Χιούμορ...

 Μεγάλος Δημήτρης Χαντζόπουλος, από την Καθημερινή.

Τρίκερι-Αγία Κυριακή

 Από τη χθεσινή βόλτα

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο

 Princeton’s Classics Department ditches student requirement for knowing either Latin or Greek

According to John McWhorter writing at The Atlantic (click on screenshot below), the classics department at Princeton University has just ditched its requirement for all student to know either Latin or Greek.

And given the way the change was made, it’s clear to McWhorter that it was intended to increase racial diversity in the department and make studying there less daunting.

The official argument for the new policy at Princeton does not explicitly follow racialized lines. Josh Billings, a classics professor who is the department’s head of undergraduate studies, has argued in Princeton’s alumni magazine that “having new perspectives in the field will make the field better.” He further noted, “Having people who come in who might not have studied classics in high school and might not have had a previous exposure to Greek and Latin, we think that having those students in the department will make it a more vibrant intellectual community.”

When I asked Billings what that meant, he wrote back, “A student who has not studied Latin or Greek but is proficient in, say, Danish literature would, I think, both pose interesting questions to classical texts and be able to do interesting research on the ways that classical texts have been read and discussed in Denmark.” This is not entirely a stretch; I recently taught a class on African languages in which one student, as it happened, made useful contributions from his knowledge of ancient Greek. Yet there are reasons to suppose that something more specific is motivating the new direction at Princeton.

Note the use of “vibrant intellectual community.” The term vibrant—which a real-estate agent I once worked with artfully used to describe neighborhoods that someone of my race might want to live in—is often code less for Danish than for Black, and it certainly is here, all evidence suggests. The department had considered the policy change before, the Princeton Alumni Weekly reported, but saw it as taking on a “new urgency” by the “events around race that occurred last summer.” The department’s website includes a proclamation that the “history of our own department bears witness to the place of Classics in the long arc of systemic racism.”

The website also announces that the department wants to “create opportunities for the advancement of students and (future) colleagues from historically underrepresented backgrounds within the discipline.” This will mean “ensuring that a broad range of perspectives and experiences inform our study of the ancient Greek and Roman past.” Let’s not pretend, given the context of modern American academic culture, that the terms here refer simply to diversity writ large. Underrepresented, broad range of perspectives and experiences—these are buzzwords saying, essentially, “for Black people and Latinos too.”

(I wrote previously about Dan-el Padilla Peralta, a Princeton classics professor who claims the entire field buttresses white supremacy and has in fact called for the abolition of his own field.)

McWhorter addresses other arguments for the change; for example that diverse ethnic groups could give new and interesting perspectives to the study of classics. But he finds those arguments unconvincing. Nor does he believe that classics can be learned just as well if you read them in English rather than Latin or Greek:

All classicists recognize that, really, you need to know the languages to fully understand the texts. This is also true of other literatures. For example, to engage with War and Peace in translation, as many American readers did during the coronavirus pandemic, is often to miss Russian nuances eschewed by the translator. Ancient Greek was bedecked with particle words that got across things that English often does just with intonation or implication; they are not directly equivalent to any single English word or expression, meaning roughly things like “Well …” and “Okay, then …” Such aspects of Greek, in the words of the classicist Coulter George, can “only be made out fuzzily through English-tinted glasses.” You never get a true feel of the flavor of how the people expressed themselves; you have at best stepped upon the threshold of somewhere new. To understand the argument about Augustus in that Classical World issue—even if streamlined in presentation by a teacher for undergraduates—requires one to understand the meanings of various Latin words for or involving “people.”

By the way, you should read McWhorter’s critique (link above) of the recent Russian translation of Anna Karenina (my favorite novel) by Pevear and Volokhonsky (clearly McWhorter is proficient in Russian). I was going to read that one, having been weaned on the earlier Russian translations of Constance Garnett, but decided to stick with Garnett after I read McWhorter’s critique.

At any rate, McWhorter is the only guy who could get away with a conclusion like this:

The Princeton Dlassics Department’s new position is tantamount to saying that Latin and Greek are too hard to require Black students to learn. But W. E. B. Du Bois, who taught both Latin and Greek for a spell, would have been shocked to discover that a more enlightened America should have excused him from learning the classical languages because his Blackness made him “vibrant” enough without going to the trouble of mastering something new.

When students get a degree in classics, they should know Latin or Greek. Even if they are Black. Note how offensive that even is. But the Princeton classics department’s decision forces me to phrase it that way. How is it anti-racist to exempt Black students from challenges?

 

Από την ιστοσελίδα του Jerry Coyne “Why Evolution is True”. 

https://whyevolutionistrue.com/2021/06/09/princetons-classics-department-ditches-student-requirement-for-knowing-either-latin-or-greek/

Χιούμορ...

From Dilbert

Διαβάζοντας...

 Η φράση “ροή της συνείδησης” χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1918 σε μια ανασκόπηση της May Sinclair του βιβλίου Pointed Roofs της Dorothy Richardson.

Ο Eliot είπε ότι “οι άνθρωποι εξοργίζονται από την ποίηση που δεν καταλαβαίνουν και περιφρονούν εκείνη την ποίηση, που την καταλαβαίνουν χωρίς προσπάθεια.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του David Markson «The Last Novel.»

Μουσική Πρόταση: “Αργεντίνικο τάνγκο - Argentina y el tango” - Άννη Ονουφρίου - Martha Moreleon

 

Ευθύνες!

 Απορώ! Προφανώς ο Τσίπρας έχει χάσει τα αντιπολιτευτικά του αντανακλαστικά! Ακόμη δεν έχει κατηγορήσει τον Μητσοτάκη για την απαράδεκτη δέκατη θέση που πήρε η χώρα μας στον διαγωνισμό της Eurovision! Αμ εκείνος ο χορευτής που ξέχασε να βάλει τα γάντια του στην πρόβα; Κολοσσιαίες ευθύνες Μηστοτάκη!

Διαβάζοντας...

 Για τους μαρξιστές οι άνθρωποι είναι προορισμένοι να προοδεύσουν μέσα από προκαθορισμένα στάδια της ιστορίας προς ένα τελικό σοσιαλιστικό παράδεισο. Ο δρόμος θα είναι μακρύς, αλλά είναι βέβαιο ότι θα φτάσουμε εκεί και όλα θα είναι τέλεια τότε. Ο Camus διαφωνούσε σε δύο σημεία: δεν πίστευε ότι η ιστορία οδηγούσε σε ένα μοναδικό αναπόφευκτο προορισμό και δεν πίστευε ότι υπήρχε κάτι που λέγεται τελειότητα. Για όσο υπάρχουν ανθρώπινες κοινωνίες, θα έχουμε ξεσηκωμούς. Κάθε φορά που μια επανάσταση ανατρέπει τα κακά μιας κοινωνίας, ένα καινούργιο καθεστώς δημιουργείται, που με τη σειρά του αναπτύσσει τις δικές του υπερβολές και αδικίες. Κάθε γενιά έχει το καινούργιο καθήκον να επαναστατεί εναντίον αυτών, και έτσι θα είναι τα πράγματα για πάντα.

Αναφορά από το βιβλίο της  Sarah Bakewell «At the Existentialist Café.”

Και κάτι από το ίδιο βιβλίο, που είπε ο Camus απευθυνόμενος στον Sartre:

Έχει αρχίσει να με κουράζει λίγο το να δέχομαι συμβουλές σχετικά με την αποτελεσματικότητα, από κριτικούς που δεν έχουν κάνει ποτέ τίποτα περισσότερο από το να γυρίζουν την πολυθρόνα τους προς τη μεριά της κατεύθυνσης της ιστορίας.

Μέρες των τραντάφυλλων 2

 

Μια βόλτα στο Μικρό...

 Να δύο φωτογραφίες από την πρόσφατη βόλτα μας στο Μικρό, την όμορφη παραλία δίπλα στον Πλατανιά, στο Νότιο Πήλιο...

Μουσική Πρόταση: Joni Mitchell - Both Sides, Now

 

Μουσική Πρόταση: Σαν αερικό

 Στίχοι-Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Τραγούδι: Σαββέρια Μαργιολά

Διαβάζοντας...

Ο Πάπας Φραγκίσκος μας εξέπληξε με την παρουσία του στο γεύμα και την παραβολή που μας είπε. Συγκεκριμένα παρατήρησε: Το γεύμα μας θα συνοδευτεί από κρασί. Το κρασί ξέρετε είναι πολλά πράγματα. Έχει μπουκέτο, χρώμα και πλούτο στη γεύση, που όλα αυτά συμπληρώνουν το φαγητό. Περιέχει αλκοόλ που μπορεί να ζωντανέψει το μυαλό. Το κρασί εμπλουτίζει όλες τις αισθήσεις μας. 

Στο τέλος της ευωχίας μας θα έχουμε γκράπα. Η γκράπα είναι ένα πράγμα. Αλκοόλ. Η γκράπα είναι αποσταγμένο κρασί. Και συνέχισε:

Η ανθρωπότητα είναι πολλά πράγματα- παθιασμένη, περίεργη, λογική, αλτρουιστική, δημιουργική, ιδιοτελής. Οι αγορές όμως είναι ένα πράγμα: Ιδιοτελείς. Οι αγορές είναι η ανθρωπότητα αποσταγμένη. Και στη συνέχεια μας προκάλεσε:

Η δουλειά σας είναι να μετατρέψετε πάλι τη γκράπα σε κρασί, να μετατρέψετε τις αγορές πάλι σε ανθρωπότητα. Αυτό δεν είναι θεολογία. Αυτό είναι πραγματικότητα. Αυτό είναι η αλήθεια.

Το αναφέρει ο Mark Carney στο βιβλίο του «Values.” 

Μέρες των τριαντάφυλλων 2021

 

Μουσική Πρόταση: Kiri Te Kanawa - Tarakihi

 

Διαβάζοντας...

Ο Watanabe ανάβει το ηχητικό του σύστημα, που είναι συνδεδεμένο με ηχεία ψηλά όσο ένας άνθρωπος. ‘Ενας άνθρωπος μετρίου ύψους, όπως εκείνος, ας πούμε. Διαλέγει μια από τις αγαπημένες του ηχογραφήσεις. Μια τρομπέτα που γρυλλίζει, ένα στοχαστικό πιάνο, ένα φευγαλέο διπλό μπάσο. Κατεβάζει την ένταση στο χαμηλότερο σημείο. Κλείνει τα μάτια του για να διακόψει τον οπτικό χείμαρρο. Βυθίζεται σε μια από τις πιο ευχάριστες δραστηριότητες που γνωρίζει: να ακούει μουσική χωρίς τον ήχο. Με το να την αναπλάθει στο μυαλό του. Αυτό δεν είναι κάτι που ο κύριος Watanabe κάνει με μια οποιαδήποτε ηχογράφηση. Είναι πάντοτε ιδιαίτερα επιμελής όταν διαλέγει τι είναι αυτό που δεν πρόκειται να ακούσει.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Andrés Neuman «Fracture.»

 

Διαβάζοντας...

 Στην πραγματικότητα οι θέσεις της παραδοσιακής αριστεράς και δεξιάς βρίσκονται σε κίνδυνο να υφαρπαστούν από λαϊκιστές, οι οποίοι έχουν την τάση να κατηγορούν τον υπόλοιπο κόσμο για τις δυσκολίες των χωρών τους. Οι ψηφοφόροι δεν μπορούν πια εύκολα να κατηγοροποιηθούν ως ανήκοντες στη μία ή την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος. Είναι ένα γεγονός, που έχουν ήδη εκμεταλλευτεί ανάμεσα σε άλλους, ο Donald Trump, ο Bernie Sanders, το  Independence Party της Μεγάλης Βρετανίας, Ο ΣΥΡΙΖΑ της Ελλάδας και η Marine Le Pen της Γαλλίας. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει: οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογίας στην κατανομή του πλούτου, έχουν αναγκάσει πολλούς ψηφοφόρους, που παραδοσιακά θα ψήφιζαν κεντρώα κόμματα, να κατευθύνονται στην υποστήριξη λαϊκιστών, που ισχυρίζονται ότι είναι περισσότερο σε επαφή με τις ανησυχίες των ψηφοφόρων. Για πολλούς ανθρώπους, οι οργανισμοί και οι ιδέες της παγκοσμιοποίησης είναι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης. Με τον τρόπο αυτό η “επιδιόρθωση” της παγκοσμιοποίησης είναι κάθε άλλο παρά ξεκάθαρη: εάν οι πολίτες όλο και περισσότερο λαχταρούν την “ιερότητα” της πατρίδας τους-και οι λαϊκιστές υπόσχονται ότι θα ικανοποιήσουν αυτή τη λαχτάρα- η παγκοσμιοποίηση βρίσκεται σε κίνδυνο να τιναχτεί στον αέρα.

Από το βιβλίο του Stephen D. King «Grave New World.»

Διαβάζοντας...

 Η Αμερική μεγάλη ξανά; 

Με τον κίνδυνο να δηλώσει κανείς το προφανές: κανείς δεν πρόκειται να κάνει την Αμερική μεγάλη ξανά. Κανείς δεν φαντάζεται σοβαρά ότι αυτό είναι μια πιθανότητα. Η Αμερική είναι αλήθεια ότι ίσως με το χρόνο πάψει να αναθέτει τις κατασκευαστικές της εργασίες στην Κίνα, αλλά εάν αυτές οι εργασίες επιστρέψουν ποτέ στη χώρα, θα επιστρέψουν με τη μορφή αυτοματοποιημένης εργασίας. Τα ρομπότ και οι αλγόριθμοι δεν θα κάνουν την Αμερική μεγάλη ξανά-εκτός εάν με τη λέξη “Αμερική” εννοεί κανείς τους δισεκατομμυριούχους και με τη λέξη “μεγάλη” εννοεί ακόμη πλουσιότερη. Η μεσαία της τάξη έχει διαλυθεί και έχει πουληθεί για κομμάτια. Ο Trump είναι μονάχα το πιο ορατό σύμπτωμα μιας αρρώστειας που καιρό τώρα δηλητηριάζει το αίμα της χώρας- ένας ταχέως μεθιστάμενος όγκος ανισότητας, υπερ-μιλιταρισμού, ρατσισμού, παρακολούθησης και φόβου, που θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε και να τον διαγνώσουμε σαν καπιταλισμό τελικού σταδίου.

Από το βιλίο του Mark O’Connell «Notes From an Apocalypse.»

Απριλιάτικα!

 

Είμαστε Πελασγοί!

Είμαστε κυρίως Πελασγοί!

Και όχι Ινδοευρωπαίοι!

Έτσι λέει η παρακάτω ανάλυση.

Και βέβαια δείτε πόσο ίδιοι είμαστε με τους Αλβανούς!

 

As you can see Greeks mostly have early Neolithic dna and only smaller amounts of hunter gatherer and Yamnaya (proto‐Indo‐European) dna. This means that when the Indo‐Europeans migrated in to the Balkan they absorbed a lot of Pelasgians to the point that their own genetics became a minority.