Ποίηση-Αναδημοσίευση του 2013

ΟΙ ΕΛΕΓΚΤΕΣ

ΟΙ Ελεγκτές δεν είναι πια εδώ

Τους είδαν λέει να κλείνουν τα κομπιούτερς

και να μαζεύουν τα χαρτιά τους.

Συνάχτηκαν τότε όλοι οι αγανακτισμένοι

μόλις είπε τα νέα ο Εξαγγελάτος.

Ήταν εκεί και ο Γαμαντώνης  

με το τσιρότο στο κεφάλι, 

αλλά κι ο Αλεξαρχαντινός 

αντάμα με τους Αντιπολείς

και όλους τους Χαβαλευτές.

Πολύς ο ψίθυρος κι ο στεναγμός

δεν θα περάσει τέτοια προσβολή

πως είναι δυνατόν να φεύγουν

τώρα που ρίξαμε τον ΦΠΑ;

Ανάστατη όλη η πρωτεύουσα

και η περιφέρεια δεν πάει πίσω

πως άραγε θα ζήσουμε χωρίς τους Ελεγκτές;

Οι άνθρωποι αυτοί ήταν η μόνη λύση!

ΣΗΜ. ΚΑΦΑΒΗΣ

Ο Νικίας και η "Νίκη" του στην Κορινθία

Ο στρατηγός των Αθηναίων Νικίας ήταν ένας πολύ συντηρητικός και προσεκτικός άνθρωπος. Γνώριζε καλά πως σκέφτεται ο λαός και παρά τις αρκετές στρατιωτικές του επιτυχίες φρόντιζε πάντοτε να μην προκαλεί το φθόνο, επειδή αυτό φοβόταν περισσότερο από οτιδήποτε. Είχε άλλωστε πολλά παραδείγματα γύρω του από στρατηγούς με επιτυχίες, που το τέλος τους ήταν άδοξο, επεισή επέσυραν το φθόνο...

Στην καριέρα του, όμως, υπάρχει μια πράξη αρκετά συνήθιστη, που τον τιμά ιδιαίτερα. Είχε πολεμήσει τους Κορίνθιους στη χώρα τους, υπό τον Λυκόφρονα και τους νίκησε. Φεύγοντας οι Αθηναίοι, όμως, έκαναν ένα μεγάλο λάθος. Κατά τη συλλογή των σκοτωμένων ξέχασαν δύο νεκρούς τους στο πεδίο της μάχης. Ο Νικίας τότε είχε να διαλέξει ανάμεσα στο να αφήσει άταφους και σε ξένη χώρα ή να ζητήσει επίσημα με κήρυκα από τους εχθρούς τους νεκρούς του στρατιώτες. Το δεύτερο είχε, όμως, ένα σημαντικό τίμημα. Σύμφωνα με τους άγραφους νόμους, εκείνος που ζητούσε τους νεκρούς του ουσιαστικά παραδέχονταν την ήττα του, αφού είναι εύλογο ότι ο νικητής και κύριος του πεδίου της μάχης δεν αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα.

Ο Νικίας, λοιπόν, προτίμησε να παραιτηθεί από τη δόξα του νικητή, παρά να εγκαταλείψει άταφους δύο Αθηναίους πολίτες. 

Με τον τρόπο αυτό βέβαια έγραψε στο ενεργητικό του μια μεγάλη ηθική νίκη!

(Ανάρτηση σε επανάληψη)

Μουσική Πρόταση: De cara a la Pared- Lhasa de Sela -

Μια παλιά δημοσίευση

Κάνοντας την αναδρομή μου έπεσα πάνω σε μια παλιά μου δημοσίευση, της 30/3/13

Την αναδημοσιεύω:

Κρισηκέλευθα και Αρρωστοφρενικά- Αστειατόριο

ΑΣΤΕΙΑΤΟΡΙΟ

Δεν μου αρέσει το ύφος του. Επιπλέον έχει ύψος πάνω από 1.85 και αναγκάζομαι να υψικοιτώ. 

- Έχετε κάνει κράτηση; Ρωτά..

- Έχουμε κάνει; Ρωτώ τη Σύνθια δίπλα μου. Εκείνη μου ρίχνει ένα φαρμακερό βλέμα και βέβαια δεν απαντά.

- Φαίνεται πως όχι, του λέω. Κοιτάζω πίσω του και το εστιατόριο είναι σχεδόν άδειο.  Θα έπρεπε;

- Σάββατο σήμερα κύριε. Φοβούμαι πως είμαστε πλήρεις. 

- Και γιατί φοβάστε, αν επιτρέπεται;

Το ξινό ύφος αποκτά και μια πικρή πινελιά. Είναι προφανές ότι τα πικρόξυνα ευδοκιμούν σ' αυτό το υψόμετρο. 

- Έχετε όρεξη φαίνεται, μου λέει... 

- Μα γι' αυτό ήρθαμε στο εστιατόριο, του λέω, προσπαθώντας να καλύψω το επιφώνημα πόνου από την αγκωνιά της Σύνθιας.

- Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω. Και ειρωνία πλέον μπόλικη στο σύμπλεγμα.

- Ξέρετε, εμείς δεν θα αργήσουμε. Ώσπου να έλθουν οι άλλοι πελάτες σας θα έχουμε τελειώσει. Δεν κυττάζω τη Σύνθια γιατί ξέρω την πορεία που ακολουθούν αυτή τη στιγμή οι βολβοί των ματιών της.

- Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένετε, ο ψηλός.

- Εσάς ρωτάτε; Εγώ.

- Κύριέ μου, υπάρχουν και άλλα μαγαζιά εδώ γύρω, που είμαι σίγουρος, ότι θα χαρούν να σας εξυπηρετήσουν. Εμείς αυτή τη φορά δεν θα έχουμε τη χαρά. Μιά άλλη φορά είμαι σίγουρος.

- Πάμε, Μανώλη. Η Σύνθια.

- Απλά για να το γνωρίζω για την επόμενη φορά που λέτε, μου χαρίζετε το ονοματάκι σας;

- Πως είπατε;

- Με ποιόν έχω τη χαρά να μιλώ; Ρωτώ.

- Κύριέ μου εσείς σκάτε και γάιδαρο.

- Είδατε, δεν ήταν δύσκολο να μας το πείτε.

Την επόμενη στιγμή έτρεχα πίσω από το θόρυβο των τακουνιών της Σύνθιας....

Θάνος Μικρούτσικος (1947-2019)

Ένας ακόμη μεγάλος συνθέτης έφυγε. 

Αποχαιρετισμός με τρία τραγούδια του ανάμεσα στα πολλά που αγάπησα.

Μουσική Πρόταση: Fade Into You-Mazzy Star

Καλά Χριστούγεννα!

Μουσική Πρόταση: Mylène Farmer, Sting - Stolen Car

Μουσική Πρόταση: Sivert Høyem - Into The Sea

Ρήσεις...

Η πραγματικότητα είναι εκείνο, που όταν πάψεις να πιστεύεις σε αυτό, δεν εξαφανίζεται.

Philip K. Dick (1928-1982) Αμερικανός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας.

Ποίηση

ΣΥΝΤΡΙΒΗ

Ρεπό θα δώσω απόψε

Στους δυνατούς μου παίκτες

Και θα πάρω εσάς

Πάθη κι αδυναμίες μου

Για ένα χαρακίρι ολονύκτιο

Στην πιο σκληρή την έδρα

Ώσπου ένα απερχόμενο φεγγάρι

Ή ένας ήλιος νεαρός

Θα ρίξουν το πονετικό τους φως

Στην ηττημένη κομπανία

Τα μεγάλα και μικρά ναι και όχι της Ιστορίας-Το όχι των Αθηναίων στον Μιλτιάδη

Μετά τη μεγάλη νίκη των Αθηναίων εναντίον των Περσών στο Μαραθώνα το 490 πΧ, ο στρατηγός των νικητών, ο Μιλτιάδης, ζήτησε από το Δήμο να του δοθεί στεφάνι από κλαδί της ιερής ελιάς. 

Τότε σηκώθηκε κάποιος Σωχάρης, από το δήμο της Δεκέλειας και είπε: "Ακου Μιλτιαδη, όταν αγωνιστείς μόνος σου και νικήσεις τους βαρβάρους, τότε να έχεις και την αξίωση να τιμηθείς εσύ μονάχα". Οι Αθηναίοι είπαν λοιπόν όχι στον μεγάλο τους αρχηγό της μάχης του Μαραθώνα!

'Ηταν μια εποχή που η ανταμοιβή που επιζητούσε κάποιος για μια νίκη που άλλαξε την πορεία ολόκληρης της ανθρωπότητας ήταν ένα κλαδί ελιάς!

Ένα κλαδί ελιάς, που ούτε αυτός δεν θεωρήθηκε άξιος να αποκτήσει!!!!

Μια αιώνια υπόμνηση για το πόσο αλλάζουν οι αξίες και οι συμβολισμοί, όχι όμως οι άνθρωποι!!

(Παλαιά ανάρτηση σε επανάληψη)

Σε επανάληψη...

Ο κρυφός μας εγωϊσμός

Σου δίνουν να διαβάσεις ένα κείμενο για τον Ρασπούτιν. Έχουν κάνει όμως μια "παγαποντιά". Έχουν διορθώσει την ημερομηνία γενεθλίων του, ώστε να είναι ίδια με τη δική σου ημερομηνία γενεθλίων. 

Μετά το διάβασμα του κειμένου σου ζητούν με  ένα σχετικό ερωτηματολόγιο τη γνώμη σου για τον διαβολοκαλόγερο. Είναι δυνατόν το μικρό "λαθάκι" στην ημερομηνία των γενεθλίων να επηρεάσει την κρίση σου; 

Όχι θα πεις με όλη τη δύναμη της συνείδησής σου. Και θα το εννοείς. Δεν ρώτησες, όμως, και το υποσυνείδητό σου. Αν μπορούσες να το έκανες θα βρισκόσουν μπροστά σε μια έκπληξη.

Σε αυτή ακριβώς, που βρέθηκαν οι ερευνητές, που έκαναν μια τέτοια μελέτη. Όλοι οι συμμετέχοντες διάβασαν το ίδιο κείμενο για τον Ρασπούτιν, αλλά στους μισούς από αυτούς είχε απλά και μόνο αντικατασταθεί η ημερομηνία των γενεθλίων του ώστε να είναι ίδια με τη δική τους. Στους άλλους μισούς αυτή η παρέμβαση δεν έγινε.

Αποτέλεσμα: Σαφώς περισσότερο ευνοϊκή γνώμη για τον Ρασπούτιν όταν έχει τα ίδια γενέθλια με σένα!

Οι επιστήμονες ονομάζουν αυτό το φαινόμενο "κρυφό εγωϊσμό" και η παραπάνω διαπίστωση είναι μια από τις πολλές αυτού του φαινομένου. Μια άλλη του έκδήλωση είναι πχ η τάση να αγοράζουμε προϊόντα που θυμίζουν το όνομά μας ή να εκτιμούμε περισσότερο ανθρώπους που έχουν το ίδιο μικρό όνομα με μας ή υποστηρίζουν την ίδια ομάδα, αλλά και άλλα πολλά. 

Οι ειδικοί φτάνουν μάλιστα να συσχετίζουν αυτό το χαρακτηριστικό και με πολύ σοβαρότερες αποφάσεις στη ζωή μας, όπως την επιλογή συντρόφου, το μέρος κατοικίας μας ή το επάγγελμα, ανάλογα με κρυφές ή φανερές συσχετίσεις με πράγματα όπως τα γενέθλια, το μικρό όνομα ή το επώνυμο!

Και -προσέξτε- όλα αυτά σε επίπεδο υποσυνείδητου. Ο "σοβαρός" μας εαυτός, η συνείδησή μας δεν θα το επέτρεπεν άλλωστε!

Ρήσεις...

Στους ανώμαλους καιρούς οι φυσιολογικοί “κανόνες” δεν ισχύουν και όσοι τους ακολουθούν πληρώνουν το τίμημα. 

George Soros, ο γνωστός.

Διαβάζοντας…. Αληθινές Ιστορίες

Όταν είχε γίνει πρόταση να διοριστεί ο Καζαντζάκης (που τότε είχε μεγάλο οικονομικό πρόβλημα)  στην Unesco, μια εποχή που ο συγραφέας βαλλόταν από παντού, ύψωσαν το ανάστημά τους και τον υποστήριξαν δύο συντηρητικοί πολιτικοί, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Από το βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα “Το χαμένο Νόμπελ”.

Αληθινές Ιστορίες

Ο Τούρκος συγγραφέας Ahmet Altan έχει συλληφθεί στο διαμέρισμά του μέσα στη νύχτα και μεταφέρεται με αυτοκίνητο της αστυνομίας για τα περαιτέρω. Ο αστυνομικός δίπλα του άναψε ένα τσιγάρο και έτεινε το πακέτο του στον συλληφθέντα.

“ Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά, χαμογελώντας. Καπνίζω μονάχα, είπα, όταν είμαι αγχωμένος”. 

Και εξηγεί ο συγγραφέας: Ήταν σαν κάποιος μέσα μου, ένα πρόσωπο που δεν θα μπορούσα να το πω ακριβώς “εγώ” , αλλά που μίλησε με τη φωνή μου, μέσα από το στόμα μου και που ήταν λοιπόν μέρος του εαυτού μου, είπε καθώς μεταφέρονταν με ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας σε ένα σιδερένιο κελί, ότι κάπνιζε μονάχα όταν ήταν αγχωμένος.

Διαβάζοντας...

Τόσο οι καλοί άνθρωποι, όσο και οι κακοί είναι επιρρεπείς σε αδυναμίες. Η διαφορά είναι απλά ότι ο κακός άνθρωπος θα είναι υπερήφανος σε όλη τη ζωή του για μια καλή πράξη, ενώ ένας έντιμος άνθρωπος σχεδόν δεν έχει επίγνωση των καλών του πράξεων, αλλά θυμάται μια μοναδική του αμαρτία για ολόκληρη τη ζωή του.

Απόσπασμα από το Life And Fate του Vasily Grossman.

Βόλος: Το όνομα

Βόλος: Το όνομα

Ποια είναι άραγε η προέλευση του ονόματος της πόλης του Βόλου; Αρκετά έχουν ήδη γραφεί και δεν προτίθεμαι να κάνω λεπτομερή ανάλυση.

Απλά αναφέρω κάτι που διάβασα πρόσφατα και που νομίζω ότι έχει κάποια βάση. 

Επειδή για την ονομασία "Γόλος" φαίνεται ότι υπάρχει ανάφορά από τον 14ο αιώνα, πρέπει κανείς μάλλον να αγνοήσει όλες εκείνες τις εκδοχές για "βώλους" και άλλα συναφή. 

Οι δύο επικρατέστερες εκδοχές για την παλαιότερη, λοιπόν, ονομασία, δηλαδή την "Γόλος" είναι:

α) Το σλαβικό golo, που θα πει γυμνός, άδενδρος. Αυτό βέβαια δεν χαρακτηρίζει την ευρύτερη περιοχή, αλλά όντως η κυρίως πόλη και ο λόφος του Σαρακηνού πάνω της είναι σχετικά "γυμνές" από βλάστηση και θα μπορούσε να δώσουν αυτό το όνομα, ίσως και σε αντιδιαστολή με την πέριξ περιοχή, που έχει αρκετά πυκνή βλάστηση. Αυτή την εκδοχή προτείνει ο Χατζιδάκις.

β) Η τουρκική λέξη "Yolkaz", μπορεί να προέρχεται από την λέξη "Ιωλκός" και θα μπορούσε να μετατραπεί σε "Γόλος". Αυτή είναι η εκδοχή του Μπαμπινιώτη.

Εναντίον της δεύτερης αυτής εκδοχής είναι ότι η λέξη Yolkaz δεν αναφέρεται συχνά, αλλά και το ότι η αναφορά της λέξης "Γόλος" πιθανότατα προηγείται της τουρκικής κατάκτησης της περιοχής.

Αναρωτιέμαι όμως: αν υπήρχε, που υπήρχε, η αρχαία ονομασία Ιωλκός, γιατί χρειαζόμαστε την ενδιάμεση τουρκική λέξη; Δεν μπορεί με τη χρήση και την πάροδο του χρόνου το Ιωλκός να μετατράπηκε σε "Γιολκός" και τελικά σε  "Γόλος"; 

Γνωρίζω ότι υπάρχουν και άλλες εκδοχές για την ονομασία της πόλης που ζούμε, αλλά όπως είπα δεν σκοπεύω να κάνω πλήρη ανάλυση. Καταθέτω αυτά τα λίγα για προβληματισμό.

Ποίηση

Υποθήκη

Είπε: Πιστεύω στην ποίηση, στον έρωτα, στο θάνατο,

γι' αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασία. Γράφω ένα στίχο,

γράφω τον κόσμο· υπάρχω· υπάρχει ο κόσμος.

Από την άκρη του μικρού δαχτύλου μου ρέει ένα ποτάμι.

Ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος. Τούτη η καθαρότητα

είναι και πάλι η πρώτη αλήθεια, η τελευταία μου θέληση.

Γιάννης Ρίτσος, Ελένη

Ιστορικά διδάγματα....σε επανάληψη

Η ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς

Η ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών το 405 π.Χ. στον Ελλήσποντο ή Δαρδανέλλια ήταν εκείνη που με τη συντριπτική ήττα των πρώτων, σήμανε το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Οι δύο στόλοι συναντήθηκαν στον Ελλήσποντο ή Δαρδανέλλια. Οι Αθηναίοι προκάλεσαν τους Σπαρτιάτες να ναυμαχήσουν, όμως ο αρχηγός των Σπαρτιατών Λύσανδρος δεν ενέδωσε στην πρόκληση ούτε τήν πρώτη φορά ούτε τη δεύτερη. Οι Αθηναίοι κάποια στιγμή αποβιβάστηκαν στη δυτική ακτή των Δαρδανελλίων, στη θέση "Αιγός Ποταμοί" για να προμηθευτούν τα απαραίτητα τρόφιμα. Τότε ο Λύσανδρος βρήκε την ευκαιρία και επιτέθηκε. Συνέλαβε όλα τα αφύλακτα πλοία και παρότι ο Κόνωνας, ο οποίος ήταν αρχηγός του αθηναϊκού στόλου, σήμανε να επιβιβαστούν όλοι οι Αθηναίοι στα καράβια, ήταν πια πολύ αργά. Κατάφεραν να ξεφύγουν μόνο εννιά από τα πλοία των Αθηναίων ενώ όλα τα υπόλοιπα καταλήφθηκαν.

Πολλοί άνδρες κατέφυγαν στα γύρω βουνά, αλλά καταδιώχθηκαν ανηλεώς. Ο Λύσανδρος εκτέλεσε όλους τους Αθηναίους αιχμαλώτους εκτός από τον Αθηναίο στρατηγό Αδείμαντο. Σύμφωνα με άλλους ο Αδείμαντος γλίτωσε επειδή πρόδωσε. Αναφέρεται όμως και η εκδοχή ότι ο Λύσανδρος του χάρισε τη ζωή επειδή σε πρόσφατη σύσκεψη των Αθηναίων ήταν ο πιο διαλλακτικός. Όταν συγκεκριμένα οι άλλοι πρότειναν να κόβονται τα χέρια των αποστατών της Αθηναϊκής Συμμαχίας που πολεμούσαν στο πλευρό των εχθρών τους, ο Αδείμαντος φέρεται να ήταν ο μόνος που καταψήφισε το μέτρο.

Το τέλος της Αχαϊκής Συμπολιτείας

Αν δεν είχαμε χαθεί γρήγορα δεν θα είχαμε σωθεί

Είναι τόσο πλούσια η ελληνική ιστορία και τόσο γεμάτη από διδάγματα! Ποιος όμως άραγε διδάσκεται από αυτά;

Είμαστε στην εποχή του "κύκνειου άσματος" της Αχαϊκής Συμπολιτείας, εκεί στα 146 πχ. λίγο πριν η τελευταία αυτή ελληνική περιοχή υποδουλωθεί και αυτή πλήρως στους Ρωμαίους. Οι στρατηγοί της Συμπολιτείας κηρύσσουν τον πόλεμο ενάντια στην πανίσχυρη Ρώμη και αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος της δυσκολίας του εγχειρήματος προχωρούν σε κάποια μέτρα, που για τη γενικά πολύ συντηρητική στην πολιτική της Αχαϊκή Συμπολιτεία, μπορεί να θεωρηθούν επαναστατικά. Χαρίζουν τα χρέη των φτωχών, απελευθερώνουν δούλους και επιβάλλουν έκτακτη εισφορά στους πλούσιους. Η ακαριαία αντίδραση της Ρώμης βέβαια δεν τους επέτρεψε να τα εφαρμόσουν, και η Αχαϊκή Συμπολιτεία διαλύθηκε.

Ποια ήταν λέτε η φράση που κυριαρχούσε τότε ανάμεσα στους εύπορους της Συμπολιτείας;

" Αν δεν είχαμε χαθεί γρήγορα δεν θα είχαμε σωθεί".

Ο χαμός της πατρίδας (αυτή είναι που χάθηκε γρήγορα) έσωσε την κοινωνική τους τάξη!

Veinte años (Είκοσι Χρόνια)

Στις 19 Μαϊου του 1916 είχα αναρτήσει αυτό το υπέροχο τραγούδι σε δύο εκτελέσεις, γράφοντας τα παρακάτω:

Ένα όμορφο, μελαγχολικό τραγούδι, που μιλά για ξεχασμένους έρωτες. Εδώ σε δύο εκτελέσεις με μεγάλη χρονική διαφορά.

Το ακούμε πρώτα από την Κουβανή Maria Tereza Vera, που υπήρξε ένας θρύλος στην πατρίδα της και το έγραψε και το εκτέλεσε πρώτη.

Στη συνέχεια το τραγουδά η σύγχρονη Ισπανίδα Silvia Perez Cruz, μέσα σε ένα καφενείο, ενώ την συνοδεύει στην κιθάρα ο πατέρας της Castor Perez.

Σήμερα προσθέτω μιαν ακόμη ασυνήθιστη και υπέροχη εκτέλεση του Ιουνίου του 2019, από τη μικρούλα Νόρα, που τη συνοδεύουν ο αδελφός της και ο πατέρας της.