Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017

Ποίηση

Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ
του Μανόλη Αναγνωστάκη


Oι στίχοι αυτοί μπορεί και νά ‘ναι οι τελευταίοι
Oι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Aυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Tα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Kαι τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Nα γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.

Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

Η αβάσταχτη ελαφρότητα ενός Πρωθυπουργού

Του Χαρίδημου Τσούκα, απ΄π το protagon.gr


Πηγαίνει σε συναντήσεις κορυφής με άλλους ηγέτες χωρίς γραβάτα, σα να επισκέπτεται κομματική εκδήλωση, δεξίωση βάπτισης ή δείπνο φιλικού ζευγαριού.
Αδυνατεί να κάνει τις απαραίτητες διακρίσεις μεταξύ κοινωνικών συμφραζομένων (social contexts) και την ανάγκη που προκύπτει για διαφορετική ενδυμασία.
Δεν καταλαβαίνει ο κακόμοιρος ότι (και) το ρούχο σηματοδοτεί – δεν τους τα έμαθαν ποτέ στην ΚΝΕ αυτά, ενώ η «πολιτική επανάσταση» του Μάο, που τόσο θαύμαζε εκ τους ασφαλούς, του δίδαξε ότι η γραβάτα είναι αστική πολυτέλεια. (Οι «ταξικές» του αντιλήψεις δεν τον αποτρέπουν να στέλνει τα παιδιά του στο ακριβότερο ιδιωτικό σχολείο της χώρας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Ανοίγει το στόμα του να μιλήσει αγγλικά και ντρέπεσαι για λογαριασμό του – πρόκειται για εκείνο το συναίσθημα ντροπής (embarrassment για την ακρίβεια) που νοιώθεις όταν ένας στενός συγγενής σου είναι μισομεθυσμένος ή πέρδεται σε μια κοινωνική εκδήλωση.
Ο αμοραλιστής εαυτός του δεν φαίνεται μόνο από τα αναρίθμητα ψέματα που έχει πει και την ασύστολη δημαγωγία του, αλλά και από την απουσία του αισθήματος ντροπής. (Η βίωση της ντροπής δηλώνει άτομο με στοιχειώδη ηθική συγκρότηση, λένε οι ηθικοί φιλόσοφοι). Ο Τσίπρας δεν δείχνει να έχει μάθει να βιώνει αυτό το συναίσθημα (πρόκειται για ένα «bourgeois feeling»), γι’ αυτό και δεν κοκκινίζει ούτε, έστω, αυτοσαρκάζεται, όπως θα κάναμε οι περισσότεροι αν λέγαμε το απίστευτο «we have eaten the camel, now we must eat the queue». Δεν γνωρίζουμε την οικογενειακή ανατροφή του, αλλά η πολιτική αγωγή του δεν έχει καλλιεργήσει τέτοιου είδους συναισθηματική ευφυία.
Δεν απέκτησε τη μετα-γνωστική (meta-cognitive) ικανότητα να ξέρει ότι δεν ξέρει. Επιμένει να συνδιαλέγεται στα αγγλικά σε διεθνείς εκδηλώσεις, χωρίς να τον ενοχλεί η αυτο-γελοιοποίησή του, αν και, ομολογουμένως, παρέχει πολύτιμο παιδαγωγικό υλικό σε δασκάλους και γονιούς. (Οταν θέλω να πειράξω τις κόρες μου για τα Αγγλικά τους, με την προσδοκία ότι θα φιλοτιμηθούν να τα βελτιώσουν, τους λέω «ελάτε τώρα, αυτά είναι αγγλικά Τσίπρα, μπορείτε πολύ καλύτερα». Σε ευχαριστώ Αλέξη.).
Η συναισθηματική ακηδία του δεν παράγει έπαρση αλλά, εδώ είναι το ενδιαφέρον, συνοδεύεται με εκείνη τη γλώσσα του σώματος που προδίδει είτε υπερβολική χαλαρότητα (ελαφρά πλήξη και αδιαφορία – π.χ. συνάντηση με τον Ομπάμα), είτε το διαρκές χαμόγελο του ανθρώπου που θέλει να αρέσει στο συνομιλητή του (συνάντηση με Τραμπ).
Ο άνθρωπος που κατέχει το σημαντικότερο αξίωμα στη χώρα αισθάνεται άνετα στην καφετέρια (ή στην καντίνα του κόμματός του, καλύτερα), να κάνει πλάκα με την παρέα του (ή τους «συντρόφους» του), και να παπαρολογεί περί παντός απλωμένος σε τέσσερεις καρέκλες. Δυσκολεύεται, όμως, να αναπτύξει ένα συγκροτημένο επιχείρημα με βάθος, να πάρει συνεπείς αποφάσεις, να σταθεί με κύρος (πόσο μάλλον να διαλεχθεί και να διαπραγματευθεί) απέναντι στους ομοτέχνους του, στο αυστηρώς χορογραφημένο περιβάλλον της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής.
Φαντάζεστε πώς τον βλέπουν οι υπόλοιποι; Αν είσαι η Λαγκάρντ λ.χ. δεν θα νοιώσεις ότι έχεις απέναντί σου έναν γραφικό ανατολίτη που τα μισά που του λες δεν τα καταλαβαίνει, αλλά κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι, μιλά πεζοδρομιακά αγγλικά που δεν κατανοείς, και, για να κρύψει την άγνοιά του, διαρκώς χαμογελά;
Η ηγεσία αποτυπώνεται τόσο στη γλώσσα όσο και στην εκφραστική του σώματος. Δεν είναι τυχαίο ότι μιλάμε μεταφορικά για ηγετικό ανάστημα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να αποδώσει ακριβέστερα τη σοβαροφανή αμορφωσιά, την καφενόβια φρασεολογία και την παρεϊστικη νοοτροπία που δίνουν τον τόνο στα πανεπιστήμια, τα κόμματα, και τους δημόσιους οργανισμούς, σηματοδοτώντας, εν τέλει, την κατάντια της χώρας, από το να έχει έναν άνθρωπο σαν τον Τσίπρα να την εκπροσωπεί διεθνώς.
Μην θυμώνετε, όμως, συμπολίτες μου: όσοι τον ψηφίσατε (δύο φορές μάλιστα…) είδατε στην εικόνα του κάτι από τον δικό σας εαυτό… Ελπίζω, εσείς τουλάχιστον, να ντρέπεστε!


* Ο Χαρίδημος Κ. Τσούκας (www.htsoukas.com) είναι καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick

Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2017

O μεγάλος καμηλιέρης

Του Αλέκου Παπαναστασίου, από το protagon.gr

Είπε λοιπόν ο Αλέξης στο Ινστιτούτο Brookings ότι φάγαμε την καμήλα και ότι μας μένει η ουρά, αλλά είπε την ουρά όχι «tail», σαν αυτή δηλαδή του γαϊδάρου που στην ομιλία του έγινε καμήλα, αλλα «queue» σαν την ουρά που περιμένουμε στην εφορία ή στην τράπεζα και γελάσαμε πάλι με τα αγγλικά του. Γελάσαμε, ή μελαγχολήσαμε με τις γνώσεις του Πρωθυπουργού της χώρας, οι οποίες μάλιστα εκτέθηκαν σε διεθνές ακροατήριο. Αλλά δεν σταθήκαμε στο γεγονός ότι από το 2013 την ίδια παροιμία ακούμε, την έλεγε συχνά -στα ελληνικά με μενού τον γάιδαρο- ο Αντώνης Σαμαράς. Και τέσσερα χρόνια έπειτα, εξακολουθούμε να τρώμε την ίδια ουρά.
Είναι και αυτό μια τέχνη του Αλέξη Τσίπρα. Τόνοι φαιάς ουσίας ξοδεύτηκαν -και συνεχίζουν να ξοδεύονται- για να χλευάσουμε τα ανεπαρκή αγγλικά του, στερώντας μας την κατανόηση ότι τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά είμαστε στην ίδια κατάσταση, με ευθύνη και δική του, αν όχι αποκλειστικά δική του. Με έναν παράδοξο τρόπο η επικοινωνία παίζει και πάλι τον καταπραϋντικό ρόλο της.
Αλλωστε δεν είναι μόνο η καμήλα. Οποιος παρακολούθησε την ομιλία του στο φημισμένο Ινστιτούτο της Ουάσιγκτον είδε έναν άνθρωπο χυμένο σε μια πολυθρόνα, να κρεμάει τα χέρια του στην πλάτη της, να μιλάει και να αστειεύεται σαν να βρίσκεται στο καφενείο του Αθαμανιού στην Αρτα – που λογικά θα πρέπει να έχει πολυθρόνες αν αναλογιστείς πόσο κουράζονται χορεύοντας καγκελάρη.
Και δεν είναι μόνο η γλώσσα του σώματος που συχνά-πυκνά επανέρχεται, είτε κάθεται αμήχανος δίπλα στον Ομπάμα και στον Ολάντ, είτε συζητώντας στο Brookings Institution. Είναι και το τι λέει. Ολα ένα αστείο, ένα χορατό, ένα γέλιο, μια αμελετησιά στα όρια του γελοίου.
Οταν, λέει, ο πρόεδρος των ΗΠΑ τον ρώτησε για τις σχέσεις της Ελλάδας με το Ιράν, ο δικός μας τού απάντησε ότι «είχαμε ένα προβληματάκι πριν από 3.000 χρόνια αλλά από τότε τίποτα». Αν υπήρχε λίγο περισσότερο κέφι θα του φώναζε και ένα «this is Spartaaaa!», αλλά μάλλον επιστράτευσε τη γνωστή του αυτοσυγκράτηση.
Ο Τραμπ μπορεί να εκτίμησε το χαβαλέ του συνομιλητή του. Αλλά για να μην τρελαθούμε, το να σε εκτιμά ο Τραμπ δεν είναι κάτι θετικό, τουναντίον. Κι όμως οι «κυβερνητικές πηγές» θριαμβολογούσαν πόσο «καλή χημεία» είχαν μεταξύ τους οι δύο άνδρες και πόση κατανόηση υπήρχε ανάμεσά τους!
Μιλάμε για έναν πρόεδρο των ΗΠΑ που μέσα σε εννέα μήνες: έχει επιχειρήσει να καταργήσει την όποια δημόσια κοινωνική ασφάλιση υπήρχε στη χώρα του υπέρ των αδυνάμων, έχει προωθήσει ό,τι ρατσιστικό και αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο μπορεί να περάσει από το τελευταίο ανθρωπιστικό ανάχωμα της αμερικανικής Δικαιοσύνης, έχει ταυτίσει τους ακροδεξιούς νεοναζί με τους αντιρατσιστές, έχει γελοιοποιήσει διεθνείς οργανισμούς, χαϊδεύει τα πυρηνικά του όπλα απειλώντας με ένα ολοκαύτωμα, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι αποδεδειγμένα μισογύνης και σεξιστής.
Με αυτόν τον τύπο -που ναι, είχε δίκιο τον Μάιο του 2016, όντως είναι «διαβολικός»- ο κ. Τσίπρας είχε λέει «εξαιρετική χημεία». Και οι κυβερνητικές πηγές μετέδιδαν ενθουσιασμένες πως «η αλήθεια είναι ότι στις ΗΠΑ, όσο και αν έχουμε ασκήσει κριτική περί ιμπεριαλισμού κλπ, υπάρχει ένα επίπεδο ελευθερίας που δεν υπάρχει αλλού στον κόσμο, και για αυτό ακριβώς ο Πρωθυπουργός μίλησε για κοινές αξίες». Πού ακριβώς τις βρήκε τις κοινές αξίες με την Αμερική του Τραμπ ο κ. Τσίπρας;
Εκτός και αν πάλι ήταν μια πλάκα. Διόλου απίθανο. Εδώ μπροστά στον Πάπα Φραγκίσκο έλεγε ανέκδοτα σεφερλιδικού επιπέδου για τον προκαθήμενο της Καθολικής Εκκλησίας που τον φέραμε στη Λέσβο γιατί το Προσφυγικό είναι ένα «καθολικό» πρόβλημα.
Ο κ. Τσίπρας είναι ένας θαυμαστής του «Μεγάλου Τιμονιέρη». Που πάει στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο και φωνάζει «venceremos». Που συζητάει με τον Τραμπ για τον πόλεμο που κάνουν και στους δυό τους τα «κακά» μέσα ενημέρωσης. Και που μετά τρέχει να συζητήσει για Ευρώπη και δανεικά με τη Μέρκελ και τον Μακρόν.
Ολα ένα τρολάρισμα, ένα επιφανειακό πέρασμα χωρίς τον απαραίτητο βαθμό σύνδεσης. Που έχει βέβαια και αυτό την πολιτική χρησιμότητά του: ο Αλέξης μοιάζει να είναι ένας από τους ψηφοφόρους (του). Ο μέσος όρος του Ελληνα, για τον οποίο τα μισά είναι πλάκα και τα άλλα μισά έχθρες, ο μέσος όρος με τα κουτσά-στραβά αγγλικά και τα ελληνικά της «Κόπρου του Αυγέα (sic)» και της «εξαιτίας του γεγονός (sic)». Ο μέσος όρος που επιχειρηματολογεί μόνο με συνθήματα και τσιτάτα για τα social media – υπό αυτήν την έννοια τα βρίσκει απολύτως με τον Τραμπ.

Λογικά άλλωστε και η καμήλα δεν είναι καμιά τυχαία. Είναι από το γνωστό καραβάνι που προχωρά.

Και ο όπως πάντα εξαιρετικός Δημήτρης Χαντζόπουλος, από την Καθημερινή.

Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

Διαβάζοντας...

1
«Κλαίγει ο Κωλέτης και οι άλλοι κυβερνήται μας τον χαμόν του Αλέξη και Παλάσκα σαν την φώκια, οπού κλαίγει τον πνιμένον όσο οπού σαπίζει, και κάθεται και τον τρώγει»

Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη

2

Non basta guardare, occorre guardare con occhi che vogliono vedere

Δεν αρκεί να κοιτάζεις, πρέπει να κοιτάζεις με μάτια που θέλουν να δουν.


Γαλιλαίος

Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017

Ένα τραγούδι και μια ιστορία

Ένας κόμπος η χαρά μου... εδώ η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού του Σταύρου Κουγιουμτζή, από τον Γιώργο Νταλάρα.



Αξίζει όμως να ακούσουμε και τον ίδιο τον συνθέτη να τραγουδά αυτό το έξοχο τραγούδι.



Και τώρα η ιστορία.

Πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν Πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Πατρών, είχαμε οργανώσει μια βραδιά-αφιέρωμα στον Σταύρο Κουγιουμτζή. Τα τραγούδια του τα εκτέλεσε η χορωδία του Πανεπιστημίου. Ο μακαρίτης τώρα συνθέτης ήταν εκεί και μάλιστα τον τιμήσαμε με πλακέτα αναμνηστική εκ μέρους του Πανεπιστημίου.

Όταν αργότερα καθίσαμε στο τραπέζι του εξέφρασα την απορία μου επειδή όταν είχα πάει σε μεγάλα δισκοπωλεία της Αθήνας, όπου υπήρχε μια πολύ μεγάλη συλλογή συνθετών και τραγουδιστών με αλφαβητική  σειρά, δεν βρήκα το όνομά του. Με κοίταξε με ένα θάλεγα λυπημένο βλέμμα και μου είπε: Δεν θα με βρείτε έτσι. Ψάξτε κάτω από το Νταλάρας!


Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017

Οι αιτίες της παρακμής

Παρακολούθησα σήμερα για λίγη ώρα τη συζήτηση στη Βουλή για το δικαίωμα αλλαγής φύλου. Δεν θα μπω στην ουσία της υπόθεσης, αφού αναφέρω ότι συμφωνώ με τη συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία.

Αυτό που για μια ακόμη φορά με απογοήτευσε είναι το υπερβολικά χαμηλό επίπεδο των πολιτικών μας. Ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι τρανές και συνάμα τραγικές αποδείξεις για τις αιτίες της κατρακύλας της χώρας μας.



  

Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017

Κυριακή 1 Οκτωβρίου 2017

Ουράνιο Τόξο....





Ουράνιο τόξο με τη δύση στο Μαλάκι σήμερα......

ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ ΣΤΙΣ ΑΓΓΟΥΡΙΕΣ

Χαμηλοπροσδοκούσαμε αλλά δεν πολυψηλοεπιτοχεστήκαμε. Μπορούσαμε και χειρότερα και το έχουμε αποδείξει. 

Τώρα πλέον ημπορούμε να κοιμόμαστε ξύπνιοι και αρραγείς. Τέλος επιτέλους στα αμνημόνευτα. Φτου ξελεφτερία. Τέσσερις στροφές επί τόπου για αλλαγή κατεύθυνσης. Και σχέση καμιά ρουφιανέστατα με τους σαμουροβαζελίνες. Μπορεί το ίδιο επιτόκιο, αλλά όλη η διαφορά είναι στο πρόσημο. Αριστερό γαρ. Ποιοι ουγαρίδασι; Γιατί εμείς το γάτι μαρίδα…Αιγίνης καρανικάτη άλφα τιβι πράμα. 

Γιατί χαίρεται ο κόσμος που χαζογελάς πατέρα;

(Από τις Μεσοφρενικές Υστερίες)

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Για γέλια και για κλάματα....



Εξαιρετικός Πετρουλάκης (Από την Καθημερινή)

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017

Λουλούδια...

Οικογενειοκρατία αλά ΣΥΡΙΖΑ

Και προκύπτει το εύλογο-και εξόχως αφελές- ερώτημα:

Στους πόσους Κουρουμπλήδες και Μπαλτάδες χάνεται το “ηθικό πλεονέκτημα” της Συριζαίϊκης αριστεράς;


Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Ποίηση

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΤΟΥ ΙΔΑΝΙΚΟΥ (ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ) ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ

Είμαστε προσηλωμένοι στο όραμά μας
για μια πατρίδα αυτόνομη και δυνατή
κυβερνημένη με δικαιοσύνη και συνέπεια
και για το λόγο αυτό παραδίνουμε την εξουσία

σε κείνους που μπορούν να το πετύχουν.

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Όσες φορές ο άνθρωπος προσπάθησε να πολεμήσει το τέρας μέσα του νικήθηκε κατά κράτος. Η τελευταία μάχη, η πιο δυνατή και περισσότερο καθοριστική δόθηκε στη διάρκεια του 20ου αιώνα.

Και δεν ήταν μια μονάχα μάχη, ένας ολόκληρος πόλεμος ήταν, στον οποίο στρατολογήθηκε ότι πιο εκλεκτό διέθετε το ανθρώπινο είδος, οι πιο μεγάλοι διανοητές, οι πιο ευφάνταστοι τακτικιστές, οι καλύτεροι στρατηγοί και οι πιο ηρωικοί μαχητές. 

Ισότητα, αδελφοσύνη, δικαιοσύνη, κοινοκτημοσύνη, ιδέες που συνεπήραν τους ιδεολόγους αυτού του κόσμου, από τους μεγάλους φιλοσόφους μέχρι τον τελευταίο εργάτη και έδωσαν σε γενιές ολάκερες μια μεγάλη ανάσα ελπίδας για το ανθρώπινο γένος.

Ιδέες ωραίες, ιδανικά, μια ανθρωπότητα ενωμένη και συνεργαζόμενη για το ομαδικό καλό. Τι πιο ωραίο για ένα νέο άνθρωπο; 

Γιατί νικήθηκαν αυτά το οράματα; Έφταιξε το ότι ήταν μεγαλύτερα από τον άνθρωπο. Γιατί ο άνθρωπος στην παρούσα φάση της εξέλιξής του είναι ένα συνονθύλευμα από ωραίες ιδέες και ιδανικά ανακατεμένα με επιθυμίες και αδυναμίες της σάρκας, βασικά ένστικτα και άλλα συναισθήματα κατάλοιπα προηγούμενων εποχών, όπως ο φθόνος, η ζήλια και η πλεονεξία.

‘Ολα αυτά είναι βέβαια απόλυτα ανθρώπινα, αυτός είναι ουσιαστικά ο άνθρωπος. Αυτό οι εξαίρετοι διανοητές των μεγάλων ιδεών της αδελφοσύνης και της παγκόσμιας αλληλεγγύης δεν τα έβαλαν μέσα στην εξίσωση όταν σχεδίαζαν τη μεγάλη κομμουνιστική επανάσταση. 


Ο Homoe Sapiens δεν είναι σε θέση να κάνει αυτό το μεγάλο βήμα. Θα μπορέσει ο διάδοχός του;

Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Διαβάζοντας....

“Κι όταν λες δε συμμετέχω, είναι παρούσα η απουσία σου. Ανεξαρτήτως εάν θ’ αποβεί σε καλό ή σε κακό.”

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ. “Σέρρα. Η Ψυχή του Πόντου.” 

Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2017

Διαβάζοντας....

….είναι το αιφνίδιο συναίσθημα ότι είσαι παγιδευμένος σε ένα απέραντο κελί. Που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί να πάει, αν το κελί αυτό είναι το πάν; 


Από το “The Book of Disquiet” του Fernando Pessoa.

Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017

Τα αγγλικά του Τσίπρα στην Μπριζίτ

Αριστερή παρένθεση; Όχι βέβαια!

Από τότε που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ο κ. Τσίπρας έδειξε ότι περισσότερο από όλα όσα άκουγε εναντίον του τον πείραζε η φράση “αριστερή παρένθεση”. 


Και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι κατάφερε να εξουδετερώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό. 

Η διακυβέρνησή του δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε παρένθεση.

Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2017

Παλιά μου τέχνη....



Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

Ένα διασκεδαστικό βίντεο

Ποίηση

Ποιητικός ρεαλισμός!

THREE A.M.


by Jill McDonough

Our cabdriver tells us how Somalia is better
than here because in Islam we execute murderers.
So, fewer murders. But isn’t there civil war
there now? Aren’t there a lot of murders?
Yes, but in general it’s better. Not
now, but most of the time. He tells us about how
smart the system is, how it’s hard to bear
false witness. We nod. We’re learning a lot.
I say—once we are close to the house—I say, What
about us?
Two women, married to each other.
Don’t be offended, he says, gravely. But a man
with a man, a woman with a woman: it would be
a public execution. We nod. A little silence along
the Southeast Corridor. Then I say, Yeah,
I love my country. This makes him laugh; we all laugh.
We aren’t offended, says Josey. We love you. Sometimes
I feel like we’re proselytizing, spreading the Word of Gay.
The cab is shaking with laughter, the poor man
relieved we’re not mad he sort of wants us dead.
The two of us soothing him, wanting him comfortable,
wanting him to laugh. We love our country,
we tell him. And Josey tips him. She tips him well.





Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Κοτσανοσυριζέικα

Ελπίζω κι εύχομαι κάποιος να συλλέγει αυτά που ακούμε τα τελευταία δύο χρόνια από τους γίγαντες που έχουμε εκλέξει στο ελληνικό κοινοβούλιο, Θα είναι μεγάλο κρίμα εάν οι μελλοντικές γενιές δεν θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν αυτές τις εκπληκτικές ρήσεις.

Παραδείγματα πρόσφατα: ένας υπουργός, από τους πιο τακτικούς υμνητές του πρωθυπουργού, απεφάνθη ότι μια πιθανή συνεργασία της Κεντροαριστεράς με τη Νέα Δημοκρατία θα είναι “παρά φύσιν”, ενώ προφανώς η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και αυτονόητο.

΄Η εκείνη η βουλευτίνα που σίγουρα θα έχει τιμητική θέση στο υπό συγγραφή “κοτσανολόγιο”, που δήλωσε ότι η διαφορά του ναζισμού από τον κομμουνισμό είναι ότι στον δεύτερο, αν καθόσουν ήσυχα και συμφωνούσες με το καθεστώς “δεν σε πείραζαν”!!!

Αλλά βέβαια τι περιμένει κανείς από τα απλά στελέχη, όταν βγαίνει κοτζάμ πρωθυπουργός και κάνει πάνω από τα καμμένα συγκρίσεις των καταστροφών από τις φωτιές με την απίστευτη δήλωση -όχι ευτυχώς κατά λέξιν, αλλά αυτό ήταν το νόημα κατ’ Αλέξην- ότι επί των ημερών του οι φωτιές είναι “καλύτερες” (ή χειρότερες, ανάλογα με την οπτική γωνιά που το βλέπει κανείς), αφού κάηκαν μικρότερες εκτάσεις!!!!


Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

Τραμπ – Τσίπρας: Η τέχνη της υπεραπλούστευσης

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, απο το Protagon.gr

Για να είμαι ειλικρινής δεν εξεπλάγην καθόλου που ο Πάνος Καμμένος είναι υποστηρικτής του Τραμπ. Εξεπλάγην που δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας, τουλάχιστον σύμφωνα με τις προεκλογικές δηλώσεις του, γιατί μετά δεν ξαναμίλησε. Αν λοιπόν αφαιρέσεις το κέλυφος της αριστερής ρητορικής του Πρωθυπουργού, ο πυρήνας της σκέψης του, του λόγου και της ερμηνείας που διαθέτει για το σύγχρονο κόσμο ταυτίζεται με του νέου αμερικανού προέδρου.
Θα μπορούσε να  πει κανείς συνοπτικά ότι η βάση της φιλοσοφίας αμφοτέρων είναι η υπεραπλούστευση μίας πραγματικότητας που εδώ και αιώνες είναι πολύ σύνθετη. Η κατασκευή δηλαδή ενός μανιχαϊστικού κόσμου που τον διέπουν απλές ρηχές αλήθειες, απλοί αθώοι φίλοι, απλοί μισητοί εχθροί , απλοί αντίθετοι πόλοι του καλού και του κακού, απλή  αβασάνιστη ηθική, απλή αβαθής γνώση, απλές συντηρητικές παραδοσιακές αξίες. Και οι ανεύρεση εκείνων των λίγων απλών λέξεων που θα περιγράφουν αυτήν τη φαντασιακή πραγματικότητα ώστε να είναι κατανοητή από τους ανθρώπους που αποκαλούν εκείνοι απλούς, έναν μέσο όρο δηλαδή που δεν διαθέτει εξαιρετική αναλυτική ικανότητα και μόρφωση, είναι βουλιαγμένος σε φοβίες και στερεότυπα, είναι αυτοαναφορικός, συντηρητικός και εσωστρεφής και ζητά απελπισμένα απλές λύσεις σε προβλήματα που τον πνίγουν και εκείνοι τον πείθουν ότι δεν είναι περίπλοκα.
Του μιλούν δηλαδή τη γλώσσα που καταλαβαίνει και επιθυμεί να ακούσει και για αυτό τους εμπιστεύεται. Μία από τις συνεκτικές ουσίες αυτού του τμήματος του λαού είναι η θρησκεία και αυτό κανείς τους δεν το υποτιμά. Ο μεν Τραμπ δεν έχει κανένα κώλυμα να μιλά σαν φανατικός Ευαγγελιστής ο δε αριστερός Τσίπρας δανείζεται Θεό από τον Καμμένο και τον Ιερώνυμο. Αυτοί οι ηγέτες κερδίζουν γιατί το target group τους μπορεί να μην ηγείται της κοινωνίας αλλά στις συνθήκες που γέννησαν στη Δύση η οικονομική κρίση, οι μεταναστευτικές ροές και η τρομοκρατία, είναι η κρισιμότερη μάζα.
Ασφαλώς το μυστικό είναι να κολακέψεις αυτό το κομμάτι της κοινωνίας με όμορφες λέξεις χαμηλής διαφοροποίησης, έτσι που ο καθένας πρόθυμος μπορεί να χωρέσει μέσα (σοφός λαός, λαός με ψυχικό πλεόνασμα, beautiful people, great people), και από την άλλη να ομογενοποιήσεις και να δώσεις τερατώδη χαρακτηριστικά στους εχθρούς (νεοφιλελευθερισμός, τρόικα εσωτερικού, ξένοι, σύστημα, Διεθνείς Οργανισμοί). Για αυτό οι ηγέτες αυτού του είδους δεν ενδιαφέρονται ποτέ να ενώσουν το λαό τους  –τους θρέφει ο διχασμός της υπεραπλούστευσης. Οι εχθροί και οι φίλοι πρέπει να είναι ευδιάκριτοι και στεγανοποιημένοι.
Επειδή η ζωή είναι πολύ πιο σύνθετη από το κατασκεύασμά τους, απαιτείται πάντα ένας ισχυρός μηχανισμός προπαγάνδας που θα της σβήσει τις ενδιάμεσες αποχρώσεις, δηλαδή της γέφυρες της συνεννόησης. Στις μέρες μας ο ευχερέστερος τρόπος είναι τα social media και δεν είναι τυχαίο που και οι δύο σημείωσαν πρωτοφανείς επιδόσεις  στο πεδίο αυτό στο δρόμο τους προς την εξουσία. Τα ακάματα Συριζέικα τρολ και ο στρατός του Τραμπ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι συμπτώματα του ίδιου φαινομένου της αδίστακτης διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, της εχθροπάθειας και της διαχείρισης φόβου. Και όταν το ψέμα τους συναντήσει μοιραία την πραγματικότητα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν μεταβολή και να συνεχίσουν απτόητοι (είχαμε αυταπάτες, alternative facts), γιατί πριν από όλα απαραίτητο εφόδιο για τέτοιου είδους καριέρα είναι το θράσος.
Αυτός ο ριζοσπαστικός επιθετικός λαϊκισμός που εξαπλώνεται στις ημέρες μας στην Ευρώπη και στην Αμερική έχει διαλυτική επήρεια στους οργανωμένους μεταπολεμικούς συλλογικούς θεσμούς της Δύσης και υποθάλπει την εσωστρεφή αναδίπλωση και τον απομονωτισμό. Όταν όμως αναδιπλώνεται και περιχαρακώνεται η Αμερική θα τη χάσει ο κόσμος. Όταν απομονώνεται και αυτοπεριθωριοποιείται η Ελλάδα θα χάσει τον κόσμο.




* Το άρθρο γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2017, αλλά εξακολουθεί να είναι επίκαιρο. Ίσως μάλιστα όσο περνά ο καιρός ισχύει περισσότερο!

Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Ενας είναι ο εχθρός, ο ορθολογισμός!

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr



Για την Εκκλησία ένας άθεος είναι ότι και ο vegan για μία ψησταριά – δεν πρόκειται να περάσει ούτε απ’ έξω. Είναι, λοιπόν, λογικό, η διδασκαλία της ορθόδοξης πίστης στα σχολεία να απαξιώνει και να αποδομεί την αθεΐα. Για έναν άθεο η Εκκλησία μπορεί να προσεύχεται, μήπως και σώσει τη χαμένη ψυχή, πλην όμως δεν έχει να περιμένει τίποτα από αυτόν.
Στο βιβλίο των Θρησκευτικών της Β’ Λυκείου υπάρχει ειδικό κεφάλαιο για το θέμα ή, με θεολογικούς όρους, το πρόβλημα. Λογικό. Στη Βιολογία μαθαίνουν για τους ιούς και στην Ιστορία για πολέμους. Το συγκεκριμένο μάθημα προσπαθεί να εξηγήσει στα παιδιά τα αίτια της αθεΐας.  Να μερικά από αυτά:

Ο εγωϊσμός του ανθρώπου, ο οποίος υπερηφανεύεται για τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του. Σωστό, διότι, σιγά, τι έχει κάνει ο άνθρωπος; Και, τέλος πάντων, δεν θα είχε πετύχει απολύτως τίποτα χωρίς τη Χάρη Του.
Οι ατομικές επιλογές του τρόπου ζωής που έρχονται σε αντίθεση με τις επιταγές της θρησκείας που θέτουν φραγμό επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό. Κατά τα λοιπά, κάτι λέγαμε για ελεύθερη βούληση.
Ο ορθολογισμός από την εποχή του Διαφωτισμού που απορρίπτει τις υπέρ λόγον αλήθειες. Σωστό και αυτό. Εδώ τον έχουμε απορρίψει στην πολιτική μας σκέψη, δεν θα τον αποκηρύξουμε στην υπαρξιακή;
















Απόσπασμα από το μάθημα περί αθεΐας
Ε, μετά ξεπετάμε Νίτσε, Φρόιντ και Μαρξ, χωρίς, φυσικά, να υπάρχει κάποιος εποικοδομητικός φιλοσοφικός αντίλογος. Στον Μαρξ, βέβαια, αναγνωρίζουμε ότι «ίσως είχε κάποιο δίκαιο» όταν έγραφε ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», αφού είχε ως σημείο αναφοράς την Καθολική Εκκλησία. Εν τέλει, σύμφωνα με την ερμηνεία που, το μάθημα, αποδίδει στον Μαρξ: «όπιο των λαών δεν ήταν η θρησκεία, αλλά η επίσημη διδασκαλία της αθεϊας. Εξάλλου η άποψη του Κ. Μαρξ ότι η θρησκεία είναι παράγωγο μόνο της κοινωνικοοικονομικής αλλοτρίωσης του ανθρώπου θεωρείται μονομερής και θρησκειοϊστορικά αθεμελίωτη». Να τους πάρουν χαμπάρι στον Περισσό…
Είναι γελοίο, αλλά δεν σηκώνει πλάκα. Το να επενδύεται, στο σχολείο των ημερών μας, με αρνητική χροιά ο ορθολογισμός του Διαφωτισμού, είναι κάτι πέρα από την εκπαιδευτική ανοχή που, εκ των πραγμάτων, επιδεικνύεται προς τα Θρησκευτικά. Ομοίως, όταν οι μοναδικές αναφορές στον Νίτσε, στον Φρόιντ και στον Μαρξ είναι εκείνες που γίνονται στο μάθημα των Θρησκευτικών, τότε έχουμε ένα σύστημα που παράγει ημιμαθείς προκατειλημμένους ανθρώπους. Κατά τα λοιπά, ο προοδευτισμός μας επιδεικνύεται στα εύκολα, με τους σημαιοφόρους και τον εθνικό ύμνο. Οταν, όμως, πρόκειται για την Εκκλησία, λουφάζουμε, φιλάμε το χέρι του παπά.
Θα πείτε ότι ουδόλως ενδιαφέρει τη μέση οικογένεια αν το παιδί της λαμβάνει σωστή πληροφόρηση για τον Μαρξ, τον Φρόιντ και τον Νίτσε. Για τη μέση ελληνική οικογένεια ο Λόγος του Θεού είναι η επιθυμητή και η ασφαλής διδασκαλία. Θα αλλάξουν όλα αυτά στο νέο πρόγραμμα; Σιγά μην αλλάξουν! Το πολύ να αφαιρεθούν οι αρνητικές αναφορές στον Μαρξ για να κρατηθούν τα αριστερά προσχήματα. Κατά τα λοιπά, ο Θεός μαζί μας.




Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Συμβούλιο Κορυφής....



Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την καθημερινή.

Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

Αλλο Αρκάς κι άλλο Λαζόπουλος

Του Κώστα Λογαρά, από το Protagon.gr

Ούτε το συνεχές σφυροκόπημα της εξουσίας ούτε η οξύτητα του αντιπολιτευόμενου λόγου αποτελεί κριτήριο «εμμονής» του αρθρογράφου. Αν θες να του καταλογίσεις εμπάθεια πρέπει να παίρνεις υπόψη σου τη στάση του απέναντι στις εκάστοτε εξουσίες, δεξιές κι αριστερές, και ποιες αποστάσεις έχει πάρει απ’ αυτές. Συνειδητά και εκ πεποιθήσεως. Με πόση απέχθεια έχει αρνηθεί το δέλεαρ (κόκαλο ή φιλέτο) που κατά καιρούς τού προσφέρθηκε.
Το ίδιο κριτήριο άλλωστε διαφοροποιεί, απ’ τη μια, τον ευφυή σαρκασμό του Αρκά, τον πολιτικό σχολιασμό του Πετρουλάκη ή τον αφηγηματικό χλευασμό του Χαντζόπουλου, κι απ’ την άλλη την προπαγάνδα του εμμονικού Λαζόπουλου. (Γι’ αυτό εξάλλου του γύρισαν την πλάτη ακόμα κι εκείνοι που τον χειροκροτούσαν μ’ ενθουσιασμό) .

Η οξύτητα τού αρθρογράφου –πεισματική και ελεγκτική– είναι εξίσου έντονη αν στη θέση μιας κυβέρνησης που κάνει καραγκιοζιλίκια βρισκόταν η οποιαδήποτε άλλη που θα έκανε τα ίδια με αυτήν. Γιατί ο στόχος του είναι ο σεβασμός στους θεσμούς, όχι η αλλήθωρη κομματική ματιά. Αν αφουγκράζεται τον κίνδυνο ή κρίνει ότι η τύχη της χώρας παίζεται στις ζαριές του Βαρουφάκη, πολύ καλά κάνει να επισημαίνει καθημερινά τους φόβους του (επιχειρηματολογώντας ή σαρκάζοντας και διακωμωδώντας) πολύ προτού φθάσει το κακό.
Μόνο το κοντινό  μέλλον θα δείξει αν είχε δίκιο ή όχι. Αν η επιμονή στην επισήμανση ήταν δικαιολογημένη ή απλώς εμμονική. Η πραγματικότητα θα δικαιώσει  την ευθυκρισία του (περίπτωση Αρκά, Πετρουλάκη) ή θα τον χαντακώσει ως εμπαθή και παρωπιδικό (όπως έγινε με τον Λαζόπουλο).
Συνήθως, η ερμηνευτική και υπεύθυνη αρθρογραφία απευθύνεται σε ένα κοινό απληροφόρητο, αυτούς κυρίως έχει στο μυαλό του ο αρθρογράφος. Ούτε στο μανιαούρι   του κόμματος μιλάει, που αρνείται να δει και να ακούσει, ούτε στις παλάντζες που σπεύδουν να συμπαραταχθούν στην εκάστοτε εξουσία ή, σιωπώντας, προσδοκούν να ανταμειφθούν – και δεν είναι μόνο κάποια «ανθρωπάκια» ανάμεσά τους αλλά και άνθρωποι με πνευματικό υπόβαθρο. (Οι περισσότεροι από μας θυμούνται τη στάση που κράτησαν στον καιρό της χούντας κάποιοι ακαδημαϊκοί και θρησκευτικοί ταγοί).
Οχι, ο λόγος του αρθρογράφου απευθύνεται, νομίζω, με αγωνία στους απληροφόρητους σάμπως από δάσκαλο καλό. Σε εκείνους που μπορούν να γίνουν άθυρμα μιας εξουσίας ολοκληρωτικής. Παίγνια του λαϊκισμού, δεξιού κι αριστερού. Που μπορούν να εξαπατηθούν, να χειραγωγηθούν από ψεύτες και αγύρτες.
Η πένα του αποδεικνύει με λογικά επιχειρήματα: «αυτό είναι ψέμα, για κείνο και για κείνο το λόγο», «και το άλλο είναι εξαπάτηση, γι’ αυτό και γι’ αυτό». Γράφει βέβαια με μια σχετική χρονοκαθυστέρηση, αλλά με νηφάλια σκέψη και ψαγμένα. Ανεπηρέαστος από τον «αγκούσα» της άμεσης επικαιρότητας. Είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να θεραπεύσει τα εθνικά κουσούρια μας: την επιπόλαια κρίση και τον ολέθριο παρορμητισμό.
Εχω στο μυαλό μου κάποιους αρθρογράφους που η  παρρησία τους, τα τελευταία δύσκολα χρόνια, ήταν για μένα (και εξακολουθεί να είναι) βάλσαμο. Στήριξαν την κοινή λογική που κάποιοι προσπαθούσαν (και προσπαθούν ακόμα, ατελέσφορα πλέον) να την ακυρώσουν χτυπώντας την κάτω σαν χταπόδι. Γι’ αυτούς είναι γραμμένο το άρθρο μου.
Για κείνους που οσμίστηκαν νωρίς τη δολιότητα και την απάτη· που ο στέρεος λόγος τους ξεκαθαρίζει τη θολούρα προτείνοντας τον ορθολογισμό απ’ το παράλογο· που πεισματικά προβάλλουν την αδύναμη αλήθεια απέναντι στον παντοδύναμο λαϊκισμό. Πολύ περισσότερο όταν βλέπουν γύρω τους να έχουν διαρραγεί οι σχέσεις του πολίτη με την ενημέρωση και να βαθαίνει η πολιτική άγνοια, να πληθαίνουν οι λειτουργικά αναλφάβητοι.

Κι ας δίνουν διαφορετική εντύπωση τα social. Κανένα facebook δεν μπορεί να αναπληρώσει την ολοκληρωμένη πληροφόρηση που παρέχει η έγκυρη εφημερίδα ή το καλό βιβλίο, ο θεατρικός λόγος ή η τέχνη τού Κινηματογράφου. Και καμία κρίση δεν μπορεί να αποσοβηθεί αν μια σοβαρή -επόμενη- κυβέρνηση δεν ξεκινήσει την προσπάθεια για εθνική ανασυγκρότηση απ’ εδώ.          

Τετάρτη 16 Αυγούστου 2017

Φωτιές και ευθύνες


Βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον οι υπουργοί της κυβέρνησης και μιλούν για “οργανωμένο σχέδιο εμπρησμών” και “απόπειρα αποσταθεροποίησης”.

Ελπίζω να αντιλαμβάνονται ότι με τις δηλώσεις αυτές αναλαμβάνουν μεγαλύτερες ευθύνες και υποχρεώσεις.

Εάν οι πυρκαγιές οφείλονται σε “φυσικά αίτια”, όπως συμβαίνει σε όλη την υφήλιο-και θα συμβαίνει με ολοένα αυξανόμενη συχνότητα λόγω της κλιματικής αλλαγής- μπορεί να κατηγορηθούν για την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού και την έλλειψη οργάνωσης, ακόμη και για ανικανότητα.

Εάν όμως έχουν δίκιο στους ισχυρισμούς τους, και εγώ προσωπικά δεν μπορώ να αποκλείσω αυτήν την πιθανότητα, τότε αναλαμβάνουν ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες.

Πρώτον επειδή έπρεπε να υπάρχει κάποιος μηχανισμός αποτροπής τέτοιων ενεργειών και δεύτερον επειδή έχουν πλέον την υποχρέωση και την ευθύνη να φέρουν τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς αυτών των πράξεων ενώπιον της δικαιοσύνης.

Δευτέρα 14 Αυγούστου 2017

Ποίηση

YOUNG POETS


by Nicanor Parra

Write as you will
In whatever style you like
Too much blood has run under the bridge
To go on believing
That only one road is right.
In poetry everything is permitted.
With only this condition of course,

You have to improve the blank page.

Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017

Διαβάζοντας...

Αν είναι τέχνη δεν είναι για όλους και αν είναι για όλους δεν είναι τέχνη.

Arnold Schoenberg

Υπάρχει ένα παλιό αστείο για τη νόσο  Alzheimer: τα καλά νέα είναι ότι συναντάς καινούργιους ανθρώπους κάθε μέρα.


Stephen King.

Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

Η σημασία μιας επιλογής

Ο διορισμός του Στέλιου Παππά, ενός ιστορικού στελέχους του χώρου, ως Προέδρου του ΟΑΣΘ είναι κεντρική πολιτική επιλογή δήλωσε ο αρμόδιος Υπουργός κ. Σπίρτζης. Ο ίδιος κατέστησε σαφές ότι «θα πρέπει να σηματοδοτήσουμε τη μάχη που θα δοθεί και η οποία έχει καθαρά κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιλογή έχει συμ-βολική σημασία.





Τρίτη 8 Αυγούστου 2017

Αρλέτα: Τα Ήσυχα Βράδια

Μια ακόμη αγαπημένη φωνή από τα νεανικά μας χρόνια.

Η Αρλέτα πέθανε σήμερα σε ηλικία 72 ετών, έχοντας τα τελευταία χρόνια μεγάλα προβλήματα με την υγεία της.

Στίχοι Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος


Πέμπτη 3 Αυγούστου 2017

Εμπλουτισμός λεξιλογίου

Αψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ

Σύμφωνα με το Βικιλεξικό: αψηφώ = δεν δίνω την ανάλογη σημασία σε έναν κίνδυνο ή μια απειλή ή σε κάτι δυσάρεστο, επειδή με παροτρύνει σε δράση ένα ισχυρότερο κίνητρο.

Υπάρχει βέβαια και η πιο μαζοχιστική εκδοχή: από το αψηφώ του φόρους (του ΣΥΡΙΖΑ)


Τετάρτη 2 Αυγούστου 2017

Διαβάζοντας...

Ισονομία….

Ο Νόμος με τη μεγαλοπρεπή του ισότητα δίνει στον κάθε άνθρωπο το ίδιο δικαίωμα να δειπνεί στο Ritz και να κοιμάται κάτω από μια γέφυρα.


Anatole France

Τρίτη 1 Αυγούστου 2017

Εις μνήμην...

Εις μνήμην….

Αυτές τις μέρες ψηφίζεται στη Βουλή το νέο νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση. 

Προτείνω να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή εις μνήμην του μέλλοντος του Ελληνικού Πανεπιστημίου.


Πιθανότατα αυτή θα είναι η μεγαλύτερη ζημιά που θα έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση στη χώρα!

Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Ποίηση

ΔΙΔΑΧΗ

Διάβηκες και συ
Σαν το καλοκαιρινό σύγνεφο
Με την κραυγή της άνοιξης
Φυτεμένη στον κόρφο σου.

Γείρε πλάι μου
Κάτι κρύφιο να σου πω:
Μη φανερώσεις τα χαρτιά σου
Πριν σ’ αναγκάσει ο άνεμος.


(20/10/81)

Σάββατο 29 Ιουλίου 2017

Χορέψτε, χαμογελαστοί μου άνθρωποι!


Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Διαβάζοντας....

Αυτός που πιστεύει ότι ο τόπος που γεννήθηκε είναι η πατρίδα του υποφέρει. Αυτός που πιστεύει ότι οποιοσδήποτε τόπος μπορεί να είναι η πατρίδα του υποφέρει λιγότερο. Κι αυτός που γνωρίζει ότι κανένας τόπος δεν μπορεί να είναι η πατρίδα του είναι ανίκητος.


Chrétien de Troyes (Γάλλος ποιητής του 12ου αιώνα)


Αυτό που είναι εκπληκτικό σε ότι αφορά την προεδρία του Donald Trump είναι ότι τώρα βρισκόμαστε όλοι μέσα στον κόσμο της φίρμας Trump, είτε το θέλουμε είτε όχι. Έχουμε όλοι μας καταντήσει κομπάρσοι στο κερδοφόρο του ρεάλιτυ σόου, που έχει επεκταθεί και έχει καταπιεί την πιο ισχυρή κυβέρνηση του κόσμου.

Από το βιβλίο της Naomi Klein. “No Is Not Enough.”

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

Ποίηση

Love Poem

by Richard Brautigan

It’s so nice
to wake up in the morning
all alone
and not have to tell somebody
you love them
when you don’t love them

anymore.

Τρίτη 25 Ιουλίου 2017

Μουσική Πρόταση: La Mantovana

Ανώνυμου συνθέτη του 17ου αιώνα.

Stefano Bagliano, flauto dolce
Federico Marincola, voce e chitarra spagnola
Mariagrazia Liberatoscioli e Giulia Zerbino, canto, recitazione, danza