Μουσική Πρόταση: Jimmy Buffett, Margaritaville

Σήμερα κάτι ανάλαφρο, για το τέλος του καλοκαιριού...

Όσο γερνάς….

Όταν είσαι νέος κάνεις πλάκα με πολλούς και τα φερσίματά τους. Όσο μεγαλώνεις διαπιστώνεις ότι κάνεις πλάκα με ολοένα λιγότερους και με λιγότερα πράγματα, ώσπου τελικά δεν υπάρχει κάτι που είσαι βέβαιος ότι αποκλείεται να γίνεις ή να κάνεις κι εσύ.

Σκέψη “τροποποιημένη” από μια φράση στο βιβλίο Dept of Speculation της Jenny Offill.

Το κείμενο ενός εθελοντή....

Αναδημοσιεύω το παρακάτω άρθρο....νομίζω αξίζει τον κόπο...

Nα βάζεις στο χέρι Σύρου πρόσφυγα πενήντα ευρώ και εκείνος να μη τα δέχεται με τίποτα λέγοντας "εγώ είμαι ένας, θα τα καταφέρω, δώσε τα σε μια οικογένεια".

Να συζητάς νύχτα στην Αγκαλιά που δεν έχει ρεύμα για την "Καρδιά του Σκότους" του Κόνραντ παρέα με Πακιστανό καθηγητή Αγγλικής Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο της Λαχώρης. 

Να σου απαγγέλλει νεαρός Αφγανός στίχους της Σαπφούς και να σου λέει πως λυπάται που ήρθε βρώμικος πρόσφυγας στο νησί της. 

Να στέκεσαι σαν μαλάκας ακούγοντας από νεαρό Παλαιστίνιο μηχανικό-μηχανολόγο για τον Ηρόστρατο και τις υδραυλικές του μελέτες. 

Να τρως χοντρή ήττα στο σκάκι (τέσσερις φορές απανωτά) από δεκαπεντάχρονο από τη Σρι Λάνκα....

Να λαμβάνεις με το ταχυδρομείο δεκάδες δέματα με τακτοποιημένα ρουχαλάκια από όλο τον πλανήτη και με σημειώματα "Υπομονή". "Βαστάτε". "Σταγόνα στον ωκεανό, μα σταγόνα". 

Να έρχεται ο μεροκαματιάρης, στην ηλικία σου και να σου δίνει μια τσάντα αναλγητικά που αγόρασε κάνοντας έρανο στη δουλειά του και να έχουν τσοντάρει όλοι. 

Να σχολάει dj από το νυχτερινό του μεροκάματο σε μπαρ, να τον πετυχαίνεις εφτά η ώρα το πρωί ξενύχτη και να σου δίνει εβδομήντα ευρώ, ο,τι έβγαλε ολόκληρο το βράδυ "για να βοηθήσω τους ανθρώπους" και να φεύγει χαμογελώντας κάνοντας και μια σούζα. 

Να μην ξέρεις να εξηγήσεις στον παππού από το Χαλέπι πως αυτό που πάτησε βγαίνοντας από τη βάρκα είναι αχινός, να μη ξέρεις τη λέξη στα αγγλικά και να πετάγεται μια στρουμπουλή κοπελίτσα και να σε ταπώνει με προφορά χαμογελώντας "sea urchin!" 

Να έρχεται Έλληνας μετανάστης από Γερμανία και να σου λέει πεταχτά ενώ χάνεσαι πως θα πάει να προπληρώσει φρούτα και να καταλαβαίνεις πως σου πλήρωσε τα φρούτα όλου του επόμενου μήνα και βάλε και να μην ξέρεις καν το όνομά του να πεις ευχαριστώ. 

Να σου στέλνει μήνυμα ο Σύριος με την υπέροχη οικογένεια που πέρασε από την Αγκαλιά πριν ένα μήνα και να σου λέει "είμαστε Γερμανία, τα καταφέραμε, είμαστε ζωντανοί". 

Είπα να μην κάνω άλλη ανάρτηση για αυτήν την εβδομάδα, μα τέτοια πράγματα αν δεν τα μοιραστώ θα σκάσω...Καταστάσεις που δεν είχαμε τη δύναμη να φανταστούμε. Αλήθεια δεν έχω δικαίωμα να μην πω τι ζούμε, τα καλά και τα κακά, δεν έχω το δικαίωμα.

Γιώργος Τυρίκος-Εργάς

* Ο συγγραφέας του άρθρου βοηθά εθελοντικά τους πρόσφυγες στο Ανατολικό Αιγαίο.

Αναμνηστική Φωτογραφία...

Εκλογές… γιατί αγαπάμε ακόμα το παιδί του λαού….

Εκλογές λοιπόν. Με μοναδικό στόχο τη διάσωση του γελαστού παιδιού και της παρέας του, ενώ η Ελλάδα βρίσκεται επί εφτά μήνες στον αυτόματο πιλότο. Και με τη βεβαιότητα ότι η προσγείωση θα είναι ακόμη πιο ανώμαλη από τις προηγούμενες φορές.

Εκλογές τώρα επειδή το φθινόπωρο έρχονται τα φορολογικά και άλλα μέτρα και η αγάπη για το παιδί του λαού θα σκοτεινιάσει κάπως…. Το καημένο το παιδί, που τόσο προσπάθησε, αλλά εκβιάστηκε από τους ξένους και προδόθηκε από τους δικούς του…

Κρίμα που ο Νίκος Ξανθόπουλος είναι πολύ γέρος πια για να παίξει το ρόλο στην ταινία που κάποια μέρα θα γυριστεί…

Ως μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του νεώτερου ελληνισμού… 

Το 2015 θα μείνει στην ιστορία ως η χρονιά που η χώρα δεν κυβερνήθηκε καθόλου. 

Νοέμβριος 2014.

Ο Τσίπρας μιλάει για ...αυτογελοιοποίηση...

Τι θα νοιώθει σήμερα ακούγοντας τον εαυτό του...

Πως μπορούν οι πολιτικοί μας να αντέχουν τον εαυτό τους;;;

Ανώτατη Παιδεία στην Ελλάδα: Ώρα Μηδέν

Δικαιολογημένα απορροφημένοι από την πρωτοφανή οικονομική και κοινωνική κρίση, που μαστίζει τη χώρα, έχουμε για την ώρα αφήσει στην άκρη τη συζήτηση για την Ανώτατη Εκπαίδευση και το νομοθετικό πλαίσιο που ήδη έχει κατατεθεί στη Βουλή.

Το συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο, το νομοσχέδιο Μπαλτά, οδηγεί την ελληνική ανώτατη εκπαίδευση σε πλήρη αναντιστοιχία με τα τεκταινόμενα στην υπόλοιπη Ευρώπη και την υποχρεώνει σε μια επώδυνη εσωστρέφεια, τη στιγμή που το διεθνές πλαίσιο μεταβάλλεται με ταχύτατους ρυθμούς.

Με το σημερινό μου σημείωμα δεν προτίθεμαι πάντως να ασκήσω περισσότερη κριτική στο σχετικό νομοσχέδιο, αλλά να επισημάνω μια πολύ σημαντική επίσης δυσμενή επίπτωση της επτάμηνης διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Στο τέλος του προηγούμενου χρόνου, σε όλα τα ανώτατα ιδρύματα της χώρας, είχαν ξεκινήσει έντονες συζητήσεις και καταρτίζονταν με εντατικό τρόπο ο στρατηγικός σχεδιασμός των Ιδρυμάτων , με πρωτοβουλία των Συμβουλίων και με τη συνεργασία των Πρυτανικών Αρχών. Επίσης σε όλα τα Ιδρύματα ξεκίνησαν εντατικές διεργασίες για την κατάρτιση Οργανισμών και Εσωτερικών Κανονισμών.

Στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας μετά μια εισήγηση μιας Επιτροπής και την έγκριση της Συγκλήτου καταρτίστηκε ο Στρατηγικός Σχεδιασμός και είχε αρχίσει η συζήτηση για τον τρόπο υλοποίησής του. Η πρόβλεψη ήταν να δραστηριοποιηθούν οι Κοσμητείες και τα Τμήματα και με τη συμμετοχή στον προβληματισμό όλου σχεδόν του προσωπικού να προσδιορισθούν συγκεκριμένες δράσεις, που θα στοχεύουν στην αναβάθμιση της εκπαίδευσης και τη έρευνας μέσα στα Πανεπιστήμια.

Η νέα κυβέρνηση του Ιανουαρίου ανακοίνωσε άμεσα ως πρωταρχικό της στόχο να αλλάξει το νόμο για την Ανώτατη Εκπαίδευση και καθόρισε ως πρωταρχικό της στόχο την κατάργηση των Συμβουλίων των Ιδρυμάτων. Διακήρυξε ως στόχο της την ψήφιση μέσα σε 1-2 μήνες ενός νόμου μεταβατικού, που θα βελτίωνε κατά τη γνώμη της, τη δημοκρατία στα Πανεπιστήμια και στους αμέσως επόμενους μήνες ενός πληρέστερου νομοσχεδίου.

Από τότε πέρασαν επτά μήνες και δεν έγινε τίποτα από αυτά. Το μόνο που νομοθετήθηκε προς την κατεύθυνση της λειτουργίας των ΑΕΙ ήταν η κατάργηση της συμμετοχής των Συμβουλίων στην επιλογή υποψηφίων Πρυτάνεων και Κοσμητόρων, που προφανώς για την κυβέρνηση ήταν το κυριότερο πρόβλημα.

Επίσης ο Υπουργός Παιδείας έστειλε επιστολή προς τα μέλη των Συμβουλίων, όπου ανακοινώνει την απόφασή του για την κατάργησή τους και τα ευχαριστεί για τη μέχρι σήμερα προσφορά τους.

Όλη λοιπόν η έντονη δραστηριότητα, που είχε αναπτυχθεί στα ΑΕΙ τον προηγούμενο χρόνο και που αφορούσε τον προγραμματισμό για το μέλλον της Παιδείας στη χώρα μας, διακόπηκε απότομα και από τότε όλα παραμένουν εν υπνώσει.

Τα Συμβούλια υπολειτουργούν και απλά διεκπεραιώνουν κάποιες εγκρίσεις οικονομικών θεμάτων, προκειμένου να λειτουργήσουν τα Ιδρύματα, αφού ο παλαιός νόμος ισχύει ακόμη. Οι Πρυτάνεις δεν μπορούν να κάνουν κανένα ουσιαστικό σχεδιασμό, αφού προβλέπεται πρόωρη λήξη της θητείας τους. 

Όλοι λοιπόν περιμένουν να συμβεί κάτι στην Ανώτατη Εκπαίδευση στη χώρα μας. Την ώρα που στον υπόλοιπο κόσμο σχεδιάζουν, αποφασίζουν, ιδρύουν και προοδεύουν.

Μια ακόμη συνέπεια της καταστροφικής μέχρι τώρα διακυβέρνησης….

Καβάφης προφητικός, γράφοντας για το παρελθόν με τη ματιά στο μέλλον....

Ένα ποίημα του Καβάφη γραμμένο περίπου πριν 100 χρόνια, που αναφέρεται σε μια ελληνική αποικία στο μακρινό παρελθόν του 200π.Χ.

Πόσο άραγε έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε;

Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία

δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,

και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,

ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός

να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία

είναι που κάμνουνε μια ιστορία

μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί

αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ

δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,

για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,

κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,

με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.

Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·

η κατοχή σας είν’ επισφαλής:

η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.

Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,

κι από την άλληνα την συναφή,

κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·

είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;

σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,

βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·

πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,

κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,

απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,

να δούμε τι απομένει πια, μετά

τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.

Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.

Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.

Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.

Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;

Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός. 

Κ.Π. Καβάφης

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Μερικά ερωτήματα....

Υπήρξε χειρότερη κυβέρνηση μετά τη μεταπολίτευση;

Υπήρξε πρωθυπουργός με περισσότερες λαθεμένες επιλογές;

Υπήρξε ποτέ κοινοβούλιο τόσο χαμηλού επιπέδου, όσο το σημερινό;

Θυμάται κανείς τέτοια ανταλλαγή ύβρεων και προσβολών μεταξύ μελών του ίδιου κόμματος;

Τι μπορεί να σχολιάσει κανείς;

Τι μπορεί να ελπίζει κανείς;

ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!

Επειδή υπεύθυνοι είμαστε εμείς οι πολίτες που πιστέψαμε και ψηφίσαμε τους Τσίπρες και τους Καμμένους !

Και που δυστυχώς είμαστε έτοιμοι να τους ξαναψηφίσουμε!!!!!!!!!!

Ουράνιο τόξο και αστραπή..ταυτόχρονα

It’s been 7 years since Greg McCown has been trying to photograph a lightning bolt and rainbow in one shot. The spectacular image the 42-year-old- real estate salesperson saw once when driving to work in Arizona left such an impression that he knew he had to shoot it someday. He finally succeeded.

A basic DSLR camera kit is enough, says  McCown, however, it’s not an easy quest as you have to guess where the lightning will strike. “Our reaction time to see lightning and hit the trigger in time to catch it just are not fast enough,” McCown said. “So I used a lightning trigger – this is a small device that sits on top of the camera, senses the lightning and fires the trigger.”

Μουσική Πρόταση: Mi Ultimo Tango en Atenas

ΟΙ APURIMAC ΣΥΝΑΝΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ ΣΕ ΕΝΑ ΜΟΝΤΕΡΝΟ TANGO ΜΕ ΑΡΓΕΝΤΙΝΙΚΟΥΣ ΣΤΟΙΧΟΥΣ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΟΛΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΡΙΖΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ. ΕΝΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟΥΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΜΕ ΤΕΛΙΚΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.
ΜΟΥΣΙΚΗ/ΣΤΟΙΧΟΙ: DANIEL ARMANDO.

Η αντιδραστική Αριστερά

Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη από την Καθημερινή

Τ ι ελπίδες μπορεί να έχει για το μέλλον η νέα γενιά όταν η κυβερνητική ελίτ ζει στον Γράμμο του 1949 («με το όπλο παρά πόδα»), συζητά στα σοβαρά αν ζούμε τη συμφωνία της Βάρκιζας του 1945, ψάχνει να βρει στη χώρα την «Πέμπτη Φάλαγγα» του 1936 και φωνασκεί «η χούντα δεν τελείωσε το ’73»; Πώς μπορούν να διαχειριστούν την απίστευτη πολυπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου στελέχη που νομίζουν ότι η λύση του μεταναστευτικού είναι πολλή συγκίνηση και λίγες «ανοιχτές δομές φιλοξενίας»· που πιστεύουν ότι τα capital controls είναι κάτι σαν το Καθαρτήριο πριν περάσουμε στον παράδεισο του «άλλου κόσμου»; Τι να καταλάβει από δανειακές συμβάσεις η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, αφού ονειρεύεται ότι ζει στο 1967, έτσι ώστε να φωνάζει «βοήθεια» μπροστά στις κάμερες; Πώς να χωνέψει την πολύπλοκη πραγματικότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος η Αριστερή Πλατφόρμα, που νόμιζε ότι θα ξεκινήσει την επανάσταση κάνοντας πλιάτσικο στα αποθεματικά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στον Χολαργό;

Υπάρχει περίπτωση να μας οδηγήσουν στη νέα εποχή άνθρωποι που κάποτε θεωρούσαν ότι το Διαδίκτυο είναι όχημα του «πολιτιστικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ», βάφτισαν «τεχνοφασισμό» την ηλεκτρονική ψηφοφορία, και πιστεύουν ότι η κιμωλία και ο μαυροπίνακας είναι το άπαν της μορφωτικής διαδικασίας, ενώ «προτζέκτορες, επιδιασκόπια και λοιπά υποκατάστατα αποστειρώνουν τη διδακτική σχέση. Την εξαϋλώνουν τείνοντας τελικά να την καταργήσουν» (Α. Μπαλτάς, «Η διδακτική σχέση», «Αυγή» 6.4.2014.)

Η βελάδα του καθοδηγητή

Ο βασικός κορμός των κυβερνητικών στελεχών μοιάζει περισσότερο με τον καθοδηγητή που είχε στο ΚΚΕ ο κ. Τίτος Πατρίκιος, παρά με ανθρώπους του 21ου αιώνα: «Ηταν στην πλατεία Ψυρρή, αρχές του 1945, όταν (ο Τίτος Πατρίκιος) βρέθηκε αντιμέτωπος με τον εχθρό. Ο δε “εχθρός” ήταν άνδρας ευτραφής με βελάδα, γκέτες, ημίψηλο, μπαστούνι και πούρο. Ο νεαρός τότε ποιητής σοκαρίστηκε από το θέαμα του αδίστακτου καπιταλιστή, σοκαρίστηκε όμως ακόμη περισσότερο όταν το ίδιο βράδυ, στην παράνομη σύναξη των συντρόφων, διεπίστωσε πως ο εχθρός με τη βελάδα ήταν ο καθοδηγητής τους, ντυμένος όμως κανονικός άνθρωπος αυτή τη φορά. Επρόκειτο για στέλεχος του ΚΚΕ που του είχαν δώσει εντολή να ντυθεί απλά, σαν καθημερινός αστός, για να περάσει απαρατήρητος. Και ο άνθρωπος έκανε ό,τι μπορούσε για να προσεγγίσει τη στερεότυπη εικόνα του “αστού” που είχε στο μυαλό του, κάτι σαν σκίτσο του Γκέοργκ Γκρος ή σαν τον κύριο Πούντιλα του Μπρεχτ». (Τάκης Θεοδωρόπουλος «Η βελάδα και η γελάδα», «Καθημερινή» 24.6.2015.)

Το βασικότερο πρόβλημα του στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν ζει στο παρόν· απλώς έχει γινάτια από το παρελθόν και γι’ αυτό δεν μπορεί να σχεδιάσει τίποτε για το μέλλον. Δεν είναι καπρίτσιο του κ. Μπαλτά η οπισθοδρόμηση της Ανώτατης Παιδείας στη δεκαετία του ’80· μέχρι εκεί έμαθε, μέχρι εκεί φαντάζεται, μέχρι εκεί μπορεί να σχεδιάσει. Πάλι καλά, να λέμε, που δεν ξεκινά καμιά μίνι Πολιτιστική Επανάσταση με υποχρεωτικό τον μαυροπίνακα στις αίθουσες διδασκαλίας.

Γράφαμε και παλιότερα ότι μετά το 1989 η Aριστερά ήταν ζαλισμένη. Ενα κομμάτι αυτού του ιστορικού χώρου διεθνώς οχυρώθηκε πίσω από την άρνηση. Eρμήνευσε την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού συνωμοσιολογικά -«ο πράκτορας Γκορμπατσόφ»- και απέφυγε να δει την προσαρμοστικότητα του καπιταλισμού στη νέα εποχή. Στην Eλλάδα τέτοιο ήταν το μεγαλύτερο κομμάτι της επίσημης Aριστεράς. Δεν εξέτασε σε βάθος τα πώς και τα γιατί της κατάρρευσης των σοσιαλιστικών παραδείσων, απλώς χλεύασε κάθε εκ δυσμών επιτυχία, από το Διαδίκτυο μέχρι και τις αναζητήσεις για ένα νέο κοινωνικό κράτος. Αυτό σταδιακά την οδήγησε στην αντίδραση. Η στάση αυτής της Αριστεράς (που έγινε και κυβερνώσα) μπορεί να εξηγηθεί μόνο με ψυχολογικούς όρους: όλες οι αλλαγές των τελευταίων χρόνων ήταν μια διαρκής και επίπονη υπόμνηση ότι το μοντέλο της σοσιαλιστικής πορείας που είχαν κατά νου δεν δουλεύει.

Ετσι οχυρώνονται πίσω από την άρνηση: ερμηνεύουν κάθε στροφή της κοινωνίας ως επιτυχή παραπλάνηση των μαζών, και κάθε επιτυχία του καπιταλισμού ως βραχυχρόνια. Aρνούνται να δουν την πραγματικότητα μέχρι αυτή ν’ αλλάξει. Aν δεν αλλάξει, τόσο χειρότερο γι’ αυτή. Θα την ερμηνεύσουν έτσι και τόσο που θα πάψει πλέον να είναι πραγματικότητα.

Προϊόν του Διαφωτισμού

Ενα από τα προβλήματα της κυβερνώσας και αντιδραστικής Αριστεράς είναι ότι ψάχνει σε αλλότρια και επικίνδυνα χωράφια να βρει επιχειρήματα κατά των προαιώνιων -δηλαδή του 20ού αιώνα- εχθρών καπιταλιστών. Με τη θέρμη της καταγγελίας βυθίζεται σε έναν ανορθολογικό αντιδυτικισμό, ξεχνώντας ότι και η ίδια η Αριστερά είναι προϊόν αυτής καθαυτήν της Δύσης και του Διαφωτισμού. Η ταύτιση Αριστεράς με τον εθνικισμό δεν είναι προϊόν σοβαρής ανάλυσης. Είναι υποπροϊόν του γινατιού της απέναντι στους νικητές του Ψυχρού Πολέμου. Διαβατήριο πλέον για την ένταξη σε αυτό που απέμεινε να ονομάζεται Αριστερά, δεν είναι η ανάλυση με μαρξιστικούς όρους. Είναι απλώς η φραστική εναντίωση -ασχέτως λόγων- στα σχέδια της «νέας τάξης πραγμάτων», όπως λεγόταν παλιότερα, ή των «ευρωπαϊκών ελίτ» όπως λένε τώρα.

Κάπως έτσι προέκυψε η συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τη συνωμοσιολογική Δεξιά. Δεν ήταν το μνημόνιο που τους συνέζευξε. Είναι ο κοινός αντιδυτικισμός τους από διαφορετική αφετηρία. Ο ασπασμός του πολιτικού εθνικισμού από πολλούς της Αριστεράς μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι μετά την κατάρρευση του υπαρκτού, πολλοί είδαν το «έθνος» ως το μόνο εναλλακτικό εμπόδιο στον κατ’ αυτούς «επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμό των ανοιχτών αγορών». Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός είναι πολύ αιματηρός για τα γούστα τους (αν και υπήρξαν κατά καιρούς επιχειρήσεις δικαιολόγησής του) και η μόνη αξιόπιστη αντεπανάσταση στην παγκοσμιοποίηση, που αγγίζει και μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, είναι να προταχθεί το «εθνικόν». Με άλλα λόγια: κάποτε ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς οριζόταν από την αγάπη της στον σοσιαλισμό. Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού δεν τους έμεινε παρά το μίσος για τον καπιταλισμό.

Το βασικό πρόβλημα της Αριστεράς σήμερα μπορεί να συμπυκνωθεί στο διαζύγιο που έχει πάρει από την πρόοδο. Η σταλινική Αριστερά θεώρησε ως δυνάμει απειλή κάθε τι που προερχόταν από τη Δύση. Ολα θεωρήθηκαν φτηνά κόλπα των καπιταλιστών «για να ρουφήξουν το αίμα των εργαζομένων». Δεν είδε ευκαιρίες «στα κόλπα των καπιταλιστών», παρά μόνο απειλές. Για παράδειγμα: τη δεκαετία του 1980 οι αμερικανικές επιχειρήσεις άρχισαν να δίνουν μετοχές στους εργαζόμενους εν είδει κινήτρων. Η σταλινική και σταλινογενής Αριστερά χαρακτήρισε την τακτική αυτή «μέθοδο εντατικοποίησης της εργασίας». Ηταν και τέτοια, φυσικά. Αλλά ήταν κι ένα μέτρο εκδημοκρατισμού της λειτουργίας των επιχειρήσεων, έστω διά της... επάρατης καπιταλιστικής οδού.

Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι η προς δυσμάς μυωπία της. Η δαιμονοποίηση κάθε πτυχής του αμερικανικού μοντέλου και η ενδόμυχη πεποίθησή της ότι «πού θα πάει; Θα καταρρεύσει». Μεγαλύτερο πρόβλημα για τη χώρα είναι ότι αυτές οι μεταφυσικές πεποιθήσεις έχουν εξαπλωθεί και ξεπερνούν τον στενό πυρήνα κάθε πικραμένου από το 1989 κομμουνιστή. Εχουν γίνει μέρος του δημόσιου διαλόγου. Μπορεί η μεταφυσική της πολιτικής να βρίσκεται σε υποχώρηση, αλλά δεν παύει να αποτελεί μέρος της πολιτικής μας ανάλυσης. Πάντα υπάρχει ένα «κατεστημένο» που διευθύνει τα πράγματα και δημιουργεί τα πιο απίθανα αντικαθεστωτικά πράγματα. Παλιότερα ήταν οι Αμερικανοί που ανέβαζαν την τιμή του πετρελαίου για να εξυπηρετήσουν γεωπολιτικά σχέδια, παρά το γεγονός ότι οι υψηλές τιμές του «μαύρου χρυσού» ευνοούσαν τη Ρωσία, το Ιράν και άλλα μη φιλικά για τις ΗΠΑ καθεστώτα. Τώρα που η τιμή του πετρελαίου πέφτει, οι Αμερικανοί εξυπηρετούν άλλα πιο καταχθόνια γεωπολιτικά σχέδια.

Ετσι είναι η Αριστερά. Εχασε μια ολόκληρη θεωρία και δεν βρήκε ακόμη ένα ρόλο.

Αρκάς...

Προληπτική ιατρική, προληπτική πολιτική

Το κόμμα που είχε την ευγενή αφέλεια να πιστεύει ότι το Μνημόνιο καταργείται με ένα νόμο και ένα άρθρο και θα είναι μέρα μεσημέρι, και δεν φρόντισε να πληροφορηθεί εγκαίρως ότι αυτο δεν γίνεται ώστε να αλλάξει στρατηγική...

Το κόμμα που ήταν αρκετά ονειροπόλο ώστε να πιστεύει ότι μπορεί να διαγράψει το χρέος και δεν έβλεπε άλλο δρόμο μπροστά του...

Το κόμμα που κατέκτησε την εξουσία με τακτικές «δεν πληρώνω» και δεν είχε την ωριμότητα να προβλέψει ότι θα το βρει στον δρόμο του...

Το κόμμα που ήταν αρκετά αισιόδοξο να πιστεύει ότι γίνονται θαύματα και μπορεί να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, να δώσει κατώτερο μισθό 751 ευρώ, να επαναφέρει τα δώρα στις συντάξεις και να εφαρμόσει Σεισάχθεια...

Το κόμμα που δεν είχε τη σωφροσύνη να προετοιμάσει την παραμικρή εναλλακτική για την «μία στο εκατομμύριο» που η Μέρκελ θα αρνείτο να συναινέσει σε όλα τα παραπάνω...

Το κόμμα που κατέκτησε ανέμελα την εξουσία, χωρίς κανένα σχέδιο, και από την πρώτη στιγμή άρχισε να αυτοσχεδιάζει...

Το κόμμα που δεν ήταν σε θέση να προνοήσει τις επιπτώσεις της αναβλητικής πολιτικής που εφάρμοσε επί πέντε μήνες ώστε να λάβει τα κατάλληλα μέτρα, ούτε τις επιπτώσεις της μυθικής απόφασης του Δημοψηφίσματος και της αναπόφευκτης τραπεζικής αργίας...

Το κόμμα που δεν προέβλεψε ότι η πολιτική του θα οδηγήσει σε απώλεια από το ΤΧΣ 11 δισ., εκροή καταθέσεων 45 δισ., απώλεια εσόδων 3 δισ., απώλεια ΑΕΠ 11 δισ. και νέες θυσίες για τον λαό...

Το κόμμα που ζει ακόμα με την ψευδαίσθηση ότι τα δεκάδες δισ. που θα πληρώσουμε εξαιτίας της αιθεροβάμονος πολιτικής του άξιζαν τον κόπο γιατί ρίξαμε ένα σπόρο για το μέλλον της Ευρώπης...

Αυτό το κόμμα αποφάσισε να τιμωρήσει μία μεγάλη ομάδα συμπολιτών μας γιατί δεν έδειξε προνοητικότητα, ρεαλισμό και σωφροσύνη αλλά ανεμελιά και αδιαφορία. Και μάλιστα την πιο άτυχη και βασανισμένη ομάδα, εκείνην των καρκινοπαθών. Που δεν είχαν φροντίσει να προβλέψουν ότι το μέλλον τους θα μπορούσε να τους επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις και αδιαφόρησαν για τον προληπτικό έλεγχο. Κακώς αδιαφόρησαν. Αλλά είναι βαρβαρότητα η Πολιτεία να έρχεται να τιμωρεί την ανεμελιά ή υπερβολική αισιοδοξία ανθρώπων που τελικά σημάδεψε σκληρά η μοίρα. Και αυτό να το κάνουν όχι τίποτα ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, αλλά η πρώτη φορά αριστερά. Η οποία είπαμε πόσο προνοητική ήταν η ίδια.

Άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το Protagon.gr