Μουσική Πρόταση: The Thunder Rolls Garth Brooks

 

Γιάννης Μαρκόπουλος (1939-2023)

 Ακόμη ένας από τους πολύ μεγάλους συνθέτες έφυγε. Μας συνόδεψαν τα τραγούδια του σε ολόκληρη της ζωή μας, ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια της χούντας.

Εδώ τα περίφημα "Παραπονεμένα Λόγια" στην πρώτη εκτέλεση του Γιώργου Νταλάρα, σε στίχους Μάνου Ελευθερίου.

Απρόσκλητοι Επισκέπτες

 Ο πρώτος εμφανίστηκε πριν 3 μέρες και κάπως με προβλημάτισε. Οι φίλοι που είδαν τη φωτογραφία με καθησύχασαν πως δεν είναι φίδι, αλλά τυφλίτης, δηλαδή φιδόσαυρα, μια άποδη σαύρα εντελώς ακίνδυνη. Από τότε τον βλέπω να σουλατσάρει στον κήπο, αν και κρύβεται μόλις πλησιάσω.

Ο δεύτερος εμφανίστηκε σήμερα το πρωί. Δεν είμαι σίγουρος ακόμη πως θα τα πάω μαζί του.

Μουσική Πρόταση: Willie Nelson -Are You Sure

 

Μουσική Πρόταση: One More Cup of Coffee

 Το τραγούδι του Bob Dylan από τον ίδιο και μετά από την τουρκάλα Sertab Etener.

Ποίηση

 HOME

by Warsan Shire

no one leaves home unless
home is the mouth of a shark.

you only run for the border
when you see the whole city
running as well.

your neighbours running faster
than you, the boy you went to school with
who kissed you dizzy behind
the old tin factory is
holding a gun bigger than his body,
you only leave home
when home won’t let you stay.

no one would leave home unless home
chased you, fire under feet,
hot blood in your belly.

it’s not something you ever thought about
doing, and so when you did–
you carried the anthem under your breath,
waiting until the airport toilet
to tear up the passport and swallow,
each mouthful of paper making it clear that
you would not be going back.

you have to understand,
no one puts their children in a boat
unless the water is safer than the land.

who would choose to spend days
and nights in the stomach of a truck
unless the miles traveled
meant something more than journey.

no one would choose to crawl under fences,
be beaten until your shadow leaves you,
raped, then drowned, forced to the bottom of
the boat because you are darker, be sold,
starved, shot at the border like a sick animal,
be pitied, lose your name, lose your family,
make a refugee camp a home for a year or two or ten,
stripped and searched, find prison everywhere
and if you survive and you are greeted on the other side
with go home blacks, refugees
dirty immigrants, asylum seekers
sucking our country dry of milk,
dark, with their hands out
smell strange, savage–
look what they’ve done to their own countries,
what will they do to ours?

the dirty looks in the street
softer than a limb torn off,
the indignity of everyday life
more tender than fourteen men who
look like your father, between
your legs, insults easier to swallow
than rubble, than your child’s body
in pieces–for now, forget about pride

your survival is more important.

i want to go home, but home is the mouth of a shark
home is the barrel of the gun
and no one would leave home
unless home chased you to the shore
unless home tells you to
leave what you could not behind,
even if it was human.

no one leaves home until home
is a damp voice in your ear saying
leave, run now, i don’t know what
i’ve become.

Η εποχή των τριαντάφυλλων 2023

 

Παπαρούνες

 Για πρώτη φορά όλα αυτά τα χρόνια που μένουμε στο Μαλάκι υπάρχουν παπαρούνες στον κήπο μας! 

Να ένα μιρκό δείγμα!

Ανοιξιάτικες πινελιές

 

Ποίηση

Κ Α Τ Ω  Α Π Ο  Τ Η  Μ Α Ρ Κ Ι Ζ Α

του Μάνου Ελευθερίου

—

Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ’ εκείνο το τοπίο της βροχής.

Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ’ όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς.

Χρόνια μετά και κάτω απ’ τη μαρκίζα
σε βρήκα που `ρθες για να μη βραχείς,
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.

Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις.

 

Ποίηση

SNOWBALL

by Shel Silverstein

I made myself a snowball
As perfect as could be.
I thought I’d keep it as a pet
And let it sleep with me.
I made it some pajamas
And a pillow for its head.
Then last night it ran away,
But first it wet the bed.

Μουσική Πρόταση: Beck - Everybody's Gotta Learn Sometime

 

Από σήμερα το βιβλίο μου Με τη Σκαπάνη του Αναγνώστη, είναι διαθέσιμο δωρεάν στο Apple Books Store.

Το link είναι παρακάτω:

 https://books.apple.com/gr/book/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B7-v1/id6446436048

Ο καπιταλισμός της επιτήρησης και η ζωή της κυψέλης

    Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι έχουμε φτάσει να αισθανόμαστε άνετα με αυτή τη διάφανη ζωή ή με την προοπτική να κρυβόμαστε από αυτή. Και οι δύο εναλλακτικές λύσεις μας στερούν από τη ζωογόνο εσωτερική φύση, που γεννιέται από το άσυλο και που τελικά μας διαφοροποιεί από τις μηχανές. Αυτό είναι το πηγάδι από το οποίο αντλούμε τις ικανότητες να υποσχόμαστε και να αγαπούμε, χωρίς το οποίο τόσο οι ιδιωτικού δεσμοί της οικειότητας, όσο και οι δημόσιοι δεσμοί της κοινωνίας μαραίνονται και πεθαίνουν. Εάν δεν αλλάξουμε αυτή την πορεία τώρα, αφήνουμε ένα έργο κολοσσιαίας δυσκολίας για τις γενιές που μας ακολουθούν. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός επιστράτευσε τη φύση μονάχα για να φορτώσει στις επόμενες γενιές το βάρος ενός φλεγόμενου πλανήτη. Θα προσθέσουμε σε αυτό το βάρος με την εισβολή και την κατάκτηση της ανθρώπινης φύσης από τον καπιταλισμό της παρακολούθησης; Θα μείνουμε απαθείς καθώς μας επιβάλλει τη ζωή της κυψέλης, ενώ απαιτεί από μας την εγκατάλειψη του καταφυγίου και το δικαίωμα στον μέλλοντα χρόνο για χάρη του δικού του πλούτου και της δύναμής του; 

Από το βιβλίο της Shoshana Zuboff «The Age of Surveillance Capitalism.»

Λόγια που προσπαθούν -μάταια;- να μας αφυπνίσουν!

Πως πρέπει να ακούς τη μουσική χωρίς ήχο

    Ο Watanabe ανάβει το ηχητικό του σύστημα, που είναι συνδεδεμένο με ηχεία ψηλά όσο ένας άνθρωπος. ‘Ενας άνθρωπος μετρίου ύψους, όπως εκείνος, ας πούμε. Διαλέγει μια από τις αγαπημένες του ηχογραφήσεις. Μια τρομπέτα που γρυλίζει, ένα στοχαστικό πιάνο, ένα φευγαλέο διπλό μπάσο. Κατεβάζει την ένταση στο χαμηλότερο σημείο. Κλείνει τα μάτια του για να διακόψει τον οπτικό χείμαρρο. Βυθίζεται σε μια από τις πιο ευχάριστες δραστηριότητες που γνωρίζει: να ακούει μουσική χωρίς τον ήχο. Με το να την αναπλάθει στο μυαλό του. Αυτό δεν είναι κάτι που ο κύριος Watanabe κάνει με μια οποιαδήποτε ηχογράφηση. Είναι πάντοτε ιδιαίτερα επιμελής όταν διαλέγει τι είναι αυτό που δεν πρόκειται να ακούσει.

    Απόσπασμα απότο μυθιστόρημα του Andrés Neuman «Fracture.»

Κινέζικα

 Για να παρακολουθήσει κανείς την πολιτική σκηνή στην Ελλάδα πρέπει μάλλον να μάθει κινέζικα:

Μητσ-Οικ η Νέα Δημοκρατία, Τσιπ-Τσαπ Ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ανάληψη ευθύνης

 Γράφτηκαν πολλά για το δυστύχημα με τα τρένα στα Τέμπη. Και θα γραφούν κι άλλα. Όπως θα γραφούν πάρα πολλά και στα επόμενα δυστυχήματα, που είναι βέβαιο ότι θα συμβούν. 

Οι ελπίδες ότι θα αφυπνιστούμε κάποια στιγμή ως κράτος, κυβέρνηση ή ως πολίτες είναι κυριολεκτικά μηδαμινή. Επειδή η γενναία ανάληψη ευθυνών στη χώρα μας είναι από ανύπαρκτη έως υποτυπώδης. Φτάσαμε να θεωρούμε ηρωική τη στάση του Κώστα Καραμανλή, επειδή τη συγκρίνουμε με εκείνη των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ και το υψηλού επιπέδου θέατρο που παίχτηκε μετά την τραγωδία στο Μάτι. 

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει σε αυτή τη χώρα, αν θέλουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να ζήσουν σε μια διαφορετική Ελλάδα, αυτά όλα είναι σταγόνες στον ωκεανό. Χρειάζεται ένα ισχυρό αφυπνιστικό σοκ.

Αν θέλουμε αυτή η τραγωδία να αφήσει τη σφραγίδα που πρέπει στην ελληνική κοινωνία θα έπρεπε όλοι οι πρωθυπουργοί και υπουργοί, που υπηρέτησαν τη χώρα τουλάχιστον από το 2000 και μετά να τεθούν με δική τους πρωτοβουλία εκτός πολιτικής σκηνής για πάντα. 

Τότε μονάχα αυτοί που θα είχαν το μέλλον τη διάθεση να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας θα είχαν μια σαφή εικόνα της έννοιας “ανάληψη ευθύνης”. 

Θα μου απαντήσετε ότι σε μια δημοκρατία αυτές τις απαντήσεις τις δίνει ο λαός, που στέλνει τους ανίκανους στο σπίτι τους.

Και τότε θα “καγχάσουμε” όλοι μαζί αριστοφανικά. 

Μουσική Πρόταση:Hayde - Wayfaring Stranger

 

Ποίηση

 Κονιάκ μηδέν αστέρων, της Κικής Δημουλά

Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
―έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.

Μαλάκι, τώρα 8/2/23, ώρα 07:36