Ο Αλέξης Τσίπρας λένε κάποιοι απλώς προεδρεύει σε ένα συνοθύλευμα ανθρώπων με εντελώς αντιφατικές ιδέες και προσανατολισμούς και δυσκολεύεται να τους βάλει σε τάξη. Άλλοι λένε ότι αποτελεί κακέκτυπο του Ανδρέα Παπανδρέου.
Τίποτε από αυτά.
Ο Τσίπρας έχει τη δική του πολιτική ατζέντα, η οποία είναι εξόχως ξεκάθαρη και απόλυτα προσωπική!
Σε μια εποχή που όλος ο κόσμος λίγο ή πολύ έχει υποκύψει και αποδεχτεί το μοντέλο του νεοκαπιταλισμού, που έχει επικρατήσει σχεδόν ολοκληρωτικά, έρχεται ένας νέος πολιτικός σε μια μικρή χώρα, η οποία βρίσκεται εντός του συστήματος, και το αμφισβητεί, έστω και σε περιορισμένη κλίμακα.
Αυτό απαιτεί θάρρος, απαιτεί θράσος και απαιτεί αλαζονεία… Εάν βρει μιμητές γίνεται κίνημα με προοπτικές εξάπλωσης. Και ο Τσίπρας γίνεται ήρωας και σύμβολο. Και τότε χίλια μπράβο του.
Γιατί εδώ που τα λέμε κατά βάσιν αυτή η πολιτική αμφισβήτησης του υπάρχοντος ποιλιτικοκοινωνικού συστήματος είναι η μόνη που μπορεί να δώσει ελπίδες για τη σωτηρία του πλανήτη από την επερχόμενη κλιματολογική καταστροφή.
Εκείνος φαίνεται να πιστεύει ότι θα πετύχει σε αυτή τη δονκιχωτική περιπέτεια και αυτό αποδεικνύουν οι συνεχείς αναφορές του στο ότι ότι κάνει δεν το κάνει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη.
Επίσης σε σύγκριση με τον Ανδρέα Παπανδρέου ο Τσίπρας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει. Εκείνος είχε πίσω του μια πολιτική κληρονομιά και ήταν Καθηγητής σε ένα μεγάλο Πανεπιστήμιο. Ο Τσίπρας είχε μια ιλιγγιώδη ανοδική πορεία όντας εντελώς αυτοδημιούργητος!
Ποιο είναι, λοιπόν, το πρόβλημα;
Ένας πολιτικός, που θέλει να πετύχει διαπραγματευτικά οφέλη για την πατρίδα του θα κάνει τελικά εκείνες τις υποχωρήσεις που απαιτούνται για να μην οδηγήσει τη χώρα του στην καταστροφή.
Κάποιος όμως που έχει βάλει στόχο να σώσει ολόκληρο τον κόσμο, αυτόματα σηκώνει πολύ ψηλότερα τον πήχη των ρίσκων, που είναι διατεθειμένος να πάρει. Και έτσι μπορεί να γίνει εξόχως επικίνδυνος για την πατρίδα του.
Και αυτό φοβούμαι ότι είναι το πρόβλημα με τον Τσίπρα!
