Ποίηση

SNOWBALL

by Shel Silverstein

I made myself a snowball
As perfect as could be.
I thought I’d keep it as a pet
And let it sleep with me.
I made it some pajamas
And a pillow for its head.
Then last night it ran away,
But first it wet the bed.

Μουσική Πρόταση: Beck - Everybody's Gotta Learn Sometime

 

Από σήμερα το βιβλίο μου Με τη Σκαπάνη του Αναγνώστη, είναι διαθέσιμο δωρεάν στο Apple Books Store.

Το link είναι παρακάτω:

 https://books.apple.com/gr/book/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B7-v1/id6446436048

Ο καπιταλισμός της επιτήρησης και η ζωή της κυψέλης

    Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι έχουμε φτάσει να αισθανόμαστε άνετα με αυτή τη διάφανη ζωή ή με την προοπτική να κρυβόμαστε από αυτή. Και οι δύο εναλλακτικές λύσεις μας στερούν από τη ζωογόνο εσωτερική φύση, που γεννιέται από το άσυλο και που τελικά μας διαφοροποιεί από τις μηχανές. Αυτό είναι το πηγάδι από το οποίο αντλούμε τις ικανότητες να υποσχόμαστε και να αγαπούμε, χωρίς το οποίο τόσο οι ιδιωτικού δεσμοί της οικειότητας, όσο και οι δημόσιοι δεσμοί της κοινωνίας μαραίνονται και πεθαίνουν. Εάν δεν αλλάξουμε αυτή την πορεία τώρα, αφήνουμε ένα έργο κολοσσιαίας δυσκολίας για τις γενιές που μας ακολουθούν. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός επιστράτευσε τη φύση μονάχα για να φορτώσει στις επόμενες γενιές το βάρος ενός φλεγόμενου πλανήτη. Θα προσθέσουμε σε αυτό το βάρος με την εισβολή και την κατάκτηση της ανθρώπινης φύσης από τον καπιταλισμό της παρακολούθησης; Θα μείνουμε απαθείς καθώς μας επιβάλλει τη ζωή της κυψέλης, ενώ απαιτεί από μας την εγκατάλειψη του καταφυγίου και το δικαίωμα στον μέλλοντα χρόνο για χάρη του δικού του πλούτου και της δύναμής του; 

Από το βιβλίο της Shoshana Zuboff «The Age of Surveillance Capitalism.»

Λόγια που προσπαθούν -μάταια;- να μας αφυπνίσουν!

Πως πρέπει να ακούς τη μουσική χωρίς ήχο

    Ο Watanabe ανάβει το ηχητικό του σύστημα, που είναι συνδεδεμένο με ηχεία ψηλά όσο ένας άνθρωπος. ‘Ενας άνθρωπος μετρίου ύψους, όπως εκείνος, ας πούμε. Διαλέγει μια από τις αγαπημένες του ηχογραφήσεις. Μια τρομπέτα που γρυλίζει, ένα στοχαστικό πιάνο, ένα φευγαλέο διπλό μπάσο. Κατεβάζει την ένταση στο χαμηλότερο σημείο. Κλείνει τα μάτια του για να διακόψει τον οπτικό χείμαρρο. Βυθίζεται σε μια από τις πιο ευχάριστες δραστηριότητες που γνωρίζει: να ακούει μουσική χωρίς τον ήχο. Με το να την αναπλάθει στο μυαλό του. Αυτό δεν είναι κάτι που ο κύριος Watanabe κάνει με μια οποιαδήποτε ηχογράφηση. Είναι πάντοτε ιδιαίτερα επιμελής όταν διαλέγει τι είναι αυτό που δεν πρόκειται να ακούσει.

    Απόσπασμα απότο μυθιστόρημα του Andrés Neuman «Fracture.»

Κινέζικα

 Για να παρακολουθήσει κανείς την πολιτική σκηνή στην Ελλάδα πρέπει μάλλον να μάθει κινέζικα:

Μητσ-Οικ η Νέα Δημοκρατία, Τσιπ-Τσαπ Ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ανάληψη ευθύνης

 Γράφτηκαν πολλά για το δυστύχημα με τα τρένα στα Τέμπη. Και θα γραφούν κι άλλα. Όπως θα γραφούν πάρα πολλά και στα επόμενα δυστυχήματα, που είναι βέβαιο ότι θα συμβούν. 

Οι ελπίδες ότι θα αφυπνιστούμε κάποια στιγμή ως κράτος, κυβέρνηση ή ως πολίτες είναι κυριολεκτικά μηδαμινή. Επειδή η γενναία ανάληψη ευθυνών στη χώρα μας είναι από ανύπαρκτη έως υποτυπώδης. Φτάσαμε να θεωρούμε ηρωική τη στάση του Κώστα Καραμανλή, επειδή τη συγκρίνουμε με εκείνη των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ και το υψηλού επιπέδου θέατρο που παίχτηκε μετά την τραγωδία στο Μάτι. 

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει σε αυτή τη χώρα, αν θέλουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να ζήσουν σε μια διαφορετική Ελλάδα, αυτά όλα είναι σταγόνες στον ωκεανό. Χρειάζεται ένα ισχυρό αφυπνιστικό σοκ.

Αν θέλουμε αυτή η τραγωδία να αφήσει τη σφραγίδα που πρέπει στην ελληνική κοινωνία θα έπρεπε όλοι οι πρωθυπουργοί και υπουργοί, που υπηρέτησαν τη χώρα τουλάχιστον από το 2000 και μετά να τεθούν με δική τους πρωτοβουλία εκτός πολιτικής σκηνής για πάντα. 

Τότε μονάχα αυτοί που θα είχαν το μέλλον τη διάθεση να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας θα είχαν μια σαφή εικόνα της έννοιας “ανάληψη ευθύνης”. 

Θα μου απαντήσετε ότι σε μια δημοκρατία αυτές τις απαντήσεις τις δίνει ο λαός, που στέλνει τους ανίκανους στο σπίτι τους.

Και τότε θα “καγχάσουμε” όλοι μαζί αριστοφανικά. 

Μουσική Πρόταση:Hayde - Wayfaring Stranger

 

Ποίηση

 Κονιάκ μηδέν αστέρων, της Κικής Δημουλά

Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
―έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.

Μαλάκι, τώρα 8/2/23, ώρα 07:36

 

Ποίηση

 Ο Ι  Θ Υ Ρ Ε Σ

του Γ. Θ. Βαφόπουλου

Κρούω και τούτη τη θύρα.

Ο σιωπηλός θυρωρός υποκλίνεται,

τραβώντας το μάνταλο πρόθυμος.

Και πίσω μου πάλιν ακούγεται

ο τελευταίος ασπασμός των θυρόφυλλων.

Κι’ άλλη μια θύρα, κι’ ακόμα μιαν άλλη.

Το ίδιο ανοίγονται πρόθυμα,

το ίδιο στριγγλίζει το μετάλλινο φίλημα.

Πόσες θύρες νάχω τάχα περάσει

στον απέραντο τούτο διάδρομο;

Πόσα φράγματα εγκάρσια,

στην επάλληλη διαδοχή τους,

έκλεισαν πίσω μου;

Οι γυμνοί τοίχοι παράλληλοι τρίβουν

την παγωμένη τους ράχη

στης ανοιχτής μου παλάμης το ψάξιμο.

Κρυώνω. Και χτυπώ την επόμενη θύρα.

Κρυώνω. Και χτυπώ την επόμενη.

Τω κρούοντι ανοιγήσεται.

Όμως δεν αρκεί

της θύρας μονάχα το χτύπημα.

Δεν αρκεί του σιωπηλού θυρωρού

η πρόθυμη υπόκλιση.

Από την POPAGANDA

Μουσική Πρόταση: Big Picture London Grammar

 

Νότης Μαυρουδής (1945-2023)

 Ακόμη ένας σημαντικός καλλιτέχνης που έφυγε...

Ακούμε ένα από τα ωραιότερά του τραγούδια, Το πρωινό τσιγάρο, σε στίχους του Άλη Αλκαίου, που γράφτηκε για να μελοποιηθεί από τον πολύ μεγάλο και πρόωρα αδικοχαμένο Μάνο Λοίζο, ο οποίος δεν πρόλαβε να το κάνει. Τελικά έγραψε την εξαιρετική αυτή  μουσική ο Νότης Μαυρουδής.

Μουσική Πρόταση:Ana Vidovic plays Recuerdos de la Alhambra by Francisco Tárrega on a Jim Redgate classical guitar

 

Μουσική Πρόταση: Eagles Lying Eyes

 

Ποίηση: Κική Δημουλά: Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο...

Κική Δημουλά: Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο...

Καληνύχτα…
Με κούρασε πολύ η Κυριακή.
Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.
Με κούρασε κι αυτός ο γάμος «στις οκτώ»,
ο λόγος ο αμετάφραστος έσονται εις σάρκα μίαν-
κορίτσι πάλι η σκέψη, και ταξίδευε
μ’ άσπρα ανοιχτά σεντόνια.

Κι ύστερα όλα αυτά τα Κολωνάκια που κατέληξα
μεγάλωσαν την κούραση.
Μπορεί να έφταιγε ο καιρός,
κάτι σαν φθινοπωρινός
και λίγο σαν χαμένος.

Μπορεί να φταίξανε
οι νέες και οι έφηβοι.
Ως σημαιούλες υπερχρόνου εορτάζοντος
περνούσαν, όπως περνούσα κάποτε,
και με κούρασαν.

Αλλά και αυτά των κυριών τ’ άρρωστα μάτια –
τα μάτια αρρωσταίνουνε βαριά
όταν θέλουν να δουν τι είναι πίσω από άλλα μάτια.
Είδα να ΄χουν πιαστεί σε κάποιο δίχτυ νοσταλγίας
που το τραβούσαν σκοτεινοί στην πρόθεση ψαράδες-
καιροί αλιείς.

Αδιέξοδες κυρίες…
Είδα, όπου πηγαίνει η ώρα τους, να βρέχει.

Εκείνο το εις σάρκαν μίαν
ακόμη δεν μου επέστρεψε τη σκέψη-
κορίτσι ακόμη η σκέψη, ταξιδεύει
μ΄ άσπρα ανοιχτά σεντόνια.

Αλλού εγώ και αλλού η σκέψη,
μεγάλη πάντα κούραση.
Με κούρασε πολύ αυτό το «πάντα».

Κάποιος μιλάει δίπλα μου για ασκήσεις , θαρρώ
«βαθεία αύλαξ» λέει.
Ναι. Βαθεία αύλαξ από τη συλλογή

Καληνύχτα.

Πικρίζει ο Λυκαβηττός μέσα στο βλέμμα.
Με κούρασε πολύ αυτή η γεύση,
κι αυτά τα δέντρα που βαδίζουν μόνα τους
κάτω από φυλλορροημένες συναντήσεις.

Καληνύχτα.
Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.
Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου.
Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.
Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι
στο πάνω πάνω ράφι
που δεν φτάνω.»

Κική Δημουλά, από τη συλλογή «Το λίγο του Κόσμου»

Μουσική Πρόταση: Μια ιδιαίτερη ερμηνεία

 Μια πολύ ιδιαίτερη ερμηνεία σε ένα παλιό γνωστό τραγούδι σε Μουσικη Τακη Μωραλη  και Στιχους Γιαννη Φερμανόγλου.

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη.

Τραγουδούν εδώ η Σοφία Λώρεν και ο Τώνης Μαρούδας. 

Ομιλία

 Ένας φίλος είχε την καλωσύνη να βιντεοσκοπήσει την ομιλία μου κατά την αποδοχή της τθμητικής πλακέτας στην εκδήλωση της Πάτρας.

Δυο ιδιαίτερες φωτογραφίες από την τιμητική εκδήλωση

 

Ομιλία και Τιμητική Τελετή στην Πάτρα

Την Παρασκευή το βράδυ και στα πλαίσια του Σεμιναρίου Αιματολογίας έδωσα μια ομιλία στην Πάτρα με τίτλο "Η Αιματολογία στη σύγχρονη κλινική πραγματικότητα." Παράλληλα μου επιδόθηκε τιμητική πλακέτα για την προσφορά μου στο Αιματολογικό Τμήμα της Πάτρας, το οποίο και ίδρυσα.

Είχα την ευκαιρία να δω μετά από πολλά χρόνια παλιούς φίλους και συνεργάτες και γενικά ήταν μια καλή και συναισθηματικά φορτισμένη βραδιά.

Ευχαριστώ και από εδώ τον Αργύρη Συμεωνίδη και την Αλέκα Κουράκλη για την πρωτοβουλία τους.