Ενας είναι ο εχθρός, ο ορθολογισμός!

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr

Για την Εκκλησία ένας άθεος είναι ότι και ο vegan για μία ψησταριά – δεν πρόκειται να περάσει ούτε απ’ έξω. Είναι, λοιπόν, λογικό, η διδασκαλία της ορθόδοξης πίστης στα σχολεία να απαξιώνει και να αποδομεί την αθεΐα. Για έναν άθεο η Εκκλησία μπορεί να προσεύχεται, μήπως και σώσει τη χαμένη ψυχή, πλην όμως δεν έχει να περιμένει τίποτα από αυτόν.

Στο βιβλίο των Θρησκευτικών της Β’ Λυκείου υπάρχει ειδικό κεφάλαιο για το θέμα ή, με θεολογικούς όρους, το πρόβλημα. Λογικό. Στη Βιολογία μαθαίνουν για τους ιούς και στην Ιστορία για πολέμους. Το συγκεκριμένο μάθημα προσπαθεί να εξηγήσει στα παιδιά τα αίτια της αθεΐας.  Να μερικά από αυτά:

Ο εγωϊσμός του ανθρώπου, ο οποίος υπερηφανεύεται για τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του. Σωστό, διότι, σιγά, τι έχει κάνει ο άνθρωπος; Και, τέλος πάντων, δεν θα είχε πετύχει απολύτως τίποτα χωρίς τη Χάρη Του.

Οι ατομικές επιλογές του τρόπου ζωής που έρχονται σε αντίθεση με τις επιταγές της θρησκείας που θέτουν φραγμό επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό. Κατά τα λοιπά, κάτι λέγαμε για ελεύθερη βούληση.

Ο ορθολογισμός από την εποχή του Διαφωτισμού που απορρίπτει τις υπέρ λόγον αλήθειες. Σωστό και αυτό. Εδώ τον έχουμε απορρίψει στην πολιτική μας σκέψη, δεν θα τον αποκηρύξουμε στην υπαρξιακή;

Απόσπασμα από το μάθημα περί αθεΐας

Ε, μετά ξεπετάμε Νίτσε, Φρόιντ και Μαρξ, χωρίς, φυσικά, να υπάρχει κάποιος εποικοδομητικός φιλοσοφικός αντίλογος. Στον Μαρξ, βέβαια, αναγνωρίζουμε ότι «ίσως είχε κάποιο δίκαιο» όταν έγραφε ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», αφού είχε ως σημείο αναφοράς την Καθολική Εκκλησία. Εν τέλει, σύμφωνα με την ερμηνεία που, το μάθημα, αποδίδει στον Μαρξ: «όπιο των λαών δεν ήταν η θρησκεία, αλλά η επίσημη διδασκαλία της αθεϊας. Εξάλλου η άποψη του Κ. Μαρξ ότι η θρησκεία είναι παράγωγο μόνο της κοινωνικοοικονομικής αλλοτρίωσης του ανθρώπου θεωρείται μονομερής και θρησκειοϊστορικά αθεμελίωτη». Να τους πάρουν χαμπάρι στον Περισσό…

Είναι γελοίο, αλλά δεν σηκώνει πλάκα. Το να επενδύεται, στο σχολείο των ημερών μας, με αρνητική χροιά ο ορθολογισμός του Διαφωτισμού, είναι κάτι πέρα από την εκπαιδευτική ανοχή που, εκ των πραγμάτων, επιδεικνύεται προς τα Θρησκευτικά. Ομοίως, όταν οι μοναδικές αναφορές στον Νίτσε, στον Φρόιντ και στον Μαρξ είναι εκείνες που γίνονται στο μάθημα των Θρησκευτικών, τότε έχουμε ένα σύστημα που παράγει ημιμαθείς προκατειλημμένους ανθρώπους. Κατά τα λοιπά, ο προοδευτισμός μας επιδεικνύεται στα εύκολα, με τους σημαιοφόρους και τον εθνικό ύμνο. Οταν, όμως, πρόκειται για την Εκκλησία, λουφάζουμε, φιλάμε το χέρι του παπά.

Θα πείτε ότι ουδόλως ενδιαφέρει τη μέση οικογένεια αν το παιδί της λαμβάνει σωστή πληροφόρηση για τον Μαρξ, τον Φρόιντ και τον Νίτσε. Για τη μέση ελληνική οικογένεια ο Λόγος του Θεού είναι η επιθυμητή και η ασφαλής διδασκαλία. Θα αλλάξουν όλα αυτά στο νέο πρόγραμμα; Σιγά μην αλλάξουν! Το πολύ να αφαιρεθούν οι αρνητικές αναφορές στον Μαρξ για να κρατηθούν τα αριστερά προσχήματα. Κατά τα λοιπά, ο Θεός μαζί μας.

Συμβούλιο Κορυφής....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την καθημερινή.

Αλλο Αρκάς κι άλλο Λαζόπουλος

Του Κώστα Λογαρά, από το Protagon.gr

Ούτε το συνεχές σφυροκόπημα της εξουσίας ούτε η οξύτητα του αντιπολιτευόμενου λόγου αποτελεί κριτήριο «εμμονής» του αρθρογράφου. Αν θες να του καταλογίσεις εμπάθεια πρέπει να παίρνεις υπόψη σου τη στάση του απέναντι στις εκάστοτε εξουσίες, δεξιές κι αριστερές, και ποιες αποστάσεις έχει πάρει απ’ αυτές. Συνειδητά και εκ πεποιθήσεως. Με πόση απέχθεια έχει αρνηθεί το δέλεαρ (κόκαλο ή φιλέτο) που κατά καιρούς τού προσφέρθηκε.

Το ίδιο κριτήριο άλλωστε διαφοροποιεί, απ’ τη μια, τον ευφυή σαρκασμό του Αρκά, τον πολιτικό σχολιασμό του Πετρουλάκη ή τον αφηγηματικό χλευασμό του Χαντζόπουλου, κι απ’ την άλλη την προπαγάνδα του εμμονικού Λαζόπουλου. (Γι’ αυτό εξάλλου του γύρισαν την πλάτη ακόμα κι εκείνοι που τον χειροκροτούσαν μ’ ενθουσιασμό) .

Η οξύτητα τού αρθρογράφου –πεισματική και ελεγκτική– είναι εξίσου έντονη αν στη θέση μιας κυβέρνησης που κάνει καραγκιοζιλίκια βρισκόταν η οποιαδήποτε άλλη που θα έκανε τα ίδια με αυτήν. Γιατί ο στόχος του είναι ο σεβασμός στους θεσμούς, όχι η αλλήθωρη κομματική ματιά. Αν αφουγκράζεται τον κίνδυνο ή κρίνει ότι η τύχη της χώρας παίζεται στις ζαριές του Βαρουφάκη, πολύ καλά κάνει να επισημαίνει καθημερινά τους φόβους του (επιχειρηματολογώντας ή σαρκάζοντας και διακωμωδώντας) πολύ προτού φθάσει το κακό.

Μόνο το κοντινό  μέλλον θα δείξει αν είχε δίκιο ή όχι. Αν η επιμονή στην επισήμανση ήταν δικαιολογημένη ή απλώς εμμονική. Η πραγματικότητα θα δικαιώσει  την ευθυκρισία του (περίπτωση Αρκά, Πετρουλάκη) ή θα τον χαντακώσει ως εμπαθή και παρωπιδικό (όπως έγινε με τον Λαζόπουλο).

Συνήθως, η ερμηνευτική και υπεύθυνη αρθρογραφία απευθύνεται σε ένα κοινό απληροφόρητο, αυτούς κυρίως έχει στο μυαλό του ο αρθρογράφος. Ούτε στο μανιαούρι   του κόμματος μιλάει, που αρνείται να δει και να ακούσει, ούτε στις παλάντζες που σπεύδουν να συμπαραταχθούν στην εκάστοτε εξουσία ή, σιωπώντας, προσδοκούν να ανταμειφθούν – και δεν είναι μόνο κάποια «ανθρωπάκια» ανάμεσά τους αλλά και άνθρωποι με πνευματικό υπόβαθρο. (Οι περισσότεροι από μας θυμούνται τη στάση που κράτησαν στον καιρό της χούντας κάποιοι ακαδημαϊκοί και θρησκευτικοί ταγοί).

Οχι, ο λόγος του αρθρογράφου απευθύνεται, νομίζω, με αγωνία στους απληροφόρητους σάμπως από δάσκαλο καλό. Σε εκείνους που μπορούν να γίνουν άθυρμα μιας εξουσίας ολοκληρωτικής. Παίγνια του λαϊκισμού, δεξιού κι αριστερού. Που μπορούν να εξαπατηθούν, να χειραγωγηθούν από ψεύτες και αγύρτες.

Η πένα του αποδεικνύει με λογικά επιχειρήματα: «αυτό είναι ψέμα, για κείνο και για κείνο το λόγο», «και το άλλο είναι εξαπάτηση, γι’ αυτό και γι’ αυτό». Γράφει βέβαια με μια σχετική χρονοκαθυστέρηση, αλλά με νηφάλια σκέψη και ψαγμένα. Ανεπηρέαστος από τον «αγκούσα» της άμεσης επικαιρότητας. Είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να θεραπεύσει τα εθνικά κουσούρια μας: την επιπόλαια κρίση και τον ολέθριο παρορμητισμό.

Εχω στο μυαλό μου κάποιους αρθρογράφους που η  παρρησία τους, τα τελευταία δύσκολα χρόνια, ήταν για μένα (και εξακολουθεί να είναι) βάλσαμο. Στήριξαν την κοινή λογική που κάποιοι προσπαθούσαν (και προσπαθούν ακόμα, ατελέσφορα πλέον) να την ακυρώσουν χτυπώντας την κάτω σαν χταπόδι. Γι’ αυτούς είναι γραμμένο το άρθρο μου.

Για κείνους που οσμίστηκαν νωρίς τη δολιότητα και την απάτη· που ο στέρεος λόγος τους ξεκαθαρίζει τη θολούρα προτείνοντας τον ορθολογισμό απ’ το παράλογο· που πεισματικά προβάλλουν την αδύναμη αλήθεια απέναντι στον παντοδύναμο λαϊκισμό. Πολύ περισσότερο όταν βλέπουν γύρω τους να έχουν διαρραγεί οι σχέσεις του πολίτη με την ενημέρωση και να βαθαίνει η πολιτική άγνοια, να πληθαίνουν οι λειτουργικά αναλφάβητοι.

Κι ας δίνουν διαφορετική εντύπωση τα social. Κανένα facebook δεν μπορεί να αναπληρώσει την ολοκληρωμένη πληροφόρηση που παρέχει η έγκυρη εφημερίδα ή το καλό βιβλίο, ο θεατρικός λόγος ή η τέχνη τού Κινηματογράφου. Και καμία κρίση δεν μπορεί να αποσοβηθεί αν μια σοβαρή -επόμενη- κυβέρνηση δεν ξεκινήσει την προσπάθεια για εθνική ανασυγκρότηση απ’ εδώ.          

Φωτιές και ευθύνες

Βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον οι υπουργοί της κυβέρνησης και μιλούν για “οργανωμένο σχέδιο εμπρησμών” και “απόπειρα αποσταθεροποίησης”.

Ελπίζω να αντιλαμβάνονται ότι με τις δηλώσεις αυτές αναλαμβάνουν μεγαλύτερες ευθύνες και υποχρεώσεις.

Εάν οι πυρκαγιές οφείλονται σε “φυσικά αίτια”, όπως συμβαίνει σε όλη την υφήλιο-και θα συμβαίνει με ολοένα αυξανόμενη συχνότητα λόγω της κλιματικής αλλαγής- μπορεί να κατηγορηθούν για την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού και την έλλειψη οργάνωσης, ακόμη και για ανικανότητα.

Εάν όμως έχουν δίκιο στους ισχυρισμούς τους, και εγώ προσωπικά δεν μπορώ να αποκλείσω αυτήν την πιθανότητα, τότε αναλαμβάνουν ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες.

Πρώτον επειδή έπρεπε να υπάρχει κάποιος μηχανισμός αποτροπής τέτοιων ενεργειών και δεύτερον επειδή έχουν πλέον την υποχρέωση και την ευθύνη να φέρουν τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς αυτών των πράξεων ενώπιον της δικαιοσύνης.

Ποίηση

YOUNG POETS

by Nicanor Parra

Write as you will

In whatever style you like

Too much blood has run under the bridge

To go on believing

That only one road is right.

In poetry everything is permitted.

With only this condition of course,

You have to improve the blank page.

Η σημερινή σοδειά της Καίτης...

Διαβάζοντας...

Αν είναι τέχνη δεν είναι για όλους και αν είναι για όλους δεν είναι τέχνη.

Arnold Schoenberg

Υπάρχει ένα παλιό αστείο για τη νόσο  Alzheimer: τα καλά νέα είναι ότι συναντάς καινούργιους ανθρώπους κάθε μέρα.

Stephen King.

Η σημασία μιας επιλογής

Ο διορισμός του Στέλιου Παππά, ενός ιστορικού στελέχους του χώρου, ως Προέδρου του ΟΑΣΘ είναι κεντρική πολιτική επιλογή δήλωσε ο αρμόδιος Υπουργός κ. Σπίρτζης. Ο ίδιος κατέστησε σαφές ότι «θα πρέπει να σηματοδοτήσουμε τη μάχη που θα δοθεί και η οποία έχει καθαρά κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιλογή έχει συμ-βολική σημασία.

Αρλέτα: Τα Ήσυχα Βράδια

Μια ακόμη αγαπημένη φωνή από τα νεανικά μας χρόνια.

Η Αρλέτα πέθανε σήμερα σε ηλικία 72 ετών, έχοντας τα τελευταία χρόνια μεγάλα προβλήματα με την υγεία της.

Στίχοι Μαριανίνα Κριεζή

Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος

Εμπλουτισμός λεξιλογίου

Αψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ

Σύμφωνα με το Βικιλεξικό: αψηφώ = δεν δίνω την ανάλογη σημασία σε έναν κίνδυνο ή μια απειλή ή σε κάτι δυσάρεστο, επειδή με παροτρύνει σε δράση ένα ισχυρότερο κίνητρο.

Υπάρχει βέβαια και η πιο μαζοχιστική εκδοχή: από το αψηφώ του φόρους (του ΣΥΡΙΖΑ)

Διαβάζοντας...

Ισονομία….

Ο Νόμος με τη μεγαλοπρεπή του ισότητα δίνει στον κάθε άνθρωπο το ίδιο δικαίωμα να δειπνεί στο Ritz και να κοιμάται κάτω από μια γέφυρα.

Anatole France

Εις μνήμην...

Εις μνήμην….

Αυτές τις μέρες ψηφίζεται στη Βουλή το νέο νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση. 

Προτείνω να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή εις μνήμην του μέλλοντος του Ελληνικού Πανεπιστημίου.

Πιθανότατα αυτή θα είναι η μεγαλύτερη ζημιά που θα έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση στη χώρα!

Ποίηση

ΔΙΔΑΧΗ

Διάβηκες και συ

Σαν το καλοκαιρινό σύγνεφο

Με την κραυγή της άνοιξης

Φυτεμένη στον κόρφο σου.

Γείρε πλάι μου

Κάτι κρύφιο να σου πω:

Μη φανερώσεις τα χαρτιά σου

Πριν σ’ αναγκάσει ο άνεμος.

(20/10/81)

Χορέψτε, χαμογελαστοί μου άνθρωποι!

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Χθες, μετά τη βροχή...

Διαβάζοντας....

Αυτός που πιστεύει ότι ο τόπος που γεννήθηκε είναι η πατρίδα του υποφέρει. Αυτός που πιστεύει ότι οποιοσδήποτε τόπος μπορεί να είναι η πατρίδα του υποφέρει λιγότερο. Κι αυτός που γνωρίζει ότι κανένας τόπος δεν μπορεί να είναι η πατρίδα του είναι ανίκητος.

Chrétien de Troyes (Γάλλος ποιητής του 12ου αιώνα)

Αυτό που είναι εκπληκτικό σε ότι αφορά την προεδρία του Donald Trump είναι ότι τώρα βρισκόμαστε όλοι μέσα στον κόσμο της φίρμας Trump, είτε το θέλουμε είτε όχι. Έχουμε όλοι μας καταντήσει κομπάρσοι στο κερδοφόρο του ρεάλιτυ σόου, που έχει επεκταθεί και έχει καταπιεί την πιο ισχυρή κυβέρνηση του κόσμου.

Από το βιβλίο της Naomi Klein. “No Is Not Enough.”

Ποίηση

Love Poem

by Richard Brautigan

It’s so nice

to wake up in the morning

all alone

and not have to tell somebody

you love them

when you don’t love them

anymore.

Μουσική Πρόταση: La Mantovana

Ανώνυμου συνθέτη του 17ου αιώνα.

Stefano Bagliano, flauto dolce
Federico Marincola, voce e chitarra spagnola
Mariagrazia Liberatoscioli e Giulia Zerbino, canto, recitazione, danza

Άγριο κράξιμο....

Μια καρακάξα έξω από το παράθυρό μου....

Μεσοφρενικές Υστερίες και πάλι...

ΛΑΚΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ

Βαθιά μετανοώ αδελφοί και αδελφές! Θα κλειστώ σε μοναστήρι. Ομολογώ ότι έκανα τη μακακία της ζωής μου.  Έβαλα το μεγαλύτερο αυτογκόλ. Και νάταν μόνο αυτογκόλ. Εγώ σχεδόν αυτοακρωτηριάστηκα. Μπήκα στο κελί μόνος μου και τους πέταξα τα κλειδιά. 

Τι ήταν αυτό που έπαθα! Τι θα είχα να τους σούρνω. Υλικό για παραστάσεις και τσαντήρια για όλη μου τη ζωή θα είχα. Πήγα όμως και αυτοπαγιδεύτηκα και τώρα πως να ξεμπλέξω χωρίς να με χλευάσει και ο τελευταίος μικρός Μήτσος; 

Τι υλικό θεέ μου! Τι τσιπροκαμμένη γη που θα παραδώσουν, τι καθε λέξη του Συντάγματος που το φυλλοφτερουλιάσανε, τι προσέξτε όταν σκίζετε τα μνημόνια μη σας σκιστεί και το καλσόν, τι γκόου μπακ κυρία Μέρκελ και πλιζ δώσμου κατιτις, το Ολαντρεού μεγάλε φίλε, τι Γιάνης μεγάλο μας ασσέτ και κρυυμμένη κασέτ, τι ζουρνάδες και πεντοζάλες που θα χόρευαν αυτοί και τα χορεύουμε εμείς με καπάκι κωλοτούμπες και τόσα και τόσα άλλα. Ατέλειωτα. 

Και τώρα κάθομαι και κλαίω τη μοίρα μου. Τι με πείραζε να μείνω ένας μικρός Μήτσος; Τώρα που με πιάσανε Κώτσο και μάλιστα μεγάλο είναι καλύτερα;

Διαβάζοντας….

Ο ασφαλέστερος γενικός χαρακτηρισμός της ευρωπαϊκής φιλοσοφικής παράδοσης είναι ότι αποτελείται από μια σειρά υποσημειώσεων στον Πλάτωνα.

Alfred North Whitehead *

*(1861-1947). Άγγλος μαθηματικός και φιλόσοφος.

Ο Συγγραφέας

Παραθέτω ένα ακόμη κείμενο από την ενότητα "Μεσοφρενικές Υστερίες". Γραμμένο πριν κάμποσα χρόνια.

Απόσπασμα από μια συνέντευξη.

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

-Και θε νάρθουνε δίσεχτα χρόνια με κάτι χαγώγια και παγκούμια και κυρικαρκατζούδια διάφορα, που κουβανά ο αγέρας από τριγύρω... και θα φραχτούνε ούλες οι ρωγμές και ο τόπος θα πάρει να φουσκώνει. Και θάναι αρρώστεια γιομάτο ετούτο το συμμάζεμα και να που αποσιμάρχονται οι πληγές στη φύση και τα ζωντανά...Γιατί έχει γίνει πολύ δυνατός κι επιτήδειος στο κακό ο άνθρωπος και τίποτις δεν ημπορεί να τον καταλαγιάσει.

- Κι εσείς λοιπόν έτσι απαισιόδοξα τα βλέπετε τα πράγματα. Πάντα αναρωτιόμουνα γιατί όλοι οι φουτουριστές συγγραφείς χτίζουν δυστοπικές και μόνο τέτοιες πολιτείες.

- Είναι βλέπεις που το κακό στις μέρες μας πηδάει σαν το ελατήριο και βγάζει μάτι. Δεν είναι ανάγκη να το φανταστείς, τόχεις μπρος σου και χοροπηδηχτό. Το χρόνο εκτιμάς μονάχα, μέχρις ότου δεν θα υπάρχει μη παρέκει...

- Στο προηγούμενο βιβλίο σας είχατε ως θέμα το θάνατο. Πόσο σας απασχολεί άραγε ο θάνατος και γιατί;

- Η μεγάλη στιγμή για τον καθένα από μας είναι η στιγμή του θανάτου. Γι αυτήν και μόνο αξίζει να ετοιμαζόμαστε. Εκείνη μόνο τη στιγμή μπορεί να δεις το νόημα της παρουσίας σου στη γη. Αυτή και μόνη η στιγμή έχει βαρύτητα. Και δεν έχει καμιά σημασία τι έχεις κάνει στη ζωή σου. Αυτό που έχει σημασία είναι το ποιος έγινες. Όχι αν υπήρξες καλός ή κακός σύμφωνα με τους άλλους, αλλά αν μπόρεσες να εξελιχτείς προς την κατεύθυνση των δυνατοτήτων σου, πόσο τις αξιοποίησες όχι με τα μέτρα των άλλων, αλλά με τα δικά σου και μόνο σταθμά. Δεν υπάρχει άλλη αρετή στον άνθρωπο, παρά η προσπάθειά του να ταυτιστεί όσο γίνεται περισσότερο με εκείνο που τον προσδιορίζει και τον οριοθετεί. 

- Μοιάζει να βάζετε κάποια όρια στις δυνατότητες του ανθρώπου. Και μάλιστα όρια προδικασμένα. Μίζερο μου φαίνεται.

- Εξαρτάται από την οπτική γωνιά. Για μένα είναι υπέροχο και μοναδικό το να μπορέσω να γίνω αυτός που θα μπορούσα να γίνω. Αυτοί που μιλάνε για ξεπέρασμα των ορίων, αυτοί που λένε "τέντωσέ με κι ας σπάσω" δεν νομίζω ότι λένε κάτι διαφορετικό, απλά βάζουν αυτά τα όρια κάπου κοντύτερα από ότι εγώ. Δεν παύουν όμως να είναι όρια...'Ισως το σπάσιμο να είναι η κραυγή απόγνωσης της συνειδητοποίησης του ορίου. Δεν θα χρειαστεί αν το καταλάβεις έγκαιρα. Και τότε μπορεί να είναι κραυγή θριάμβου.

- Ας έρθουμε τώρα στο καινούργιο σας βιβλίο. Ήταν μια έκπληξη για όλους, καθώς είναι πολύ διαφορετικό από ότι έχετε γράψει μέχρι τώρα. Ο ιός της ασέβειας, λοιπόν;

- Δεν ξέρω αν πρέπει να τον ονομάσουμε έτσι. Περισσότερο πρόκειται για "κάτι", ας μην το πούμε ιό, που κάνει τους ανθρώπους να πάψουν να πιστεύουν σε υπερφυσικά αίτια και δυνάμεις. Που τους προσγειώνει σε μια σκληρή, μηχανιστική πραγματικότητα. Σε ένα κόσμο βγαλμένο θάλεγα μέσα από τα όνειρα των δαρβινιστών. Είμαστε τα παιδιά του Σύμπαντος και τίποτα άλλο!

- Δεν φοβάστε ότι θα προκληθούν αντιδράσεις από το βιβλίο σας; Ας πούμε η επίσημη Εκκλησία είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα αντιδράσει.

-Υπάρχουν ήδη αντιδράσεις. Είναι γεγονός ότι δεν με έχουν αφορίσει ακόμη, αλλά δεν ακούστηκαν και λίγα... Ακούστε, πρόκειται για μυθοπλασία και δεν νομίζω ότι πρέπει να υπερβάλλουμε στις αντιδράσεις μας. Άλλωστε στο έργο μου ακούγονται όλες οι απόψεις για τις συνέπειες της εξάπλωσης του ιού, συνέπειες που δεν είναι μόνο "θετικές" ας μου επιτραπεί να το πω έτσι. Αναφέρομαι και σε αυτά που χάνονται, ανεξάρτητα από τη σκοπιά τη θρησκευτική. 

- Ας μην πούμε περισσότερα τώρα, για να μην στερήσουμε την απόλαυση από το αναγνωστικό κοινό. Τώρα γράφετε κάτι άλλο; 

- Νομίζω είναι πολύ νωρίς. Πάντα χρειάζεται κάποια απόσταση ανάμεσα από τα γραψίματα, ώστε να υπάρχει η απαραίτητη φρεσκάδα στη ματιά.

-Ευχαριστώ πολύ.

-Και εγώ ευχαριστώ.

Ποίηση

No One and Syria’s Struggle to Sleep

No one washes his hands and face three times in preparation for his prayers. 

No one thinks this is enough to get the blood out.

No one sleeps to the sounds of bombs. No one loves this lullaby that has 

become his music since the electricity shut off.

No one shares the bed with his sisters and brothers. No one pretends to 

dislike it. It is how no one keeps warm at night.

No one knows where his friends are. No one knows who his friends are. 

No one suspects if he wants to live, he should have no friends.

No one is busy stealing petrol from his neighbor. When no one’s neighbor 

catches him, his neighbor does not recognize him from his facelessness.

No one blames the government. No one will never give up his hate.

No one blames the terrorists. No one will never give up his hate.

No one blames the protestors. No one will never give up his hate.

No one blames the youth. No one wishes the youth would have waited 

until his death to fight.

No one blames the parents. No one wishes the parents fought earlier.

No one expects to sleep. No one expects to eat. No one expects to live. 

No one thinks death would be easier.

SEIF ELDEINE

Όλοι μαζί μπορούμε; Όχι δα!

Αναδημοσίευση άρθρου.

Αν κάτι δεν μπορώ να συγχωρέσω στον Αλέξη Τσίπρα είναι ο διχαστικός του λόγος που διέλυσε φιλίες ετών, που έφερε την διχόνοια ακόμη κι ανάμεσα σε συγγενείς. Είδαμε την λογική του εμφυλίου να ανασταίνεται και να στέκεται εκεί, όρθια και απειλητική. Δεν θα ξεχάσω ένα περιστατικό με γνωστό διασκεδαστή. Διότι, όλοι μαζί, τελικά, δεν μπορούμε!

Ήταν στα χρόνια της πλατείας. Ο τραγουδιστής – ηθοποιός – διασκεδαστής σε κάποια παράστασή του είδε ένα κυβερνητικό στέλεχος της μνημονιακής κυβέρνησης με το οποίο «διαφωνούσε πολιτικά». Και τι έκανε; Απαίτησε να φύγει ο … εχθρός από την αίθουσα για να συνεχίσει! Κι αυτός ο άνθρωπος πήγε να τραγουδήσει με τον Σαβόπουλο στο Καλλιμάρμαρο και να μας πει ότι όλοι μαζί μπορούμε! Δεν μπορούμε όλοι μαζί. Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν γίνεται. Όχι γιατί αυτός έχει την ταμπέλα του «Αριστερού» και εμείς δήθεν δεν μιλάμε μαζί τους. Αλλά διότι υιοθέτησαν τον διχαστικό λόγο του κ. Τσίπρα: «Ή αυτοί ή εμείς».

Να λοιπόν που «εμείς» ή αλλιώς «αυτοί» για τους άλλους, για εκείνους που έλεγαν το «ή αυτοί ή εμείς», έχουμε επιβιώσει. Είμαστε ακόμη όρθιοι. Δεν μας έχουν «τελειώσει». Δεν μας έχουν λυγίσει παρά τις ύβρεις και τις απαράδεκτες συμπεριφορές. Γιατί θα πρέπει τώρα «εμείς» να τους τα συγχωρέσουμε όλα; Εκείνες τις απαράδεκτες συμπεριφορές; Επειδή είπαν δημόσια ότι παραπλανήθηκαν από τον Τσίπρα; Και τι μας νοιάζει εμάς αυτό;

Δεν τους κατηγόρησε κανείς γιατί ήταν με τον Τσίπρα ή με τον Γιωργάκη. Δεν τους ρώτησε κανείς για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Αλλά για την λογική της πλατείας, την λογική του Εμφυλίου που κουβαλούσαν από σπίτι σε σπίτι, από χώρο εργασίας σε χώρο εργασίας. Μου είναι παγερά αδιάφορο αν κάποιος καλλιτέχνης, δημοσιογράφος, οδοκαθαριστής ή συνταξιούχος παραπλανήθηκε ή όχι, αν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία ή τους Ερυθρούς Χμαιρ. Αν έβαλε Σταυρό στον Βαρεμένο ή στον Καμμένο.

Εκείνο που με ενόχλησε είναι που ο κύριος εκείνος, ο οποίος αποτελεί και την αφορμή για το σημερινό σημείωμα, σταμάτησε την παράσταση για να «στιγματίσει» δημόσια τον … μνημονιακό. Από αυτόν τον άνθρωπο θα έπρεπε να ζητήσει συγνώμη ο κ. «καλλιτέχνης». Από τον θεατή που πρόσβαλλε θα έπρεπε να ζητήσει συγνώμη. Όλα τα υπόλοιπα μου είναι παγερά αδιάφορα. Αντί να ζητήσει συγνώμη προχώρησε στο επόμενο project: «όλοι μαζί μπορούμε». Χτες δεν ήταν όλοι μαζί. Ήταν Εκείνος και όσοι συμφωνούσαν μαζί του. Οι άλλοι θα έπρεπε να φύγουν από το μαγαζί που τραγουδούσε. Θα έπρεπε να φοβούνται να κυκλοφορούν ελεύθερα. Αν ήταν δυνατόν να παραμείνουν σε έναν ιδιότυπο αποκλεισμό, να μην βγαίνουν από τα σπίτια τους. Όχι χωρίς φόβο. Όπως ο τραγουδιστής δεν τους «πούλησε» το θέαμα που πρόσφερε με εισιτήριο, κατά τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε ο μπακάλης να μην τους πουλήσει γάλα και ο αρτοποιός βουτήματα.

Να γιατί δεν μπορώ να συγχωρέσω αυτή την άθλια παρέα που έσπειρε το μίσος στην κοινωνία. Που έδωσε εύκολες απαντήσεις του τύπου «θα σκίσουμε τα μνημόνια», που έστησε κρεμάλες στις πλατείες, που διέσυρε πολιτικούς αντιπάλους, που προπηλάκισε τους «άλλους». Δεν μπορώ να τους συγχωρέσω επειδή επέλεξαν συνειδητά την οδό του διχασμού. Αυτός ναι, είναι ένας ισχυρός λόγος για να δικαστούν. Πολιτικά. Και αφού καταδικαστούν να εξοριστούν στην λήθη.

Δεν είναι το ζητούμενο η αντιδικία. Εκείνοι μπορεί να μην έχουν την δύναμη να ζητήσουν συγνώμη από τα θύματά τους. Αλλά δεν πρόκειται να γίνουμε ίδιοι με αυτούς. Δεν θα τους περιμένουμε έξω από τις ταβέρνες που τρώνε για να τους πετάξουμε γιαούρτια. Δεν θα συγκροτήσουμε ομάδες κρούσης για να τους «κτίσουμε» μέσα στα γραφεία τους. Δεν θα δημοσιεύσουμε αθλιότητες στο διαδίκτυο. Δεν θα στήσουμε κρεμάλες με τα ομοιώματα τους στις πλατείες. Δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς. Δεν αξίζουν ούτε το σάλιο μας. Μόνο την περιφρόνησή μας! Αλλά δεν θα πάμε και μαζί. Δεν μπορούμε να προσποιηθούμε ότι δεν συνέβη και το παραμικρό. Δεν θα κρυφτούμε πίσω από το δάκτυλό μας.

Θανάσης Μαυρίδης

Και όμως γυρίζει….

O Ludwig Wittgenstein μια φορά μου έκανε την ερώτηση: “ Γιατί λένε οι άνθρωποι ότι ήταν φυσικό να σκεφτούν οι πρόγονοί μας ότι ο Ήλιος γυρίζει γύρω από τη Γη και όχι ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον άξονά της;

Υποθέτω, του απάντησα, επειδή τους φαίνονταν ότι ο Ήλιος γυρίζει γύρω από τη Γη.

Πως δηλαδή, ρώτησε, θα έμοιαζε αν τους φαίνονταν ότι η Γη γυρνούσε γύρω από τον άξονά της;

Elizabeth Anscombe,

An Introduction to Wittgenstein’s Tractatus

Διαβάζοντας....

ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΚΑΠΕΛΑ

Όλη μου τη ζωή ξεκινάω για να πάω σε όλα αυτά τα μέρη που θέλει η ψυχή μου

και πάντοτε ο αέρας μου παίρνει το καπέλο και το πηγαίνει σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Έτσι όλη μου τη ζωή κυνηγάω καπέλα παρμένα από τον άνεμο.

Απόσπασμα από ποίημα του JERZY FICOWSKI σε πολύ ελεύθερη μετάφραση.

"Ματωμένη καρδιά"

Ποίηση

Επί ασπαλάθων

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού."

πάλι με την άνοιξη.

Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες

το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια

και τους κίτρινους ανθούς.

Απόμερα οι αρχαίες κολόνες,χορδές μιας άρπας που αντηχούν

ακόμη...

Γαλήνη

-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;

Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ,χαμένη στου μυαλού

τ'αυλάκια.

τ΄όνομα του κίτρινου θάμνου

δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.

Το βράδυ βρήκα την περικοπή:

"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει

"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν

τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν

απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος

Γιώργος Σεφέρης

31 του Μάρτη 1971

Είναι το τελευταίο ποίημα του Σεφέρη και δημοσιεύτηκε στο Βήμα (23.9.71) τρεις μέρες μετά το θάνατό του στην περίοδο της δικτατορίας. Το ποίημα βασίζεται σε μια περικοπή του Πλάτωνα (Πολιτεία 614 κ.ε.) που αναφέρεται στη μεταθανάτια τιμωρία των αδίκων και ιδιαίτερα του Αρδιαίου. Ο Αρδιαίος, τύραννος σε μια πόλη, είχε σκοτώσει τον πατέρα του και τον μεγαλύτερο του αδερφό του. Γι' αυτό και η τιμωρία του, καθώς και των άλλων τυράννων, στον άλλο κόσμο στάθηκε φοβερή. Όταν εξέτισαν την καθιερωμένη ποινή που επιβαλλόταν στους αδίκους και ετοιμαζόταν να βγουν στο φως, το στόμιο δεν τους δεχόταν αλλά έβγαζε ένα μουγκρητό. "Την ίδια ώρα άντρες άγριοι και όλο φωτιά που βρισκόταν εκεί και ήξεραν τι σημαίνει αυτό το μουγκρητό, τον Αρδιαίο και μερικούς άλλους αφού τους έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και το κεφάλι, αφού τους έριξαν κάτω και τους έγδαραν, άρχισαν να τους σέρνουν έξω από το δρόμο και να τους ξεσκίζουν επάνω στ' ασπαλάθια και σε όλους όσοι περνούσαν από εκεί εξηγούσαν τις αιτίες που τα παθαίνουν αυτά και έλεγαν πως τους πηγαίνουν να τους ρίξουν στα Τάρταρα". (Πλ. Πολιτεία 616).

Φακίστρα και Κούτρα Τσαγκαράδας

Η Φακίστρα, μια από τις ελάχιστες ακτές του Πηλίου που δεν έχει αγγίξει καθόλου  ο τουρισμός και η θέα από την Κούτρα της Τσαγκαράδας, από την οποία φαίνονται όλα τα νησιά των Βόρειων Σποράδων...

και οι απίθανες ορτανσίες στο σπίτι των φίλων μας....

Ποίηση

Ἀλλὰ τὰ βράδια

Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ

Χωρὶς ἀποσκευὲς

Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι

Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο

Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες

οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα

Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο

ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Βέβαια ἀγάπησε

τὰ ἰδανικά της ἀνθρωπότητας,

ἀλλὰ τὰ πουλιὰ

πετοῦσαν πιὸ πέρα

Σκληρός, ἄκαρδος κόσμος,

ποῦ δὲν ἄνοιξε ποτὲ μίαν ὀμπρέλα

πάνω ἀπ᾿ τὸ δέντρο ποὺ βρέχεται

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδα

γιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦ

καὶ τὴν ἀπληστία

γιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα

Ἀλλὰ καθὼς βραδιάζει

ἕνα φλάουτο κάπου

ἢ ἕνα ἄστρο συνηγορεῖ

γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Καθὼς μένω στὸ δωμάτιό μου,

μοῦ ᾿ρχονται ἄξαφνα φαεινὲς ἰδέες

Φοράω τὸ σακάκι τοῦ πατέρα

κι ἔτσι εἴμαστε δύο,

κι ἂν κάποτε μ᾿ ἄκουσαν νὰ γαβγίζω

ἦταν γιὰ νὰ δώσω

ἕναν ἀέρα ἐξοχῆς στὸ δωμάτιο

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη

μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ

σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει

παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ!

Δῶς μου τὸ χέρι σου..

Δῶς μου τὸ χέρι σου

Τάσος Λειβαδίτης

Χθες στην Κάτω Γατζέα

Το φεγγάρι....

Διαβάζοντας....

Να κάτι "χαριτωμένο", που διάβασα χθες σε κάποιο άρθρο (λυπάμαι δεν συγκράτησα τον συγγραφέα):

Οπως εκείνος ο περίφημος στίχος του Σεφέρη: «Οπου κι αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Ο Αγγελος Βλάχος, ο οποίος πρόφερε το -ρω ως -γω, θεωρούσε πως ο ποιητής αποκάλυπτε μια μεγάλη αλήθεια. Ο Σεφέρης ήταν διπλωμάτης και όπου κι αν ταξίδευε τον πλήρωνε η Ελλάδα.