Σάββατο 9 Ιουνίου 2018

Ποίηση

 Annabel Lee

by Edgar Allan Poe

It was many and many a year ago, 
In a kingdom by the sea, 
That a maiden there lived whom you may know 
By the name of Annabel Lee; 
And this maiden she lived with no other thought 
Than to love and be loved by me. 

I was a child and she was a child, 
In this kingdom by the sea, 
But we loved with a love that was more than love— 
I and my Annabel Lee— 
With a love that the wingèd seraphs of Heaven 
Coveted her and me. 

And this was the reason that, long ago, 
In this kingdom by the sea, 
A wind blew out of a cloud, chilling 
My beautiful Annabel Lee; 
So that her highborn kinsmen came 
And bore her away from me, 
To shut her up in a sepulchre 
In this kingdom by the sea. 

The angels, not half so happy in Heaven, 
Went envying her and me— 
Yes!—that was the reason (as all men know, 
In this kingdom by the sea) 
That the wind came out of the cloud by night, 
Chilling and killing my Annabel Lee. 

But our love it was stronger by far than the love 
Of those who were older than we— 
Of many far wiser than we— 
And neither the angels in Heaven above 
Nor the demons down under the sea 
Can ever dissever my soul from the soul 
Of the beautiful Annabel Lee; 

For the moon never beams, without bringing me dreams 
Of the beautiful Annabel Lee; 
And the stars never rise, but I feel the bright eyes 
Of the beautiful Annabel Lee; 
And so, all the night-tide, I lie down by the side 
Of my darling—my darling—my life and my bride, 
In her sepulchre there by the sea— 

In her tomb by the sounding sea.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2018

Πέμπτη 17 Μαΐου 2018

Με πολλές ευχές!

Σήμερα από τον κήπο μας.

Με πολλές ευχές για καλή και γρήγορη ανάρρωση του αγαπημένου μας φίλου Ν.Β.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2018

Ποίηση

I CANNOT

by Anna Świrszczyńska


I envy you. Every moment
You can leave me.
I cannot

leave myself.

Σάββατο 12 Μαΐου 2018

Σάτιρα....



Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Τρίτη 8 Μαΐου 2018

Δικαίωση!

Είναι μερικά πράγματα που ικανοποιούν και βοηθούν στον τελικό απολογισμό, τις στιγμές εκείνες που αισθάνεσαι την ανάγκη να “εξετάσεις” τη ζωή σου.

Δημοσιεύτηκε αυτό το μήνα ένα άρθρο σε έγκυρο επιστημονικό περιοδικό, το οποίο επιβεβαιώνει και ενισχύει ευρήματα ερευνών που έκανα, μαζί με άλλους βέβαια, όταν ήμουν στις Η.Π.Α. πριν 35 χρόνια! 


Και για όσους ενδιαφέρονται η σχετική αναφορά και ο σύνδεσμος.


(Auto-)Immune Signature In Aplastic Anemia
Antonio M. Risitano
Haematologica May 2018 103: 747-749; Doi:10.3324/haematol.2018.190884
http://www.haematologica.org/content/103/5/747

Δευτέρα 7 Μαΐου 2018

Ποίηση

SNOWBALL

by Shel Silverstein


I made myself a snowball
As perfect as could be.
I thought I’d keep it as a pet
And let it sleep with me.
I made it some pajamas
And a pillow for its head.
Then last night it ran away,
But first it wet the bed.


Παρασκευή 4 Μαΐου 2018

Ποίηση

Α Τ Ι Τ Λ Ο

του Νάσου Βαγενά

Καθρέφτη δεν είχε στο σπίτι. Κοιταζόταν στο τζάμι μιας παλιάς φωτογραφίας της.

Από την ποιητική συλλογή «Πανωραία» του Νάσου Βαγενά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.



Τετάρτη 2 Μαΐου 2018

Σημείο των καιρών....


Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Λουλούδια...και πάλι

Τρίτη 1 Μαΐου 2018

Μουσική Πρόταση: Billie Holiday-Strange fruit

Ένα τραγούδι αλλιώτικο, με στίχους συγκλονιστικούς, από τις πιο σκληρές ώρες του αμερικάνικου Νότου.




Strange Fruit 


Southern trees bear strange fruit
Blood on the leaves and blood at the root
Black bodies swinging in the southern breeze
Strange fruit hanging from the poplar trees

Pastoral scene of the gallant south
The bulging eyes and the twisted mouth
Scent of magnolias, sweet and fresh
Then the sudden smell of burning flesh

Here is fruit for the crows to pluck
For the rain to gather, for the wind to suck
For the sun to rot, for the trees to drop
Here is a strange and bitter crop


Σάββατο 28 Απριλίου 2018

Διαβάζοντας...


Και τι είναι ο πόνος των άλλων; Ευκολότερο να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει. Ευκολότερο να αρνηθείς την προσπάθεια να συμπονέσεις, να πιστέψεις ότι το σώμα του αγνώστου στο πεζοδρόμιο είναι απλά ένα φάντασμα, μια συνάθροιση χρωματιστών πίξελς, που απλά θα πάψουν να υπάρχουν μόλις γυρίσουμε το κεφάλι μας, αλλάζοντας το κανάλι του βλέμματός μας. 

Από το βιβλίο “The Lonely City” της Olivia Laing.



Καλημέρα!

Καλημέρα!

Με τρία i-phonika τριαντάφυλλα!

Παρασκευή 27 Απριλίου 2018

Από την αυλή μας σήμερα!

Ποίηση

SOMETIMES IT HAPPENS

by Brian Patten


And sometimes it happens that you are friends and then
You are not friends,
And friendship has passed.
And whole days are lost and among them
A fountain empties itself.
And sometimes it happens that you are loved and then
You are not loved,
And love is past.
And whole days are lost and among them
A fountain empties itself into the grass.
And sometimes you want to speak to her and then
You do not want to speak,
Then the opportunity has passed.
Your dreams flare up, they suddenly vanish.
And also it happens that there is nowhere to go and then
There is somewhere to go,
Then you have bypassed.
And the years flare up and are gone,
Quicker than a minute.
So you have nothing.
You wonder if these things matter and then
As soon you begin to wonder if these things matter
They cease to matter,
And caring is past.
And a fountain empties itself into the grass.


Τρίτη 24 Απριλίου 2018

Διαβάζοντας....

«Οι φήμες και τα πι­κά­ντι­κα σχό­λια γύρω από το πρό­σω­πο του Μελά ορ­γί­α­ζαν. Τα ανέκ­δο­τα δια­δέ­χο­νταν το ένα το άλλο. Ήταν γνω­στό στους πα­ροι­κού­ντες εν Ιε­ρου­σα­λήμ ότι ο Μελάς, κα­θη­γη­τής τότε στη σχολή υπο­κρι­τι­κής της Μα­ρί­κας Κο­το­πού­λη, την έπε­φτε στις μα­θή­τριες της σχο­λής. Όταν όμως έβαλε χέρι στη νεαρή και πολλά υπο­σχό­με­νη ηθο­ποιό Έλλη Λα­μπέ­τη, η Κο­το­πού­λη εξερ­ρά­γη.
«Κάτω τα χέρια σου, πα­λιό­γε­ρε, τι πας να κά­νεις εκεί;» φώ­να­ξε.
Και τι της απά­ντη­σε ο Μελάς;
«Πα­τρι­κά το κάνω, Μα­ρί­κα μου, πα­τρι­κά».
Από τότε έγινε σλό­γκαν με­τα­ξύ των ηθο­ποιών. Κάθε φορά που κά­ποιος δι­πλά­ρω­νε τα κο­ρί­τσια, οι άλλοι φώ­να­ζαν εν χορώ:
«Πα­τρι­κά, Μα­ρί­κα μου, πα­τρι­κά!»


Απόσπασμα από: Κώστας Αρκουδέας. «Το χαμένο Νόμπελ.» 

Πέμπτη 19 Απριλίου 2018

Ποίηση

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ

Του Po Chü-i*

Σταλμένος ως δώρο από το Αννάμ**
Ένας κόκκινος παπαγάλος.
Το χρώμα του ίδιο με τον ανθό της ροδακινιάς,
Μιλούσε με τη φωνή των ανθρώπων.

Και του έκαναν ότι πάντοτε γίνεται
Με τους σοφούς και τους εύγλωττους.
Πήραν ένα κλουβί με γερά κάγκελα
και τον έκλεισαν μέσα.


* Γνωστός και ως Bai Juyi (772-846). 

**Παλιά ονομασία του Βιετναμ

Η μετάφραση δική μου, από τα αγγλικά.


Τρίτη 17 Απριλίου 2018

Διαβάζοντας....

ΟΙ Σπαρτιάτες και οι σύμμαχοι….


Παραπιανόντουσαν οι  σύμμαχοι των Σπαρτιατών, ότι οι τελευταίοι τους τραβούσαν από δω κι εκεί (δεῦρο κἀκεῖσε) σε διάφορες εκστρατείες και μάλιστα τους ζητούσαν να είναι πολυάριθμοι, ενώ οι Σπαρτιάτες ήταν συνήθως λίγοι. 

Θέλοντας να απαντήσει σε αυτό ο Αγησίλαος πρόσταξε μια μέρα να μαζευτεί όλο το στράτευμα και ενώ οι σύμμαχοί τους κάθισαν ανακατωμένοι, οι Σπαρτιάτες, σαφώς λιγότεροι, κάθισαν χώρια.

Ζήτησε τότε ο Αγησίλαος να σηκωθούν πρώτα όρθιοι οι κεραμοποιοί, μετά οι μεταλλουργοί, οι οικοδόμοι κλπ, δηλαδή με τη σειρά όλα τα επαγγέλματα. Σε λίγο είχαν σηκωθεί όλοι οι σύμμαχοι, και κανείς από τους Σπαρτιάτες. Αυτό βέβαια οφείλονταν στο ότι οι Σπαρτιάτες ήταν πολεμιστές και μόνο, αφού απαγορεύονταν να εξασκήσουν κάποιο επάγγελμα («ἀπείρητο γὰρ αὐτοῖς τέχνην ἐργάζεσθαι καὶ μανθάνειν βάναυσον»).

Γέλασε τότε ο Αγησίλαος και είπε: Βλέπετε, λοιπόν, ποιος στέλνει τους περισσότερους στρατιώτες;

Τα παραπάνω βέβαια από τους “Βίους Παράλληλους” του Πλούταρχου