Μουσική Πρόταση: Monicas Vals με την Monica Zetterlund

H Monica Zetterlund (1937-2005) ήταν μια Σουηδή ηθοποιός και τραγουδίστρια, που διακρίθηκε ιδιαίτερα για τη συνεργασία της με σπουδαίους καλλιτέχνες της τζαζ. Εδώ στο Monicas Vals με το τρίο του Bill Evans.

)

Ελύτης και Ηδονή (μέσω Εμπειρίκου)

Ο Οδυσσέας Ελύτης μιλώντας για την Ηδονή, στην " Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο”.

Θα πίστευε κανείς ότι (η ηδονή) στα χρόνια που ακολούθησαν, είχε όλον τον καιρό να μεταπηδήσει από τους οραματισμούς του ποιητή στο στίβο της καθημερινής ζωής. Δυστυχώς. Φοβούμαι ότι δεν έχει μετακινηθεί από κει. ´Οπως και να το κάνουμε, και παρά την υποτιθέμενη πρόοδο, η κακομεταχείριση της ηδονής διαρκεί ως τις μέρες μας χωρίς ανάπαυλα. Την ομιλία των σωμάτων οι κοινωνίες φρόντισαν ανέκαθεν, σαν ευσεινήδητες τηλεφωνήτριες, να τη συνδέουν με τη χυδαιότητα. Κι όταν, επαναστατώντας, ένας Μαρκήσιος ντε Σαντ τολμά μια μέρα ν' αδράξει τα σύρματα, είναι για να μας συνδέσει με κάτι εξίσου απαράδεκτο: τη βιαιότητα. Πάλι τα ίδια. Ο νοσηρός ρασοφόρος και ο νοσηρός ελευθεριαστής δίνουν τα χέρια, ώστε όλα εκείνα τα παθητικά κρυφοψυθιρίσματα, όλες εκείνες οι υπέροχες μικρές κραυγές, αντί να ευφράνουν τη συνείδησή μας, να την ταράξουν. Σίγουρα, και παρά τη θέληση του Θεού, δεν είμαστε καμωμένοι για να εισπράττουμε προκαταβολές Παραδείσου.

Και ολίγη Ποίηση....για Καλή Εβδομάδα..

Από ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη:

Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδα

γιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦ

καὶ τὴν ἀπληστία

γιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα

Ὅσο γιὰ μένα, ἔμεινα πάντα ἕνας πλανόδιος πωλητὴς ἀλλοτινῶν πραγμάτων,

ἀλλά… ἀλλὰ ποιὸς σήμερα ν᾿ ἀγοράσει ὀμπρέλες ἀπὸ ἀρχαίους κατακλυσμούς.

Γιατί οἱ ἄνθρωποι ὑπάρχουν ἀπ᾿ τὴ στιγμὴ ποὺ βρίσκουνε

μιὰ θέση

στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.

Ή

ἕνα θάνατο

γιὰ τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων…

Là Où Les Tigres Sont Chez-Eux (Εκεί που ζουν οι τίγρεις) του Jean-Marie Blas de Roblès.

Το μυθιστόρημα αυτό που έχει βραβευτεί το 2008 με το βραβείο Médicis είναι μια πραγματικά πολύ φιλόδοξη δουλειά του Γάλλου συγγραφέα de Roblés.

Κύριος πρωταγωνιστής είναι ένας ανταποκριτής τύπου, ο Eléazard von Wogau, που έχει ουσιαστικά αποσυρθεί κάπου στα βορειοανατολικά της Βραζιλίας και που έχει αποξενωθεί από τη γυναίκα του, μια Καθηγήτρια Πανεπιστημίου παλαιοντολόγο, που έχει φύγει με μικρή επιστημονική συντροφιά σε μια απόμακρη περιοχή του Αμαζονίου σε αναζήτηση παλαιολιθικών ευρημάτων και τη δεκαοχτάχρονη κόρη του που είναι φοιτήτρια σε ένα μικρό Πανεπιστήμιο και ζει μια έντονα ερωτική ζωή, χωρίς κανένα φραγμό.

Ο καθένας από τους τρεις ζει τη δική του περιπέτεια, που όλες είναι το ίδιο συναρπαστικές.

Ο Eléazard έχει πέσει με τα μούτρα στη μελέτη ενός απόκρυφου χειρόγραφου, άγνωστου μέχρι στιγμής, που περιγράφει τη ζωή και το έργο του ιησουίτη πανεπιστήμονα του 17ου αιώνα Athanase Kircher, γραμμένο υποτίθεται από τον πιο πιστό του μαθητή. Κι ενώ είναι έτσι απασχολημένος έρχεται μια όμορφη και μυστηριώδης νεαρή ιταλίδα να του αποσπάσει την προσοχή με “κίνδυνο” να τον οδηγήσει σε άλλους ατραπούς.

Στην ιστορία όμως εμπλέκονται και άλλοι ενδιαφέροντες ήρωες, σε παράλληλες ιστορίες, όπως ένας ανάπηρος νεαρός ζητιάνος με επαναστατικές ιδέες και ένας αδίστακτος και φαύλος κυβερνήτης,κουβαλώντας ο καθένας τις ανησυχίες του, αλλά και το δικό του περιβάλλον.

Το μυθιστόρημα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, καθώς κυλά συνέχεια από την απίθανη ζωή του Kircher του 17ου αιώνα στη σημερινή Βραζιλία και μάλιστα στις διαφορετικές τοποθεσίες, όπου ζουν οι πρωταγωνιστές. Η αφήγηση είναι πολύ ζωντανή, η γλώσσα εξαιρετικά πλούσια, οι αναφορές σε μουσική και λογοτεχνία ευάριθμες και ενδιαφέρουσες.

Όπως φαίνεται από αυτά που γράφω ο συγγραφέας ξανοίγεται σημαντικά και αυτό συνήθως αποτελεί πρόβλημα, όταν πρέπει κάπως η ιστορία να τελειώσει, αλλά δεν θα πω περισσότερα για την αποτελεσματικότητα του συγγραφέα στον τομέα αυτόν, ώστε να μην δημιουργήσω προβλήματα σε όποιον τυχόν θέλει να διαβάσει το έργο*, που πάντως βεβαιώνω ότι αξίζει τον κόπο, σε όσους αγαπούν τέτοιες "εξωτικές" ιστορίες.

Απλά για να πάρετε μαι εικόνα, δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα αν πω ότι είναι κάτι που αποτελεί ένα συνδυασμό από Ουμπέρτο Εκο και Ιντιάνα Τζόουνς.

*Έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά με τίτλο: “Εκεί που ζουν οι τίγρεις”, αλλά έχω διαβάσει το πρωτότυπο και δεν μπορώ να έχω γνώμη για την ελληνική έκδοση.

Μια άποψη για τη ζωή και την ευτυχία….

“Το να έχεις μιαν αξιοζήλευτη καριέρα είναι κάτι διαφορετικό από το να είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.

Το να δημιουργήσεις μια ζωή, που αντανακλά τις αξίες σου και ευχαριστεί την ψυχή σου είναι ένα σπάνιο κατόρθωμα. Σε μια κουλτούρα που αδιάκοπα τονίζει ότι τα υλικά αγαθά και η υπερβολή είναι η καλή ζωή, ένας άνθρωπος που είναι ευτυχής κάνοντας απλά τη δουλειά του συνήθως θεωρείται εκκεντρικός, αν όχι ανατρεπτικός. Η φιλοδοξία γίνεται κατανοητή μόνον όταν πρόκειται να σε υψώσει στην κορυφή  μιας ιδεατής σκάλας της επιτυχίας. Όταν κάποιος κάνει μια μη απαιτητική εργασία, επειδή του δίνει το χρόνο να έχει άλλα ενδιαφέροντα και δραστηριότητες θεωρείται αποτυχημένος. Κάποιος που εγκαταλείπει μια καριέρα με το σκοπό να μείνει στο σπίτι του και να μεγαλώσει τα παιδιά του θεωρείται ότι δεν ζει σύμφωνα με τις ικανότητές του, ωσάν ο τίτλος της εργασίας και η αμοιβή να είναι το μοναδικό μέτρο της αξίας ενός ανθρώπου.

Θα σου πουν με εκατό τρόπους, κάποιους υπαινικτικούς και κάποιους όχι, ότι πρέπει να συνεχίσεις να σκαρφαλώνεις και ποτέ να μην είσαι ικανοποιημένος εκεί που είσαι, ποιος είσαι και τι κάνεις. Υπάρχουν ένα εκατομμύρια τρόποι να πουλήσεις τον εαυτό σου και σου υπόσχομαι ότι θα ακούσεις γι’ αυτούς.

Δεν είναι εύκολο να ανακαλύψεις το νόημα της ίδιας σου της ζωής, αλλά ακόμα επιτρέπεται και πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.”

Απόσπασμα ομιλίας του σκιτσογράφου Bill Watterson, του δημιουργού του κόμικ Calvin and Hobbes, όταν τον κάλεσαν στο Κολέγιο που σπούδασε, λίγο πριν πάρει σύνταξη.
(Μετάφραση από τον ιστότοπο Mobylives).

Ποτάμι, ποταμάκι…

Κάτι οι ρήσεις περί “Καραμανλή και Παπανδρέου, που δεν μπόρεσαν να συνεργαστούν”, λίγο οι αναφορές στις “καλές ιδέες, που υπάρχουν σε όλες τις παρατάξεις” και πιο πολύ η δήλωση ότι “αφού πάμε στο Ευρωκοινοβούλιο, θα δούμε σε ποια ομάδα θα ενταχθούμε’, εμένα μου θύμισαν το ψάρεμα σε θολά νερά.

Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με τα σιγανά ποταμάκια, αλλά τα θολά ποτάμια με προβληματίζουν πολύ. Κάτι τέτοιες τοποθετήσεις είναι πραγματικά άνω ποταμών.

Μουσική Πρόταση: Via Payuta III

Συνθέτης: Πλάτων Ανδριτσάκης

Φωνή: Μαριάνθη Σοντάκη

Ο Πλάτων Ανδριτσάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948 και είναι σύγχρονος συνθέτης. Σπούδασε ιατρική στο Μονπελιέ (1967-71) και πήρε ειδίκευση ψυχολογίας στη Σορβόνη (1971-1974). Παράλληλα παρακολούθησε εθνολογία και μουσικολογία στο τμήμα θεατρικών σπουδών. Ως μουσικός είναι αυτοδίδακτος, εκτός από μια σύντομη περίοδο μαθητείας στο Ελληνικό Ωδείο (1966-67).

Η Μαριάνθη Σοντάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νίκαια του Πειραιά.Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Το τραγούδι αποτελεί τη δεύτερη «φύση» της.

Μουσική΄Πρόταση: Beirut, by Yasmine Hamdan

Η Yasmine Hamdan είναι μια Λιβανέζα τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και ηθοποιός, που τώρα ζει στο Παρίσι.

Το Ποτάμι...

Ο φίλος έστειλε το μήνυμα:

"Θα φέρει νερό το ποτάμι; Θα κατεβάσει;"

Και του απάντησα:

" Πρέπει να λιώσουν τα χιόνια, αλλά δυστυχώς δεν νομίζω ότι είναι αρκετά.."

Θαυματουργά Γυαλιά

Από το FARLEFTSIDE

Η Επιστήμη και οι Αμερικανοί

Μελέτη δημοσιευμένη το 2014: Ναι, οι κάτοικοι των Η.Π.Α. πιστεύουν στην Επιστήμη και εκτιμούν τους επιστήμονες σε ποσοστό πάνω από 90%. Ελπιδοφόρο θα μου πείτε!

Πόσοι όμως από αυτούς που ρωτήθηκαν πιστεύουν ότι η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο: 74%!!! Δηλαδή 26% δεν ήξεραν ότι η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο!!!!

Και πόσοι πιστεύουν ότι ο άνθρωπος έχει εξελιχτεί από κατώτερα είδη του ζωικού βασιλείου, δηλαδή αναγνωρίζουν τη θεωρία του Δαρβίνου; 48% !!! Δηλαδή η πλειοψηφία των Αμερικανών εν έτει 2014 δεν πιστεύει στη θεωρία της εξέλιξης!!! 

Ενδιαφέροντα στοιχεία, που προσφέρονται για προβληματισμό.

Το Φαινόμενο Jo Nesbo

Τέλειωσα μόλις το 10ο βιβλίο της σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων του Νορβηγού Jo Nesbo, μιας σειράς που έχει σαν ήρωα τον ντετέκτιβ Harry Hole, έχοντας προηγουμένως διαβάσει και όλα τα προηγούμενα.

Η σειρά αυτή έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία, σχεδόν όλα τα βιβλία έχουν γίνει μπεστ-σέλερ και έχουν μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες.

Ο Nesbo είναι μάστορας στο είδος του. Όλες οι ιστορίες του χαρακτηρίζονται από συνεχείς ανατροπές, ο δολοφόνος είναι σχεδόν πάντοτε κάποιος που δεν περιμένεις και ο Harry Hole τραβάει τα πάνδεινα μέχρι να τον βρει.

Πάντοτε όμως τον βρίσκει, έστω και αν σε αρκετές περιπτώσεις ο συγγραφέας καταφέρνει να σε πείσει ότι τη φορά αυτή ο πρωταγωνιστής του δεν μπορεί να τη βάλει καθαρή, όπως λέμε.

Επιμένει, όμως, επιβιώνει από τις πιο απίθανες καταστάσεις, ενώ αγαπητοί του συνάδελφοι πληρώνουν το τίμημα της καταδίωξης των κατά συρροήν εγκληματιών.

Ο συγγραφέας καταφέρνει να περιγράψει και να αναδείξει με εξαιρετικό τρόπο το προφίλ του πρωταγωνιστή του, που μόνιμα δίνει τη μάχη του ενάντια στην εξάρτηση από το αλκοόλ και όχι μόνο και η αυτοκαταστροφική του έφεση φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση συνεχώς και εκείνους που αγαπά. 

Το Όσλο, η πρωτεύουσα της Νορβηγίας, είναι κι αυτό ένας από τους πρωταγωνιστές των μυθιστορημάτων, με συνεχείς και εκτενείς αναφορές στις γειτονιές και τα αξιοθέατά του, κάτι που σίγουρα αποτελεί ένα ατού για όσους τυχόν γνωρίζουν αυτή την πόλη.

Το τελευταίο μυθιστόρημα της σειράς λέγεται Police και ακολουθεί πιστά τη συνταγή των προηγούμενων βιβλίων του Nesbo, με τον Harry Hole κυριολεκτικά να νεκρανασταίνεται-περισσότερο από μία φορά- και να φέρνει σε πέρας μια ακόμη πολύπλοκη υπόθεση. Το φινάλε μάλιστα του βιβλίου, αν και χρωματίζει κάπως διαφορετικά τη φορά τούτη τη ζωή του πρωταγωνιστή, δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι θα υπάρξει και συνέχεια…

Ένα σίγουρο στοίχημα για όσους αγαπούν αυτό το είδος, στο οποίο οι Σκανδιναβοί διαπρέπουν τα τελευταία χρόνια.

Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος!

Ο Πρόεδρος της  Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης ήλθε για λίγες ώρες στην Αθήνα για συνομιλίες με τον πρωθυπουργό και τόλμησε να μην συναντηθεί με τον ΕΤΠΠΜΑ* κ. Αλέξη Τσίπρα!

Η ΕΤΠΠΜΑ* κ. Ρένα Δούρου του τα έψαλε δεόντως με μια σκληρή ανακοίνωση!

Υπενθυμίζω ότι ο Πρόεδρος της Κύπρου ετοιμάζεται για ένα σκληρό κύκλο διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού. Και μη συναντώντας τον υποψήφιο για Πρόεδρο της Κομισιόν έκανε ένα τραγικό λάθος, που θα το πληρώσει ακριβά.

Πρέπει να κάνει αμέσως 100 επικύψεις και να επαναλάβει 100 φορές “Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος”.

Ίσως έτσι τον συγχωρήσουμε!

* Έχουμε Τους Πολιτικούς Που Μας Αξίζουν

Σύριζα στη λογική...

Ερώτηση προς ανατέλλοντα αστέρα του ΣΥΡΙΖΑ: Πως θα αντιδράσετε όταν κάποιοι διαμαρτυρόμενοι συμπολίτες μας αρχίσουν να αποκλείουν τους δρόμους της πόλης;

Μα, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπάρχουν τέτοια φαινόμενα!

ΟΧι αυτό δεν είναι απλά απειρία ή ανοησία ή έστω υποκρισία! Αυτό κρύβει έναν επικίνδυνο υφέρποντα φασισμό!

Η Τέχνη είναι...

Η μεγάλη τέχνη βρίσκεται οπουδήποτε ο άνθρωπος κατορθώνει ν΄αναγνωρίζει τον εαυτό του και να τον εκφράζει με πληρότητα μες στο ελάχιστο.

Οδυσσέας Ελύτης, Εν Λευκώ, Η Μαγεία του Παπαδιαμάντη.

Ξεγελώντας τους αριστερούς...

Αναδημοσιεύω ένα άρθρο από το ιστολόγιο Sak Tsak με την υπογραφή strangejournal.

Έχω γράψει σχεδόν τα ίδια αρκετές φορές, αλλά είναι καλό να βλέπεις ότι και άλλοι σκέφτονται έτσι…”Οι πολλοί”, όμως; 

Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια από τις προηγούμενες εκλογές. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ναι μεν έγινε για πρώτη φορά αξιωματική αντιπολίτευση, ταυτόχρονα όμως στα μάτια κάποιων φάνταζε ως η ελπίδα και η εναλλακτική. Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι των προσδοκιών, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δια του προέδρου του κάνει τα πάντα για να φαίνεται κόμμα “νοικοκυραίων”.

Επισκέψεις στο ίδρυμα Καραμανλή για να γίνει άνοιγμα και στους πιο συντηρητικούς νεοδημοκράτες, αλλαγή ρητορικής και διγλωσσία για το πως θα αντιμετωπιστεί το Μνημόνιο σε περίπτωση που βγουν κυβέρνηση, δηλώσεις υποταγής στην Εκκλησία, ενώ εσχάτως κάποιος Καρυπίδης, υποψήφιος για τις δημοτικές εκλογές εκδηλώνει τα ρατσιστικά του, φιλοακροδεξιά συναισθήματα. Φυσικά δεν πείθονται παρά μόνο οι αφελείς, ότι επιλέχθηκε “τυχαία” ο εν λόγω “κύριος”. Είναι αστείο να μην ξέρει ένα κόμμα με στοιχειώδη οργάνωση που θέλει να κυβερνήσει μάλιστα, ποιους επιλέγει. 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλη ευθύνη και παρουσιάζεται κατώτερος των περιστάσεων, καθώς όχι μόνο δεν προτείνει κάτι ουσιαστικό που θα πείσει στο οικονομικό κομμάτι, αλλά η ακύρωση του μνημονίου που υποσχόταν προ διετίας, έχει μετατραπεί σε “επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους”. Η διγλωσσία στο εσωτερικό του μάλιστα, προδίδει πως ίσως κάποια στελέχη του νομίζουν πως βρίσκονται στο 4% ακόμα και ότι εννοούν αυτά που λένε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα συμβιβασμών. Φθείρεται ηθικά και παρεκκλίνει από τα όσα έλεγε, γιατί πολύ απλά μυρίζει την εξουσία κι έτσι μετά από τους πρώην πασόκους, προσελκύει στις τάξεις του και δεξιούς, επιλέγοντας μάλιστα να τους τοποθετήσει σε θέσεις υποψηφίων. Σκοπός να μεγαλώσει η βάση ψηφοφόρων, άρα να απευθυνθεί σε οποιονδήποτε προκειμένου να το πετύχει.

Μάλιστα, ενώ πλησιάζουμε στις δημοτικές και ευρωβουλευτικές εκλογές, με τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων να πνέουν ευνοϊκά για τον Τσίπρα, τόσο πιο πολύ “στρογγυλεύονται” οι θέσεις του κόμματος και ταυτόχρονα αποκτούν μια…ποιητική χροιά, αφού είναι ανοιχτές σε κάθε συμπέρασμα, ανάλογα με τι βολεύει τον καθένα, αν είναι φίλος ή εχθρός.

Το πόσο αδίστακτα κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ δια του προέδρου του, φαίνεται από τις συμμαχίες που προτίθεται να κάνει, αποδεικνύοντας πως ακόμα και με τον διάβολο θα συμπορευθεί αρκεί να καταλάβει την θέση του Μαξίμου. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα παρεκκλίνει από το Μνημόνιο, ίσως μόνο να του αλλάξει όνομα. Φυσικά αρχικά θα αντιμετωπιστεί με επιείκεια, μειώνοντας την κοινωνική οργή, αλλά τα μέτρα θα τα ακολουθήσει αξιοποιώντας τον αέρα του δήθεν άφθαρτου. Όμως η (αναμενόμενη) απογοήτευση στην συνέχεια, πιο εύκολα θα φέρει στα πράγματα μια…εθνική αυγή, μαύρη σαν καλιακούδα. Αυτούς που λυπάμαι, αν και γι’ αυτούς τελειώνουν οι δικαιολογίες, είναι όσοι θεωρούν πως υποστηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν μια προοδευτική επιλογή.

Για τη Τζένη Βάνου: Αν είναι η αγάπη αμαρτία

Πέθανε η Τζένη Βάνου, που σίγουρα σημάδεψε με τη φωνή της μιαν εποχή. Δεν ήμουν ποτέ φίλος και θαυμαστής αυτού του είδους τραγουδιού, αλλά πρόκειται αναμφίβολα για μεγάλη φωνή.

Εδώ σε μουσική Μϊμη Πλέσσα και στίχους Ηλία Λυμπερόπουλου.

Στην Μπριζ, αδελφοί μου, στην Μπριζ και… στον Βόλο

Αναδημοσιεύω ένα άρθρο του Ανδρέα Παππά από την Athens Voice.

Αφορμή για το σημερινό κείμενο δύο ειδήσεις, μία απ’ τον  ελληνικό Τύπο και μία από το διεθνή. Η πρώτη έρχεται από τον Βόλο, η δεύτερη από την Μπριζ, στο Βέλγιο. Στον Βόλο, λοιπόν, έχουν προχωρήσει οι διαδικασίες (ό,τι και αν σημαίνει αυτό…) ώστε να λειτουργήσει επιτέλους  αποτεφρωτήριο. Βέβαια, παρά την ύπαρξη σχετικού νόμου ήδη από το 2006 και αντίστοιχου προεδρικού διατάγματος από το 2009, φαίνεται πως κι εκεί υπάρχουν «αντιδράσεις». Από ποιον;  Μα από το παπαδαριό, ποιον άλλον;

Ας μην ξεχνάμε ότι ανάλογη πρωτοβουλία πριν από μερικά χρόνια, εδώ δίπλα, στο Μαρκόπουλο, ναυάγησε λόγω αντίδρασης του τοπικού δεσπότη. Όπως και στον Βόλο, υπήρχε κι εκεί ένας ανοιχτόμυαλος δήμαρχος, ο οποίος με στέρεα επιχειρήματα υποστήριζε τη δημιουργία αποτεφρωτήριου, επικαλούμενος μεταξύ άλλων και τα οικονομικά οφέλη που θα είχε η περιοχή. Όμως, σιγά μην άφηναν οι «ποιμένες» να γίνουν τέτοια πράγματα! Δική τους η μητρόπολη, δική τους, απ’ ό,τι φαίνεται, και η απόφαση τι θα κάνει κάθε πολίτης αυτής της χώρας το σώμα του, όταν έρθει η ώρα εκείνη… Έτσι, όπως και για το αν εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι της χώρας θα αποκτήσουν τζαμί ή όχι και πού, για το αν δύο ενήλικοι άνθρωποι του ίδιου φύλου θέλουν και επισήμως να συζούν, για… για… το παπαδαριό φαίνεται να έχει όχι μόνο λόγο, αλλά και ένα είδος βέτο. 
Και με όλους εμάς τους χιλιάδες μη χριστιανούς, και γενικότερα μη θρησκευόμενους, τι γίνεται; Γιατί να μην μπορούμε, σεμνά και αθόρυβα, να πάμε για την αποτεφρωσούλα μας εδώ κοντά στο Μαρκόπουλο, ή έστω στον Βόλο (αυτό, οι απόγονοί μας θα μπορούσαν, ας πούμε, να το συνδυάσουν πολύ ωραία και με τριήμερο στο Πήλιο); 

Να λοιπόν που στη χώρα αυτή των Βαλκανίων που λέγεται Ελλάς, και που σε κάποια ζητήματα θυμίζει μάλλον το Ιράν των αγιατολάδων, ακόμα και το πιο ιερό, το πιο βαθιά ατομικό δικαίωμα, το δικαίωμα να επιλέγει κανείς τον τρόπο της ταφής του, στην πράξη αμφισβητείται. Έτσι, ο πολίτης καλείται να πληρώσει μια μικρή περιουσία (αν έχει) για να τον πάνε στην Ελβετία ή, έστω, ένα πολύ σημαντικό ποσό για να αποτεφρωθεί στη γειτονική Βουλγαρία.

Ένα άλλο θέμα-κλειδί, αν θέλουμε πράγματι να μιλάμε για δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού, είναι βέβαια το δικαίωμα στην ευθανασία. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω πόσο πίσω βρίσκεται η χώρα μας και σε αυτό το πεδίο, ιδίως αν τη συγκρίνει κανείς με τις ραγδαίες εξελίξεις που παρατηρούνται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Αντί για αυτό, θα αρκεστώ σε ένα πολύ ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου, περιστατικό από την πρόσφατη ειδησεογραφία.

Διάβασα, λοιπόν, στο γαλλικό Τύπο για έναν Βέλγο, πρώην πρωταθλητή του στίβου, τον  Emiel Pauwels, ο οποίος, στα 95 του χρόνια, ξέροντας ότι πάσχει από ανίατο καρκίνο, οργάνωσε «γιορτή ευθανασίας» στο σπίτι του στην Μπριζ. Εκεί, με τους συγγενείς και τους φίλους του, το γλέντησαν κανονικά, τρώγοντας και πίνοντας μπόλικη σαμπάνια. Και μετά… ήρθε ο γιατρός με την ένεση. Λίγο πριν, πάντως, ο Emiel, με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του, είχε δηλώσει: «Ποιος δεν θα ’θελε να τελειώσει τη ζωή του πίνοντας σαμπάνια με τους φίλους του; Ήταν η πιο ωραία γιορτή της ζωής μου». Σοφία βαθιά, σοφία ανθρώπου που έχει χορτάσει και ξεζουμίσει τη ζωή. «Ο δε σοφός ούτε παραιτείται το ζην, ούτε φοβείται το μη ζην», έλεγε ο  Επίκουρος.

Αυτά και άλλα, λοιπόν, γίνονται στον πολιτισμένο κόσμο.  Όσο για μας εδώ, περιμένουμε να δώσουν την άδειά τους οι κάθε λογής ιεροεξεταστές προκειμένου να μπορούμε κάποτε να ασκούμε στοιχειώδη δικαιώματά μας, όπως το δικαίωμα να «απέλθουμε» όποτε και όπως θέλουμε ή να επιλέγουμε τι θα απογίνει το σώμα μας.

Defending Jacob του William Landay

Πόσο αλλάζει η ζωή μιας οικογένειας όταν ο δεκατετράχρονος μοναχογιός της κατηγορηθεί για το φόνο ενός συμμαθητή του;

Μπορεί αυτή η οικογένεια να ξαναβρεί τη ζωή που είχε πριν; 

Υπάρχει άραγε αυτό που έχουν ονομάσει “γονίδιο του δολοφόνου”; 

Μπορούν οι γονείς να αντέξουν την πιθανότητα να είναι ο γιος τους δολοφόνος; Έχουν άραγε ευθύνη για τις πράξεις του;

Και ως που μπορούν να φτάσουν προσπαθώντας να τον υπερασπιστούν; 

Αυτά και άλλα ερωτήματα θα σας απασχολήσουν εάν αποφασίσετε να διαβάσετε το “Υπερασπίζοντας τον Τζάκομπ” του Αμερικανού William Landay.

Ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα με αρκετές ανατροπές στην πλοκή και ένα τέλος, που δεν μπορεί παρά να φέρει στο νου τους Έλληνες τραγικούς συγγραφείς.

Ο Εξώστης του Νίκου Καχτίτση

Ένας Ευρωπαίος με θολό παρελθόν γράφει ένα είδος ημερολογίου ζώντας πια σε μια αφρικανική χώρα. Τον κυνηγούν οι Ερινύες εξ αιτίας κάποιων απροσδιόριστων “εγκλημάτων” που έκανε πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμη ζούσε στην πατρίδα του.

Υποπτεύεται τους πάντες και τα πάντα, ο κάθε θόρυβος είναι ύποπτος, η ζούγκλα κρύβει αμέτρητους κινδύνους και ο μοναδικός του συνομιλητής και φίλος αποδεικνύεται ότι τελικά γνωρίζει γι’ αυτόν περισσότερα από ότι πρέπει. Οι αναμνήσεις από τη ζωή στην πατρίδα του είναι ποτισμένες ως το μεδούλι τους από ένα αίσθημα ενοχής, που τις κάνει τουλάχιστον γλυκόπικρες. Ο αφηγητής πάντως αν και σε συνεχή πόλεμο με το εαυτό του δεν δείχνει μετανιωμένος. Πιο πολύ μοιάζει να κατηγορεί τον εαυτό του για την αδυναμία του να ξεχάσει…

Κάπως έτσι κυλάει το βιβλίο του Καχτίτση. Έχει πάρει καλές κριτικές, ίσως επειδή παρόμοια έργα λείπουν από την ελληνική πεζογραφία. Η γλώσσα του θάλεγα ότι είναι άνιση και μερικές φορές ξενίζει τον σημερινό αναγνώστη, κάτι που ίσως οφείλεται και στη χρονική απόσταση από το χρόνο συγγραφής του έργου, το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1964. Ίσως έπαιξε ρόλο και η επί μακρόν διαμονή του στο εξωτερικό, όπου άλλωστε έγραψε και τον Εξώστη.

Προσωπικά μου θύμισε το Γιάννη Σκαρίμπα, πχ στο Θείο Τραγί. 

Σίγουρα κάτι διαφορετικό από ότι συνήθως κυκλοφορεί στην πιάτσα της ελληνικής πεζογραφίας.

* Νίκος Καχτίτσης (1926-1970) Γεννήθηκε στη Γαστούνη, έζησε για μερικά χρόνια στην Αφρική και για μεγάλο διάστημα στον Καναδά. Πέθανε στην Πάτρα από οξεία λευχαιμία, εννιά μέρες μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα.