Ο Σεφέρης και το νόμπελ

“Ο Σε­φέ­ρης πήγε στη Σου­η­δία με τη Μαρώ και πήρε το βρα­βείο. Όταν γύ­ρι­σε, στο αε­ρο­δρό­μιο δεν ήρθε κα­νείς επί­ση­μος να τον υπο­δε­χτεί, αυτό τον άν­θρω­πο που έφερ­νε στην Ελ­λά­δα για πρώτη φορά το Νό­μπελ. Τον πε­ρι­μέ­να­με οι δυο κόρες της Μαρώς κι εγώ. Κα­νέ­νας άλλος.”

“Ο εκ­δό­της του στον Ίκαρο Νίκος Κα­ρύ­δης”

Απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα “Το χαμένο Νόμπελ.” 

Αυτά έγιναν τον Δεκέμβριο του 1963!

Η Ελλάδα που μπορεί να σε πληγώνει ακόμη και τη στιγμή που τη δοξάζεις!

Δύο άρθρα

Δύο άρθρα σήμερα. Το πρώτο του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr και το δεύτερο από την ιστοσελίδα του γνωστού Πιτσιρίκου.

Ούτε μία παραίτηση, σύντροφοι;

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr

Στον ελληνικό δημόσιο λόγο συχνά ταυτίζουμε τη συνέπεια με την εμμονή. Ας πούμε τα στελέχη του ΚΚΕ θεωρούνται συνεπή και μάλιστα με θετικό πρόσημο, αφού ουδέποτε μετακινήθηκαν από τις θέσεις τους. Στέκονται εκεί και περιμένουν την Επανάσταση. Και στην εκκλησία της γειτονιάς σου, όποιον παπά και αν βάλεις, θα σου μιλήσει για την Ανάσταση. Συνέπεια.

Αντιθέτως, η εξέλιξη ή η αλλαγή πολιτικών και κοινωνικών απόψεων ελέγχεται συχνά ως απαράδεκτη και άξια αρνητικής κριτικής. Βέβαια δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Αν, ας πούμε, στα πενήντα σου λες ακριβώς τα ίδια με αυτά που έλεγες στα τριάντα, τότε η συνέπεια αποτελεί πρόβλημα και επιβεβαιώνει την ανελαστικότητα της σκέψης σου. Καλόν είναι οι άνθρωποι να αλλάζουν. Ετσι αλλάζει και η ζωή τους.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μία κατηγορία από μόνοι τους, προφανώς επειδή και η περίπτωσή τους είναι ιδιαίτερη. Εδώ δεν έχουμε μία απλή μετακίνηση από προηγούμενες θέσεις. Οι άνθρωποι αυτοί υπηρετούν ακριβώς την πολιτική που κατήγγειλαν προκειμένου να έρθουν στην εξουσία. Τα δε μέτρα που ψηφίζουν και εφαρμόζουν, είναι χειρότερα από εκείνα που θέσπισαν οι προκάτοχοί τους. Εκτός των άλλων, υπάρχει και το προηγούμενο των πρώην συντρόφων τους, που είναι με τον Λαφαζάνη και τη Ζωή, οι οποίοι, πράγματι, παρέμειναν συνεπείς στις θέσεις τους, εγκαταλείποντας την εξουσία. Καλόν είναι, πέρα από την κριτική στις εξωφρενικές και επικίνδυνες απόψεις τους, να αναγνωρίζουμε ότι άνθρωποι όπως ο Λαφαζάνης, ο Ησυχος και η Βαλαβάνη, αν έκαναν τον σωστό συμβιβασμό, θα είχαν ακόμα υπουργικό αυτοκίνητο, μισθό και φρουρά.

Κάποια στιγμή, δια στόματος Τσίπρα, διατυπώθηκε η κεντρική εκδοχή, η βασική γραμμή που κάνει λόγο για «αυταπάτες», για περήφανη διαπραγμάτευση και χαρακώματα της αξιοπρέπειας. Γρήγορα εγκαταλείφθηκε. Διότι μπορεί να σε εμφανίζει ρομαντικό, πλην όμως υπογραμμίζει και την ηλιθιότητα ή την αφέλειά σου. Η δεύτερη αμυντική γραμμή στήθηκε πίσω από το αποτέλεσμα των εκλογών του Σεπτεμβρίου: «οι πολίτες γνώριζαν ότι θα εφαρμόσουμε μνημόνια, όμως μας εμπιστεύτηκαν». Ομως και αυτό δεν στέκει και τόσο καλά. Πρώτον επειδή ουδέποτε περιέγραψαν με λεπτομέρειες την πολιτική που θα ακολουθούσαν και δεύτερον ακόμα και οι προγραμματικές δηλώσεις της δεύτερης κυβέρνησης Τσίπρα περιείχαν εξαγγελίες που σήμερα ακούγονται ως ανέκδοτο.

Σήμερα, λοιπόν, υπάρχουν στελέχη που τσαλακώνονται καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ειδικά αυτόν τον καημένο τον Κώστα Ζαχαριάδη, τον έχουν στριμώξει σε μία γωνία και του τρίβουν στο πρόσωπο τα παλαιότερα tweets του. Ο Ζαχαριάδης είναι, βέβαια, μία χαρακτηριστική περίπτωση και ο άνθρωπος «τρώει ξύλο» επειδή οι μεγαλοστομίες του αναρτήθηκαν στο δίκτυο και θα μείνουν για πάντα εκεί. Είναι όμως πολλοί περισσότεροι. Υπουργοί, βουλευτές, κομματικά στελέχη, άνθρωποι που σήμερα κάθονται στην καρέκλα, εισπράττουν τον μισθό και δεν γλύφουν, απλώς, εκεί που έφτυναν –δέχονται και να τους φτύνουν. Η αναντιστοιχία του προεκλογικού λόγου με την πραγματική ζωή δεν είναι μόνο μεγάλη. Είναι τερατώδης και εκδηλώθηκε από τη μία μέρα στην άλλη. Και είναι εντυπωσιακό: δεν υπάρχει ανάμεσά τους ούτε ένας άνθρωπος, μα ούτε ένας, που να το βρίσκει όλο αυτό χυδαίο και αναξιοπρεπές.

Εκαναν «συγκεντρώσεις αξιοπρέπειας» στο Σύνταγμα, όμως σήμερα ούτε ένας δεν έχει το σθένος μίας αξιοπρεπούς παραίτησης. Ηρθαν κομίζοντας το «ηθικό πλεονέκτημα» και επιδίδονται σε μία ανήθικη συναλλαγή με την εξουσία. Εγκαλούν, με υψωμένο δάχτυλο και θυμό τους προκατόχους τους, όμως δεν τολμούν να κάνουν το ίδιο στον καθρέφτη τους. Και αν πιάσεις έναν από τον λαιμό, αν του ζητήσεις να σου εξηγήσει για ποιο λόγο το κάνει αυτό, θα σου πει ότι έτσι δουλεύει η μηχανή. Και μετά θα γυρίσει και θα σε ρωτήσει γιατί σώνει και καλά πρέπει να φύγει αυτός για να έρθουν οι προηγούμενοι. Και εκεί θα δυσκολευτείς λίγο να απαντήσεις είναι η αλήθεια.

Και ο Πιτσιρίκος γράφει....

Ησυχία, τάξη και ασφάλεια επικρατεί στη χώρα μετά τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους «θεσμούς», και αυτό είναι μια μεγάλη επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα.

Ο...

Αλέξης Τσίπρας έχει κατορθώσει να περνάει τα Μνημόνια και οι πολίτες να χαίρονται.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Αλέξης Τσίπρας επισήμανε πως δεν υπάρχουν αντιδράσεις των Ελλήνων στα Μνημόνια που ψηφίζει ο ίδιος.

Αυτό είναι αλήθεια.

Τα Μνημόνια περνούν και οι Έλληνες βλέπουν Survivor.

Αν οι Έλληνες διαφωνούσαν, δεν θα έβλεπαν τηλεοπτικά σόου αλλά θα αντιδρούσαν. Θα έκαναν κάτι.

Αντιδράσεις υπάρχουν από τον Κυριάκο Μητοτάκη και την παρέα του αλλά αυτό είναι λογικό, αφού ο Μητσοτάκης θα ήθελε να ψηφίζει αυτός τα Μνημόνια.

Ο Αλέξης Τσίπρας κάνει όλα όσα θα έκαναν οι φιλελέδες της Νέας Δημοκρατίας -αν ήταν κυβέρνηση- και η κοινωνία είναι ήσυχη.

Αν πήγαινε να ψηφίσει ο Μητσοτάκης να μένουν ανοιχτά τα καταστήματα τις Κυριακές, θα είχαμε πόλεμο.

Το περνάει ο Τσίπρας και του λένε και μπράβο.

Άρα, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ιδανικός για να υπάρχει στη χώρα ηρεμία και σταθερότητα.

Αυτά χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα για να εκτιναχτεί το ελατήριο της οικονομίας.

Οπότε, ο Μητσοτάκης και οι φιλελέδες του να καθίσουν φρόνιμοι και να μην βάζουν σε κίνδυνο την παραμονή της χώρας στην πατρίδα μας την Ευρώπη.

Οι ακραίοι της Νέας Δημοκρατίας να μην τολμήσουν να παίξουν στα ζάρια την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας γιατί θα βρουν τους Έλληνες απέναντί τους.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τις ακραίες συμπεριφορές του -και την επιμονή του να ζητάει εκλογές- αποτελεί κίνδυνο για την σταθερότητα και την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

Όλοι εμείς οι συνετοί νοικοκυραίοι του μετώπου της λογικής, οφείλουμε να απομονώσουμε τον Μητσοτάκη και να στηρίξουμε τον Τσίπρα.

Όχι στον λαϊκισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη.

(Η υπόθεση έχει όλο και μεγαλύτερη πλάκα. Εγώ το απολαμβάνω.)

Μουσική Πρόταση: Nolwenn Leroy - Tri Martolod

Ένα ωραίο τραγούδι που η Γαλλίδα τραγουδίστρια αποδίδει στη βρετονική γλώσσα, μια γλώσσα με κελτική προέλευση.

Ο τίτλος σημαίνει "Τρεις ναύτες".

Ποίηση

Ο Ι  Θ Υ Ρ Ε Σ

του Γ. Θ. Βαφόπουλου

Κρούω και τούτη τη θύρα.

Ο σιωπηλός θυρωρός υποκλίνεται,

τραβώντας το μάνταλο πρόθυμος.

Και πίσω μου πάλιν ακούγεται

ο τελευταίος ασπασμός των θυρόφυλλων.

Κι’ άλλη μια θύρα, κι’ ακόμα μιαν άλλη.

Το ίδιο ανοίγονται πρόθυμα,

το ίδιο στριγγλίζει το μετάλλινο φίλημα.

Πόσες θύρες νάχω τάχα περάσει

στον απέραντο τούτο διάδρομο;

Πόσα φράγματα εγκάρσια,

στην επάλληλη διαδοχή τους,

έκλεισαν πίσω μου;

Οι γυμνοί τοίχοι παράλληλοι τρίβουν

την παγωμένη τους ράχη

στης ανοιχτής μου παλάμης το ψάξιμο.

Κρυώνω. Και χτυπώ την επόμενη θύρα.

Κρυώνω. Και χτυπώ την επόμενη.

Τω κρούοντι ανοιγήσεται.

Όμως δεν αρκεί

της θύρας μονάχα το χτύπημα.

Δεν αρκεί του σιωπηλού θυρωρού

η πρόθυμη υπόκλιση.

Μας δουλεύουν άγρια!

Πρωτομαγιά σήμερα και ευχές για Καλό Μήνα σε όλους.

Μέρα για ένα αγαπημένο "επαναστατικό" τραγούδι μιας άλλης εποχής, με μια μεγάλη απούσα σήμερα, τη Μαρία Δημητριάδη.

`Οδυσσέας Ελύτης: Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά (απόσπασμα)

ΤΩΡΑ ΟΙ ΤΡΙΛΙΕΣ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ που άκουγα τα ξημερώματα πρέπει να 'χουν φτάσει μακριά, να τρέχουν μια δω μια κει και να συρράπτουν τα κομματάκια της πραγματικότητας, τέτοιας που την εκαταντήσαμε. Να μπορούν οι θεοί να διαβάσουν τι γίνεται δω πέρα. Στα πλαϊνα μου τραπέζια οι ντόπιοι αυτοί έχουνε πέσει με τα μούτρα στις εφημερίδες που μόλις έφερε το μεσημεριανό αεροπλάνο. Μυστήριοι άνθρωποι. Τους ξέρω χρόνια, τους παρακολουθώ, τους μελετώ σαν να 'τανε πειραματόζωα. Στις κοινωνικές τους σχέσεις, τις οικογενειακές αλλά και τις έπαγγελματικές, συμπεριφέρονται με μιαν ευθύτητα και μια ψυχική εύγένεια που μαρτυρούν κοιτάσματα χρυσού στο προγονικό τους υπέδαφος.

Η κρίση τους είναι καθαρό μαχαίρι. Κόβει τα πράγματα σε καλά και κακά, μαύρα και άσπρα, όπως μας τα 'μαθε η μάνα μας. Έτσι όμως κι έμπλακούν στα συνθήματα που τους προσφέρουν με τον δικό τους, δόλιο τρόπο οι πολιτικές παρατάξεις, η καθαροσύνη αυτή χάνεται. Και τα μεν και τα δε είναι όλα καλά εάν βρίσκονται από το μέρος μας και όλα κακά εάν βρίσκονται από το άλλο. Δεν υπάρχει τρόπος να χωριστούν αλλιώς. Ούτε κανείς βιοχημικος η όφθαλμολόγος θα μπορούσε να μας εξηγήσει πως γίνεται τόσο ετερόκλητα πράγματα ν' αποκτούν έξαφνα το ίδιο χρώμα και να θολώνουν το ίδιο μυαλό. Και το ωραίο είναι ότι σε τελικήν ανάλυση, τη νύφη την πληρώνεις εσύ, που βρίσκεσαι απ' τους απ' έξω. Δέν τολμάς να τραβήξεις μιαν άπο τις αξίες που πιστεύεις ότι ικανοποιούν την εθνική σου φιλαυτία, και βλέπεις να βγαίνουν μαζί της ενα σωρό άνθρωποι των χρηματιστηρίων, που ανεβοκατεβαίνουν στην κόλαση όπως στο σπίτι τους. Δεν κοτάς ν' άγγίξεις μιαν απο τις αξίες που ικανοποιούν τα αισθήματά σου για κοινωνική δικαιοσύνη, και βρίσκεσαι να «κάνεις πορεία» μ' έναν συρφετό άνθρώπων που δεν έχουν δική τους σκέψη αλλά την περιμένουν από τον καθοδηγητή τους.

Έτσι όμως η ψυχή μας υποχρεώνεται να κυλήσει πάνω σε δύο γραμμές που αδυνατουμε να παραλληλίσουμε. Ο εκτροχιασμός είναι αναπόφευκτος. Θεέ μου! Κι εγώ που ονειρευόμουν να παραλληλιστούν άλλου είδους γραμμές, κι απέβλεπα στις συντεταγμένες του γυμνού σώματος και της δικαιοσύνης, της άλκης και της ιερότητας, του παρθενικού και του ηδυπαθούς! Που ζητούσα να καθαγιασθούν πρώτα μέσα στο άδυτον του κάθε ιδιώτη τα «κοινα», και έτσι μόνον να γίνουν κανόνες ζωής για όλους, με το ίδιο ήθος και την ίδια δύναμη.

Ουτοπία; Μπορει, γιατί οχι; μια εκδοχή ανάμεσα στις άλλες είναι κι αυτή, μόνο που έχει λιγότερες πιθανότητες. Κι ύστερα κακολογούν τους ποιητές ότι δεν έχουν τη δυναμη ν'

αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, μόνον κάθονται και ρεμβάζουν. Καλά κάνουν. Να βάζεις με το νού σου αβρά πράγματα, και μάλιστα να τα βλέπεις απ' την ανάποδη, χρειάζεται να 'σαι σκληρός. Η μήπως αδιάφορη και σκληρή δε δείχνει πάντα να είναι μέσα στις συμφορές μας η φύση; Μα είναι; 'Η ζητάει τ' άδύνατα; Να εκπληρώσει τον προορισμό της, χωρίς ν' αφεθεί να κλονιστεί από το χτυποκάρδι μας; Αυτό είναι. Το 'νιωσα δυνατά στον πόλεμο, πάνω στην υποχώρηση του '41, μέσα στο φούντωμα της άνοιξης, όταν έδινα βουτιά στα ριζά τών ολάνθιστων σύδεντρων για να καλυφθώ από τα γερμανικά στούκας. Με το μάγουλο στο υγρό χώμα ζητούσα βοήθεια, συμπόνια, προστασία να μού ψιθυρίσουν αυτά τα μπουμπουκιασμένα κλωνιά έναν παρήγορο λόγο. Τίποτε. Το μόνο που ζητουσαν ήταν να μού υποβάλουν το «αιώνιο» που είχαν ταχθεί ν' άντιπροσωπεύουν. Έτσι ο ποιητής. Σκληρός. Και να ζητάει τ' αδύνατα.

Ω να μπορούσανε, λέει και τα οργανωμένα κράτη να διαμορφώσουν μια δημόσια ζωή με νόμους σαν αυτούς που διέπουν το άτομο. Να επιφοιτούσε στα κοινά η ψυχή, και μια διαταγή του υπουργείου Υγείας να ξαπόστελνε στα εργοστάσια επεξεργασίας απορριμμάτων όλες τις πενταροδεκάρες τών συμφερόντων, για να βγουν έστω και λίγα γραμμάρια ομορφιάς. Να έπαιρνε πότε πότε η συνεδρίαση του Κοινοβουλίου τις προεκτάσεις που παίρνει ενα δάκρυ οταν διαθλά τις αθλιότητες όλες κι απομένει να λάμπει σαν μονόπετρο. Κοντολογίς, να μπορούσαν και τη σημασία των λαών να τη μετράνε όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουνε για μακέλεμα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, αλλά άπ' το πόση ευγένεια παράγουν, ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας ο λαός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι το πιό ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι το χράμι όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων. Τί σταμάτησε αυτά τα κινήματα ψυχής που αξιώθηκαν κι έφτασαν ως τις κοινότητες; Ποιός καπάκωσε μια τέτοιου είδους αρετή, που μπορούσε μια μέρα να μας οδηγήσει σ'ενα ιδιότυπο, κομμένο στα μέτρα της χώρας πολίτευμα; Όπου το κοινόν αίσθημα να συμπίπτει με κείνο τών αρίστων. Τι έγινε η φύση που μαντεύουμε αλλά δεν τη βλέπουμε; ο αέρας που ακούμε αλλά δεν τόν εισπνέουμε;

Κουράστηκα να τα λέω. Θα 'θελα να μην είχα πια τίποτα να πώ, αλλά πως, που νιώθω να 'μαι ακόμη γεμάτος, φορτωμένος με τόνους ανέμων, τσουβάλια Ιουλίων, καλαθούνες ανθέων... τα μώβ ξεχειλίζουν. Τα σκούρα μού κόβουν τους αγκώνες. Πολλά γαιώδη μουλιάζουν τα ρούχα μου. Άλλα, ελαφρότερα, γίνονται στοές, ρόπτρα, γεφυράκια, τρούλοι. Ανάγκη να ξεφορτώσω. Πως όμως, που αυτά πλέον έγιναν στοιχεία του οργανισμού μου; Έτσι και τ' άδειάσω, έσβησα.

Η εποχή των τριαντάφυλλων

Στον κήπο μας είναι η εποχή των τριαντάφυλλων, όλων των μεγεθών και των χρωμάτων.Ένα μικρό δείγμα....

Ποίηση

Ο  Π Λ Η Θ Υ Ν Τ Ι Κ Ο Σ  Α Ρ Ι Θ Μ Ο Σ

της Κικής Δημουλά

Ο έρωτας,

όνομα ουσιαστικόν,

πολύ ουσιαστικόν,

ενικού αριθμού,

γένους ούτε θηλυκού, ούτε αρσενικού,

γένους ανυπεράσπιστου.

Πληθυντικός αριθμός

οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,

όνομα ουσιαστικόν

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός

οι φόβοι.

Οι φόβοι

για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,

κύριο όνομα των θλίψεων,

ενικού αριθμού

μόνον ενικού αριθμού

και άκλιτη.

Η νύχτα,

Όνομα ουσιαστικόν,

Γένους θηλυκού,

Ενικός αριθμός.

Πληθυντικός αριθμός

Οι νύχτες.

Οι νύχτες από δω και πέρα.

Από την ιστοσελίδα Popaganda

Μουσική Πρόταση: Mercedes Sosa Maria va

Τα εγγόνια και πάλι...

Ποίηση

DROWN

by Bianca Stewart

Last time we went swimming

The sea stood up and hugged you

As though you were responsible

For keeping it blue.

Κηποχρώματα του δειλινού...

Διαβάζοντας....

Κάθε προσπάθεια να μιλήσουμε για πράγματα που αγαπάμε είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.

Λόγια του Γάλλου φιλόσοσφου Roland Barthes  από το βιβλίο του Italo Calvino. “Why Read the Classics?”

Στο μυθιστόρημα έχουμε το μεγάλο προνόμιο να παρατηρούμε το πως οι άνθρωποι φαντασιώνονται τον εαυτό τους-πως κατασκευάζουν τον εαυτό τους μέσα από μύθους και φαντασίες και μετά διαλέγουν να καταστείλουν ή να ξεχάσουν αυτό το στοιχείο του εαυτού τους.

Από το βιβλίο του James Wood. “The Nearest Thing to Life.”

Ποίηση

In the Language

I cannot talk about the place I came from 

I do not want it to exist 

The way I knew it 

In the language of my captor

The keeper asks me why I 

Refuse him this 

I think to anyone who came from / The place I came from 

It would be obvious

but     / / I did not think my people 

Superior to other people    before 

The keeper's language has infected me 

I knew of     / / Few people

Beyond the people / I knew 

before and when I met new people

The first thing I assumed was 

they were just like me

Perhaps even relatives 

Who had before my birth been lost 

In the jungle or on the plain 

Or on the other side of the mountain

And so at first I thought the white men    / Were ghosts 

one spoke my language 

And said that he had spoken to my father 

I did not fear them

I thought they had been 

whitened by the sun    / Like bones    wandering 

I thought I could / Help them 

I thought they didn't

Know they were dead

Shane Mccrae

Shane McCrae is the author of four previous books of poetry: The Animal Too Big to Kill, Mule, Forgiveness Forgiveness, and Blood. He lives in Oberlin, Ohio.

Φουρτουνιασμένο Αιγαίο....

Εικόνες από το Μυλοπόταμο...

Χρόνια Πολλά σε όλους!

Χαρούμενες Μέρες του Πάσχα. Με τη νέα γενιά των Ζουμπαίων….

Καλή Ανάσταση!

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Καμμένοι από το Άγιο Φως!

Ευτυχώς που σύμφωνα με τη σαφή δήλωση του συντρόφου Καμμένου θα υποδεχτούμε πάλι με τιμές αρχηγού κράτους το Άγιο Φως! 

Έ ρε έρμη αριστερά τι άλλο έχεις να υποστείς για να παραμείνεις στην εξουσία!

Διαβάζοντας

Η τραγωδία του ανθρώπου, που δεν ήταν φτιαγμένος για τραγωδία. Αυτή είναι η τραγωδία του ανθρώπου.

Οι άνθρωποι εκτιμούν την Ιστορία σαν κάτι αργόσυρτο, αλλά η Ιστορία είναι ένα πολύ ξαφνικό πράγμα.

Αποσπάσματα από το “American Pastoral” του Philip Roth.