Μουσική Πρόταση: Wilco - Muzzle of Bees (A Ghost is Born)

ΔΕΗ

Η Ιστορία στα μέτρα μας

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το protagon.gr

Αν κανείς προσπαθήσει να συγκεράσει τις ρητορικές ιδεολογικές συντεταγμένες του Αλέξη Τσίπρα σε μία συνισταμένη, άνετα συμπεραίνει ότι ο Φιντέλ Κάστρο και ο Νίκος Μπελογιάννης αφιέρωσαν τη ζωή τους στη διαφύλαξη της ευρωπαϊκού κεκτημένου γιατί η σκέψη του Προέδρου Μάο είναι πάντα επίκαιρη. Αυτός ο αχταρμάς προκύπτει από τη ρηχότητα και την ευκολία με την οποία ιδιοποιείται και προβάλλει στο παρόν δάνεια μύθων, φαντασιακών ή πραγματικών, γιατί έτσι νομίζει ότι δικαιώνει την ατομική του διαδρομή και την πορεία του κόμματός του.
Το κομμουνιστικό ηρωολόγιο βρίσκεται πάντα στη φαρέτρα του (χωρίς ποτέ να αρθρώνει τη λέξη) – κόβει εύηχες φέτες από ιστορικές προσωπικότητες και στιγμές και τις σφηνώνει σαν πασάλους για να κρατήσει σταθερό ένα ιδεολογικά ρημαγμένο κόμμα.

Είναι λάθος ανάγνωση και της ιστορίας και της πολιτικής. Οπως λάθος είναι και η ακριβώς αντίθετη ανάγνωση, αυτή που κάνουν διάφοροι μετά Χριστόν προφήτες τις μέρες αυτές, επίσης για να δικαιωθούν οι ίδιοι. Αυτοί δηλαδή που υποτιμούν το βάρος της ιστορικής στιγμής και διαβάζουν την Ιστορία ανάποδα, με τη σημερινή γνώση των εξελίξεων που ακολούθησαν. Που με αβαθείς μηχανιστικές αναλύσεις, στην ουσία απλές αναγωγές, καταλήγουν ότι ο Μπελογιάννης και οι άλλοι αγωνιστές του ΚΚΕ ήσαν εγκληματίες γιατί σκοπό είχαν να μετατρέψουν τη χώρα σε ένα από τα καθεστώτα που κατέρρευσαν το ’89. Οχι, δεν είχαν αυτόν το σκοπό – έζησαν στην εποχή που γραφόταν η ιστορία που είχε την κατάληξη που γνωρίζουμε όλοι τώρα. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους που ξόδεψαν τη ζωή τους σε φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια ή εκτελέσεις είχαν την πεποίθηση ενός ευγενούς ιδεώδους που τώρα γνωρίζουμε ότι ήταν ιστορική αυταπάτη – τότε δεν το γνώριζαν ούτε οι αντίπαλοί τους. Και κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει την αίγλη της αυταξίας της θυσίας.
Στην υποδαύλιση του αισθήματος ηθικής υπεροχής βοηθούσε ότι απέναντί τους δεν είχαν τίποτα αγγελούδια. Είχαν μία ημιδημοκρατία στην οποία μεσουρανούσαν οι δοσίλογοι της Κατοχής, οι πληρωμένοι χαφιέδες, το σκληρό κατασταλτικό κράτος της Δεξιάς, οι πρόγονοι της Χούντας, το βασιλικό παρακράτος, ένας σκοτεινός συρφετός που έκανε τον δικό τους αγώνα να φαντάζει ακόμα πιο ανιδιοτελής και ενάρετος. Τώρα ξέρουμε την ιστορική ειρωνεία, αυτή η μαύρη αντίδραση αντικειμενικά θεμελίωνε το μέλλον μιας ευρωπαϊκής δυτικής δημοκρατίας και η ουτοπική θυσία των ιδεολόγων κομμουνιστών θα αποτύγχανε να μας βυθίσει στο ζόφο του ολοκληρωτισμού.
Επίσης ξέρουμε την πορεία των χαμένων του Εμφυλίου μέχρι τις μέρες μας, και αυτό θα έπρεπε να κάνει σοφότερους τους ιστορικούς μηδενιστές. Το ΚΚΕ, μολονότι συμμετείχε σε ένα πολιτικό σύστημα που δεν πίστευε, αποτελούσε πάντα έναν από τους θεσμικούς πυλώνες της λειτουργίας της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας μας, με άψογη κοινοβουλευτική συμπεριφορά και περιφρουρημένους κοινωνικούς αγώνες, κάποιοι δε από αυτούς που σήμερα θεωρούν ξένο κατάσκοπο και προδότη της πατρίδας τον Μπελογιάννη συνεργάστηκαν με τους συντρόφους του σε κυβερνητικό σχήμα.
Οσο δεν ήταν αγωνιστής της Δημοκρατίας ο Νίκος Μπελογιάννης άλλο τόσο δεν ήταν προδότης. Βρέθηκε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι και διάλεξε τη μία διαδρομή, όπως εκατομμύρια άνθρωποι της εποχής του σε όλον τον κόσμο. Το ότι η επιλογή κατέληγε στον όλεθρο το ξέρουμε τώρα. Είναι εύκολο να εκκενώνεις την Ιστορία από τη δυναμική και το δράμα της και ακόμα ευκολότερο να την εργαλειοποιείς για να την προσαρμόσεις στις σημερινές σου ανάγκες. Αλλά είναι λάθος.

Εσύ πόσο Τσίπρας είσαι;

Της Χριστίνας Ταχιάου, από το Protagon.gr

Με μια θαυμάσια διατυπωμένη «διαρροή» απάντησε το Μέγαρο Τσίπρα (ω, συγνώμη, το Μαξίμου εννοούσα!) «ενόψει επίτευξης μιας δύσκολης στην πολιτική διαχείρισή της συμφωνίας για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης», όπως γράφει ο φορέας της διαρροής, η εφημερίδα «Καθημερινή».

Το ακριβές κείμενο είναι: «Αν η συμφωνία που θα φέρει η κυβέρνηση είναι μια συμφωνία που μπορεί να τη διαχειριστεί ιδεολογικά ο Τσίπρας, τότε μπορεί να τη διαχειριστεί ο κάθε βουλευτής. Κανείς δεν είναι περισσότερο ευαίσθητος ή περισσότερο αριστερός από τον πρωθυπουργό».

Μα δεν είναι θαυμάσια στη διατύπωσή της η «διαρροή»; Κι εμείς πρέπει να νιώθουμε πολύ ευτυχείς που τύχαμε της κοινοποίησής της. Η μεγάλη μας ευτυχία οφείλεται στο ότι, επιτέλους, στη χώρα μας, αποκτήσαμε μονάδα μέτρησης της αριστεροσύνης αλλά και της ευαισθησίας. Το χρειαζόμασταν, δεν μπορείτε να πείτε! Χρειαζόταν μια μονάδα μέτρησης. Έλεγες, ας πούμε, «είμαι αριστερός». Ναι, αλλά πόσο αριστερός είσαι; Πλέον, η αριστεροσύνη μπορεί να μετρηθεί! Είσαι, ας πούμε, μισό τσίπρας αριστερός; Είσαι τρία τέταρτα τσίπρας, δυο τρίτα τσίπρας, ένα λίτρο τσίπρας, πόσο τσίπρας είσαι, τέλος πάντων;

Ασε, δε, με την ευαισθησία. Όλοι ευαίσθητοι μού είχαμε γίνει, με πρόσφυγες και μειονότητες και παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολεία και με άστεγους. Ε, όχι δα, δεν είμαστε όλοι το ίδιο ευαίσθητοι. Ο πιο ευαίσθητος είναι ο Τσίπρας, άρα και η ευαισθησία μας θα μετράται, στο εξής, με την τσίπρα. Η τσίπρα είναι το ανώτατο σημείο ευαισθησίας, άρα είσαι τέσσερα πέμπτα τσίπρας, εννέα όγδοα τσίπρας κλπ. Ολόκληρη τσίπρα λίγοι μπορούν να πλησιάσουν, όπως ευλόγως αντιλαμβανόμαστε, διότι ολόκληρη τσίπρα σημαίνει ότι είσαι Τσίπρας.

Ως γνωστόν, ένας είναι ο Τσίπρας. Οπότε, εσύ είσαι ποσοστό αυτού. Σκέψου λίγο: πόσο Τσίπρας είσαι;

Διαβάζοντας...

Είμαστε σκλάβοι των θεών, είτε υπάρχουν είτε όχι.

Fernando Pessoa. “The Book of Disquiet.”

Σαββατιάτικη εκδρομή

Χιονισμένος Κόζιακας, ορμητικός Ασπροπόταμος και η όμορφη εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στα Δολιανά του Νομού Τρικάλων.

Όλοι Μαζί, Κώστας Καρυωτάκης

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,

γυρεύοντας ομοιοκαταληξία.

Mια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία

έγινε της ζωής μας ο σκοπός.

Aλλάζουμε με ήχους και συλλαβές

τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας,

δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας

για να τιτλοφορούμεθα ποιητές.

Aφήνουμε στο αγέρι τα μαλλιά

και τη γραβάτα μας. Παίρνουμε πόζα.

Aνυπόφορη νομίζουμε πρόζα

των καλών ανθρώπων τη συντροφιά.

Mόνο για μας υπάρχουν του Θεού

τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις.

Στη Γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις,

ανεβήκαμε στ' άστρα τ' ουρανού.

Kι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς,

κι αν ξενυχτούμε κάτου απ' τα γεφύρια,

επέσαμε θύματα εξιλαστήρια

του «περιβάλλοντος», της «εποχής». 

Κώστας Καρυωτάκης

ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΣ

Είδος ανθρώπου που ζει με την ψευδαίσθηση ότι επιτελεί ένα πολύ σημαντικό έργο, του οποίου τη σπουδαιότητα ουδείς κοινός θνητός είναι σε θέση να αντιληφθεί. 

Παρεμπιπτόντως μεταβαίνει ενίοτε και σε αίθουσες διδασκαλίας, όπου γνωρίζει ότι απευθύνεται σε νέους ανθρώπους οι οποίοι σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να ενδιαφερθούν για όσα τους διδάσκει και ανυπομονούν να τους υποδείξει τις σελίδες του βιβλίου, από το οποίο θα διαβάσουν-αντιγράψουν για τις εξετάσεις. 

Περνά πολύ περισσότερο χρόνο βέβαια σε συνέδρια υπαρκτά και ανύπαρκτα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, με προτίμηση στις εξωτικές τοποθεσίες. Δύο κυρίως είναι οι ανησυχίες του στη διάρκεια αυτών των ταξιδιών, αν θα προλάβει να επισκεφτεί την αγορά και αν θα πιάσει καλή θέση στο λεωφορείο που θα κάνει το γύρο της πόλης. Γα το φαγητό δεν έχει άγχος, αφού η εταιρεία-σπόνσορας επιλέγει το καλύτερο εστιατόριο και το ακριβότερο μενού.

Θεωρεί τον εαυτό του αυθεντία σχεδόν σε όλους τους τομείς του επιστητού και δεν μπορεί να κρύψει την έκπληξή του όταν καλείται σε τηλεοπτικά πάνελ και τον διακόπτει ο παρουσιαστής για να πάει σε διαφημίσεις, ενώ εκείνος μόλις είχε αρχίσει να διακατέχεται από τον οίστρο της χωρίς σύνορα αυτοπροβολής του.

Στο βάθος του μυαλού του υπάρχει πάντα η αναμονή της αναγνώρισης από την κοινωνία και της τελικής δικαίωσης, η οποία φευ δεν έρχεται και για το λόγο αυτό κάνει ότι περνά από το χέρι του για να καθυστερήσει την αποχώρησή του από την υπηρεσία, ελπίζοντας εσαεί σε αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης. Σε αυτό συντελεί και η βαθιά ανησυχία ότι μετά την αποχώρησή του δεν θα του δίνει σημασία ούτε ο κουλουροπώλης της γειτονιάς του.

Ο μικρός Κώτσος

Πόσο μικροί είναι αυτοί που μας κυβέρνησαν και αυτοί που μας κυβερνούν. Ο Κώστας Καραμανλής δεν έχει πει κουβέντα για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση και στην ουσία αποτελεί έναν από τους πόλους εξουσίας στη χώρα (όρα Παυλόπουλος). Ανήκει υποτίθεται στη Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν κάνει ούτε στοιχειώδη αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ.

Και μετά τόσα χρόνια σιωπής έρχεται να πανηγυρίσει για την απόφαση του δικαστηρίου για το Βατοπέδι, αυτός ο ίδιος που το 2008 είχε χαρακτηρίσει την όλη υπόθεση “σκανδαλώδη”. Ξεχνάμε τα πάντα σε αυτή τη χώρα! 

Ένας από τους λόγους που είμαστε απολύτως άξιοι της μοίρας μας!

Ποίηση: Νεκρή Ζώνη του Άρη Αλεξάνδρου

Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεχτικός

όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν βαριά τραυματισμένο

που κουβαλάς στον ώμο.

Εκεί που προχωράς μέσα στη νύχτα

μπορεί να τύχει να γλιστρήσεις στους κρατήρες των οβίδων

μπορεί να τύχει να μπλεχτείς στα συρματοπλέγματα.

Να ψαχουλεύεις στο σκοτάδι με τα γυμνά σου πόδια

κι όσο μπορείς μη σκύβεις

για να μη σούρνονται τα χέρια του στο χώμα.

Βάδιζε πάντα σταθερά

σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις πριν σταματήσει η καρδιά του.

Να εκμεταλλεύεσαι

κάθε λάμψη απ’ τις ριπές των πολυβόλων

για να κρατάς σωστόν τον προσανατολισμό σου

πάντοτε παράλληλα στις γραμμές των δυο μετώπων.

Ξεπνοϊσμένος έτσι να βαδίζεις

σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις εκεί στην άκρη του νερού

εκεί στην πρωινή την πράσινη σκιά ενός μεγάλου δέντρου.

Προς το παρόν, να ’σαι πολύ προσεχτικός

όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν μελλοθάνατο που κουβαλάς στον ώμο.

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα Popaganda.

Βασιλεύοντας....17 Μαρτίου 2017

Μαλάκι πανίδα και χλωρίδα

Πόιηση του Αλέξανδρου Μάτσα

Όσο κι αν ήσουν επιδέξιος στη διαπραγμάτευσι,

όποιαν ασφάλεια κι αν σου φαίνεται ν’ απέκτησες,

ενέδρες θα στήνουν στην εγρήγορσι και στον ύπνο σου·

πίσω απ’ τα κάτοπτρα της κτίσεως, πίσω απ’ τον Kαιρό,

θά ‘βρης το πέτρινο κεφάλι της μομφής.

Από το ποίημα “Δύτης” του Αλέξανδρου Μάτσα*

Και όποιοι συνειρμοί …ευπρόσδεκτοι!

* Ο Αλέξανδρος Μάτσας (1910-1969) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και λογοτέχνης.

Ποίηση

Κική Δημουλά - AΣEBEΣ TO KANONIKO

Τρελάθηκες δύση;

Βγάλε ἀμέσως τὰ κόκκινα

ντροπὴ

στὴν κηδεία σου πᾶς.

Μουσική Πρόταση: Volver

Ένα όμορφο ισπανικό φλαμένκο, το Volver (Επιστροφή), όπως το αποδίδει η Penélope Cruz στην ταινία του Almodóvar. Στη συνέχεια η εκτέλεση από την συμπατριώτισσά της Estrella Morente, μια διάσημη τραγουδίστρια φλαμένκο.

ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Δευτέρα πάλι, η αναθεματισμένη μέρα. Όχι με τον συνηθισμένο τρόπο, που την απεχθάνονται όλοι οι εργαζόμενοι. Για το Στέφανο ήταν η μέρα της βδομαδιάτικης χημειοθεραπείας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Η πρόσφατη διάγνωσή του με τη νόσο του Hodgkin τον είχε συγκλονίσει. Δεν είχε πάει ποτέ στο γιατρό μέχρι πριν 2 μήνες. Και ξαφνικά ένας ακατέβατος πυρετός και μια αδυναμία, που έκανε το νεαρό γυμναστή να ντρέπεται τους μαθητές του, αυτός που μέχρι τότε τους άφηνε πίσω σε όλα τα αθλήματα, αν και δέκα χρόνια και βάλε μεγαλύτερος!

Πρώτη φορά ένοιωθε ότι δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του, αυτός που όλοι ζήλευαν για την αυτοκυριαρχία του! Δεν ήταν η ιδέα του πιθανού τέλους, η αβεβαιότητα, τα όνειρα για το μέλλον με τη Μαρία. Τίποτα από όλα αυτά. 

Το πρόβλημα είχε αρχίσει μετά την πρώτη θεραπεία. Εκεί που αστειεύονταν με τη νοσοκόμα, είχε νοιώσει ένα πρωτόγνωρο αίσθημα αδιαθεσίας, μια τάση για εμετό, που δεν μπόρεσε να ελέγξει και καταντροπιάστηκε μπροστά σε όλους που ήταν στο δωμάτιο. Και αυτό συνεχίστηκε για δυο μέρες ακόμη. Τι κι αν του ενίσχυσαν την αντιεμετική αγωγή οι γιατροί, τι κι αν φρόντιζε να μην τρώει καμιά ερεθιστική τροφή...Το απαίσιο αίσθημα επαναλαμβάνονταν με κάθε θεραπεία και είχε γίνει το ένα και μοναδικό του πρόβλημα.

Αλλά το χειρότερο δεν ήταν καν αυτό. Τις δύο προηγούμενες Δευτέρες η ναυτία ήλθε μόλις έστριψε το φιατάκι τους στη γωνία και αντίκρυσε το νοσοκομείο! Η Μαρία, δίπλα του, φρενάρισε απότομα την πρώτη φορά, μόλις κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά...Τη δεύτερη φορά ήταν απλά καλύτερα προετοιμασμένοι...

Και τώρα πλησίαζε στο σημείο εκείνο. Σήμερα είχε επιμείνει να οδηγήσει μόνος του, γεμάτος μεγάλα λόγια ότι όλα ήταν υπό έλεγχο και ότι δεν θα είχε απολύτως κανένα πρόβλημα. Αν και με δυσκολία η Μαρία πείστηκε, άλλωστε δεν ήταν εύκολο για την ίδια να παίρνει άδεια από τη δουλειά της στο σχολείο, τώρα που ήταν και η εποχή των διαγωνισμάτων.

Ήταν αποφασισμένος να το πολεμήσει μόνος του. Πήρα μερικές βαθιές ανάσες και τραγούδησε από μέσα του εκείνο το “αρχαίο” εμβατήριο, που του χρησίμευε πάντα στις δύσκολες στιγμές ως διεγερτικό της θέλησής του.

Το νοσοκομείο πρόβαλε στο βάθος του δρόμου, καθώς πήρε τη στροφή. Συνέχισε να αναπνέει βαθιά και τραγούδησε δυνατά με ανοιχτό το παράθυρό του. Η όμορφη οδηγός στο διπλανό αυτοκίνητο τον κοίταξε στην αρχή παραξενεμένη, ίσως και ανήσυχη, καθώς λίγο το όχημά του ταλαντώθηκε... Στη συνέχεια, όμως, του χαμογέλασε, άγνωστο γιατί... Της χαμογέλασε κι αυτός...

Σε λίγο πάρκαρε έξω από το νοσοκομείο και με βήμα σταθερό και το χαμόγελο ακόμη στο πρόσωπό του προχώρησε προς το ογκολογικό ιατρείο. Ήταν μια μικρή πρώτη νίκη. Θα έρχονταν και οι επόμενες!

Μουσική Πρόταση: Mireille Mathieu - Caruso

Μια ακόμη εξαιρετική εκτέλεση ενός μοναδικού τραγουδιού.

ΕΝΑ ΜΟΝΑΧΑ

Αυτή τη φορά είναι αποφασισμένος να τα κάνει όλα σωστά! Κανένα λάθος δεν επιτρέπεται. Όχι μόνο για τη Μαρία, αλλά και για τη Στέλλα τους. Η μικρή θα πρέπει να τους δει οπωσδήποτε αγαπημένους αυτή την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Ότι κι αν του πει η Μαρία, όσο κι αν τον προκαλέσει για την τεμπελιά του, το πιοτό και τον τζόγο δεν πρόκειται να αντιδράσει. θα την αγκαλιάσει και θα της πει σιγανά στο αυτί εκείνα τα γλυκόλογα που τόσο της άρεσαν κάποτε.

Δεν λέει ότι η Μαρία έχει απόλυτα άδικο, έχει συναίσθηση και ο ίδιος. Υπερβάλλει όμως. Στην εποχή της κρίσης με την ανεργία να καλπάζει δεν είναι εύκολο να βρεις δουλειά. Ο τζόγος είναι σχεδόν η μόνη ελπίδα να βγουν από τη μιζέρια και το πιοτό ο μόνος τρόπος να την ανέχεσαι. Άλλοι έχουν βρει άλλους τρόπους, να όπως η Μαρία με τη θρησκεία και τις προσευχές. Αυτός δεν τα καταφέρνει στον τομέα αυτόν. 

Και είναι σίγουρος ότι όλα θα αλλάξουν. Αρκεί να πιάσει την καλή και θα γίνει αμέσως τύπος και υπογραμμός. Τότε τέρμα το πιοτό και ο τζόγος. Τόχει υποσχεθεί στον εαυτό του πρώτα-πρώτα. Και στη Μαρία το έχει χιλιοπεί, αλλά δεν του δίνει σημασία. Δεν μπορεί εκείνη να καταλάβει ότι το πιοτό και ο τζόγος είναι ο δρόμος ο μοναδικός για να κοπεί το πιοτό και ο τζόγος.

Έτσι λοιπόν. Απόψε το βράδυ δεν θα χαλάσει την καρδιά του. Δεν θα θυμώσει και δεν θα κατεβάσει τα συνηθισμένα του καντήλια στις παρατηρήσεις της γυναίκας του. Και βέβαια δεν θα σηκώσει χέρι μέρα που είναι…

Είναι σίγουρος για την ψυχραιμία του, αλλά η αλήθεια είναι ότι η βεβαιότητά του αρχίζει να κλονίζεται όσο πλησιάζει στο σπίτι. Και το μπαρ του Αντώνη είναι εκεί δα ακριβώς στη γωνία, ανοιχτό όπως πάντοτε και μάλιστα με τη γιορτινή του διακόσμηση.

Θα μπει για ένα μονάχα ποτό…

Διαβάζοντας...

Εάν οι αρχαίοι Έλληνες έδειχναν τον ίδιο γεμάτο δέος σεβασμό προς τους προηγούμενους λαούς, που οι επόμενοι αιώνες έδειξαν για τους Έλληνες, δεν θα είχαν πετύχει αυτά όλα για τα οποία τους θαυμάζουμε.

Blaise Pascal (1623-1662)

Αλήθειες;

Και  είναι να απορείς για ποιο λόγο η οδική ασφάλεια δεν είναι μάθημα στα σχολεία. Είναι δυνατόν; Κάθε μέρα σκοτώνονται τόσοι νέοι και όμως αυτή η οδυνηρή εμπειρία δεν ενσωματώνεται στη διδασκαλία των παιδιών. Θα μου πείτε, έχουμε τα θρησκευτικά. Αν μη τι άλλο, ο αυριανός οδηγός θα ξέρει να διαλέξει σταυρό για τον καθρέφτη και εικόνισμα για το ταμπλό. Η Παναγιά μαζί του.

(Απόσπασμα άρθρου του Κώστα Γιαννακίδη)