Μουσική Πρόταση: Antony and the Johnsons - Fistful of Love

The Narrow Road to the Deep North

Ένα ακόμη διαμαντάκι ανάμεσα στα αναγνώσματά μου αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα του Αυστραλού (από την Τασμανία) Richard Flanagan. 

Κεντρικός ήρωας ένας γιατρός που βρέθηκε επικεφαλής μιας ομάδας Αυστραλών  στρατιωτών αιχμαλώτων πολέμου των Γιαπωνέζων στο τότε Σιάμ. Τους υποχρέωσαν κάτω από απαίσιες συνθήκες να κατασκευάσουν μια σιδηροδρομική γραμμή, με αποτέλεσμα την σχεδόν ολοκληρωτική τους εξολόθρευση.

Ο γιατρός επέζησε και γύρισε στην Αυστραλία, όπου πριν την πολεμική του περιπέτεια είχε γνωρίσει ένα μεγάλο έρωτα, αλλά η κατάσταση που βρήκε στην επιστροφή ήταν πολύ διαφορετική.

Ο συγγραφέας ασχολείται επίσης με τη ζωή μετά τον πόλεμο των Γιαπωνέζων στρατιωτικών, που είχαν πρωταγωνιστήσει στην περιπέτεια του Σιάμ.

Δεν είναι όμως η πλοκή το κύριο ατού του βιβλίου. Είναι οι μικρές ένθετες ανθρώπινες  ιστορίες, ο πολύ καλός χειρισμός της γλώσσας και ο λυρισμός του.

Πολύ καλό ανάγνωσμα.

Το βιβλίο έχει κερδίσει το Man Booker Prize του 2014 και στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει με τον τίτλο “ Το μονοπάτι για τα βάθη του Βορρά” από τις εκδόσεις Ψυχογιού.

Άγνωστη έννοια ο αστικός πολιτισμός

Της Λίνας Παπαδάκη, από το protagon.gr

Την τελευταία φορά που ανέβηκε στο βήμα της Βουλής πρώην Πρωθυπουργός για να υπερασπιστεί τον εαυτόν του από κατηγορίες που αφορούσαν την τιμή του ήμουν 14 χρονών. Πολύ θυμωμένη, γιατί πίστευα ότι επρόκειτο για πολιτική δίωξη εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου, παρακολούθησα με κομμένη την ανάσα τη διαδικασία από την τηλεόραση και την εφημερίδα και οι σκηνές μου έχουν εντυπωθεί στη μνήμη αναλλοίωτες. Τα πολιτικά πάθη ήταν άγρια την εποχή εκείνη αλλά το κλίμα στο Κοινοβούλιο ήταν κατάνυξης. Τα έδρανα της αίθουσας ήταν γεμάτα, ο τότε Πρωθυπουργός καρφωμένος στη θέση του, όλοι θεωρούσαν ιερή τη στιγμή που ένας πρώην Πρωθυπουργός και τρεις πρώην υπουργοί υπερασπίζονταν την τιμή τους. Μόνο δέος υπήρχε στο χώρο, ουδείς διανοήθηκε να χλευάσει το απαράγραπτο δικαίωμα των διωκομένων να εξασφαλίσουν συνθήκες εκκλησίας στη στιγμή. Υπήρξαν κι άλλες φορές που μίλησαν από το βήμα πολιτικά πρόσωπα υπό διερεύνηση ποινικών ευθυνών, και μάλιστα κάποια, όπως ο Aκης Τσοχατζόπουλος, δεν έχαιραν υπόληψης στην κοινωνία – στο Κοινοβούλιο πάντα έχαιραν του σεβασμού στο ιερό τους δικαίωμα να υπερασπιστούν την υπόληψή τους.

Παρακολουθώντας την προχθεσινή διαδικασία στη Βουλή κατάλαβα τι είναι αυτό που χάθηκε από την πολιτική μας ζωή με σχεδόν αποκλειστική ευθύνη των δύο κομμάτων που μας κυβερνούν. Ο αστικός πολιτικός πολιτισμός. Ένα πράγμα που μάλλον πρέπει να είναι άγνωστο στα παιδιά των αμφιθεάτρων και που δεν κατάφεραν να υποψιαστούν την ύπαρξή του παρά τα τρία χρόνια που κυβερνούν. Oταν διώκεις πολιτικούς σου αντιπάλους, και μάλιστα με κορυφαία αξιώματα, πρώην Πρωθυπουργούς, εν ενεργεία Επίτροπο και Κεντρικό Τραπεζίτη, η θέση σου είναι στην αίθουσα. Η ώρα είναι ξεχωριστή για τη δημόσια ζωή και ανεξίτηλη στην προσωπική ιστορία κάποιων σημαντικών πολιτικών. Ο Πρωθυπουργός είναι θεσμικό πρόσωπο και όχι απλώς ένας τύπος που αντιπαθεί τον Σαμαρά, επίσης θεσμικό πρόσωπο ως προκάτοχός του. Επομένως είναι αδιανόητο να εμφανίζεται προς το τέλος, μόνο για να μιλήσει αγνοώντας τον συμβολισμό της παρουσίας του. Το κομπολόι που κρατούσε στο χέρι ας μην το σχολιάσω.

Αλλά βέβαια είχε αφήσει στη θέση του αντικαταστάτες με πλήρη επίγνωση του βάρους και της κρισιμότητας της συνεδρίασης όπως και του θεσμικού παιχνιδιού της Δημοκρατίας. Όπως εκείνος ο πολιτικός άνδρας που τόλμησε να πει σε έναν πρώην Πρωθυπουργό «το παράχεσες», την ώρα που εκείνος μιλούσε για την τιμή του. Ή τον άλλον που γελούσε σαν σε καφενείο τη συγκλονιστική στιγμή που έσπασε η φωνή ενός ανεπίληπτου δικαστή, άμαθου στην πολιτική ζούγκλα, που βρέθηκε ξαφνικά απολογούμενος. Για να μη μιλήσουμε για τη θεματοφύλακα των θεσμών, προεδρεύουσα της Βουλής, που είπε «άι στο διάολο» σε πρώην υπουργό και δεν είχε καν τη γενναιότητα απλώς να ζητήσει συγγνώμη αλλά μας έβγαλε όλους τρελούς. Είναι με τα καλά τους όλοι αυτοί; Καταλαβαίνουν πού βρίσκονται και τι ρόλο παίζουν;

Δυστυχώς έχουν φορέσει κοστούμια (άσχετο το χωρίς γραβάτα) μεγαλύτερα απ’ το μπόι τους, γιατί στην ουσία αυτοί θέλανε να φοράνε πάντα αμπέχωνα. Αμπέχωνα του λάιφ στάιλ. Σε αυτήν τη χώρα έχουν γίνει στο παρελθόν πολλά και εγκληματικά λάθη, σκόπιμα ή αθέλητα, που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία. Αλλά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, παρά την αγριότητα πολλών στιγμών, είχε τουλάχιστον κατακτηθεί ο πολιτικός πολιτισμός του σεβασμού των θεσμών και των αντιπάλων. Είχε κατακτηθεί η αντίληψη των συμβολισμών της πολιτικής συμπεριφοράς κι ένας κώδικας δεοντολογίας που τηρούσαν εχθροί και φίλοι απαρέγκλιτα. Μέχρι να καταφθάσει ο διχαστικός συνδικαλισμός από τα αμφιθέατρα.

Το μεγάλο δίλημμα!

Η τρόικα εξωτερικού σε στενή συνεργασία με την τρόικα εσωτερικού επιχείρησε να εκβιάσει τον Αλέξη Τσίπρα βάζονας το δίλημμα ή παίρνεις τη δόση ή προχωράς την υπόθεση Novartis. Και τα δυο δεν γίνεται!

Ο γνωστός για την απαράμιλλη γενναιότητά του Έλληνας πρωθυπουργός δεν μάσησε: προτίμησε τη δόση (του). Δηλαδή τη Novartis.

Blood-Drenched Beard του Daniel Galera

Έχω ξαναγράψει ότι τελευταία δεν πολυβάζω αναφορές στα βιβλία που έχω διαβάσει, αλλά πότε-πότε κάνω μερικές εξαιρέσεις για κάποια που μου “μιλούν” λίγο περισσότερο. 

Ένα τέτοιο είναι το Blood-Drenched Beard του νεότατου (38 ετών) Βραζιλιάνου συγγραφέα Daniel Galera. 

Μια σχετικά απλή ιστορία ενός ιδιόρρυθμου και μοναχικού ανθρώπου σε ένα μικρό ψαράδικο χωριό της Βραζιλίας. 

Ιδιαίτερα μου άρεσε το τελευταίο κεφάλαιο, όπου σε ένα διάλογο μεταξύ δύο πρώην εραστών ο συγγραφέας παρουσιάζει τη δική του ενδιαφέρουσα ματιά πάνω στο μεγάλο θέμα της ύπαρξης ή όχι ελεύθερης βούλησης στον άνθρωπο.

Δεν ξέρω αν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Το διάβασα στην πολύ καλή αγγλική του μετάφραση.

Μουσική Πρόταση: Scott Walker - Farmer In The City

Σιωπή…

Αλήθεια ποια θα πρέπει να είναι η υγιής αντίδραση στο σκηνικό που έχει στηθεί από το πολιτικό προσωπικό αυτής της δύσμοιρης χώρας;

Η σωστή λύση θα ήταν βέβαια ο ξεσηκωμός και η επανάσταση, αλλά δυστυχώς δεν ζούμε πια στην εποχή των επαναστάσεων.

Τι απομένει λοιπόν στον Έλληνα πολίτη, που με τις επιλογές του και την εκλογή τέτοιου επιπέδου πολιτικών ανδρών έχει συντελέσει και ο ίδιος στη σημερινή κατάντια;

Σιωπή….

Και αναμονή κάποιων ΝΕΩΝ ικανών ανθρώπων, που θα είναι σε θέση να αλλάξουν το πολιτικό αφήγημα.

Αθήνα....

Σύντομο ταξίδι στην Αθήνα για την πίτα της Ελληνικής Αιματολογικής Εταιρείας. Συνάντηση με παλιούς, καλούς συναδέλφους και φίλους.
Και μια ευκαιρία για μια βόλτα στον αρχαιολογικό χώρο στις Στήλες του Ολυμπίου Διός.

Εθνικά Θέματα Φαστ Τρακ

Ο μεγάλος μας ηγέτης, ο νέος Βενιζέλος, πήρε φόρα και λύνει όλα τα εκκρεμή εθνικά θέματα. Μετά το Μακεδονικό και το Αλβανικό, το επόμενο θέμα που θα λύσει είναι βέβαια το…Τσυπριακόν.

Ποίηση

QUESTIONS FROM A WORKER WHO READS

by Bertolt Brecht

Who built Thebes of the 7 gates? 

In the books you will read the names of kings. 

Did the kings haul up the lumps of rock?

And Babylon, many times demolished, 

Who raised it up so many times?

In what houses of gold glittering Lima did its builders live? 

Where, the evening that the Great Wall of China was finished, did the masons go?

Great Rome is full of triumphal arches. 

Who erected them?

Over whom did the Caesars triumph?  

Had Byzantium, much praised in song, only palaces for its inhabitants?

Even in fabled Atlantis, the night that the ocean engulfed it, 

The drowning still cried out for their slaves.

The young Alexander conquered India.

Was he alone?

Caesar defeated the Gauls. 

Did he not even have a cook with him?

Philip of Spain wept when his armada went down. 

Was he the only one to weep?  

Frederick the 2nd won the 7 Years War. 

Who else won it?

Every page a victory. 

Who cooked the feast for the victors?  

Every 10 years a great man. 

Who paid the bill?

So many reports.  

Σωστός!

How can Europe be more traumatising than Mosul?

How can Europe be more traumatising than Mosul?

By Monika Gattinger

   I’ve done many assignments providing mental health services to people around

the world. Until now, Mosul earlier this year was the worst I had ever seen. The people I met had  ed for their lives from IS and were traumatised by what they had experienced. But when they arrived at the MSF trauma centre they felt safe, which meant that they responded well to psychological support. The foundation that people need to be able to do that is completely missing in Moria, a refugee camp on the Greek island of Lesbos.

Moria is chaos. It was built to temporarily house 2000 people in 2015, but now holds close to 7000. The people who make it to Moria have o en escaped unimaginable

su ering and survived long, dangerous journeys to get there. They arrive full of hope. Then they  nd themselves stranded in an overcrowded camp where living conditions are inhuman and with no clarity on what will happen to them or if they will ever leave.

The support we provide can only go so far— it’s not a permanent solution. What makes it so hard for me is that all of this is preventable. Moria has been intentionally neglected by European governments in the hope that it will act as a deterrent to others considering making the journey. But Europe has grossly underestimated how desperate people are. Monika Gattinger is a psychologist and psychotherapist who joined MSF in her retirement

Monika Gattinger is a psychologist and psychotherapist who joined MSF in her retirement

From the British Medical Journal

Ποίηση

LOTS WIFE

by Anna Akhmatova

The righteous man followed God’s luminous angels

And hurried after them over the hill.

But his wife heard an anxious voice that whispered:

“It isn’t too late, not yet; you can still

Look back at the towers of the town you came from,

At the street where you sang and the room where you spun,

At the empty windows of the house you cared for

And the bed where all your children were born.”

And of course she looked back. She felt a quick pang

And then everything ended. Her eyes closed

And her body dissolved into bitter crystals.

Her small feet stopped and grew into the ground.

No one seems to have mourned this woman;

She was only a minor event in the book.

But my heart holds fast to her memory:

A woman who gave up her life for a look.

Η διαπραγμάτευση για το όνομα της ΠΓΔΜ

Άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για τη λύση του προβλήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ. Σύμφωνα με απόλυτα έγκυρες πληροφορίες το κρυφό χαρτί της Ελλάδας στη διαδικασία είναι η συμμετοχή στη διαπραγματευτική ομάδα του Υφυπουργού Εξωτερικών Γ. Κατρούγκαλου. 

Με την πλούσια εμπειρία του από το νόμο για της συντάξεις θα επιδιώξει να περάσει μαι λύση, όπου η οποιαδήποτε διαφορά στην ονομασία θα χαρακτηριστεί “προσωπική διαφορά”. 

Θα συνεχίσει λοιπόν να υπάρχει για μικρό χρονικό διάστημα,μέχρι την 1-1-19, όσο δηλαδή ισχύει και η διατήρηση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις. 

Στη συνέχεια θα εξαφανιστεί η προσωπική διαφορά και η γειτονική χώρα θα λέγεται απλά Μακεδονία. 

Στο μεταξύ βέβαια θα έχει φύγει ο Κατρούγκαλος και ο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση.

Τζίμης Πανούσης

Πέθανε χθες ο αυθεντικός Τζίμης Πανούσης.

Ακούμε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του.

ΛΗΞΙΑΡΧΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

Η θέρμανση στο δωμάτιο υπερβολική. Έβγαλε το μπουφάν και το ακούμπησε στο άδειο διπλανό κάθισμα. Πρόσεξε ότι από συνήθεια είχε πάλι φορέσει τα καφέ χιλιοφορεμένα του παπούτσια. Μηχανικά άνοιξε και έκλεισε το κινητό του. Μόνο εκείνος και μια γυναίκα στη μουντή κακοφωτισμένη αίθουσα του Ληξιαρχείου. Οι υπάλληλοι περισσότεροι.

Πλησίασε στο γκισέ, συμπλήρωσε τη σχετική αίτηση, ρωτήθηκε για την πιθανή ημερομηνία του γεγονότος και του είπαν να περιμένει.

Ξάφνου η αίθουσα του φάνηκε αλλιώτικη, πιο φωτεινή και πρόσφατα βαμμένη. Και δεν είχε ακουμπήσει δίπλα του το μαύρο του μπουφάν, αλλά ένα ανοιχτόχρωμο σακάκι. Φορούσε μάλιστα μπότες και όχι τα παλιωμένα του παπούτσια. Το παράξενο ήταν ότι αυτές οι μπότες του θύμισαν εκείνες που φορούσε ο γιος του τις προάλλες.. Άνοιξε μηχανικά το κινητό του και του φάνηκε πιο ελαφρύ και κομψό. Κάτι στην ημερομηνία που πρόβαλε στην οθόνη τον σάστισε.

Τινάχτηκε απότομα, όταν άκουσε το όνομά του. Είχε τάχα αποκοιμηθεί;

-Κύριε Δήμου ελάτε. Η ληξιαρχική πράξη θανάτου του πατέρα σας είναι έτοιμη.

  

ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΣ

Μπήκε αποκαμωμένος στο κατάστημα, που έμοιαζε να είναι το μόνο ανοιχτό στην περιοχή. Είχε ξεφύγει από το καθημερινό του πρόγραμμα και είχε μπει σε μια γειτονιά που δεν γνώριζε. Βλέπεις τον τελευταίο καιρό είχε αρχίσει να κερδίζει δυνάμεις για πρώτη φορά μετά την εγχείρηση και δεν θα κρύψει ότι καμαρώνει γι αυτό. 

Νεολαία. Πενήντα χρόνια νεότεροί του. Όλοι. Φραπεδάκια και κινητά σε πλήρη δράση. Κάποιοι παίζουν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. Βλέμματα όχι ακριβώς εχθρικά, αλλά σίγουρα φορτισμένα. Δυσφορία; Αμηχανία; 

Ζήτησε ένα τσάι. Ελαφρό μειδίαμα του νεαρού πίσω από το μπαρ ή έτσι του φάνηκε. Του το ετοίμασε. Πλήρωσε και σκέφτηκε να αναζητήσει ένα τραπεζάκι να καθίσει. Άλλωστε αυτό χρειαζόταν περισσότερο εκείνη τη στιγμή. 

Βρήκε ένα όσο πιο απόμερο γίνονταν. Οι διπλανοί άλλαξαν αυτόματα τη θέση του σώματός τους, ωσάν να κατείχε ο ίδιος κάποια απωθητική δύναμη, που το επέβαλε. Ο διάλογος, που ήταν ζωηρός ένα λεπτό πριν, ατόνησε. 

Τότε θυμήθηκε την ωραία ελληνική λέξη. Σκέφτηκε να κάνει ένα τεστ. Να σηκωθεί και να ζητήσει να κάνουν ησυχία. Να τους ρωτήσει αν γνωρίζουν αυτή τη λέξη. Όχι την ετυμολογία της, ούτε ο ίδιος δεν ήταν σίγουρος γι αυτή, Σίγουρα μια από εκείνες τις περιπτώσεις που η χρήση μιας λέξης αλλάζει με τον καιρό. 

Μετά του φάνηκε κάπως φαιδρή η σκέψη του. Ότι περιείχε και μια αντίφαση. Η τάση του για εσωτερικό διάλογο εκδηλώθηκε απότομα και το ερώτημα μπήκε ορμητικό. 

"Παρείσακτος" είσαι μονάχα όταν το νιώθεις κι εσύ ο ίδιος; Εάν ήταν ανέμελος και πιο σίγουρος για τον εαυτό του, τότε άραγε ίσχυε ο όρος στην περίπτωσή του; Μήπως τότε ήταν απλά ενοχλητικός; Για τους άλλους βέβαια. 

Αδύνατο να δώσει απάντηση στο ερώτημα εδώ και τώρα. Θα πιει το τσάι του και θα φύγει το γρηγορότερο.

Κυβέρνηση και Εξουσία

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κατηγορούμε τον Αλέξη Τσίπρα για τα αντεργατικά μέτρα, τους πλειστηριασμούς κλπ. 

Καλά ακόμη δεν έχουμε πεισθεί από όσα ξεκάθαρα είπε η κ. Μπαζιάνα; 

Ο άνθρωπος πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία. 

Τι μπορεί λοιπόν να περιμένουμε; 

Κάνει αυτά που επιβάλουν αυτοί που έχουν την εξουσία. 

Θα μου πείτε γιατί επιλέγει να συνεχίζει να κυβερνά χωρίς να έχει την εξουσία. 

Εδώ θα σας γελάσω. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. 

Εάν δεν το γνωρίζει η σύντροφός του θα το ξέρω εγώ; 

Ποίηση

ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Μην ξεχάσεις τις ψάθες και τα καπέλα

που αγοράσαμε σε κείνη την εφηβική εκδρομή

και τις πτυσσόμενες με το σκιάδι

έστω κι αν έχουν ολίγον φθαρεί.

Και τα βατραχοπέδιλα που φορούσα μικρός

τώρα θα είναι ότι πρέπει για τα παιδιά

και τον αναπνευστήρα του πατέρα

που πάντα μου άρεσε.

Φέτος δεν θα ξεχάσουμε τίποτα

πανέτοιμοι θα πάμε

για την καινούργια μας αρχή.

Διαβάζοντας......

Αυτοπεποίθηση είναι η πίστη στον εαυτό σου. Βεβαιότητα είναι η πίστη στα πιστεύω σου. Η αυτοπεποίθηση είναι μια γέφυρα. Η βεβαιότητα είναι ένα οδόφραγμα.

Απόσπασμα από: Kevin Ashton. «How to Fly a Horse.»