Χιούμορ...

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Ο κόσμος χωρίς τον Χριστιανισμό…

Πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς τον Χριστιανισμό; Να ένα μεγάλο και πάρα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα! Πολύ δύσκολο βέβαια να απαντηθεί. Πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν τι υπήρχε τότε ως βεβαιότητα. Ένας άκρατος υλισμός σε μια εποχή σχετικής ειρήνης μέσω της ισχύος της Ρώμης. Πως θα προχωρούσε ο κόσμος; Ο χριστιανισμός ήταν μια ανάγκη; Άρα θα προέκυπτε έτσι κι αλλιώς κάτι σαν αυτόν; Οι Χριστιανοί βέβαια πιστεύουν ότι ήταν σχεδιασμένο και θεόσταλτο και όποια άλλη σκέψη προφανώς είναι βλάσφημη. 

Εάν αφήσουμε αυτή την υπερβατική εκδοχή, το πραγματικό ερώτημα είναι αν η χριστιανική ιδέα ήταν η αντίδραση της εποχής σε έναν ολοένα αυξανόμενο υλιστικό κόσμο. 

Ενδιαφέρον είναι να αναζητηθεί το πόσο είχε απασχολήσει μέχρι τότε η αθανασία της ψυχής. Αυτό δηλαδή που ο χριστιανισμός έκανε έμμονη ιδέα. Πάντως σίγουρα ένα κόσμος χωρίς τον χριστιανισμό θα μπορούσε να είναι ένα ενδιαφέρον θέμα μελέτης.

Βρήκα ενδιαφέρουσες απόψεις στο δίκτυο. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος και προβάλλουν πολύ την καταστροφή πολλών πολιτισμών από τη θρησκεία. Άλλοι, πιο απαισιόδοξοι λένε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και η ιστορία θα είχε πάρει περίπου τον ίδιο δρόμο. Άλλωστε όλα τα σημερινά δεινά υπήρχαν και στους προχριστιανικούς πολιτισμούς.

Γραμμένο πριν 8 χρόνια....

Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιό μου βρήκα κάτι που είχα γράψει στις 11 Μαρτίου του 2011.

Το παραθέτω χωρίς άλλα σχόλια.

Έχουμε ηγέτες;

Η Ελλάδα περνάει μια από τις χειρότερες κρίσεις της ιστορίας της. Όλοι έχουμε επηρεαστεί από τα συμβαίνοντα και, όπως όλες οι σχετικές δημοσκοπήσεις δείχνουν, ο παραδοσιακά αισιόδοξος λαός μας αγωνιά για το μέλλον του. Ιδιαίτερα μεγάλο είναι το πλήγμα για τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι ουσιαστικά βλέπουν το μέλλον τους υποθηκευμένο.

Σε περιπτώσεις όπως αυτές παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο οι δυνατότητες συσπείρωσης του λαού και η καλλιέργεια κλίματος "ομαδικής προσπάθειας" και "κοινών στόχων". Για να γίνει κάτι τέτοιο, όμως, χρειάζονται ηγέτες. Άνθρωποι, που με την επιρροή τους θα συντείνουν στη διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος και θα εμπνεύσουν τον λαό.

Και το ερώτημα είναι: Έχουμε σήμερα ηγέτες;

Δεν γνωρίζω ποιά είναι η γνώμη σας για το θέμα αυτό, αλλά η δική μου αβίαστη απαντηση είναι: ΟΧΙ!

Οι πολιτικοί αρχηγοί και τα μεγαλοστελέχη των κομμάτων, αφού πρώτα φρόντισαν να αηδιάσουν την ελληνική κοινωνία με το πεπραγμένα τους όλων των τελευταίων χρόνων, αφού προσπάθησαν με επιτυχία να δημιουργήσουν σε όλους μας ενοχές, ωσάν εμείς να καλλιεργούσαμε τόσα χρόνια το κλίμα αυτό της διαφθοράς, παρά τις τεράστιες προσπάθειές τους να το καταστείλουν, συνεχίζουν απτόητοι το καταστροφικό τους έργο.

Με συνεχείς αλληλοκατηγορίες για το ποιός φταίει περισσότερο (είναι κρίμα που δεν έχει βρεθεί ακόμη ένα απατόμετρο ή διαφθορόμετρο), με τη χρησιμοποίηση διπλής γλώσσας, μία για το εσωτερικό και μία για το εξωτερικό, με την άμεση απόρριψη οποιασδήποτε πρότασης που δεν προέρχεται από τους ίδιους, εν τέλει με περίσσεια υποκρισία σε κάθε λέξη και ενέργεια, δίνουν το σαφές μήνυμα: η Ελλάδα είναι άξια της τύχης της!

Αυτούς έχουμε αγαπητές και αγαπητοί! Με αυτούς θα βουλιάξουμε!

Ποίηση

ΑΠΟΦΑΣΗ

Θα φύγω, είπες.

με της αυγής τον ερχομό

δίχως χαιρετισμούς 

και λόγια υστερνά.

Θα κλείσω απαλά την πόρτα

εσύ θα κάνεις πως κοιμάσαι 

ένας αντάξιος χωρισμός 

μιανής ζωής προσποίησης.

Η ενασχόληση με την πολιτική

Τα χρόνια της ενασχόλησής μου με τη Διοίκηση του Πανεπιστημίου Πατρών ήταν ξεχωριστά χρόνια. Προσωπικά τα αποτιμώ θετικά, παρά την αναμφισβήτητη αρνητική τους επίδραση στην επιστημονική μου σταδιοδρομία. Μου πρόσφεραν μιαν άλλην όψη της κοινωνίας, που δεν θα την έβλεπα αν δούλευα αποκλειστικά ως γιατρός, ερευνητής και δάσκαλος. 

Γνώρισα επίσης ενδιαφέροντες ανθρώπους, έκανα κάποια ταξίδια και είδα από κοντά άλλα ακαδημαϊκά ιδρύματα και ήρθα σε επαφή με το σκληρό και ανελέητο πρόσωπο της εξουσίας. Εννοώ τους υπουργούς, τους βουλευτές και λοιπούς παρατρεχάμενους, με τους οποίους αναγκάστηκα να “συνεργαστώ`’ στα πλαίσια της διοίκησης του Πανεπιστημίου. 

Έχω πλέον πειστεί ότι για να έχεις μιαν “επιτυχημένη” καριέρα στην πολιτική πρέπει να διαθέτεις απέραντο κυνισμό και θράσος. Και δεν υπερβάλλω. Όσο ξεκίνησαν χωρίς αυτά τα “προσόντα” γρήγορα τα παράτησαν. Και ήταν τυχεροί αν πρόλαβαν να τα παρατήσουν πριν υποστούν σημαντικές ζημιές, στον οικονομικό-επαγγελματικό ή τον ηθικό και κοινωνικό-οικογενειακό τομέα. Ή και στους δύο τομείς. 

Ποια είναι λοιπόν η λύση; Αφήνουμε την πολιτική στους αμοραλιστές και τους “καταφερτζήδες” και μπαρκάρουμε για άλλες πολιτείες; Ή γινόμαστε Δονκιχώτηδες και πολεμάμε ανεμόμυλους; Δύσκολη απάντηση, καθώς καμιά από τις δύο αυτέ εκδοχές δεν προμηνά καλύτερες μέρες για την κοινωνία. Νομίζω ότι η μοναδική λύση που μπορεί να περπατήσει είναι να ασχολούνται με την πολιτική εκείνοι που έχουν μεν το σαράκι της γνήσιας προσφοράς στο αίμα τους, αλλά παράλληλα έχουν κάποια άλλα προσόντα (πχ περιουσία, δυνατό χαρακτήρα, ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς), που τους επιτρέπουν να αμύνονται επιτυχώς στις πάμπολλες αντιξοότητες της πολιτικής αντιπαράθεσης. Να είναι με άλλα λόγια και λίγο, αλλά όσο πατάει η γάτα, “αμοραλιστές”. 

Χιούμορ....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή.