Χρώματα της Δύσης-χθες

Συντάξεις και ...συντάξεις

Από την έγκριτη Καθημερινή σε επώνυμο άρθρο: Δημοσιονομικό όφελος 705.855 ευρώ προκύπτει από τη διαγραφή των συνταξιούχων που έχουν αποβιώσει αλλά συνέχιζαν να λαμβάνουν τη σύνταξή τους.

Προφανώς υπάρχουν έξοδα και στην άλλη ζωή! Αλλά αυτό το "συνέχιζαν να λαμβάνουν τη σύνταξή τους", κάπως λειψό (ως σύνταξη) μου ακούγεται! 

Δεν διευκρινίζεται δηλαδή αν την εισέπραταν ως "ζόμπι" στον εδώ κόσμο ή αν πήγαιναν στα υποκαταστήματα των τραπεζών του Παραδείσου και της Κόλασης. 

Sweet Tooth του Ian McEwan

Ομολογώ ότι ο Άγγλος συγγραφέας Ian McEwan με έχει κερδίσει και νομίζω ότι είναι ο καλύτερος από τους εν ζωή συμπατριώτες του. 

Η ιστορία του αυτή φαίνεται ότι έχει περισσότερα αυτοβιογραφικά στοιχεία, αφού οι ομοιότητες του Τομ, του ενός από τα δύο άκρα του κύριου ερωτικού δίπολου του έργου, με στοιχεία της βιογραφίας του ίδιου του δημιουργού, δεν είναι αμελητέες. 

Η Σερένα είναι βέβαια η κύρια πρωταγωνίστρια της ιστορίας και αυτή, που φαινομενικά τουλάχιστον τη διηγείται. Λέω φαινομενικά, επειδή στο τέλος ο συγγραφέας δημιουργεί μια εξαιρετικά έξυπνη "σύγχυση" για το πρόσωπο του αφηγητή. 

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στις αρχές της δεκαετίας του 70 και χαρακτηρίζεται, όπως όλα τα έργα του McEwan, από εντυπωσιακή ιστορική ακρίβεια κατά την περιγραφή των περιστάσεων της εποχής. Τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω εγώ, που βέβαια δεν ζούσα τότε στη Μεγάλη Βρεττανία. 

Η πρωταγωνίστρια είναι μια όμορφη και ιδιαίτερα έξυπνη κοπέλα, που μετά από μια δυνατή σχέση με ένα μεγαλύτερο και πολύ αξιόλογο άνθρωπο μπαίνει στις μυστικές υπηρεσίες της χώρας της. Και τότε της ανατίθεται μια ενδιαφέρουσα αποστολή. Να προσεγγίσει ένα ταλαντούχο νέο συγγραφέα και να τον στρατολογήσει, χωρίς εκείνος να το ξέρει, στον αγώνα δυσφήμησης των Σοβιετικών και της κομμουνιστικής ιδεολογίας (μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην ακμή του ψυχρού πολέμου). 

Δεν θα μπω σε άλλες λεπτομέρειες για την ιστορία. Αρκεί να πω, ότι όπως σε όλα σχεδόν τα έργα του συγκεκριμένου συγγραφέα, η πλοκή χαρακτηρίζεται από ισχυρές ανατροπές και εκπλήξεις. 

Αυτό το στοιχείο και η μαεστρία του στη χρήση της γλώσσας εγγυώνται μια απολαυστική ανάγνωση. Άλλωστε τι άλλο πρέπει να περιμένει κανείς από ένα μυθιστόρημα;

Η μουσική πρόταση της Παρασκευής: Τιμή δεν έχει η αγάπη

Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου

Στίχοι: Τώνια Μαρκετάκη

Εκτέλεση: Ελένη Καραΐνδρου, από συναυλία στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, το 1988

Τιμή δεν έχει η αγάπη, 

τιμή δεν έχει κι η ζωή.

Ποιος την πουλά, ποιος αγοράζει, 

ποιος τήνε βγάζει στο σφυρί;

Τιμή δεν έχει η αγάπη, 

τιμή δεν έχει κι η ζωή.

Όποιος την έχει τήνε δίνει

με μια ματιά, μ’ ένα φιλί.

Αν έχεις λίγη αγάπη, δώσ’ μου

να μου γλυκάνεις τη ζωή.

Τιμή δεν έχει η αγάπη, 

τιμή δεν έχει κι η τιμή.

Ουρανός στο Αίμα της Ελένης Ανθοπούλου

Ένα βιβλίο, που ξεκινά σχετικά νωθρά, αλλά στη συνέχεια δένει ικανοποιητικά τόσο στο κείμενο, όσο και την πλοκή. Η ιστορία δύο γυναικών με το όνομα Μαρκέλλα, γιαγιάς και εγγονής μέσα στην πρόσφατη ελληνική πραγματικότητα. 

Η Θεσσαλονίκη είναι στο επίκεντρο, αλλά η Καβάλα και η Αθήνα συμμετέχουν ως τόποι-σκηνικά...ενώ χρησιμεύουν και ως υπόμνηση της μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας, που μερικές φορές χαρακτηρίζει κάποιες οικογένειες, αλλά και που ωθεί τα μέλη τους, σε διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις. Η συγγραφέας πάντως αποτιμά ως κυρίαρχο παράγοντα στην ορθή στάση ζωής τις προσωπικότητες και τους χαρακτήρες, παρά τις πεποιθήσεις. Και δεν θα διαφωνήσω.

Χωρίς εξαιρετικές αρετές στο ύφος, με αδυναμίες-π.χ. με προβλημάτισαν οι "ποιητικές" εισαγωγές στα κεφάλαια- αλλά γραμμένο με ειλικρίνεια και ζωντάνια, νομίζω ότι κερδίζει και στο τέλος συγκινεί τον αναγνώστη. 

Μια άξια προσοχής προσπάθεια, από μια συγγραφέα, που μπορεί να δώσει και καλύτερα έργα. 

* Η Ελένη Ανθοπούλου, σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων, αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ μ' αυτό. Ζει στη Θεσσαλονίκη, με τον άντρα της και τα έξη παιδιά τους.

Μουσική πρόταση: Antony and the Johnsons

Ένας τουλάχιστον ιδιόρρυθμος Βρετανός καλλιτέχνης ο Antony (Hegarty), που συνοδεύεται πάντοτε από το συγκρότημα The Johnsons.

Antony and the Johnsons, λοιπόν, στο You are my sister, από ζωντανή εκτέλεση στη Στοκχόλμη το 2009.

Νομίζω ότι αξίζει την προσοχή μας....

Άνοιξη!

Μουσική πρόταση: Ένας αθέατος σφυγμός

Εμπνευσμένη μουσική (Γιάννης Μαρκόπουλος), εξαιρετικοί στίχοι (Μανώλης Πρατικάκης), καταπληκτική εκτέλεση (Βασίλης Λέκκας).

Ένα διαμαντάκι!

Ένας αθέατος σφυγμός

γοργός και διψασμένος

σα ζαρκάδι, που κατεβαίνει

αιώνια στην πηγή.

Πολλά μπράβο βέβαια και στον δημιουργό του βίντεο Nikol12009.

Γιατί άραγε;

Δεν μπορώ να μην παραθέσω το τέλος του άρθρου του Κώστα Γιαννακίδη στο Protagon.gr:

Τσίπρας και Καμμένος κάνουν λόγο για «λύση έξω από τρόικα και μνημόνιο». Γιατί δεν την περιγράφουν; Γιατί δεν πετιούνται ως τη Λευκωσία να τη δώσουν και στους αδερφούς μας; Σε δύο ώρες μπορούν να βρίσκονται στο βήμα της Βουλής που λέει τα περήφανα «όχι».

Τότε τι είναι δεξιό;

Άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το Protagon.gr

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι έναν φορολογικό παράδεισο;

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι τη διάσωση τραπεζών με χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων; Είναι Aριστερό να διαψεύδεις τον ίδιο τον εαυτό σου, όταν -για ακριβώς αυτό- κατηγορούσες τις επιλογές που ακολουθήθηκαν σε άλλες χώρες;

Είναι Αριστερό να υπερασπίζεσαι την ασφάλεια του παρκαρισμένου, αδιαφανούς, διεθνούς χρήματος που γνωρίζεις ότι -ακόμα κι αν δεν προέρχεται από εγκληματικές δραστηριότητες- προέρχεται από εκμετάλλευση της υπεραξίας της εργασίας, χωρίς να έχει αποδώσει στις κοινωνίες, από τις οποίες προέρχεται το αναλογούν μέρισμα;

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι αυτού του είδους την ανάπτυξη μιας χώρας, ως σχεδόν αποκλειστικώς παρόχου, δηλαδή υπηρεσιών στην ασφαλή διαφύλαξη μαύρου χρήματος;

Είναι Aριστερό να κλείνεις τα μάτια σε αυτήν την πραγματικότητα, αναζητώντας άλλοθι σε παραδείγματα άλλων χωρών που ασφαλώς κάνουν το ίδιο, τα οποία όμως έχεις καταγγείλει στο παρελθόν για να τα επικαλείσαι τώρα, που θέλεις να αθωώσεις τον δικό σου παράδεισο, αποσιωπώντας επιπλέον ότι οι χώρες αυτές δεν ζήτησαν να σώσουν τις τράπεζές τους οι ευρωπαίοι μισθωτοί;

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι τη φαλκίδευση του πλούτου μιας χώρας για γενεές, προκειμένου να γλιτώσει από τη φορολόγηση το αδιαφανούς προέλευσης χρήμα μεγαλοκαταθετών;

Είναι Aριστερό να υποστηρίζεις τη χρησιμοποίηση των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων, τις τωρινές και  μελλοντικές συντάξεις δηλαδή, προ του κινδύνου να μειωθούν τα σχεδόν ανεξέλεγκτα παρκαρισμένα κεφάλαια Ρώσων ολιγαρχών;

Είναι Aριστερό να ξεχνάς αυτά που κατήγγειλες και είχες δίκιο, όταν στη δική σου χώρα οι κυβερνήσεις εξανέμιζαν επί χρόνια τις περιουσίες των Ταμείων για να έχουν καταντήσει τώρα ετοιμόρροπα;

Είναι Aριστερό να προεξοφλείς τα κέρδη που θα έχουν τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου από τον ορυκτό πλούτο του τόπου τους και να τους τα στερείς για να μη θίξεις τους σκοτεινούς μεγαλοκεφαλαιούχους;

Είναι Aριστερό να επικροτείς τον υπέρμετρο πολιτικό και οικονομικό ρόλο της εκκλησίας σε μια χώρα;

Είναι Aριστερό να κλείνεις τα μάτια στην προοπτική να υποθηκευτεί το μέλλον ενός τόπου στα σχέδια μιας υπερδύναμης, και εσύ να έχεις να καταγγείλεις μόνο τον κίνδυνο για τις καταθέσεις των υπηκόων της υπερδύναμης;

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι το απαραβίαστο των, σε μεγάλο βαθμό, ύποπτων καταθέσεων ενός φορολογικού παραδείσου, που είναι συνδεδεμένος με πολλά σκάνδαλα της δικής σου χώρας, όταν έχεις δώσει μάχες για να έρθουν στο φως λίστες καταθετών σε τράπεζες άλλων χωρών και έχεις χειροκροτήσει τους Βαξεβάνηδες που τις έχουν δημοσιεύσει;

Και, τελικά, είναι Aριστερό να εμποδίζεις τους καπιταλιστές να βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους όταν θέλουν να ρίξουν στην πυρά το Ιερό Δισκοπότηρο του Καπιταλισμού, δηλαδή την Τραπεζική Πίστη, όταν ο αγώνας της αριστεράς φύσει και θέσει θα έπρεπε να είναι απέναντι; Με το μέρος, δηλαδή, μόνον των μικρών καταθετών και όχι των τραπεζών;

Από το twitter

Ο Αλέξης αποκάλεσε gangsters τους υπουργούς του Eurogroup. Θα εκτιμά ότι δεν πρόκειται ποτέ να τους συναντήσει από κοντά.

Μια φάρσα γεμάτη αλήθειες...

Ακούστε τη φάρσα που έκανε η εκπομπή "Ελληνοφρένεια" σε Κύπριους βουλευτές. 
Και βγάλτε τα συμπεράσματά σας...

Τα μεγάλα και τα μικρά ναι και όχι της Ιστορίας-Το όχι του Λούκουλλου στον Πτολεμαίο της Αιγύπτου

Όταν ο Ρωμαίος στρατηγός Λούκουλλος βρέθηκε στην Αίγυπτο μετά από ένα ναυάγιο του στόλου του, έγινε δεκτός με τιμές από τον βασιλιά της Πτολεμαίο (υπάρχει αμφιβολία για το ποιος ακριβώς Πτολεμαίος ήταν αυτός). 

Δεν δέχτηκε να πάρει τα δώρα που του έστειλε ο βασιλιάς, αλλά εξαιρετικά χαρακτηριστική ήταν και η άρνησή του να ξεναγηθεί κατά το διάστημα της φιλοξενίας του στις περιλάλητα σε όλο τον κόσμο "θαύματα" της Αιγύπτου, λέγοντας ότι αυτός είναι στρατιώτης και ότι τέτοιες ενασχολήσεις ταιριάζουν στους αργόσχολους!

Νομίζω ότι πρόκειται για μια πολύ χρακτηριστική εκδήλωση της ρωμαϊκής νοοτροπίας, που συνετέλεσε μεν στο στρατιωτικό μεγαλείο της Ρώμης, αλλά και εξηγεί αρκετά και τη διαφορετική συνεισφορά της στον παγκόσμιο πολιτισμό σε σχέση με την Αρχαία Ελλάδα!

Διλήμματα....και ερμηνείες...

Δεν ξέρω αν και πόσο σας προβλημάτισα με τα διλήμματα που σας έβαλα. Είναι μια "άσκηση ψυχολογίας" και αφορά τον τρόπο που αξιολογούμε την απώλεια κάποιου αγαθού και στην προκειμένη περίπτωση χρημάτων.

Το δίλημμα αυτό αποτελεί μέρος ενός "πειράματος", που έγινε για να διαπιστωθεί αν παίρνουμε τις αποφάσεις μας με τη λογική ή το συναίσθημα ή τέλος πάντων για το πόσο ρόλο παίζει η λογική σκέψη στη λήψη αποφάσεων.

Και στις δύο παραλλαγές του διλήμματος χάσαμε χρήματα. Συνολικά 160 ευρώ. Και όταν λέω τα χάσαμε (αυτό για να μην υπάρχει παρεξήγηση) εννοώ ότι τα χάσαμε οριστικά και δεν πρόκειται να τα ξαναβρούμε.

Στην πρώτη περίπτωση βέβαια χάσαμε τα εισιτήρια, που είχαμε αγοράσει για την παράσταση, ενώ στη δέυτερη χάσαμε τα χρήματα, που σκοπεύαμε να χρησιμοποιήσουμε για το σκοπό αυτό. Καιστις δύο περιπτώσεις πάντως χάσαμε ακριβώς το ίδιο ποσόν.

Όταν, λοιπόν, οι ερευνητές- που μελετούν τον τρόπο που παίρνουμε αποφάσεις- έβαλαν τις δύο παραλλαγές του διλήμματος σε κάποιους εθελοντές, είδαν ότι πολύ περισσότεροι επέλεξαν να πληρώσουν και να δουν το έργο και όχι να φύγουν άπρακτοι, όταν αντιμετώπιζαν τη δεύτερη παραλλαγή, δηλαδή των απώλεια των χρημάτων. Η απώλεια των εισιτηρίων, που είχαν ήδη αγοραστεί ήταν περισσότερο αποτρεπτική και οι περισσότεροι επέλεγαν να φύγουν και να μην δουν την παράσταση!

Είναι δηλαδή σα να λέμε ότι η απώλεια των χρημάτων δίνει περισσότερες "δικαιολογίες" σε αυτούς που επιθυμούν να δουν την παράσταση, καθώς μπορεί να ερμηνευτεί ως ένα "είδος" γενικότερης απώλειας, ίσως όχι άμεσα συνδεδεμένης ακόμη με το συγκεκριμένο προϊον, ενώ η απώλεια των εισιτηρίων κατά κάποιο τρόπο προσδιορίζει και περιορίζει το γεγονός και μας κάνει περισσότερο επιρρεπείς προς την ενοχή και την αυτο-τιμωρία.

Δεν γνωρίζω αν αυτή είναι η καλύτερη ερμηνεία του περίεργου αυτού ψυχολογικού  φαινομένου. Αν έχετε κάποια άλλη ιδέα θα την ακούσω ευχαρίστως.

Αυτό που θέλω να τονίσω για πολλοστή φορά είναι η αδυναμία μας να κατανοήσουμε αυτόν τον ξένο, που λέγεται ο "αποφασίζων" εαυτός μας!!

Το δίλημμα Νο 2

Ας δούμε τώρα μια μικρή παραλλαγή του χθεσινού μας διλήμματος.

Αποφασίζεις με τον/την φίλο/η σου να πάτε σε μια πολυδιαφημισμένη θεατρική παράσταση, που έχει ένα πολύ ακριβό εισιτήριο (80 ευρώ το ένα). Έχεις από μέρες βάλει τα απαιτούμενα χρήματα σε ειδική θέση στο πορτοφόλι σου και ξεκινάτε γεμάτοι προσδοκίες περιμένοντας πως και πως να μπείτε στο θέατρο.

Περιμένετε πάνω από μισή ώρα στην ουρά, φτάνετε επιτέλους στο ταμείο και ανοίγοντας το πορτοφόλι σου διαπιστώνεις ότι τα χρήματα δεν είναι εκεί, έχουν προφανώς χαθεί. 

Μετά την αρχική απογοήτευση πρέπει να πάρεις μια γρήγορη απόφαση. 

Θα χρησιμοποιήσεις ίσως άλλα χρήματα ή την κάρτα σου, ώστε να αγοράσεις τα δύο εισιτήρια των 80 ευρώ το ένα και να δείτε την παράσταση ή θα κάνετε μεταβολή και θα πάτε να πιείτε ένα καφέ της παρηγοριάς πριν πάτε απογοητευμένοι στο σπίτι σας;

Ποια θα ήταν η δική σας αντίδραση σε αυτή την παραλλαγή του διλήμματος;

Η συνέχεια αύριο!

Το δίλημμα

Έχεις αγοράσει δύο πολύ ακριβά εισιτήρια (80 ευρώ το ένα) για μια πολυδιαφημισμένη θεατρική παράσταση. 

Πηγαίνεις με τον/την φίλο/η σου και είστε γεμάτοι προσδοκίες περιμένοντας πως και πως να μπείτε στο θέατρο.

Περιμένετε πάνω από μισή ώρα στην ουρά, φτάνετε επιτέλους στην είσοδο και ανοίγοντας το πορτοφόλι σου διαπιστώνεις ότι έχεις χάσει τα εισιτήρια. 

Μετά την αρχική απογοήτευση πρέπει να πάρεις μια γρήγορη απόφαση. 

Θα αγοράσεις δύο άλλα εισιτήρια των 80 ευρώ το ένα, ώστε να δείτε την παράσταση ή θα κάνετε μεταβολή και θα πάτε να πιείτε ένα καφέ της παρηγοριάς πριν πάτε απογοητευμένοι στο σπίτι σας;

Σκεφτείτε τι θα κάνατε εσείς στην περίπτωση αυτή. 

Αύριο η συνέχεια!

Gone Girl της Gillian Flynn

'Ενα βιβλίο που ξεχώρισε τη χρονιά που πέρασε. Η συγγραφέας περιγράφει την ιστορία της σχέσης του Nick και της Amy, ενός ζευγαριού που είχε όλα τα φόντα εκείνα που χρειάζονταν για νά έχουν μια ονειρεμένη ζωή. Κι ομως κάτι στράβωσε. Η Amy κάποια μέρα εξαφανίστηκε! Και όχι μια οποιαδήποτε μέρα, αλλά εκείνη της 5ης επετείου του γάμου τους. 

Και έτσι αρχίζει η νέα, η πιο ενδιαφέρουσα φάση της σχέσης τους! Πρόκειται για μια ιστορία γεμάτη ανατροπές και αναπάντεχα. Μια βαθειά προοδευτική διείσδυση του ενός χαρακτήρα μέσα στον άλλο. Κυριολεκτικά, αφού το βιβλίο είναι δοσμένο με τη μορφή μονολόγων των δύο πρωταγωνιστών, στους οποίους μονολόγους μαθαίνουμε ολοένα και περισσότερο τα πιο κρυφά τους αισθήματα και τις πιο απαγορευμένες σκέψεις που κάνουν ο ένας για τον άλλο. Και μέσα από αυτές έρχεται η πλήρης, απόλυτη ταύτισή τους, αυτών των τόσο διαφορετικών μέχρι τότε ανθρώπων.

Πόσο λίγο αλήθεια απέχει η αγάπη από το μίσος! Και πόσο ισχυρό, πανίσχυρο κίνητρο αποτελούν και τα δύο στην προσπάθεια επικράτησης της μιας θέλησης πάνω στην άλλη! Στον αγώνα για την χωρίς όρους κατάκτηση του αντίπαλου οχυρού.

Το τέλος με προβλημάτισε και είδα στο διαδίκτυο ότι πράγματι προκάλεσε πολλές συζητήσεις. Μερικοί το θεωρούν ευρηματικό, άλλοι το μίσησαν. Κάποιοι μίλησαν για "ανοιχτό" τέλος, που ίσως υποκρύπτει μια συνέχεια της ιστορίας. Το μέλλον θα δείξει.

Αυτό που μπορώ να πω χωρίς δισταγμό είναι ότι το βιβλίο διαβάζεται με πολύ ευχαρίστηση και σε καμιά περίπτωση δεν κάνει κοιλιά. Η Gillian Flynn είναι μια πολύ καλή νέα συγγραφέας και είμαι σίγουρος ότι θα δώσει και καλύτερα πράγματα στο μέλλον.

Χαρά στο κουράγιο τους!

Υπάρχει μια ομάδα στο γυναικείο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της Ουαλλίας, που σε 10 αγώνες όχι μόνο έχει 10 ήττες, αλλά έχει σημειώσει 1 γκολ και έχει δεχτεί 219!

Η τελευταία τους μάλιστα ήττα ήταν με 43-0, που αποτελεί ρεκόρ όλων των εποχών σε επίσημο αγώνα ποδοσφαίρου.

Η ομάδα ονομάζεται Caerphilly Castle Ladies, από ένα κάστρο της περιοχής. 

Αυτό βέβαια που έχει περισσότερη σημασία είναι ότι οι κυρίες δεν δείχνουν καμιά διάθεση να τα παρατήσουν!!

Ιδού τα αποτελέσματα μέχρι στιγμής:

1. 0-5 v Northop Hall
2. 0-18 v Port Talbot Town
3. 0-10 v Wrexham
4. 0-18 v Cardiff Metro University
5. 0-26 v Llandudno Junction
6. 0-36 v Newcastle Emlyn
7. 0-21 v Port Talbot Town
8. 1-14 v Caernarfon Town
9. 0-28 v Aberystwyth Town
10. 0-43 v Cardiff Metro University

Ο σκοπός της ζωής

Εμείς οι άνθρωποι φαίνεται πως είμαστε πλασμένοι να αναζητούμε τη σημασία ενώ είμαστε ριγμένοι σ' έναν κόσμο κενό από εγγενές νόημα. Ένα από τα κύρια έργα της ζωής μας είναι να επινοήσουμε έναν σκοπό αρκετά στέρεο για να στηρίξει μια ολόκληρη ζωή. Στη συνέχεια πρέπει να επιτελέσουμε τον δεξιοτεχνικό χειρισμό ν' απαρνηθούμε την πατρότητα αυτού του σκοπού ώστε να συμπεράνουμε ότι τον “ανακαλύψαμε” - σαν να ήταν “εκεί έξω” και μας περίμενε.

Λόγια του Ίρβιν Γιάλομ

Τσάβες και Τσίπρας. Τς...τς....τς....

Έχω πολλές φορές πει τη γνώμη μου για το μελλοντικό μας πρωθυπουργό τον κύριο Αλέξη Τσίπρα και πολλοί από σας με έχετε επαναφέρει στην τάξη. Για το λόγο αυτό τελευταία αποφάσισα να ...αυτοσυγκρατούμαι και να αποφεύγω να κρίνω τις πράξεις του....και ιδιαίτερα τον αχαλίνωτο λαϊκισμό του...

Έλα, όμως που δεν μ΄αφήνει ν΄αγιάσω.... 

Έσπευσε να πάει στην κηδεία του Τσάβες... Δεν γνωρίζω ακριβώς τι είναι εκείνο, που έχει εμπνεύσει στην ηγέτη το ΣΥΡΙΖΑ τόση μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό για τον αποθανόντα δικτάτορα της Βενεζουέλας. Υποθέτω ότι είναι ο άκρατος αντιαμερικανισμός και η συμμαχία με την άλλη χώρα, που αν και στο υπογάστριο των ΗΠΑ αμφισβητεί την κυριαρχία τους, δηλαδή την Κούβα.

Αυτά κάνουν και πολλούς από εμάς να θαυμάζουμε αυτούς τους ηγέτες και αυτές τις χώρες (Έχω κι εγώ "καμαρωσει" πολλές φορές για τη ρητορική του Κάστρο και του Τσάβες έναντι των ΗΠΑ) και να παραμερίζουμε όλα εκείνα που έχουν κάνει και που αν εφαρμόζονταν στη χώρα μας ή σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, θα είχαν στείλει αυτούς τους ηγέτες τουλάχιστον στη φυλακή...

Δεν πιστεύω ότι ο κ. Τσίπρας έχει εκστασιαστεί από την πολιτική του Τσάβες με τα ΜΜΕ ή με την εφαρμογή του συντάγματος στη χώρα του ή ότι θα μπορούσε να ανεχθεί εδώ έναν Πρόεδρο, που θα έκλεινε όποτε ήθελε ένα τηλεοπτικό σταθμό ή ότι θα άλλαζε το Σύνταγμα για να είναι αιώνια Πρόεδρος.

Τότε λοιπόν; Είναι δυνατόν ένα μελλοντικός ηγέτης της χώρας μας να επενδύει μόνον σε ένα τυφλό αντιαμερικανισμό, ώστε να ικανοποιεί το λαϊκό αίσθημα του Έλληνα; Τι πλεονεκτήματα προσφέρει η πολιτική αυτή για το μέλλον της χώρας;

Επιεδίωξε ποτέ ο κ. Τσίπρας και οι περί αυτόν να κάνουν μια ανάλυση του έργου και των ημερών του Τσάβες; Μίλησε με εκείνους που αναγκάστηκαν να φύγουν κυνηγημένοι από τη Βενεζουέλα, επειδή τόλμησαν να αμφισβητήσουν τον Πρόεδρό τους πχ σε ένα πανεπιστημιακό αμφιθέατρο; Πόση ακόμη ανευθυνότητα και υποκρισία προκειμένου να στολιστεί όσο γίνεται πιο όμορφα ο Δούρειος (αν πάει κάπου το μυαλό σας είστε πολύ καχύποπτοι) Ίππος της εξουσίας;  

Προς στιγμήν σκέφτηκα να τελειώσω λέγοντας ότι ο κ. Τσίπρας δύσκολα θα κατέρριπτε το σημερινό ρεκόρ λαϊκισμού του. Καταλήγω, όμως, να γράψω το αντίθετο: Είμαι σίγουρος, ότι θα το καταρρίψει πολλές φορές ακόμη!!!

* Δεν παραγνωρίζω και δεν θεωρώ μικρά αυτά που έχει πετύχει η Κούβα κυρίως, πχ στο θέμα της υγείας για το λαό της. Αλλά επιλέγω να θαυμάζω περισσότερο τη Σουηδία και τη Νορβηγία.