Η προέλευση του κορωνοιού είναι σαφώς ανθρωπογενής

Πολλά γράφτηκαν και θα γραφούν ακόμη για τον κορωνοιό και την προέλευση του. Οι θεωρίες συνωμοσίας για την κατασκευή του σε μυστικά εργαστήρια δίνουν και παίρνουν. Οι μισοί λένε ότι οι Κινέζοι τον κατασκεύασαν για να επιτεθούν στη Δύση και οι άλλοι μισοί ότι τον έφτιαξαν οι Δυτικοί για να γονατίσουν την επεκτεινόμενη ηγεμονία της Κίνας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Η δική μου εκτίμηση είναι διαφορετική. Φρονώ ότι είναι η “εκδίκηση” της φύσης στην ανθρώπινη “ύβρη” απέναντι της. Οι παρεμβάσεις που γίνονται στο ζωικό και φυτικό βασίλειο από τον άνθρωπο δεν έχουν προηγούμενο. Ζώα που ζούσαν μακριά μας και χωρίς ουσιαστική επαφή με μας, τα φέραμε κοντύτερα μας είτε επειδή θέλουμε να τα εκμεταλλευτούμε για ιδιότητες που πολλές φορές είναι φανταστικές ή επειδή καταστρέψαμε το φυσικό τους περιβάλλον. Αυτή ακριβώς η στενή επαφή, που εμείς την προκαλέσαμε οδήγησε σε συγχρωτισμούς πρωτόγνωρους με συνέπεια την ανάπτυξη νέων και εξόχως επιθετικών για τον άνθρωπο ιών (μην ξεχνάμε τον HIV, τον SARS κλπ). Δεν χρειάζονται λοιπόν εργαστήρια και τρελλοί ή ασυνείδητοι ερευνητές. Η φύση ολόκληρη είναι το μεγάλο πειραματόζωο της σύγχρονης εποχής.

Δεν θα αρνηθώ ότι αυτή η “επεκτατική” τάση του ανθρώπου προς τη φύση έχει δώσει και σωρεία ευεργετικών φαρμάκων και άλλων χρήσιμων συστατικών. Όλα όμως πρέπει να έχουν ένα μέτρο και συνάμα έχουν και ένα τίμημα.

Αυτό το τίμημα πληρώνουμε σήμερα με την πανδημία του κορωνοιού.

Μουσική Πρόταση: Chris Rea - Curse Of The Traveller

Μουσική Πρόταση: Chris Spheeris - Juliette

Αναδρομές: Η εξουσία και οι ηγέτες

Έγραφα στις 18 Σεπτεμβρίου 2014, πριν την ανάληψη της εξουσίας από τον Αλέξη Τσίπρα.

Εκείνοι που υπήρξαν πραγματικοί ηγέτες και οδήγησαν τους λαούς τους σε επιτυχίες και ευημερία είχαν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.

Έφεραν μετά τη νίκη τους στις εκλογές ένα δικό τους στυλ, ένα είδος συμπεριφοράς και δράσης, που τους επέτρεψε να διαμορφώσουν αυτοί τον τρόπο άσκησης της εξουσίας, που τους έδωσε ο λαός, και δεν άφησαν την εξουσία να τους επηρεάσει και να τους διαμορφώσει, κάνοντάς τους όμοιους και απαράλλαχτους με όλους αυτούς που είχαν κυβερνήσει πριν και μετά από αυτούς.

Εννοείται ότι όλες αυτές τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας έχουμε εκείνο το είδος των κυβερνητών, που ακολουθούν την γνωστή ¨πεπατημένη”, που είναι η κάθε λογής έκφραση της αλαζονείας της εξουσίας και της προσαρμογής στα καθιερωμένα πρότυπα των χαμηλού βεληνεκούς πολιτικών, που απαιτεί η σημερινή παγκοσμιοποιημένη διακυβέρνηση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

Παρακολουθώ, όπως πολλοί φαντάζομαι, με αρκετή προσοχή τα πολύ καλά μελετημένα βήματα του Αλέξη Τσίπρα, στην πορεία εκείνη που θα τον φέρει -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- πολύ σύντομα στην εξουσία.

Είναι ακριβώς εκείνα τα βήματα, που απαιτούνται για τη διαμόρφωση ενός τυπικού ηγέτη των καιρών μας, ενός ακόμη δηλαδή πολιτικού αρχηγού που θα έλθει στην εξουσία ως έτοιμος από καιρό, αλλά χρησιμοποιώντας την ίδια παραδοσιακή συνταγή, εκείνη που αφήνει την εξουσία να διαμορφώνει τους ηγέτες και όχι εκείνους να επηρεάζουν και να καθορίζουν τον τρόπο άσκησης της εξουσίας τους.

Θα μου πείτε πως κρίνω κάποιον πριν ακόμη αποκτήσει την εξουσία. Βλέπω απλά τις κινήσεις του, τα λόγια και τις συμπεριφορές του. Βλέπω κάποιον που προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να χωρέσει στο κουστούμι που άλλοι έχουν ράψει για εκείνον και του έχουν διαμηνύσει ότι είναι υποχρεωμένος να φορέσει προκειμένου να κυβερνήσει. Έστω και χωρίς γραβάτα.

Κορωνοιός

Δύο είναι οι λόγοι της ευρείας εξάπλωσης του κορωνοιού*:

1) Δεν υπάρχει ανοσία και 

2) Υπάρχει άφθονη ανοησία.

* ακολουθώ την ορθογραφία κατά Μπαμπινιώτη.

Ποίηση: Κική Δημουλά (1931-2020)

ΣΤΟ ΚΑΣΕΛΑΚΙ

Δυὸ τρεῖς φωτογραφίες

πρόσφατες σχετικὰ

τὶς ἔχω κρεμασμένες

δίπλα στὰ κλασικὰ ταγιέρ μου

εὔκολα τὶς βρίσκω.

Οἱ παλιὲς

ἔχουν ἀποθηκευτεῖ ξεχασμένες

σ’ ἕνα κασελάκι ξύλινο

ζωγραφισμένο ἀπ’ ἔξω

μὲ Διονύσου σταφύλια.Μοῦ τὸ ἔστειλαν κάποτε δῶρο

κάτι φιλικά μου ἀμπέλια.

Ἀναδεύω. Χρειάστηκα ἐκτάκτως

τὸ πιστοποιητικὸ μιᾶς θάλασσας

ἀδύνατον νὰ βρῶ πότε καὶ ποὺ

βυθίστηκε.

Στὸ βυθὸ κατεβαίνω

ψάχνω εἰσχωρῶ στὰ ναυάγια

Θεέ μου πόσα πρόσωπά μου

βρίσκω σὰν ὄστρακα κολλημένα

στῶν ματιῶν τὰ θαμπὰ φινιστρίνια

λίγα λίγα τ’ ἀνεβάζω

στὸ κατάστρωμα τοῦ φωτὸς τ’ ἀπιθώνω

ξαναβουτάω

φέρνω κι ἄλλα πρόσωπά μου

στὴν ἐπιφάνεια

ἀπίστευτο κοίτα πόσες φορὲς

ἄρα δὲν εἶναι τόσο σύντομη

ὅσο λέμε, ἡ ζωὴ

ἀλλὰ καὶ σύντομη νὰ εἶναι

ἕνας λόγος παραπάνω

νὰ ἐπαίρομαι, πόσες φορὲς

μέσα σὲ μία τόσο σύντομη ζωὴ

ἀφθόνησε νὰ πεθαίνω.

Καὶ μὲ τί φωτογένεια.

Κική Δημουλά (1931-2020)

Ἀπὸ τὴν συλλογὴ «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως» 2007

Μουσική Πρόταση: Άννη Ονουφρίου -Ο καθρέφτης

Ένα τραγούδι του αξέχαστου Δημήτρη Λάγιου, από την αγαπημένη φίλη Άννη Ονουφρίου.

Η νέα γενιά...

Ένα ταξίδι αστραπή στην Πάτρα έφερε καινούργιες φωτογραφίες..
Ίριδα, Νεφέλη, Ιωάννα και Νικόλας...

Παλιό, αλλά καλό!

The European Commission has just announced an agreement whereby English will be the official language of the European Union rather than German, which was the other possibility. 

As part of the negotiations, the  British Government conceded that English spelling had some room for  improvement and has accepted a 5- year phase-in plan that would become  known as "Euro-English". 

In the first year, "s" will  replace the soft "c".. Sertainly, this will make the sivil servants jump  with joy. The hard "c" will be dropped in favour of "k". This should  klear up konfusion, and keyboards have one less letter.

There  will be growing publik enthusiasm in  the sekond year when the troublesome "ph" will be replaced with "f"..  This will make words like fotograf 20%  shorter. 

In the 3rd year, publik akseptanse of the new spelling be expekted to reach the stage where more komplikated changes are possible. 

Governments will enkourage the removal of double letters which have always ben a deterent to akurate  speling. 

Also, al wil agre that the horibl mes of the silent "e" in the languag is disgrasful and it should go  away. 

By the 4th yer people wil be reseptiv to steps such  as replasing "th" with "z" and "w" with "v". 

During ze fifz  yer, ze unesesary "o" be dropd from  vordskontaining "ou"  and after ziz fifz yer, ve vil hav a reil  sensi bl riten styl. 

Zer vil be no mor trubl or difikultis and evrivun vil find it ezi TU understand ech oza. Ze drem of a united urop vil finali  kum tru. 

Und efter ze fifz yer, ve vil al be speking German like zey vunted in ze forst plas.

Ποίηση

ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Οι αρχηγοί σαλπίσαν υποχώρηση!

Παν οι σημαίες, παν τα λάβαρα

Πάνε τα ζήτω που γεμίζαν τις καρδιές μας

Και μας τραβούσανε μπροστά

Τώρα μαζώχτηκαν του κόσμου οι γραφιάδες

και οι σφουγκοκολάριοι οργιάζουν

Καθώς σε καπνοσκέπαστα δωμάτια

Τις νέες τις συνθήκες ετοιμάζουν

Κι εμάς; Ποιος μας εσκέφτηκεν εμάς;

Ποιος δίνει βάση στον καημό μας;

Ματαιωμένοι ήρωες δεν εγέμισαν

Ποτέ της Ιστορίας τις σελίδες!

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη (5)

Αυτήν τη φορά ένοιωσα που εχάσαμε τα χρήματά μας και έπρεπε να εργαστώ. Παλαιότερα με επέρασε από το μυαλό να γενώ journalist ή πολιτικός. Τώρα με έδωσαν μια θέση  στην Εταιρεία Υδρεύσεως και εργάζομαι για να ζω. Γράφω και εις τον “Τηλέγραφο” της Αλεξάνδρειας ολίγα άρθρα, μερικά ποιήματα που μεταφράζω από την αγγλικήν, και διαφόρους εντυπώσεις. Ευτυχώς, το όνομα Πέτρος Καβάφης ορισμένοι το ενθυμούνται και το τιμούν.

Η ζωή όμως δεν είναι όπως παλιά κ’ εγώ κάμνω διάφορα ωσάν να μην άλλαξαν τα πράγματα. Με αρέσει το ωραίον ντύσιμο και ξοδεύω αρκετά για να ράβω φορεσιές από αγγλικά κασμήρια. Πηαίνω και στο χρηματιστήριον και ακούω τις τιμές και βλέπω που άλλοι χάνουν και άλλοι κερδίζουν. Καμιά φορά αγοράζω κ’ εγώ αυτά που με λένε και δεν χάνω. Έτσι περνώ τον καιρόν μου μέσα σε μια illusion που με αρέσει. Όμως, όταν νυχτώνει είναι διαφορετικά. Διαβάζω διάφορα βιβλία, περισσότερον ιστορικά, και άλλα για να μαθαίνω τι γράφουν οι Άγγλοι ποιηταί. Και όταν το μυαλό μου γεμίζει εικόνες και επιθυμίες, νομίζω που κ’ εγώ ζω σε άλλους κόσμους και συναντώ πρόσωπα, που τα φαντάζομαι να ζωντανεύουν, να έχουν τες ίδιες επιθυμίες  και να αφήνονται σε πράγματα που οι πολλοί κατηγορούν. Τότε με γεμίζει μια ανάγκη να γράφω και νομίζω που μπαίνω σε καταγώγια της Ιωνίας, της Αντιόχειας και της παλιάς Αλεξάνδρειας των Πτολεμαίων και γεύομαι από τα πιοτά που κάμνουν το σώμα να ζητά τες ηδονές των γενναίων.

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη (4)

Αμυδρώς ενθυμούμαι την απουσίαν μας εις Λίβερπουλ, Λονδίνον, και Μασσαλία. Ενθυμούμαι, όμως, ότι το έτος 1876 μας έφεραν τα κακά νέα δια την διάλυσιν της εμπορικού οίκου του πατρός μου «Καβάφης και Σία» και ότι η οικογένεια έπεσε εις βαθύν οικονομικόν μαρασμόν. Άκουγα την μητέρα μου Χαρίκλεια να συζητεί δια νέες επιχειρήσεις, αλλά ένοιωθα που όλα επήγαιναν από το κακόν στο χείριστον. Μετά από παρέλευσιν πέντε ετών, χάθηκαν και οι τελευταίες ελπίδες της μητέρας, να εγκατασταθούμε εις την ξένην. Οι πρώην συνεργάτες του Πέτρου Καβάφη, εις τους οποίους εστήριξε πολλές ελπίδες αδιαφόρησαν, για τούτο εγκαταλείψαμε την Μασσαλία, και με ατμόπλοιον επανήλθαμε στην Αλεξάνδρεια.

Εμείναμε στην οδό Ραμλίου. Εκείνο το σπίτι το φέρνω συχνά στο μυαλό μου. Δεν εμείναμε όμως για αρκετόν χρόνον. Διότι πάλιν αναγκαστήκαμε να φύγουμε από την Αλεξάνδρειαν και να πάμε στην Κωνσταντινούπολη, για να σωθούμε από τον βομβαρδισμό στον οποίο επεδόθη ο βρεττανικός στόλος, αφού εις τούτο κατέληξεν η εξέγερσις των Αιγυπτίων το έτος 1882. Από εκείνο το σπίτι,  κάθε μέρα επήγαινα στο «Λύκειον Ερμής» του Κωνσταντίνου Παπαζή, όπου για πρώτην φορά ένοιωσα που είχα αληθινούς φίλους, τον Μικέ Ράλλη, τον Στέφανον Σκυλλίτση και τον Τζών Ροδοκανάκη.

Το πλοίον ήταν πολύ βρώμικο και το ταξίδι πολύ φρικτόν, αλλά επιτέλους εφθάσαμε εις την Βασιλεύουσαν. Έτσι την έλεγεν ο εκ μητρός πάππος μου, Γεώργιος Φωτιάδης. Εκεί μας υποδέχθηκαν οι συγγενείς μας και αμέσως εξεχώρισα έναν ωραίον εξάδελφόν μου, τον  Γ. Ψυλλιάρη, που τον άρεσε η ποίησις. Ένα ποίημα, το “Leaving Therapia”, όπου το έγραψα για το γραφικόν χωριό, τη Θεραπειά στις ακτές του Βοσπόρου,  το ήβρε εξαιρετικόν και αυτό μ’ εκολάκευσε. Εκείνη την εποχή έγραψα και άλλα ποιήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Και πάλιν τον άρεσε πολύ ένα που το είπα “Dünya qüzeli”, όμορφος κόσμος, στην τουρκική γλώσσα, και του εγύρισα το κοπλιμέντο και τον είπα που αυτός τον ομόρφαινε.

Η Χαρίκλεια άλλαξε και νοιώθει που πρέπει να επιστρέψουμε στην Αλεξάνδρεια. Την γράφουν οι φίλες της ότι τα πράγματα εκαλυτέρεψαν και άρχισαν οι βεγγέρες και τα καλέσματα. Τα μαθαίνω κ’ εγώ από τον Μικέ και τον Στέφανο, όπου μ’ ερωτούν πότε θα ανταμώσουμε. Το λαχταρώ κ’ εγώ να τους ιδώ, μα κάτι εδώ της καρδιάς είναι και με κρατάει.

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη (3)

Μετά την εγχείρηση εις τας Αθήνας, έπαυσα να μιλώ και άρχισα να γράφω εις ένα σημειωματάριο που με έδωσεν η νοσοκόμα Μαριάνθη. Στην αρχή με φαινόταν γελοίο πού το έκαμνα αυτό. Τώρα, το εσυνήθισα και ό,τι θελήσω και σκεφθώ το γράφω. Ναι, με λυπεί πού έχασα την φωνή μου.

Ευτυχώς, όμως, ο Αλέκος με έφερε το μπλε τετράδιο. Το κρατώ στα χέρια μου και νοιώθω που έχει ζωή. Κλείνω τα μάτια μου και το δωμάτιο γεμίζει εικόνες και πρόσωπα. Το ταξίδι δεν έχει πια κανένα προορισμό. Με αρέσει πετάγομαι στα πολλά φανερά και  τα κρυφά της ζωής μου. Μόνον εγώ γνωρίζω με πόσην λαχτάρα το άνοιγα το μπλέ τετράδιον και έγραφα αυτά που με αγγίζαν την ψυχήν. Τότε είχα και φωνήν.

Δεν παραπονούμαι που πάντα ήμουν μόνος. Το ξέρω που η έγνοια μου  για την μελέτη και την ποίησιν θα ήταν άλλη, ή που καθόλου δεν θα είχα, αν ζούσα με άλλους, που θα έκλεβαν τον χρόνον μου. Και που εργάστηκα εις την Υπηρεσίαν Υδρεύσεως, αναγκάστηκα να ζήσω σχεδόν όπως όλοι. Όμως, εκείνο το μισητόν πράγμα με έκλεβε πολύτιμον χρόνον, που θα ημπορούσα να αφιερώσω εις την καλλιτεχνικήν μου εργασίαν.

Τώρα, κρατώ το μπλε τετράδιον και ορισμένως νοιώθω που μπαίνω σε λιμάνι μετά από τρικυμία. Το γνωρίζω που δεν μπορώ για πολλά να ελπίζω και πως τούτα που γράφω είναι μια illusion. Όμως, θα γυρνώ πίσω και θα ζωντανεύουν πρόσωπα και εικόνες από περασμένες  ημέρες της ζωής μου, όπου τώρα νοιώθω να φεύγει.

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη (2)

Εδώ, εις το Νοσοκομείον Αλεξανδρείας, κάθομαι και δεν περιμένω κάτι σπουδαίον να συμβεί. Οι γιατροί είναι αισιόδοξοι δια την υγείαν μου –έτσι δείχνουν- και διαρκώς με λέγουν να μην απελπίζομαι. Σκέπτομαι πόσον έχουν αλλάξει τα πράγματα δι’ εμέ τώρα που είμαι γέρος και άρρωστος. Την μορφήν μου δεν θέλω να την βλέπω πια εις τον καθρέπτη και το σώμα μου νοιώθω που είναι άσχημο και βαρύ. Η αρρώστια, άραγε, ήρθε τώρα και με τιμωρεί, διότι ελάτρεψα τη ζωή κ’ εγεύτηκα τες  κρυφές  χαρές της;  “Να πιστεύετε εις τον θεό” με λέγει κάθε πρωί η νοσοκόμα. Και περνά από το νου μου η ιδέα που δεν ήμουν πάντα αληθινός και δεν είχα είχα την πίστη των πολλών ανθρώπων, αλλά μιαν άλλην εδικήν μου που με πήαινε εις τα ξενύχτια και τες διασκεδάσεις.

Εδώ, σ’ αυτήν την κατάντια, έρχονται συχνά και με βρίσκουν κομμάτια  από την ποίησίν μου κ’ εντρέπομαι να τα αντικρίσω. Μα είναι δικά μου παιδιά αγαπημένα και  “Τα κεριά”,  και “Η ψυχές των γερόντων”, και το “Απολείπειν ο θεός Αντώνιον”  που οι λέξεις των πετούν τες νύχτες στην κάμαρά μου και ακούω τη σιγανή φωνή των.

                       

                         Δε θέλω να γυρίσω να μη δω και φρίξω

                         τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει

                         τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν

……………………………………………………………….

Μες στα παληά τα σώματά των τα φθαρμένα

                         κάθονται των γερόντων η ψυχές

………………………………………………………………..

                         την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου

                         που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

                         που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.

                         Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος

                         αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Τ’ ακούω και σκέπτομαι που η ταραχή κάνει κακό στην ασθένειά μου. Γίνομαι πολύ pessimist και τα βράδια απελπίζομαι, που δεν έχω κανέναν. Την ημέρα έρχονται και μένουν πολλαίς ώρες η Ρίκα και ο Αλέκος. Με λένε νέα οπού διάφοροι ερωτούν δια την υγείαν μου και στέλνουν τα περαστικά.

Αύριο θα φέρει ο Αλέκος τις σημειώσεις μου. Το εζήτησα, γιατί ο νους μου γυρνά χρόνια πίσω και με αρέσει που έτσι χάνομαι, μα ξεχνώ ονόματα και άλλα.  Είναι ένα μπλε τετράδιο στο δεξιό συρτάρι του γραφείου, όπου είναι γραμμένες πολλές σκέψεις και impressions και άλλα πολλά.  Καλύτερα να το έχω συντροφιά, θα με κάνει καλό. Γιατί γνωρίζω που έχω αλλάξει, αλλά δεν το θέλω να είμαι σκεπτικός και μελαγχολικός. Δεν θέλω να μ’ ερωτούν “Καβάφη, τι έχεις;”.  Όλοι ξέρουν που υποφέρω και δεν μπορώ να το προσπεράσω και να δείξω άλλο πρόσωπο. Οι γιατροί με λένε να έχω υπομονή κ’ εγώ όλο και απελπίζομαι, αλλά πιέζω τον εαυτόν μου να φαίνομαι μόνο σοβαρός και σκεπτικός αλλά όχι φοβισμένος και δειλός. Δηλαδή, διατηρώ μια image που πρέπει σε Αλεξανδρινό των γραμμάτων.

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη

Σήμερα, φεύγω από αυτό εδώ το σπίτι μου στην  Rue Lepsious. Με λυπεί που αναγκάζομαι να το κάμω, αλλά οι γιατροί είναι αυστηροί. Με λένε ότι  δεν μπορεί να γίνει εδώ η θεραπεία και ίσως η κατάστασίς μου θα χειροτερεύει, ενώ εκεί, εις το Ελληνικόν Νοσοκομείον Αλεξανδρείας πιστεύουν πως θα γίνω καλά. Με λένε βέβαια που το ταξίδι είναι μακρύ, αλλά να μην απελπίζομαι. Ξέρω που δίνουν ελπίδες σε όλους τους ασθενείς, για να τους κρατούν το ηθικό των. Μα κι αυτοί το ’χουν ανάγκη, ν’ ακούν που θα γίνουν καλά.

Όλη την ημέρα είναι μαζί μου ο Αλέκος και η Ρίκα και δεν ηξεύρω πώς θα ήμουν χωρίς αυτούς. Με λένε να κάθομαι και να ηρεμώ, αλλά δεν ημπορώ. Περπατώ βαριά και κοιτάζω αυτή την κάμαρα κι ακούω πολλές φωνές να ψιθυρίζουν το όνομά μου και να ρωτούν “Καβάφη, πού μας αφήνεις; Μη φεύγεις χωρίς εμάς.” Μετρώ τα ονόματά των κ’ είναι πολλά: Λάνης, Ιασής, Οροφέρνης. Θεόδοτος, Αντώνιος, Μύρης, Καισαρίων, Πτολεμαίος, Αλέξανδρος, Δημήτριος… Με φαίνεται ότι ομοιάζω με κακόν πατέρα που μιαν ημέρα φεύγει, και τα παιδιά του τον φωνάζουν “ Όχι μη φεύγεις, πού πηαίνεις χωρίς εμάς;”.

Στέκομαι εις την βιβλιοθήκην εμπροστά και νοιώθω τα μάτια μου να καίνε. Απλώνω το χέρι μου και τα χαϊδεύω τα βιβλία. Είναι κι αυτά παιδιά μου και τι θα γενόμουν χωρίς αυτά; Αυτά με έδωσαν ωραίες εικόνες κ’ έκαμναν κάθε φορά το ξεκίνημα πιο εύκολο κ’ έδιναν ζωή εις την καλλιτεχνικήν μου εργασίαν.

Είδα που ο Αλέκος μ’ επαρατηρούσεν και η Ρίκα εδάκρυζε και είπα δεν είναι πρέπον. Επήρα δύο βιβλία που αγαπώ και εμπήκα πάλιν εις την κάμαράν μου. Η Ρίκα έφερε την βαλίτσαν μου και δεν ημπόρεσα να συγκρατήσω τον αναστεναγμόν μου, οπού εβγήκε βαθύς. Με ήρθαν η θύμησες και όλο χάιδευα τη δερμάτινη εκείνη βαλίτσαν που εμύριζε άνθη της νεότητός μου και ήξερε πολλά. Τώρα, δεν θα ταξιδέψομε μαζί για τες ηδονές της Ιωνίας, αλλά για το Ελληνικόν Νοσοκομείον Αλεξανδρείας.

Η Ρίκα με φαίνεται που καταλαβαίνει πιο εύκολα από τον Αλέκο. Το είδα που ετοίμαζε τα πράγματά μου και όλο που εδάκρυζε κ’ εψιθύριζε “Να ιδείτε που θα γενείτε καλά, να ιδείτε…”. Το έλεγε και ήταν ωσάν να έπειθε τον εαυτόν της. Την εκύταξα κ’ εσταμάτησε. Τι κρίμα… Ήθελα να το λέγει, να το λέγει…

Την ώρα που άνοιγε την πόρτα του σπιτιού ο Αλέκος, εστάθηκα μια στιγμή στον καθρέπτην εμπροστά και είδα που παλιά στεκόμουν πάλι και κοίταζα όλος ζωή το είδωλόν μου κ’ εδάκρυσα. Πιο πολύ ο καθρέπτης είναι που ξέρει με πόσην λαχτάρα εξεκλείδωνα για να βγω έξω στα σκοτεινά τα σοκάκια και να μπω στα καφενεία με τα δωμάτια απάνω… Το ένοιωσεν ο Αλέκος που εμπήκα σ’ άλλον κόσμο κ’ έκανε να βγει έξω να με περιμένει, μόνο που δεν ήθελα άλλο κ’ εβγήκαμε μαζί.

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη

Αναδρομών συνέχεια....

Έγραφα την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013.

Μια προδιαγεγραμμένη και καταστροφική πορεία

Τόχω πει και γράψει πολλές φορές. Θα το γράψω με συνοπτικό τρόπο άλλη μια.

Οι επιλογές που υπάρχουν διαθέσιμες στα κράτη αυτή τη στιγμή είναι δύο. Η συντηρητική και η επαναστατική.

Εμείς ακολουθούμε την πρώτη, όπως σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη, αλλά ουσιαστικά και ο κόσμος όλος. Έχουμε δηλαδή αποδεχτεί τη νίκη του λεγόμενου δημοκρατικού καπιταλισμού, αλλά κυρίως τη μετεξέλιξή του που είναι ο εταιρειοκυριαρχούμενος καπιταλισμός. Τα κράτη σιγά-σιγά, αλλά σταθερά και αμετάκλητα χάνουν την εθνική τους κυριαρχία, η οποία περιέρχεται στις παντοειδείς παγκόσμιας εμβέλειας εταιρείες. Εταιρείες με πολλά πλοκάμια διαφορετικών κατευθύνσεων. Από τη μια με την συμμαχία πολλών ετερόκλητων δραστηριοτήτων κάτω από ένα εταιρικό μανδύα και από την άλλη με την ανάπτυξή τους σε όλες σχεδόν τις ηπείρους του πλανήτη.

Το μόνο περιθώριο που έχουν οι κρατικές κυβερνήσεις είναι σε κάποιες λεπτομέρειες πολιτικής, που περισσότερο βασίζονται στην ανοχή των πολυεταιρικών διευθυντηρίων σε κάποιες τοπικές παραδόσεις και ευαισθησίες, ανοχή που και αυτή έχει βεβαίως ημερομηνία λήξης.

Και η επαναστατική επιλογή; Σημαίνει να πας κόντρα στο ρεύμα, να αποτρέψεις την κυριαρχία των πολυεθνικών γιγάντων στη χώρα σου, να νοικοκυρέψεις τα του οίκου σου και να διαχειριστείς με δικαιοσύνη το όποιο σου εθνικό προϊόν. Να υποστείς επίσης τις συνέπειες της αναπόφευκτης σχετικής απομόνωσης, που θα έχει η επιλογή αυτή. Αυτό έχει τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό κόστος και απαιτεί εξαιρετική εθνική ομοψυχία, απόλυτα υγιή κοινωνία, σχετικό οικονομικό σφρίγος και εξέχοντες πολιτικούς. Έχουμε αυτές τις προϋποθέσεις; 

Αν όχι τότε τι συζητάμε;

ΥΓ. Θα μπορούσε βέβαια η επαναστατική λύση να αποκτήσει κάποιες πιθανότητες αν αποφάσιζαν ταυτόχρονα κάποιες χώρες να την εφαρμόσουν από κοινού, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό έναν ισχυρό πυρήνα μιας διαφορετικής πολιτικής. Έχει ψελλίσει κάποια πράγματα προς την κατεύθυνση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η θετική υποδοχή που βρήκε περιορίζεται σε περιθωριακές ευρωπαϊκές δυνάμεις. Σιγά να μην αφήσουν οι σημερινοί απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού να πραγματοποιηθεί μια τέτοια σοβαρή διακρατική συμμαχία. Είναι στην ουσία το μόνο πιθανό εμπόδιο στην καταστροφική πορεία που έχουν επιβάλει στον πλανήτη. Καταστροφική, επειδή είναι βέβαιο ότι τον οδηγούν σε ανθρωπιστικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό αδιέξοδο. Που θα είναι αυτό που τελικά θα βάλει τέλος στην κυριαρχία τους. Εάν θα έχουν απομείνει τότε κάποιες δυνατότητες ανάκαμψης της ανθρωπότητας στη Γη είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμο.

Ποίηση

ON THE VANITY OF EARTHLY GREATNESS

by Arthur Guiterman

The tusks which clashed in mighty brawls
Of mastodons, are billiard balls.

The sword of Charlemagne the Just
Is Ferric Oxide, known as rust.

The grizzly bear, whose potent hug,
Was feared by all, is now a rug.

Great Caesar’s bust is on the shelf,
And I don’t feel so well myself.

Αναδρομών συνέχεια-Ο Καζαμίας

Έγραφα στις 10 Σεπτεμβρίου 2013:

Ο ΚΑΖΑΜΙΑΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Επανέρχομαι στο θέμα της δυνατότητας εφαρμογής διαφορετικής πολιτικής στη χώρα μας. Η άποψή μου είναι ότι διαφορετική πολιτική και παραμονή της χώρας στην ευρωπαϊκή ένωση είναι σχεδόν ανέφικτη. 

Είναι τέτοιες οι ισορροπίες στη διεθνή σκηνή σήμερα, ώστε η άσκηση μιας πραγματικά εθνικής πολιτικής δεν συνάδει με την παρουσία μας στις διαδικασίες της σημερινής Ευρώπης.

Η επιλογή λοιπόν είναι σαφής. Υποταγή στα κελεύσματα των λεγομένων εταίρων ή ανεξαρτησία με τίμημα!

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η υποταγή πρέπει να είναι πλήρης και χωρίς ισχυρή διαπραγμάτευση. Στο σημείο αυτό πρέπει να ασκηθεί κριτική από αυτούς, μάλλον τους περισσότερους Έλληνες σήμερα, που επιλέγουν αυτή τη λύση, προς τους κυβερνώντες. Υπάρχει η θεωρητική ελπίδα, ότι μια κάποια βελτίωση στα οικονομικά μας, εάν υπάρξει και δεν είναι φούμαρα τα περί πρωτογενούς πλεονάσματος, μπορεί να ενδυναμώσει τη διαπραγματευτική μας θέση. Μένει να το δούμε και να ελπίζουμε ότι έχουμε πολιτικούς ικανούς να το εκμεταλλευτούν.

Η ανεξαρτησία από την άλλη πλευρά θα έχει ένα πολύ βαρύ τίμημα. Δεν υπάρχει περίπτωση το σημερινό ευρωπαϊκό, που στην ουσία είναι σχεδόν παγκόσμιο, διευθυντήριο να ανεχτεί μια διαφορετική πολιτική από τον σκληρό καπιταλισμό του ασθενούς κράτους και των ιδιωτικοποιήσεων των πάντων σε χώρα- μέλος του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης, έστω -ή ιδίως- του μικρού δικού μας μεγέθους. 

Οι Έλληνες μπορεί να ήταν διατεθειμένοι να ακολουθήσουν το σκληρό μοναχικό δρόμο τους εάν είχαν ακούσει τα καθαρά και ειλικρινή λόγια για αυτά που τους περιμένουν. Μια οικονομική κατάσταση σαφώς πάρα πολύ χειρότερη, αλλά πιθανόν με περισσότερη δικαιοσύνη και ισότητα ανάμεσα στους πολίτες. Εάν μια τέτοια εξέλιξη μπορεί βέβαια να είναι βιώσιμη χωρίς μείζονα κοινωνική αναταραχή σε μια χώρα τόσο βαθειά διαβρωμένη από τη διαφθορά και μετά τόσο μακροχρόνια έκθεση σε έναν αρρωστημένο καπιταλιστικό τρόπο ζωής, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. 

Τι θα γίνει λοιπόν; Τίποτα από τα παραπάνω βέβαια. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις επόμενες ή ίσως τις μεθεπόμενες εκλογές. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό θα γίνει ανεξάρτητα από τις όποιες οικονομικές εξελίξεις. Το μόνο που θα κρίνουν αυτές είναι αν αυτή η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα έλθει στις επόμενες ή στις μεθεπόμενες εκλογές. Και τι θα κάνει; Θα δεχτεί αυτά που έχουν δεχτεί οι σημερινοί κυβερνώντες, αφού θα τα μετονομάσει κατάλληλα για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Λίγη επί της ουσίας σημασία θα έχει εάν θα ονομαστεί αυτό "επαναδιαπραγμάτευση" ή "κατάργηση" του μνημονίου. Θα είναι κάτι που θα λέγεται ίσως "νέα συμφωνία" ή κάτι ηχηρό παρόμοιο, αλλά που στην ουσία θα είναι συνέχιση της ίδιας πολιτικής των δανείων και του ελέγχου μας από το ίδιο διευθυντήριο. Ναι θα περισέψουν τα μεγάλα λόγια και οι διαβεβαιώσεις για μια καινούργια εθνική πολιτική. Και ίσως μάλιστα αυξηθεί κατά 30 ευρώ ο βασικός μισθός και ελαττωθούν οι αποδοχές των βουλευτών κατά 50 ευρώ. Γρήγορα όμως ο λαός θα καταλάβει την αλήθεια και το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ θα αποτύχει.

Και τότε; Πολλά εξαρτώνται βέβαια από τις διεθνείς εξελίξεις και τη γενικότερη οικονομική κατάσταση, αλλά το σημερινό τρίτο κόμμα τότε πιθανότατα θα είναι πρώτο. Αφήστε, λοιπόν, τη φαντασία σας να οργιάσει! 

Ο Καζαμίας μίλησε!

Ρήσεις...

Πολιτικός κυνισμός…

Μια φράση που απηχεί με ειλικρινή αλλά και απόλυτα κυνικό τρόπο το πως σκέφτονται και ενεργούν οι πολιτικοί.

Προέρχεται από τον πρώην Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Juncker:

"Όλοι γνωρίζουμε τι είναι σωστό να κάνουμε. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι το πως θα καταφέρουμε επανεκλεγούμε όταν το κάνουμε."

Ποίηση-Αναδημοσίευση του 2013

ΟΙ ΕΛΕΓΚΤΕΣ

ΟΙ Ελεγκτές δεν είναι πια εδώ

Τους είδαν λέει να κλείνουν τα κομπιούτερς

και να μαζεύουν τα χαρτιά τους.

Συνάχτηκαν τότε όλοι οι αγανακτισμένοι

μόλις είπε τα νέα ο Εξαγγελάτος.

Ήταν εκεί και ο Γαμαντώνης  

με το τσιρότο στο κεφάλι, 

αλλά κι ο Αλεξαρχαντινός 

αντάμα με τους Αντιπολείς

και όλους τους Χαβαλευτές.

Πολύς ο ψίθυρος κι ο στεναγμός

δεν θα περάσει τέτοια προσβολή

πως είναι δυνατόν να φεύγουν

τώρα που ρίξαμε τον ΦΠΑ;

Ανάστατη όλη η πρωτεύουσα

και η περιφέρεια δεν πάει πίσω

πως άραγε θα ζήσουμε χωρίς τους Ελεγκτές;

Οι άνθρωποι αυτοί ήταν η μόνη λύση!

ΣΗΜ. ΚΑΦΑΒΗΣ

Ο Νικίας και η "Νίκη" του στην Κορινθία

Ο στρατηγός των Αθηναίων Νικίας ήταν ένας πολύ συντηρητικός και προσεκτικός άνθρωπος. Γνώριζε καλά πως σκέφτεται ο λαός και παρά τις αρκετές στρατιωτικές του επιτυχίες φρόντιζε πάντοτε να μην προκαλεί το φθόνο, επειδή αυτό φοβόταν περισσότερο από οτιδήποτε. Είχε άλλωστε πολλά παραδείγματα γύρω του από στρατηγούς με επιτυχίες, που το τέλος τους ήταν άδοξο, επεισή επέσυραν το φθόνο...

Στην καριέρα του, όμως, υπάρχει μια πράξη αρκετά συνήθιστη, που τον τιμά ιδιαίτερα. Είχε πολεμήσει τους Κορίνθιους στη χώρα τους, υπό τον Λυκόφρονα και τους νίκησε. Φεύγοντας οι Αθηναίοι, όμως, έκαναν ένα μεγάλο λάθος. Κατά τη συλλογή των σκοτωμένων ξέχασαν δύο νεκρούς τους στο πεδίο της μάχης. Ο Νικίας τότε είχε να διαλέξει ανάμεσα στο να αφήσει άταφους και σε ξένη χώρα ή να ζητήσει επίσημα με κήρυκα από τους εχθρούς τους νεκρούς του στρατιώτες. Το δεύτερο είχε, όμως, ένα σημαντικό τίμημα. Σύμφωνα με τους άγραφους νόμους, εκείνος που ζητούσε τους νεκρούς του ουσιαστικά παραδέχονταν την ήττα του, αφού είναι εύλογο ότι ο νικητής και κύριος του πεδίου της μάχης δεν αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα.

Ο Νικίας, λοιπόν, προτίμησε να παραιτηθεί από τη δόξα του νικητή, παρά να εγκαταλείψει άταφους δύο Αθηναίους πολίτες. 

Με τον τρόπο αυτό βέβαια έγραψε στο ενεργητικό του μια μεγάλη ηθική νίκη!

(Ανάρτηση σε επανάληψη)

Μουσική Πρόταση: De cara a la Pared- Lhasa de Sela -

Μια παλιά δημοσίευση

Κάνοντας την αναδρομή μου έπεσα πάνω σε μια παλιά μου δημοσίευση, της 30/3/13

Την αναδημοσιεύω:

Κρισηκέλευθα και Αρρωστοφρενικά- Αστειατόριο

ΑΣΤΕΙΑΤΟΡΙΟ

Δεν μου αρέσει το ύφος του. Επιπλέον έχει ύψος πάνω από 1.85 και αναγκάζομαι να υψικοιτώ. 

- Έχετε κάνει κράτηση; Ρωτά..

- Έχουμε κάνει; Ρωτώ τη Σύνθια δίπλα μου. Εκείνη μου ρίχνει ένα φαρμακερό βλέμα και βέβαια δεν απαντά.

- Φαίνεται πως όχι, του λέω. Κοιτάζω πίσω του και το εστιατόριο είναι σχεδόν άδειο.  Θα έπρεπε;

- Σάββατο σήμερα κύριε. Φοβούμαι πως είμαστε πλήρεις. 

- Και γιατί φοβάστε, αν επιτρέπεται;

Το ξινό ύφος αποκτά και μια πικρή πινελιά. Είναι προφανές ότι τα πικρόξυνα ευδοκιμούν σ' αυτό το υψόμετρο. 

- Έχετε όρεξη φαίνεται, μου λέει... 

- Μα γι' αυτό ήρθαμε στο εστιατόριο, του λέω, προσπαθώντας να καλύψω το επιφώνημα πόνου από την αγκωνιά της Σύνθιας.

- Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω. Και ειρωνία πλέον μπόλικη στο σύμπλεγμα.

- Ξέρετε, εμείς δεν θα αργήσουμε. Ώσπου να έλθουν οι άλλοι πελάτες σας θα έχουμε τελειώσει. Δεν κυττάζω τη Σύνθια γιατί ξέρω την πορεία που ακολουθούν αυτή τη στιγμή οι βολβοί των ματιών της.

- Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένετε, ο ψηλός.

- Εσάς ρωτάτε; Εγώ.

- Κύριέ μου, υπάρχουν και άλλα μαγαζιά εδώ γύρω, που είμαι σίγουρος, ότι θα χαρούν να σας εξυπηρετήσουν. Εμείς αυτή τη φορά δεν θα έχουμε τη χαρά. Μιά άλλη φορά είμαι σίγουρος.

- Πάμε, Μανώλη. Η Σύνθια.

- Απλά για να το γνωρίζω για την επόμενη φορά που λέτε, μου χαρίζετε το ονοματάκι σας;

- Πως είπατε;

- Με ποιόν έχω τη χαρά να μιλώ; Ρωτώ.

- Κύριέ μου εσείς σκάτε και γάιδαρο.

- Είδατε, δεν ήταν δύσκολο να μας το πείτε.

Την επόμενη στιγμή έτρεχα πίσω από το θόρυβο των τακουνιών της Σύνθιας....

Θάνος Μικρούτσικος (1947-2019)

Ένας ακόμη μεγάλος συνθέτης έφυγε. 

Αποχαιρετισμός με τρία τραγούδια του ανάμεσα στα πολλά που αγάπησα.

Μουσική Πρόταση: Fade Into You-Mazzy Star

Καλά Χριστούγεννα!

Μουσική Πρόταση: Mylène Farmer, Sting - Stolen Car

Μουσική Πρόταση: Sivert Høyem - Into The Sea

Ρήσεις...

Η πραγματικότητα είναι εκείνο, που όταν πάψεις να πιστεύεις σε αυτό, δεν εξαφανίζεται.

Philip K. Dick (1928-1982) Αμερικανός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας.

Ποίηση

ΣΥΝΤΡΙΒΗ

Ρεπό θα δώσω απόψε

Στους δυνατούς μου παίκτες

Και θα πάρω εσάς

Πάθη κι αδυναμίες μου

Για ένα χαρακίρι ολονύκτιο

Στην πιο σκληρή την έδρα

Ώσπου ένα απερχόμενο φεγγάρι

Ή ένας ήλιος νεαρός

Θα ρίξουν το πονετικό τους φως

Στην ηττημένη κομπανία

Τα μεγάλα και μικρά ναι και όχι της Ιστορίας-Το όχι των Αθηναίων στον Μιλτιάδη

Μετά τη μεγάλη νίκη των Αθηναίων εναντίον των Περσών στο Μαραθώνα το 490 πΧ, ο στρατηγός των νικητών, ο Μιλτιάδης, ζήτησε από το Δήμο να του δοθεί στεφάνι από κλαδί της ιερής ελιάς. 

Τότε σηκώθηκε κάποιος Σωχάρης, από το δήμο της Δεκέλειας και είπε: "Ακου Μιλτιαδη, όταν αγωνιστείς μόνος σου και νικήσεις τους βαρβάρους, τότε να έχεις και την αξίωση να τιμηθείς εσύ μονάχα". Οι Αθηναίοι είπαν λοιπόν όχι στον μεγάλο τους αρχηγό της μάχης του Μαραθώνα!

'Ηταν μια εποχή που η ανταμοιβή που επιζητούσε κάποιος για μια νίκη που άλλαξε την πορεία ολόκληρης της ανθρωπότητας ήταν ένα κλαδί ελιάς!

Ένα κλαδί ελιάς, που ούτε αυτός δεν θεωρήθηκε άξιος να αποκτήσει!!!!

Μια αιώνια υπόμνηση για το πόσο αλλάζουν οι αξίες και οι συμβολισμοί, όχι όμως οι άνθρωποι!!

(Παλαιά ανάρτηση σε επανάληψη)

Σε επανάληψη...

Ο κρυφός μας εγωϊσμός

Σου δίνουν να διαβάσεις ένα κείμενο για τον Ρασπούτιν. Έχουν κάνει όμως μια "παγαποντιά". Έχουν διορθώσει την ημερομηνία γενεθλίων του, ώστε να είναι ίδια με τη δική σου ημερομηνία γενεθλίων. 

Μετά το διάβασμα του κειμένου σου ζητούν με  ένα σχετικό ερωτηματολόγιο τη γνώμη σου για τον διαβολοκαλόγερο. Είναι δυνατόν το μικρό "λαθάκι" στην ημερομηνία των γενεθλίων να επηρεάσει την κρίση σου; 

Όχι θα πεις με όλη τη δύναμη της συνείδησής σου. Και θα το εννοείς. Δεν ρώτησες, όμως, και το υποσυνείδητό σου. Αν μπορούσες να το έκανες θα βρισκόσουν μπροστά σε μια έκπληξη.

Σε αυτή ακριβώς, που βρέθηκαν οι ερευνητές, που έκαναν μια τέτοια μελέτη. Όλοι οι συμμετέχοντες διάβασαν το ίδιο κείμενο για τον Ρασπούτιν, αλλά στους μισούς από αυτούς είχε απλά και μόνο αντικατασταθεί η ημερομηνία των γενεθλίων του ώστε να είναι ίδια με τη δική τους. Στους άλλους μισούς αυτή η παρέμβαση δεν έγινε.

Αποτέλεσμα: Σαφώς περισσότερο ευνοϊκή γνώμη για τον Ρασπούτιν όταν έχει τα ίδια γενέθλια με σένα!

Οι επιστήμονες ονομάζουν αυτό το φαινόμενο "κρυφό εγωϊσμό" και η παραπάνω διαπίστωση είναι μια από τις πολλές αυτού του φαινομένου. Μια άλλη του έκδήλωση είναι πχ η τάση να αγοράζουμε προϊόντα που θυμίζουν το όνομά μας ή να εκτιμούμε περισσότερο ανθρώπους που έχουν το ίδιο μικρό όνομα με μας ή υποστηρίζουν την ίδια ομάδα, αλλά και άλλα πολλά. 

Οι ειδικοί φτάνουν μάλιστα να συσχετίζουν αυτό το χαρακτηριστικό και με πολύ σοβαρότερες αποφάσεις στη ζωή μας, όπως την επιλογή συντρόφου, το μέρος κατοικίας μας ή το επάγγελμα, ανάλογα με κρυφές ή φανερές συσχετίσεις με πράγματα όπως τα γενέθλια, το μικρό όνομα ή το επώνυμο!

Και -προσέξτε- όλα αυτά σε επίπεδο υποσυνείδητου. Ο "σοβαρός" μας εαυτός, η συνείδησή μας δεν θα το επέτρεπεν άλλωστε!

Ρήσεις...

Στους ανώμαλους καιρούς οι φυσιολογικοί “κανόνες” δεν ισχύουν και όσοι τους ακολουθούν πληρώνουν το τίμημα. 

George Soros, ο γνωστός.

Διαβάζοντας…. Αληθινές Ιστορίες

Όταν είχε γίνει πρόταση να διοριστεί ο Καζαντζάκης (που τότε είχε μεγάλο οικονομικό πρόβλημα)  στην Unesco, μια εποχή που ο συγραφέας βαλλόταν από παντού, ύψωσαν το ανάστημά τους και τον υποστήριξαν δύο συντηρητικοί πολιτικοί, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Από το βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα “Το χαμένο Νόμπελ”.

Αληθινές Ιστορίες

Ο Τούρκος συγγραφέας Ahmet Altan έχει συλληφθεί στο διαμέρισμά του μέσα στη νύχτα και μεταφέρεται με αυτοκίνητο της αστυνομίας για τα περαιτέρω. Ο αστυνομικός δίπλα του άναψε ένα τσιγάρο και έτεινε το πακέτο του στον συλληφθέντα.

“ Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά, χαμογελώντας. Καπνίζω μονάχα, είπα, όταν είμαι αγχωμένος”. 

Και εξηγεί ο συγγραφέας: Ήταν σαν κάποιος μέσα μου, ένα πρόσωπο που δεν θα μπορούσα να το πω ακριβώς “εγώ” , αλλά που μίλησε με τη φωνή μου, μέσα από το στόμα μου και που ήταν λοιπόν μέρος του εαυτού μου, είπε καθώς μεταφέρονταν με ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας σε ένα σιδερένιο κελί, ότι κάπνιζε μονάχα όταν ήταν αγχωμένος.

Διαβάζοντας...

Τόσο οι καλοί άνθρωποι, όσο και οι κακοί είναι επιρρεπείς σε αδυναμίες. Η διαφορά είναι απλά ότι ο κακός άνθρωπος θα είναι υπερήφανος σε όλη τη ζωή του για μια καλή πράξη, ενώ ένας έντιμος άνθρωπος σχεδόν δεν έχει επίγνωση των καλών του πράξεων, αλλά θυμάται μια μοναδική του αμαρτία για ολόκληρη τη ζωή του.

Απόσπασμα από το Life And Fate του Vasily Grossman.

Βόλος: Το όνομα

Βόλος: Το όνομα

Ποια είναι άραγε η προέλευση του ονόματος της πόλης του Βόλου; Αρκετά έχουν ήδη γραφεί και δεν προτίθεμαι να κάνω λεπτομερή ανάλυση.

Απλά αναφέρω κάτι που διάβασα πρόσφατα και που νομίζω ότι έχει κάποια βάση. 

Επειδή για την ονομασία "Γόλος" φαίνεται ότι υπάρχει ανάφορά από τον 14ο αιώνα, πρέπει κανείς μάλλον να αγνοήσει όλες εκείνες τις εκδοχές για "βώλους" και άλλα συναφή. 

Οι δύο επικρατέστερες εκδοχές για την παλαιότερη, λοιπόν, ονομασία, δηλαδή την "Γόλος" είναι:

α) Το σλαβικό golo, που θα πει γυμνός, άδενδρος. Αυτό βέβαια δεν χαρακτηρίζει την ευρύτερη περιοχή, αλλά όντως η κυρίως πόλη και ο λόφος του Σαρακηνού πάνω της είναι σχετικά "γυμνές" από βλάστηση και θα μπορούσε να δώσουν αυτό το όνομα, ίσως και σε αντιδιαστολή με την πέριξ περιοχή, που έχει αρκετά πυκνή βλάστηση. Αυτή την εκδοχή προτείνει ο Χατζιδάκις.

β) Η τουρκική λέξη "Yolkaz", μπορεί να προέρχεται από την λέξη "Ιωλκός" και θα μπορούσε να μετατραπεί σε "Γόλος". Αυτή είναι η εκδοχή του Μπαμπινιώτη.

Εναντίον της δεύτερης αυτής εκδοχής είναι ότι η λέξη Yolkaz δεν αναφέρεται συχνά, αλλά και το ότι η αναφορά της λέξης "Γόλος" πιθανότατα προηγείται της τουρκικής κατάκτησης της περιοχής.

Αναρωτιέμαι όμως: αν υπήρχε, που υπήρχε, η αρχαία ονομασία Ιωλκός, γιατί χρειαζόμαστε την ενδιάμεση τουρκική λέξη; Δεν μπορεί με τη χρήση και την πάροδο του χρόνου το Ιωλκός να μετατράπηκε σε "Γιολκός" και τελικά σε  "Γόλος"; 

Γνωρίζω ότι υπάρχουν και άλλες εκδοχές για την ονομασία της πόλης που ζούμε, αλλά όπως είπα δεν σκοπεύω να κάνω πλήρη ανάλυση. Καταθέτω αυτά τα λίγα για προβληματισμό.

Ποίηση

Υποθήκη

Είπε: Πιστεύω στην ποίηση, στον έρωτα, στο θάνατο,

γι' αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασία. Γράφω ένα στίχο,

γράφω τον κόσμο· υπάρχω· υπάρχει ο κόσμος.

Από την άκρη του μικρού δαχτύλου μου ρέει ένα ποτάμι.

Ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος. Τούτη η καθαρότητα

είναι και πάλι η πρώτη αλήθεια, η τελευταία μου θέληση.

Γιάννης Ρίτσος, Ελένη

Ιστορικά διδάγματα....σε επανάληψη

Η ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς

Η ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών το 405 π.Χ. στον Ελλήσποντο ή Δαρδανέλλια ήταν εκείνη που με τη συντριπτική ήττα των πρώτων, σήμανε το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Οι δύο στόλοι συναντήθηκαν στον Ελλήσποντο ή Δαρδανέλλια. Οι Αθηναίοι προκάλεσαν τους Σπαρτιάτες να ναυμαχήσουν, όμως ο αρχηγός των Σπαρτιατών Λύσανδρος δεν ενέδωσε στην πρόκληση ούτε τήν πρώτη φορά ούτε τη δεύτερη. Οι Αθηναίοι κάποια στιγμή αποβιβάστηκαν στη δυτική ακτή των Δαρδανελλίων, στη θέση "Αιγός Ποταμοί" για να προμηθευτούν τα απαραίτητα τρόφιμα. Τότε ο Λύσανδρος βρήκε την ευκαιρία και επιτέθηκε. Συνέλαβε όλα τα αφύλακτα πλοία και παρότι ο Κόνωνας, ο οποίος ήταν αρχηγός του αθηναϊκού στόλου, σήμανε να επιβιβαστούν όλοι οι Αθηναίοι στα καράβια, ήταν πια πολύ αργά. Κατάφεραν να ξεφύγουν μόνο εννιά από τα πλοία των Αθηναίων ενώ όλα τα υπόλοιπα καταλήφθηκαν.

Πολλοί άνδρες κατέφυγαν στα γύρω βουνά, αλλά καταδιώχθηκαν ανηλεώς. Ο Λύσανδρος εκτέλεσε όλους τους Αθηναίους αιχμαλώτους εκτός από τον Αθηναίο στρατηγό Αδείμαντο. Σύμφωνα με άλλους ο Αδείμαντος γλίτωσε επειδή πρόδωσε. Αναφέρεται όμως και η εκδοχή ότι ο Λύσανδρος του χάρισε τη ζωή επειδή σε πρόσφατη σύσκεψη των Αθηναίων ήταν ο πιο διαλλακτικός. Όταν συγκεκριμένα οι άλλοι πρότειναν να κόβονται τα χέρια των αποστατών της Αθηναϊκής Συμμαχίας που πολεμούσαν στο πλευρό των εχθρών τους, ο Αδείμαντος φέρεται να ήταν ο μόνος που καταψήφισε το μέτρο.

Το τέλος της Αχαϊκής Συμπολιτείας

Αν δεν είχαμε χαθεί γρήγορα δεν θα είχαμε σωθεί

Είναι τόσο πλούσια η ελληνική ιστορία και τόσο γεμάτη από διδάγματα! Ποιος όμως άραγε διδάσκεται από αυτά;

Είμαστε στην εποχή του "κύκνειου άσματος" της Αχαϊκής Συμπολιτείας, εκεί στα 146 πχ. λίγο πριν η τελευταία αυτή ελληνική περιοχή υποδουλωθεί και αυτή πλήρως στους Ρωμαίους. Οι στρατηγοί της Συμπολιτείας κηρύσσουν τον πόλεμο ενάντια στην πανίσχυρη Ρώμη και αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος της δυσκολίας του εγχειρήματος προχωρούν σε κάποια μέτρα, που για τη γενικά πολύ συντηρητική στην πολιτική της Αχαϊκή Συμπολιτεία, μπορεί να θεωρηθούν επαναστατικά. Χαρίζουν τα χρέη των φτωχών, απελευθερώνουν δούλους και επιβάλλουν έκτακτη εισφορά στους πλούσιους. Η ακαριαία αντίδραση της Ρώμης βέβαια δεν τους επέτρεψε να τα εφαρμόσουν, και η Αχαϊκή Συμπολιτεία διαλύθηκε.

Ποια ήταν λέτε η φράση που κυριαρχούσε τότε ανάμεσα στους εύπορους της Συμπολιτείας;

" Αν δεν είχαμε χαθεί γρήγορα δεν θα είχαμε σωθεί".

Ο χαμός της πατρίδας (αυτή είναι που χάθηκε γρήγορα) έσωσε την κοινωνική τους τάξη!

Veinte años (Είκοσι Χρόνια)

Στις 19 Μαϊου του 1916 είχα αναρτήσει αυτό το υπέροχο τραγούδι σε δύο εκτελέσεις, γράφοντας τα παρακάτω:

Ένα όμορφο, μελαγχολικό τραγούδι, που μιλά για ξεχασμένους έρωτες. Εδώ σε δύο εκτελέσεις με μεγάλη χρονική διαφορά.

Το ακούμε πρώτα από την Κουβανή Maria Tereza Vera, που υπήρξε ένας θρύλος στην πατρίδα της και το έγραψε και το εκτέλεσε πρώτη.

Στη συνέχεια το τραγουδά η σύγχρονη Ισπανίδα Silvia Perez Cruz, μέσα σε ένα καφενείο, ενώ την συνοδεύει στην κιθάρα ο πατέρας της Castor Perez.

Σήμερα προσθέτω μιαν ακόμη ασυνήθιστη και υπέροχη εκτέλεση του Ιουνίου του 2019, από τη μικρούλα Νόρα, που τη συνοδεύουν ο αδελφός της και ο πατέρας της.