Μουσική Πρόταση: Ana Vidovic plays Recuerdos de la Alhambra by Francisco Tárrega

Μουσική Πρόταση: James Blake - Retrograde

Μουσική Πρόταση:Ένα βίντεο από Ιάσονα και family

Μουσική Πρόταση: Ερωτικός λόγος - Άννη Ονουφρίου

Από την αγαπητή φίλη, την εξαιρετική Άννυ Ονουφρίου.

Με τις ευχές μου για έναν όσο γίνεται Καλό Μήνα!

Ποίηση

MOTTO

by Bertolt Brecht

In the dark times,
will there also be singing?
Yes, there will be singing
about the dark times.

Ποίηση

ΑΥΤΟΣ

Αυτός ήμουν!

Έστω κι αν τόθελα αλλιώς

Η αν οι άλλοι το θαρρούσαν

Και η ζωή το έστεργε.

Στ΄αλήθεια ήμουν αυτός

Και όχι εκείνος.

Εκείνος που εσύ αγάπησες

Ή που μίσησε ο άλλος.

Που στάθηκε στο πλάι σου

Ή που έφυγε σαν ξένος.

Ήμουν αυτός!

Η προέλευση του κορωνοιού είναι σαφώς ανθρωπογενής

Πολλά γράφτηκαν και θα γραφούν ακόμη για τον κορωνοιό και την προέλευση του. Οι θεωρίες συνωμοσίας για την κατασκευή του σε μυστικά εργαστήρια δίνουν και παίρνουν. Οι μισοί λένε ότι οι Κινέζοι τον κατασκεύασαν για να επιτεθούν στη Δύση και οι άλλοι μισοί ότι τον έφτιαξαν οι Δυτικοί για να γονατίσουν την επεκτεινόμενη ηγεμονία της Κίνας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Η δική μου εκτίμηση είναι διαφορετική. Φρονώ ότι είναι η “εκδίκηση” της φύσης στην ανθρώπινη “ύβρη” απέναντι της. Οι παρεμβάσεις που γίνονται στο ζωικό και φυτικό βασίλειο από τον άνθρωπο δεν έχουν προηγούμενο. Ζώα που ζούσαν μακριά μας και χωρίς ουσιαστική επαφή με μας, τα φέραμε κοντύτερα μας είτε επειδή θέλουμε να τα εκμεταλλευτούμε για ιδιότητες που πολλές φορές είναι φανταστικές ή επειδή καταστρέψαμε το φυσικό τους περιβάλλον. Αυτή ακριβώς η στενή επαφή, που εμείς την προκαλέσαμε οδήγησε σε συγχρωτισμούς πρωτόγνωρους με συνέπεια την ανάπτυξη νέων και εξόχως επιθετικών για τον άνθρωπο ιών (μην ξεχνάμε τον HIV, τον SARS κλπ). Δεν χρειάζονται λοιπόν εργαστήρια και τρελλοί ή ασυνείδητοι ερευνητές. Η φύση ολόκληρη είναι το μεγάλο πειραματόζωο της σύγχρονης εποχής.

Δεν θα αρνηθώ ότι αυτή η “επεκτατική” τάση του ανθρώπου προς τη φύση έχει δώσει και σωρεία ευεργετικών φαρμάκων και άλλων χρήσιμων συστατικών. Όλα όμως πρέπει να έχουν ένα μέτρο και συνάμα έχουν και ένα τίμημα.

Αυτό το τίμημα πληρώνουμε σήμερα με την πανδημία του κορωνοιού.

Μουσική Πρόταση: Chris Rea - Curse Of The Traveller

Μουσική Πρόταση: Chris Spheeris - Juliette

Αναδρομές: Η εξουσία και οι ηγέτες

Έγραφα στις 18 Σεπτεμβρίου 2014, πριν την ανάληψη της εξουσίας από τον Αλέξη Τσίπρα.

Εκείνοι που υπήρξαν πραγματικοί ηγέτες και οδήγησαν τους λαούς τους σε επιτυχίες και ευημερία είχαν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.

Έφεραν μετά τη νίκη τους στις εκλογές ένα δικό τους στυλ, ένα είδος συμπεριφοράς και δράσης, που τους επέτρεψε να διαμορφώσουν αυτοί τον τρόπο άσκησης της εξουσίας, που τους έδωσε ο λαός, και δεν άφησαν την εξουσία να τους επηρεάσει και να τους διαμορφώσει, κάνοντάς τους όμοιους και απαράλλαχτους με όλους αυτούς που είχαν κυβερνήσει πριν και μετά από αυτούς.

Εννοείται ότι όλες αυτές τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας έχουμε εκείνο το είδος των κυβερνητών, που ακολουθούν την γνωστή ¨πεπατημένη”, που είναι η κάθε λογής έκφραση της αλαζονείας της εξουσίας και της προσαρμογής στα καθιερωμένα πρότυπα των χαμηλού βεληνεκούς πολιτικών, που απαιτεί η σημερινή παγκοσμιοποιημένη διακυβέρνηση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

Παρακολουθώ, όπως πολλοί φαντάζομαι, με αρκετή προσοχή τα πολύ καλά μελετημένα βήματα του Αλέξη Τσίπρα, στην πορεία εκείνη που θα τον φέρει -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- πολύ σύντομα στην εξουσία.

Είναι ακριβώς εκείνα τα βήματα, που απαιτούνται για τη διαμόρφωση ενός τυπικού ηγέτη των καιρών μας, ενός ακόμη δηλαδή πολιτικού αρχηγού που θα έλθει στην εξουσία ως έτοιμος από καιρό, αλλά χρησιμοποιώντας την ίδια παραδοσιακή συνταγή, εκείνη που αφήνει την εξουσία να διαμορφώνει τους ηγέτες και όχι εκείνους να επηρεάζουν και να καθορίζουν τον τρόπο άσκησης της εξουσίας τους.

Θα μου πείτε πως κρίνω κάποιον πριν ακόμη αποκτήσει την εξουσία. Βλέπω απλά τις κινήσεις του, τα λόγια και τις συμπεριφορές του. Βλέπω κάποιον που προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να χωρέσει στο κουστούμι που άλλοι έχουν ράψει για εκείνον και του έχουν διαμηνύσει ότι είναι υποχρεωμένος να φορέσει προκειμένου να κυβερνήσει. Έστω και χωρίς γραβάτα.

Κορωνοιός

Δύο είναι οι λόγοι της ευρείας εξάπλωσης του κορωνοιού*:

1) Δεν υπάρχει ανοσία και 

2) Υπάρχει άφθονη ανοησία.

* ακολουθώ την ορθογραφία κατά Μπαμπινιώτη.

Ποίηση: Κική Δημουλά (1931-2020)

ΣΤΟ ΚΑΣΕΛΑΚΙ

Δυὸ τρεῖς φωτογραφίες

πρόσφατες σχετικὰ

τὶς ἔχω κρεμασμένες

δίπλα στὰ κλασικὰ ταγιέρ μου

εὔκολα τὶς βρίσκω.

Οἱ παλιὲς

ἔχουν ἀποθηκευτεῖ ξεχασμένες

σ’ ἕνα κασελάκι ξύλινο

ζωγραφισμένο ἀπ’ ἔξω

μὲ Διονύσου σταφύλια.Μοῦ τὸ ἔστειλαν κάποτε δῶρο

κάτι φιλικά μου ἀμπέλια.

Ἀναδεύω. Χρειάστηκα ἐκτάκτως

τὸ πιστοποιητικὸ μιᾶς θάλασσας

ἀδύνατον νὰ βρῶ πότε καὶ ποὺ

βυθίστηκε.

Στὸ βυθὸ κατεβαίνω

ψάχνω εἰσχωρῶ στὰ ναυάγια

Θεέ μου πόσα πρόσωπά μου

βρίσκω σὰν ὄστρακα κολλημένα

στῶν ματιῶν τὰ θαμπὰ φινιστρίνια

λίγα λίγα τ’ ἀνεβάζω

στὸ κατάστρωμα τοῦ φωτὸς τ’ ἀπιθώνω

ξαναβουτάω

φέρνω κι ἄλλα πρόσωπά μου

στὴν ἐπιφάνεια

ἀπίστευτο κοίτα πόσες φορὲς

ἄρα δὲν εἶναι τόσο σύντομη

ὅσο λέμε, ἡ ζωὴ

ἀλλὰ καὶ σύντομη νὰ εἶναι

ἕνας λόγος παραπάνω

νὰ ἐπαίρομαι, πόσες φορὲς

μέσα σὲ μία τόσο σύντομη ζωὴ

ἀφθόνησε νὰ πεθαίνω.

Καὶ μὲ τί φωτογένεια.

Κική Δημουλά (1931-2020)

Ἀπὸ τὴν συλλογὴ «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως» 2007

Μουσική Πρόταση: Άννη Ονουφρίου -Ο καθρέφτης

Ένα τραγούδι του αξέχαστου Δημήτρη Λάγιου, από την αγαπημένη φίλη Άννη Ονουφρίου.

Η νέα γενιά...

Ένα ταξίδι αστραπή στην Πάτρα έφερε καινούργιες φωτογραφίες..
Ίριδα, Νεφέλη, Ιωάννα και Νικόλας...

Παλιό, αλλά καλό!

The European Commission has just announced an agreement whereby English will be the official language of the European Union rather than German, which was the other possibility. 

As part of the negotiations, the  British Government conceded that English spelling had some room for  improvement and has accepted a 5- year phase-in plan that would become  known as "Euro-English". 

In the first year, "s" will  replace the soft "c".. Sertainly, this will make the sivil servants jump  with joy. The hard "c" will be dropped in favour of "k". This should  klear up konfusion, and keyboards have one less letter.

There  will be growing publik enthusiasm in  the sekond year when the troublesome "ph" will be replaced with "f"..  This will make words like fotograf 20%  shorter. 

In the 3rd year, publik akseptanse of the new spelling be expekted to reach the stage where more komplikated changes are possible. 

Governments will enkourage the removal of double letters which have always ben a deterent to akurate  speling. 

Also, al wil agre that the horibl mes of the silent "e" in the languag is disgrasful and it should go  away. 

By the 4th yer people wil be reseptiv to steps such  as replasing "th" with "z" and "w" with "v". 

During ze fifz  yer, ze unesesary "o" be dropd from  vordskontaining "ou"  and after ziz fifz yer, ve vil hav a reil  sensi bl riten styl. 

Zer vil be no mor trubl or difikultis and evrivun vil find it ezi TU understand ech oza. Ze drem of a united urop vil finali  kum tru. 

Und efter ze fifz yer, ve vil al be speking German like zey vunted in ze forst plas.

Ποίηση

ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Οι αρχηγοί σαλπίσαν υποχώρηση!

Παν οι σημαίες, παν τα λάβαρα

Πάνε τα ζήτω που γεμίζαν τις καρδιές μας

Και μας τραβούσανε μπροστά

Τώρα μαζώχτηκαν του κόσμου οι γραφιάδες

και οι σφουγκοκολάριοι οργιάζουν

Καθώς σε καπνοσκέπαστα δωμάτια

Τις νέες τις συνθήκες ετοιμάζουν

Κι εμάς; Ποιος μας εσκέφτηκεν εμάς;

Ποιος δίνει βάση στον καημό μας;

Ματαιωμένοι ήρωες δεν εγέμισαν

Ποτέ της Ιστορίας τις σελίδες!

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη (5)

Αυτήν τη φορά ένοιωσα που εχάσαμε τα χρήματά μας και έπρεπε να εργαστώ. Παλαιότερα με επέρασε από το μυαλό να γενώ journalist ή πολιτικός. Τώρα με έδωσαν μια θέση  στην Εταιρεία Υδρεύσεως και εργάζομαι για να ζω. Γράφω και εις τον “Τηλέγραφο” της Αλεξάνδρειας ολίγα άρθρα, μερικά ποιήματα που μεταφράζω από την αγγλικήν, και διαφόρους εντυπώσεις. Ευτυχώς, το όνομα Πέτρος Καβάφης ορισμένοι το ενθυμούνται και το τιμούν.

Η ζωή όμως δεν είναι όπως παλιά κ’ εγώ κάμνω διάφορα ωσάν να μην άλλαξαν τα πράγματα. Με αρέσει το ωραίον ντύσιμο και ξοδεύω αρκετά για να ράβω φορεσιές από αγγλικά κασμήρια. Πηαίνω και στο χρηματιστήριον και ακούω τις τιμές και βλέπω που άλλοι χάνουν και άλλοι κερδίζουν. Καμιά φορά αγοράζω κ’ εγώ αυτά που με λένε και δεν χάνω. Έτσι περνώ τον καιρόν μου μέσα σε μια illusion που με αρέσει. Όμως, όταν νυχτώνει είναι διαφορετικά. Διαβάζω διάφορα βιβλία, περισσότερον ιστορικά, και άλλα για να μαθαίνω τι γράφουν οι Άγγλοι ποιηταί. Και όταν το μυαλό μου γεμίζει εικόνες και επιθυμίες, νομίζω που κ’ εγώ ζω σε άλλους κόσμους και συναντώ πρόσωπα, που τα φαντάζομαι να ζωντανεύουν, να έχουν τες ίδιες επιθυμίες  και να αφήνονται σε πράγματα που οι πολλοί κατηγορούν. Τότε με γεμίζει μια ανάγκη να γράφω και νομίζω που μπαίνω σε καταγώγια της Ιωνίας, της Αντιόχειας και της παλιάς Αλεξάνδρειας των Πτολεμαίων και γεύομαι από τα πιοτά που κάμνουν το σώμα να ζητά τες ηδονές των γενναίων.

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη (4)

Αμυδρώς ενθυμούμαι την απουσίαν μας εις Λίβερπουλ, Λονδίνον, και Μασσαλία. Ενθυμούμαι, όμως, ότι το έτος 1876 μας έφεραν τα κακά νέα δια την διάλυσιν της εμπορικού οίκου του πατρός μου «Καβάφης και Σία» και ότι η οικογένεια έπεσε εις βαθύν οικονομικόν μαρασμόν. Άκουγα την μητέρα μου Χαρίκλεια να συζητεί δια νέες επιχειρήσεις, αλλά ένοιωθα που όλα επήγαιναν από το κακόν στο χείριστον. Μετά από παρέλευσιν πέντε ετών, χάθηκαν και οι τελευταίες ελπίδες της μητέρας, να εγκατασταθούμε εις την ξένην. Οι πρώην συνεργάτες του Πέτρου Καβάφη, εις τους οποίους εστήριξε πολλές ελπίδες αδιαφόρησαν, για τούτο εγκαταλείψαμε την Μασσαλία, και με ατμόπλοιον επανήλθαμε στην Αλεξάνδρεια.

Εμείναμε στην οδό Ραμλίου. Εκείνο το σπίτι το φέρνω συχνά στο μυαλό μου. Δεν εμείναμε όμως για αρκετόν χρόνον. Διότι πάλιν αναγκαστήκαμε να φύγουμε από την Αλεξάνδρειαν και να πάμε στην Κωνσταντινούπολη, για να σωθούμε από τον βομβαρδισμό στον οποίο επεδόθη ο βρεττανικός στόλος, αφού εις τούτο κατέληξεν η εξέγερσις των Αιγυπτίων το έτος 1882. Από εκείνο το σπίτι,  κάθε μέρα επήγαινα στο «Λύκειον Ερμής» του Κωνσταντίνου Παπαζή, όπου για πρώτην φορά ένοιωσα που είχα αληθινούς φίλους, τον Μικέ Ράλλη, τον Στέφανον Σκυλλίτση και τον Τζών Ροδοκανάκη.

Το πλοίον ήταν πολύ βρώμικο και το ταξίδι πολύ φρικτόν, αλλά επιτέλους εφθάσαμε εις την Βασιλεύουσαν. Έτσι την έλεγεν ο εκ μητρός πάππος μου, Γεώργιος Φωτιάδης. Εκεί μας υποδέχθηκαν οι συγγενείς μας και αμέσως εξεχώρισα έναν ωραίον εξάδελφόν μου, τον  Γ. Ψυλλιάρη, που τον άρεσε η ποίησις. Ένα ποίημα, το “Leaving Therapia”, όπου το έγραψα για το γραφικόν χωριό, τη Θεραπειά στις ακτές του Βοσπόρου,  το ήβρε εξαιρετικόν και αυτό μ’ εκολάκευσε. Εκείνη την εποχή έγραψα και άλλα ποιήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Και πάλιν τον άρεσε πολύ ένα που το είπα “Dünya qüzeli”, όμορφος κόσμος, στην τουρκική γλώσσα, και του εγύρισα το κοπλιμέντο και τον είπα που αυτός τον ομόρφαινε.

Η Χαρίκλεια άλλαξε και νοιώθει που πρέπει να επιστρέψουμε στην Αλεξάνδρεια. Την γράφουν οι φίλες της ότι τα πράγματα εκαλυτέρεψαν και άρχισαν οι βεγγέρες και τα καλέσματα. Τα μαθαίνω κ’ εγώ από τον Μικέ και τον Στέφανο, όπου μ’ ερωτούν πότε θα ανταμώσουμε. Το λαχταρώ κ’ εγώ να τους ιδώ, μα κάτι εδώ της καρδιάς είναι και με κρατάει.

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη (3)

Μετά την εγχείρηση εις τας Αθήνας, έπαυσα να μιλώ και άρχισα να γράφω εις ένα σημειωματάριο που με έδωσεν η νοσοκόμα Μαριάνθη. Στην αρχή με φαινόταν γελοίο πού το έκαμνα αυτό. Τώρα, το εσυνήθισα και ό,τι θελήσω και σκεφθώ το γράφω. Ναι, με λυπεί πού έχασα την φωνή μου.

Ευτυχώς, όμως, ο Αλέκος με έφερε το μπλε τετράδιο. Το κρατώ στα χέρια μου και νοιώθω που έχει ζωή. Κλείνω τα μάτια μου και το δωμάτιο γεμίζει εικόνες και πρόσωπα. Το ταξίδι δεν έχει πια κανένα προορισμό. Με αρέσει πετάγομαι στα πολλά φανερά και  τα κρυφά της ζωής μου. Μόνον εγώ γνωρίζω με πόσην λαχτάρα το άνοιγα το μπλέ τετράδιον και έγραφα αυτά που με αγγίζαν την ψυχήν. Τότε είχα και φωνήν.

Δεν παραπονούμαι που πάντα ήμουν μόνος. Το ξέρω που η έγνοια μου  για την μελέτη και την ποίησιν θα ήταν άλλη, ή που καθόλου δεν θα είχα, αν ζούσα με άλλους, που θα έκλεβαν τον χρόνον μου. Και που εργάστηκα εις την Υπηρεσίαν Υδρεύσεως, αναγκάστηκα να ζήσω σχεδόν όπως όλοι. Όμως, εκείνο το μισητόν πράγμα με έκλεβε πολύτιμον χρόνον, που θα ημπορούσα να αφιερώσω εις την καλλιτεχνικήν μου εργασίαν.

Τώρα, κρατώ το μπλε τετράδιον και ορισμένως νοιώθω που μπαίνω σε λιμάνι μετά από τρικυμία. Το γνωρίζω που δεν μπορώ για πολλά να ελπίζω και πως τούτα που γράφω είναι μια illusion. Όμως, θα γυρνώ πίσω και θα ζωντανεύουν πρόσωπα και εικόνες από περασμένες  ημέρες της ζωής μου, όπου τώρα νοιώθω να φεύγει.

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη (2)

Εδώ, εις το Νοσοκομείον Αλεξανδρείας, κάθομαι και δεν περιμένω κάτι σπουδαίον να συμβεί. Οι γιατροί είναι αισιόδοξοι δια την υγείαν μου –έτσι δείχνουν- και διαρκώς με λέγουν να μην απελπίζομαι. Σκέπτομαι πόσον έχουν αλλάξει τα πράγματα δι’ εμέ τώρα που είμαι γέρος και άρρωστος. Την μορφήν μου δεν θέλω να την βλέπω πια εις τον καθρέπτη και το σώμα μου νοιώθω που είναι άσχημο και βαρύ. Η αρρώστια, άραγε, ήρθε τώρα και με τιμωρεί, διότι ελάτρεψα τη ζωή κ’ εγεύτηκα τες  κρυφές  χαρές της;  “Να πιστεύετε εις τον θεό” με λέγει κάθε πρωί η νοσοκόμα. Και περνά από το νου μου η ιδέα που δεν ήμουν πάντα αληθινός και δεν είχα είχα την πίστη των πολλών ανθρώπων, αλλά μιαν άλλην εδικήν μου που με πήαινε εις τα ξενύχτια και τες διασκεδάσεις.

Εδώ, σ’ αυτήν την κατάντια, έρχονται συχνά και με βρίσκουν κομμάτια  από την ποίησίν μου κ’ εντρέπομαι να τα αντικρίσω. Μα είναι δικά μου παιδιά αγαπημένα και  “Τα κεριά”,  και “Η ψυχές των γερόντων”, και το “Απολείπειν ο θεός Αντώνιον”  που οι λέξεις των πετούν τες νύχτες στην κάμαρά μου και ακούω τη σιγανή φωνή των.

                       

                         Δε θέλω να γυρίσω να μη δω και φρίξω

                         τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει

                         τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν

……………………………………………………………….

Μες στα παληά τα σώματά των τα φθαρμένα

                         κάθονται των γερόντων η ψυχές

………………………………………………………………..

                         την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου

                         που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

                         που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.

                         Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος

                         αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Τ’ ακούω και σκέπτομαι που η ταραχή κάνει κακό στην ασθένειά μου. Γίνομαι πολύ pessimist και τα βράδια απελπίζομαι, που δεν έχω κανέναν. Την ημέρα έρχονται και μένουν πολλαίς ώρες η Ρίκα και ο Αλέκος. Με λένε νέα οπού διάφοροι ερωτούν δια την υγείαν μου και στέλνουν τα περαστικά.

Αύριο θα φέρει ο Αλέκος τις σημειώσεις μου. Το εζήτησα, γιατί ο νους μου γυρνά χρόνια πίσω και με αρέσει που έτσι χάνομαι, μα ξεχνώ ονόματα και άλλα.  Είναι ένα μπλε τετράδιο στο δεξιό συρτάρι του γραφείου, όπου είναι γραμμένες πολλές σκέψεις και impressions και άλλα πολλά.  Καλύτερα να το έχω συντροφιά, θα με κάνει καλό. Γιατί γνωρίζω που έχω αλλάξει, αλλά δεν το θέλω να είμαι σκεπτικός και μελαγχολικός. Δεν θέλω να μ’ ερωτούν “Καβάφη, τι έχεις;”.  Όλοι ξέρουν που υποφέρω και δεν μπορώ να το προσπεράσω και να δείξω άλλο πρόσωπο. Οι γιατροί με λένε να έχω υπομονή κ’ εγώ όλο και απελπίζομαι, αλλά πιέζω τον εαυτόν μου να φαίνομαι μόνο σοβαρός και σκεπτικός αλλά όχι φοβισμένος και δειλός. Δηλαδή, διατηρώ μια image που πρέπει σε Αλεξανδρινό των γραμμάτων.