Ουράνιο Τόξο....

Ουράνιο τόξο με τη δύση στο Μαλάκι σήμερα......

ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ ΣΤΙΣ ΑΓΓΟΥΡΙΕΣ

Χαμηλοπροσδοκούσαμε αλλά δεν πολυψηλοεπιτοχεστήκαμε. Μπορούσαμε και χειρότερα και το έχουμε αποδείξει. 

Τώρα πλέον ημπορούμε να κοιμόμαστε ξύπνιοι και αρραγείς. Τέλος επιτέλους στα αμνημόνευτα. Φτου ξελεφτερία. Τέσσερις στροφές επί τόπου για αλλαγή κατεύθυνσης. Και σχέση καμιά ρουφιανέστατα με τους σαμουροβαζελίνες. Μπορεί το ίδιο επιτόκιο, αλλά όλη η διαφορά είναι στο πρόσημο. Αριστερό γαρ. Ποιοι ουγαρίδασι; Γιατί εμείς το γάτι μαρίδα…Αιγίνης καρανικάτη άλφα τιβι πράμα. 

Γιατί χαίρεται ο κόσμος που χαζογελάς πατέρα;

(Από τις Μεσοφρενικές Υστερίες)

Για γέλια και για κλάματα....

Εξαιρετικός Πετρουλάκης (Από την Καθημερινή)

Λουλούδια...

Οικογενειοκρατία αλά ΣΥΡΙΖΑ

Και προκύπτει το εύλογο-και εξόχως αφελές- ερώτημα:

Στους πόσους Κουρουμπλήδες και Μπαλτάδες χάνεται το “ηθικό πλεονέκτημα” της Συριζαίϊκης αριστεράς;

Ποίηση

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΤΟΥ ΙΔΑΝΙΚΟΥ (ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ) ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ

Είμαστε προσηλωμένοι στο όραμά μας

για μια πατρίδα αυτόνομη και δυνατή

κυβερνημένη με δικαιοσύνη και συνέπεια

και για το λόγο αυτό παραδίνουμε την εξουσία

σε κείνους που μπορούν να το πετύχουν.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Όσες φορές ο άνθρωπος προσπάθησε να πολεμήσει το τέρας μέσα του νικήθηκε κατά κράτος. Η τελευταία μάχη, η πιο δυνατή και περισσότερο καθοριστική δόθηκε στη διάρκεια του 20ου αιώνα.

Και δεν ήταν μια μονάχα μάχη, ένας ολόκληρος πόλεμος ήταν, στον οποίο στρατολογήθηκε ότι πιο εκλεκτό διέθετε το ανθρώπινο είδος, οι πιο μεγάλοι διανοητές, οι πιο ευφάνταστοι τακτικιστές, οι καλύτεροι στρατηγοί και οι πιο ηρωικοί μαχητές. 

Ισότητα, αδελφοσύνη, δικαιοσύνη, κοινοκτημοσύνη, ιδέες που συνεπήραν τους ιδεολόγους αυτού του κόσμου, από τους μεγάλους φιλοσόφους μέχρι τον τελευταίο εργάτη και έδωσαν σε γενιές ολάκερες μια μεγάλη ανάσα ελπίδας για το ανθρώπινο γένος.

Ιδέες ωραίες, ιδανικά, μια ανθρωπότητα ενωμένη και συνεργαζόμενη για το ομαδικό καλό. Τι πιο ωραίο για ένα νέο άνθρωπο; 

Γιατί νικήθηκαν αυτά το οράματα; Έφταιξε το ότι ήταν μεγαλύτερα από τον άνθρωπο. Γιατί ο άνθρωπος στην παρούσα φάση της εξέλιξής του είναι ένα συνονθύλευμα από ωραίες ιδέες και ιδανικά ανακατεμένα με επιθυμίες και αδυναμίες της σάρκας, βασικά ένστικτα και άλλα συναισθήματα κατάλοιπα προηγούμενων εποχών, όπως ο φθόνος, η ζήλια και η πλεονεξία.

‘Ολα αυτά είναι βέβαια απόλυτα ανθρώπινα, αυτός είναι ουσιαστικά ο άνθρωπος. Αυτό οι εξαίρετοι διανοητές των μεγάλων ιδεών της αδελφοσύνης και της παγκόσμιας αλληλεγγύης δεν τα έβαλαν μέσα στην εξίσωση όταν σχεδίαζαν τη μεγάλη κομμουνιστική επανάσταση. 

Ο Homoe Sapiens δεν είναι σε θέση να κάνει αυτό το μεγάλο βήμα. Θα μπορέσει ο διάδοχός του;

Διαβάζοντας....

“Κι όταν λες δε συμμετέχω, είναι παρούσα η απουσία σου. Ανεξαρτήτως εάν θ’ αποβεί σε καλό ή σε κακό.”

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ. “Σέρρα. Η Ψυχή του Πόντου.” 

Διαβάζοντας....

….είναι το αιφνίδιο συναίσθημα ότι είσαι παγιδευμένος σε ένα απέραντο κελί. Που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί να πάει, αν το κελί αυτό είναι το πάν; 

Από το “The Book of Disquiet” του Fernando Pessoa.

Τα αγγλικά του Τσίπρα στην Μπριζίτ

Αριστερή παρένθεση; Όχι βέβαια!

Από τότε που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ο κ. Τσίπρας έδειξε ότι περισσότερο από όλα όσα άκουγε εναντίον του τον πείραζε η φράση “αριστερή παρένθεση”. 

Και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι κατάφερε να εξουδετερώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό. 

Η διακυβέρνησή του δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε παρένθεση.

Παλιά μου τέχνη....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Ένα διασκεδαστικό βίντεο

Ποίηση

Ποιητικός ρεαλισμός!

THREE A.M.

by Jill McDonough

Our cabdriver tells us how Somalia is better

than here because in Islam we execute murderers.

So, fewer murders. But isn’t there civil war
there now? Aren’t there a lot of murders?

Yes, but in general it’s better. Not

now, but most of the time. He tells us about how

smart the system is, how it’s hard to bear

false witness. We nod. We’re learning a lot.

I say—once we are close to the house—I say, What
about us? Two women, married to each other.

Don’t be offended, he says, gravely. But a man
with a man, a woman with a woman: it would be
a public execution. We nod. A little silence along

the Southeast Corridor. Then I say, Yeah,

I love my country. This makes him laugh; we all laugh.

We aren’t offended, says Josey. We love you. Sometimes

I feel like we’re proselytizing, spreading the Word of Gay.

The cab is shaking with laughter, the poor man

relieved we’re not mad he sort of wants us dead.

The two of us soothing him, wanting him comfortable,

wanting him to laugh. We love our country,

we tell him. And Josey tips him. She tips him well.

Κοτσανοσυριζέικα

Ελπίζω κι εύχομαι κάποιος να συλλέγει αυτά που ακούμε τα τελευταία δύο χρόνια από τους γίγαντες που έχουμε εκλέξει στο ελληνικό κοινοβούλιο, Θα είναι μεγάλο κρίμα εάν οι μελλοντικές γενιές δεν θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν αυτές τις εκπληκτικές ρήσεις.

Παραδείγματα πρόσφατα: ένας υπουργός, από τους πιο τακτικούς υμνητές του πρωθυπουργού, απεφάνθη ότι μια πιθανή συνεργασία της Κεντροαριστεράς με τη Νέα Δημοκρατία θα είναι “παρά φύσιν”, ενώ προφανώς η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και αυτονόητο.

΄Η εκείνη η βουλευτίνα που σίγουρα θα έχει τιμητική θέση στο υπό συγγραφή “κοτσανολόγιο”, που δήλωσε ότι η διαφορά του ναζισμού από τον κομμουνισμό είναι ότι στον δεύτερο, αν καθόσουν ήσυχα και συμφωνούσες με το καθεστώς “δεν σε πείραζαν”!!!

Αλλά βέβαια τι περιμένει κανείς από τα απλά στελέχη, όταν βγαίνει κοτζάμ πρωθυπουργός και κάνει πάνω από τα καμμένα συγκρίσεις των καταστροφών από τις φωτιές με την απίστευτη δήλωση -όχι ευτυχώς κατά λέξιν, αλλά αυτό ήταν το νόημα κατ’ Αλέξην- ότι επί των ημερών του οι φωτιές είναι “καλύτερες” (ή χειρότερες, ανάλογα με την οπτική γωνιά που το βλέπει κανείς), αφού κάηκαν μικρότερες εκτάσεις!!!!

Μουσική Πρόταση: Agnes Obel - Fuel To Fire

Τραμπ – Τσίπρας: Η τέχνη της υπεραπλούστευσης

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, απο το Protagon.gr

Για να είμαι ειλικρινής δεν εξεπλάγην καθόλου που ο Πάνος Καμμένος είναι υποστηρικτής του Τραμπ. Εξεπλάγην που δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας, τουλάχιστον σύμφωνα με τις προεκλογικές δηλώσεις του, γιατί μετά δεν ξαναμίλησε. Αν λοιπόν αφαιρέσεις το κέλυφος της αριστερής ρητορικής του Πρωθυπουργού, ο πυρήνας της σκέψης του, του λόγου και της ερμηνείας που διαθέτει για το σύγχρονο κόσμο ταυτίζεται με του νέου αμερικανού προέδρου.

Θα μπορούσε να  πει κανείς συνοπτικά ότι η βάση της φιλοσοφίας αμφοτέρων είναι η υπεραπλούστευση μίας πραγματικότητας που εδώ και αιώνες είναι πολύ σύνθετη. Η κατασκευή δηλαδή ενός μανιχαϊστικού κόσμου που τον διέπουν απλές ρηχές αλήθειες, απλοί αθώοι φίλοι, απλοί μισητοί εχθροί , απλοί αντίθετοι πόλοι του καλού και του κακού, απλή  αβασάνιστη ηθική, απλή αβαθής γνώση, απλές συντηρητικές παραδοσιακές αξίες. Και οι ανεύρεση εκείνων των λίγων απλών λέξεων που θα περιγράφουν αυτήν τη φαντασιακή πραγματικότητα ώστε να είναι κατανοητή από τους ανθρώπους που αποκαλούν εκείνοι απλούς, έναν μέσο όρο δηλαδή που δεν διαθέτει εξαιρετική αναλυτική ικανότητα και μόρφωση, είναι βουλιαγμένος σε φοβίες και στερεότυπα, είναι αυτοαναφορικός, συντηρητικός και εσωστρεφής και ζητά απελπισμένα απλές λύσεις σε προβλήματα που τον πνίγουν και εκείνοι τον πείθουν ότι δεν είναι περίπλοκα.

Του μιλούν δηλαδή τη γλώσσα που καταλαβαίνει και επιθυμεί να ακούσει και για αυτό τους εμπιστεύεται. Μία από τις συνεκτικές ουσίες αυτού του τμήματος του λαού είναι η θρησκεία και αυτό κανείς τους δεν το υποτιμά. Ο μεν Τραμπ δεν έχει κανένα κώλυμα να μιλά σαν φανατικός Ευαγγελιστής ο δε αριστερός Τσίπρας δανείζεται Θεό από τον Καμμένο και τον Ιερώνυμο. Αυτοί οι ηγέτες κερδίζουν γιατί το target group τους μπορεί να μην ηγείται της κοινωνίας αλλά στις συνθήκες που γέννησαν στη Δύση η οικονομική κρίση, οι μεταναστευτικές ροές και η τρομοκρατία, είναι η κρισιμότερη μάζα.

Ασφαλώς το μυστικό είναι να κολακέψεις αυτό το κομμάτι της κοινωνίας με όμορφες λέξεις χαμηλής διαφοροποίησης, έτσι που ο καθένας πρόθυμος μπορεί να χωρέσει μέσα (σοφός λαός, λαός με ψυχικό πλεόνασμα, beautiful people, great people), και από την άλλη να ομογενοποιήσεις και να δώσεις τερατώδη χαρακτηριστικά στους εχθρούς (νεοφιλελευθερισμός, τρόικα εσωτερικού, ξένοι, σύστημα, Διεθνείς Οργανισμοί). Για αυτό οι ηγέτες αυτού του είδους δεν ενδιαφέρονται ποτέ να ενώσουν το λαό τους  –τους θρέφει ο διχασμός της υπεραπλούστευσης. Οι εχθροί και οι φίλοι πρέπει να είναι ευδιάκριτοι και στεγανοποιημένοι.

Επειδή η ζωή είναι πολύ πιο σύνθετη από το κατασκεύασμά τους, απαιτείται πάντα ένας ισχυρός μηχανισμός προπαγάνδας που θα της σβήσει τις ενδιάμεσες αποχρώσεις, δηλαδή της γέφυρες της συνεννόησης. Στις μέρες μας ο ευχερέστερος τρόπος είναι τα social media και δεν είναι τυχαίο που και οι δύο σημείωσαν πρωτοφανείς επιδόσεις  στο πεδίο αυτό στο δρόμο τους προς την εξουσία. Τα ακάματα Συριζέικα τρολ και ο στρατός του Τραμπ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι συμπτώματα του ίδιου φαινομένου της αδίστακτης διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, της εχθροπάθειας και της διαχείρισης φόβου. Και όταν το ψέμα τους συναντήσει μοιραία την πραγματικότητα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν μεταβολή και να συνεχίσουν απτόητοι (είχαμε αυταπάτες, alternative facts), γιατί πριν από όλα απαραίτητο εφόδιο για τέτοιου είδους καριέρα είναι το θράσος.

Αυτός ο ριζοσπαστικός επιθετικός λαϊκισμός που εξαπλώνεται στις ημέρες μας στην Ευρώπη και στην Αμερική έχει διαλυτική επήρεια στους οργανωμένους μεταπολεμικούς συλλογικούς θεσμούς της Δύσης και υποθάλπει την εσωστρεφή αναδίπλωση και τον απομονωτισμό. Όταν όμως αναδιπλώνεται και περιχαρακώνεται η Αμερική θα τη χάσει ο κόσμος. Όταν απομονώνεται και αυτοπεριθωριοποιείται η Ελλάδα θα χάσει τον κόσμο.

* Το άρθρο γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2017, αλλά εξακολουθεί να είναι επίκαιρο. Ίσως μάλιστα όσο περνά ο καιρός ισχύει περισσότερο!

Ενας είναι ο εχθρός, ο ορθολογισμός!

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr

Για την Εκκλησία ένας άθεος είναι ότι και ο vegan για μία ψησταριά – δεν πρόκειται να περάσει ούτε απ’ έξω. Είναι, λοιπόν, λογικό, η διδασκαλία της ορθόδοξης πίστης στα σχολεία να απαξιώνει και να αποδομεί την αθεΐα. Για έναν άθεο η Εκκλησία μπορεί να προσεύχεται, μήπως και σώσει τη χαμένη ψυχή, πλην όμως δεν έχει να περιμένει τίποτα από αυτόν.

Στο βιβλίο των Θρησκευτικών της Β’ Λυκείου υπάρχει ειδικό κεφάλαιο για το θέμα ή, με θεολογικούς όρους, το πρόβλημα. Λογικό. Στη Βιολογία μαθαίνουν για τους ιούς και στην Ιστορία για πολέμους. Το συγκεκριμένο μάθημα προσπαθεί να εξηγήσει στα παιδιά τα αίτια της αθεΐας.  Να μερικά από αυτά:

Ο εγωϊσμός του ανθρώπου, ο οποίος υπερηφανεύεται για τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του. Σωστό, διότι, σιγά, τι έχει κάνει ο άνθρωπος; Και, τέλος πάντων, δεν θα είχε πετύχει απολύτως τίποτα χωρίς τη Χάρη Του.

Οι ατομικές επιλογές του τρόπου ζωής που έρχονται σε αντίθεση με τις επιταγές της θρησκείας που θέτουν φραγμό επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό. Κατά τα λοιπά, κάτι λέγαμε για ελεύθερη βούληση.

Ο ορθολογισμός από την εποχή του Διαφωτισμού που απορρίπτει τις υπέρ λόγον αλήθειες. Σωστό και αυτό. Εδώ τον έχουμε απορρίψει στην πολιτική μας σκέψη, δεν θα τον αποκηρύξουμε στην υπαρξιακή;

Απόσπασμα από το μάθημα περί αθεΐας

Ε, μετά ξεπετάμε Νίτσε, Φρόιντ και Μαρξ, χωρίς, φυσικά, να υπάρχει κάποιος εποικοδομητικός φιλοσοφικός αντίλογος. Στον Μαρξ, βέβαια, αναγνωρίζουμε ότι «ίσως είχε κάποιο δίκαιο» όταν έγραφε ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», αφού είχε ως σημείο αναφοράς την Καθολική Εκκλησία. Εν τέλει, σύμφωνα με την ερμηνεία που, το μάθημα, αποδίδει στον Μαρξ: «όπιο των λαών δεν ήταν η θρησκεία, αλλά η επίσημη διδασκαλία της αθεϊας. Εξάλλου η άποψη του Κ. Μαρξ ότι η θρησκεία είναι παράγωγο μόνο της κοινωνικοοικονομικής αλλοτρίωσης του ανθρώπου θεωρείται μονομερής και θρησκειοϊστορικά αθεμελίωτη». Να τους πάρουν χαμπάρι στον Περισσό…

Είναι γελοίο, αλλά δεν σηκώνει πλάκα. Το να επενδύεται, στο σχολείο των ημερών μας, με αρνητική χροιά ο ορθολογισμός του Διαφωτισμού, είναι κάτι πέρα από την εκπαιδευτική ανοχή που, εκ των πραγμάτων, επιδεικνύεται προς τα Θρησκευτικά. Ομοίως, όταν οι μοναδικές αναφορές στον Νίτσε, στον Φρόιντ και στον Μαρξ είναι εκείνες που γίνονται στο μάθημα των Θρησκευτικών, τότε έχουμε ένα σύστημα που παράγει ημιμαθείς προκατειλημμένους ανθρώπους. Κατά τα λοιπά, ο προοδευτισμός μας επιδεικνύεται στα εύκολα, με τους σημαιοφόρους και τον εθνικό ύμνο. Οταν, όμως, πρόκειται για την Εκκλησία, λουφάζουμε, φιλάμε το χέρι του παπά.

Θα πείτε ότι ουδόλως ενδιαφέρει τη μέση οικογένεια αν το παιδί της λαμβάνει σωστή πληροφόρηση για τον Μαρξ, τον Φρόιντ και τον Νίτσε. Για τη μέση ελληνική οικογένεια ο Λόγος του Θεού είναι η επιθυμητή και η ασφαλής διδασκαλία. Θα αλλάξουν όλα αυτά στο νέο πρόγραμμα; Σιγά μην αλλάξουν! Το πολύ να αφαιρεθούν οι αρνητικές αναφορές στον Μαρξ για να κρατηθούν τα αριστερά προσχήματα. Κατά τα λοιπά, ο Θεός μαζί μας.

Συμβούλιο Κορυφής....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την καθημερινή.

Αλλο Αρκάς κι άλλο Λαζόπουλος

Του Κώστα Λογαρά, από το Protagon.gr

Ούτε το συνεχές σφυροκόπημα της εξουσίας ούτε η οξύτητα του αντιπολιτευόμενου λόγου αποτελεί κριτήριο «εμμονής» του αρθρογράφου. Αν θες να του καταλογίσεις εμπάθεια πρέπει να παίρνεις υπόψη σου τη στάση του απέναντι στις εκάστοτε εξουσίες, δεξιές κι αριστερές, και ποιες αποστάσεις έχει πάρει απ’ αυτές. Συνειδητά και εκ πεποιθήσεως. Με πόση απέχθεια έχει αρνηθεί το δέλεαρ (κόκαλο ή φιλέτο) που κατά καιρούς τού προσφέρθηκε.

Το ίδιο κριτήριο άλλωστε διαφοροποιεί, απ’ τη μια, τον ευφυή σαρκασμό του Αρκά, τον πολιτικό σχολιασμό του Πετρουλάκη ή τον αφηγηματικό χλευασμό του Χαντζόπουλου, κι απ’ την άλλη την προπαγάνδα του εμμονικού Λαζόπουλου. (Γι’ αυτό εξάλλου του γύρισαν την πλάτη ακόμα κι εκείνοι που τον χειροκροτούσαν μ’ ενθουσιασμό) .

Η οξύτητα τού αρθρογράφου –πεισματική και ελεγκτική– είναι εξίσου έντονη αν στη θέση μιας κυβέρνησης που κάνει καραγκιοζιλίκια βρισκόταν η οποιαδήποτε άλλη που θα έκανε τα ίδια με αυτήν. Γιατί ο στόχος του είναι ο σεβασμός στους θεσμούς, όχι η αλλήθωρη κομματική ματιά. Αν αφουγκράζεται τον κίνδυνο ή κρίνει ότι η τύχη της χώρας παίζεται στις ζαριές του Βαρουφάκη, πολύ καλά κάνει να επισημαίνει καθημερινά τους φόβους του (επιχειρηματολογώντας ή σαρκάζοντας και διακωμωδώντας) πολύ προτού φθάσει το κακό.

Μόνο το κοντινό  μέλλον θα δείξει αν είχε δίκιο ή όχι. Αν η επιμονή στην επισήμανση ήταν δικαιολογημένη ή απλώς εμμονική. Η πραγματικότητα θα δικαιώσει  την ευθυκρισία του (περίπτωση Αρκά, Πετρουλάκη) ή θα τον χαντακώσει ως εμπαθή και παρωπιδικό (όπως έγινε με τον Λαζόπουλο).

Συνήθως, η ερμηνευτική και υπεύθυνη αρθρογραφία απευθύνεται σε ένα κοινό απληροφόρητο, αυτούς κυρίως έχει στο μυαλό του ο αρθρογράφος. Ούτε στο μανιαούρι   του κόμματος μιλάει, που αρνείται να δει και να ακούσει, ούτε στις παλάντζες που σπεύδουν να συμπαραταχθούν στην εκάστοτε εξουσία ή, σιωπώντας, προσδοκούν να ανταμειφθούν – και δεν είναι μόνο κάποια «ανθρωπάκια» ανάμεσά τους αλλά και άνθρωποι με πνευματικό υπόβαθρο. (Οι περισσότεροι από μας θυμούνται τη στάση που κράτησαν στον καιρό της χούντας κάποιοι ακαδημαϊκοί και θρησκευτικοί ταγοί).

Οχι, ο λόγος του αρθρογράφου απευθύνεται, νομίζω, με αγωνία στους απληροφόρητους σάμπως από δάσκαλο καλό. Σε εκείνους που μπορούν να γίνουν άθυρμα μιας εξουσίας ολοκληρωτικής. Παίγνια του λαϊκισμού, δεξιού κι αριστερού. Που μπορούν να εξαπατηθούν, να χειραγωγηθούν από ψεύτες και αγύρτες.

Η πένα του αποδεικνύει με λογικά επιχειρήματα: «αυτό είναι ψέμα, για κείνο και για κείνο το λόγο», «και το άλλο είναι εξαπάτηση, γι’ αυτό και γι’ αυτό». Γράφει βέβαια με μια σχετική χρονοκαθυστέρηση, αλλά με νηφάλια σκέψη και ψαγμένα. Ανεπηρέαστος από τον «αγκούσα» της άμεσης επικαιρότητας. Είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να θεραπεύσει τα εθνικά κουσούρια μας: την επιπόλαια κρίση και τον ολέθριο παρορμητισμό.

Εχω στο μυαλό μου κάποιους αρθρογράφους που η  παρρησία τους, τα τελευταία δύσκολα χρόνια, ήταν για μένα (και εξακολουθεί να είναι) βάλσαμο. Στήριξαν την κοινή λογική που κάποιοι προσπαθούσαν (και προσπαθούν ακόμα, ατελέσφορα πλέον) να την ακυρώσουν χτυπώντας την κάτω σαν χταπόδι. Γι’ αυτούς είναι γραμμένο το άρθρο μου.

Για κείνους που οσμίστηκαν νωρίς τη δολιότητα και την απάτη· που ο στέρεος λόγος τους ξεκαθαρίζει τη θολούρα προτείνοντας τον ορθολογισμό απ’ το παράλογο· που πεισματικά προβάλλουν την αδύναμη αλήθεια απέναντι στον παντοδύναμο λαϊκισμό. Πολύ περισσότερο όταν βλέπουν γύρω τους να έχουν διαρραγεί οι σχέσεις του πολίτη με την ενημέρωση και να βαθαίνει η πολιτική άγνοια, να πληθαίνουν οι λειτουργικά αναλφάβητοι.

Κι ας δίνουν διαφορετική εντύπωση τα social. Κανένα facebook δεν μπορεί να αναπληρώσει την ολοκληρωμένη πληροφόρηση που παρέχει η έγκυρη εφημερίδα ή το καλό βιβλίο, ο θεατρικός λόγος ή η τέχνη τού Κινηματογράφου. Και καμία κρίση δεν μπορεί να αποσοβηθεί αν μια σοβαρή -επόμενη- κυβέρνηση δεν ξεκινήσει την προσπάθεια για εθνική ανασυγκρότηση απ’ εδώ.