως δεν ξέρουμε ότι τα νεοφασιστικά ζόμπι της Χρυσής Αυγής θέλουν εκλογές τώρα εκατό φορές περισσότερο από τον Τσίπρα. Ας ξεχάσουμε αυτά και άλλα τόσα.

Έγινε, λοιπόν, το θέλημα του Τσίπρα, γίνονται εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει πρώτο κόμμα. Υποθέτω πως ούτε η Κωνσταντοπούλου πιστεύει ότι θα πάρει αυτοδυναμία. Μπορεί η συνιστώσα Ρόζα, και ο Στρατούλης να βγουν στους δρόμους με κόκκινες σημαίες, άδοντας τον ύμνο της Τρίτης Διεθνούς, μπορεί οι μπαχαλάκηδες να κάψουν επιτέλους το μπουρδέλο τη Βουλή, αλλά όταν κοπάσουν οι παιάνες θα φανούν ταυτόχρονα κάποια μικροπροβλήματα.

1.Με ποιους θα κάνουν κυβέρνηση;

2. Πώς θα καταργήσουν μονομερώς το Μνημόνιο όπως επιμένουν; Επιτέλους ας μας εξηγήσουν  όσοι από τους νοήμονες οικονομολόγους υπάρχουν ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς θα γίνει αυτή η ταχυδακτυλουργία, χωρίς να πάρουμε δρόμο κατά Αργεντινή μεριά;

3.Προσέξτε τώρα. Στη «ρεαλιστική και αξιοπρεπή πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την έξοδο της χώρας από την κρίση» όπως ανακοίνωσαν, διάβασα ό,τι  πιο διασκεδαστικό έπεσε στα χέρια μου τα τελευταία χρόνια: «Ζητάμε αλλαγή του ρόλου της Ευρωπαΐκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαΐκής Τράπεζας Επενδύσεων.» Περισσότερες εξηγήσεις φυσικά δεν δίνουν, αφήνοντας τη φαντασία μας να οργιάσει. Μπαίνει στο γραφείο του Ντράγκι ο Μηλιός  και με αυστηρό ύφος του λέει: «Αλλάξτε αμέσως το ρόλο σας!»  «Μα γιατί;» ερωτά κάτωχρος ο Ιταλός. «Διότι βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, κύριε!» Ο Ντράγκι καταλαβαίνει, φωνάζει τη γραμματέα του και την παρακαλεί να προσπαθήσει να εξηγήσει στον  κύριο Μηλιό ότι είναι κομμάτι δύσκολο να ανατιναχτεί στον αέρα η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια οικονομία με μια ξαφνική «αλλαγή ρόλου», αγνώστων λοιπών στοιχείων, της ΕΚΤ. Ο Μηλιός φεύγει, χτυπώντας δυνατά την  πόρτα, και πέφτουν οι τίτλοι τέλους του κόμικ.

Αληθινή ιστορία: Βρέθηκα πριν χρόνια με παρέα σε ένα νησί των Σποράδων. Ένα βράδυ πεταχτήκαμε από τα κρεβάτια από το θόρυβο εκκωφαντικής έκρηξης. Μάθαμε ότι ένας αφελής πατέρας είχε δώσει στο παιδί του ένα κουτί σπίρτα, με την εντολή να δει πόση βενζίνη είχε απομείνει μέσα στο βαρέλι που αποθήκευε το καύσιμο. Το παιδάκι επιπόλαια άνοιξε το καπάκι του βαρελιού, άναψε το σπίρτο και έσκυψε να δει τη στάθμη της βενζίνης… Ήταν η στιγμή που πεταχτήκαμε από τα κρεβάτια.

Ηλιοβασίλεμα...πριν πέντε λεπτά

Τρεις εικόνες από το ηλιοβασίλεμα στο Μαλάκι, πριν πέντε λεπτά. Και αν δεν ήταν αυτές οι κολόνες της ΔΕΗ!

Γιάννης Ρίτσος, Υποθήκη

Είπε: Πιστεύω στην ποίηση, στον έρωτα, στο θάνατο,

γι' αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασία. Γράφω ένα στίχο,

γράφω τον κόσμο· υπάρχω· υπάρχει ο κόσμος.

Από την άκρη του μικρού δαχτύλου μου ρέει ένα ποτάμι.

Ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος. Τούτη η καθαρότητα

είναι και πάλι η πρώτη αλήθεια, η τελευταία μου θέληση.

Έτσι, για να θυμόμαστε και κάποιους μεγάλους, που πέρασαν από τούτον τον τόπο. Ως αντίδοτο, αλλά και ανάσα ελπίδας, στη μετριότητα των καιρών.

Η βρωμιά φέρνει βρωμιά...

Μια έκφραση του πρώην αντιπροέδρου των Η.Π.Α. και γνωστού αγωνιστή για τη βελτίωση του περιβάλλοντος και τη χρήση "καθαρών" πηγών ενέργειας Αλ Γκορ σε πρόσφατο άρθρο του σχετικά με τη σχέση της υπερθέρμανσης του πλανήτη και το τυφώνα Σάντυ:

"Η χρήση "βρώμικης" ενέργειας είναι επόμενο να φέρνει "βρώμικο" καιρό"

Αυτό ως συνέχεια του χθεσινού....

Γιατί δεν αντιδρούμε στην καταστροφή του πλανήτη;

Ενώ όλοι οι σοβαροί επιστήμονες, που ασχολούνται με την κλιματική αλλαγή, έχουν επισημάνει τις καταστροφικές επιπτώσεις από τη συνεχιζόμενη χρήση των αποθεμάτων πετρελαίου, οι κυβερνήσεις και οι παγκόσμιοι οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ κλπ. δεν έχουν καταφέρει να συμφωνήσουν σε ένα μηχανισμό αναστροφής αυτής της πορείας.

Οι λόγοι είναι προφανείς, είναι σαφώς οικονομικοί και συνδέονται με την προστασία των συμφερόντων των πολύ μεγάλων εταιρειών, όχι μόνο πετρελαιοειδών, αλλά και αυτοκινήτου, αεροπλάνων και πολλών άλλων, αφού ο σημερινός οικονομικός ιστός είναι δομημένος γύρω από το πετρέλαιο.

Μια από τις εκδηλώσεις της υπερθέρμανσης λένε οι ειδικοί είναι και η παρατηρούμενη ενίσχυση της έντασης φυσιολογικών φαινομένων, όπως είναι οι τυφώνες, πλημμύρες κλπ. Χθες ακόμη υποστηρίχτηκε από διάσημους επιστήμονες, ότι η ένταση που απέκτησε ο τυφώνας Σάντυ δεν θα ήταν εφικτή, αν δεν υπήρχε αυτή η αύξηση της θερμοκρασίας της Γης.

* Ο τυφώνας Σάντυ σε λήψη από δορυφόρο.

Έχει αναφερθεί, ότι η καύση των γνωστών αποθεμάτων μιας και μόνο από τις μεγάλες εταιρείς πετρελαιοειδών,της Μόμπιλ, μπορεί να ανεβάσει τη θερμοκρασία της Γης κατά 2 βαθμούς Κελσίου. Αυτή η αύξηση έχει υπολογιστεί ότι είναι αρκετή για να δημιουργήσει ουσιαστικά αξεπέραστα προβλήματα και να σημάνει τη μη αναστρέψιμη πορεία προς την καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού. Το λιώσιμο των πάγων και μόνο θα εξαφανίσει ένα μεγάλο αριθμό παράκτιων περιοχών του πλανήτη.

Και εμείς εδώ στην Ελλαδίτσα ονειρευόμαστε την αξιοποίηση του δικού μας ορυκτού πλούτου, αντί να εκμεταλλευτούμε άλλες πηγές ενέργειας, όπως ο ήλιος και ο αέρας.

Είναι απόλυτα βέβαιο, ότι εάν δεν προκύψουν νεότερες γενιές περισσότερο υπέυθυνων και προβληματισμένων πολιτών σε όλες τος χώρες του κόσμου, το παιχνίδι έχει χαθεί.

Οι πολύ κοντινοί μας απόγονοι θα αναπολούν με νοσταλγία εικόνες σαν αυτή του τυφώνα Σάντυ*, αφού αυτά που τους περιμένουν είναι άλλον ασύλληπτα για το κοινό μυαλό.

Σοσιαλισμός à la carte

Σήμερα αναδημοσιεύω ένα άρθρο της Λώρης Κέζα από το ΒΗΜΑ, επειδή απηχεί ακριβώς την πραγματικότητα που έχω ζήσει και εγώ στο Πανεπιστήμιο. Μερικά μάλιστα από αυτά που περιγράφει μοιάζουν καταπληκτικά με γεγονότα που έχουν γίνει μπροστά στα μάτια μου.

Είναι επίσης αποκαλυπτικό της έξοχης δημοκρατίας που ευαγγελίζεται ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε η ιδιότητα του καταληψία αποτελεί όπως είναι γνωστό και το κυριότερο προσόν του βιογραφικού του.

Διαβάζουμε τη δήλωση του κ. Αλέξη Τσίπρα για την παραπομπή 12 φοιτητών σε Πειθαρχικό. «Είναι απόπειρα εκφοβισμού όσων δεν ενστερνίζονται την κατεδάφιση του πανεπιστημίου, όσων υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους». Τη διαβάζουμε έτσι αποκομμένη και σκεφτόμαστε «ποπό, τι έπαθαν τα παιδιά». Αναγιγνώσκουμε και μια αγωνιστική ανακοίνωση (έχουν σημασία οι διατυπώσεις, τις μεταφέρουμε verbatim): «Στο Φυσικό Κρήτης οι καθηγητές του τμήματος διώκουν 12 φοιτητές, απειλώντας με αναστολές εξαμήνων, θέλοντας να στοχοποιήσουν στο πρόσωπό τους τον αγώνα μιας γενιάς που αρνείται να σταματήσει να ονειρεύεται. Είναι ξεκάθαρο ότι οι διώξεις αυτές είναι πολιτικές και έχουν στόχο την καταστολή οποιουδήποτε αγωνίζεται σήμερα».

Καλύτερα να μείνουμε στα γεγονότα. Πέρυσι τον Σεπτέμβριο τα πανεπιστήμια έπρεπε να αντιμετωπίσουν τον νόμο Διαμαντοπούλου. Αυτόν τον νόμο που με τα στραβά του και με τις ατέλειες ψηφίστηκε με εντυπωσιακή πλειοψηφία. Κάποιοι φοιτητές θέλησαν να αντισταθούν και το έκαναν με τον πατροπαράδοτο τρόπο: κατάληψη μεσούσης της εξεταστικής. Είναι αυτοί οι φοιτητές που αρνούνται να σταματήσουν να ονειρεύονται και είναι υποψιασμένοι σε ό,τι αφορά την ανεργία, τα μνημόνια και τη δυστυχία στον πλανήτη. Εγινε, λοιπόν, η κατάληψη και εστάλη προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα της επανάστασης. Κατόπιν, αυτά τα ενήλικα άτομα, οι φοιτητές, άρχισαν να φέρονται όπως όλα τα κακομαθημένα παιδάκια. Ζητούσαν να γίνουν οι εξετάσεις για τα τέσσερα μαθήματα που χάθηκαν με την κατάληψη. Απαιτούσαν να γίνουν οι εξετάσεις εκπρόθεσμα, παρά το γεγονός ότι ο νόμος απαγορεύει να συμπίπτουν μαθήματα και εξετάσεις.

Οχι, οι φοιτητές δεν διώκονται επειδή έκαναν κατάληψη, παρακωλύοντας τη λειτουργία της σχολής. Υπάρχει συνέχεια. Την ώρα που γινόταν η συνέλευση του τμήματος, μπήκαν στην αίθουσα και απαίτησαν από τους καθηγητές να οριστούν ημερομηνίες εξέτασης με το δικαιολογητικό ότι σε άλλες σχολές οι διδάσκοντες παρανομούν, βάζουν δηλαδή ανάκατα τα μαθήματα με τις εξετάσεις. Ετσι οι καταλήψεις δεν έχουν αληθινές συνέπειες: στ’ αστεία παίζαμε. Οι καθηγητές αρνήθηκαν να συμμορφωθούν. Η απάντηση που έλαβαν ήταν «δεν θα βγείτε από ’δώ μέσα αν δεν κάνετε αυτό που εμείς θέλουμε». Τέθηκαν, δηλαδή, σε ομηρεία. Δεν είναι σχήμα λόγου. Επί 13 ώρες ήταν κρατούμενοι, χωρίς νερό, χωρίς να τους επιτρέπεται η χρήση τουαλέτας. Κάποιος έκανε την υπέρβαση μέσα στη μαύρη νύχτα και ειδοποίησε την Αστυνομία. Ετσι τέλεψε η επανάσταση και οι φοιτητές βρέθηκαν υπόλογοι στο ακαδημαϊκό όργανο που ενδεχομένως να τους διαγράψει για κάποιους μήνες.

Να ανακεφαλαιώσουμε για όσους τυχόν δεν το κατάλαβαν – όπως δεν κατάλαβε ο κ. Τσίπρας. Οι 12 φοιτητές δεν περνάνε από Πειθαρχικό επειδή αρνούνται να σταματήσουν να ονειρεύονται. Διώκονται επειδή μετέβαλαν σε κρατητήριο την αίθουσα συνελεύσεων. Διώκονται επειδή φέρθηκαν ως οι χειρότεροι μπάτσοι, βασανιστές. Εχουμε τρελαθεί τελείως; Κλειδαμπαρώνει πολίτης άλλον πολίτη για να τον εξαναγκάσει σε μια απόφαση και αυτό είναι ηρωική πράξη; Μπορεί ένας αρχηγός κόμματος να υποστηρίζει τέτοιες πρακτικές και να θεωρείται «προοδευτικός»;

Το πρόβλημα με τον κ. Τσίπρα είναι ότι δεν έχει βασικές ηθικές αρχές. Γιατί αν οι έγκλειστοι ήταν Πακιστανοί ή αν οι καταληψίες ήταν ΔΑΠίτες, θα αναφερόταν σε φασισταριό και χούντα. Οι δυνητικοί ψηφοφόροι του, όμως, μπορούν να κάνουν τα πάντα στο όνομα της εξέγερσης. Θα ακολουθήσει ένα θεωρητικό πασάλειμμα για την αδυναμία των αστών να διακρίνουν το κόκκινο από το μαύρο και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης θα συνεχίσει να επιβραβεύει απαράδεκτες πράξεις. Το κάνει συστηματικά, απογοητεύοντας ίσως τους παλαιούς συνοδοιπόρους, αλλά προσελκύοντας τη μεγάλη μάζα που ψοφάει για επανάσταση χωρίς επισφάλειες.

Μια τελευταία επισήμανση: ο τραμπουκισμός των 12 φοιτητών δεν είναι το χειρότερο σε αυτή την ιστορία. Υπάρχει κάτι πολύ ντροπιαστικό για τους αγωνιστές του είδους: η πονηριά να αποφεύγουν τις συνέπειες των επιλογών τους. Θα μπορούσαν να ξεκινήσουν την κατάληψη μετά την εξεταστική, αλλά αυτό ακουγόταν ήπιο. Ηθελαν την άγρια εκδοχή, χωρίς όμως τις άγριες συνέπειες. Είναι μια νέα εκδοχή σοφά προμελετημένης αντίδρασης που να μη θίγει τη βολή τους. Ετσι, αν οι Γάλλοι έχουν την «Αριστερά του χαβιαριού», εμείς διαθέτουμε την «Αριστερά του βουτύρου» – προσαρμοσμένη σε βουτυρομπεμπέδες. 

Βιργιλίου Θάνατος του Hermann Broch

Πρόκειται για ένα έργο-ποταμό 700 και σελίδων, που περιγράφει τις τελευταίες ώρες της ζωής του Βιργίλιου. Είναι από τα δυσκολότερα κείμενα που έχω διαβάσει και η μετάφρασή του από τα γερμανικά στα ελληνικά αποτελεί έναν άθλο του Γιώργου Κεντρωτή.

Ο συγγραφέας έχει χωρίσει το έργο του σε τέσσερα μέρη Ύδωρ-Η Έλευση, Πυρ-Η Κάθοδος, Γη-Η Προσδοκία και Αιθήρ- Ο Νόστος. 

Πρόκειται στην ουσία για ένα συνεχή μονόλογο του ποιητή με αναφορές στη ζωή του και το έργο του. Το σημείο που ζωντανεύει κάπως το έργο είναι ο φανταστικός διάλογος του ποιητή με τον Αύγουστο, καθώς ο πρώτος κυριεύεται από μια μανία να καταστρέψει το έργο του πριν πεθάνει και ο Αύγουστος προσπαθεί να τον μεταπείσει, κάτι που τελικά πετυχαίνει. 

Το τέλος του έργου είναι επίσης εξαιρετικό, καθώς παρακολουθούμε μια "ανάστροφη διαδικασία δημιουργίας του κόσμου", δοσμένη με εντυπωσιακές εικόνες σε μια χαρακτηριστική Μπροχιανή γλώσσα.

Το κύριο ακριβώς χαρακτηριστικό του έργου είναι η γλωσσοπλασία. Ο Broch δημιουργεί ένα απίθανα μεγάλο αριθμό νέων λέξεων, κάτι στο οποίο τον βοηθά η συνθετική δυνατότητα, που δίνει η γερμανική γλώσσα, που είναι μια κατ'εξοχήν σύνθετη γλώσσα. Και αυτές τις λέξεις τις παρατάσσει ως βλοσυρούς στρατιώτες σε μια ατέλειωτη πορεία μακροσκελέστατων προτάσεων, που νομίζεις ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνετε τις δυσκολίες του μεταφραστή και για το λόγο αυτό μιλώ για άθλο. Πολλοί συγκρίνουν τον Broch με τον μεγάλο Joyce, επειδή και εκείνος δημιούργησε νέες λέξεις στα έργα του και ιδιαίτερα στο Finnegans Wake, εκείνος μάλιστα χρησιμοποίησε για τα σκοπό αυτό πάρα πολλές γλώσσες, ενώ ο Broch τουλάχιστον περιορίστηκε στη γερμανική.

Ένα έργο δύσκολο, εξόχως απαιτητικό, κουραστικό πολύ συχνά, που όμως άξιζε νομίζω τον χρόνο που του αφιέρωσα, αν μη τι άλλο για τη διαφορετικότητά του.

Μπορούμε να μάθουμε από τα λάθη των άλλων;

Ο αββάς Σιεγιές ένας από τους πρωτεργάτες και πιό έντιμους αγωνιστές της Γαλλικής Επανάστασης δεν πίστευε στη δυνατότητα των ανθρώπων να μαθαίνουν από τη διδασκαλία των άλλων. Όταν τον παρότρυναν οι φίλοι του να γράψει κάτι για να διδάξει, τους απαντούσε:

"Αλλίμονο σε όποιον διδάσκει. Οι άνθρωποι θέλουν και ανέχονται να τους είσαι αρεστός. Δεν ανέχονται να τους διδάξεις".

Όταν προς το τέλος της ζωής του ζούσε εξόριστος στο Βέλγιο πάλι αρνήθηκε να γράψει τις πλούσιες αναμνήσεις και εμπειρίες του:

"Για ποιό λόγο; έλεγε. Το έργο μας είναι αρκετά μεγάλο για να έχει ανάγκη από σχόλια. Οι πράξεις μας είναι εκείνες που θα διδάξουν όσους έχουν την περιέργεια να μάθουν τις σκέψεις μας, ενώ όλες οι προειδοποιήσεις μας θα είναι άχρηστες για να προφυλάξουν από τα λάθη μας εκείνους που θα έλθουν ύστερα από μας και που δεν θα αποκτήσουν τη σοφία μας παρά μόνο με το αντίτιμο των ίδιων συμφορών".

Εκκλησία και Χρυσή Αυγή

Υπάρχουν κάποιοι Ιεράρχες που τιμούν την αποστολή τους και τολμούν!

«Είναι προτιμότερο να είσαι άθεος από το να μπερδεύεις ή να χρησιμοποιείς την πίστη και την Εκκλησία για να παγιδεύσεις ανθρώπους» είπε ο Σιατίστης Παύλος, απαντώντας στους Χρυσαυγίτες, που τον κατηγόρησαν ότι επιτίθεται σε αυτούς και όχι σε άλλους που δηλώνουν άθεοι.

Είμαστε μια ωραία παράσταση!

Ο Σαμαράς δηλώνει "Εγώ θα σώσω την Ελλάδα", ο Βενιζέλος "Δεν είμαστε προτεκτοράτο", ο Κουβέλης "Εγώ δεν ψηφίζω αυτά τα μέτρα" και οι υπόλοιποι (Τσίπρας, Καμμένος, Χρυσαυγή, ΚΚΕ) λένε ότι οι τρεις τους παίζουν θέατρο!! 

Αν παίζουν θέατρο θα φανεί πολύ σύντομα, οπότε και θα κληθούν να λογοδοτήσουν, τουλάχιστον στο λαό.

Αν δεν παίζουν θέατρο δεν θα πρέπει να λογοδοτήσουν άραγε και εκείνοι που μιλούν σήμερα για φαρσοκωμωδία; Ή μήπως αυτοί έχουν το ακαταλόγιστο;

The Hidden Reality by Brian Green

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο είναι γραμμένο από τον Αμερικανό θεωρητικό φυσικό και υπέρμαχο της Θεωρίας των χορδών, Brian Green.

Στο έργο πραγματεύεται το θέμα της διαφορετικότητας της πραγματικότητας από αυτό που μας δείχνουν οι αισθήσεις μας, αλλά και ή λογική μας σκέψη και ιδιαίτερα τη σημασία της θεωρίας των χορδών, η οποία φιλοδοξεί να ενώσει κάτω από τη σκέπη της τη θεωρία της βαρύτητας και την κβαντική θεωρία, θεωρίες οι οποίες, παρά την τεράστια επιτυχία τους στην ερμηνεία της πραγματικότητας, η μία σε επίπεδο μεγάλων διαστάσεων και η άλλη στο μικρόκοσμο, δεν τα πάνε καθόλου καλά μεταξύ τους.

Εκείνο που ιδιαίτερα αναλύει ο συγγραφέας είναι τα διάφορα θεωρητικά μοντέλα, που έχουν μέχρι σήμερα προταθεί (εννέα συγκεκριμένα) για την πιθανότητα να ζούμε σε ένα πολυ-Σύμπαν, στο οποίο υπάρχουν άπειροι παράλληλοι κόσμοι. 

¨Ενας από τους πιο ενδιαφέροντες προβληματισμούς είναι και ο ρόλος των μαθηματικών και συγκεκριμένα αν είναι μια ανθρώπινη επινόηση, η οποία έχει την παράξενη δυνατότητα να ερμηνεύει την πραγματικότητα ή αν αντίθετα υπάρχουν μέσα στην ίδια τη δομή της πραγματικότητας και εμείς απλά τα ανακαλύπτουμε.

Εξαιρετικό βιβλίο, όπως είπα, από έναν επιστήμονα ο οποίος έχει εκδώσει και άλλα τέτοια βιβλία, με τα οποία προαπαθεί να "εκλαϊκεύσει" τα πολύ δύσκολα νοήματα της φυσικής επιστήμης. Με μεγάλη επιτυχία νομίζω.

La Wally

Σήμερα όπερα.
Η έξοχη La Wally, του Alfredo Catalani με τη Maria Callas. Μια από τις καλύτερες εκτελέσεις της...

Παραθέτω μερικά στοιχεία για το εξαιρετικό αυτό έργο στα αγγλικά.

Catalani was born into a family of musicians, paving the way for his own musical career and was even taught by Puccini's uncle. He has been regarded as the respresntation of Italian neo-Romanticism. His opera, La Wally, one of his greatest works, has elements of verismo and so he is also considered to be a forerunner of it.

A dramma lirico in four acts, the libretto to La Wally was produced by Luigi Illica who based it on Wilhelmine von Hillern's novel, Die Geyre-Wally (Vulture Wally, 1875). It first premiered on the 20th January 1892 in Milan at the Teatro alla Scala. It is set on the Tyrol around 1800.

Synopsis:

Act I

In the mountain village of Hochstoff in the Otz valley, the factor Gellner loves Wally, who is the daughter of the wealthy landowner Stromminger. He asks her father for her hand but she is already in love with the huntsman Hagenbach. Her father gives Wally two choices - either she marries the factor or she leaves his house. Wally leaves to go and live in the mountains.

Act II

In the village green of the village of Solden, Wally's father has died, leaving her rich. She arrives to a festival in the village. The factor Gellner persuades her that her love, Hagenbach, loves the tavern owner Afra. She visits Afra and insults her. Hagenbach, who knows nothing about wally's love for him, stands up for Afra and ridicules her. Despite this, he then falls in love with the standoffish girl. Wally then agrees to marry Gellner as long as he kills Hagenbach.

Act III

Both Wally and Hagenbach are both experiencing regret. Wally wants to warn her love about Gellner but a storm stops her from leaving the house to do so. Nothing prevents Hagenback, however, and he leaves to confess his love for Wally to ask forgiveness for his impertinent behaviour. Gellner attacks him as he makes his way to Waklly's house and is then thrown into a ravine. Wally rescues him and once more leaves for the mountains.

Act IV

On the Murzoll, Wally is living alone in the mountains, never wanting to return to her home village. Hagenbach makes his way to her and confesses his love. Just when it seems nothing can stop them from being happy, an avalanche throws him into an abyss. Wally, devastated, throws herself off the mountain after him.

Οι στίχοι του συγκεκριμένου μέρους, που είναι και το ωραιότερο του έργου μπορεί να αποδοθούν ελεύθερα στα ελληνικά ως εξής:

Λοιπόν; Θα πάω μακριά ως την ηχώ της καμπάνας, Εκεί, ανάμεσα στο λευκό χιόνι. Εκεί, ανάμεσα στα χρυσά σύννεφα, όπου η ελπίδα, η ελπίδα είναι λύπη, είναι λύπη, θλίψη είναι! Ω σπίτι της μητέρας μου, Η Wally φεύγει από σένα. Αρκετά μακριά από εσένα και ίσως, ποτέ δεν θα επιστρέψει, ούτε θα σε δει ξανά! Ποτέ ξανά, ποτέ ξανά! Θα πάω μόνη και μακριά, ως την ηχώ της καμπάνας, Εκεί, ανάμεσα στο λευκό χιόνι, θα πάω, θα πάω μόνη και μακριά! Εκεί στα χρυσά σύννεφα!