Μαλάκι πανίδα και χλωρίδα

Πόιηση του Αλέξανδρου Μάτσα

Όσο κι αν ήσουν επιδέξιος στη διαπραγμάτευσι,

όποιαν ασφάλεια κι αν σου φαίνεται ν’ απέκτησες,

ενέδρες θα στήνουν στην εγρήγορσι και στον ύπνο σου·

πίσω απ’ τα κάτοπτρα της κτίσεως, πίσω απ’ τον Kαιρό,

θά ‘βρης το πέτρινο κεφάλι της μομφής.

Από το ποίημα “Δύτης” του Αλέξανδρου Μάτσα*

Και όποιοι συνειρμοί …ευπρόσδεκτοι!

* Ο Αλέξανδρος Μάτσας (1910-1969) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και λογοτέχνης.

Ποίηση

Κική Δημουλά - AΣEBEΣ TO KANONIKO

Τρελάθηκες δύση;

Βγάλε ἀμέσως τὰ κόκκινα

ντροπὴ

στὴν κηδεία σου πᾶς.

Μουσική Πρόταση: Volver

Ένα όμορφο ισπανικό φλαμένκο, το Volver (Επιστροφή), όπως το αποδίδει η Penélope Cruz στην ταινία του Almodóvar. Στη συνέχεια η εκτέλεση από την συμπατριώτισσά της Estrella Morente, μια διάσημη τραγουδίστρια φλαμένκο.

ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Δευτέρα πάλι, η αναθεματισμένη μέρα. Όχι με τον συνηθισμένο τρόπο, που την απεχθάνονται όλοι οι εργαζόμενοι. Για το Στέφανο ήταν η μέρα της βδομαδιάτικης χημειοθεραπείας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Η πρόσφατη διάγνωσή του με τη νόσο του Hodgkin τον είχε συγκλονίσει. Δεν είχε πάει ποτέ στο γιατρό μέχρι πριν 2 μήνες. Και ξαφνικά ένας ακατέβατος πυρετός και μια αδυναμία, που έκανε το νεαρό γυμναστή να ντρέπεται τους μαθητές του, αυτός που μέχρι τότε τους άφηνε πίσω σε όλα τα αθλήματα, αν και δέκα χρόνια και βάλε μεγαλύτερος!

Πρώτη φορά ένοιωθε ότι δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του, αυτός που όλοι ζήλευαν για την αυτοκυριαρχία του! Δεν ήταν η ιδέα του πιθανού τέλους, η αβεβαιότητα, τα όνειρα για το μέλλον με τη Μαρία. Τίποτα από όλα αυτά. 

Το πρόβλημα είχε αρχίσει μετά την πρώτη θεραπεία. Εκεί που αστειεύονταν με τη νοσοκόμα, είχε νοιώσει ένα πρωτόγνωρο αίσθημα αδιαθεσίας, μια τάση για εμετό, που δεν μπόρεσε να ελέγξει και καταντροπιάστηκε μπροστά σε όλους που ήταν στο δωμάτιο. Και αυτό συνεχίστηκε για δυο μέρες ακόμη. Τι κι αν του ενίσχυσαν την αντιεμετική αγωγή οι γιατροί, τι κι αν φρόντιζε να μην τρώει καμιά ερεθιστική τροφή...Το απαίσιο αίσθημα επαναλαμβάνονταν με κάθε θεραπεία και είχε γίνει το ένα και μοναδικό του πρόβλημα.

Αλλά το χειρότερο δεν ήταν καν αυτό. Τις δύο προηγούμενες Δευτέρες η ναυτία ήλθε μόλις έστριψε το φιατάκι τους στη γωνία και αντίκρυσε το νοσοκομείο! Η Μαρία, δίπλα του, φρενάρισε απότομα την πρώτη φορά, μόλις κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά...Τη δεύτερη φορά ήταν απλά καλύτερα προετοιμασμένοι...

Και τώρα πλησίαζε στο σημείο εκείνο. Σήμερα είχε επιμείνει να οδηγήσει μόνος του, γεμάτος μεγάλα λόγια ότι όλα ήταν υπό έλεγχο και ότι δεν θα είχε απολύτως κανένα πρόβλημα. Αν και με δυσκολία η Μαρία πείστηκε, άλλωστε δεν ήταν εύκολο για την ίδια να παίρνει άδεια από τη δουλειά της στο σχολείο, τώρα που ήταν και η εποχή των διαγωνισμάτων.

Ήταν αποφασισμένος να το πολεμήσει μόνος του. Πήρα μερικές βαθιές ανάσες και τραγούδησε από μέσα του εκείνο το “αρχαίο” εμβατήριο, που του χρησίμευε πάντα στις δύσκολες στιγμές ως διεγερτικό της θέλησής του.

Το νοσοκομείο πρόβαλε στο βάθος του δρόμου, καθώς πήρε τη στροφή. Συνέχισε να αναπνέει βαθιά και τραγούδησε δυνατά με ανοιχτό το παράθυρό του. Η όμορφη οδηγός στο διπλανό αυτοκίνητο τον κοίταξε στην αρχή παραξενεμένη, ίσως και ανήσυχη, καθώς λίγο το όχημά του ταλαντώθηκε... Στη συνέχεια, όμως, του χαμογέλασε, άγνωστο γιατί... Της χαμογέλασε κι αυτός...

Σε λίγο πάρκαρε έξω από το νοσοκομείο και με βήμα σταθερό και το χαμόγελο ακόμη στο πρόσωπό του προχώρησε προς το ογκολογικό ιατρείο. Ήταν μια μικρή πρώτη νίκη. Θα έρχονταν και οι επόμενες!

Μουσική Πρόταση: Mireille Mathieu - Caruso

Μια ακόμη εξαιρετική εκτέλεση ενός μοναδικού τραγουδιού.

ΕΝΑ ΜΟΝΑΧΑ

Αυτή τη φορά είναι αποφασισμένος να τα κάνει όλα σωστά! Κανένα λάθος δεν επιτρέπεται. Όχι μόνο για τη Μαρία, αλλά και για τη Στέλλα τους. Η μικρή θα πρέπει να τους δει οπωσδήποτε αγαπημένους αυτή την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Ότι κι αν του πει η Μαρία, όσο κι αν τον προκαλέσει για την τεμπελιά του, το πιοτό και τον τζόγο δεν πρόκειται να αντιδράσει. θα την αγκαλιάσει και θα της πει σιγανά στο αυτί εκείνα τα γλυκόλογα που τόσο της άρεσαν κάποτε.

Δεν λέει ότι η Μαρία έχει απόλυτα άδικο, έχει συναίσθηση και ο ίδιος. Υπερβάλλει όμως. Στην εποχή της κρίσης με την ανεργία να καλπάζει δεν είναι εύκολο να βρεις δουλειά. Ο τζόγος είναι σχεδόν η μόνη ελπίδα να βγουν από τη μιζέρια και το πιοτό ο μόνος τρόπος να την ανέχεσαι. Άλλοι έχουν βρει άλλους τρόπους, να όπως η Μαρία με τη θρησκεία και τις προσευχές. Αυτός δεν τα καταφέρνει στον τομέα αυτόν. 

Και είναι σίγουρος ότι όλα θα αλλάξουν. Αρκεί να πιάσει την καλή και θα γίνει αμέσως τύπος και υπογραμμός. Τότε τέρμα το πιοτό και ο τζόγος. Τόχει υποσχεθεί στον εαυτό του πρώτα-πρώτα. Και στη Μαρία το έχει χιλιοπεί, αλλά δεν του δίνει σημασία. Δεν μπορεί εκείνη να καταλάβει ότι το πιοτό και ο τζόγος είναι ο δρόμος ο μοναδικός για να κοπεί το πιοτό και ο τζόγος.

Έτσι λοιπόν. Απόψε το βράδυ δεν θα χαλάσει την καρδιά του. Δεν θα θυμώσει και δεν θα κατεβάσει τα συνηθισμένα του καντήλια στις παρατηρήσεις της γυναίκας του. Και βέβαια δεν θα σηκώσει χέρι μέρα που είναι…

Είναι σίγουρος για την ψυχραιμία του, αλλά η αλήθεια είναι ότι η βεβαιότητά του αρχίζει να κλονίζεται όσο πλησιάζει στο σπίτι. Και το μπαρ του Αντώνη είναι εκεί δα ακριβώς στη γωνία, ανοιχτό όπως πάντοτε και μάλιστα με τη γιορτινή του διακόσμηση.

Θα μπει για ένα μονάχα ποτό…

Διαβάζοντας...

Εάν οι αρχαίοι Έλληνες έδειχναν τον ίδιο γεμάτο δέος σεβασμό προς τους προηγούμενους λαούς, που οι επόμενοι αιώνες έδειξαν για τους Έλληνες, δεν θα είχαν πετύχει αυτά όλα για τα οποία τους θαυμάζουμε.

Blaise Pascal (1623-1662)

Αλήθειες;

Και  είναι να απορείς για ποιο λόγο η οδική ασφάλεια δεν είναι μάθημα στα σχολεία. Είναι δυνατόν; Κάθε μέρα σκοτώνονται τόσοι νέοι και όμως αυτή η οδυνηρή εμπειρία δεν ενσωματώνεται στη διδασκαλία των παιδιών. Θα μου πείτε, έχουμε τα θρησκευτικά. Αν μη τι άλλο, ο αυριανός οδηγός θα ξέρει να διαλέξει σταυρό για τον καθρέφτη και εικόνισμα για το ταμπλό. Η Παναγιά μαζί του.

(Απόσπασμα άρθρου του Κώστα Γιαννακίδη)

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: Η απαξίωση της μόρφωσης και η ανοχή της μετριότητας

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: Η απαξίωση της μόρφωσης και η ανοχή της μετριότητας

Η απαξίωση της μόρφωσης και η ανοχή της μετριότητας

Σε αλλοτινούς καιρούς με το μέσο μορφωτικό επίπεδο σαφώς χαμηλότερο οι άνθρωποι είχαν την τάση (κατάλοιπο του ένστικτου επιβίωσης;) να εκλέγουν κυβερνήτες καλύτερους απ’ αυτούς, κυρίως σε ότι αφορά τη μόρφωση.

Αυτό έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Βλέπουμε παντού να εκλέγονται κυβερνήτες που ολοένα και περισσότερο μοιάζουν με το μέσο πολίτη μιας χώρας σε ότι αφορά το μορφωτικό επίπεδο. 

Η μετριότητα κυριαρχεί παντού και έχουμε μάλιστα φτάσει στο σημείο να θεωρείται περίπου ύβρις η μόρφωση ανωτέρου επιπέδου από το μέσο όρο. Ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ λέγεται ότι δεν έχει ποτέ διαβάσει κανένα βιβλίο και μάλιστα ότι καμαρώνει γι αυτό. Αναρωτιέμαι μήπως αυτό ισχύει και για ηγέτες πολύ κοντύτερα σε μας.

Αυτό θα πει δημοκρατία θα μου πείτε. Άλλωστε η πολιτεία των αρίστων του Πλάτωνα έχει φύγει καιρό τώρα από τη μόδα.

Αυτό ακριβώς είναι κατά τη γνώμη μου μια από τις βασικές αιτίες της απαξίωσης της πολιτικής και του κατήφορου που ζούμε. Η απόλυτη ανοχή αρχικά και στη συνέχεια η επιβράβευση της μετριότητας. Πρώτα στον εαυτό μας και μετά και στους άλλους.

Θεωρώ ότι είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής της παρακμής που ζούμε.

ΥΓ. Θα πουν κάποιοι ότι πολλοί μορφωμένοι τάχουν κάνει μαντάρα στην πολιτική. Δεν διαφωνώ, επειδή εκτός από τη μόρφωση χρειάζεται και σωστός χαρακτήρας. Αλλά το να στολίζεις το σπίτι σου με γαϊδουράγκαθα επειδή δεν βρίσκεις τριαντάφυλλα δεν νομίζω ότι είναι η καλύτερη λύση.

Διαβάζοντας....

Στα χρόνια του Γαλιλαίου υπήρχε ένας συνάδελφός του δεν ήταν πιο ανόητος από τον Γαλιλαίο. Ήξερε πολύ καλά πως η Γη γύριζε γύρω από τον Ήλιο, αλλά είχε και μια μεγάλη οικογένεια να θρέψει..

Από το “The Noise of Time” του  Julian Barnes.

ΧΥΜΑ

ΧΥΜΑ

Έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ τα πράγματα! Έχεις να πεις κάτι; Το λες. Ασχέτως συνεπειών! Έχουμε ή δεν έχουμε καρύδια; 

Τα παραπάνω τάλεγε από μέσα του βέβαια, καθώς ανέβαινε τις σκάλες προς το γραφείο του Λορεντζόπουλου. 

Κάποιοι ανόητοι που κατέβαιναν αμέριμνοι τον σκούντησαν και παρά λίγο να χάσει την ισορροπία του. Αυτή που με τόσο κόπο και αυτοσυγκέντρωση εδώ και τέσσερα λεπτά και περίπου είκοσι-τέσσερα δευτερόλεπτα είχε καταφέρει να φέρει στο ποθητό σημείο, εκείνο που θα του εξασφάλιζε τη μεγίστη δυνατή απόδοση στην επικείμενη καθοριστική του συνάντηση με τον Καθηγητή. 

Όλα θα παίζονταν σε τρία-τέσσερα λεπτά, τοπ εξήμισυ. Όλες οι στατιστικές λένε ότι η καθοριστική περίοδος μιας διαπραγμάτευσης δεν ξεπερνά ποτέ τα τρία λεπτά και σαραντατρία δευτερόλεπτα. Μπορεί μια σχετική συζήτηση να κρατήσει μία και δύο ώρες, ή και περισσότερο, αλλά η σημαντική περίοδος, που όλα παίζονται δεν διαρκεί ποτέ περισσότερο από τρία λεπτά και σαραντατρία δεύτερα. Γεγονός αδιαμφισβήτητο.

Θα τα πεi χύμα, λοιπόν. Χύμα και γρήγορα. Εντός του προδιαγεγραμμένου χρόνου. και με εστιασμό. Προπάντων. Όχι υπεκφυγές και αοριστολογίες. Ράιτ ον δε σποτ. Που λένε και οι αγγλοσάξονες. Επειδή τα ψέματα έχουν τελειώσει. Η υπομονή και η κατανόηση-ποια κατανόηση δηλαδή στα ακατανόητα;- έχουν τα όριά τους. Ο χώρος για υπεκφυγές και αναβλητικότητα έχει φαγωθεί από τη μαύρη τρύπα της δυσπιστίας, που έχει για τα καλά εγκατασταθεί στο κέντρο του γαλαξία της σκέψης του.

Τέρμα τα μέσες-άκρες κύριε Καθηγητά. Τέσσερα χρόνια! Και κάτι μήνες για την ακρίβεια. Μέρα-νύχτα δουλειά και επιτέλους οφείλεις να παραδεχτείς, ότι δεν πάει μακρύτερα η βαλίτσα. Η εργασία έχει ολοκληρωθεί, η διατριβή είναι έτοιμη, πρέπει να δώσεις το οκέι για την παρουσίαση! Τριακόσιες ενενήντα δύο σελίδες, σαράντα- εφτά εικόνες και διαγράμματα, εκατόν σαράντα εννέα βιβλιογραφικές αναφορές. Έλεος, λοιπόν! 

Η περίφημη Λουίζα στο γραφείο της. Μακιγιάζ εννέα αστέρων και ύφος εξήντα δύο καρδιναλίων. Κινήσεις νωχελικές με την ενδεδειγμένη ποσότητα ναζιού και συγκατάβασης. Δείγμα τέλειο. Και αποκλειστικό. Βέρι ορίτζιναλ. 

Δεν έχει λόγο να της πάει κόντρα. Με τον Λορεντζόπουλο πρέπει να εξηγηθεί και όχι με τη γραμματέα του, ή ότι άλλο του είναι τέλος πάντων. Η καλημέρα του άψογη, όπως και η δική της. Μικροχιλιοστά χαμόγελου; Αδιευκρίνιστο. Αν και καλοδεχούμενο. Ενδεικτικό κάποιας τάσης; Λες να έχει το τέρας κατανοήσει το ατελέσφορον της περαιτέρω εμμονής στη στείρα άρνηση; Ίδωμεν!

Εφάρμοσε στο πρόσωπό του την ερωτηματική του έκφραση και την άφησε εκεί να κρέμεται. Η Λουίζα, αρχικά απορροφημένη στην οθόνη του υπολογιστή της, αναγκάστηκε να γυρίσει το βλέμμα της περισσότερο απορημένη από την σιωπή και την ακινησία του.

“Θέλετε κάτι κύριε Αστέργη;”

“Πρέπει να δω τον κύριο Καθηγητή”

“Μπορώ να ρωτήσω για ποιο θέμα;”

“Είναι προσωπικό, δηλαδή… πρόκειται για τη διατριβή μου”, καθώς θυμήθηκε ότι σήμερα τα λέει όλα χύμα και σταράτα.

“Μήπως δεν είναι καλή μέρα σήμερα; Ξέρετε, είναι η τελευταία μέρα για την υποβολή της πρότασης για χρηματοδότηση στην Γενική Γραμματεία. Ο Καθηγητής είναι πάρα πολύ απασχολημένος και ζήτησε να μην τον ενοχλήσει κανείς”.

Η αμηχανία του στιγμιαία, όσο να περάσει από το νου του η αγωνιώδης προετοιμασία του τόσων ημερών. Όχι. Του είναι αδύνατη έστω και η σκέψη, ότι πρέπει να ξαναπεράσει τα ίδια. “Αδύνατον”, του ξέφυγε. Στο ερωτηματικό και κάπως έκπληκτο βλέμμα της Λουΐζας απάντησε επαναλαμβάνοντας τη λέξη: “Αδύνατον”. Και αμέσως πρόσθεσε: “Πρέπει να τον δω σήμερα, τώρα”.

Η κυρία Λουΐζα δεν επέμεινε περισσότερο. Του έριξε ένα βλέμμα, που σήμαινε περίπου “εσύ θα μετανιώσεις” και χτύπησε την πόρτα του Λορεντζόπουλου. Μπήκε χωρίς να περιμένει απάντηση και έκλεισε την πόρτα πίσω της. 

Άρχισε να κάνει βηματάκια σημειωτόν από την ταραχή του; Του ήρθε μια έντονη ανάγκη να πάει στην τουαλέτα; Του φάνηκε πως είχε σταματήσει το μυαλό του και δεν θα ήξερε τι να πει στον Καθηγητή; Θυμήθηκε έξαφνα ένα πολύ ανόητο ανέκδοτο που του είπε ο φίλος του ο Αργύρης; Ίσως όλα αυτά να συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα, εκεί στον προθάλαμο του γραφείου του Λορεντζόπουλου. 

Η γραμματέας βγήκε και έκλεισε απαλά την πόρτα πίσω της. Τον κοίταξε επίμονα με ένα βλέμμα βαθιάς λύπησης και του είπε: “Μήπως θέλετε να το ξανασκεφτείτε;”

“ Θα σας εμπιστευτώ” απάντησε και κάνοντας μεταβολή βγήκε στο διάδρομο και έτρεξε για την πλησιέστερη τουαλέτα.

Από την αυλή μας, 5 Μαρτίου 2017

Μουσική Πρόταση: Fleetwood Mac - Say You Love Me - The Dance

Η αλήθεια να λέγεται…..

Έχω γράψει αρκετά και συχνά κατηγορώ τους πολιτικούς μας. Σήμερα όμως θέλω να τους υποστηρίξω.

Μια από τις μεγαλύτερες κατηγορίες εναντίον τους είναι για τα ψέματα που έχουν πει και συνεχίζουν να λένε. Κι όμως. Δεν λένε ψέματα. Σας βεβαιώνω.

Όταν ο Τσίπρας είπε ότι θα φύγει η τρόικα και ότι δεν θα υπογράψει τέταρτο μνημόνιο δεν έλεγε ψέματα.

Ούτε ο Μητσοτάκης όταν είπε ότι δεν υπέβαλε το πόθεν έσχες της συζύγου επειδή ήταν σε διάσταση.

Ούτε ο Παπανδρέου όταν είπε ότι λεφτά υπάρχουν και ο Πάγκαλος ότι όλοι μαζί τα φάγαμε.

Όλοι αυτοί λέγαν την αλήθεια.

Μιαν αλήθεια σαν κι αυτή που θα σας πω κι εγώ τώρα.

Πρώτα-πρώτα για όσους δεν με ξέρουν είμαι 69 χρονών, καθόλου αθλητικός τύπος και έχω μάλιστα πρόβλημα χρόνιας οσφυαλγίας ενώ διαμένω σε έναν οικισμό που απέχει 12 χιλιόμετρα από το κέντρο του Βόλου.

Σας κάνω λοιπόν την παρακάτω δήλωση και σας ζητώ να μου πείτε αν πιστεύετε ότι λέω την αλήθεια.

“Κάθε μέρα ξεκινώ από το σπίτι μου και περπατώ μέχρι το Βόλο. Στη συνέχεια επιστρέφω και επαναλαμβάνω την ίδια διαδρομή για μιαν ακόμη φορά. Αμέσως μετά κολυμπώ στη θάλασσα προς το Βόλο, αλλά αυτή τη φορά κάνω τη μισή και όχι ολόκληρη τη διαδρομή, δεν φθάνω δηλαδή μέχρι το Βόλο και επιστρέφω”.

Αδύνατον! Θα πείτε όλοι, εκτός ίσως αν υπάρχουν κάποιοι φανατικοί θαυμαστές μου, που όπως και οι φανατικοί οπαδοί των πολιτικών χάφτουν όσα και ότι τους λένε χωρίς δισταγμό.

Κι όμως. Λέω την αλήθεια. Δεν σας είπα όμως ότι σε απόσταση μισού χιλιομέτρου από το σπίτι μου είναι το σημείο στο οποίο αρχίζει ο (εξαιρετικά μεγάλος σε έκταση) Δήμος Βόλου και υπάρχει και σχετική πινακίδα που το βεβαιώνει!

Κάνω λοιπόν κάθε μέρα συνολικά μια διαδρομή 2 χιλιομέτρων και στη συνέχεια κολυμπώ άλλα 500 περίπου μέτρα. Αυτή είναι η αλήθεια ολόκληρη.

Δεν είπα ψέματα. Είπα την αλήθεια όπως την λέει ο Τσίπρας, επειδή τώρα τους θεσμούς τους λέμε τρόικα και επειδή η συμφωνία που θα υπογράψει δεν θα λέγεται 4ο μνημόνιο, αλλά συμφωνία με ουδέτερο δημοσιονομικό πρόσημο. Όπως την λέει ο Μητσοτάκης, για το πόθεν έσχες επειδή προφανώς ο νόμος θα του δίνει αυτό το δικαίωμα. Και όπως έλεγε την αλήθεια ο Παπανδρέου, γιατί βέβαια λεφτά κάπου υπάρχουν στην υδρόγειο. Και ο Πάγκαλος, που όμως δεν διευκρίνιζε το μερίδιο των φαγωθέντων που αναλογούσε στον καθένα από μας.

Η αλήθεια λοιπόν να λέγεται. Αρκεί να λέγεται ολόκληρη.

Κωδίκων συγκρίσεις…

Η διαφοροποίηση του ποινολογίου ανάλογα με την κοινωνική θέση δεν είναι καινούργια ιδέα.

Ο κώδικας του Χαμουραμπί (περ. 1776 πΧ) σαφώς προέβλεπε διαφορετικές ποινές, ανάλογα με την κοινωνική τάξη τόσο του αδικούντος όσο και του θύματος (ιδίως του θύματος), ενώ διαφορετική αξία είχε ο άνδρας (προφανώς ανώτερη) από τη γυναίκα ανάμεσα στις τρεις κοινωνικές τάξεις( προύχοντες, κοινοί και σκλάβοι). Οι ανώτερη κοινωνική τάξη αντιμετωπίζονταν βέβαια ευνοϊκότερα από τις υπόλοιπες.

Γύρω στο 600 μΧ έγινε η κωδικοποίηση της αγγλοσαξονικής νομοθεσίας , όπου επίσης διαφοροποιούνται οι ποινές ανάλογα με την κοινωνική τάξη του θύματος, όπου πχ οι ποινές είναι πολύ μεγαλύτερες εάν το θύμα είναι ελεύθερος άνθρωπος από ότι εάν είναι υπηρέτης ή σκλάβος.

Ο προτεινόμενος από τον Υφυπουργό μεταφορών Μαυραγάνη κώδικας σε ότι αφορά-προς το παρόν- τις παραβάσεις του ΚΟΚ διαφέρει από τους προηγούμενος στη φιλοσοφία, αφού συνδέει τις ποινές με με θετικό πρόσημο ανάλογα με την κοινωνική τάξη του αδικούντος. Όσο δηλαδή περισσότερη περιουσία έχει τόσο περισσότερο θα πρέπει να πληρώνει. Μένει να διευκρινιστεί εάν για τον υπολογισμό του προστίμου θα λαμβάνεται υπ’ όψιν το εισόδημα της συζύγου και των άλλων μελών της οικογενείας και εάν θα ελέγχει τη φορολογική του δήλωση επί τόπου το όργανο που καταγράφει την παράβαση.

Η γνώμη μου είναι ότι ο πλούτος του κάθε πολίτη ήδη λαμβάνεται υπ’ όψιν για τον προσδιορισμό του αναλογούντος φόρου μέσα από τη φορολογική του δήλωση και τον ΕΝΦΙΑ και αυτό είναι αρκετό σε μια ευνομούμενη πολιτεία.

Όλα τα άλλα, εκτός του ότι εγγίζουν τα όρια του γραφικού, ανοίγουν επικίνδυνες ατραπούς από τους οποίους εκείνοι που έχουν πάντοτε την ικανότητα να περνάνε “αβρόχοις ποσί” είναι οι επιτήδειοι και οι εκάστοτε ημέτεροι.

Το ΚΙβώτιο

Ένα άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το protagon.gr

Αν και έχει δημοσιευτεί πριν 2 περίπου μήνες, αξίζει νομίζω να το διαβάσουμε ή να το ξαναθυμηθούμε.

Στο «Κιβώτιο» του Αρη Αλεξάνδρου, μία ομάδα 40 ανταρτών αναλαμβάνει την αποστολή να μεταφέρει ένα κιβώτιο με περιεχόμενο πολύτιμο για την έκβαση του Εμφυλίου υπέρ του Δημοκρατικού Στρατού. Επρόκειτο για αποστολή αυτοκτονίας καθώς η πορεία που θα ακολουθούσαν περνούσε υποχρεωτικά μέσα από τις γραμμές του εχθρού. Τελικά στην φονική διαδρομή αποδεκατίστηκαν με διαφορετικούς τρόπους όλοι πλην ενός, ο οποίος και παρέδωσε το κιβώτιο. Το κιβώτιο ήταν άδειο. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο για το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο, αλλά καιρό τώρα μου έχει δημιουργηθεί η σκέψη ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε μια φάρσα του μύθου του «Κιβώτιου».

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την ιστορική αποστολή να καταλάβει την εξουσία για πρώτη φορά για λογαριασμό της Aριστεράς. Κουβαλούσε μαζί του όλη τη σκευή της ιστορίας της, τις παρακαταθήκες των παλιών αγωνιστών της, την εξωραϊσμένη αυτοεικόνα του σύγχρονου συντρόφου, το αίσθημα ηθικής υπεροχής που εμπότιζε τα κύτταρα κάθε αριστερού. Στον Αλέξη Τσίπρα και τους συντρόφους του παραδόθηκε ένα μυθικής αξίας κιβώτιο.

Στα χρόνια της αντιπολίτευσης το κουβάλησαν στις μάχες του άοπλου εμφύλιου. Στο άλλο στρατόπεδο υπήρχαν οι προδότες των Μνημονίων που φτωχοποιούσαν τον λαό, οι υποτελείς της τρόικας που έβαζαν φόρους, οι ασπόνδυλοι εντολοδόχοι της Μέρκελ που έκοβαν μισθούς και συντάξεις, οι διαπλεκόμενοι των συμφερόντων που ξεπουλούσαν τον εθνικό πλούτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόταν να διώξει τους δεξιούς και ακροδεξιούς της εξουσίας, να σκοτώσει τη διαπλοκή, να διαγράψει το χρέος, να σκίσει το Μνημόνιο, να διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις, να απαγορεύσει την είσοδο στη χώρα στους τροϊκανούς, να αποτρέψει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, να εθνικοποιήσει τις τράπεζες, να αποκαταστήσει τις απώλειες των εισοδημάτων, να πατάξει την ανεργία, να κλείσει το κάτεργο της Αμυγδαλέζας, να δώσει νέα πνοή στον τόπο.

Η μια μετά την άλλη οι διαψεύσεις άρχισαν να σκάνε με κρότο. Η πρώτη δουλειά του αριστερού νικητή των εκλογών ήταν να συμμαχήσει με τους πιο δεξιούς των δεξιών. Στη συνέχεια υπέγραψε ένα κατάδικό του Μνημόνιο, άρχισε να καλοδέχεται τους τροϊκανούς με άλλο όνομα στο Χίλτον, ξέχασε τα περί γερμανικών οφειλών, έγινε ο καλύτερος φίλος της Μέρκελ, διόγκωσε τη φορολογία σε εξοντωτικά επίπεδα, μείωσε κι άλλο το εισόδημα, αύξησε την πραγματική ανεργία, έστησε τη δική του διαπλοκή, συνέχισε απαράλλαχτο το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων των προδοτών, ξεπούλησε τις τράπεζες στα ξένα funds, εκλιπάρησε για μια μικρή ελάφρυνση του χρέους. Εκανε τα ίδια πράγματα, πολύ ακριβότερα. Για κερασάκι έκανε και αυτό που δεν τόλμησαν ποτέ οι δεξιοί, να υποθηκεύσει τον δημόσιο πλούτο για 99 χρόνια.

Εχανε φέτα-φέτα τον ιδεολογικό του κορμό, αλλά πάλι λες, υποχρεώθηκε από τον οικονομικό εκβιασμό. Βλέπεις όμως και από την άλλη να στέλνουν τα ΜΑΤ που θα καταργούσαν εναντίον συνταξιούχων, να έχουν οχυρωθεί σιδερόφραχτοι μέσα στο Μαξίμου, να κάνουν πολυέξοδα ταξίδια με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο που θα πουλούσαν, να έχουν ανοίξει νέες χειρότερες Αμυγδαλέζες, να σκηνοθετούν εθνικολαϊκιστικές φιέστες που δεν είχαμε δει ποτέ επί Δεξιάς, να έχουν στενότερες σχέσεις με την Εκκλησία από τον Σαμαρά, να υπάρχει ένας υπουργός μόνιμα ντυμένος αξιωματικός, να στήνουν φάμπρικες με χρυσαυγίτες σαν νέοι Μπαλτάκοι και αναρωτιέσαι, η τρόικα τους υποχρεώνει να τα κάνουν κι αυτά;

Τι έχει μείνει από εκείνο το κόμμα και από εκείνους τους συντρόφους του πρώτου καιρού της επέλασης προς τη νίκη; Ενα απομεινάρι γκροτέσκο αριστερής ρητορικής, μια τσακισμένη ιδεολογική ραχοκοκαλιά, ένα κόμμα χωρίς παρελθόν, ένα άδειο πουκάμισο. Λίγοι απογοητευμένοι οπαδοί, κάτι κουρασμένα στελέχη, σύντροφοι που καθημερινά λιγοστεύουν, αραιώνουν, αποδεκατίζονται. Τι είδους κόμμα είναι αυτό που μας κυβερνά, ξέρει κανείς;

Φαντάζομαι μια εικόνα σε έναν αόριστο μέλλοντα, τον αρχηγό αποκομμένο από την πολιτική μήτρα που τον γέννησε, χωρίς ιδεολογική πατρίδα, τελευταίο εναπομείναντα της περιπέτειας, να σέρνει μόνος τα κουρασμένα του βήματα και εκείνο το κιβώτιο που έπρεπε να παραδώσει. Ο άγνωστός του αριστερός ανακριτής να τον ρωτά, τελικά τι διαφορά είχες από τους αντιπάλους σου; Και το ανοιγμένο κιβώτιο να χάσκει απειλητικό και να έχει μέσα μια γραβάτα.

Η Εθνική μας Απελπισία

Παρακολουθώντας την πολιτική επικαιρότητα του καιρού μας οφείλω να κάνω μια οδυνηρή αλλά αναγκαία διαπίστωση.

Ποτέ μετά τη μεταπολίτευση δεν είχε πέσει τόσο χαμηλά το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης στη χώρα μας όσο σήμερα.

Η εντελώς προσχηματική επιχειρηματολογία, οι προσωπικές ύβρεις, το απαράδεκτο λεξιλόγιο και τα λαϊκίστικα ευρήματα, που σημειωτέον χειροκροτούνται σε στυλ υπηκόων Βόρειας Κορέας απο τους βουλευτές, έχουν ξεπεράσει οποιοδήποτε όριο ανοχής λογικών ανθρώπων και δημοκρατικών πολιτών.

Δεν θα είναι υπερβολή αν πει κανείς ότι ο μόνος πολιτικός αρχηγός που δεν μιλά με όρους γηπέδου, καφενείου ή κομμωτηρίου είναι ο Δημήτρης Κουτσούμπας.

Και περιμένουμε αυτοί οι άχρηστοι άνθρωποι να μας βγάλουν από τη κρίση, που οι ίδιοι ή κάποιοι σαν αυτούς μας έβαλαν!

Ηλιοβασιλέματα!