Νεφέλη

Πριν λίγες μέρες βαφτίσαμε τη μικρή μας εγγονούλα, τη Νεφέλη. Στη μια φωτογραφία με την αδελφούλα της την Ίριδα.

Χιούμορ (προφητικό;)

Ήταν 8 Σεπτεμβρίου 2011.Πρωθυπουργός της Ελλάδας (για 2 ακόμη μήνες) ο Γιώργος Παπανδρέου. Να ένα προφητικό σκίτσο εκείνης της ημέρας από τον Δημήτρη Χαντζόπουλο.

Τέλος Εποχής

Είναι γνωστό, ότι όσοι ζουν σε ιστορικές εποχές μεγάλων αλλαγών συνήθως δεν το αντιλαμβάνονται. Παρασυρμένοι από την καθημερινότητα και εγκλωβισμένοι στα μικρά ή μεγάλα προσωπικά τους προβλήματα, δεν έχουν τη δυνατότητα να εκτιμήσουν αυτά που συμβαίνουν και να τα δουν στη σωστή τους διάσταση.

Έχω την αίσθηση, ότι ζούμε σε μια τέτοια εποχή. Τα σημάδια είναι πολλά γύρω μας, αρκεί να κόψουμε λίγο το βήμα μας και να αφουγκραστούμε και να δούμε...

Οι μεταβατικές εποχές δεν είναι ευτυχισμένες εποχές. Υπάρχει μια ανησυχία και αβεβαιότητα, ωσάν όλοι κάτι να περιμένουν. Κάτι απροσδιόριστο, που επικρέμεται, που απειλεί...Χαρακτηρίζονται ακόμη οι μεταβατικές εποχές από το τέλος των πραγμάτων όπως τα ξέραμε. Το οριστικό και αδιαφιλονίκητο τέλος. 

Τι είναι αυτό που αλλάζει στην εποχή μας; Αρκετά, αλλά κάποια χρήζουν ιδιαίτερης μνείας. Το πρώτο είναι ότι σιγά σιγά αλλά σταθερά καταργείται το κοινωνικό κράτος. Η δημόσια υγεία και παιδεία, κατακτήσεις των λαών της Ευρώπης κυρίως, πνέουν τα λοίσθια. Μπορεί οι κυβερνώντες να τα ονομάζουν ανασυγκρότηση και αναβάθμιση, αλλά η ουσία είναι αυτή: όλο και λιγότερα χρήματα από τον κρατικό κορβανά δίνονται για τα ύψιστα αυτά μέχρι σήμερα κοινωνικά αγαθά. Οι λόγοι είναι πολλοί και είναι περισσότερο πολιτικοί παρά οικονομικοί. 

Σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα ο ρόλος των εθνικών κυβερνήσεων μικραίνει, ενώ αυξάνεται ο ρόλος "μορφωμάτων", που δύσκολα βρίσκει κανείς την άκρη τους, παρά τα βαρυγδουπα ονόματα. Κάποιες Πολυεθνικές Κεντρικές Τράπεζες και Ταμεία και Οργανισμοί και Συμμαχίες, που οι σχέσεις του με τις από καιρό γνωστές και εμπειρότερες πολυεθνικές Εταιρείες δεν περιορίζονται μόνο στη συνωνυμία, παίζουν πλέον τον βασικό ρόλο στη λήψη πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών αποφάσεων. Και είναι επόμενο αυτό, αφού τα όρια των κρατών και των ηπείρων δεν αρκούν για τη διαχείριση των σημερινών οικονομικών μεγεθών αυτών των παγκοσμιοποιημένων φορέων.

Οι πόλεμοι αλλάζουν όνομα και βαφτίζονται περιορισμένες επιχειρήσεις υποστήριξης των λαϊκών αντιδράσεων, οι χρεωκοπίες των χωρών που επιλέγονται από τα ¨μορφώματα" ονομάζονται μηχανισμοί ενίσχυσης και αρωγής και τα Ενωμένα Έθνη κατήντησαν ένας γραφικός οργανισμός καταγραφής ανεφάρμοστων αποφάσεων και περιθωριακής διπλωματίας.

Και το κυριότερο είναι αυτό που προανέφερα. Όλα τα παραπάνω πολύ σημαντικά πράγματα δεν φαίνεται να έχουν επιστροφή. Οι λαοί μέχρι στιγμής δεν μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων, αφού σιγά-σιγά εκλείπει και ο "εθνικισμός", που χαρακτήριζε τους προηγούμενους αιώνες και που καταδικάστηκε ως στίγμα -και ήταν- υπέυθυνο για πολλές γενοκτονίες. Ποιος θα το περίμενε, ότι μπροστά στην καταιγίδα αυτής της αδίστακτης και ανάλγητης παγκοσμιοποίησης θα αρχίζαμε να αναπολούμε τον τρισκατάρατο και καταδικασμένο από όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους "εθνικισμό"!! Ενώ και ο κομμουνισμός, η λύση που ιδεολογικά και θεωρητικά θα μπορούσε να είναι η απάντηση κατέρρευσε επίσης οριστικά θαμένος μέσα στα ερείπια των δικών του αμαρτωλών κατασκευών.

Υπάρχει θα μου πείτε η περίφημη "αλληλεγγύη" των λαών, που εκδηλώθηκε κάπως με τους αγανακτισμένους σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Μένει να δούμε αν θα μπορέσει να αποδειχτεί ισχυρότερη από τις κυβερνήσεις αυτών των ίδιων λαών, οι οποίες έχουν ήδη υποκύψει. 

Μπορούμε, λέτε, να ελπίζουμε σε αυτό;

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε σε αυτόν εδώ τον ιστότοπο στις 3 Σεπτεμβρίου του 2011. Τι θα άλλαζα αν το έγραφα σήμερα; Πιθανότατα θα απαντούσα με ένα ξερό ΟΧΙ στο ερώτημα που παραθέτω στο τέλος!

Ποίηση

Ungodly

Adrianne Kalfopoulou

You want to flee, but flee where? The urban concrete elsewhere

does not seethe, does not breathe the scent of carob trees.

Flee, you hear it everywhere, the taxi driver, the farmer at the laiki

tell you, Go! and are puzzled that you are still here,

you who could actually leave with your American passport.

Pack your clothes, leave behind the ruined lives, translate home into

longing, elsewhere you might lift your chin, live unburdened.

The government, the Americans . . . no one cares, the taxi driver complains,

and the farmer at the laiki selling you the sweetest pears, advises

to keep them fresh,  Eat them cold, nearly frozen.

He shakes his head, murmurs Ellada . . . , this ancient land of rock cliffs,

seas that bleed their myths, Greece with its tales of flight

and light, returns and rebirths, keeps teaching the stubborn human lesson

still: the gods won’t save you, neither will you stop wishing it of them.

After all, you are human and they are not.

Ποίηση

Everything in Our World Did Not Seem to Fit

Naomi Shihab Nye

Once they started invading us.

Taking our houses and trees, drawing lines,

pushing us into tiny places.

It wasn't a bargain or deal or even a real war.

To this day they pretend it was.

But it was something else.

We were sorry what happened to them but

we had nothing to do with it.

You don't think what a little plot of land means

till someone takes it and you can't go back.

Your feet still want to walk there.

Now you are drifting worse

than homeless dust, very lost feeling.

I cried even to think of our hallway,

cool stone passage inside the door.

Nothing would fit for years.

They came with guns, uniforms, declarations.

Life magazine said,

'It was surprising to find some Arabs still in their houses.'

Surprising? Where else would we be?

Up on the hillsides?

Conversing with mint and sheep, digging in dirt?

Why was someone else's need for a home

greater than our own need for our own homes

we were already living in? No one has ever been able

to explain this sufficiently. But they find

a lot of other things to talk about.

Naomi Shihab Nye, a Palestinian-American resident of Texas, was born in St. Louis and lived in Jerusalem in her youth. 

Πριν λίγη ώρα...

Πριν λίγη ώρα…

Καταιγίδα με κεραυνούς στο Μαλάκι και ταυτόχρονα ….ουράνιο τόξο!

Ποίηση

THE BEE BOX

by Lowell Parker

In this small box, my love,

you’ll not find a ring,

but instead, a brave little bee.

He’ll be dead by morn, having given his life

defending his flowers against me.

I felt his sting

while picking the small purple pansies

growing wild along the roadside,

in hopes of an afternoon bouquet for you.

And I grieved the sting,

more for him than me,

knowing full well the price he paid

for my small pain.

And I allowed him his victory,

leaving his flowers as a memory,

and brought you instead

this brave little bee,

who proves there is love

even in the smallest

of things.

Μουσική Πρόταση: Igor Stravinsky - Ragtime for eleven instruments

Χιούμορ...

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Διαβάζοντας...

Όπως όλοι οι άνθρωποι οι προικισμένοι με μεγάλη νοητική κινητικότητα, έχω μια αμετάκλητη, οργανική αγάπη για καταστάλαγμα. Απεχθάνομαι καινούργιους τρόπους ζωής και άγνωστους τόπους.

Απόσπασμα από: Fernando Pessoa. «The Book of Disquiet.»

Χιούμορ...

Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Διαβάζοντας...

Ως είδος, ο άνθρωπος προτιμάει τη δύναμη από την αλήθεια. Ξοδεύουμε πολύ περισσότερο χρόνο και προσπάθεια επιδιώκοντας να ελέγξουμε τον κόσμο, παρά προσπαθώντας να τον καταλάβουμε. Ακόμη και όταν προσπαθούμε να τον καταλάβουμε, το κάνουμε συνήθως με την ελπίδα ότι καταλαβαίνοντάς τον θα είναι ευκολότερο να τον ελέγξουμε. Για το λόγο αυτόν, εάν ονειρεύεσαι μια κοινωνία, όπου η αλήθεια βασιλεύει και οι μύθοι αγνοούνται, έχεις πολύ λίγα να περιμένεις από τον Homo Sapiens. Καλύτερα να δοκιμάσεις την τύχη σου με τους χιμπατζήδες.

Απόσπασμα από: Yuval Noah Harari. «21 Lessons for the 21st Century.”

Χιούμορ...

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Μουσική Πρόταση: Darius Milhaud - La creation du monde (1923)

Orquesta Nacional de Francia , conducted by Leonard Bernstein 

Darius Milhaud - La création du monde ,Op.81 (1923) 

This piece describe the Creation of the World in the African mythology

Συναισθηματική Λογική

Συναισθηματική Λογική (ή πως εκλογικεύουμε τα συναισθήματά μας όταν τα δεδομένα δεν ταιριάζουν στην ιδεολογία μας)

Όλοι μας γνωρίζουμε (ή νομίζουμε ότι γνωρίζουμε) να ξεχωρίζουμε τους δυο μεγάλους πυλώνες της επεξεργασίας των δεδομένων του περιβάλλοντός μας, δηλαδή τη λογική και το συναίσθημα. Και έχουν γραφεί άπειρα για την επικράτηση του ενός ή του άλλου κατά τη λήψη αποφάσεων και τις σχετικές συνέπειες. 

Δεν είναι, όμως, αυτό για το οποίο θέλω να μιλήσω σήμερα. Υπάρχει και ένα άλλο είδος επεξεργασίας των δεδομένων και του καθορισμού της θέσης μας πάνω στα ζητήματα που μας απασχολούν. Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί "συναισθηματική λογική", αν και όταν το χρησιμοποιούμε νομίζουμε ότι πρόκειται για απλή, καθαρή καί στέρεα "λογική σκέψη". 

Αυτό συμβαίνει σε εκείνες τις πάρα πολύ συχνές περιπτώσεις, που κάποια απόλυτα στέρεα επιστημονικά ευρήματα θα πρέπει να μας οδηγήσουν αβίαστα σε ορισμένα ξεκάθαρα συμπεράσματα, αλλά αυτό περιέργως δεν γίνεται. Στις περιπτώσεις αυτές, δηλαδή, το συναίσθημα οδηγεί τη λογική μας εκεί που εκείνο θέλει, αφήνοντάς μας παράλληλα να έχουμε την ψευδαίσθηση της απόλυτης επικράτησης της λογικής. 

Ακραία περίπτωση "συναισθηματικής λογικής" είναι οι διάφοροι "αρνητισμοί", που ανθούν, όπως πχ η άποψη ότι το AIDS δεν οφείλεται στον ιο HIV, ότι τα εμβόλια προκαλούν αυτισμό, ότι δεν υπάρχει υπερθέρμανση του πλανήτη από την ανθρώπινη δραστηριότητα και βέβαια ο μεγαλύτερος από όλους, δηλαδή η πίστη για την ύπαρξη ενός υπέρτατου όντος. 

Αλλά η θέση που θέλω να υποστηρίξω είναι ότι όσο κι αν δεν μας "τιμά" ίσως, καθώς θεωρούμε το είδος μας καθ' εξοχήν "λογικό", πιστεύω ακράδαντα ότι η συναισθηματική λογική είναι το χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους! Δεν νομίζω ότι υπάρχει άποψη ή απόφασή μας που δεν αποτελεί στην πραγματικότητα μείγμα λογικής και συναισθήματος, με τα ποσοστά βέβαια ανάμεσα στα δύο να κυμαίνονται, ανάλογα με την περίπτωση. Από την απόφασή μας να παίξουμε στάνταρ στο στοίχημα την ομάδα μας που είναι τελευταία στη βαθμολογία και παίζει εκτός έδρας με τον πρωτοπόρο, μέχρι την άποψη ότι ο καφές του καφενείου της γειτονιάς που γεννηθήκαμε είναι ο καλύτερος του κόσμου. 

Πρέπει, όμως, και κάτι ακόμη να προστεθεί. Επειδή τίποτε σε ότι αφορά τέτοιες εκδηλώσεις δεν είναι τυχαίο, αλλά αποτέλεσμα της εξελικτικής διαδικασίας, είναι απόλυτα βέβαιο, ότι η συναισθηματική μας αυτή λογική πρέπει να έχει προσφέρει σημαντικά στην επιβίωση του είδους και να έχει επομένως επιλεγεί. Όλοι άλλωστε καταλαβαίνουμε πόσο δυστυχισμένοι θα ήμαστε αν η λογική πλήγωνε το συναίσθημά μας σε καθημερινή βάση!

(Αυτή η ανάρτηση έγινε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2011)

Διαβάζοντας...

Ρήση αποδιδόμενη στον Ιπποκράτη:

Είναι πιο σημαντικό να γνωρίζεις ποιος άνθρωπος έχει μια ασθένεια, παρά ποια ασθένεια έχει ένας άνθρωπος.

Διαβάζοντας...

Να οργανώσει κανείς τη ζωή του με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι ένα μυστήριο για τους άλλους. έτσι ώστε αυτοί που βρίσκονται κοντύτερά μας θα είναι απλά πιο κοντά στο να μην μας γνωρίζουν. Έτσι έχτισα τη ζωή μου, σχεδόν χωρίς να το σκεφτώ, αλλά το έκανα με τόση ενστικτώδη τέχνη, ώστε ακόμη και για τον εαυτό μου έχω γίνει ένα όχι ολότελα καθαρό και προσδιορισμένο άτομο.

Απόσπασμα από: Fernando Pessoa. «The Book of Disquiet.»

Ποίηση

STILL I RISE

by Maya Angelou

You may write me down in history

With your bitter, twisted lies,

You may trod me in the very dirt

But still, like dust, I’ll rise.

Does my sassiness upset you?

Why are you beset with gloom?

’Cause I walk like I’ve got oil wells

Pumping in my living room.

Just like moons and like suns,

With the certainty of tides,

Just like hopes springing high,

Still I’ll rise.

Did you want to see me broken?

Bowed head and lowered eyes?

Shoulders falling down like teardrops,

Weakened by my soulful cries?

Does my haughtiness offend you?

Don’t you take it awful hard

’Cause I laugh like I’ve got gold mines

Diggin’ in my own backyard.

You may shoot me with your words,

You may cut me with your eyes,

You may kill me with your hatefulness,

But still, like air, I’ll rise.

Does my sexiness upset you?

Does it come as a surprise

That I dance like I’ve got diamonds

At the meeting of my thighs?

Out of the huts of history’s shame

I rise

Up from a past that’s rooted in pain

I rise

I’m a black ocean, leaping and wide,

Welling and swelling I bear in the tide.

Leaving behind nights of terror and fear

I rise

Into a daybreak that’s wondrously clear

I rise

Bringing the gifts that my ancestors gave,

I am the dream and the hope of the slave.

I rise

I rise

I rise.  

Maya Angelou (1928-2014)    

Η μυρωδιά…

Ετοιμάζεσαι για το μεγάλο σου γεύμα. Το επινίκιο. Βγάζεις και καμαρώνεις τα καινούργια σου ρούχα. Φρεσκοδιαλεγμένα, αστραφτερά, με ευρωπαϊκή φινέτσα τα περισσότερα. Τα φοράς και κοιτάζεσαι ικανοποιημένος στον καθρέφτη. 

Προχωράς προς τους καλεσμένους σου και αισθάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Το αντιλαμβάνεσαι στο βλέμμα τους. Το νιώθεις και εσύ ο ίδιος. Το μήνυμα το δίνει η όσφρησή σου. Τα ρούχα σου έχουν μια μυρωδιά. Αν και ολοκαίνουργια αποδίδουν μια οσμή παλιού, πολυκαιρισμένου. 

Την αιτία την έχεις ήδη υποπτευθεί, αν και δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Τα καινούργια σου ρούχα τα είχες τοποθετήσει και τα έβγαλες από εκείνη την παλιά ντουλάπα, εκείνη στην άκρη δεξιά του δωματίου. Εκεί που πάντα φύλαγε η οικογένειά σου τις επίσημες φορεσιές της δεκαετίες τώρα. 

Πως ήταν δυνατό λοιπόν να μην πάρουν την ίδια μυρωδιά;

Μουσική Πρόταση: Tony Bennett, Lady Gaga - The Lady is a Tramp