Τα φιλαράκια του Αυγούστου

Ώρα 4.35 πμ. Μια ξενυχτοπαρέα "καταλαμβάνει" τις ηχητικές εγκαταστάσεις του γειτονικού μας νυχτερινού κέντρου και μια ανδρική φωνή με τη συνοδεία κιθάρας αποδίδει τον "Αύγουστο" του Νίκου Παπάζογλου. Στη συνέχεια δύο γυναικείες φωνές, πάντα με τη συνοδεία της κιθάρας, εκτελούν το "Φιλαράκι" της Σοφίας Βώσσου. Όλοι οι αφυπνισθέντες στον μικρό παραθαλάσσιο οικισμό του Παγασητικού περιμένουν τη συνέχεια, αλλά κάπου εκεί η συναυλία τελειώνει. Άγνωστο αν παρενέβησαν κάποιοι ή απλά η παρέα πήγε για ύπνο.

Δεκαπενταύγουστος, στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου. 

Παρατήρηση: Τα παραπάνω αναφέρονται όχι ως παράπονο, αλλά με παράπονο...

Έχει 40 βαθμούς και κρυώνεις; Μάλλον ψηφίζεις συντηρητικά.

Μια μελέτη που έγινε πρόσφατα έδειξε ότι οι άνθρωποι νοιώθουν τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος διαφορετικά, ανάλογα με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οκλαχόμα ρώτησαν τους κατοίκους μιας περιοχής, όπου εκείνη τη στιγμή είχε υψηλές θερμοκρασίες, εάν και πόσο τους ενοχλεί η ζέστη. Στη συνέχεια τους ζήτησαν να καθορίσουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, δηλαδή άν ψηφίζουν τους Ρεπουμπλικάνους ή τους Δημοκρατικούς ή αν αυτοπροσδιρίζονται ως φιλελέυθεροι, προοδευτικοί, συντηρητικοί κλπ. Οι εξεταζόμενοι ήξεραν ότι η μελέτη είχε σχέση με τη συζήτηση που γίνεται σχετικά με την υπερθέρμανση της Γης ως συνέπεια του ανθρώπινου παράγοντα. Είναι γνωστό ότι η πλέον συντηρητική μερίδα πολιτών και πολιτικών αμφισβητεί τόσο την υπερθέρμανση του περιβάλλοντος, όσο και την συμμετοχή της ανθρώπινης δραστηριότητας -κυρίως με την χρήση των πετρελαιοειδών- σε αυτή. Το αντίθετο συμβαίνει με αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται ως "προοδευτικοί". 

Το εντυπωσιακό εύρημα της μελέτης ήταν ότι οι συμμετέχοντες συνητηρητικοί ψηφοφόροι ανέχονταν κατά μέσο όρο καλύτερα την υψηλή θερμοκρασία, δηλώνοντας ότι δεν τους ενοχλεί ιδιαίτερα, σε αντίθεση με τους προοδευτικούς.

Συμπέρασμα: Πες μου τι ψηφίζεις να σου πω αν ζεσταίνεσαι!

Ο Θεός και η Νίκη

Διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο του David Katz, MD, σχετικά με την επίκληση του θείου από τους νικητές των αθλητικών αγώνων και εν προκειμένω των Ολυμπιακών.

Το κύριο επιχείρημά του είναι ότι η επίκληση του Θεού από τους νικητές ("με βοήθησε ο Θεός", "ευχαριστώ το Θεό" κλπ) είναι ατυχής και τουλάχιστον προσβλητική για τους χαμένους, αλλά και για τους ίδιους. Για τους ίδιους, επειδή έτσι η δική τους μεγάλη προσπάθεια, η ατέλειωτη και σκληρή προετοιμασία υποβαθμίζονται και μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Με τον τρόπο αυτό δεν δίνεται το σωστό μήνυμα για τους επίδοξους πρωταθλητές, τους νέους που τώρα ετοιμάζονται για να πετύχουν διακρίσεις στο μέλλον, όταν η άνωθεν βοήθεια ανάγεται στον κυριότερο παράγοντα της επιτυχίας.

Επίσης οι χαμένοι συλλήβδην θεωρούνται με τον τρόπο αυτόν ως "μη εκλεκτοί" από το Θεό, αφού δεν τους έδωσε τη χαρά της νίκης. 

Ο σχολιαστής, όμως, το πηγαίνει και πιο πέρα. Αν δεχτούμε τη θεϊκή βοήθεια, αυτό σημαίνει ότι αποδεχόμαστε ένα γενικότερο εκ Θεού εκπορευόμενο πλάνο, σε ότι αφορά τα αποτελέσματα των αγώνων. Αυτό αυτόματα οδηγεί σε απαξίωση του τελικού αποτελέσματος, αφού ήταν προσχεδιασμένο. Αν δεχτούμε τη θεϊκή βοήθεια πρέπει να πάψουμε να δίνουμε μετάλλια στους νικητές! 

Ας το ξανασκεφτούν, λοιπόν, όσοι μετά τη νίκη τους εκδηλώνουν με οποιοδήποτε τρόπο την ευγνωμοσύνη τους προς το Θεό! Ίσως εν τέλει μάλιστα να τον προσβάλουν και να τον χαρακτηρίζουν ως μεροληπτικό, αφού διακηρύσσουν έτσι δημόσια ότι δεν βοήθησε όλους εκείνους που έχασαν!

Το ασημένιο μετάλλιο είναι καλύτερο από το χάλκινο. Ή μήπως όχι;

Να ένα ακόμη "περίεργο" φαινόμενο, που δείχνει πόσο σχετικά είναι όλα τα πράγματα στη ζωή.

Έγινε μια μελέτη, που "μετρήθηκε" το πόσο ευτυχείς έδειχναν οι αθλητές σε μεγάλους αγώνες μετά την κατάκτηση μεταλλίων. Ιδιαίτερα έγινε στόχευση σε εκείνους που πήραν το ασημένιο και το χάλκινο μετάλλιο. Το εντυπωσιακό εύρημα ήταν ότι εκείνοι που κέρδιζαν το χάλκινο μετάλλιο έδειχναν σαφώς ευτυχέστεροι από εκείνους που κέρδιζαν το ασημένιο, δηλαδή οι τρίτοι ήταν πιο ικανοποιημένοι από τους δεύτερους!

Συγκεκριμένα και χρησιμοποιώντας μια κλίμακα "βαθμού ευτυχίας" αμέσως μετά το τέλος του αγώνα οι δεύτεροι έπαιρναν βαθμό 4.8 και οι τρίτοι 7.1. Αργότερα, κατά την απονομή των μεταλλίων η διαφορά μίκραινε κάπως και οι ασημένιοι νικητές έπαιρναν 4.3 και οι χάλκινοι 5.7. 

Η εξήγηση που έδωσαν οι ερευνητές για τα ευρήματα αυτά ήταν ότι ο δεύτερος δεν μπορεί παρά να σκέφτεται ότι ήθελε πολύ λίγο ακόμη για να είναι πρώτος και αυτό δεν τον αφήνει να χαρεί πάρα πολύ. Αντίθετα ο τρίτος και χάλκινος νικητής σκέφτεται ότι κάλλιστα θα μπορούσε να έλθει τέταρτος και να μην πάρει μετάλλιο, άρα το χαίρεται περισσότερο!

Η Συνέπεια...αυτοπροσώπως

Ακριβώς όπως τα είχαμε υποσχεθεί προεκλογικά!
Η επιλογή κόμματος είναι τυχαία...(επιμένω σε αυτό!)
Θα μας έκανε οποιοδήποτε. Αυτό έτυχε να βρεθεί.

Το Ελληνικό Πείραμα και το ρίσκο

Είναι άποψη πολλών ότι η σημερινή περιπέτεια της χώρας μας αποτελεί ένα πείραμα των πραγματικών κυβερνητών του κόσμου. Έπρεπε να γίνει μια προσπάθεια εφαρμογής της συνταγής του ΔΝΤ στην Ευρώπη και η Ελλάδα θεωρήθηκε πολύ καλή περίπτωση. Πρώτον η χώρα ως οικονομικό μέγεθος είναι μικρή και επομένως η αποτυχία του πειράματος δεν θα οδηγούσε σε τεράστιες περιπέτειες. Από την άλλη ο λαός μας θεωρείται "δύσκολος", απειθάρχητος και απρόβλεπτος και άρα η επιτυχία του πειράματος θα ήταν ένα καλό τεστ για τη μελλοντική του εφαρμογή σε άλλους πιο προσιτούς από την άποψη αυτή λαούς.

Το ελληνικό πείραμα λοιπόν επελέγη επειδή ως λαός είμαστε υψηλού ρίσκου και ως χώρα χαμηλού ρίσκου. Άρα τα όποια αποτελέσματα αναμένονται από όλους με αγωνία.

Η σιωπηλή πλειοψηφία των αχαμνών

Οι πιο πολλοί από μας γενικά δεν μιλάμε για τα δημόσια πράγματα. Η μάλλον μιλάμε με ένα τρόπο που εξασφαλίζει ότι δεν ακουγόμαστε. Δεν ακουγόμαστε από τους πολλούς και κυρίως από αυτούς από τους οποίους πρέπει να ακουγόμαστε. 

Είμαστε η λεγόμενη "σιωπηλή πλειοψηφία", το τέλειο άλλοθι για τους αποφασίζοντες και τους κυβερνώντες (που δεν είναι πάντοτε οι ίδιοι, οπότε οι δεύτεροι χρήζουν "παρένθεσης").

Παίρνουν κάποια μέτρα, ξεσηκώνονται κάποιοι "εύθικτοι θιγόμενοι" ή σκέτα εύθικτοι ή απλά αυτοδιορισμένοι "εκφραστές της κοινής γνώμης" και τελεία. Τέλεια για τους κυβερνώντες δηλαδή, αφού μπορεί να μετρήσει τους αντιδρώντες και να τους φέρει σε αντιπαράθεση με τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας, με την απίθανα βολική "σιωπηλή πλειοψηφία". 

Δεν μιλάς, άρα θεωρώ ότι ουσιαστικά δεν διαφωνείς. Και προχωρώ. Και σε χρησιμοποιώ ως άλλοθι, ως σύμμαχο, ως συμπολεμιστή. Έστω και αν στην πραγματικότητα σου κουρσεύω το σπίτι και σε ληστεύω ανενδοίαστα. Εσένα το σύμμαχο, τον συμπολεμιστή, τον μόνιμα σιωπηλό. Το μόνιμο θύμα μου.

Αυτοί είμαστε αγαπητοί μου φίλοι. Η σιωπηλή πλειοψηφία, που στο όνομα μερικές φορές μιας δειλής αξιοπρέπειας, πολλές φορές μιας ανιστόρητης αδιαφορίας, άλλοτε με την απατηλή ελπίδα της επέμβασης του "από μηχανής θεού" και πολύ συχνότερα με την περίτεχνα καλλιεργημένη ιδέα της ματαιότητας της αντίδρασης, εξακολουθούμε να στηρίζουμε αυτή την ανίκανη και αργυρώνητη κάστα των πολιτικών ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ που δεν είναι τυχαίο ότι ολοένα και λιγότερο περιλαμβάνει στους κόλπους της υγιώς σκεπτόμενους και οραματιστές.

Υπάρχει όπως ξέρετε πληθώρα αποφθεγμάτων για τα πλεονεκτήματα της σιωπής. Ένα από αυτά όμως, από τον de Marignac, λέει: 

"Η σιωπή είναι μια αρετή που μπορεί κάποτε να αποβεί εγκληματική".

Απλά Μαθήματα Ιστορίας

Όταν κάποτε ο Ρωμαίος Ύπατος Γάϊος Μάριος, πολύ γνωστός για τις μεγάλες του νίκες στο πεδίο της μάχης, αλλά και για την παροιμιώδη του αντοχή στις κακουχίες και τη σκληρότητά του πήγε στη χώρα του Μιθριδάτη, του βασιλιά του Πόντου, που τότε αμφισβητούσε την κυριαρχία των Ρωμαίων και τις λύσεις που θέλαν να επιβάλουν στα ζητήματα της χώρας του, του είπε:

"Βασιλιά ή προσπάθησε να γίνεις ισχυρότερος από τους Ρωμαίους ή υπάκουε τις διαταγές τους χωρίς συζήτηση!"

Σας θυμίζει τίποτα;

Το φεγγάρι στη Γατζέα...

Διαταραχές του ύπνου και νόσηση

Να λοιπόν μια ακόμη μελέτη, που δείχνει ότι ο κακός ύπνος και η διαταραχή του κιρκαδικού ρυθμού που προκαλείται εξ αιτίας αυτού έχουν σχέση με πολύ σοβαρά νοσήματα, όπως ο διαβήτης, η παχυσαρκία και ο καρκίνος. 

Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις διαταραχές του ύπνου και των νοσημάτων είναι η παραγωγή μορίων που προκαλούν χρόνια φλεγμονή, όπως η IL-6 και ο TNFα. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που η χρόνια φλεγμονώδης διάθεση συσχετίζεται με τα λεγόμενα "νοσήματα της φθοράς". Αυτό που είναι καινούργιο είναι το εύρημα ότι οι διαταραχές του ύπνου και του κιρκαδικού ρυθμού οδηγούν σε φλεγμονώδεις καταστάσεις. Αυτοί που είναι περισσότερο επιρρεπείς είναι αυτοί που κοιμούνται λίγες ώρες, αλλά και αυτοί που λόγω επαγγέλματος κυρίως (πχ βραδυνά ωράρια εργασίας) έχουν αναστρέψει τους ημερήσιους (κιρκαδικούς) ρυθμούς τους.

American Psycho του Bret Easton Ellis (Αμερικανική Ψύχωση)

Τι βιβλίο κι αυτό! Όταν κυκλοφόρησε το 1991 έγινε best-seller. Δέκα χρόνια μετά έγινε μια επιτυχημένη ταινία. 

Η ιστορία αφορά την περιγραφή της καθημερινότητας ενός νέου υψηλόβαθμου τραπεζικού στελέχους της Wall Street στο Μανχάτταν. Υπάρχουν εκτενείς περιγραφές και λεπτομέρειες για το ντύσιμο ανδρών και γυναικών, καθώς και για τις εδεσματολογικές τους προτιμήσεις. Περισσότερο από το τι τρώνε βέβαια έχει σημασία το που το τρώνε, και οι πιο σημαντικές συζητήσεις της παρέας είναι για το που θα κάνουν κράτηση για το φαγητό ή το ποτό τους. Αυτά όπως και το εύκολο (και όσο γίνεται πιο ανώμαλο) σεξ, τα ναρκωτικά και τα νεότερα μουσικά δρώμενα είναι ο κόσμος τους, που τον ζουν με ένα τρόπο που αποπνέει, παρ' όλη τη φαινομενική λάμψη, ανία και κατάθλιψη. Αυτά όλα (ντύσιμο, φαγητό, γυμναστική, ερωτικές σχέσεις κλπ) περιγράφονται με τόση λεπτομέρεια, που καταλήγουν να μην έχουν καμιά σημασία, αφού και οι ιδιότητες των προσώπων συνεχώς συγχέονται. Ολα παίζουν και όλα μπερδεύονται. Πασχίζω να ξεχωρίσω και στο τέλος με περνούν για άλλον, είναι σαν να λέει ο πρωταγωνιστής!

Αλλά υπάρχει και μια άλλη παράμετρος. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας ψυχοπαθής κατά συρροήν δολοφόνος. Που όσο προχωράει το έργο γίνεται και πιο αδίστακτος. Διαμελίζει τα θύματά του, κυρίως νέες γυναίκες που έχει προηγούμενα κάνει σεξ μαζί τους, αλλά και έναν συνάδελφό του, και οι περιγραφές είναι ανατριχιαστικές και θάλεγα αηδιαστικές! Με την πάροδο του χρόνου αρχίζει να σκοτώνει και δημοσίως, πχ τους άστεγους των δρόμων ή ταξιτζήδες, αλλά παραμένει ασύλληπτος μέσα στην αδιαφορία της κοινωνίας. Αρχίζει μάλιστα να ομολογεί στην παρέα του αυτά που κάνει, αλλά τον θεωρούν απλά διασκεδαστικό. Φτάνει σε σημείο να στείλει ένα μήνυμα στον δικηγόρο του με πλήρη ομολογία και όταν εκείνος τον συναντά τον συγχαίρει για το επιτυχημένο αστείο!

Ο συγγραφέας βέβαια φροντίζει να μας δώσει και αρκετά στοιχεία για μια πιθανή "ψευδομανία" του πρωταγωνιστή, αφήνοντας αμφιβολίες για την πραγματικότητα των δολοφονικών του ενασχολήσεων. Όλα είναι πιθανά και όλα είναι το ίδιο μονότονα και βαρετά μέσα στη συνεχή τους εναλλαγή!

Δεν υπάρχει λοιπόν διέξοδος για τον νεαρό μας μανιακό. Η ιστορία τελειώνει, όπως άρχισε, και όπως κυλά στο μεγαλύτερο μέρος της, μέσα σε ένα από τα πολύ ΙΝ μπαρ της Νέας Υόρκης. Οι τελευταίες λέξεις του βιβλίου είναι: ...και πάνω από μια από τις πόρτες, που είναι καλυμμένες με βελούδινη επένδυση στου Harry's υπάρχει μια επιγραφή με γράμματα που το χρώμα τους είναι ταιριαστό με εκείνα του βελούδου και που λένε: ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΞΟΔΟΣ.

Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το βιβλίο. Είναι γεγονός ότι όταν γράφτηκε έφερε κάτι καινούργιο και έκανε κάποιους να σκεφτούν το που οδηγεί ο τρόπος ζωής μιας μεγάλης κατηγορίας νέων ανθρώπων στην Αμερική. Είχε αρκετά στοιχεία πρωτοτυπίας, όπως πχ την παρεμβολή ολόκληρων κεφαλαίων με σχολαστική και σοβαρή κριτική σημαντικών μουσικών συγκροτημάτων της δεκαετίας του 80, που φαντάζουν βέβαια κάπως παράταιρα, ανάμεσα στους φόνους και τις ανούσιες συζητήσεις των πρωταγωνιστών. Επίσης δεν ξέρω αν υπάρχουν κάποιοι που "τη βρίσκουν" με τις εξεζητημένες περιγραφές των ρούχων που φορούν οι πρωταγωνιστές ή των φαγητών που τρώνε και που είναι βέβαια διαφορετικά κάθε φορά. Όσο για τις περιγραφές των φόνων, είπα ήδη τη γνώμη μου.

Ο ίδος συγγραφέας έχει γράψει και ένα άλλο έργο που έχω διαβάσει το Glamorama (1998) με εξαιρετικά παρόμοια θεματολογία. 

Αυγουστιάτικο Εωθινό Φεγγάρι

Επιχείρηση "Ιφιγένεια"

Είναι χαμένο το παιχνίδι της παραμονής μας στην ευροζώνη; Μήπως πρέπει επιτέλους να το παραδεχτούμε και να ετοιμαστούμε σοβαρά για την εξέλιξη αυτή; 


Νομίζω ότι η γερμανική ρητορική των τελευταίων ημερών είναι όσο σαφέστερη γίνεται! Είναι προφανές ότι έκαναν τους λογαριασμούς τους και έχουν έτοιμα τα σχέδια τους για την επικείμενη έξοδό μας! Η όλη στάση τους δέιχνει ότι έχουν πάρει τις αποφάσεις τους και έχουν μπει στη φάση της εκπομπής προκλήσεων προς το μέρος της χώρας μας, όπως ακριβώς κάνουν εκείνοι που έχουν αποφασίσει ότι μια σχέση δεν πάει αλλο και συνεχώς τραβούν το σχοινί μέχρι τελικά να κοπεί. 

Ο Βενιζέλος χρησιμοποίησε μάλιστα και το μύθο της Ιφιγένειας, που η θυσία της έφερε τον πολυπόθητο ούριο άνεμο, για τους επιζήσαντες βέβαια. Δεν πολυκατάλαβα αν αυτό το έκανε ως απειλή (προς ποιους;) ή ως παρότρυνση. Εμένα μου φάνηκε περισσότερο να κλίνει προς το δεύτερο. 

Απλά οι Γερμανοί ξέρουν τώρα και ποιόν κωδικό θα χρησιμοποιήσουν στη διαδικασία αποπομπής μας: "Επιχείρηση Ιφιγένεια".

Κάποιο πρωϊνό του Νοέμβρη στο Μυλοπόταμο της Τσαγκαράδας

Η ανισότητα της απειρότητας του παρελθόντος και του μέλλοντος

Ένα από τα αμέτρητα παιχνιδια που μας παίζει το μυαλό μας είναι η διαφορετική αντιμετώπιση της "απειρότητας" του χρόνου σε ότι αφορά το παρελθόν και το μέλλον. Ενώ δηλαδή δεν έχουμε μεγάλο πρόβλημα να δεχτούμε το "για πάντοτε", δυσκολευόμαστε να δεχτούμε το "από πάντοτε". 

Όταν διαβάζουμε τις θεωρίες για την "αρχή" του Σύμπαντος, όπως πχ το  Bing Bang, όλοι οι απλοί άνθρωποι έχουμε ένα σημαντικό πρόβλημα κατανόησης αυτής της διαδικασίας. Δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε το ότι το Σύμπαν προέκυψε από κάτι που υπήρχε και πριν, αφού έτσι εξηγούν αυτή τη "μεγάλη έκρηξη" οι επιστήμονες. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί εύκολα να συλλάβει το "από πάντα" , την αιωνιότητα του παρελθόντος. Χρειαζόμαστε δηλαδή μια "αφετηρία". 

Αντίθετα ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν έχει μεγάλο πρόβλημα να κατανοήσει την αιωνιότητα του μέλλοντος! Όλες πχ οι θρησκείες πρεσβεύουν την αιώνια ευτυχία σε ένα είδος "παράδεισου", ενώ για την αρχή επιστρατεύουν ένα "δημιουργό".

Ποιός είναι λοιπόν ο λόγος, που ενώ δεν μας προβληματίζει ιδιαίτερα μια μελλοντική αιωνιότητα, δεν δεχόμαστε με τον ίδιο τρόπο και μια αιωνιότητα του παρελθόντος χρόνου; 

Ιδού ένα ερώτημα για τους φιλοσόφους, που δεν έχω δει πουθενά να αναλύεται.

Leonard Cohen Dance Me

Μέσα στην καταιγίδα των νέων μέτρων, τα οποία εξανεμίζουν τις συντάξεις μας και πετούν στα σκουπίδια 35 χρόνια κρατήσεων από τα υποτειθέμενα ευγενή μας Ταμεία, ας ακούσουμε κάτι που διατηρεί αμείωτη την αξία του όσο κι αν περνούν τα χρόνια. Και που έχει σημαδέψει μια εποχή!

Μια ενδιαφέρουσα πρόταση του ΛΚΜΝΠΩ (Παραρτήματος του ΚΕΠΕ)

Πρόταση του ΛΚΜΝΠΩ (Λέμε καμιά μα...κλπ αρχικά)  : Αντί του πετσοκόμματος των συντάξεων προτείνεται να αποκεφαλίζεται ο συνταξιούχος. Το μέτρο κρίνεται περισσότερο αποτελεσματικό και δίκαιο, επειδή έτσι η ωφέλεια για τα Ταμεία είναι σαφώς μεγαλύτερη και παίρνουν ευκολότερα σειρά για σύνταξη/αποκεφαλισμό (εξαρτάται από την κατάσταση της οικονομίας) οι νεότερες γενιές. Η Κυβέρνηση πρέπει να το εξετάσει με τη δέουσα σοβαρότητα, καθώς έχει και το πλεονέκτημα του μη αιφνιδιασμού των οικογενειών των συνταξιούχων, όπως συμβαίνει σήμερα με τις αθρόες περιπτώσεις αυτοκτονιών.

Το ιερό δικαίωμα της οπλοκατοχής

Μετά το καινούργιο φονικό μέσα σε αίθουσα κινηματογράφου στο Ντένβερ του Κολοράντο έρχεται πάλι στο προσκήνιο το καθεστώς της εύκολης πρόσβασης στα όπλα που υπάρχει στις ΗΠΑ. Αξίζουν κάποιες παρατηρήσεις:

1. Η πρόσβαση στα όπλα θεωρείται κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα και απλά διαφέρει στις διάφορες Πολιτείες. Θεωρείται δικαίωμα το ίδιο ιερό με την απόκτηση περιουσίας και την ατομική ελευθερία. Το Κολοράντο είναι από τις περισσότερο ανεκτικές στο θέμα. Μπορεί εκεί κανείς να αγοράσει όσα όπλα θέλει, ακόμη και αυτόματα. Ο συγκεκριμένος δολοφόνος, αν δεν κάνω λάθος, είχε μαζί του τέσσερα πυροβόλα όπλα.

2. Κανείς πολιτικός δεν τολμά να θέσει ανοιχτά το θέμα της απαγόρευσης και απλά μερικοί ψελλίζουν μερικές λέξεις για "περιορισμούς". Παράδειγμα ο Πρόεδρος Ομπάμα και ο σίγουρος υποψήφιος των Ρεπουμπάλικνων Ρόμνυ, οι οποίοι απλά εξέφρασαν τη θλίψη και τον αποτροπιασμό τους και είπαν ότι στέκονται δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων.

3. Η Ομοσπονδία των Οπλοκατόχων είναι από τις ισχυρότερες στις ΗΠΑ. Πιο ισχυρή και από τα Συνδικάτα. Κανείς δεν τολμά να της πάει κόντρα.

4. Πολλοί πολιτικοί σχολιαστές σε μεγάλες εφημερίδες και άλλα ΜΜΕ ήταν επικριτικοί για την οπλοκατοχή, αλλά πολλοί επίσης μίλησαν για τα άλλα αίτια που οδηγούν σε παρόμοιες τρομοκρατικές ενέργειες (πχ φτώχεια, κοινωνικές ανισότητες, χαμηλού επιπέδου εκπαίδευση κλπ). Μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν και στατιστικές, που δείχνουν ότι το Κολοράντο δεν έχει μεγάλο αριθμό θυμάτων από όπλα, παρά την εξαιρετικά διαδεδομένη οπλοκατοχή. Επισημαίνεται ότι ο συγκεκριμένος φονιάς μόνο φτωχός και αμόρφωτος δεν ήταν.

5. Είναι βέβαιο ότι η οπλοκατοχή δεν είναι το μόνο αίτιο. Σίγουρα αυτά που προαναφέρθηκαν παίζουν κάποιο ρόλο, όπως και η αποθέωση της κουλτούρας του σουπερ- ήρωα και του σούπερ- κακού αντίπαλου, που τόσο είναι διαδεδομένη στις ΗΠΑ. Ποιος όμως φορά τόσο ισχυρές παρωπίδες που δεν βλέπει το αυτονόητο; Ότι όταν υπάρχουν όλα τα άλλα και ταυτόχρονα υπάρχει η μεγάλη, η προκλητική ευκολία στην απόκτηση όπλων το μείγμα είναι καταστροφικό;

6. Μερικά στοιχεία είναι χαρακτηριστικά. Αν κανείς χρησιμοποιήσει τις υπάρχουσες στατιστικές, που αφορούν τις ανθρωποκτονίες με όπλα στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αγγλία (Ο Καναδάς και η Αγγλία είναι χώρες με κάποια πολιτισμική ομοιότητα με τις ΗΠΑ, στις οποίες όμως η πρόσβαση σε πυροβόλα όπλα είναι σαφώς περιορισμένη) φτάνει στα εξής συμπεράσματα:

- Οι ανθρωποκτονίες με πυροβόλα όπλα είναι σαφώς πολύ περισσότερες στις ΗΠΑ

- Αν οι ΗΠΑ είχαν την ίδια συχνότητα ανθρωποκτονιών με πυροβόλα όπλα με τον Καναδά και την Αγγλία, μόνο σε ότι αφορά το 2011 θα ζούσαν σήμερα περίπου 8500 Αμερικανοί. Αν οι ΗΠΑ είχαν την ίδια συχνότητα ανθρωποκτονιών με πυροβόλα όπλα με την Αγγλία από το 2000 μέχρι σήμερα ίσως θα βρίσκονταν στη ζωή περίπου 100000 δολοφονημένοι Αμερικανοί.

7. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι και ο σημαντικός αριθμός Προέδρων και Υποψηφίων Προέδρων (και γενικά πολιτικών), που έχουν δολοφονηθεί στις ΗΠΑ, που φαίνεται ότι κι αυτό είναι κατοχυρωμένη πρακτική ως μέρος της παράδοσης. Είπαμε, η περίπτωση να απαγορευτεί η πρόσβαση στα όπλα στις ΗΠΑ θεωρείται κυριολεκτικά ιεροσυλία! Η κάθε χώρα με τις αυτοκαταστροφικές ιδιορρυθμίες της!

Εικόνες του Ιουλίου

Πρόοδος στη θεραπεία της ν. Alzheimer;

Η απάντηση στο ερώτημα είναι: Πολύ νωρίς για να το πούμε, αλλά ίσως υπάρχει κάποια ελπίδα.

Πρόκειται για μια είδηση που δεν πήρε μεγάλη δημοσιότητα, επειδή τα δεδομένα είναι ακόμη πολύ αβέβαια. Αφορά τη σταθεροποίηση της κατάστασης ασθενών με νόσο Alzheimer μετά τη χορήγηση του σκευάσματος Gammagard, δηλαδή ανθρώπινης ανοσοσφαιρίνης. 

Η μικρή μελέτη αφορά χορήγηση σε 4 μόνο ασθενείς σε αρχικό στάδιο, στους οποίους διαπιστώθηκε ότι μετά 3 χρόνια χορήγησης της ανοσοσφαιρίνης δεν υπήρξε επιδέινωση των παραμέτρων της νόσου.

Εάν τα αποτελέσματα επιβεβαιωθούν πρόκειται για δυνητικά πολύ σημαντική πρόοδο. Δεν είναι γνωστή κάποια άλλη θεραπευτική παρέμβαση που να έχει επιτύχει παρόμοιο αποτέλεσμα μέχρι σήμερα. 

Βέβαια υπάρχουν πολλές επιφυλάξεις, κυρίως επειδή μιλάμε για 4 μόνον ασθενείς και δεν υπήρχε στη μελέτη ομάδα ελέγχου. 

Η ανθρώπινη ανοσοσφαιρίνη χρησιμοποιείται ευρέως για τη θεραπεία αρκετών νοσημάτων αυτοάνοσης αρχής αλλά και για ανοσοανεπέρκειες και πρόκειται για ένα πανάκριβο και όχι εύκολα διαθέσιμο φάρμακο, επειδή ακριβώς κατασκευάζεται από ανθρώπινο πλάσμα, δηλαδή προέρχεται από εθελοντές αιμοδότες.