Να και η αντίδραση των μουσικών του Covent Garden του Λονδίνου

Και κάτι ακόμη καλύτερο από την Ιταλία...

Η απίθανη αντίδραση ενός βιολιστή

Συνέβη κατά τη διάρκεια ενός κονσέρτου στη Σλοβακία.

Μουσική Πρόταση: Imany, You Will Never Know

Λαϊκή Παιδεία

Χρώματα της Άνοιξης...

The Goldfinch (Η Καρδερίνα) της Donna Tartt

Μια έκρηξη που άλλαξε τη ζωή ενός παιδιού, που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας, μια πανταχού παρούσα και μόνιμα αναζητούμενη μητέρα, ένα μοναδικό έργο τέχνης, ένας αλλοπρόσαλλος παιδικός φίλος, ένας φίλος ώριμης ηλικίας ιδιόρρυθμος και πιστός, μια αγάπη που αναπτύχθηκε μέσα από τις πληγές, ένας απόμακρος και χαοτικός πατέρας, μια οικογένεια που τον δέχτηκε και προσπάθησε να τον ενσωματώσει…

Να μερικοί από τους πρωταγωνιστές μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας, που η μαστόρισσα του είδους Donna Tartt, έπλεξε και ζωγράφισε και κέντησε με αριστουργηματικό τρόπο.

Και μαζί με τους ζωντανούς πρωταγωνιστές, που υποφέρουν και ερωτεύονται και κάνουν απάτες μικρές και μεγάλες και θρηνούν και αναθυμούνται και ζουν μια όχι πολύ συνηθισμένη περιπέτεια στο σήμερα, υπάρχει η σύνδεση με το μακρινό παρελθόν μέσα από ένα αξεπέραστο έργο τέχνης, ένα φημισμένο αλυσοδεμένο πουλί, μια πανέμορφη καρδερίνα, που μοιάζει να κοιτάζει τους πάντες με το αγέρωχο βλέμμα μιας αιχμαλωτισμένης περηφάνιας.

Μια όμορφη ιδέα από μια εξαιρετική παραμυθού, που προηγούμενα έργα της (Η Κρυφή Ιστορία, Ο Μικρός Φίλος) είχαν επίσης κάνει μεγάλη εντύπωση, με ένα γράψιμο, που θα το χαρακτήριζα σε μερικά σημεία του βιβλίου υπερβολικά “κλειστοφοβικό”, που ίσως θα ήθελες να κλείσει κάπως διαφορετικά, αλλά που εν τέλει σε κάνει να αναλογιστείς σοβαρά για τη δύναμη και τη σταθερότητα της μεγάλης τέχνης σε αντίθεση με την αβεβαιότητα και το ευμετάβλητο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η Donna Tartt, που πήρε το φετινό Βραβείο Pullitzer για την Καρδερίνα, είναι Αμερικανίδα και γεννήθηκε το 1963.

Η επιστολή που ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έστειλε στους φίλους του πριν αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας

Σε ηλικία 87 ετών, απεβίωσε πρόσφατα στο Μεξικό, όπου ζούσε μόνιμα εδώ και δεκαετίες ο σπουδαίος Κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Με το έργο του συνέβαλε καθοριστικά στην ανάδειξη της αστείρευτης λογοτεχνίας της Λατινικής Αμερικής αλλά και στην χειραφέτηση ολόκληρης της Ηπείρου, που μετά  από αιώνες αποικιοκρατίας βρέθηκε  τον 20ο αιώνα κάτω από την κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών. Φίλος του Φιντέλ Κάστρο και του Ούγκο Τσάβες, ο «Γκάμπο» βρέθηκε στο πλευρό των κινημάτων ανεξαρτησίας και κοινωνικής δικαιοσύνης της Λατινικής Αμερικής.  

Η επιστολή που ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έστειλε στους φίλους του πριν αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: 

“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα “σ’αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

Robbie Williams: Go Gentle

Το ακούω συνέχεια...και είπα να το ακούσετε κι εσείς...

Ευχές!

Πολλές ευχές για την Ανάσταση, όπως την επιθυμεί ο καθένας από σας!

Άπατα Νερά!

Είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι η πολιτική σκηνή της Ελλάδας δεν μπορεί να γίνει χειρότερη, ότι έχουμε πιάσει πάτο και κάποια στιγμή θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε!

Κούνια που μας κούναγε! Οι επιλογές των κομμάτων για το Κοινοβούλιο μας αποκάλυψαν τη ζοφερή πραγματικότητα!

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη προς το βυθό. Τα νερά είναι κυριολεκτικά άπατα!

Η Φθορά του Χρόνου και της Ιστορίας (και άλλων πολλών)

Ποιητικό Υστερόγραφο

"Ποιητικό Υστερόγραφο"

Τα ποιήματα δεν μπορούν πια

να ’ναι ωραία

αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.

Η πείρα είναι τώρα

το μόνο σώμα των ποιημάτων

κι όσο η πείρα πλουταίνει

τόσο το ποίημα τρέφεται κι ίσως δυναμώσει.

Πονάν τα γόνατά μου

και την Ποίηση δεν μπορώ πια να προσκυνήσω,

μόνο τις έμπειρες πληγές μου

μπορώ να της χαρίσω.

Τα επίθετα μαράθηκαν·

μόνο με τις φαντασιώσεις μου

μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω.

Όμως πάντα θα την υπηρετώ

όσο βέβαια εκείνη με θέλει

γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ

τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντός μου.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Η ανορεξία της ύπαρξης, 2011.

Μαλάκι Πηλίου, 11/4/14 ώρα 7.02 μμ

Την ώρα που η Μέρκελ και ο Σαμαράς έκαναν δηλώσεις για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και την έξοδο στις αγορές...

Περίσσεια υποκρισίας!

Έχουμε όλοι μείνει έκπληκτοι! Από τα λεγόμενα από τον Μπαλτάκο στον Κασιδιάρη, περί πολιτικών παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη!

Απίστευτα πράγματα, που τα ακούμε για πρώτη φορά, που ποτέ δεν μπορούσαμε να τα φανταστούμε!

Ας πάψουμε να υποκρινόμαστε. Όλοι ξέρουμε ότι αυτά συμβαίνουν και οι περισσότεροι από μας δεν θα είχαν πρόβλημα να τα εκμεταλλευτούν εάν τους περνάει. 

Και βέβαια όλα αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν ως παθογένειες του συστήματος, αφού η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, αφού η πολιτική ηγεσία επιλέγει τους ανώτατους δικαστές, αφού η συναλλαγή ανάμεσα από τις διάφορες μορφές εξουσίας δίνει και παίρνει.

Και αυτά συνέβαιναν και συμβαίνουν παντού και πάντα! Σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες. Διαφορετικά δεν θα ήταν τόσο δημοφιλή θέματα στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο ή το θέατρο οι εξαιρέσεις. Εκείνοι δηλαδή οι δικαστές που δεν επηρεάζονται, οι αστυνομικοί που δεν δωροδοκούνται και οι πολιτικοί που δεν εξυφαίνουν συνωμοσίες προκειμένου να κερδίσουν ή να παραμείνουν στην εξουσία!

Όταν δεν γράφω…

Κι όταν δεν κάνω συχνές αναρτήσεις…

Οι αιτίες είναι πολλές…

Η διάθεση άλλωστε είναι γνωστό ότι δεν έρχεται “κατά παραγγελίαν”.

Συνήθως, όμως, η εξήγηση είναι πιο απλή και πεζή...

Προβλήματα και μπελάδες με το Πανεπιστήμιο και τις διοικητικές του διαδικασίες και την μεγαλειώδη ανεπάρκεια του Υπουργείου Παιδείας.

Για να το πω κάπως σεμνά και χωρίς άλλους βαρύτερους χαρακτηρισμούς…

Η Άνοιξη στον κήπο μας...

Καλό Ταξίδι Λάκη Παππά...

Πέθανε ο Λάκης Παππάς, η φωνή των μπουάτ. Η γενιά μου αγάπησε τα τραγούδια του και τα τραγούδησε πολύ, ιδιαίτερα τα χρόνια της χούντας.

Εδώ στο "Έλα Μαζί μου", σε μουσική Παντελή Λεούση και στίχους Γιάννη Αργύρη.

Το Γαλανόρεμα και οι Αγριόλευκες

Στο δρόμο για το Γαλανόρεμα, κοντά στην κορυφή του Πηλίου.

Το πιο εντυπωσιακό είναι το απίθανο λουλούδι της Αγριόλευκας!

Μουσική Πρόταση: Tom Odell, Another Love

Tom Odell: ένας πρόσφατα βραβευμένος νέος και πολλά υποσχόμενος Βρετανός καλλιτέχνης, που αυτό τον καιρό κάνει θραύση με αυτό το τραγούδι. Εγώ βέβαια σας το προτείνω απλά επειδή μου αρέσει!