Ζωή...

Ένας ενδιαφέρων χαρακτηρισμός της ζωής:

Ζωή. Πλέρια και όχι αρκετή. Ο φόβος ότι θα τελειώσει κάποια μέρα και ο φόβος ότι αύριο θα είναι το ίδιο με το χθες.

Από το “Ο Ράμπιτ είναι πλούσιος” του John Updike.

Ένα ακόμη χρυσό ηλιοβασίλεμα του Δεκέμβρη...

Αν τραβάς φωτογραφίες μάλλον θα ξεχάσεις αυτά που βλέπεις!

Σας παραθέτω τα συμπεράσματα μιας μελέτης, που εξέτασε τις διαφορές στην ακρίβεια των αναμνήσεων των επισκεπτών ενός Μουσείου, ανάλογα με το αν έπαιρναν φωτογραφίες των πινάκων ή αν απλά τους παρατηρούσαν. Η εξέταση έγινε την επόμενη μέρα από την επίσκεψη.

1) Οι επισκέπτες του Μουσείου που φωτογράφιζαν τους πίνακες κρατούσαν λιγότερο στο μυαλό τους το περιεχόμενο από εκείνους που απλά τους παρατηρούσαν.

2) Αυτό μπορούσε να μεταβληθεί, εάν αυτοί που φωτογράφιζαν στη συνέχεια έβρισκαν το χρόνο να ασχοληθούν και να παρατηρήσουν τις φωτογραφίες.

3) Αυτοί που έκαναν ζουμ σε ορισμένες λεπτομέρειες των πινάκων κρατούσαν στη μνήμη τους περισσότερα στοιχεία, όχι απλά από τα σημεία στα οποία έκαναν ζουμ, αλλά συνολικά από τους συγκεκριμένους πίνακες.

Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο έγκριτο επιστημονικό περιοδικό Psychological Science.

Η ζωή και το έργο ως παράδειγμα…

Ο Βάσκος συγγραφέας Sabino Arana (1865-1903) θεωρείται ο πατέρας του βασκικού εθνικισμού, αφού υπήρξε άλλωστε ο ιδρυτής του Βασκικού Εθνικιστικού Κόμματος.   

Στο τελευταίο του έργο Libe, αναφέρεται σε μια νέα από τη χώρα των Βάσκων, που προτιμά να πεθάνει παρά να παντρευτεί έναν Ισπανό.

Ο ίδιος παντρεύτηκε μια απλή χωριάτισσα από τη χώρα του κυρίως για την “καθαρότητα του αίματός της”. Όταν ο Arana πέθανε, η γυναίκα του δεν έχασε πολύ χρόνο και παντρεύτηκε έναν Ισπανό αστυνομικό.

Μουσική Πρόταση: Barcarole του Jaques Offenbach

Ένα όμορφο κομμάτι του Γαλλογερμανού συνθέτη Jaques Offenbach (1819-1880) από τις Anna Netrebko (Ρωσσία, soprano) και Elina Garanca (Λιθουανία, mezzo-soprano). 

Δύση...

Η χθεσινή δύση του Ήλιου, από το iPhone μου

Τι ωραία που είναι....

Τι ωραία που είναι να έχεις ψευδαισθήσεις! Να έχεις την πίστη ότι αυτό το κακό συνονθύλευμα που μας κυβερνά σήμερα θα αντικατασταθεί από μια προοδευτική κυβέρνηση, που θα κάνει τη χώρα να ορθοποδήσει! Να φαντασιώνεσαι ότι από την μετριότητα και τα στείρα μυαλά μπορούν να ανθίσουν σκέψεις και ιδέες! Να επαναλαμβάνεις τα τσιτάτα του μεγάλου διανοητή και να συγκινείσαι-αν είναι δυνατόν- από αυτά. 

Αλλά έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος. Γελαστός και πάντα γελασμένος! 

The Corrections του Jonathan Franzen

Θεωρώ τις “Διορθώσεις” το καλύτερο μέχρι τώρα βιβλίο του Franzen, σίγουρα καλύτερο από το πιο πρόσφατο “Freedom”. 

Πρόκειται για την ιστορία μιας οικογένειας που ζει στις μεσοδυτικές Η.Π.Α., της οποίας την πορεία ακολουθεί στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Μέσα από τη διήγηση αυτή ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να σχολιάσει όλες τις εκφάνσεις της ζωής στις Η.Π.Α. για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, με ιδιαίτερη έμφαση στις οικονομικές εξελίξεις και τις “διορθώσεις”, που κατά διαστήματα είχαν επιχειρηθεί.

Ακόμη πιο σημαντικές ήταν όμως οι προσπάθειες για “διορθώσεις”, που οι πέντε πρωταγωνιστές του βιβλίου προσπαθούν να κάνουν στην πορεία της ζωής τους. O Alfred και η Enid και τα παιδιά τους, ο Gary, ο Chip και η Denise. Ιστορίες ζωής, που παρά το δραματικό στοιχείο, το απαραίτητο για τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος, δεν απέχουν καθόλου από την πραγματικότητα και θα μπορούσαν να είναι στοιχεία παρμένα από αληθινές βιογραφίες.

Κεντρικός ιστός της ιστορίας είναι η προσπάθεια της Enid να συγκεντρώσει όλη την οικογένεια για τα Χριστούγεννα, που όλοι λίγο-πολύ ξέρουν ότι θα είναι τα τελευταία που θα κάνουν όλοι μαζί.

Το μεγάλο ταλέντο του Franzen στο λόγο και η εξαιρετική δυνατότητα ανάλυσης -μέχρι κορεσμού θάλεγα- των πέντε τόσο διαφορετικών χαρακτήρων των πρωταγωνιστών του είναι αναμφισβήτητα τα μεγάλα πλεονεκτήματα του έργου. Διαβάζοντάς το έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις τους ανθρώπους αυτούς απέναντί σου, καθώς επιχειρηματολογούν και δεν μπορείς να μην τους συμπαθήσεις, όσο κι αν γνωρίζεις ότι όλες τους οι προσπάθειες να “διορθωθούν” είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. 

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2001 και έχει πάρει δυο σημαντικά βραβεία στις Η.Π.Α. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (και στα ελληνικά), ενώ έχει γυριστεί και ταινία το 2012.

Τάσος ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ... Η μεγάλη νοσταλγία

Τ` άλλα ειπώθηκαν σιγανά σαν προσευχή: "Φίλιππε,

        θεία Ρόζα, Άννα..."

αλλά τι σημασία έχουν τα ονόματα αφού είμαστε όλοι

       ξένοι και το σκοτάδι έρχεται καθώς νυχτώνει

αν όχι για να κρύψει κάποιο μεγάλο μυστικό.

Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που πότε δεν ζήσαμε

                        κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας...

Επίσημη γλώσσα της Ευρώπης

The European Commission has just announced an agreement whereby English will be the official language of the European Union rather than German, which was the other possibility. 

As part of the negotiations, the  British Government conceded that English spelling had some room for  improvement and has accepted a 5- year phase-in plan that would become  known as "Euro-English". 

In the first year, "s" will  replace the soft "c".. Sertainly, this will make the sivil servants jump  with joy. The hard "c" will be dropped in favour of "k". This should  klear up konfusion, and keyboards have one less letter.

There  will be growing publik enthusiasm in  the sekond year when the troublesome "ph" will be replaced with "f"..  This will make words like fotograf 20%  shorter. 

In the 3rd year, publik akseptanse of the new spelling be expekted to reach the stage where more komplikated changes are possible. 

Governments will enkourage the removal of double letters which have always ben a deterent to akurate  speling. 

Also, al wil agre that the horibl mes of the silent "e" in the languag is disgrasful and it should go  away. 

By the 4th yer people wil be reseptiv to steps such  as replasing "th" with "z" and "w" with "v". 

During ze fifz  yer, ze unesesary "o" be dropd from  vordskontaining "ou"  and after ziz fifz yer, ve vil hav a reil  sensi bl riten styl. 

Zer vil be no mor trubl or difikultis and evrivun vil find it ezi TU understand ech oza. Ze drem of a united urop vil finali  kum tru. 

Und efter ze fifz yer, ve vil al be speking German like zey vunted in ze forst plas.

(Αναδημοσίευση)

Μουσική Πρόταση: Αυτές οι ξένες αγκαλιές

Ένα όμορφο τραγούδι του Ηλία Ανδριόπουλου σε στίχους Μάνου Ελευθερίου. Εδώ από την Θεοδώρα Μπάκα από συναυλία της Ορχήστρας και Χορωδίας της ΕΡΤ στην Αρχαία Ολυμπία το 2008.
Η Θεοδώρα Μπάκα γεννήθηκε στη Λάρισα και έχει συνεργαστεί ως σολίστ με πολλές κλασσικές ορχήστρες. Μια ενδιαφέρουσα φωνή νομίζω.

Ελεύθερη Βούληση...

Πρέπει να πιστεύουμε στην ελεύθερη βούληση. Δεν έχουμε καμιά άλλη επιλογή. 

Isaac Bashevis Singer*.

* Πολωνο-εβραιο-αμερικανός συγγραφέας (1902-1991)

Άλλος για ΣΥΡΙΖΑ;

Κόλαφος για όλους αυτούς που θεώρησαν την παρότρυνση του Αλέξη Τσίπρα για ψήφο εναντίον της κυβέρνησης από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σε πρόσκληση για αποστασία και ένταξη στο ΣΥΡΙΖΑ!

Ο Δημήτρης Ππαδημούλης το ξεκαθάρισε: Δεν θα μπουν αυτομάτως στα ψηφοδέλτια!  

Την επόμενη φορά θα μας πουν τη διαδικασία!

Η βροχή και το φτύσιμο

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είπε πριν από λίγο καιρό ένα από τα γνωστά του καλαμπούρια για τους κυβερνώντες. Ότι δηλαδή ενώ τους φτύνουν εκείνοι νομίζουν ότι βρέχει…

Με τα μυαλά που κουβαλάει, με αυτά που λέει και εκείνους που έχει δίπλα του, φοβάμαι ότι όταν έρθει η ώρα να κυβερνήσει θα ισχύσει για εκείνον το…αντίστροφο του καλαμπουριού του…

Ενώ θα βρέχει, εκείνος θα νομίζει ότι τον φτύνουν…..

Με τον Κουβέλη ή με τον Καμμένο;

Πολύ κακό για το τίποτε, ή καπνός που δείχνει μεγάλη φωτιά; Τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τη διαμάχη ανάμεσα στον δημοσιογράφο Βασίλη Μουλόπουλο και τον βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο; Πρόκειται για μια προσωπική αντιδικία, ή για την κορυφή ενός παγόβουνου που θα αποκαλυφθεί σύντομα;

Για όσους τον ξέρουν ο Μουλόπουλος δεν είναι τύπος που λέει κουβέντες στον αέρα. Ούτε από τους ανθρώπους που θα έστηναν έναν προσωπικό καυγά με κάποιον - το αντίθετο. Συνεπώς, η σοβαρή πλευρά αυτής της αντιπαράθεσης -στην οποία κατ’ ουσίαν ο Τσίπρας δεν πήρε θέση, άρα δικαίωσε τον Μουλόπουλο- είναι άλλη. Είναι η πολιτική πλευρά. Και αυτή η πλευρά δεν μπορεί παρά να έχει ένα και μόνο ζητούμενο: τις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τον Πάνο Καμμένο και το κόμμα του. Από όσα λέει κατά καιρούς ο -εξαίρετος ως συγγραφέας, αλλά άπειρος ως πολιτικός και αθυρόστομος ως συνομιλητής- Τατσόπουλος, το σημαντικό είναι το τελευταίο: αν τίθεται θέμα κυβερνητικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τον Καμμένο, παίρνει το καπελάκι του και φεύγει. Επ’ αυτού τα ερωτήματα είναι δυο.

Πρώτο. Άδικο έχει; Ποιος άνθρωπος που εντάχθηκε σε ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, βάσει των δημοκρατικών του πεποιθήσεων, δεν θα αισθανόταν ότι προσβάλλεται από τη συναλλαγή με ένα κόμμα σαν τους ΑΝΕΛ; Και ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι μόνο ο Τατσόπουλος που σκέφτεται έτσι αλλά πολλοί ακόμη και κυρίως πολλοί ψηφοφόροι. Αν είναι κάποιος να φύγει από τον Βενιζέλο επειδή συνεργάζεται με τον Σαμαρά, για να πάει στον Τσίπρα που θα συνεργάζεται με τον Καμμένο, να μένει το βύσσινο.

Το δεύτερο ερώτημα είναι αν πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατά νου μια τέτοια συνεργασία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν την έχει αποκλείσει, αντίθετα υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι δεν θα τον ενοχλούσε. Και εδώ υπάρχει σοβαρό θέμα. Αν νομίζουν στην Κουμουνδούρου ότι για την εξουσία μπορούν να συμμαχήσουν ακόμη και με τον διάβολο, δικαίωμά τους. Αλλά αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουν από τώρα και πάντως προεκλογικά.

Είναι θέμα εντιμότητας απέναντι στο εκλογικό σώμα. Θα είναι αδιανόητο να ψηφίσει κάποιος τον ΣΥΡΙΖΑ για να έχει μια δημοκρατική κυβέρνηση με τον Τσίπρα και την επόμενη να βρεθεί με τον Καμμένο συγκυβερνήτη. Τα περί αντιμνημονιακών μετώπων είναι για τα πανηγύρια. Όλοι ξέρουν ότι αυτές τις θεωρίες καμία κυβέρνηση, καμίας απόχρωσης, δεν μπορεί να τις υποστηρίξει. Άλλα αυτό είναι άλλη υπόθεση.

Θέλοντας, ή όχι, λοιπόν ο Τατσόπουλος έβαλε το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Και αν η σκληρή απάντηση του έμπειρου Μουλόπουλου υποδηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμεί να ανοίξει αυτό το θέμα, απλώς το κάνει μεγαλύτερο. Οπότε είναι τώρα η ώρα να πάρει θέση ο ίδιος ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν μπορεί από τη μια να καλεί την υπόλοιπη Αριστερά να συγκυβερνήσουν και από την άλλη να κρατάει ζεστό τον Καμμένο για να τον χρησιμοποιήσει αν δεν του βγαίνουν οι ψήφοι μετεκλογικά για να σχηματίσει κυβέρνηση. Εκτός των άλλων είναι και βλασφημία να εξισώνεται το ενδεχόμενο να συνεργαστεί με τον Κουβέλη με το ενδεχόμενο να συνεργαστεί με τον Καμμένο αν πράγματι θεωρεί ότι είναι φορέας αριστερών αξιών και αντιλήψεων. Ή όχι;

Άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου στο Protagon.gr

Πήδα Παλικάρ’

Βράχος και περιοχή με το όνομα “Πήδα παλικάρ’” υπάρχει στην παραλία του Αιγαίου κάτω από το χωριό Νεοχώρι κοντά στα ερείπια ενός παλιού κάστρου, που λέγεται Εβραιόκαστρο (προέρχεται μάλλον από τη λέξη “Ωραιόκαστρο”).

Εκεί οι κολίγοι του μοναστηριού της Παναγιάς της Πλάκας και άλλοι χωρικοί αγανακτισμένοι από την καταπίεση των 30 καλόγερων, αφού τους συνέλαβαν τους έπνιξαν στο Αιγαίο ρίχνοντάς τους στη θάλασσα από ένα θεόρατο βράχο 30 μέτρων. Αυτά έγιναν γύρω στα 1700 μΧ. 

Προφανώς η τοπωνυμία προήλθε από την κοροϊδευτική φράση, που ακολουθούσε το ρίξιμο καθενός από τους καλόγερους στη θάλασσα.

Αυτά τα αναφέρει η τοπική παράδοση και έχουν δημοσιευτεί σε τοπικές εφημερίδες του Βόλου.

Εγώ τα διάβασα στο βιβλίο “Τα Παλιόκαστρα του Πηλίου” του Κώστα Λιάπη.

Answers for Aristotle του Massimo Pigliucci

Πως η Επιστήμη και η Φιλοσοφία μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια ζωή με περισσότερο νόημα.

Ο παραπάνω υπότιτλος περιγράφει με ακρίβεια το αντικείμενο του συγκεκριμένου βιβλίου. 

Ο συγγραφέας, γεννημένος το 1964,  είναι Καθηγητής Φιλοσοφίας, αλλά έχει σπουδάσει παράλληλα και Βιολογία. Είναι δεδηλωμένος πολέμιος της ψεδο- επιστήμης και του δόγματος της δημιουργίας της ζωής από ένα υπερφυσικό ον και υπέρμαχος της σημασίας της επιστήμης.

Ο συνδυασμός των ιδιοτήτων του φιλοσόφου και του επιστήμονα τον βοηθά να αντιμετωπίζει με σφαιρικό τρόπο τα μεγάλα προβλήματα της ζωής, από την εξήγηση των φαινομένων γύρω μας μέχρι τη θέση του καθενός μας στον κόσμο. 

Η αναφορά στον Αριστοτέλη οφείλεται στο ότι ήταν από τους πρώτους, που για να απαντήσει στα μεγάλα ερωτήματα που απασχολούν ανέκαθεν τον σκεπτόμενο άνθρωπο, χρησιμοποίησε παράλληλα τη φιλοσοφία και την επιστήμη. Είναι εκείνος που προσδιόρισε τον όρο “ευδαιμονία”, ως το σκοπό της ζωής, έναν όρο που έχει έντονο ηθικό περιεχόμενο, σε αντίθεση με τον όρο ¨ευτυχία”, ο οποίος έχει περισσότερο συγκινησιακό περιεχόμενο.  Ο συγγραφέας επιδιώκει με το βιβλίο αυτό να απαντήσει στα ερωτήματα, που πρώτος έβαλε ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος, χρησιμοποιώντας την πρόοδο που έχει γίνει μέχρι σήμερα στην επιστήμη και στη φιλοσοφία, ιδιαίτερα βέβαια στην πρώτη, για να πετύχει τον φιλόδοξο στόχο του.

Δεν αποδέχεται απόλυτα την άποψη ότι η επιστήμη πρέπει να είναι ο μόνος μας οδηγός στην αναζήτηση ενός “ηθικού” τρόπου ζωής, αλλά πιστεύει ότι όπως η φιλοσοφία πρέπει να ακουμπά στις ανακαλύψεις της επιστήμης έτσι και η επιστήμη οφείλει να πορεύεται με βάση τις ηθικές αρχές μιας φιλοσοφίας, που να βασίζεται στη δυνατότητα λογικής σκέψης και όχι στο μυστικισμό και την υπερφυσική. 

Πιστεύει επίσης -και παρουσιάζει σημαντικά πρόσφατα επιστημονικά δεδομένα- ότι η ¨ηθικότητα” του ανθρώπου έχει βιολογική και εξελικτική βάση και επομένως ότι δεν χρειάζεται ένα υπερφυσικό Ον και μια θρησκεία για να είμαστε ηθικοί άνθρωποι και να φερόμαστε σωστά. 

Ένα βιβλίο προβληματισμού που δεν ξέρω αν θα μας οδηγήσει στην ευδαιμονία, αλλά σίγουρα μας φέρνει κοντύτερα στην προσπάθεια για αυτογνωσία. 

Wool του Hugh Howey

Μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας, που περιγράφει ένα ζοφερό μέλλον, όπου οι λιγοστοί απόγονοι όσων επιβίωσαν από την παγκόσμια καταστροφή, ζουν σε υπόγειες κάθετες κατασκευές, που εκτείνονται σε βάθος 150 ορόφων. Απομονωμένοι οι κάτοικοι του καθενός από αυτά τα “σιλό” και αγνοώντας την ύπαρξη των άλλων, κυβερνιούνται από ελάχιστους αδίστακτους γνώστες της αλήθειας, που τους κρατούν στην άγνοια αυτή και που φροντίζουν να στείλουν στο θάνατο, όσους γίνονται επικίνδυνοι, επειδή υποψιάζονται την αλήθεια ή επειδή ξεσηκώνονται στην ανούσια ζωή, που τους έχει επιβληθεί.

Η έσχατη τιμωρία επιβάλλεται με μια “ιεροτελεστία”, που ονομάζεται “καθάρισμα”, και που υποχρεώνει τους μελλοθάνατους να εξέλθουν στο μολυσμένο περιβάλλον του πλανήτη, που είναι ασύμβατο με τη ζωή, φορώντας ειδικές στολές, που τους εξασφαλίζουν κάποια λεπτά ζωής, ίσα-ίσα για να καθαρίσουν τους φακούς, που προβάλλουν από την επιφάνεια των υπόγειων κατασκευών και που επιτρέπουν στους έγκλειστους κάποια περιορισμένη και απόλυτα ελεγχόμενη θέα του άμεσου περίγυρου.

Τα πράγματα παίρνουν μια διαφορετική τροπή όταν ένας μελλοθάνατος βρίσκει τον τρόπο να ξεφύγει αυτή την προδιαγεγραμμένη μοίρα και ανακαλύπτει τη φοβερή αλήθεια. Τα γεγονότα στη συνέχεια ακολουθούν μια πιο γοργή πορεία, με την ποιότητα της γραφής να πορεύεται δυστυχώς ανάστροφα. Γενικά είναι ένα άνισο έργο, με κάποιες εξαιρετικές σελίδες, αλλά και πολλές μέτριες έως κακές. 

Αυτό ίσως εξηγείται από τον τρόπο που γράφτηκε το έργο. Στην αρχή ήταν μια σύντομη ιστορία 60 σελίδων, που ο συγγραφέας διέθεσε δωρεάν στο διαδίκτυο. Μπροστά στην απαίτηση των αναγνωστών να δοθεί συνέχεια αποφάσισε να επεκτείνει το έργο στην τελική του μορφή, που έχει περίπου 500 σελίδες.

Ένα ενδιαφέρον έργο, για όσους βέβαια αρέσκονται σε τέτοιες ιστορίες. 

Και παραμένει βέβαια η βασική απορία γιατί άραγε υπάρχει αυτός ο κανόνας της απαισιοδοξίας, όταν αναλογίζονται οι συγγραφείς το μέλλον. Αυτή η “βεβαιότητα” σίγουρα κάτι σημαίνει. Ότι δηλαδή έχουμε σαφή επίγνωση της πορείας μας προς την καταστροφή, την οποία απλά φροντίζουμε να επιταχύνουμε!

Μουσική Πρόταση: Η Κορδέλα

Τραγουδά η μεγάλη Βίκυ Μοσχολιού, σε μουσική Δήμου Μούτση και στίχους Γιάννη Λογοθέτη.

The Good Mayor ( Ο Καλός Δήμαρχος) του Andrew Nicoll

Μια ερωτική ιστορία, που περισσότερο μοιάζει με παραμύθι και όχι άδικα, αφού για παράδειγμα ο αφηγητής είναι η Αγία Βαλπούρνια, η προστάτιδα-αγία της Βαλτικής  πόλης Ντοτ, όπου πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο πολύ αγαπητός της δήμαρχος και πρωταγωνίστρια η όμορφη και πολύ ποθητή γραμματέας του.

Γραμμένο με απλή πρόζα και πολύ χιούμορ, με εξαιρετική ανάπτυξη όχι μόνο των δύο κύριων χαρακτήρων, αλλά και μιας σωρείας άλλων προσώπων, που όλα παίζουν το σημαντικό τους ρόλο στην εξέλιξη της αφήγησης. 

Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μια γυναίκα που λαχταρά να ζήσει τη ζωή της και φτάνει στα άκρα, επαγγελματικοί ανταγωνισμοί, αλλά και παραδοσιακές εχθρότητες γειτονικών πόλεων, δικαστικές μάχες, αλλά και τα απαραίτητα σε ένα παραμύθι υπερφυσικά στοιχεία, σε μικρή ευτυχώς δόση και δοσμένα με ποιητική μαεστρία, όλα αυτά και άλλα πολλά παρελαύνουν σε αυτό το παρθενικό βιβλίο του συγγραφέα, που ζει στη Σκωτία.

Μια πολύ ευχάριστη ανάγνωση.