Ποίηση

 ΣΚΟΥΠΙΔΙ

Ένα δάκρυ τόσο δα

πήρε να κυλίσει

ιστορίες ξεχασμένες 

που μια νύχτα με φίλους

μου θύμισε.

Κάποιο σκουπίδι

ασήμαντη αιτία

τίποτε το άξιο

που να χαλάσει

την όμορφη βραδιά.

Ποίηση

ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Οι αρχηγοί σαλπίσαν υποχώρηση!

Παν οι σημαίες, παν τα λάβαρα

Πάνε τα ζήτω που γεμίζαν τις καρδιές μας

Και μας τραβούσανε μπροστά

Τώρα μαζώχτηκαν του κόσμου οι γραφιάδες

και οι σφουγκοκολάριοι οργιάζουν

Καθώς σε καπνοσκέπαστα δωμάτια

Τις νέες τις συνθήκες ετοιμάζουν

Κι εμάς; Ποιος μας εσκέφτηκεν εμάς;

Ποιος δίνει βάση στον καημό μας;

Ματαιωμένοι ήρωες δεν εγέμισαν

Ποτέ της Ιστορίας τις σελίδες!

Μουσική Πρόταση:all we do oh wonder

 

Επιστροφή...

 Μαλάκι, πριν από λίγο...

Επιστροφή μετά δύο μήνες...

Ποίηση

MIRROR

by Sylvia Plath

I am silver and exact. I have no preconceptions.
What ever you see I swallow immediately
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I am not cruel, only truthful—
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is a part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.
Now I am a lake. A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully.
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.

Ποίηση

 LOVE,WE MUST PART NOW

by Philip Larkin

Love, we must part now: do not let it be
Calamitous and bitter. In the past
There has been too much moonlight and self-pity:
Let us have done with it: for now at last
Never has sun more boldly paced the sky,
Never were hearts more eager to be free,
To kick down worlds, lash forests; you and I
No longer hold them; we are husks, that see
The grain going forward to a different use.
There is regret. Always, there is regret.
But it is better that our lives unloose,
As two tall ships, wind-mastered, wet with light,
Break from an estuary with their courses set,
And waving part, and waving drop from sight.

Ποίηση

Tα ποιήματα στο δρόμο, του Νίκου Χουλιάρα

Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ―όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.

Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.

Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.

Δεν αγαπώ καθόλου τα ποιήματα-γεροντοκόρες που συγυρίζουν, όλη μέρα, τα δωμάτια με τις λέξεις, ούτε και τα ποιήματα-ταγιέρ, τα καθωσπρέπει. Δεν αντέχω και τα ψωνάκια: τα ποιήματα με τα πολλά αποσιωπητικά ούτε και τ’ άλλα που θεωρούν τη φύση μάνα τους κι όλο τη νοσταλγούν χωμένα πίσω απ’ τα γραφεία.

Σιχαίνομαι αυτά που ονομάζονται συμβολικά, τα ποιήματα με μήνυμα, τα λεξιλάγνα και τ’ αφασικά· τα ποιήματα-κυρίες με αλτσχάιμερ. Ούτε και τις συνθέσεις τις μεγάλες αγαπώ: τα ποιήματα-Μπεν Χουρ, αυτούς τους λεκτικούς χειμάρρους που ’ναι γραμμένοι κυρίως για τους κριτικούς κι ας παριστάνουν τους ινστρούχτορες που ενδιαφέρονται για το καλό του κόσμου.

Από την άλλη δεν μπορώ και τα διστακτικά: τα ποιήματα-σαντάλια με καλτσάκι ούτε και τα ποιήματα-στρατιωτικό αμπέχωνο και δήθεν Τσε Γκεβάρα, μεσημέρι στη «Λυκόβρυση».

Δεν μου αρέσουν τα σοφά που ’ναι γραμμένα από νέους ούτε και τα νεανικά που τα ’χουν γράψει γέροι. Μου γυρίζουν τ’ άντερα τα δήθεν οικολογικά, τα ερωτικά-«καϊμάκι με πολύ σιρόπι» καθώς κι εκείνα που εκλιπαρούν τη γνώμη του αναγνώστη.

Ούτε και τα δικά μου αγαπώ. Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω. Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω απ’ τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δε νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα, έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε, έτσι κι αλλιώς, χεσμένο.

Από το Περιοδικό Popaganda

Πριν λίγη ώρα...

 Πριν λίγη ώρα στον Ψαθόπυργο!

Fotis Isago Konstantinou Zoubos

 Χθες στη μακρινή Πρετόρια γεννήθηκε το 6ο στη σειρά εγγόνι μας ο Fotis Isago (Μέλλον) Zoubos του Κωνσταντίνου.

Ας είναι γερός και καλότυχος!

Ποίηση

 I took my Power in my Hand

by Emily Dickinson

I took my Power in my Hand—
And went against the World—
‘Twas not so much as David—had—
But I—was twice as bold—

I aimed my Pebble—but Myself
Was all the one that fell—
Was it Goliath—was too large—
Or was myself—too small?

Αυτονόητο ή όχι

Είμαι βέβαιος ότι επειδή δεν παρακολουθώ πολύ στενά την ειδησεογραφία θα μου έχει ξεφύγει η ανακοίνωση συμπαράστασης των Πρυτάνεων των Ελληνικών Πανεπιστημίων προς τον Πρύτανη του ΑΠΘ σχετικά με τις απειλές που δέχεται ακόμη και για τη ζωή του.

Ποίηση

RAIN

by Raymond Carver

Woke up this morning with
a terrific urge to lie in bed all day
and read. Fought against it for a minute.

Then looked out the window at the rain.
And gave over. Put myself entirely
in the keep of this rainy morning.

Would I live my life over again?
Make the same unforgiveable mistakes?
Yes, given half a chance. Yes.

Ψαθόπυργος

 Στα 18 χιλιόμετρα από την Πάτρα είναι ο Ψαθόπυργος, εκεί που με βρίσκει το τέλος του πολύ δύσκολου 2021.

Πολλές ευχές για μια καλή καινούργια χρονιά!

Με δυο φωτογραφίες από τον Ψαθόπυργο, η μια με τα πατρινά μας εγγόνια!

Ποίηση

 Σ Τ’  Α Σ Τ Ε Ι Α  Π Α Ι Ζ Α Μ Ε

του Μανόλη Αναγνωστάκη

—

Στ’ αστεία παίζαμε!
Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας
Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Kλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!  

Μουσική: Mary Story Lowlands away

 

Ποίηση

FIRE AND ICE

by Robert Frost

Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I’ve tasted of desire
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,
I think I know enough of hate
To say that for destruction ice
Is also great
And would suffice.

Μουσική Πρόταση: Lola Marsh - She's a Rainbow

 

Ποίηση

 Για κάποιο λόγο αυτή είναι η εποχή της Ποίησης....

I GO BACK TO THE HOUSE FOR A BOOK

by Billy Collins

I turn around on the gravel
and go back to the house for a book,
something to read at the doctor’s office,
and while I am inside, running the finger
of inquisition along a shelf,
another me that did not bother
to go back to the house for a book
heads out on his own,
rolls down the driveway,
and swings left toward town,
a ghost in his ghost car,
another knot in the string of time,
a good three minutes ahead of me—
a spacing that will now continue
for the rest of my life.
Sometimes I think I see him
a few people in front of me on a line
or getting up from a table
to leave the restaurant just before I do,
slipping into his coat on the way out the door.
But there is no catching him,
no way to slow him down
and put us back in sync,
unless one day he decides to go back
to the house for something,
but I cannot imagine
for the life of me what that might be.
He is out there always before me,
blazing my trail, invisible scout,
hound that pulls me along,
shade I am doomed to follow,
my perfect double,
only bumped an inch into the future,
and not nearly as well-versed as I
in the love poems of Ovid—
I who went back to the house
that fateful winter morning and got the book.

Ποίηση

BEiNG BORING

by Wendy Cope

‘May you live in interesting times.’ –Chinese curse

If you ask me ‘What’s new?’, I have nothing to say
Except that the garden is growing.
I had a slight cold but it’s better today.
I’m content with the way things are going.
Yes, he is the same as he usually is,
Still eating and sleeping and snoring.
I get on with my work. He gets on with his.
I know this is all very boring.

There was drama enough in my turbulent past:
Tears and passion–I’ve used up a tankful.
No news is good news, and long may it last.
If nothing much happens, I’m thankful.
A happier cabbage you never did see,
My vegetable spirits are soaring.
If you’re after excitement, steer well clear of me.
I want to go on being boring.

I don’t go to parties. Well, what are they for,
If you don’t need to find a new lover?
You drink and you listen and drink a bit more
And you take the next day to recover.
Someone to stay home with was all my desire
And, now that I’ve found a safe mooring,
I’ve just one ambition in life: I aspire
To go on and on being boring.

Ποίηση

 Mπάνιο στην πισίνα

Γέμισε η πισίνα με κολυμβητές
σώματα δυνατά, αξιέραστα
γλίστρησα ανάμεσά τους για ν΄απολαύσω
το σφρίγος, την αρρενωπή ομορφιά
τα γυμνασμένα μπράτσα, τα ρωμαλέα στήθη
-εγώ που μόνο το πνεύμα ήξερα να τιμώ τόσον καιρό-
κι ένιωσα ξαφνικά να εκστασιάζομαι
μπροστά στο κάλλος ενός εφηβικού κορμιού
στη θέα ενός ξανθού αγοριού
που έπιανε τα μαλλιά του μ΄ένα λαστιχάκι
λίγο πριν χαθεί κάτω απ΄τα ήρεμα νερά.

Σκέφτηκα τότε πως θα ήθελα να επιστρέψω
στα καλοκαίρια της σπαταλημένης νιότης μου
στα μισοφωτισμένα δωμάτια
στα περίκλειστα χρόνια μου
να σκίσω μανιφέστα και γραφές
και περισπούδαστα βιβλία
που ετύρβαζαν περί πολλά και τίποτα δεν μου είπαν
καθώς μια απλή επίσκεψη σε πισίνα της πόλης
έφτασε
για να μου φανερώσει
πόσο πολλά χαθήκανε στο μεταξύ
και πόσο λίγο ζήσαμε στ΄αλήθεια.

Κατερίνα Καριζώνη

Από το Περιοδικό Φρέαρ