Διαβάζοντας

Η τραγωδία του ανθρώπου, που δεν ήταν φτιαγμένος για τραγωδία. Αυτή είναι η τραγωδία του ανθρώπου.

Οι άνθρωποι εκτιμούν την Ιστορία σαν κάτι αργόσυρτο, αλλά η Ιστορία είναι ένα πολύ ξαφνικό πράγμα.

Αποσπάσματα από το “American Pastoral” του Philip Roth.

Ποίηση

Β Ι Ο Γ Ρ Α Φ Ι Κ Ο  Σ Η Μ Ε Ι Ω Μ Α

του Δημήτρη Δασκαλόπουλου

Έχει μετέλθει πολλά επαγγέλματα.

Σε δύσκολες ώρες ιδιώτευσε

 ως μεσίτης πόθων και ως προξενητής

ανεκπλήρωτων ονείρων. Επιδόθηκε

στην εκμάθηση ξένων γλωσσών: της σιωπής,

των χρωμάτων, της αφής, της μουσικής,

των ψιθύρων. Με ιδιαίτερη ευχέρεια

χειρίζεται τη διάλεκτο του μαύρου, ιδίως

όπως ομιλείται μεσουρανούντος του ήλιου.

Προσφάτως παρακολουθεί ιδίαις δαπάναις

μαθήματα αποχρώσεων και υπεκφυγών.

Στον ελεύθερο χρόνο του

προτιμά να διαβάζει ολιγοσέλιδα βιβλία

κυρίως για τα ίχνη αίματος

που αφήνουν στα δάχτυλα

καθώς τα ξεφυλλίζεις

Συνέχεια από χθες

Απαντώντας σε ένα χθεσινό σχόλιο θα ήθελα να γράψω τα εξής:

Συμφωνώ ότι όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, άλλη περισσότερο, άλλη λιγότερο φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση της χώρας.

Πιστεύω όμως ότι ένας νέος, έντιμος ηγέτης ενός αριστερού κόμματος όφειλε να πει από την αρχή την αλήθεια στον ελληνικό λαό και να τον προειδοποιήσει για τα δύσκολα χρόνια μπροστά του. Να κερδίσει την ψήφο του υποσχόμενος συνετή διαχείριση, αποτελεσματική καταπολέμηση -και όχι αντικατάσταση των πηγών- της διαφθοράς, έμφαση στο κοινωνικό κράτος, φορολογική δικαιοσύνη και συνέπεια σε ότι αφορά τις βασικές αρχές της αριστεράς. Χωρίς εξωφρενικές ψευδολογίες και συνειδητή εξαπάτηση. 

Δεν γνωρίζω εάν με τον τρόπο αυτό θα κέρδιζε την εξουσία. Μπορεί και όχι, αν και η αναξιοπιστία στην οποία είχε περιέλθει το πολιτικό σύστημα του έδινε σημαντικές πιθανότητες. Με τη συμπεριφορά του όμως θεωρώ ότι προκάλεσε τρομερή ζημιά, δημιουργώντας τεράστιες αμφιβολίες στη συνείδηση των πολιτών για τις δυνατότητες της αριστερής διακυβέρνησης και πολύ φοβάμαι ότι έριξε άφθονο νερό στο μύλο των συντηρητικών δυνάμεων της χώρας, οι οποίες ετοιμάζονται να επανέλθουν για να συνεχίσουν το έργο τους.

Και άλλες χώρες, όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κύπρος είδαν μνημόνια με ευθύνη των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά στη δύσκολη ώρα οι πολιτικές δυνάμεις συνεργάστηκαν έστω στοιχειωδώς για την αντιμετώπιση της κατάστασης, χωρίς άκαιρα διχαστικά μηνύματα και καταγγελίες για προδοσίες. Και τώρα που βγήκαν από τα μνημόνια θα έχουν, αν το θελήσουν οι πολίτες τους, την πολυτέλεια να επιρρίψουν και τις ευθύνες εκεί που πρέπει.

Εμείς δυστυχώς -και σε αυτό έχει τεράστια ευθύνη ο σημερινός πρωθυπουργός- έχουμε εμπλακεί σε ένα φαύλο κύκλο με ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις των δανειστών και με συνεχείς αλληλοκατηγορίες, που έχουν στόχο να αποδείξουν ότι ο δικός τους πολιτικός χώρος είναι λιγότερο “βρωμερός”. Ένα φαύλο κύκλο τον οποίο πολύ φοβούμαι ότι θα κληρονομήσουν όχι μόνο τα παιδιά μας, που ήδη υφίστανται τις οδυνηρές συνέπειες, αλλά και τα παιδιά των εγγονιών μας.

ΤΙ ΜΩΡΙΑ

Κυκλοφορεί ακόμη ένα βίντεο με τα ψέματα του Τσίπρα, όπου φαίνεται ξεκάθαρα ότι όχι μόνο δεν τήρησε τις υποσχέσεις με τις οποίες ήρθε στην εξουσία, αλλά αποδεικνύεται περίτρανα το θράσος, η αλαζονεία του και η συνειδητή εξαπάτηση του ελληνικού λαού. Είναι εντυπωσιακή η άνεση με την οποία καταδικάζει τις ενέργειες των προηγούμενων κυβερνητών μας, αυτός που τελικά δεν έκανε απλά τα ίδια, αλλά πολύ χειρότερα. 

Νομίζω ότι η καλύτερη τιμωρία που θα μπορούσε να του επιβληθεί όταν έλθει η ώρα είναι να υποχρεωθεί να ακούει αυτά τα βίντεο μέρα-νύχτα. 

Ας προσγειωθούμε όμως. Για έναν αριβίστα και αναρριχητή της εξουσίας όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά τα μέσα για την επίτευξη του σκοπού του. Λεπτομέρειες απλές έστω και αν οι παράπλευρες απώλειες είναι οι μισθοί και οι συντάξεις, η περιουσία του κράτους και τα εργασιακά δικαιώματα.

Θέλετε να προσγειωθούμε ακόμη περισσότερο; Εάν η χρήση των ψευδολογιών αυτών είχε ως σκοπό την εφαρμογή μιας πραγματικά αριστερής πολιτικής έστω στα θέματα εκείνα που δεν αφορούν καθαρά την οικονομική διαχείριση ( διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, κοινωνικό κράτος με σαφείς βελτιώσεις στη δημόσια υγεία και παιδεία, οριστικό τέλος στο πελατειακό κράτος κλπ), τότε θα υπήρχε έστω κάποια δυνατότητα ανοχής. Δυστυχώς με τα πεπραγμένα και κυρίως με τα μη πεπραγμένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και αυτή η ουτοπία πέθανε. 

Για το λόγο αυτό εγώ εξακολουθώ να απορώ για την απύθμενη χωρητικότητα ενδοτισμού της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ (για τους ΑΝΕΛ δεν απορώ), αλλά και των άλλων στελεχών αυτής της υποτιθέμενης αριστεράς παράταξης.

Ποίηση....

Β Ε Ν Ζ Ι Ν Η

του Νίκου Εγγονόπουλου

μέσα στο δάσος

εκεί όπου ανάμεσα απ’ τα πυκνά κλαργιά

φτάνει λίγο φως

απ’ τον βαρύ ουρανό

κοντά στο χώμα

που το σκεπάζει

παχύ στρώμα

σάπια φύλλα

σε μια κλάρα χαμηλή

κάθεται ένα

π ο υ λ ί

ένα πουλί

πολύ

περίεργο:

σα μαδημένο

σα σκεφτικό

έ ν α   π α λ ι ό   π ο υ λ ί

τι να σκέπτεται άραγες

αυτό το πουλί

το παλιό

στο σκοτάδι;

αχ! τίποτα

δε σκέπτεται απολύτως τίποτα!

απλούστατα

συνέλαβε δι’ αυτήν

ένοχον

πάθος

Από την ιστοσελίδα Popaganda.

Ιατρικά Απρόοπτα

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΛΕΥΧΑΙΜΙΑΣ ΜΕ ΒΙΤΑΜΙΝΕΣ

Εκείνο το κρύο δεκεμβριάτικο πρωινό ο Σ. ανέβαινε τις σκοτεινές σκάλες μέχρι τον τέταρτο όροφο του μικρού παλιού κακοσυντηρημένου επαρχιακού νοσοκομείου κάνοντας άθελά του τη σύγκριση με την πολυτέλεια στην οποία βρισκότανε λίγες μόλις μέρες πριν.

Επέστρεφε από το ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Αιματολογικής Εταιρείας στο San Fransisco και έπρεπε γρήγορα να προσαρμοστεί στη δύσκολη ελληνική νοσηλευτική πραγματικότητα, έχοντας αγωνία για ένα νέο ασθενή με λέμφωμα Hodgkin, που όταν έφυγε για την Αμερική ήταν σε ένα κρίσιμο στάδιο της θεραπείας του.

Το Αιματολογικό Τμήμα της Παθολογικής Κλινικής βρίσκονταν στα πρώτα βήματα της λειτουργίας του και ο Σ. ήταν το μοναδικό του στέλεχος. Για την ολιγοήμερη απουσία του τον αντικαθιστούσε ένας νέος σαν εκείνον συνάδελφος Παθολόγος, ο Τ. , ο οποίος είχε τότε κάποια μικρή εμπειρία στην Αιματολογία. Ο Σ. είχε προφανώς δώσει τις κατάλληλες οδηγίες για τους ασθενείς τους οποίους παρακολουθούσαν και -μη όντας ακόμη στην εποχή των κινητών τηλεφώνων- είχε θέσει στη διάθεση της κλινικής το τηλέφωνο του ξενοδοχείου, στο οποίο θα έμενε στο San Francisco.

 Μετά μια σύντομη επίσκεψη στο Γραφείο του Διευθυντή της Παθολογικής Κλινικής και αφού απάντησε στις ερωτήσεις των γραμματέων σχετικά με την διαμονή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Σ. κατευθύνθηκε προς το μικρό δωμάτιο, που ήταν ταυτόχρονα το γραφείο του, η έδρα του Αιματολογικού Τμήματος και ο χώρος όπου γίνονταν η συζήτηση των ασθενών της ομάδας γιατρών της Παθολογίας, της οποίας ήταν υπεύθυνος επιμελητής.

Εκεί  περίμεναν οι γιατροί της ομάδας του Σ. , δύο ειδικευμένοι γιατροί και τρεις νεαροί  ειδικευόμενοι, καθώς και έξη φοιτητές των δύο τελευταίων ετών της Ιατρικής Σχολής. Ο ένας από τους δύο ειδικευμένους γιατρούς ήταν ο Τ. με την εμπειρία στην Αιματολογία και για το λόγο αυτό ο Σ. τον ρώτησε αμέσως τα νέα του ασθενή με το λέμφωμα. Αφού τον καθησύχασε ότι ο ασθενής αυτός ήταν καλά και είχε μάλιστα πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο, ο Τ. είπε ότι έχει ένα κακό νέο. Είχε μπει στην Κλινική μια γυναίκα 65 ετών με οξεία λευχαιμία. Είχε δει το πλακάκι της του αίματος και είχε επίσης προβεί και σε εξέταση μυελού των οστών, στην οποία είχε διαπιστώσει μεγάλη διήθηση (όπως λέμε στην ορολογία) των Αιματολόγων) με λευχαιμικά κύτταρα. Είχε φροντίσει ακόμη να παραγγείλει τα φάρμακα (ισχυρά και τοξικά χημειοθεραπευτικά, όπως δίνουν στην οξεία λευχαιμία) και ήδη η προϊσταμένη περίμενε την εντολή να αρχίσει την αγωγή. Ο Σ. τον ρώτησε εάν είχε ενημερώσει τους συγγενείς και εκείνος απάντησε καταφατικά (τον άντρα και την κόρη της είπε). Η ομάδα όλη περίμενε με ανυπομονησία να αρχίσουν την επίσκεψη στους θαλάμους. Δίπλα στο μικροσκόπιο, που βρίσκονταν επάνω στο γραφείο υπήρχαν τα πλακίδια τη νέας ασθενούς. Η συνήθειά του Σ.  ήταν να βλέπει τα πλακίδια μετά την επίσκεψη στους ασθενείς, την ώρα που οι υπόλοιποι γιατροί έκαναν τις μύριες όσες εργασίες που προκύπτουν μετά την επίσκεψη τους θαλάμους σε μια πανεπιστημιακή παθολογική κλινική.

Η συνήθεια να βλέπει κανείς τα πλακίδια του ασθενή μετά την κλινική εξέταση ήταν βαθιά χαραγμένη μέσα του από τα χρόνια ακόμα της ειδικότητας και τη θεωρεί απόλυτα σωστή. Βασίζεται σε μια γενικότερη αρχή της ιατρικής επιστήμης, που καθιέρωσαν οι μεγάλοι πρωτοπόροι της. Πρώτα παίρνεις το ιστορικό του ασθενή, μετά τον εξετάζεις λεπτομερώς και στη συνέχεια παραγγέλνεις τις όποιες εργαστηριακές εξετάσεις. Για τις οποίες παραγγελίες μάλιστα πρέπει να ακολουθείς μια λογική σειρά, αρχίζοντας από τις απλούστερες, καλύπτοντας τις πιο πιθανές διαγνώσεις και προχωρώντας στη συνέχεια σε πιο εξειδικευμένες εξετάσεις, εάν αυτό καταστεί απαραίτητο. 

Εδώ πρέπει να προστεθεί ότι στην περίπτωση της Αιματολογίας υπάρχει κάτι που την έκανε ιδιαίτερα ελκυστική στα μάτια του Σ. και ήταν ένας από τους λόγους, για τους οποίου την ακολούθησε. Σε αντίθεση με τις περισσότερες άλλες ιατρικές ειδικότητες ο Αιματολόγος, όταν βέβαια ασκεί σωστά την επιστήμη του, έχει τη δυνατότητα να εκτιμά ο ίδιος τόσο την κλινική εικόνα του ασθενή, όσο και τον βασικό εργαστηριακό του έλεγχο, με τη λήψη και εξέταση των πλακιδίων αίματος, μυελού, αλλά και άλλων βιολογικών υλικών.

Στην περίπτωσή μας όμως εκείνο τον μακρινό στο παρελθόν Δεκέμβριο κάτι έλεγε στον Σ. ότι πριν ξεκινήσει την επίσκεψη έπρεπε να ρίξει μια ματιά στο πλακίδιο. Πάντοτε στην ιατρική του καριέρα ήταν εξαιρετικά προσεκτικός στις αποφάσεις του και πίστευε ότι η βιασύνη είναι επικίνδυνος συνεργάτης. Εδώ η περιγραφή της ιστορίας της ασθενούς, η άμεση ενημέρωση των συγγενών για τη διάγνωση και η παραγγελία των φαρμάκων, που σίγουρα έγιναν με τη σαφή πρόθεση του συναδέλφου του να αποδείξει ότι ήταν άξιος της εμπιστοσύνης του, δημιούργησαν στον Σ. ένα αίσθημα “ανασφάλειας”. 

Είπε, λοιπόν, στους συνεργάτες του να ξεκινήσουν την επίσκεψη και έμεινε πίσω να ρίξει μια ματιά στα πλακίδια. Και βέβαια τον περίμενε μια μεγάλη έκπληξη! Χωρίς καμιάν αμφιβολία η ασθενής δεν είχε οξεία λευχαιμία, δηλαδή μια πάρα πολύ σοβαρή, σχεδόν ανίατη κατάσταση, αλλά μια εντελώς θεραπεύσιμη ασθένεια, δηλαδή μεγαλοβλαστική αναιμία, η οποία οφείλεται σε έλλειψη μιας βιταμίνης, της Β12,

Το αίσθημα ανακούφισης, που προφανώς ένοιωσε βλέποντας τα πλακίδια, μετριάστηκε αμέσως από τη δύσκολη αποστολή του να ενημερώσει και να πείσει πρώτα τον συνεργάτη του για την ορθή διάγνωση, στη συνέχεια να ενημερώσουν μαζί τους συγγενείς, κάτι που στην περίπτωσή τους, καθώς μια τρομακτική διάγνωση αντικαταστάθηκε από μια σχετικά ήπια, δεν αποδείχθηκε ιδιαίτερα δύσκολο, και να ακυρώσουν την προγραμματισμένη χημειοθεραπεία αντικαθιστώντας τη με ενέσεις βιταμίνης Β12.

Ο λόγος, όμως, που διηγούμαι αυτό το περιστατικό δεν είναι για να προβάλλω το ότι ο Σ. έβαλε τη σωστή διάγνωση και να κατηγορήσω τον Τ., που ως λιγότερο έμπειρος εκείνη την εποχή παρασύρθηκε, αλλά για να βρω την ευκαιρία να σχολιάσω την έννοια του “ιατρικού λάθους” και τις επιπτώσεις του τόσο στους ασθενείς, αλλά και στους γιατρούς.

Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι τα ιατρικά λάθη, όπως και τα λάθη όλων των ανθρώπων που ασκούν κάποιο επάγγελμα, είναι αρκετά συχνά. Ευτυχώς τα περισσότερα δεν έχουν σημαντικές επιπτώσεις για τους ασθενείς και πολλές φορές περνούν απαρατήρητα. Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις που τα λάθη είναι τέτοια, που μπορεί να επιδεινώσουν σοβαρά την υγεία του ασθενή. Ακούμε συχνά τη φράση “τα λάθη των γιατρών δεν μπορεί να συγκριθούν με τα λάθη άλλων επαγγελματιών, επειδή αφορούν το ύψιστο αγαθό του ανθρώπου, που είναι η ζωή και η υγεία του”. Πολλοί βάζουν στην ίδια κατηγορία τα λάθη άλλων επαγγελματιών, που η επίδοσή τους αφορά τη ζωή πολλών ανθρώπων, όπως των πιλότων και των οδηγών άλλων μέσων μαζικής μεταφοράς. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι σωστά σκέπτονται όσοι θεωρούν ότι οι γιατροί είναι υποχρεωμένοι να είναι αφοσιωμένοι και προσεκτικοί περισσότερο από άλλους επαγγελματίες. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι εκείνο στο οποίο κανένα λάθος δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, υπάρχει μια μεγάλη απόσταση, που εάν αγνοηθεί τείνει να αμφισβητήσει την ίδια την ανθρώπινη φύση.

Ποίηση

Plunder

On a day of windy transition, one season to the next, 

you spoke of helping your mother close her house, 

of the choices you had to make—what to discard, 

what to keep—as if it were your childhood itself 

waiting to be plundered. You kept a Persian rug, 

all reds and golds, to walk on every day, 

keeping the past alive under your feet; 

those nested Russian dolls you played with 

as a girl: grandmother, mother, daughter; 

four bentwood chairs wrenched now from their table.

I listened, thinking I'd be next to try 

to crowd a lifetime of things 

into a shrinking universe of boxes. 

I've started to dismantle my life already, throwing 

out letters from people I remember loving, 

choosing among books—this one to stay, 

that one to go—as if I were a judge 

sentencing some to death, the rest 

to the purgatory of the emptying shelf.

Perhaps I should simply burn it all.

But don't we live on in what we've left behind? 

In the fading twilight of Kodak? In our silver 

knives and spoons tarnishing on a grandchild's 

casual table? Don't these become 

a kind of museum of the afterlife? 

The pharaohs had it right. They took 

their whole world with them—vases and chests, 

gilded statues, jewels—plundered perhaps, 

but not for a thousand years. 

Nefertiti's tomb has never been found.

Linda Pastan

Linda Pastan's latest book is Insomnia. She received the Ruth Lilly Poetry Prize in 2003 and has twice been a finalist for the National Book Award.

Ποίηση

Σ Τ Ι Γ Μ Η  Π Ο Ρ Φ Υ Ρ Α Σ

του Ανδρέα Εμπειρίκου

Kαμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο

Στα κάγκελα του κήπου ανοίγουν τα φτερά τους τα πουλιά

H γειτνίασις του ποταμού τα προσελκύει

Tο πάθος του γυπαετού για το άσπρο περιστέρι

Eίναι αποκορύφωμα βουνού με χιονισμένη κορυφή

Όταν λυώνουν οι πάγοι τραγουδάμε στις κοιλάδες

Tα νερά μάς μεθούν

Oι κόρες των ματιών μας πλένουν τους θησαυρούς των

Άλλες ξανθές και άλλες μελαχροινές

Έχουν στην όψι τους την ανταύγεια των ελπίδων μας

Έχουν στο στήθος τους το γάλα της ζωής μας

K’ εμείς στεκόμαστε τριγύρω τους

Παντοτινά κελεύσματα μας περιβάλλουν

Oι θρόμβοι των βουνών πάλλονται και διαλύονται

Tα χιόνια τους είναι τραγούδια της ελεύσεως των νέων

      χρόνων

Tα χρόνια αυτά είναι η ζωή μας

Mέσ’ στις κουφάλες τους αναπαύονται το μεσημέρι τα πουλιά

Kαμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο της διευ-

      ρύνσεως

Kαμιά φορά γινόμαστε κλεψύδρες

K’ οι σπόγγοι σφαδάζουν για την κάθε μας σταγόνα.

από την Eνδοχώρα, Άγρα 1980

Από την ιστοσελίδα popaganda. 

ΕΝΤΥΠΩΣΗ

Τη βλέπει ακόμα

Όπως εκείνη την τελευταία φορά

Κάτω από το φως της λάμπας του δήμου

Εκεί στον τρίγωνο δρόμο

Θυμάται το φόρεμα, το φουλάρι στο λαιμό,

την τσάντα που κράταγε.

Δεν ξεχνά του χεριού της την κίνηση,

κάτι σαν αποχαιρετισμός,

ίσως μια τόση δα υπόσχεση.

Αυτό όμως που δεν μπορεί να θυμηθεί

αυτό που τον κρατά άγρυπνο τα βράδια

είναι το χρώμα του χαμογέλιου της.

Μουσική Πρόταση: Wilco - Muzzle of Bees (A Ghost is Born)

ΔΕΗ

Η Ιστορία στα μέτρα μας

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το protagon.gr

Αν κανείς προσπαθήσει να συγκεράσει τις ρητορικές ιδεολογικές συντεταγμένες του Αλέξη Τσίπρα σε μία συνισταμένη, άνετα συμπεραίνει ότι ο Φιντέλ Κάστρο και ο Νίκος Μπελογιάννης αφιέρωσαν τη ζωή τους στη διαφύλαξη της ευρωπαϊκού κεκτημένου γιατί η σκέψη του Προέδρου Μάο είναι πάντα επίκαιρη. Αυτός ο αχταρμάς προκύπτει από τη ρηχότητα και την ευκολία με την οποία ιδιοποιείται και προβάλλει στο παρόν δάνεια μύθων, φαντασιακών ή πραγματικών, γιατί έτσι νομίζει ότι δικαιώνει την ατομική του διαδρομή και την πορεία του κόμματός του.
Το κομμουνιστικό ηρωολόγιο βρίσκεται πάντα στη φαρέτρα του (χωρίς ποτέ να αρθρώνει τη λέξη) – κόβει εύηχες φέτες από ιστορικές προσωπικότητες και στιγμές και τις σφηνώνει σαν πασάλους για να κρατήσει σταθερό ένα ιδεολογικά ρημαγμένο κόμμα.

Είναι λάθος ανάγνωση και της ιστορίας και της πολιτικής. Οπως λάθος είναι και η ακριβώς αντίθετη ανάγνωση, αυτή που κάνουν διάφοροι μετά Χριστόν προφήτες τις μέρες αυτές, επίσης για να δικαιωθούν οι ίδιοι. Αυτοί δηλαδή που υποτιμούν το βάρος της ιστορικής στιγμής και διαβάζουν την Ιστορία ανάποδα, με τη σημερινή γνώση των εξελίξεων που ακολούθησαν. Που με αβαθείς μηχανιστικές αναλύσεις, στην ουσία απλές αναγωγές, καταλήγουν ότι ο Μπελογιάννης και οι άλλοι αγωνιστές του ΚΚΕ ήσαν εγκληματίες γιατί σκοπό είχαν να μετατρέψουν τη χώρα σε ένα από τα καθεστώτα που κατέρρευσαν το ’89. Οχι, δεν είχαν αυτόν το σκοπό – έζησαν στην εποχή που γραφόταν η ιστορία που είχε την κατάληξη που γνωρίζουμε όλοι τώρα. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους που ξόδεψαν τη ζωή τους σε φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια ή εκτελέσεις είχαν την πεποίθηση ενός ευγενούς ιδεώδους που τώρα γνωρίζουμε ότι ήταν ιστορική αυταπάτη – τότε δεν το γνώριζαν ούτε οι αντίπαλοί τους. Και κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει την αίγλη της αυταξίας της θυσίας.
Στην υποδαύλιση του αισθήματος ηθικής υπεροχής βοηθούσε ότι απέναντί τους δεν είχαν τίποτα αγγελούδια. Είχαν μία ημιδημοκρατία στην οποία μεσουρανούσαν οι δοσίλογοι της Κατοχής, οι πληρωμένοι χαφιέδες, το σκληρό κατασταλτικό κράτος της Δεξιάς, οι πρόγονοι της Χούντας, το βασιλικό παρακράτος, ένας σκοτεινός συρφετός που έκανε τον δικό τους αγώνα να φαντάζει ακόμα πιο ανιδιοτελής και ενάρετος. Τώρα ξέρουμε την ιστορική ειρωνεία, αυτή η μαύρη αντίδραση αντικειμενικά θεμελίωνε το μέλλον μιας ευρωπαϊκής δυτικής δημοκρατίας και η ουτοπική θυσία των ιδεολόγων κομμουνιστών θα αποτύγχανε να μας βυθίσει στο ζόφο του ολοκληρωτισμού.
Επίσης ξέρουμε την πορεία των χαμένων του Εμφυλίου μέχρι τις μέρες μας, και αυτό θα έπρεπε να κάνει σοφότερους τους ιστορικούς μηδενιστές. Το ΚΚΕ, μολονότι συμμετείχε σε ένα πολιτικό σύστημα που δεν πίστευε, αποτελούσε πάντα έναν από τους θεσμικούς πυλώνες της λειτουργίας της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας μας, με άψογη κοινοβουλευτική συμπεριφορά και περιφρουρημένους κοινωνικούς αγώνες, κάποιοι δε από αυτούς που σήμερα θεωρούν ξένο κατάσκοπο και προδότη της πατρίδας τον Μπελογιάννη συνεργάστηκαν με τους συντρόφους του σε κυβερνητικό σχήμα.
Οσο δεν ήταν αγωνιστής της Δημοκρατίας ο Νίκος Μπελογιάννης άλλο τόσο δεν ήταν προδότης. Βρέθηκε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι και διάλεξε τη μία διαδρομή, όπως εκατομμύρια άνθρωποι της εποχής του σε όλον τον κόσμο. Το ότι η επιλογή κατέληγε στον όλεθρο το ξέρουμε τώρα. Είναι εύκολο να εκκενώνεις την Ιστορία από τη δυναμική και το δράμα της και ακόμα ευκολότερο να την εργαλειοποιείς για να την προσαρμόσεις στις σημερινές σου ανάγκες. Αλλά είναι λάθος.

Εσύ πόσο Τσίπρας είσαι;

Της Χριστίνας Ταχιάου, από το Protagon.gr

Με μια θαυμάσια διατυπωμένη «διαρροή» απάντησε το Μέγαρο Τσίπρα (ω, συγνώμη, το Μαξίμου εννοούσα!) «ενόψει επίτευξης μιας δύσκολης στην πολιτική διαχείρισή της συμφωνίας για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης», όπως γράφει ο φορέας της διαρροής, η εφημερίδα «Καθημερινή».

Το ακριβές κείμενο είναι: «Αν η συμφωνία που θα φέρει η κυβέρνηση είναι μια συμφωνία που μπορεί να τη διαχειριστεί ιδεολογικά ο Τσίπρας, τότε μπορεί να τη διαχειριστεί ο κάθε βουλευτής. Κανείς δεν είναι περισσότερο ευαίσθητος ή περισσότερο αριστερός από τον πρωθυπουργό».

Μα δεν είναι θαυμάσια στη διατύπωσή της η «διαρροή»; Κι εμείς πρέπει να νιώθουμε πολύ ευτυχείς που τύχαμε της κοινοποίησής της. Η μεγάλη μας ευτυχία οφείλεται στο ότι, επιτέλους, στη χώρα μας, αποκτήσαμε μονάδα μέτρησης της αριστεροσύνης αλλά και της ευαισθησίας. Το χρειαζόμασταν, δεν μπορείτε να πείτε! Χρειαζόταν μια μονάδα μέτρησης. Έλεγες, ας πούμε, «είμαι αριστερός». Ναι, αλλά πόσο αριστερός είσαι; Πλέον, η αριστεροσύνη μπορεί να μετρηθεί! Είσαι, ας πούμε, μισό τσίπρας αριστερός; Είσαι τρία τέταρτα τσίπρας, δυο τρίτα τσίπρας, ένα λίτρο τσίπρας, πόσο τσίπρας είσαι, τέλος πάντων;

Ασε, δε, με την ευαισθησία. Όλοι ευαίσθητοι μού είχαμε γίνει, με πρόσφυγες και μειονότητες και παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολεία και με άστεγους. Ε, όχι δα, δεν είμαστε όλοι το ίδιο ευαίσθητοι. Ο πιο ευαίσθητος είναι ο Τσίπρας, άρα και η ευαισθησία μας θα μετράται, στο εξής, με την τσίπρα. Η τσίπρα είναι το ανώτατο σημείο ευαισθησίας, άρα είσαι τέσσερα πέμπτα τσίπρας, εννέα όγδοα τσίπρας κλπ. Ολόκληρη τσίπρα λίγοι μπορούν να πλησιάσουν, όπως ευλόγως αντιλαμβανόμαστε, διότι ολόκληρη τσίπρα σημαίνει ότι είσαι Τσίπρας.

Ως γνωστόν, ένας είναι ο Τσίπρας. Οπότε, εσύ είσαι ποσοστό αυτού. Σκέψου λίγο: πόσο Τσίπρας είσαι;

Διαβάζοντας...

Είμαστε σκλάβοι των θεών, είτε υπάρχουν είτε όχι.

Fernando Pessoa. “The Book of Disquiet.”

Σαββατιάτικη εκδρομή

Χιονισμένος Κόζιακας, ορμητικός Ασπροπόταμος και η όμορφη εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στα Δολιανά του Νομού Τρικάλων.

Όλοι Μαζί, Κώστας Καρυωτάκης

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,

γυρεύοντας ομοιοκαταληξία.

Mια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία

έγινε της ζωής μας ο σκοπός.

Aλλάζουμε με ήχους και συλλαβές

τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας,

δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας

για να τιτλοφορούμεθα ποιητές.

Aφήνουμε στο αγέρι τα μαλλιά

και τη γραβάτα μας. Παίρνουμε πόζα.

Aνυπόφορη νομίζουμε πρόζα

των καλών ανθρώπων τη συντροφιά.

Mόνο για μας υπάρχουν του Θεού

τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις.

Στη Γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις,

ανεβήκαμε στ' άστρα τ' ουρανού.

Kι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς,

κι αν ξενυχτούμε κάτου απ' τα γεφύρια,

επέσαμε θύματα εξιλαστήρια

του «περιβάλλοντος», της «εποχής». 

Κώστας Καρυωτάκης

ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΣ

Είδος ανθρώπου που ζει με την ψευδαίσθηση ότι επιτελεί ένα πολύ σημαντικό έργο, του οποίου τη σπουδαιότητα ουδείς κοινός θνητός είναι σε θέση να αντιληφθεί. 

Παρεμπιπτόντως μεταβαίνει ενίοτε και σε αίθουσες διδασκαλίας, όπου γνωρίζει ότι απευθύνεται σε νέους ανθρώπους οι οποίοι σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να ενδιαφερθούν για όσα τους διδάσκει και ανυπομονούν να τους υποδείξει τις σελίδες του βιβλίου, από το οποίο θα διαβάσουν-αντιγράψουν για τις εξετάσεις. 

Περνά πολύ περισσότερο χρόνο βέβαια σε συνέδρια υπαρκτά και ανύπαρκτα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, με προτίμηση στις εξωτικές τοποθεσίες. Δύο κυρίως είναι οι ανησυχίες του στη διάρκεια αυτών των ταξιδιών, αν θα προλάβει να επισκεφτεί την αγορά και αν θα πιάσει καλή θέση στο λεωφορείο που θα κάνει το γύρο της πόλης. Γα το φαγητό δεν έχει άγχος, αφού η εταιρεία-σπόνσορας επιλέγει το καλύτερο εστιατόριο και το ακριβότερο μενού.

Θεωρεί τον εαυτό του αυθεντία σχεδόν σε όλους τους τομείς του επιστητού και δεν μπορεί να κρύψει την έκπληξή του όταν καλείται σε τηλεοπτικά πάνελ και τον διακόπτει ο παρουσιαστής για να πάει σε διαφημίσεις, ενώ εκείνος μόλις είχε αρχίσει να διακατέχεται από τον οίστρο της χωρίς σύνορα αυτοπροβολής του.

Στο βάθος του μυαλού του υπάρχει πάντα η αναμονή της αναγνώρισης από την κοινωνία και της τελικής δικαίωσης, η οποία φευ δεν έρχεται και για το λόγο αυτό κάνει ότι περνά από το χέρι του για να καθυστερήσει την αποχώρησή του από την υπηρεσία, ελπίζοντας εσαεί σε αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης. Σε αυτό συντελεί και η βαθιά ανησυχία ότι μετά την αποχώρησή του δεν θα του δίνει σημασία ούτε ο κουλουροπώλης της γειτονιάς του.

Ο μικρός Κώτσος

Πόσο μικροί είναι αυτοί που μας κυβέρνησαν και αυτοί που μας κυβερνούν. Ο Κώστας Καραμανλής δεν έχει πει κουβέντα για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση και στην ουσία αποτελεί έναν από τους πόλους εξουσίας στη χώρα (όρα Παυλόπουλος). Ανήκει υποτίθεται στη Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν κάνει ούτε στοιχειώδη αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ.

Και μετά τόσα χρόνια σιωπής έρχεται να πανηγυρίσει για την απόφαση του δικαστηρίου για το Βατοπέδι, αυτός ο ίδιος που το 2008 είχε χαρακτηρίσει την όλη υπόθεση “σκανδαλώδη”. Ξεχνάμε τα πάντα σε αυτή τη χώρα! 

Ένας από τους λόγους που είμαστε απολύτως άξιοι της μοίρας μας!

Ποίηση: Νεκρή Ζώνη του Άρη Αλεξάνδρου

Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεχτικός

όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν βαριά τραυματισμένο

που κουβαλάς στον ώμο.

Εκεί που προχωράς μέσα στη νύχτα

μπορεί να τύχει να γλιστρήσεις στους κρατήρες των οβίδων

μπορεί να τύχει να μπλεχτείς στα συρματοπλέγματα.

Να ψαχουλεύεις στο σκοτάδι με τα γυμνά σου πόδια

κι όσο μπορείς μη σκύβεις

για να μη σούρνονται τα χέρια του στο χώμα.

Βάδιζε πάντα σταθερά

σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις πριν σταματήσει η καρδιά του.

Να εκμεταλλεύεσαι

κάθε λάμψη απ’ τις ριπές των πολυβόλων

για να κρατάς σωστόν τον προσανατολισμό σου

πάντοτε παράλληλα στις γραμμές των δυο μετώπων.

Ξεπνοϊσμένος έτσι να βαδίζεις

σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις εκεί στην άκρη του νερού

εκεί στην πρωινή την πράσινη σκιά ενός μεγάλου δέντρου.

Προς το παρόν, να ’σαι πολύ προσεχτικός

όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν μελλοθάνατο που κουβαλάς στον ώμο.

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα Popaganda.

Βασιλεύοντας....17 Μαρτίου 2017