Λεφόκαστρο

Η αξία της ποίησης...

"Οι στενόμυαλοι κριτικοί επισημαίνουν ότι εκείνο ή το άλλο ποίημα, με τις μακροσκελείς του περιγραφές. στο τέλος απλά λέει ότι αυτή είναι μια ωραία μέρα. Αλλά το να πεις ότι μια μέρα είναι ωραία ειναι δύσκολο και αυτή η ωραία μέρα τελικά περνάει. Εξαρτάται από εμάς να διατηρήσουμε αυτή την ωραία μέρα σε μια εκφραστική, ανθισμένη μνήμη, που στολίζει με καινούργια λουλούδια και με καινούργια αστέρια τους αγρούς και τους ουρανούς του άδειου, φευγαλέου εξωτερικού κόσμου."

Από το βιβλίο του Fernando Pessoa. “The Book of Disquiet.”

Έτσι για να θυμόμαστε ποιους έχουμε εκλέξει και μας κυβερνούν

Και να μην ξεχνάμε τις δικές μας ευθύνες...

Πλιτς, πλατς, πλουτς.

Η νεαρή επίκουρη Καθηγήτρια Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών έχει προσκληθεί για μια ομιλία στη Λάρισα. Μετά το πέρας της διάλεξης και έχοντας κάποιο χρόνο μέχρι την αναχώρηση του λεωφορείου για την επιστροφή στην Αθήνα, κάθισε να πιει ένα καφέ σε καφετέρια στο κέντρο της πόλης.

Αμέσως παρατήρησε ότι ένας μεσήλικας κύριος που απολάμβανε τον καφέ του σε κοντινό τραπέζι άρχισε να τις ρίχνει επίμονες ματιές και σε μια στιγμή της λέει: “Πλίτς;” Προσπάθησε να στρέψει αλλού το βλέμμα της, αλλά ο άγνωστος το χαβά του: “Πλίτς;”

Η γυναίκα αποφάσισε να συντομεύσει το χρόνο παραμονής της στην καφετέρια και μπήκε μέσα στο μαγαζί για να πληρώσει. Στο ταμείο βρίσκονταν ένας καλοντυμένος κύριος που έμοιαζε να είναι ο ιδιοκτήτης. Τον ρώτησε, δείχνοντας προς την κατεύθυνσή του, αν γνωρίζει τον παρενοχλούντα κύριο. “Πλάτς” απάντησε εκείνος ατάραχος.

Εκείνη βγήκε έξω και προσπαθώντας ακόμη να συνέλθει από τη “συνομιλία” έκανε νόημα σε ένα ταξί που περνούσε για να την πάει μέχρι το σταθμό των λεωφορείων. Μπαίνοντας μπήκε στον πειρασμό να ρωτήσει τον ταξιτζή αν γνωρίζει τον ιδιοκτήτη της καφετέριας,

“Πλούτς” απάντησε ο ταξιτζής και δεν άνοιξε άλλο το στόμα του μέχρι το τέλος της σύντομης άλλωστε διαδρομής.

Φτάνοντας στο σταθμό και έκπληκτη από τους ήχους που άκουσε από τους τρεις ανθρώπους που της μίλησαν, αποφάσισε να πάρει στο τηλέφωνο τον Λαρισαίο συνάδελφό της, που την είχε προσκαλέσει για τη διάλεξη.

Είναι απλό της είπε εκείνος. Ο τύπος που σε κοίταζε στην καφετέρια σε ρώτησε αν πλήττεις. Ο ιδιοκτήτης της καφετέριας στην ερώτησή σου αν γνωρίζει τον άγνωστο, σου απάντησε “ πελάτης”. Κι όταν ρώτησες τον ταξιτζή αν γνωρίζει τον ιδιοκτήτη της καφετέριας, σου απάντησε ότι  αυτός “πλούτισε”, προφανώς έχοντας πολλή δουλειά με το μαγαζί που άνοιξε.

Η νεαρή γιατρός έφυγε από τη Λάρισα με σαφώς ανανεωμένο το λεξιλόγιό της.

Ποίηση

Θ Α  ‘Ρ Θ Ω  Κ Α Θ Ε Τ Ω Σ

του Γιάννη Πατίλη

Σκοτάδι απόψε

κι ο δρόμος πού μου δείξανε

χαράδρα ατέλειωτη.

Είναι μια λύση να τραβάς από ψηλά

απ’ τις ταράτσες.

Κάτου δεν ξέρεις

τι μπορεί να σου κυλήσει

άνθρωπος θα ’ναι, είδηση…

Τέλος είπαν πως «κάτου» θα λογαριαστούνε

Δώσαν τα σχέδια –

μα τούτη η περιπλάνηση με κούρασε.

Βαρέθηκα τα οριζοντίως

αυτή την ειρωνική συνύπαρξη,

την ευθυγράμμιση.

Λοιπόν θα στρίψω

θα ’ρθω καθέτως

καθέτως στην πόρτα σας

στην καρδιά σας

σα σφαίρα, σαν είδηση…

Καθέτως.

Έκτακτη Είδηση

Σήμερα η ιστοσελίδα έχει μια διεθνή αποκλειστικότητα. Σας αποκαλύπτω το πραγματικό παρασκήνιο του τελευταίου Eurogroup, όπως το μετέφερε ο ειδικός συνεργάτης μου από τις Βρυξέλλες.

Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται, όταν ο συνεργάτης μου είδε τον Ευκλείδη Τσακαλώτο σε ένα διάλειμμα της συνεδρίασης να μιλά στο κινητό του προφανώς με το Μαξίμου και να το κλείνει εκνευρισμένος μουρμουρίζοντας “ Για μια γκραβάτα ρε γκαμότο”.

Η συνέχεια του απόλυτα εξακριβωμένου ρεπορτάζ έχει ως εξής: Η αιτία του τελικού ναυαγίου της διαπραγμάτευσης δεν οφείλεται όπως αναφέρθηκε στη διαφωνία για τα πλεονάσματα ή τη βιωσιμότητα του χρέους. Η πραγματική αιτία είναι η πλήρης αναστροφή από το ΔΝΤ και τον Σόιμπλε της δέσμευσης του Αλέξη Τσίπρα, ότι θα φορέσει γραβατα μετά την ευνοϊκή ρύθμιση του χρέους. Η απαίτησή τους ήταν να προσέλθει πρώτα ο Τσίπρας στην επόμενη σύνοδο κορυφής φορώντας γραβάτα και ότι αμέσως μετά θα γίνει η ρύθμιση του χρέους.

Ακολούθησαν έντονες διαβουλεύσεις και μάλιστα φαίνεται ότι μετά παρέμβαση της κ. Μπαζιάνα προς την Λαγκάρντ και της τελευταίας προς τον Τόμσεν, έγινε προς στιγμήν αποδεκτό να φορέσει ο Αλέξης τη γραβάτα ανοιχτή, όπως μερικοί μοντέρνοι γαμπροί, αλλά αυτό προσέκρουσε στην πλήρη αντίθεση του Σόιμπλε. Ο τελευταίος μάλιστα φέρεται να προχώρησε στην ακραία θέση-αυτό δεν σας το μεταφέρω ως απόλυτα εξακριβωμένο-να προσέλθει ο Τσίπρας στη σύνοδο με γραβάτα συγκεκριμένων διαστάσεων και στα χρώματα του Χριστανοδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας.

Εννοείται ότι οι σχετικές διαπραγματεύσεις συνεχίζονται και μετά το τέλος του Eurogroup. Μένει να δούμε τις επόμενες μέρες την εξέλιξη αυτού “του πολέμου της γραβάτας”, όπως είναι βέβαιο ότι θα μείνει στην ιστορία.

Μουσική Πρόταση: Vassilikos -Μαρκόπουλος "Σ' ένα στενό δρομάκι"

Ενδιαφέρουσα σύμπραξη. Ο Βασιλικός (των Raining Pleasure) στο τραγούδι “Σ’ ένα στενό δρομάκι” από το δίσκο “Εντεύθεν” του Γιάννη Μαρκόπουλου. Οι στίχοι είναι του Γιώργου Βολουδάκη.

Σίγουρα μια ενδιαφέρουσα εκτέλεση από ένα τραγουδιστή που έχει διακριθεί σε πολύ διαφορετικό είδος μουσικής.

Γενέθλια....

Τα διδυμάκια μας έγιναν τριών χρονών...


















Τα γιορτάσαμε στην Πάτρα το Σάββατο...
Παρεμπιπτόντως έδωσα μετά από καιρό και μια ομιλία, μετά από πρόσκληση του Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας, με αντικείμενο το μέλλον της Ιατρικής.

Χθες βράδυ....

Απλά Αρκάς...

Εκείνες οι γραμμές που χαράξαμε....

Παραθέτω σε ελεύθερη μετάφραση ένα ποίημα του Piet Hein (1905-1996), που ήταν ένας Δανός μαθηματικός, εφευρέτης, σχεδιαστής, συγγραφέας και ποιητής.

Το αφιερώνω εξαιρετικά στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που αυτές τις μέρες δίνουν στη Βουλή τη δική τους μάχη, για να σώσουν και αυτοί με τη σειρά τους, όπως ακριβώς και οι προηγούμενοι, την πατρίδα.

ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Τα πιο μεγάλα μας σχέδια

απέτυχαν

τα πιο ψηλά μας κάστρα

γκρεμίστηκαν

εξ αιτίας εκείνων των γραμμών

που κάποτε προσεκτικά χαράξαμε

και πάνω στις οποίες αργότερα

απλά σκοντάψαμε.

Ποίηση

Θ Η Ρ Ι Α

του Μηνά Δημάκη

Eικόνες

Στοιβάζονται στα κατατόπια της μνήμης

Aναμνήσεις

Συνωστίζονται αλληλοκυνηγιούνται

Kαι είναι ανάγκη να τις τιθασέψεις

Nα κυριαρχήσεις σ’ αυτές

Kαι γίνεσαι θηριοδαμαστής

Όταν εκείνες το θέλουν να σε κατασπαράξουν

Όταν ακάθεκτες ορμούν την ψυχή να ξεσκίσουν

Nα! η τίγρης η ύαινα το λιοντάρι

Σε κυνηγούν ζωντανό-πεθαμένο

Πληγές που γιατρεύτηκαν ξανανοίγουν

Kαι τι μάχη

Tι άσκηση να μερώσεις

Nα δαμάσεις τόσα θηρία

Nα φτιάσεις τόσα κλουβιά

Για τις ώρες της άγριας επίθεσης

Από την ιστοσελίδα Popaganda

Μουσική Πρόταση: Line Renaud & Nolwenn Leroy à l'Olympia - Les torrents d'amour

Η πρωθυπουργική "γλώσσα" και οι γελοιογράφοι

Προφητικό ή αυτονόητο;

Αλέξης Τσίπρας 2019: Απευθυνόμενος προς τον Πρωθυπουργό Κυρ. Μητσοτάκη: Εάν εφαρμόσετε τα επώδυνα μέτρα (που εγώ συμφώνησα και ψήφισα) για περικοπές συντάξεων και ελάττωση αφορολόγητου, είστε προδότες και γερμανοτσολιάδες!

Το παρτέρι του κήπου μας σήμερα...

Julian Barnes “The Noise of Time”

Έχω καιρό να γράψω τις εντυπώσεις μου από τα βιβλία που διαβάζω, περισσότερο από αμέλεια…

Θα κάνω σήμερα μιαν εξαίρεση για το βιβλίο του Julian Barnes “The Noise of Time”, που είναι μια μυθιστορηματική απόδοση της ζωής του μεγάλου Ρώσου συνθέτη Dmitri Shostakovich, ο οποίος έζησε από το 1906 μέχρι του 1975 και είχε μια αμφιλεγόμενη στάση απέναντι στο καθεστώς της τότε Σοβιετικής Ένωσης, ιδιαίτερα στην εποχή της παντοδυναμίας του Στάλιν. 

Θεωρώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα αναγνώσματά μου των τελευταίων χρόνων. Ο Barnes μεγάλος τεχνίτης της γραφής, περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο τη σχέση της “Εξουσίας” με την “Τέχνη” και το πως η τελευταία είναι συνήθως η χαμένη στη σχέση αυτή.

Έννοιες όπως η στρατευμένη τέχνη, το σε ποιον πραγματικά ανήκει η καλλιτεχνική δημιουργία, οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στους καλλιτέχνες που ζουν σε απολυταρχικά καθεστώτα, οι φόβοι προσωπικοί και οικογενειακοί, που μοιραία κυριαρχούν, η αγωνία του καλλιτέχνη για την υστεροφημία του αναπτύσσονται με αριστουργηματικό τρόπο. 

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην εκτενή αναφορά του συγγραφέα της συνεχόμενης εσωτερικής πάλης που γίνεται ανάμεσα στην επιθυμία του καλλιτέχνη να δημιουργήσει ελεύθερα και τους περιορισμούς φανερούς, αλλά κυρίως κρυφούς, που η “Εξουσία” καλλιεργεί και απαιτεί.

Παραθέτω χωρίς μετάφραση ένα μικρό απόσπασμα, από κάπου προς το τέλος του βιβλίου:

“So, he had lived long enough to be dismayed by himself. This was often the way with artists: either they succumbed to vanity, thinking themselves greater than they were, or else to disappointment. Nowadays, he was often inclined to think of himself as a dull, mediocre composer. The self-doubt of the young is nothing compared to the self-doubt of the old. And this, perhaps, was their final triumph over him. Instead of killing him, they had allowed him to live, and by allowing him to live, they had killed him. This was the final, unanswerable irony to his life: that by allowing him to live, they had killed him.”

Προφανώς το συνιστώ χωρίς επιφυλάξεις!

ΥΓ. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Μεταίχμιο” με τίτλο “Ο αχός της Εποχής”, σε μετάφραση του Θωμά Σκάσση.

Μουσική Πρόταση: Κώστας Θωμαϊδης Το παράπονο

Μουσική: Νότης Μαυρουδής 
Στίχοι: Ηλίας Πετρόπουλος 

Μουσική Πρόταση: Chris Rea - Road to Hell

Εκλογές στη Γαλλία σήμερα...

Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή.

Μουσική Πρόταση: Leonard Coen It seemed the better way

Από το δίσκο You Want it Darker, που ηχογραφήθηκε στο σπίτι του λίγο πριν πεθάνει.