Της πόλης μου – του Σπύρου Κιοσσέ
Ήταν ένας σκύλος στην αυλή
όποτε άκουγε καμπάνες να χτυπούν
όρθρο ή εσπερινό
έπιανε ένα μακρόσυρτο αλύχτισμα
κρατούσε χαμηλόφωνα το ίσο.
Η ίδια σιγανή υλακή κι όταν ο μουεζίνης
από τον μιναρέ
καλούσε τους πιστούς για προσευχή.
Ήταν ένας σκύλος
ανεξίθρησκος
σιγόντο έκανε του αφεντικού του
σε ασκήσεις
καθημερινής
υπακοής.
Από το περιοδικό Φρέαρ
Εάν ήμουν νευροχειρουργός και ανακοίνωνα στους καλεσμένους μου ότι πρέπει να τους εγκαταλείψω για να πάω στο νοσοκομείο για μια επείγουσα κρανιοτομή, κανείς δεν θα έλεγε τίποτα. Αλλά αν ήμουν συγγραφέας και έλεγα στους καλεσμένους μου ότι θα πάω πάνω στο γραφείο μου γιατί πρέπει να γράψω….
Απόσπασμα από το βιβλίο του Paul Kalanithi. “When Breath Becomes Air.”
Dish (το πιάτο)=προστακτική του ντύνομαι
Tolls (τα διόδια)=Βοσκόπουλος
Μπουρούσης (ο αθλητής του μπάσκετ)=παραίνεση δάσκαλου σε μαθητή μετά την αποτυχία
Κισσός (το αναρριχόμενο φυτό)=βάλε και σάλτσα
Καλάμι (το καλάμι)=απάντηση στο τι κάνεις
Ταύτιση (η συμφωνία απόψεων)=διάγνωση συνεργείου
Talin (η πρωτεύουσα της Εσθονίας)=παρατήρηση δασκάλου μαθηματικών σε γονέα μαθητή
Andirix (ο ήρωας του «Αστερίξ»)=παράγγελμα πεδίου βολής
Ιπποκράτης (ο ιατρός)=εντολή δικαστού σε κατηγορούμενο
Υμηττός (το βουνό)=αναγούλα
25th REUNION
by Barbara Crooker
A quarter of a century
since we left high school,
and we’ve gathered at a posh restaurant.
A little heavier, a little grayer,
we look for the yearbook pictures
caught inside these bodies of strangers.
Some of our faces are etched with lines,
the faint tracing of a lover’s touch,
and some of our hair is silver-white,
a breath of frost. And some of us are gone.
But he’s here, the dark angel,
everyone’s last lover, up at the microphone
singing Save the last dance for me;
he’s singing a cappella, the notes rising
sweetly, yearningly toward the ceiling,
which is now festooned with tissue flowers,
paper streamers, balloons.
And we’re all eighteen again,
lines and wrinkles erased, gray hairs gone,
our slim bodies back, the perfect editing.
A saxophone keens its reedy insistence;
scents of gardenias and tea roses float in the air
from our wrist corsages and boutonnieres.
No children or lovers have broken our hearts,
it’s just all of us, together,
in our fresh young skin,
ready to do it all over again.
TONIGHT I CAN WRITE
by Pablo Neruda
Tonight I can write the saddest lines.
Write, for example, ‘The night is starry
and the stars are blue and shiver in the distance.’
The night wind revolves in the sky and sings.
Tonight I can write the saddest lines.
I loved her, and sometimes she loved me too.
Through nights like this one I held her in my arms.
I kissed her again and again under the endless sky.
She loved me, sometimes I loved her too.
How could one not have loved her great still eyes.
Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have her. To feel that I have lost her.
To hear the immense night, still more immense without her.
And the verse falls to the soul like dew to the pasture.
What does it matter that my love could not keep her.
The night is starry and she is not with me.
This is all. In the distance someone is singing. In the distance.
My soul is not satisfied that it has lost her.
My sight tries to find her as though to bring her closer.
My heart looks for her, and she is not with me.
The same night whitening the same trees.
We, of that time, are no longer the same.
I no longer love her, that’s certain, but how I loved her.
My voice tried to find the wind to touch her hearing.
Another’s. She will be another’s. As she was before my kisses.
Her voice, her bright body. Her infinite eyes.
I no longer love her, that’s certain, but maybe I love her.
Love is so short, forgetting is so long.
Because through nights like this one I held her in my arms
my soul is not satisfied that it has lost her.
Though this be the last pain that she makes me suffer
and these the last verses that I write for her.
Forgetfulness
By Billy Collins
The name of the author is the first to go
followed obediently by the title, the plot,
the heartbreaking conclusion, the entire novel
which suddenly becomes one you have never read, never even heard of,
as if, one by one, the memories you used to harbor
decided to retire to the southern hemisphere of the brain,
to a little fishing village where there are no phones.
Long ago you kissed the names of the nine muses goodbye
and watched the quadratic equation pack its bag,
and even now as you memorize the order of the planets,
something else is slipping away, a state flower perhaps,
the address of an uncle, the capital of Paraguay.
Whatever it is you are struggling to remember,
it is not poised on the tip of your tongue
or even lurking in some obscure corner of your spleen.
It has floated away down a dark mythological river
whose name begins with an L as far as you can recall
well on your own way to oblivion where you will join those
who have even forgotten how to swim and how to ride a bicycle.
No wonder you rise in the middle of the night
to look up the date of a famous battle in a book on war.
No wonder the moon in the window seems to have drifted
out of a love poem that you used to know by heart.
Ελύτης από τα Μικρά Έψιλον:
Στα χρόνια μας θαυμάζουν περισσότερο το διαμάντι που γίνεται άνθρακας παρά τον άνθρακα που γίνεται διαμάντι. Το αίσθημα της αποτυχίας εξακολουθεί ν’ αποτελεί τον καλό αγωγό των συγκινήσεων μέσα σε μια πλειοψηφία που, θέλοντας και μη, κατέχεται απ’ αυτό το πλέγμα σ’όλη της τη ζωή.
Νέε θυμήσου: δε γίνεσαι δούλος όταν σε υποτάσσει μόνο αυτός που έχει την εξουσία-αλλά κι εκείνος που την πολεμάει.
Η Ελλάδα είναι η χρυσή χώρα της Λιγοσύνης που αχρηστεύει την αξία του αριθμού. Αλλά και η μαύρη χώρα του Άνισου, όπου κανένα πεπρωμένο δεν κόβεται στα δοσμένα του αρχήθεν μέτρα.
Η απόσταση από το “τίποτε” στο “ελάχιστο” είναι πολύ μεγαλύτερη παρ’ ότι από το “ελάχιστο” στο “πολύ”.
Διαβάζοντας τα παραπάνω εντελώς τυχαία σήμερα το πρωί, δεν ξέρω γιατί, αλλά είχα την αίσθηση ότι ο Ελύτης είναι ακόμη ανάμεσά μας και σχολιάζει τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα.
Πέθανε χθες σε ηλικία 79 ετών ο φίλος και συνάδελφος καθηγητής Ανατομίας Γιάννης Βαράκης. Εξαιρετικός επιστήμονας και άνθρωπος, αλλά κυρίως ΔΑΣΚΑΛΟΣ. Με μεγάλη αφοσίωση στη διδασκαλία των φοιτητών.
Συνεργάστηκα μαζί του ιδιαίτερα στην περίοδο της πρυτανείας μου και ήταν η ψυχή για τη δημιουργία θερινού σχολείου στην Ολυμπία, το οποίο έγινε σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Harvard, με μεγάλη επιτυχία.
Ευχή να τον θυμόμαστε πάντοτε και ιδιαίτερα οι νεότεροι. Με αυτό το σκεπτικό έστειλα την παρακάτω επιστολή στον Πρόεδρο του Τμήματος Ιατρικής.
Αγαπητέ κ. Μέγα,
αρχικά επιθυμώ να σας συγχαρώ για την εκλογή σας στη θέση του Προέδρου του Τμήματος Ιατρικής και να ευχηθώ καλή επιτυχία στο έργο σας.
Πληροφορήθηκα σήμερα την αναγγελία του θανάτου του Γιάννη Βαράκη. Κατά τη διάρκεια της θητείας μου στο ιατρικό Τμήμα της Πάτρας δεν συνάντησα άλλον διδάσκοντα με την αφοσίωση στη διδασκαλία που επέδειξε ο Γιάννης Βαράκης.
Θα ήθελα λοιπόν να σας προτείνω να εξετάσετε το ενδεχόμενο καθιέρωσης ενός Τιμητικού Βραβείου Εξαίρετης Διδασκαλίας του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Πατρών, στο όνομά του.
Θα μπορούσε να απονέμεται κάθε 2-3 χρόνια σε ένα διδάσκοντα του Τμήματος, ανεξαρτήτως βαθμίδας, μετά εισήγηση μιας Επιτροπής π.χ απαρτιζόμενης από τους Διευθυντές Τομέων, η οποία θα αποφασίζει λαμβάνοντας υπ’ όψιν την γνώμη κυρίως των φοιτητών, αλλά και άλλων μελών ΔΕΠ του Τμήματος.
Η απονομή θα μπορούσε να γίνεται κατά τη διάρκεια μιας επίσημης εκδήλωσης του Τμήματος (πχ Τελετή υποδοχής ή αποφοίτησης κλπ).
Νομίζω ότι με τον τρόπο αυτό το Τμήμα Ιατρικής, εκτός από την τιμή προς τον Καθηγητή Βαράκη, θα αποδείξει έμπρακτα τη σημασία που δίνει στη διδασκαλία των φοιτητών.
Με ιδιαίτερη εκτίμηση,
Νικόλαος Κων. Ζούμπος
Τέως Καθηγητής Τμήματος Ιατρικής
Πανεπιστημίου Πατρών
Ὅταν σὲ περιμένω
του Ντίνου Χριστιανόπουλου
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.
Την Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου γεννήθηκε στη μακρινή Πρετόρια ο νέος μας εγγονός, ο γιος του Κώστα και της Μαπασέκα.
Το όνομά του Nikolaos Molelo (=Φλόγα) Zoubos.
Ας έχει μια ευτυχισμένη ζωή!!
Physician–patient racial concordance and newborn mortality
In the United States, Black infants are significantly more likely to die during childbirth than White infants. However, whether patient–physician racial concordance improves survival outcomes for Black infants remains unclear. To determine the relationship between newborn mortality risk and the attending physician’s race, Brad Greenwood et al. (pp. 21194–21200) reviewed nearly 2 million records of hospital births in Florida that occurred between 1992 and 2015. The authors also retrieved the names of the physicians in charge of the newborns’ care and determined each physician’s race based on publicly searchable photographs. When cared for by White physicians, Black newborns were approximately three times more likely to die in the hospital than White newborns. However, when Black physicians cared for Black newborns, the mortality rate of Black newborns declined between 39 and 58%. This phenomenon was especially evident in cases of challenging births and in hospitals that delivered relatively more Black newborns. However, physician race had little association with the mortality rate of White newborns. The findings suggest that Black physicians outperform their White colleagues when caring for Black newborns, according to the authors.
PNAS, September 1, 2020
Τι λέει με λίγα λόγια αυτή η μελέτη;
Αφορά τη θνησιμότητα των νεογνών στα νοσοκομεία των ΗΠΑ, σε σχέση με τη φυλετική ταύτιση γιατρών και νεογνών.
Όταν οι γιατροί είναι μαύροι η πρόγνωση για τα παιδιά που γεννιούνται, είτε είναι λευκά, είτε μαύρα δεν διαφέρει σημαντικά, αν και γενικά είναι χειρότερη για τα μαύρα νεογνά. Όταν οι γιατροί είναι λευκοί, τα μαύρα παιδιά είχαν τρεις φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν στο νοσοκομείο, από ότι τα λευκά παιδιά!!
Ο σχολιαστής του άρθρου αναφέρει ευγενικά, ότι οι μαύροι γιατροί ενεργούν πολύ πιο αποτελεσματικά από τους λευκούς συναδέλφους τους, όταν περιθάλπουν μαύρα νεογνά. Μήπως όμως θα έπρεπε να πει ότι οι λευκοί γιατροί αποδεικνύονται πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, όταν περιθάλπουν μαύρα νεογνά;
