Ένα τραγούδι και μια ιστορία

Ένας κόμπος η χαρά μου... εδώ η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού του Σταύρου Κουγιουμτζή, από τον Γιώργο Νταλάρα.



Αξίζει όμως να ακούσουμε και τον ίδιο τον συνθέτη να τραγουδά αυτό το έξοχο τραγούδι.



Και τώρα η ιστορία.

Πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν Πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Πατρών, είχαμε οργανώσει μια βραδιά-αφιέρωμα στον Σταύρο Κουγιουμτζή. Τα τραγούδια του τα εκτέλεσε η χορωδία του Πανεπιστημίου. Ο μακαρίτης τώρα συνθέτης ήταν εκεί και μάλιστα τον τιμήσαμε με πλακέτα αναμνηστική εκ μέρους του Πανεπιστημίου.

Όταν αργότερα καθίσαμε στο τραπέζι του εξέφρασα την απορία μου επειδή όταν είχα πάει σε μεγάλα δισκοπωλεία της Αθήνας, όπου υπήρχε μια πολύ μεγάλη συλλογή συνθετών και τραγουδιστών με αλφαβητική  σειρά, δεν βρήκα το όνομά του. Με κοίταξε με ένα θάλεγα λυπημένο βλέμμα και μου είπε: Δεν θα με βρείτε έτσι. Ψάξτε κάτω από το Νταλάρας!

Οι αιτίες της παρακμής

Παρακολούθησα σήμερα για λίγη ώρα τη συζήτηση στη Βουλή για το δικαίωμα αλλαγής φύλου. Δεν θα μπω στην ουσία της υπόθεσης, αφού αναφέρω ότι συμφωνώ με τη συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία.

Αυτό που για μια ακόμη φορά με απογοήτευσε είναι το υπερβολικά χαμηλό επίπεδο των πολιτικών μας. Ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι τρανές και συνάμα τραγικές αποδείξεις για τις αιτίες της κατρακύλας της χώρας μας.

  

Φτερωτός επισκέπτης

Ουράνιο Τόξο....

Ουράνιο τόξο με τη δύση στο Μαλάκι σήμερα......

ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ ΣΤΙΣ ΑΓΓΟΥΡΙΕΣ

Χαμηλοπροσδοκούσαμε αλλά δεν πολυψηλοεπιτοχεστήκαμε. Μπορούσαμε και χειρότερα και το έχουμε αποδείξει. 

Τώρα πλέον ημπορούμε να κοιμόμαστε ξύπνιοι και αρραγείς. Τέλος επιτέλους στα αμνημόνευτα. Φτου ξελεφτερία. Τέσσερις στροφές επί τόπου για αλλαγή κατεύθυνσης. Και σχέση καμιά ρουφιανέστατα με τους σαμουροβαζελίνες. Μπορεί το ίδιο επιτόκιο, αλλά όλη η διαφορά είναι στο πρόσημο. Αριστερό γαρ. Ποιοι ουγαρίδασι; Γιατί εμείς το γάτι μαρίδα…Αιγίνης καρανικάτη άλφα τιβι πράμα. 

Γιατί χαίρεται ο κόσμος που χαζογελάς πατέρα;

(Από τις Μεσοφρενικές Υστερίες)

Για γέλια και για κλάματα....

Εξαιρετικός Πετρουλάκης (Από την Καθημερινή)

Λουλούδια...

Οικογενειοκρατία αλά ΣΥΡΙΖΑ

Και προκύπτει το εύλογο-και εξόχως αφελές- ερώτημα:

Στους πόσους Κουρουμπλήδες και Μπαλτάδες χάνεται το “ηθικό πλεονέκτημα” της Συριζαίϊκης αριστεράς;

Ποίηση

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΤΟΥ ΙΔΑΝΙΚΟΥ (ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ) ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ

Είμαστε προσηλωμένοι στο όραμά μας

για μια πατρίδα αυτόνομη και δυνατή

κυβερνημένη με δικαιοσύνη και συνέπεια

και για το λόγο αυτό παραδίνουμε την εξουσία

σε κείνους που μπορούν να το πετύχουν.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Όσες φορές ο άνθρωπος προσπάθησε να πολεμήσει το τέρας μέσα του νικήθηκε κατά κράτος. Η τελευταία μάχη, η πιο δυνατή και περισσότερο καθοριστική δόθηκε στη διάρκεια του 20ου αιώνα.

Και δεν ήταν μια μονάχα μάχη, ένας ολόκληρος πόλεμος ήταν, στον οποίο στρατολογήθηκε ότι πιο εκλεκτό διέθετε το ανθρώπινο είδος, οι πιο μεγάλοι διανοητές, οι πιο ευφάνταστοι τακτικιστές, οι καλύτεροι στρατηγοί και οι πιο ηρωικοί μαχητές. 

Ισότητα, αδελφοσύνη, δικαιοσύνη, κοινοκτημοσύνη, ιδέες που συνεπήραν τους ιδεολόγους αυτού του κόσμου, από τους μεγάλους φιλοσόφους μέχρι τον τελευταίο εργάτη και έδωσαν σε γενιές ολάκερες μια μεγάλη ανάσα ελπίδας για το ανθρώπινο γένος.

Ιδέες ωραίες, ιδανικά, μια ανθρωπότητα ενωμένη και συνεργαζόμενη για το ομαδικό καλό. Τι πιο ωραίο για ένα νέο άνθρωπο; 

Γιατί νικήθηκαν αυτά το οράματα; Έφταιξε το ότι ήταν μεγαλύτερα από τον άνθρωπο. Γιατί ο άνθρωπος στην παρούσα φάση της εξέλιξής του είναι ένα συνονθύλευμα από ωραίες ιδέες και ιδανικά ανακατεμένα με επιθυμίες και αδυναμίες της σάρκας, βασικά ένστικτα και άλλα συναισθήματα κατάλοιπα προηγούμενων εποχών, όπως ο φθόνος, η ζήλια και η πλεονεξία.

‘Ολα αυτά είναι βέβαια απόλυτα ανθρώπινα, αυτός είναι ουσιαστικά ο άνθρωπος. Αυτό οι εξαίρετοι διανοητές των μεγάλων ιδεών της αδελφοσύνης και της παγκόσμιας αλληλεγγύης δεν τα έβαλαν μέσα στην εξίσωση όταν σχεδίαζαν τη μεγάλη κομμουνιστική επανάσταση. 

Ο Homoe Sapiens δεν είναι σε θέση να κάνει αυτό το μεγάλο βήμα. Θα μπορέσει ο διάδοχός του;

Διαβάζοντας....

“Κι όταν λες δε συμμετέχω, είναι παρούσα η απουσία σου. Ανεξαρτήτως εάν θ’ αποβεί σε καλό ή σε κακό.”

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ. “Σέρρα. Η Ψυχή του Πόντου.” 

Διαβάζοντας....

….είναι το αιφνίδιο συναίσθημα ότι είσαι παγιδευμένος σε ένα απέραντο κελί. Που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί να πάει, αν το κελί αυτό είναι το πάν; 

Από το “The Book of Disquiet” του Fernando Pessoa.

Τα αγγλικά του Τσίπρα στην Μπριζίτ

Αριστερή παρένθεση; Όχι βέβαια!

Από τότε που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ο κ. Τσίπρας έδειξε ότι περισσότερο από όλα όσα άκουγε εναντίον του τον πείραζε η φράση “αριστερή παρένθεση”. 

Και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι κατάφερε να εξουδετερώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό. 

Η διακυβέρνησή του δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε παρένθεση.

Παλιά μου τέχνη....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Ένα διασκεδαστικό βίντεο

Ποίηση

Ποιητικός ρεαλισμός!

THREE A.M.

by Jill McDonough

Our cabdriver tells us how Somalia is better

than here because in Islam we execute murderers.

So, fewer murders. But isn’t there civil war
there now? Aren’t there a lot of murders?

Yes, but in general it’s better. Not

now, but most of the time. He tells us about how

smart the system is, how it’s hard to bear

false witness. We nod. We’re learning a lot.

I say—once we are close to the house—I say, What
about us? Two women, married to each other.

Don’t be offended, he says, gravely. But a man
with a man, a woman with a woman: it would be
a public execution. We nod. A little silence along

the Southeast Corridor. Then I say, Yeah,

I love my country. This makes him laugh; we all laugh.

We aren’t offended, says Josey. We love you. Sometimes

I feel like we’re proselytizing, spreading the Word of Gay.

The cab is shaking with laughter, the poor man

relieved we’re not mad he sort of wants us dead.

The two of us soothing him, wanting him comfortable,

wanting him to laugh. We love our country,

we tell him. And Josey tips him. She tips him well.

Κοτσανοσυριζέικα

Ελπίζω κι εύχομαι κάποιος να συλλέγει αυτά που ακούμε τα τελευταία δύο χρόνια από τους γίγαντες που έχουμε εκλέξει στο ελληνικό κοινοβούλιο, Θα είναι μεγάλο κρίμα εάν οι μελλοντικές γενιές δεν θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν αυτές τις εκπληκτικές ρήσεις.

Παραδείγματα πρόσφατα: ένας υπουργός, από τους πιο τακτικούς υμνητές του πρωθυπουργού, απεφάνθη ότι μια πιθανή συνεργασία της Κεντροαριστεράς με τη Νέα Δημοκρατία θα είναι “παρά φύσιν”, ενώ προφανώς η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και αυτονόητο.

΄Η εκείνη η βουλευτίνα που σίγουρα θα έχει τιμητική θέση στο υπό συγγραφή “κοτσανολόγιο”, που δήλωσε ότι η διαφορά του ναζισμού από τον κομμουνισμό είναι ότι στον δεύτερο, αν καθόσουν ήσυχα και συμφωνούσες με το καθεστώς “δεν σε πείραζαν”!!!

Αλλά βέβαια τι περιμένει κανείς από τα απλά στελέχη, όταν βγαίνει κοτζάμ πρωθυπουργός και κάνει πάνω από τα καμμένα συγκρίσεις των καταστροφών από τις φωτιές με την απίστευτη δήλωση -όχι ευτυχώς κατά λέξιν, αλλά αυτό ήταν το νόημα κατ’ Αλέξην- ότι επί των ημερών του οι φωτιές είναι “καλύτερες” (ή χειρότερες, ανάλογα με την οπτική γωνιά που το βλέπει κανείς), αφού κάηκαν μικρότερες εκτάσεις!!!!

Μουσική Πρόταση: Agnes Obel - Fuel To Fire

Τραμπ – Τσίπρας: Η τέχνη της υπεραπλούστευσης

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, απο το Protagon.gr

Για να είμαι ειλικρινής δεν εξεπλάγην καθόλου που ο Πάνος Καμμένος είναι υποστηρικτής του Τραμπ. Εξεπλάγην που δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας, τουλάχιστον σύμφωνα με τις προεκλογικές δηλώσεις του, γιατί μετά δεν ξαναμίλησε. Αν λοιπόν αφαιρέσεις το κέλυφος της αριστερής ρητορικής του Πρωθυπουργού, ο πυρήνας της σκέψης του, του λόγου και της ερμηνείας που διαθέτει για το σύγχρονο κόσμο ταυτίζεται με του νέου αμερικανού προέδρου.

Θα μπορούσε να  πει κανείς συνοπτικά ότι η βάση της φιλοσοφίας αμφοτέρων είναι η υπεραπλούστευση μίας πραγματικότητας που εδώ και αιώνες είναι πολύ σύνθετη. Η κατασκευή δηλαδή ενός μανιχαϊστικού κόσμου που τον διέπουν απλές ρηχές αλήθειες, απλοί αθώοι φίλοι, απλοί μισητοί εχθροί , απλοί αντίθετοι πόλοι του καλού και του κακού, απλή  αβασάνιστη ηθική, απλή αβαθής γνώση, απλές συντηρητικές παραδοσιακές αξίες. Και οι ανεύρεση εκείνων των λίγων απλών λέξεων που θα περιγράφουν αυτήν τη φαντασιακή πραγματικότητα ώστε να είναι κατανοητή από τους ανθρώπους που αποκαλούν εκείνοι απλούς, έναν μέσο όρο δηλαδή που δεν διαθέτει εξαιρετική αναλυτική ικανότητα και μόρφωση, είναι βουλιαγμένος σε φοβίες και στερεότυπα, είναι αυτοαναφορικός, συντηρητικός και εσωστρεφής και ζητά απελπισμένα απλές λύσεις σε προβλήματα που τον πνίγουν και εκείνοι τον πείθουν ότι δεν είναι περίπλοκα.

Του μιλούν δηλαδή τη γλώσσα που καταλαβαίνει και επιθυμεί να ακούσει και για αυτό τους εμπιστεύεται. Μία από τις συνεκτικές ουσίες αυτού του τμήματος του λαού είναι η θρησκεία και αυτό κανείς τους δεν το υποτιμά. Ο μεν Τραμπ δεν έχει κανένα κώλυμα να μιλά σαν φανατικός Ευαγγελιστής ο δε αριστερός Τσίπρας δανείζεται Θεό από τον Καμμένο και τον Ιερώνυμο. Αυτοί οι ηγέτες κερδίζουν γιατί το target group τους μπορεί να μην ηγείται της κοινωνίας αλλά στις συνθήκες που γέννησαν στη Δύση η οικονομική κρίση, οι μεταναστευτικές ροές και η τρομοκρατία, είναι η κρισιμότερη μάζα.

Ασφαλώς το μυστικό είναι να κολακέψεις αυτό το κομμάτι της κοινωνίας με όμορφες λέξεις χαμηλής διαφοροποίησης, έτσι που ο καθένας πρόθυμος μπορεί να χωρέσει μέσα (σοφός λαός, λαός με ψυχικό πλεόνασμα, beautiful people, great people), και από την άλλη να ομογενοποιήσεις και να δώσεις τερατώδη χαρακτηριστικά στους εχθρούς (νεοφιλελευθερισμός, τρόικα εσωτερικού, ξένοι, σύστημα, Διεθνείς Οργανισμοί). Για αυτό οι ηγέτες αυτού του είδους δεν ενδιαφέρονται ποτέ να ενώσουν το λαό τους  –τους θρέφει ο διχασμός της υπεραπλούστευσης. Οι εχθροί και οι φίλοι πρέπει να είναι ευδιάκριτοι και στεγανοποιημένοι.

Επειδή η ζωή είναι πολύ πιο σύνθετη από το κατασκεύασμά τους, απαιτείται πάντα ένας ισχυρός μηχανισμός προπαγάνδας που θα της σβήσει τις ενδιάμεσες αποχρώσεις, δηλαδή της γέφυρες της συνεννόησης. Στις μέρες μας ο ευχερέστερος τρόπος είναι τα social media και δεν είναι τυχαίο που και οι δύο σημείωσαν πρωτοφανείς επιδόσεις  στο πεδίο αυτό στο δρόμο τους προς την εξουσία. Τα ακάματα Συριζέικα τρολ και ο στρατός του Τραμπ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι συμπτώματα του ίδιου φαινομένου της αδίστακτης διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, της εχθροπάθειας και της διαχείρισης φόβου. Και όταν το ψέμα τους συναντήσει μοιραία την πραγματικότητα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν μεταβολή και να συνεχίσουν απτόητοι (είχαμε αυταπάτες, alternative facts), γιατί πριν από όλα απαραίτητο εφόδιο για τέτοιου είδους καριέρα είναι το θράσος.

Αυτός ο ριζοσπαστικός επιθετικός λαϊκισμός που εξαπλώνεται στις ημέρες μας στην Ευρώπη και στην Αμερική έχει διαλυτική επήρεια στους οργανωμένους μεταπολεμικούς συλλογικούς θεσμούς της Δύσης και υποθάλπει την εσωστρεφή αναδίπλωση και τον απομονωτισμό. Όταν όμως αναδιπλώνεται και περιχαρακώνεται η Αμερική θα τη χάσει ο κόσμος. Όταν απομονώνεται και αυτοπεριθωριοποιείται η Ελλάδα θα χάσει τον κόσμο.

* Το άρθρο γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2017, αλλά εξακολουθεί να είναι επίκαιρο. Ίσως μάλιστα όσο περνά ο καιρός ισχύει περισσότερο!