Για τη Τζένη Βάνου: Αν είναι η αγάπη αμαρτία

Πέθανε η Τζένη Βάνου, που σίγουρα σημάδεψε με τη φωνή της μιαν εποχή. Δεν ήμουν ποτέ φίλος και θαυμαστής αυτού του είδους τραγουδιού, αλλά πρόκειται αναμφίβολα για μεγάλη φωνή.

Εδώ σε μουσική Μϊμη Πλέσσα και στίχους Ηλία Λυμπερόπουλου.

Στην Μπριζ, αδελφοί μου, στην Μπριζ και… στον Βόλο

Αναδημοσιεύω ένα άρθρο του Ανδρέα Παππά από την Athens Voice.

Αφορμή για το σημερινό κείμενο δύο ειδήσεις, μία απ’ τον  ελληνικό Τύπο και μία από το διεθνή. Η πρώτη έρχεται από τον Βόλο, η δεύτερη από την Μπριζ, στο Βέλγιο. Στον Βόλο, λοιπόν, έχουν προχωρήσει οι διαδικασίες (ό,τι και αν σημαίνει αυτό…) ώστε να λειτουργήσει επιτέλους  αποτεφρωτήριο. Βέβαια, παρά την ύπαρξη σχετικού νόμου ήδη από το 2006 και αντίστοιχου προεδρικού διατάγματος από το 2009, φαίνεται πως κι εκεί υπάρχουν «αντιδράσεις». Από ποιον;  Μα από το παπαδαριό, ποιον άλλον;

Ας μην ξεχνάμε ότι ανάλογη πρωτοβουλία πριν από μερικά χρόνια, εδώ δίπλα, στο Μαρκόπουλο, ναυάγησε λόγω αντίδρασης του τοπικού δεσπότη. Όπως και στον Βόλο, υπήρχε κι εκεί ένας ανοιχτόμυαλος δήμαρχος, ο οποίος με στέρεα επιχειρήματα υποστήριζε τη δημιουργία αποτεφρωτήριου, επικαλούμενος μεταξύ άλλων και τα οικονομικά οφέλη που θα είχε η περιοχή. Όμως, σιγά μην άφηναν οι «ποιμένες» να γίνουν τέτοια πράγματα! Δική τους η μητρόπολη, δική τους, απ’ ό,τι φαίνεται, και η απόφαση τι θα κάνει κάθε πολίτης αυτής της χώρας το σώμα του, όταν έρθει η ώρα εκείνη… Έτσι, όπως και για το αν εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι της χώρας θα αποκτήσουν τζαμί ή όχι και πού, για το αν δύο ενήλικοι άνθρωποι του ίδιου φύλου θέλουν και επισήμως να συζούν, για… για… το παπαδαριό φαίνεται να έχει όχι μόνο λόγο, αλλά και ένα είδος βέτο. 
Και με όλους εμάς τους χιλιάδες μη χριστιανούς, και γενικότερα μη θρησκευόμενους, τι γίνεται; Γιατί να μην μπορούμε, σεμνά και αθόρυβα, να πάμε για την αποτεφρωσούλα μας εδώ κοντά στο Μαρκόπουλο, ή έστω στον Βόλο (αυτό, οι απόγονοί μας θα μπορούσαν, ας πούμε, να το συνδυάσουν πολύ ωραία και με τριήμερο στο Πήλιο); 

Να λοιπόν που στη χώρα αυτή των Βαλκανίων που λέγεται Ελλάς, και που σε κάποια ζητήματα θυμίζει μάλλον το Ιράν των αγιατολάδων, ακόμα και το πιο ιερό, το πιο βαθιά ατομικό δικαίωμα, το δικαίωμα να επιλέγει κανείς τον τρόπο της ταφής του, στην πράξη αμφισβητείται. Έτσι, ο πολίτης καλείται να πληρώσει μια μικρή περιουσία (αν έχει) για να τον πάνε στην Ελβετία ή, έστω, ένα πολύ σημαντικό ποσό για να αποτεφρωθεί στη γειτονική Βουλγαρία.

Ένα άλλο θέμα-κλειδί, αν θέλουμε πράγματι να μιλάμε για δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού, είναι βέβαια το δικαίωμα στην ευθανασία. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω πόσο πίσω βρίσκεται η χώρα μας και σε αυτό το πεδίο, ιδίως αν τη συγκρίνει κανείς με τις ραγδαίες εξελίξεις που παρατηρούνται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Αντί για αυτό, θα αρκεστώ σε ένα πολύ ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου, περιστατικό από την πρόσφατη ειδησεογραφία.

Διάβασα, λοιπόν, στο γαλλικό Τύπο για έναν Βέλγο, πρώην πρωταθλητή του στίβου, τον  Emiel Pauwels, ο οποίος, στα 95 του χρόνια, ξέροντας ότι πάσχει από ανίατο καρκίνο, οργάνωσε «γιορτή ευθανασίας» στο σπίτι του στην Μπριζ. Εκεί, με τους συγγενείς και τους φίλους του, το γλέντησαν κανονικά, τρώγοντας και πίνοντας μπόλικη σαμπάνια. Και μετά… ήρθε ο γιατρός με την ένεση. Λίγο πριν, πάντως, ο Emiel, με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του, είχε δηλώσει: «Ποιος δεν θα ’θελε να τελειώσει τη ζωή του πίνοντας σαμπάνια με τους φίλους του; Ήταν η πιο ωραία γιορτή της ζωής μου». Σοφία βαθιά, σοφία ανθρώπου που έχει χορτάσει και ξεζουμίσει τη ζωή. «Ο δε σοφός ούτε παραιτείται το ζην, ούτε φοβείται το μη ζην», έλεγε ο  Επίκουρος.

Αυτά και άλλα, λοιπόν, γίνονται στον πολιτισμένο κόσμο.  Όσο για μας εδώ, περιμένουμε να δώσουν την άδειά τους οι κάθε λογής ιεροεξεταστές προκειμένου να μπορούμε κάποτε να ασκούμε στοιχειώδη δικαιώματά μας, όπως το δικαίωμα να «απέλθουμε» όποτε και όπως θέλουμε ή να επιλέγουμε τι θα απογίνει το σώμα μας.

Defending Jacob του William Landay

Πόσο αλλάζει η ζωή μιας οικογένειας όταν ο δεκατετράχρονος μοναχογιός της κατηγορηθεί για το φόνο ενός συμμαθητή του;

Μπορεί αυτή η οικογένεια να ξαναβρεί τη ζωή που είχε πριν; 

Υπάρχει άραγε αυτό που έχουν ονομάσει “γονίδιο του δολοφόνου”; 

Μπορούν οι γονείς να αντέξουν την πιθανότητα να είναι ο γιος τους δολοφόνος; Έχουν άραγε ευθύνη για τις πράξεις του;

Και ως που μπορούν να φτάσουν προσπαθώντας να τον υπερασπιστούν; 

Αυτά και άλλα ερωτήματα θα σας απασχολήσουν εάν αποφασίσετε να διαβάσετε το “Υπερασπίζοντας τον Τζάκομπ” του Αμερικανού William Landay.

Ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα με αρκετές ανατροπές στην πλοκή και ένα τέλος, που δεν μπορεί παρά να φέρει στο νου τους Έλληνες τραγικούς συγγραφείς.

Ο Εξώστης του Νίκου Καχτίτση

Ένας Ευρωπαίος με θολό παρελθόν γράφει ένα είδος ημερολογίου ζώντας πια σε μια αφρικανική χώρα. Τον κυνηγούν οι Ερινύες εξ αιτίας κάποιων απροσδιόριστων “εγκλημάτων” που έκανε πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμη ζούσε στην πατρίδα του.

Υποπτεύεται τους πάντες και τα πάντα, ο κάθε θόρυβος είναι ύποπτος, η ζούγκλα κρύβει αμέτρητους κινδύνους και ο μοναδικός του συνομιλητής και φίλος αποδεικνύεται ότι τελικά γνωρίζει γι’ αυτόν περισσότερα από ότι πρέπει. Οι αναμνήσεις από τη ζωή στην πατρίδα του είναι ποτισμένες ως το μεδούλι τους από ένα αίσθημα ενοχής, που τις κάνει τουλάχιστον γλυκόπικρες. Ο αφηγητής πάντως αν και σε συνεχή πόλεμο με το εαυτό του δεν δείχνει μετανιωμένος. Πιο πολύ μοιάζει να κατηγορεί τον εαυτό του για την αδυναμία του να ξεχάσει…

Κάπως έτσι κυλάει το βιβλίο του Καχτίτση. Έχει πάρει καλές κριτικές, ίσως επειδή παρόμοια έργα λείπουν από την ελληνική πεζογραφία. Η γλώσσα του θάλεγα ότι είναι άνιση και μερικές φορές ξενίζει τον σημερινό αναγνώστη, κάτι που ίσως οφείλεται και στη χρονική απόσταση από το χρόνο συγγραφής του έργου, το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1964. Ίσως έπαιξε ρόλο και η επί μακρόν διαμονή του στο εξωτερικό, όπου άλλωστε έγραψε και τον Εξώστη.

Προσωπικά μου θύμισε το Γιάννη Σκαρίμπα, πχ στο Θείο Τραγί. 

Σίγουρα κάτι διαφορετικό από ότι συνήθως κυκλοφορεί στην πιάτσα της ελληνικής πεζογραφίας.

* Νίκος Καχτίτσης (1926-1970) Γεννήθηκε στη Γαστούνη, έζησε για μερικά χρόνια στην Αφρική και για μεγάλο διάστημα στον Καναδά. Πέθανε στην Πάτρα από οξεία λευχαιμία, εννιά μέρες μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα.

Μουσική Πρόταση: Venceremos

Ένα καταπληκτικό τραγούδι τόσο σε στίχους όσο και μουσική του ΜΕΓΑΛΟΥ και αξέχαστου Νικόλα Άσιμου  (1949-1988)!

Προσέξτε τον στίχο!

Venceremos! 

Το “Θα νικήσουμε” των μονίμως ηττημένων!

Venceremos

Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα

σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ' αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ'αγαπήσω να μ'αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου τη ψύχρα

Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ' αφήνει

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω ,μωρέ
μ' αυταπάτες πια δεν έχω

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos

Θυμάσαι που σου τόλεγα;

Έγινε μια μελέτη στη Νορβηγία για να αποδείξει κάτι που όλοι ξέραμε, ότι δηλαδή οι γυναίκες θυμούνται πολύ καλύτερα από τους άντρες! Και ότι με το πέρασμα της ηλικίας τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες θυμούνται λιγότερο καλά! 

Επίσης βρήκαν ότι τα περισσότερα προβλήματα ξεκινούν μετά τα 60 χρόνια .

Α και ότι το υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης βοηθά στο να ενθυμούμαστε καλύτερα το παρελθόν.

Η συσχέτιση των ευρημάτων αυτών με τις πιθανότητες ανάπτυξης άνοιας προς το παρόν διερευνώνται. 

Επίσης προς το παρόν δεν υπάρχουν εξηγήσεις για τη διαφορά αυτή ανάμεσα στα φύλα.

Για όσους επιθυμούν περισσότερες πληροφορίες παραθέτω τον σχετικό σύνδεσμο.

http://www.sciencedaily.com/releases/2014/01/140122112624.htm

Μαλάκι: Ηλιοβασίλεμα, πριν λίγο

Μουσική Πρόταση: Reamonn Tonight

Ένα συγκρότημα από το Freiburg της Γερμανίας με ένα όμορφο τραγούδι

Tonight

You killed me with your smile

So beautiful and wild

Ποια αριστερά λοιπόν;

Υπάρχει ένα καλό άρθρο του Προκόπη  Δούκα στο Athens Voice, που με εκφράζει και γι΄αυτό σας προτείνω να το διαβάσετε. Άλλωστε έχω γράψει παρόμοια πράγματα.

Σας δίνω το link για να το διαβάσετε:

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/ποια-αριστερά-λοιπόν

Εδώ παραθέτω ένα-δύο σημεία:

H αριστερά δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από την αθλιότητα της δεξιάς, όσο κι αν η τελευταία φλερτάρει με την ακροδεξιά – όσες παρανομίες κι αν αυτή κάνει, με τον αυταρχισμό, τη ρηχότητα και την προχειρότητα της, όσο θλιβερή κι αν είναι η προπαγάνδα της. Που είναι ο πολιτισμός της αριστεράς; Γιατί αν δεν το έχει καταλάβει, ότι αυτή ακριβώς είναι η ειδοποιός της διαφορά, τότε δεν είναι αριστερά.

Αλλά και αυτή η αριστερά που σέβεται τον πολιτισμό της, φοβική και άτολμη είναι, με αποτέλεσμα να τινάζει τον αέρα την ίδια την έννοια της ανανέωσης και της προόδου, όταν δεν μπορεί να δώσει απάντηση στην αγωνία εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που ασφυκτιούν μεταξύ Σαμαρά και ΣΥΡΙΖΑ.

Αθεότητες!

Η ΝΔ δήλωσε ότι ο ελληνικός λαός οφείλει να γνωρίζει αν ο Αλέξης Τσίπρας είναι άθεος!

Δεν γνωρίζω αν ο Τσίπρας είναι άθεος και δεν νομίζω ότι αυτό πρέπει να αφορά κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό του.

Αυτό που γνωρίζω είναι ότι εκεί στη ΝΔ δεν έχουν το Θεό τους!

Ντοκουμέντο: Ο Νίκος Γκάτσος απαγγέλλει και τραγουδάει

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Η εγγραφή έγινε με τηλεφωνική επικοινωνία και συνοδεύουν τον ποιητή ο Σταύρος Ξαρχάκος και ο Κώστας Φέρρης.

Χρώματα της Ανατολής... τώρα....

Μουσική Πρόταση: Αυτή Η Νύχτα Μένει

Οι στίχοι και η μουσική είναι του Σταμάτη Κραουνάκη.

Εδώ σε μια εκτέλεση -εκπληκτική κατά τη γνώμη μου- από τη Ρίτα Αντωνοπούλου. Τη συνοδεύει στο πιάνο ο Θάνος Μικρούτσικος.

Είναι από την εκπομπή “Στην Υγειά μας”.

Αυτή η Νύχτα Μένει

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω

σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο

κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ

πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου

κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό

τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει

αιώνες παγωμένη

που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο

κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι

να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά

πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη

πέφταν τ’ άστρα μες στην λασπουργιά

μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι

μου `γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά 

το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι 

Αυτή η νύχτα μένει

αιώνες παγωμένη

που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο

κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι

να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Καλημέρα σας...

Μουσική Πρόταση: Σαν Εν’ Αστέρι

Νέο Κύμα, μια εποχή που σίγουρα την αναπολούμε όσοι τη ζήσαμε μέσα από την καταπίεση της Χούντας. Και ο Γιώργος Ζωγράφος, ο πιο αγαπημένος μου από τους τραγουδιστές εκείνης της εποχής.

Το συγκεκριμένο τραγούδι ίσως είναι για μένα το πιο ξεχωριστό από εκείνα τα τόσο όμορφα που έχει τραγουδήσει. Ένα τραγούδι που νομίζω δεν θα μπορούσε να τραγουδήσει κανείς άλλος….

Ναι εκείνα ήταν τα χρόνια εκείνα που περιμέναμε να ξαστερώσει, αλλά και μπορούσαμε ακόμη να ελπίζουμε…

Η μουσική είναι του μεγάλου Σταύρου Κουγιουμτζή και η ποίηση του Γιώργου Θέμελη.

Μουσική Πρόταση: Πύλη της Άμμου

Μια εξαιρετική συνεργασία: Λουδοβίκος των Ανωγείων, Σωκράτης Μάλαμας και Νίκος Παπάζογλου.

Η μουσική και οι στίχοι είναι του Λουδοβίκου των Ανωγείων. Ένα τραγούδι που κατά την προσωπική μου γνώμη αποτελεί το σήμα κατατεθέν μιας πολύ άξιας γενιάς Ελλήνων μουσικών.

Θεσσαλονίκη Αθήνα μέσα στο Ντεσεβώ
ο κόσμος ο δικός μου μέσα στο θόρυβο
στην άσφαλτο λακούβες τρύπες στον ουρανό
και πώς να συμβιβάσω το νου με το κενό.

Συνάντησα το Νιόνιο μ' αρχαίο φορτηγό
όνειρα να φορτώνει από τον Όλυμπο
του Μπακιρτζή τ' αμόνι άκουσα να χτυπά
της Νίκης τα σπασμένα να φτιάχνει τα φτερά.

Φυλάει ο Λεωνίδας μα όλοι προσπερνούν
στην πύλη με την άμμο βιάζονται να βρεθούν
είδα τον Γκαϊφύλλια σ' ατέλειωτη εκδρομή
να τρώει το κασέρι με το ξερό ψωμί.

Το κόκκινο φουλάρι μ' ένα μπλουτζίν παλιό
να στέκει με την πλάτη στην εθνική οδό
κι ο ασημένιος άνδρας με τη βαριά φωνή
της μοναξιάς τη δόξα βρίζοντας να υμνεί.

Ρασούλης ο ακροβάτης με τη λευκή στολή
έχει στα δυο του χέρια νότο κι ανατολή
φυλάει ο Λεωνίδας μα όλοι προσπερνούν
στην πύλη με την άμμο βιάζονται να βρεθούν.

Απαξιωματική Αντιπολίτευση

Διαβάζω στις ειδήσεις ότι δεν θα παραβρεθεί ο Τσίπρας στην τελετή για την ανάληψη της ελληνικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση!

Απλά μένει πιστός ο άνθρωπος στο ρόλο του αρχηγού της απαξιωματικής αντιπολίτευσης!

Μουσική Πρόταση: Ελληνο-καταλανική συνάντηση

Η Maria del Mar Bonet είναι μια τραγουδίστρια από τη Μαγιόρκα, η οποία τραγουδά στην καταλανική γλώσσα. Εδώ με τον Manolo Garcia τραγουδούν ζωντανά (στα καταλανικά) το ελληνικό τραγούδι “Η πιο καλή γκαρσόνα”, που ο τίτλος του είναι Bringem per Hipócrates (Προσφορά στον Ιπποκράτη).

Ο Καζαμίας του 2014

Δεν ξέρω τι θα φέρει το 2014. Πολλοί προβλέπουν ότι θα φέρει την αρχή της πολυπόθητης εξόδου από την κρίση και τα μνημόνια. Άλλοι πιστεύουν ότι θα φέρει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (να μην πω της Αριστεράς γιατί θα είναι ιεροσυλία). Μερικοί φοβούνται ότι θα είναι η χρονιά της μεγάλης κοινωνικής αναταραχής και της μεγάλης ανόδου της Ακροδεξιάς στη χώρα.

Εγώ ένα ξέρω, είμαι δηλαδή απόλυτα βέβαιος. Ότι δεν θα φέρει την αλλαγή νοοτροπίας που χρειάζεται ο τόπος. Ο λαϊκισμός θα συνεχίσει να θριαμβεύει στην πολιτική ζωή και όχι μόνο, ο ωχαδερφισμός και η δεπαναγα…άποψη θα εξακολουθήσει να είναι ο καθημερινός οδηγός στη συμπεριφορά της πλειοψηφίας των συμπολιτών μας, η υποκρισία και η πλήρης απουσία αυτοκριτικής θα συνενώνει και πάλι όλους εκείνους που έχουν την ευθύνη διαχείρισης των κοινών…

Όλα αλλάζουν γύρω μας και όλα μένουν ίδια…Βάδισμα σημειωτόν από μια κοινωνία, που για να μπορέσει να καλύψει το χαμένο έδαφος θα έπρεπε να τρέχει με χίλια…

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Με τις πιο θερμές μου ευχές για ένα ευτυχισμένο και δημιουργικό 2014!
Και μια Ελλάδα καλύτερη, δηλαδή με καλύτερους Έλληνες!