Πραγματικότητα
της Τσαμπίκας Χατζηνικόλα
Διανύουμε μέρες ανείπωτου πένθους,
μέρες σκληρές
μα πιο σκληρές οι νύχτες μαςˑ
οι αξημέρωτες.
Δεν είναι θρήνος για το φευγιό των φίλωνˑ
είναι για μας που μείναμε μονάχοι,
μισοί και παραλογισμένοιˑ
απ’ την απώλεια
για ό,τι αναγνωρίζαμε ως εαυτό.
Διαυγής και ανελέητη η απελπισίαˑ
μόνοˑ
για τον χαμό του άλλου μας εαυτού,
αυτού που καθρεφτίζανε τα μάτια όσων φύγαν.
Από το Περιοδικό "Φρέαρ"
Ο Ι Δ Υ Ο Π Α Ρ Α Δ Ε Ι Σ Ο Ι
του Οδυσσέα Ελύτη
Δύο είν’ οι παράδεισοι
που λέει κι η παράδοση:
Είν’ ένας μες στους ουρανούς
που μήτε τον χωράει ο νους
Κι όπου αδερφέ μου για να πας
θα ‘ναι δίπλα του παπάς
Είν’ ένας άλλος εδωνά
κι ας μην τον βλέπεις πουθενά
Όρη θάλασσες και βράχη
μοιάζει λίγος κι όλα τα ΄χει
Έχει βιόλες έχει κρίνα
Σεραφείμ με μαντολίνα
Έχει γλύκες έχει τρέλες
του διαόλου τις κοπέλες
Μοιάζει λίγος κι όλα τα ‘χει
να βουτάς κι ό,τι σου λάχει
Από την ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη «Τα ρω του έρωτα», εκδόσεις ύψιλον
Γίνεται μια συζήτηση τις μέρες αυτές για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία είναι ή πρόκειται να γίνει αρχηγικό κόμμα. Και μερικοί προσπαθούν να κάνουν συγκρίσεις με τη Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ.
Προσωπικά δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη αρχηγικό κόμμα, αλλά ας δούμε το θέμα από μιαν άλλη, κάπως διαφορετική σκοπιά, απαντώντας σε ένα υποθετικό ερώτημα.
Το ερώτημα αφορά και τα τρία μεγααλύτερα κόμματα και αφορά την τύχη τους μετά την αποχώρηση των σημερινών τους αρχηγών.
Θα υπάρχει η Νέα Δημοκρατία λίγο ή πολύ όπως την ξέρουμε σήμερα μετά τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Οι πιο πολλοί θεωρώ ότι θα απαντήσουν καταφατικά. Το ίδιο αν και ίσως με μικρότερη σιγουριά νομίζω ισχύει και με το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ μετά τον Νίκο Ανδρουλάκη.
Τώρα, πόσοι είναι έτοιμοι να απαντήσουν με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία θα υπάρχει με τη σημερινή του μορφή μετά τον Αλέξη Τσίπρα;
Θεωρώ ότι αυτοί είναι πολύ λιγότεροι.
Αυτό συμβαίνει επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία δεν είναι απλά ένα αρχηγικό κόμμα. Συμβαίνει, επειδή είναι απόλυτα ταυτισμένο με τον σημερινό του αρχηγό, με ότι αυτό συνεπάγεται για το κόμμα και τη χώρα.
ΥΓ, Ο λόγος που δεν έβαλα το ΚΚΕ στην εξίσωση είναι επειδή -προς το παρόν- δεν είναι αρχηγικό κόμμα και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα υπάρχει ίδιο κι απαράλλαχτο και μετά τον σημερινό του ηγέτη.
INTRODUCTION TO POETRY
by Billy Collins
I ask them to take a poem
and hold it up to the light
like a color slide
or press an ear against its hive.
I say drop a mouse into a poem
and watch him probe his way out
or walk inside the poem’s room
and feel the walls for a light switch.
I want them to waterski
across the surface of a poem,
waving at the author’s name on the shore.
But all they want to do
is tie the poem to a chair with rope
and torture a confession out of it.
They begin beating it with a hose
to find out what it really means.
Από άρθρο του Μιχάλη Τσιντσίνη στην Καθημερινή.
Εντάξει, ξέρουμε. Αυτοί που λένε ότι νοιάζονται για τον εμπόλεμο λαό, αφού πρώτα του έχουν αρνηθεί την ικανότητα να επιλέγει ο ίδιος γεωπολιτικό προσανατολισμό, εκφράζουν έτσι μια κληρονομημένη αποστροφή προς τη Δύση. Ζουν στη Δύση, απολαμβάνουν τις ελευθερίες και την ευημερία της, αλλά υποφέρουν από έναν ψυχικό αυτοεκτοπισμό. Ενώ ανήκουν σε αυτήν, τη βδελύσσονται σαν κάτι ξένο, όχι επειδή θέλουν να την αλλάξουν. Οχι στο όνομα ενός άλλου μέλλοντος, αλλά στο όνομα ενός ματαιωμένου παρελθόντος.
Οι Ουκρανοί πολεμούν γιατί θέλουν να ανήκουν στη Δύση. Οποιος λέει ότι τους στηρίζει χωρίς να τους αναγνωρίζει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, τους αντιμετωπίζει με αποικιοκρατική περιφρόνηση – σαν αδαείς ιθαγενείς. Οπως, δηλαδή, τους αντιμετωπίζει και ο Πούτιν.
ΣΚΟΥΠΙΔΙ
Ένα δάκρυ τόσο δα
πήρε να κυλίσει
ιστορίες ξεχασμένες
που μια νύχτα με φίλους
μου θύμισε.
Κάποιο σκουπίδι
ασήμαντη αιτία
τίποτε το άξιο
που να χαλάσει
την όμορφη βραδιά.
ΜΑΤΑΙΩΣΗ
Οι αρχηγοί σαλπίσαν υποχώρηση!
Παν οι σημαίες, παν τα λάβαρα
Πάνε τα ζήτω που γεμίζαν τις καρδιές μας
Και μας τραβούσανε μπροστά
Τώρα μαζώχτηκαν του κόσμου οι γραφιάδες
και οι σφουγκοκολάριοι οργιάζουν
Καθώς σε καπνοσκέπαστα δωμάτια
Τις νέες τις συνθήκες ετοιμάζουν
Κι εμάς; Ποιος μας εσκέφτηκεν εμάς;
Ποιος δίνει βάση στον καημό μας;
Ματαιωμένοι ήρωες δεν εγέμισαν
Ποτέ της Ιστορίας τις σελίδες!
MIRROR
by Sylvia Plath
I am silver and exact. I have no preconceptions.
What ever you see I swallow immediately
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I am not cruel, only truthful—
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is a part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.
Now I am a lake. A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully.
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.
LOVE,WE MUST PART NOW
by Philip Larkin
Love, we must part now: do not let it be
Calamitous and bitter. In the past
There has been too much moonlight and self-pity:
Let us have done with it: for now at last
Never has sun more boldly paced the sky,
Never were hearts more eager to be free,
To kick down worlds, lash forests; you and I
No longer hold them; we are husks, that see
The grain going forward to a different use.
There is regret. Always, there is regret.
But it is better that our lives unloose,
As two tall ships, wind-mastered, wet with light,
Break from an estuary with their courses set,
And waving part, and waving drop from sight.
Tα ποιήματα στο δρόμο, του Νίκου Χουλιάρα
Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ―όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.
Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.
Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.
Δεν αγαπώ καθόλου τα ποιήματα-γεροντοκόρες που συγυρίζουν, όλη μέρα, τα δωμάτια με τις λέξεις, ούτε και τα ποιήματα-ταγιέρ, τα καθωσπρέπει. Δεν αντέχω και τα ψωνάκια: τα ποιήματα με τα πολλά αποσιωπητικά ούτε και τ’ άλλα που θεωρούν τη φύση μάνα τους κι όλο τη νοσταλγούν χωμένα πίσω απ’ τα γραφεία.
Σιχαίνομαι αυτά που ονομάζονται συμβολικά, τα ποιήματα με μήνυμα, τα λεξιλάγνα και τ’ αφασικά· τα ποιήματα-κυρίες με αλτσχάιμερ. Ούτε και τις συνθέσεις τις μεγάλες αγαπώ: τα ποιήματα-Μπεν Χουρ, αυτούς τους λεκτικούς χειμάρρους που ’ναι γραμμένοι κυρίως για τους κριτικούς κι ας παριστάνουν τους ινστρούχτορες που ενδιαφέρονται για το καλό του κόσμου.
Από την άλλη δεν μπορώ και τα διστακτικά: τα ποιήματα-σαντάλια με καλτσάκι ούτε και τα ποιήματα-στρατιωτικό αμπέχωνο και δήθεν Τσε Γκεβάρα, μεσημέρι στη «Λυκόβρυση».
Δεν μου αρέσουν τα σοφά που ’ναι γραμμένα από νέους ούτε και τα νεανικά που τα ’χουν γράψει γέροι. Μου γυρίζουν τ’ άντερα τα δήθεν οικολογικά, τα ερωτικά-«καϊμάκι με πολύ σιρόπι» καθώς κι εκείνα που εκλιπαρούν τη γνώμη του αναγνώστη.
Ούτε και τα δικά μου αγαπώ. Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω. Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω απ’ τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δε νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα, έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε, έτσι κι αλλιώς, χεσμένο.
Από το Περιοδικό Popaganda
Χθες στη μακρινή Πρετόρια γεννήθηκε το 6ο στη σειρά εγγόνι μας ο Fotis Isago (Μέλλον) Zoubos του Κωνσταντίνου.
Ας είναι γερός και καλότυχος!
I took my Power in my Hand
by Emily Dickinson
I took my Power in my Hand—
And went against the World—
‘Twas not so much as David—had—
But I—was twice as bold—
I aimed my Pebble—but Myself
Was all the one that fell—
Was it Goliath—was too large—
Or was myself—too small?
Είμαι βέβαιος ότι επειδή δεν παρακολουθώ πολύ στενά την ειδησεογραφία θα μου έχει ξεφύγει η ανακοίνωση συμπαράστασης των Πρυτάνεων των Ελληνικών Πανεπιστημίων προς τον Πρύτανη του ΑΠΘ σχετικά με τις απειλές που δέχεται ακόμη και για τη ζωή του.
RAIN
by Raymond Carver
Woke up this morning with
a terrific urge to lie in bed all day
and read. Fought against it for a minute.
Then looked out the window at the rain.
And gave over. Put myself entirely
in the keep of this rainy morning.
Would I live my life over again?
Make the same unforgiveable mistakes?
Yes, given half a chance. Yes.
Στα 18 χιλιόμετρα από την Πάτρα είναι ο Ψαθόπυργος, εκεί που με βρίσκει το τέλος του πολύ δύσκολου 2021.
Πολλές ευχές για μια καλή καινούργια χρονιά!
Με δυο φωτογραφίες από τον Ψαθόπυργο, η μια με τα πατρινά μας εγγόνια!
Σ Τ’ Α Σ Τ Ε Ι Α Π Α Ι Ζ Α Μ Ε
του Μανόλη Αναγνωστάκη
—
Στ’ αστεία παίζαμε!
Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας
Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;
Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Kλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!
FIRE AND ICE
by Robert Frost
Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I’ve tasted of desire
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,
I think I know enough of hate
To say that for destruction ice
Is also great
And would suffice.
Για κάποιο λόγο αυτή είναι η εποχή της Ποίησης....
I GO BACK TO THE HOUSE FOR A BOOK
by Billy Collins
I turn around on the gravel
and go back to the house for a book,
something to read at the doctor’s office,
and while I am inside, running the finger
of inquisition along a shelf,
another me that did not bother
to go back to the house for a book
heads out on his own,
rolls down the driveway,
and swings left toward town,
a ghost in his ghost car,
another knot in the string of time,
a good three minutes ahead of me—
a spacing that will now continue
for the rest of my life.
Sometimes I think I see him
a few people in front of me on a line
or getting up from a table
to leave the restaurant just before I do,
slipping into his coat on the way out the door.
But there is no catching him,
no way to slow him down
and put us back in sync,
unless one day he decides to go back
to the house for something,
but I cannot imagine
for the life of me what that might be.
He is out there always before me,
blazing my trail, invisible scout,
hound that pulls me along,
shade I am doomed to follow,
my perfect double,
only bumped an inch into the future,
and not nearly as well-versed as I
in the love poems of Ovid—
I who went back to the house
that fateful winter morning and got the book.
BEiNG BORING
by Wendy Cope
‘May you live in interesting times.’ –Chinese curse
If you ask me ‘What’s new?’, I have nothing to say
Except that the garden is growing.
I had a slight cold but it’s better today.
I’m content with the way things are going.
Yes, he is the same as he usually is,
Still eating and sleeping and snoring.
I get on with my work. He gets on with his.
I know this is all very boring.
There was drama enough in my turbulent past:
Tears and passion–I’ve used up a tankful.
No news is good news, and long may it last.
If nothing much happens, I’m thankful.
A happier cabbage you never did see,
My vegetable spirits are soaring.
If you’re after excitement, steer well clear of me.
I want to go on being boring.
I don’t go to parties. Well, what are they for,
If you don’t need to find a new lover?
You drink and you listen and drink a bit more
And you take the next day to recover.
Someone to stay home with was all my desire
And, now that I’ve found a safe mooring,
I’ve just one ambition in life: I aspire
To go on and on being boring.
Mπάνιο στην πισίνα
Γέμισε η πισίνα με κολυμβητές
σώματα δυνατά, αξιέραστα
γλίστρησα ανάμεσά τους για ν΄απολαύσω
το σφρίγος, την αρρενωπή ομορφιά
τα γυμνασμένα μπράτσα, τα ρωμαλέα στήθη
-εγώ που μόνο το πνεύμα ήξερα να τιμώ τόσον καιρό-
κι ένιωσα ξαφνικά να εκστασιάζομαι
μπροστά στο κάλλος ενός εφηβικού κορμιού
στη θέα ενός ξανθού αγοριού
που έπιανε τα μαλλιά του μ΄ένα λαστιχάκι
λίγο πριν χαθεί κάτω απ΄τα ήρεμα νερά.
Σκέφτηκα τότε πως θα ήθελα να επιστρέψω
στα καλοκαίρια της σπαταλημένης νιότης μου
στα μισοφωτισμένα δωμάτια
στα περίκλειστα χρόνια μου
να σκίσω μανιφέστα και γραφές
και περισπούδαστα βιβλία
που ετύρβαζαν περί πολλά και τίποτα δεν μου είπαν
καθώς μια απλή επίσκεψη σε πισίνα της πόλης
έφτασε
για να μου φανερώσει
πόσο πολλά χαθήκανε στο μεταξύ
και πόσο λίγο ζήσαμε στ΄αλήθεια.
Κατερίνα Καριζώνη
Από το Περιοδικό Φρέαρ
FORGETFULNESS
by Billy Collins
The name of the author is the first to go
followed obediently by the title, the plot,
the heartbreaking conclusion, the entire novel
which suddenly becomes one you have never read, never even heard of,
as if, one by one, the memories you used to harbor
decided to retire to the southern hemisphere of the brain,
to a little fishing village where there are no phones.
Long ago you kissed the names of the nine muses goodbye
and watched the quadratic equation pack its bag,
and even now as you memorize the order of the planets,
something else is slipping away, a state flower perhaps,
the address of an uncle, the capital of Paraguay.
Whatever it is you are struggling to remember,
it is not poised on the tip of your tongue
or even lurking in some obscure corner of your spleen.
It has floated away down a dark mythological river
whose name begins with an L as far as you can recall
well on your own way to oblivion where you will join those
who have even forgotten how to swim and how to ride a bicycle.
No wonder you rise in the middle of the night
to look up the date of a famous battle in a book on war.
No wonder the moon in the window seems to have drifted
out of a love poem that you used to know by heart.
THIS BE THE VERSE
by Philip Larkin
They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra, just for you.
But they were fucked up in their turn
By fools in old-style hats and coats,
Who half the time were soppy-stern
And half at one another’s throats.
Man hands on misery to man.
It deepens like a coastal shelf.
Get out as early as you can,
And don’t have any kids yourself.
Pianist Nobuyuki Tsujii bursts into tears when he plays at Carnegie Hall his own composition "Elegy for the Victims of the Tsunami of March 11, 2011 in Japan"
Μίκης Θεοδωράκης (1925-2021)
Ο πιο μεγάλος Έλληνας συνθέτης! Δύσκολο να διαλέξει κανείς ένα από τα τραγούδια του έτσι σαν φόρο τιμής!
Θα προτιμήσω ένα από τα πολύ αγαπημένα μου.
Νύχτα μαγικιά. Με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά.
Νύχτα μαγικιά μια σκιά περνά,
σκέψου τώρα τη φωνή,
που σου 'λεγε, ποτέ, ποτέ μαζί.
Βάδιζα σκυφτός, ήσουν ουρανός
με των άστρων τη μουσική
μου τραγουδάς, ποτέ, ποτέ μαζί.
Μάγισσα χλωμή, το στερνό σου φιλί,
ξεχασμένη μουσική,
μια μαχαιριά, ποτέ, ποτέ μαζί.
Του έγειρε μονόπαντα ο ανασχηματισμός του Μητσοτάκη! Πίστευε ότι με τον Αποστολάκη θα κάλυπτε κάπως τον Πλεύρη και τη δεξιά στροφή!
THE VACATION
by Wendell Berry
Once there was a man who filmed his vacation.
He went flying down the river in his boat
with his video camera to his eye, making
a moving picture of the moving river
upon which his sleek boat moved swiftly
toward the end of his vacation. He showed
his vacation to his camera, which pictured it,
preserving it forever: the river, the trees,
the sky, the light, the bow of his rushing boat
behind which he stood with his camera
preserving his vacation even as he was having it
so that after he had had it he would still
have it. It would be there. With a flick
of a switch, there it would be. But he
would not be in it. He would never be in it.
Η ευθύνη του ηγέτη
Εντάξει, πολλά μπορεί να πει κανείς για το εκατονπενηντάρι στους νέους…
Υπάρχει όμως μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.
Υπάρχει μια νέα μετάλλαξη του κορωνοϊού με πολύ μεγαλύτερη μεταδοτικότητα.
Τα μέτρα προστασίας, καλώς ή κακώς, έχουν ατονήσει.
Όλοι οι ειδικοί τονίζουν ότι η μοναδική ουσιαστική μας άμυνα είναι ο εμβολιασμός!
Η πορεία των εμβολιασμών όμως δεν είναι ιδιαίτερα ικανοποιητική και βέβαια σε αυτό δεν φταίει η κυβέρνηση! Θα έφταιγε εάν δεν υπήρχαν εμβόλια. Θα έφταιγε εάν δεν δούλευε το σύστημα με τα ραντεβού.
Και να δούμε λίγο τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης:
Πιστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι πρέπει να εμβολιαστούν περισσότεροι πολίτες;
Κάποια σημαντικά στελέχη του το είπαν και το διακήρυξαν καθαρά, αλλά υπάρχει και κάποιος και μάλιστα γιατρός, που είπε το αντίθετο.
Και εδώ μπαίνει το θέμα του πραγματικού ηγέτη!
Ποια είναι η θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Θα βγει να πει στους πολίτες ότι πρέπει να πάνε όλοι να εμβολιαστούν;
Είναι δυνατόν να ελπίζει ότι τα πράγματα θα πάνε στραβά για τη χώρα; Ότι θα γεμίσουν πάλι οι εντατικές και έτσι ίσως ξαναπάρει την εξουσία;
Μακριά από μένα αυτές οι σκέψεις!
Γι αυτό και περιμένω τις επόμενες ώρες τις σχετικές του ανακοινώσεις. Μέσα από μια άμεση παρέμβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Για έναν υπεύθυνο ηγέτη είναι μονόδρομος!
Και τώρα, σε αυτή την τελευταία φάση του καπιταλισμού, ο ύπνος έχει καταντήσει να είναι όχι απλά κάτι που καθυστερεί τη δουλειά, αλλά ωσάν ένας αληθινός ανταγωνιστής της επιχείρησης.
Αυτή είναι λοιπόν η στάση μας απέναντι στον ύπνο: είναι κάτι που πρέπει να μας προκαλεί καχυποψία, επειδή είναι ένα χρονικό διάστημα, που δεν είμαστε συνδεδεμένοι με το διαδίκτυο, δεν καταναλώνουμε και δεν παίζουμε.
Το πρόβλημα είναι ότι απλά δεν είμαστε καμωμένοι να ζούμε τη ζωή μας σε τεχνητό φως. Δεν είμαστε φτιαγμένοι να ξυπνάμε με ξυπνητήρια και να πέφτουμε για ύπνο βυθισμένοι στο γαλάζιο φως των έξυπνων κινητών μας. Ζούμε σε κοινωνίες 24 ωρών, αλλά τα σώματά μας δεν είναι 24 ωρών. Κάτι πρέπει να αλλάξει!
Αποσπάσματα από το βιλίο του Matt Haig «Notes on a Nervous Planet.»
YOUNG POETS
by Nicanor Parra
Write as you will
In whatever style you like
Too much blood has run under the bridge
To go on believing
That only one road is right.
In poetry everything is permitted.
With only this condition of course,
You have to improve the blank page.
Η πιο απολαυστική περιγραφή μιας επίσκεψης ενός καθηγητή-ιατρού στο σπίτι ασθενούς, που έχω διαβάσει:
Αφού εξέτασε τη γιαγιά μου χωρίς να την κουράσει, και με μια υπερβολική αυτοσυγκράτηση που ήταν μια ένδειξη ευγένειας για τον οικογενειακό μας γιατρό, είπε με σιγανή φωνή κάποια λόγια στον πατέρα μου, έκανε μια ευγενική υπόκλιση μπροστά στη μητέρα μου, στην οποία αισθάνθηκα ότι ο πατέρας μου συγκρατήθηκε να μην ψελλίσει “Ο Καθηγητής Δ..” Αλλά αυτός είχε ήδη στρέψει το κεφάλι του, μη θέλοντας να ενοχλήσει και βγήκε έξω με τον πιο όμορφο τρόπο του κόσμου, παίρνοντας απλά το φακελάκι που του δώσαμε. Δεν έμοιαζε να το έχει δει καθόλου, και εμείς οι ίδιοι για μια στιγμή αναρωτηθήκαμε εάν του το είχαμε δώσει, τόσο πολύ είχε χρησιμοποιήσει την ευελιξία ενός ταχυδακτυλουργού στο να το εξαφανίσει, χωρίς να χάσει απολύτως τίποτα από τη μάλλον επαυξημένη σοβαρότητα του ως μεγάλου επιστήμονα με τη μακριά του ρεντιγκότα με τα μεταξωτά πέτα, με το όμορφο κεφάλι γεμάτο με μια ευγενική συμπόνια. Η βραδύτητα και η ζωντάνια του αποδείκνυαν, ότι και εκατό επισκέψεις να τον περίμεναν ακόμη, δεν ήθελε να δείχνει βιαστικός.
Από το «À la recherche du temps perdu” του Marcel Proust.
Princeton’s Classics Department ditches student requirement for knowing either Latin or Greek
According to John McWhorter writing at The Atlantic (click on screenshot below), the classics department at Princeton University has just ditched its requirement for all student to know either Latin or Greek.
And given the way the change was made, it’s clear to McWhorter that it was intended to increase racial diversity in the department and make studying there less daunting.
The official argument for the new policy at Princeton does not explicitly follow racialized lines. Josh Billings, a classics professor who is the department’s head of undergraduate studies, has argued in Princeton’s alumni magazine that “having new perspectives in the field will make the field better.” He further noted, “Having people who come in who might not have studied classics in high school and might not have had a previous exposure to Greek and Latin, we think that having those students in the department will make it a more vibrant intellectual community.”
When I asked Billings what that meant, he wrote back, “A student who has not studied Latin or Greek but is proficient in, say, Danish literature would, I think, both pose interesting questions to classical texts and be able to do interesting research on the ways that classical texts have been read and discussed in Denmark.” This is not entirely a stretch; I recently taught a class on African languages in which one student, as it happened, made useful contributions from his knowledge of ancient Greek. Yet there are reasons to suppose that something more specific is motivating the new direction at Princeton.
Note the use of “vibrant intellectual community.” The term vibrant—which a real-estate agent I once worked with artfully used to describe neighborhoods that someone of my race might want to live in—is often code less for Danish than for Black, and it certainly is here, all evidence suggests. The department had considered the policy change before, the Princeton Alumni Weekly reported, but saw it as taking on a “new urgency” by the “events around race that occurred last summer.” The department’s website includes a proclamation that the “history of our own department bears witness to the place of Classics in the long arc of systemic racism.”
The website also announces that the department wants to “create opportunities for the advancement of students and (future) colleagues from historically underrepresented backgrounds within the discipline.” This will mean “ensuring that a broad range of perspectives and experiences inform our study of the ancient Greek and Roman past.” Let’s not pretend, given the context of modern American academic culture, that the terms here refer simply to diversity writ large. Underrepresented, broad range of perspectives and experiences—these are buzzwords saying, essentially, “for Black people and Latinos too.”
(I wrote previously about Dan-el Padilla Peralta, a Princeton classics professor who claims the entire field buttresses white supremacy and has in fact called for the abolition of his own field.)
McWhorter addresses other arguments for the change; for example that diverse ethnic groups could give new and interesting perspectives to the study of classics. But he finds those arguments unconvincing. Nor does he believe that classics can be learned just as well if you read them in English rather than Latin or Greek:
All classicists recognize that, really, you need to know the languages to fully understand the texts. This is also true of other literatures. For example, to engage with War and Peace in translation, as many American readers did during the coronavirus pandemic, is often to miss Russian nuances eschewed by the translator. Ancient Greek was bedecked with particle words that got across things that English often does just with intonation or implication; they are not directly equivalent to any single English word or expression, meaning roughly things like “Well …” and “Okay, then …” Such aspects of Greek, in the words of the classicist Coulter George, can “only be made out fuzzily through English-tinted glasses.” You never get a true feel of the flavor of how the people expressed themselves; you have at best stepped upon the threshold of somewhere new. To understand the argument about Augustus in that Classical World issue—even if streamlined in presentation by a teacher for undergraduates—requires one to understand the meanings of various Latin words for or involving “people.”
By the way, you should read McWhorter’s critique (link above) of the recent Russian translation of Anna Karenina (my favorite novel) by Pevear and Volokhonsky (clearly McWhorter is proficient in Russian). I was going to read that one, having been weaned on the earlier Russian translations of Constance Garnett, but decided to stick with Garnett after I read McWhorter’s critique.
At any rate, McWhorter is the only guy who could get away with a conclusion like this:
The Princeton Dlassics Department’s new position is tantamount to saying that Latin and Greek are too hard to require Black students to learn. But W. E. B. Du Bois, who taught both Latin and Greek for a spell, would have been shocked to discover that a more enlightened America should have excused him from learning the classical languages because his Blackness made him “vibrant” enough without going to the trouble of mastering something new.
When students get a degree in classics, they should know Latin or Greek. Even if they are Black. Note how offensive that even is. But the Princeton classics department’s decision forces me to phrase it that way. How is it anti-racist to exempt Black students from challenges?
Από την ιστοσελίδα του Jerry Coyne “Why Evolution is True”.
https://whyevolutionistrue.com/2021/06/09/princetons-classics-department-ditches-student-requirement-for-knowing-either-latin-or-greek/
Η φράση “ροή της συνείδησης” χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1918 σε μια ανασκόπηση της May Sinclair του βιβλίου Pointed Roofs της Dorothy Richardson.
Ο Eliot είπε ότι “οι άνθρωποι εξοργίζονται από την ποίηση που δεν καταλαβαίνουν και περιφρονούν εκείνη την ποίηση, που την καταλαβαίνουν χωρίς προσπάθεια.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του David Markson «The Last Novel.»
Απορώ! Προφανώς ο Τσίπρας έχει χάσει τα αντιπολιτευτικά του αντανακλαστικά! Ακόμη δεν έχει κατηγορήσει τον Μητσοτάκη για την απαράδεκτη δέκατη θέση που πήρε η χώρα μας στον διαγωνισμό της Eurovision! Αμ εκείνος ο χορευτής που ξέχασε να βάλει τα γάντια του στην πρόβα; Κολοσσιαίες ευθύνες Μηστοτάκη!
Για τους μαρξιστές οι άνθρωποι είναι προορισμένοι να προοδεύσουν μέσα από προκαθορισμένα στάδια της ιστορίας προς ένα τελικό σοσιαλιστικό παράδεισο. Ο δρόμος θα είναι μακρύς, αλλά είναι βέβαιο ότι θα φτάσουμε εκεί και όλα θα είναι τέλεια τότε. Ο Camus διαφωνούσε σε δύο σημεία: δεν πίστευε ότι η ιστορία οδηγούσε σε ένα μοναδικό αναπόφευκτο προορισμό και δεν πίστευε ότι υπήρχε κάτι που λέγεται τελειότητα. Για όσο υπάρχουν ανθρώπινες κοινωνίες, θα έχουμε ξεσηκωμούς. Κάθε φορά που μια επανάσταση ανατρέπει τα κακά μιας κοινωνίας, ένα καινούργιο καθεστώς δημιουργείται, που με τη σειρά του αναπτύσσει τις δικές του υπερβολές και αδικίες. Κάθε γενιά έχει το καινούργιο καθήκον να επαναστατεί εναντίον αυτών, και έτσι θα είναι τα πράγματα για πάντα.
Αναφορά από το βιβλίο της Sarah Bakewell «At the Existentialist Café.”
Και κάτι από το ίδιο βιβλίο, που είπε ο Camus απευθυνόμενος στον Sartre:
Έχει αρχίσει να με κουράζει λίγο το να δέχομαι συμβουλές σχετικά με την αποτελεσματικότητα, από κριτικούς που δεν έχουν κάνει ποτέ τίποτα περισσότερο από το να γυρίζουν την πολυθρόνα τους προς τη μεριά της κατεύθυνσης της ιστορίας.
Να δύο φωτογραφίες από την πρόσφατη βόλτα μας στο Μικρό, την όμορφη παραλία δίπλα στον Πλατανιά, στο Νότιο Πήλιο...
Ο Πάπας Φραγκίσκος μας εξέπληξε με την παρουσία του στο γεύμα και την παραβολή που μας είπε. Συγκεκριμένα παρατήρησε: Το γεύμα μας θα συνοδευτεί από κρασί. Το κρασί ξέρετε είναι πολλά πράγματα. Έχει μπουκέτο, χρώμα και πλούτο στη γεύση, που όλα αυτά συμπληρώνουν το φαγητό. Περιέχει αλκοόλ που μπορεί να ζωντανέψει το μυαλό. Το κρασί εμπλουτίζει όλες τις αισθήσεις μας.
Στο τέλος της ευωχίας μας θα έχουμε γκράπα. Η γκράπα είναι ένα πράγμα. Αλκοόλ. Η γκράπα είναι αποσταγμένο κρασί. Και συνέχισε:
Η ανθρωπότητα είναι πολλά πράγματα- παθιασμένη, περίεργη, λογική, αλτρουιστική, δημιουργική, ιδιοτελής. Οι αγορές όμως είναι ένα πράγμα: Ιδιοτελείς. Οι αγορές είναι η ανθρωπότητα αποσταγμένη. Και στη συνέχεια μας προκάλεσε:
Η δουλειά σας είναι να μετατρέψετε πάλι τη γκράπα σε κρασί, να μετατρέψετε τις αγορές πάλι σε ανθρωπότητα. Αυτό δεν είναι θεολογία. Αυτό είναι πραγματικότητα. Αυτό είναι η αλήθεια.
Το αναφέρει ο Mark Carney στο βιβλίο του «Values.”
Ο Watanabe ανάβει το ηχητικό του σύστημα, που είναι συνδεδεμένο με ηχεία ψηλά όσο ένας άνθρωπος. ‘Ενας άνθρωπος μετρίου ύψους, όπως εκείνος, ας πούμε. Διαλέγει μια από τις αγαπημένες του ηχογραφήσεις. Μια τρομπέτα που γρυλλίζει, ένα στοχαστικό πιάνο, ένα φευγαλέο διπλό μπάσο. Κατεβάζει την ένταση στο χαμηλότερο σημείο. Κλείνει τα μάτια του για να διακόψει τον οπτικό χείμαρρο. Βυθίζεται σε μια από τις πιο ευχάριστες δραστηριότητες που γνωρίζει: να ακούει μουσική χωρίς τον ήχο. Με το να την αναπλάθει στο μυαλό του. Αυτό δεν είναι κάτι που ο κύριος Watanabe κάνει με μια οποιαδήποτε ηχογράφηση. Είναι πάντοτε ιδιαίτερα επιμελής όταν διαλέγει τι είναι αυτό που δεν πρόκειται να ακούσει.
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Andrés Neuman «Fracture.»
Στην πραγματικότητα οι θέσεις της παραδοσιακής αριστεράς και δεξιάς βρίσκονται σε κίνδυνο να υφαρπαστούν από λαϊκιστές, οι οποίοι έχουν την τάση να κατηγορούν τον υπόλοιπο κόσμο για τις δυσκολίες των χωρών τους. Οι ψηφοφόροι δεν μπορούν πια εύκολα να κατηγοροποιηθούν ως ανήκοντες στη μία ή την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος. Είναι ένα γεγονός, που έχουν ήδη εκμεταλλευτεί ανάμεσα σε άλλους, ο Donald Trump, ο Bernie Sanders, το Independence Party της Μεγάλης Βρετανίας, Ο ΣΥΡΙΖΑ της Ελλάδας και η Marine Le Pen της Γαλλίας. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει: οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογίας στην κατανομή του πλούτου, έχουν αναγκάσει πολλούς ψηφοφόρους, που παραδοσιακά θα ψήφιζαν κεντρώα κόμματα, να κατευθύνονται στην υποστήριξη λαϊκιστών, που ισχυρίζονται ότι είναι περισσότερο σε επαφή με τις ανησυχίες των ψηφοφόρων. Για πολλούς ανθρώπους, οι οργανισμοί και οι ιδέες της παγκοσμιοποίησης είναι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης. Με τον τρόπο αυτό η “επιδιόρθωση” της παγκοσμιοποίησης είναι κάθε άλλο παρά ξεκάθαρη: εάν οι πολίτες όλο και περισσότερο λαχταρούν την “ιερότητα” της πατρίδας τους-και οι λαϊκιστές υπόσχονται ότι θα ικανοποιήσουν αυτή τη λαχτάρα- η παγκοσμιοποίηση βρίσκεται σε κίνδυνο να τιναχτεί στον αέρα.
Από το βιβλίο του Stephen D. King «Grave New World.»
Η Αμερική μεγάλη ξανά;
Με τον κίνδυνο να δηλώσει κανείς το προφανές: κανείς δεν πρόκειται να κάνει την Αμερική μεγάλη ξανά. Κανείς δεν φαντάζεται σοβαρά ότι αυτό είναι μια πιθανότητα. Η Αμερική είναι αλήθεια ότι ίσως με το χρόνο πάψει να αναθέτει τις κατασκευαστικές της εργασίες στην Κίνα, αλλά εάν αυτές οι εργασίες επιστρέψουν ποτέ στη χώρα, θα επιστρέψουν με τη μορφή αυτοματοποιημένης εργασίας. Τα ρομπότ και οι αλγόριθμοι δεν θα κάνουν την Αμερική μεγάλη ξανά-εκτός εάν με τη λέξη “Αμερική” εννοεί κανείς τους δισεκατομμυριούχους και με τη λέξη “μεγάλη” εννοεί ακόμη πλουσιότερη. Η μεσαία της τάξη έχει διαλυθεί και έχει πουληθεί για κομμάτια. Ο Trump είναι μονάχα το πιο ορατό σύμπτωμα μιας αρρώστειας που καιρό τώρα δηλητηριάζει το αίμα της χώρας- ένας ταχέως μεθιστάμενος όγκος ανισότητας, υπερ-μιλιταρισμού, ρατσισμού, παρακολούθησης και φόβου, που θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε και να τον διαγνώσουμε σαν καπιταλισμό τελικού σταδίου.
Από το βιλίο του Mark O’Connell «Notes From an Apocalypse.»
