Χρώματα της Άνοιξης...

The Goldfinch (Η Καρδερίνα) της Donna Tartt

Μια έκρηξη που άλλαξε τη ζωή ενός παιδιού, που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας, μια πανταχού παρούσα και μόνιμα αναζητούμενη μητέρα, ένα μοναδικό έργο τέχνης, ένας αλλοπρόσαλλος παιδικός φίλος, ένας φίλος ώριμης ηλικίας ιδιόρρυθμος και πιστός, μια αγάπη που αναπτύχθηκε μέσα από τις πληγές, ένας απόμακρος και χαοτικός πατέρας, μια οικογένεια που τον δέχτηκε και προσπάθησε να τον ενσωματώσει…

Να μερικοί από τους πρωταγωνιστές μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας, που η μαστόρισσα του είδους Donna Tartt, έπλεξε και ζωγράφισε και κέντησε με αριστουργηματικό τρόπο.

Και μαζί με τους ζωντανούς πρωταγωνιστές, που υποφέρουν και ερωτεύονται και κάνουν απάτες μικρές και μεγάλες και θρηνούν και αναθυμούνται και ζουν μια όχι πολύ συνηθισμένη περιπέτεια στο σήμερα, υπάρχει η σύνδεση με το μακρινό παρελθόν μέσα από ένα αξεπέραστο έργο τέχνης, ένα φημισμένο αλυσοδεμένο πουλί, μια πανέμορφη καρδερίνα, που μοιάζει να κοιτάζει τους πάντες με το αγέρωχο βλέμμα μιας αιχμαλωτισμένης περηφάνιας.

Μια όμορφη ιδέα από μια εξαιρετική παραμυθού, που προηγούμενα έργα της (Η Κρυφή Ιστορία, Ο Μικρός Φίλος) είχαν επίσης κάνει μεγάλη εντύπωση, με ένα γράψιμο, που θα το χαρακτήριζα σε μερικά σημεία του βιβλίου υπερβολικά “κλειστοφοβικό”, που ίσως θα ήθελες να κλείσει κάπως διαφορετικά, αλλά που εν τέλει σε κάνει να αναλογιστείς σοβαρά για τη δύναμη και τη σταθερότητα της μεγάλης τέχνης σε αντίθεση με την αβεβαιότητα και το ευμετάβλητο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η Donna Tartt, που πήρε το φετινό Βραβείο Pullitzer για την Καρδερίνα, είναι Αμερικανίδα και γεννήθηκε το 1963.

Η επιστολή που ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έστειλε στους φίλους του πριν αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας

Σε ηλικία 87 ετών, απεβίωσε πρόσφατα στο Μεξικό, όπου ζούσε μόνιμα εδώ και δεκαετίες ο σπουδαίος Κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Με το έργο του συνέβαλε καθοριστικά στην ανάδειξη της αστείρευτης λογοτεχνίας της Λατινικής Αμερικής αλλά και στην χειραφέτηση ολόκληρης της Ηπείρου, που μετά  από αιώνες αποικιοκρατίας βρέθηκε  τον 20ο αιώνα κάτω από την κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών. Φίλος του Φιντέλ Κάστρο και του Ούγκο Τσάβες, ο «Γκάμπο» βρέθηκε στο πλευρό των κινημάτων ανεξαρτησίας και κοινωνικής δικαιοσύνης της Λατινικής Αμερικής.  

Η επιστολή που ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έστειλε στους φίλους του πριν αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: 

“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα “σ’αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

Robbie Williams: Go Gentle

Το ακούω συνέχεια...και είπα να το ακούσετε κι εσείς...

Ευχές!

Πολλές ευχές για την Ανάσταση, όπως την επιθυμεί ο καθένας από σας!

Άπατα Νερά!

Είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι η πολιτική σκηνή της Ελλάδας δεν μπορεί να γίνει χειρότερη, ότι έχουμε πιάσει πάτο και κάποια στιγμή θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε!

Κούνια που μας κούναγε! Οι επιλογές των κομμάτων για το Κοινοβούλιο μας αποκάλυψαν τη ζοφερή πραγματικότητα!

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη προς το βυθό. Τα νερά είναι κυριολεκτικά άπατα!

Η Φθορά του Χρόνου και της Ιστορίας (και άλλων πολλών)

Ποιητικό Υστερόγραφο

"Ποιητικό Υστερόγραφο"

Τα ποιήματα δεν μπορούν πια

να ’ναι ωραία

αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.

Η πείρα είναι τώρα

το μόνο σώμα των ποιημάτων

κι όσο η πείρα πλουταίνει

τόσο το ποίημα τρέφεται κι ίσως δυναμώσει.

Πονάν τα γόνατά μου

και την Ποίηση δεν μπορώ πια να προσκυνήσω,

μόνο τις έμπειρες πληγές μου

μπορώ να της χαρίσω.

Τα επίθετα μαράθηκαν·

μόνο με τις φαντασιώσεις μου

μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω.

Όμως πάντα θα την υπηρετώ

όσο βέβαια εκείνη με θέλει

γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ

τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντός μου.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Η ανορεξία της ύπαρξης, 2011.

Μαλάκι Πηλίου, 11/4/14 ώρα 7.02 μμ

Την ώρα που η Μέρκελ και ο Σαμαράς έκαναν δηλώσεις για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και την έξοδο στις αγορές...

Περίσσεια υποκρισίας!

Έχουμε όλοι μείνει έκπληκτοι! Από τα λεγόμενα από τον Μπαλτάκο στον Κασιδιάρη, περί πολιτικών παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη!

Απίστευτα πράγματα, που τα ακούμε για πρώτη φορά, που ποτέ δεν μπορούσαμε να τα φανταστούμε!

Ας πάψουμε να υποκρινόμαστε. Όλοι ξέρουμε ότι αυτά συμβαίνουν και οι περισσότεροι από μας δεν θα είχαν πρόβλημα να τα εκμεταλλευτούν εάν τους περνάει. 

Και βέβαια όλα αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν ως παθογένειες του συστήματος, αφού η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, αφού η πολιτική ηγεσία επιλέγει τους ανώτατους δικαστές, αφού η συναλλαγή ανάμεσα από τις διάφορες μορφές εξουσίας δίνει και παίρνει.

Και αυτά συνέβαιναν και συμβαίνουν παντού και πάντα! Σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες. Διαφορετικά δεν θα ήταν τόσο δημοφιλή θέματα στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο ή το θέατρο οι εξαιρέσεις. Εκείνοι δηλαδή οι δικαστές που δεν επηρεάζονται, οι αστυνομικοί που δεν δωροδοκούνται και οι πολιτικοί που δεν εξυφαίνουν συνωμοσίες προκειμένου να κερδίσουν ή να παραμείνουν στην εξουσία!

Όταν δεν γράφω…

Κι όταν δεν κάνω συχνές αναρτήσεις…

Οι αιτίες είναι πολλές…

Η διάθεση άλλωστε είναι γνωστό ότι δεν έρχεται “κατά παραγγελίαν”.

Συνήθως, όμως, η εξήγηση είναι πιο απλή και πεζή...

Προβλήματα και μπελάδες με το Πανεπιστήμιο και τις διοικητικές του διαδικασίες και την μεγαλειώδη ανεπάρκεια του Υπουργείου Παιδείας.

Για να το πω κάπως σεμνά και χωρίς άλλους βαρύτερους χαρακτηρισμούς…

Η Άνοιξη στον κήπο μας...

Καλό Ταξίδι Λάκη Παππά...

Πέθανε ο Λάκης Παππάς, η φωνή των μπουάτ. Η γενιά μου αγάπησε τα τραγούδια του και τα τραγούδησε πολύ, ιδιαίτερα τα χρόνια της χούντας.

Εδώ στο "Έλα Μαζί μου", σε μουσική Παντελή Λεούση και στίχους Γιάννη Αργύρη.

Το Γαλανόρεμα και οι Αγριόλευκες

Στο δρόμο για το Γαλανόρεμα, κοντά στην κορυφή του Πηλίου.

Το πιο εντυπωσιακό είναι το απίθανο λουλούδι της Αγριόλευκας!

Μουσική Πρόταση: Tom Odell, Another Love

Tom Odell: ένας πρόσφατα βραβευμένος νέος και πολλά υποσχόμενος Βρετανός καλλιτέχνης, που αυτό τον καιρό κάνει θραύση με αυτό το τραγούδι. Εγώ βέβαια σας το προτείνω απλά επειδή μου αρέσει!

Μουσική Πρόταση: Monicas Vals με την Monica Zetterlund

H Monica Zetterlund (1937-2005) ήταν μια Σουηδή ηθοποιός και τραγουδίστρια, που διακρίθηκε ιδιαίτερα για τη συνεργασία της με σπουδαίους καλλιτέχνες της τζαζ. Εδώ στο Monicas Vals με το τρίο του Bill Evans.

)

Ελύτης και Ηδονή (μέσω Εμπειρίκου)

Ο Οδυσσέας Ελύτης μιλώντας για την Ηδονή, στην " Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο”.

Θα πίστευε κανείς ότι (η ηδονή) στα χρόνια που ακολούθησαν, είχε όλον τον καιρό να μεταπηδήσει από τους οραματισμούς του ποιητή στο στίβο της καθημερινής ζωής. Δυστυχώς. Φοβούμαι ότι δεν έχει μετακινηθεί από κει. ´Οπως και να το κάνουμε, και παρά την υποτιθέμενη πρόοδο, η κακομεταχείριση της ηδονής διαρκεί ως τις μέρες μας χωρίς ανάπαυλα. Την ομιλία των σωμάτων οι κοινωνίες φρόντισαν ανέκαθεν, σαν ευσεινήδητες τηλεφωνήτριες, να τη συνδέουν με τη χυδαιότητα. Κι όταν, επαναστατώντας, ένας Μαρκήσιος ντε Σαντ τολμά μια μέρα ν' αδράξει τα σύρματα, είναι για να μας συνδέσει με κάτι εξίσου απαράδεκτο: τη βιαιότητα. Πάλι τα ίδια. Ο νοσηρός ρασοφόρος και ο νοσηρός ελευθεριαστής δίνουν τα χέρια, ώστε όλα εκείνα τα παθητικά κρυφοψυθιρίσματα, όλες εκείνες οι υπέροχες μικρές κραυγές, αντί να ευφράνουν τη συνείδησή μας, να την ταράξουν. Σίγουρα, και παρά τη θέληση του Θεού, δεν είμαστε καμωμένοι για να εισπράττουμε προκαταβολές Παραδείσου.

Και ολίγη Ποίηση....για Καλή Εβδομάδα..

Από ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη:

Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδα

γιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦ

καὶ τὴν ἀπληστία

γιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα

Ὅσο γιὰ μένα, ἔμεινα πάντα ἕνας πλανόδιος πωλητὴς ἀλλοτινῶν πραγμάτων,

ἀλλά… ἀλλὰ ποιὸς σήμερα ν᾿ ἀγοράσει ὀμπρέλες ἀπὸ ἀρχαίους κατακλυσμούς.

Γιατί οἱ ἄνθρωποι ὑπάρχουν ἀπ᾿ τὴ στιγμὴ ποὺ βρίσκουνε

μιὰ θέση

στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.

Ή

ἕνα θάνατο

γιὰ τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων…

Là Où Les Tigres Sont Chez-Eux (Εκεί που ζουν οι τίγρεις) του Jean-Marie Blas de Roblès.

Το μυθιστόρημα αυτό που έχει βραβευτεί το 2008 με το βραβείο Médicis είναι μια πραγματικά πολύ φιλόδοξη δουλειά του Γάλλου συγγραφέα de Roblés.

Κύριος πρωταγωνιστής είναι ένας ανταποκριτής τύπου, ο Eléazard von Wogau, που έχει ουσιαστικά αποσυρθεί κάπου στα βορειοανατολικά της Βραζιλίας και που έχει αποξενωθεί από τη γυναίκα του, μια Καθηγήτρια Πανεπιστημίου παλαιοντολόγο, που έχει φύγει με μικρή επιστημονική συντροφιά σε μια απόμακρη περιοχή του Αμαζονίου σε αναζήτηση παλαιολιθικών ευρημάτων και τη δεκαοχτάχρονη κόρη του που είναι φοιτήτρια σε ένα μικρό Πανεπιστήμιο και ζει μια έντονα ερωτική ζωή, χωρίς κανένα φραγμό.

Ο καθένας από τους τρεις ζει τη δική του περιπέτεια, που όλες είναι το ίδιο συναρπαστικές.

Ο Eléazard έχει πέσει με τα μούτρα στη μελέτη ενός απόκρυφου χειρόγραφου, άγνωστου μέχρι στιγμής, που περιγράφει τη ζωή και το έργο του ιησουίτη πανεπιστήμονα του 17ου αιώνα Athanase Kircher, γραμμένο υποτίθεται από τον πιο πιστό του μαθητή. Κι ενώ είναι έτσι απασχολημένος έρχεται μια όμορφη και μυστηριώδης νεαρή ιταλίδα να του αποσπάσει την προσοχή με “κίνδυνο” να τον οδηγήσει σε άλλους ατραπούς.

Στην ιστορία όμως εμπλέκονται και άλλοι ενδιαφέροντες ήρωες, σε παράλληλες ιστορίες, όπως ένας ανάπηρος νεαρός ζητιάνος με επαναστατικές ιδέες και ένας αδίστακτος και φαύλος κυβερνήτης,κουβαλώντας ο καθένας τις ανησυχίες του, αλλά και το δικό του περιβάλλον.

Το μυθιστόρημα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, καθώς κυλά συνέχεια από την απίθανη ζωή του Kircher του 17ου αιώνα στη σημερινή Βραζιλία και μάλιστα στις διαφορετικές τοποθεσίες, όπου ζουν οι πρωταγωνιστές. Η αφήγηση είναι πολύ ζωντανή, η γλώσσα εξαιρετικά πλούσια, οι αναφορές σε μουσική και λογοτεχνία ευάριθμες και ενδιαφέρουσες.

Όπως φαίνεται από αυτά που γράφω ο συγγραφέας ξανοίγεται σημαντικά και αυτό συνήθως αποτελεί πρόβλημα, όταν πρέπει κάπως η ιστορία να τελειώσει, αλλά δεν θα πω περισσότερα για την αποτελεσματικότητα του συγγραφέα στον τομέα αυτόν, ώστε να μην δημιουργήσω προβλήματα σε όποιον τυχόν θέλει να διαβάσει το έργο*, που πάντως βεβαιώνω ότι αξίζει τον κόπο, σε όσους αγαπούν τέτοιες "εξωτικές" ιστορίες.

Απλά για να πάρετε μαι εικόνα, δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα αν πω ότι είναι κάτι που αποτελεί ένα συνδυασμό από Ουμπέρτο Εκο και Ιντιάνα Τζόουνς.

*Έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά με τίτλο: “Εκεί που ζουν οι τίγρεις”, αλλά έχω διαβάσει το πρωτότυπο και δεν μπορώ να έχω γνώμη για την ελληνική έκδοση.

Μια άποψη για τη ζωή και την ευτυχία….

“Το να έχεις μιαν αξιοζήλευτη καριέρα είναι κάτι διαφορετικό από το να είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.

Το να δημιουργήσεις μια ζωή, που αντανακλά τις αξίες σου και ευχαριστεί την ψυχή σου είναι ένα σπάνιο κατόρθωμα. Σε μια κουλτούρα που αδιάκοπα τονίζει ότι τα υλικά αγαθά και η υπερβολή είναι η καλή ζωή, ένας άνθρωπος που είναι ευτυχής κάνοντας απλά τη δουλειά του συνήθως θεωρείται εκκεντρικός, αν όχι ανατρεπτικός. Η φιλοδοξία γίνεται κατανοητή μόνον όταν πρόκειται να σε υψώσει στην κορυφή  μιας ιδεατής σκάλας της επιτυχίας. Όταν κάποιος κάνει μια μη απαιτητική εργασία, επειδή του δίνει το χρόνο να έχει άλλα ενδιαφέροντα και δραστηριότητες θεωρείται αποτυχημένος. Κάποιος που εγκαταλείπει μια καριέρα με το σκοπό να μείνει στο σπίτι του και να μεγαλώσει τα παιδιά του θεωρείται ότι δεν ζει σύμφωνα με τις ικανότητές του, ωσάν ο τίτλος της εργασίας και η αμοιβή να είναι το μοναδικό μέτρο της αξίας ενός ανθρώπου.

Θα σου πουν με εκατό τρόπους, κάποιους υπαινικτικούς και κάποιους όχι, ότι πρέπει να συνεχίσεις να σκαρφαλώνεις και ποτέ να μην είσαι ικανοποιημένος εκεί που είσαι, ποιος είσαι και τι κάνεις. Υπάρχουν ένα εκατομμύρια τρόποι να πουλήσεις τον εαυτό σου και σου υπόσχομαι ότι θα ακούσεις γι’ αυτούς.

Δεν είναι εύκολο να ανακαλύψεις το νόημα της ίδιας σου της ζωής, αλλά ακόμα επιτρέπεται και πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.”

Απόσπασμα ομιλίας του σκιτσογράφου Bill Watterson, του δημιουργού του κόμικ Calvin and Hobbes, όταν τον κάλεσαν στο Κολέγιο που σπούδασε, λίγο πριν πάρει σύνταξη.
(Μετάφραση από τον ιστότοπο Mobylives).

Ποτάμι, ποταμάκι…

Κάτι οι ρήσεις περί “Καραμανλή και Παπανδρέου, που δεν μπόρεσαν να συνεργαστούν”, λίγο οι αναφορές στις “καλές ιδέες, που υπάρχουν σε όλες τις παρατάξεις” και πιο πολύ η δήλωση ότι “αφού πάμε στο Ευρωκοινοβούλιο, θα δούμε σε ποια ομάδα θα ενταχθούμε’, εμένα μου θύμισαν το ψάρεμα σε θολά νερά.

Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με τα σιγανά ποταμάκια, αλλά τα θολά ποτάμια με προβληματίζουν πολύ. Κάτι τέτοιες τοποθετήσεις είναι πραγματικά άνω ποταμών.

Μουσική Πρόταση: Via Payuta III

Συνθέτης: Πλάτων Ανδριτσάκης

Φωνή: Μαριάνθη Σοντάκη

Ο Πλάτων Ανδριτσάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948 και είναι σύγχρονος συνθέτης. Σπούδασε ιατρική στο Μονπελιέ (1967-71) και πήρε ειδίκευση ψυχολογίας στη Σορβόνη (1971-1974). Παράλληλα παρακολούθησε εθνολογία και μουσικολογία στο τμήμα θεατρικών σπουδών. Ως μουσικός είναι αυτοδίδακτος, εκτός από μια σύντομη περίοδο μαθητείας στο Ελληνικό Ωδείο (1966-67).

Η Μαριάνθη Σοντάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νίκαια του Πειραιά.Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Το τραγούδι αποτελεί τη δεύτερη «φύση» της.

Μουσική΄Πρόταση: Beirut, by Yasmine Hamdan

Η Yasmine Hamdan είναι μια Λιβανέζα τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και ηθοποιός, που τώρα ζει στο Παρίσι.

Το Ποτάμι...

Ο φίλος έστειλε το μήνυμα:

"Θα φέρει νερό το ποτάμι; Θα κατεβάσει;"

Και του απάντησα:

" Πρέπει να λιώσουν τα χιόνια, αλλά δυστυχώς δεν νομίζω ότι είναι αρκετά.."

Θαυματουργά Γυαλιά

Από το FARLEFTSIDE

Η Επιστήμη και οι Αμερικανοί

Μελέτη δημοσιευμένη το 2014: Ναι, οι κάτοικοι των Η.Π.Α. πιστεύουν στην Επιστήμη και εκτιμούν τους επιστήμονες σε ποσοστό πάνω από 90%. Ελπιδοφόρο θα μου πείτε!

Πόσοι όμως από αυτούς που ρωτήθηκαν πιστεύουν ότι η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο: 74%!!! Δηλαδή 26% δεν ήξεραν ότι η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο!!!!

Και πόσοι πιστεύουν ότι ο άνθρωπος έχει εξελιχτεί από κατώτερα είδη του ζωικού βασιλείου, δηλαδή αναγνωρίζουν τη θεωρία του Δαρβίνου; 48% !!! Δηλαδή η πλειοψηφία των Αμερικανών εν έτει 2014 δεν πιστεύει στη θεωρία της εξέλιξης!!! 

Ενδιαφέροντα στοιχεία, που προσφέρονται για προβληματισμό.

Το Φαινόμενο Jo Nesbo

Τέλειωσα μόλις το 10ο βιβλίο της σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων του Νορβηγού Jo Nesbo, μιας σειράς που έχει σαν ήρωα τον ντετέκτιβ Harry Hole, έχοντας προηγουμένως διαβάσει και όλα τα προηγούμενα.

Η σειρά αυτή έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία, σχεδόν όλα τα βιβλία έχουν γίνει μπεστ-σέλερ και έχουν μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες.

Ο Nesbo είναι μάστορας στο είδος του. Όλες οι ιστορίες του χαρακτηρίζονται από συνεχείς ανατροπές, ο δολοφόνος είναι σχεδόν πάντοτε κάποιος που δεν περιμένεις και ο Harry Hole τραβάει τα πάνδεινα μέχρι να τον βρει.

Πάντοτε όμως τον βρίσκει, έστω και αν σε αρκετές περιπτώσεις ο συγγραφέας καταφέρνει να σε πείσει ότι τη φορά αυτή ο πρωταγωνιστής του δεν μπορεί να τη βάλει καθαρή, όπως λέμε.

Επιμένει, όμως, επιβιώνει από τις πιο απίθανες καταστάσεις, ενώ αγαπητοί του συνάδελφοι πληρώνουν το τίμημα της καταδίωξης των κατά συρροήν εγκληματιών.

Ο συγγραφέας καταφέρνει να περιγράψει και να αναδείξει με εξαιρετικό τρόπο το προφίλ του πρωταγωνιστή του, που μόνιμα δίνει τη μάχη του ενάντια στην εξάρτηση από το αλκοόλ και όχι μόνο και η αυτοκαταστροφική του έφεση φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση συνεχώς και εκείνους που αγαπά. 

Το Όσλο, η πρωτεύουσα της Νορβηγίας, είναι κι αυτό ένας από τους πρωταγωνιστές των μυθιστορημάτων, με συνεχείς και εκτενείς αναφορές στις γειτονιές και τα αξιοθέατά του, κάτι που σίγουρα αποτελεί ένα ατού για όσους τυχόν γνωρίζουν αυτή την πόλη.

Το τελευταίο μυθιστόρημα της σειράς λέγεται Police και ακολουθεί πιστά τη συνταγή των προηγούμενων βιβλίων του Nesbo, με τον Harry Hole κυριολεκτικά να νεκρανασταίνεται-περισσότερο από μία φορά- και να φέρνει σε πέρας μια ακόμη πολύπλοκη υπόθεση. Το φινάλε μάλιστα του βιβλίου, αν και χρωματίζει κάπως διαφορετικά τη φορά τούτη τη ζωή του πρωταγωνιστή, δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι θα υπάρξει και συνέχεια…

Ένα σίγουρο στοίχημα για όσους αγαπούν αυτό το είδος, στο οποίο οι Σκανδιναβοί διαπρέπουν τα τελευταία χρόνια.

Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος!

Ο Πρόεδρος της  Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης ήλθε για λίγες ώρες στην Αθήνα για συνομιλίες με τον πρωθυπουργό και τόλμησε να μην συναντηθεί με τον ΕΤΠΠΜΑ* κ. Αλέξη Τσίπρα!

Η ΕΤΠΠΜΑ* κ. Ρένα Δούρου του τα έψαλε δεόντως με μια σκληρή ανακοίνωση!

Υπενθυμίζω ότι ο Πρόεδρος της Κύπρου ετοιμάζεται για ένα σκληρό κύκλο διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού. Και μη συναντώντας τον υποψήφιο για Πρόεδρο της Κομισιόν έκανε ένα τραγικό λάθος, που θα το πληρώσει ακριβά.

Πρέπει να κάνει αμέσως 100 επικύψεις και να επαναλάβει 100 φορές “Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος”.

Ίσως έτσι τον συγχωρήσουμε!

* Έχουμε Τους Πολιτικούς Που Μας Αξίζουν

Σύριζα στη λογική...

Ερώτηση προς ανατέλλοντα αστέρα του ΣΥΡΙΖΑ: Πως θα αντιδράσετε όταν κάποιοι διαμαρτυρόμενοι συμπολίτες μας αρχίσουν να αποκλείουν τους δρόμους της πόλης;

Μα, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπάρχουν τέτοια φαινόμενα!

ΟΧι αυτό δεν είναι απλά απειρία ή ανοησία ή έστω υποκρισία! Αυτό κρύβει έναν επικίνδυνο υφέρποντα φασισμό!

Η Τέχνη είναι...

Η μεγάλη τέχνη βρίσκεται οπουδήποτε ο άνθρωπος κατορθώνει ν΄αναγνωρίζει τον εαυτό του και να τον εκφράζει με πληρότητα μες στο ελάχιστο.

Οδυσσέας Ελύτης, Εν Λευκώ, Η Μαγεία του Παπαδιαμάντη.

Ξεγελώντας τους αριστερούς...

Αναδημοσιεύω ένα άρθρο από το ιστολόγιο Sak Tsak με την υπογραφή strangejournal.

Έχω γράψει σχεδόν τα ίδια αρκετές φορές, αλλά είναι καλό να βλέπεις ότι και άλλοι σκέφτονται έτσι…”Οι πολλοί”, όμως; 

Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια από τις προηγούμενες εκλογές. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ναι μεν έγινε για πρώτη φορά αξιωματική αντιπολίτευση, ταυτόχρονα όμως στα μάτια κάποιων φάνταζε ως η ελπίδα και η εναλλακτική. Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι των προσδοκιών, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δια του προέδρου του κάνει τα πάντα για να φαίνεται κόμμα “νοικοκυραίων”.

Επισκέψεις στο ίδρυμα Καραμανλή για να γίνει άνοιγμα και στους πιο συντηρητικούς νεοδημοκράτες, αλλαγή ρητορικής και διγλωσσία για το πως θα αντιμετωπιστεί το Μνημόνιο σε περίπτωση που βγουν κυβέρνηση, δηλώσεις υποταγής στην Εκκλησία, ενώ εσχάτως κάποιος Καρυπίδης, υποψήφιος για τις δημοτικές εκλογές εκδηλώνει τα ρατσιστικά του, φιλοακροδεξιά συναισθήματα. Φυσικά δεν πείθονται παρά μόνο οι αφελείς, ότι επιλέχθηκε “τυχαία” ο εν λόγω “κύριος”. Είναι αστείο να μην ξέρει ένα κόμμα με στοιχειώδη οργάνωση που θέλει να κυβερνήσει μάλιστα, ποιους επιλέγει. 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλη ευθύνη και παρουσιάζεται κατώτερος των περιστάσεων, καθώς όχι μόνο δεν προτείνει κάτι ουσιαστικό που θα πείσει στο οικονομικό κομμάτι, αλλά η ακύρωση του μνημονίου που υποσχόταν προ διετίας, έχει μετατραπεί σε “επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους”. Η διγλωσσία στο εσωτερικό του μάλιστα, προδίδει πως ίσως κάποια στελέχη του νομίζουν πως βρίσκονται στο 4% ακόμα και ότι εννοούν αυτά που λένε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα συμβιβασμών. Φθείρεται ηθικά και παρεκκλίνει από τα όσα έλεγε, γιατί πολύ απλά μυρίζει την εξουσία κι έτσι μετά από τους πρώην πασόκους, προσελκύει στις τάξεις του και δεξιούς, επιλέγοντας μάλιστα να τους τοποθετήσει σε θέσεις υποψηφίων. Σκοπός να μεγαλώσει η βάση ψηφοφόρων, άρα να απευθυνθεί σε οποιονδήποτε προκειμένου να το πετύχει.

Μάλιστα, ενώ πλησιάζουμε στις δημοτικές και ευρωβουλευτικές εκλογές, με τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων να πνέουν ευνοϊκά για τον Τσίπρα, τόσο πιο πολύ “στρογγυλεύονται” οι θέσεις του κόμματος και ταυτόχρονα αποκτούν μια…ποιητική χροιά, αφού είναι ανοιχτές σε κάθε συμπέρασμα, ανάλογα με τι βολεύει τον καθένα, αν είναι φίλος ή εχθρός.

Το πόσο αδίστακτα κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ δια του προέδρου του, φαίνεται από τις συμμαχίες που προτίθεται να κάνει, αποδεικνύοντας πως ακόμα και με τον διάβολο θα συμπορευθεί αρκεί να καταλάβει την θέση του Μαξίμου. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα παρεκκλίνει από το Μνημόνιο, ίσως μόνο να του αλλάξει όνομα. Φυσικά αρχικά θα αντιμετωπιστεί με επιείκεια, μειώνοντας την κοινωνική οργή, αλλά τα μέτρα θα τα ακολουθήσει αξιοποιώντας τον αέρα του δήθεν άφθαρτου. Όμως η (αναμενόμενη) απογοήτευση στην συνέχεια, πιο εύκολα θα φέρει στα πράγματα μια…εθνική αυγή, μαύρη σαν καλιακούδα. Αυτούς που λυπάμαι, αν και γι’ αυτούς τελειώνουν οι δικαιολογίες, είναι όσοι θεωρούν πως υποστηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν μια προοδευτική επιλογή.

Για τη Τζένη Βάνου: Αν είναι η αγάπη αμαρτία

Πέθανε η Τζένη Βάνου, που σίγουρα σημάδεψε με τη φωνή της μιαν εποχή. Δεν ήμουν ποτέ φίλος και θαυμαστής αυτού του είδους τραγουδιού, αλλά πρόκειται αναμφίβολα για μεγάλη φωνή.

Εδώ σε μουσική Μϊμη Πλέσσα και στίχους Ηλία Λυμπερόπουλου.

Στην Μπριζ, αδελφοί μου, στην Μπριζ και… στον Βόλο

Αναδημοσιεύω ένα άρθρο του Ανδρέα Παππά από την Athens Voice.

Αφορμή για το σημερινό κείμενο δύο ειδήσεις, μία απ’ τον  ελληνικό Τύπο και μία από το διεθνή. Η πρώτη έρχεται από τον Βόλο, η δεύτερη από την Μπριζ, στο Βέλγιο. Στον Βόλο, λοιπόν, έχουν προχωρήσει οι διαδικασίες (ό,τι και αν σημαίνει αυτό…) ώστε να λειτουργήσει επιτέλους  αποτεφρωτήριο. Βέβαια, παρά την ύπαρξη σχετικού νόμου ήδη από το 2006 και αντίστοιχου προεδρικού διατάγματος από το 2009, φαίνεται πως κι εκεί υπάρχουν «αντιδράσεις». Από ποιον;  Μα από το παπαδαριό, ποιον άλλον;

Ας μην ξεχνάμε ότι ανάλογη πρωτοβουλία πριν από μερικά χρόνια, εδώ δίπλα, στο Μαρκόπουλο, ναυάγησε λόγω αντίδρασης του τοπικού δεσπότη. Όπως και στον Βόλο, υπήρχε κι εκεί ένας ανοιχτόμυαλος δήμαρχος, ο οποίος με στέρεα επιχειρήματα υποστήριζε τη δημιουργία αποτεφρωτήριου, επικαλούμενος μεταξύ άλλων και τα οικονομικά οφέλη που θα είχε η περιοχή. Όμως, σιγά μην άφηναν οι «ποιμένες» να γίνουν τέτοια πράγματα! Δική τους η μητρόπολη, δική τους, απ’ ό,τι φαίνεται, και η απόφαση τι θα κάνει κάθε πολίτης αυτής της χώρας το σώμα του, όταν έρθει η ώρα εκείνη… Έτσι, όπως και για το αν εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι της χώρας θα αποκτήσουν τζαμί ή όχι και πού, για το αν δύο ενήλικοι άνθρωποι του ίδιου φύλου θέλουν και επισήμως να συζούν, για… για… το παπαδαριό φαίνεται να έχει όχι μόνο λόγο, αλλά και ένα είδος βέτο. 
Και με όλους εμάς τους χιλιάδες μη χριστιανούς, και γενικότερα μη θρησκευόμενους, τι γίνεται; Γιατί να μην μπορούμε, σεμνά και αθόρυβα, να πάμε για την αποτεφρωσούλα μας εδώ κοντά στο Μαρκόπουλο, ή έστω στον Βόλο (αυτό, οι απόγονοί μας θα μπορούσαν, ας πούμε, να το συνδυάσουν πολύ ωραία και με τριήμερο στο Πήλιο); 

Να λοιπόν που στη χώρα αυτή των Βαλκανίων που λέγεται Ελλάς, και που σε κάποια ζητήματα θυμίζει μάλλον το Ιράν των αγιατολάδων, ακόμα και το πιο ιερό, το πιο βαθιά ατομικό δικαίωμα, το δικαίωμα να επιλέγει κανείς τον τρόπο της ταφής του, στην πράξη αμφισβητείται. Έτσι, ο πολίτης καλείται να πληρώσει μια μικρή περιουσία (αν έχει) για να τον πάνε στην Ελβετία ή, έστω, ένα πολύ σημαντικό ποσό για να αποτεφρωθεί στη γειτονική Βουλγαρία.

Ένα άλλο θέμα-κλειδί, αν θέλουμε πράγματι να μιλάμε για δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού, είναι βέβαια το δικαίωμα στην ευθανασία. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω πόσο πίσω βρίσκεται η χώρα μας και σε αυτό το πεδίο, ιδίως αν τη συγκρίνει κανείς με τις ραγδαίες εξελίξεις που παρατηρούνται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Αντί για αυτό, θα αρκεστώ σε ένα πολύ ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου, περιστατικό από την πρόσφατη ειδησεογραφία.

Διάβασα, λοιπόν, στο γαλλικό Τύπο για έναν Βέλγο, πρώην πρωταθλητή του στίβου, τον  Emiel Pauwels, ο οποίος, στα 95 του χρόνια, ξέροντας ότι πάσχει από ανίατο καρκίνο, οργάνωσε «γιορτή ευθανασίας» στο σπίτι του στην Μπριζ. Εκεί, με τους συγγενείς και τους φίλους του, το γλέντησαν κανονικά, τρώγοντας και πίνοντας μπόλικη σαμπάνια. Και μετά… ήρθε ο γιατρός με την ένεση. Λίγο πριν, πάντως, ο Emiel, με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του, είχε δηλώσει: «Ποιος δεν θα ’θελε να τελειώσει τη ζωή του πίνοντας σαμπάνια με τους φίλους του; Ήταν η πιο ωραία γιορτή της ζωής μου». Σοφία βαθιά, σοφία ανθρώπου που έχει χορτάσει και ξεζουμίσει τη ζωή. «Ο δε σοφός ούτε παραιτείται το ζην, ούτε φοβείται το μη ζην», έλεγε ο  Επίκουρος.

Αυτά και άλλα, λοιπόν, γίνονται στον πολιτισμένο κόσμο.  Όσο για μας εδώ, περιμένουμε να δώσουν την άδειά τους οι κάθε λογής ιεροεξεταστές προκειμένου να μπορούμε κάποτε να ασκούμε στοιχειώδη δικαιώματά μας, όπως το δικαίωμα να «απέλθουμε» όποτε και όπως θέλουμε ή να επιλέγουμε τι θα απογίνει το σώμα μας.

Defending Jacob του William Landay

Πόσο αλλάζει η ζωή μιας οικογένειας όταν ο δεκατετράχρονος μοναχογιός της κατηγορηθεί για το φόνο ενός συμμαθητή του;

Μπορεί αυτή η οικογένεια να ξαναβρεί τη ζωή που είχε πριν; 

Υπάρχει άραγε αυτό που έχουν ονομάσει “γονίδιο του δολοφόνου”; 

Μπορούν οι γονείς να αντέξουν την πιθανότητα να είναι ο γιος τους δολοφόνος; Έχουν άραγε ευθύνη για τις πράξεις του;

Και ως που μπορούν να φτάσουν προσπαθώντας να τον υπερασπιστούν; 

Αυτά και άλλα ερωτήματα θα σας απασχολήσουν εάν αποφασίσετε να διαβάσετε το “Υπερασπίζοντας τον Τζάκομπ” του Αμερικανού William Landay.

Ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα με αρκετές ανατροπές στην πλοκή και ένα τέλος, που δεν μπορεί παρά να φέρει στο νου τους Έλληνες τραγικούς συγγραφείς.

Ο Εξώστης του Νίκου Καχτίτση

Ένας Ευρωπαίος με θολό παρελθόν γράφει ένα είδος ημερολογίου ζώντας πια σε μια αφρικανική χώρα. Τον κυνηγούν οι Ερινύες εξ αιτίας κάποιων απροσδιόριστων “εγκλημάτων” που έκανε πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμη ζούσε στην πατρίδα του.

Υποπτεύεται τους πάντες και τα πάντα, ο κάθε θόρυβος είναι ύποπτος, η ζούγκλα κρύβει αμέτρητους κινδύνους και ο μοναδικός του συνομιλητής και φίλος αποδεικνύεται ότι τελικά γνωρίζει γι’ αυτόν περισσότερα από ότι πρέπει. Οι αναμνήσεις από τη ζωή στην πατρίδα του είναι ποτισμένες ως το μεδούλι τους από ένα αίσθημα ενοχής, που τις κάνει τουλάχιστον γλυκόπικρες. Ο αφηγητής πάντως αν και σε συνεχή πόλεμο με το εαυτό του δεν δείχνει μετανιωμένος. Πιο πολύ μοιάζει να κατηγορεί τον εαυτό του για την αδυναμία του να ξεχάσει…

Κάπως έτσι κυλάει το βιβλίο του Καχτίτση. Έχει πάρει καλές κριτικές, ίσως επειδή παρόμοια έργα λείπουν από την ελληνική πεζογραφία. Η γλώσσα του θάλεγα ότι είναι άνιση και μερικές φορές ξενίζει τον σημερινό αναγνώστη, κάτι που ίσως οφείλεται και στη χρονική απόσταση από το χρόνο συγγραφής του έργου, το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1964. Ίσως έπαιξε ρόλο και η επί μακρόν διαμονή του στο εξωτερικό, όπου άλλωστε έγραψε και τον Εξώστη.

Προσωπικά μου θύμισε το Γιάννη Σκαρίμπα, πχ στο Θείο Τραγί. 

Σίγουρα κάτι διαφορετικό από ότι συνήθως κυκλοφορεί στην πιάτσα της ελληνικής πεζογραφίας.

* Νίκος Καχτίτσης (1926-1970) Γεννήθηκε στη Γαστούνη, έζησε για μερικά χρόνια στην Αφρική και για μεγάλο διάστημα στον Καναδά. Πέθανε στην Πάτρα από οξεία λευχαιμία, εννιά μέρες μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα.

Μουσική Πρόταση: Venceremos

Ένα καταπληκτικό τραγούδι τόσο σε στίχους όσο και μουσική του ΜΕΓΑΛΟΥ και αξέχαστου Νικόλα Άσιμου  (1949-1988)!

Προσέξτε τον στίχο!

Venceremos! 

Το “Θα νικήσουμε” των μονίμως ηττημένων!

Venceremos

Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα

σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ' αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ'αγαπήσω να μ'αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου τη ψύχρα

Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ' αφήνει

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω ,μωρέ
μ' αυταπάτες πια δεν έχω

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos

Θυμάσαι που σου τόλεγα;

Έγινε μια μελέτη στη Νορβηγία για να αποδείξει κάτι που όλοι ξέραμε, ότι δηλαδή οι γυναίκες θυμούνται πολύ καλύτερα από τους άντρες! Και ότι με το πέρασμα της ηλικίας τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες θυμούνται λιγότερο καλά! 

Επίσης βρήκαν ότι τα περισσότερα προβλήματα ξεκινούν μετά τα 60 χρόνια .

Α και ότι το υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης βοηθά στο να ενθυμούμαστε καλύτερα το παρελθόν.

Η συσχέτιση των ευρημάτων αυτών με τις πιθανότητες ανάπτυξης άνοιας προς το παρόν διερευνώνται. 

Επίσης προς το παρόν δεν υπάρχουν εξηγήσεις για τη διαφορά αυτή ανάμεσα στα φύλα.

Για όσους επιθυμούν περισσότερες πληροφορίες παραθέτω τον σχετικό σύνδεσμο.

http://www.sciencedaily.com/releases/2014/01/140122112624.htm

Μαλάκι: Ηλιοβασίλεμα, πριν λίγο

Μουσική Πρόταση: Reamonn Tonight

Ένα συγκρότημα από το Freiburg της Γερμανίας με ένα όμορφο τραγούδι

Tonight

You killed me with your smile

So beautiful and wild

Ποια αριστερά λοιπόν;

Υπάρχει ένα καλό άρθρο του Προκόπη  Δούκα στο Athens Voice, που με εκφράζει και γι΄αυτό σας προτείνω να το διαβάσετε. Άλλωστε έχω γράψει παρόμοια πράγματα.

Σας δίνω το link για να το διαβάσετε:

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/ποια-αριστερά-λοιπόν

Εδώ παραθέτω ένα-δύο σημεία:

H αριστερά δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από την αθλιότητα της δεξιάς, όσο κι αν η τελευταία φλερτάρει με την ακροδεξιά – όσες παρανομίες κι αν αυτή κάνει, με τον αυταρχισμό, τη ρηχότητα και την προχειρότητα της, όσο θλιβερή κι αν είναι η προπαγάνδα της. Που είναι ο πολιτισμός της αριστεράς; Γιατί αν δεν το έχει καταλάβει, ότι αυτή ακριβώς είναι η ειδοποιός της διαφορά, τότε δεν είναι αριστερά.

Αλλά και αυτή η αριστερά που σέβεται τον πολιτισμό της, φοβική και άτολμη είναι, με αποτέλεσμα να τινάζει τον αέρα την ίδια την έννοια της ανανέωσης και της προόδου, όταν δεν μπορεί να δώσει απάντηση στην αγωνία εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που ασφυκτιούν μεταξύ Σαμαρά και ΣΥΡΙΖΑ.