Ένα ακόμη βιβλίο, μετά το Casual Vacancy της J.K. Rowling, που διάβασα προσφατα και όπου τα παιδιά ή μάλλον οι έφηβοι εμπλέκονται και πρωταγωνιστούν άθελά τους σε περιπέτειες για μεγάλους. Μέσα σε ένα εντελώς ιδιόρυθμο σκηνικό,σε μια από τις κλειστές ινδιάνικες κοινότητες των Η.Π.Α., ο 13 χρονος Τζόε βιώνει ένα συγκλονιστικό γεγονός, το βιασμό της μητέρας του. Για τον επόμενο χρόνο η ζωή του δεν μπορεί πια να μείνει η ίδια. Καθώς μπαίνει στη δύσκολη εφηβεία και ζει την αναπτυσσόμενη σεξουαλικότητά του περισσότερο μέσα από φαντασιώσεις γύρω από την εντυπωσιακή σύντροφο του θείου του, αλλά και τα πρώτα του ξεστρατίσματα με τους φίλους του, αρχίζει να διαμορφώνει ένα σχέδιο αρχικά αποκάλυψης του δράστη και στη συνέχεια εκδίκησης.
Το βιβλίο είναι ενδιαφέρον, αν και γίνεται αργόσυρτο κατά διαστήματα, ενώ περιγράφει αρκετά καλά τους κύριους χαρακτήρες. Κάποιοι φαινομενικά δευτερευοντες χαρακτήρες, όπως ο πρώην πεζοναύτης ιερέας, η θεία Σόνια και δυο ηλικιωμένοι συγγενείς, προσφέρουν κάποιες από τις καλύτερες στιγμές της ιστορίας. Στα σχετικά αδύνατα σημεία νομίζω ότι είναι η μη επαρκής αιτιολόγηση των κινήτρων, αλλά και η μη σημαντική ανάπτυξη των άλλων σημαντικών γεγονότων, που συνδέονται με το βιασμό. Η συγγραφέας προτίμησε να επικεντρωθεί κυρίως στις επιπτώσεις του γεγονότος στη στενή οικογένεια και ιδιαίτερα στον μικρό Τζόε και την απότομη ενηλικίωσή του.
Ο "Τρελαντώνης"
Ο στρατηγός των Αθηναίων Νικίας ήταν ένας πολύ συντηρητικός και προσεκτικός άνθρωπος. Γνώριζε καλά πως σκέφτεται ο λαός και παρά τις αρκετές στρατιωτικές του επιτυχίες φρόντιζε πάντοτε να μην προκαλεί το φθόνο, επειδή αυτό φοβόταν περισσότερο από οτιδήποτε. Είχε άλλωστε πολλά παραδείγματα γύρω του από στρατηγούς με επιτυχίες, που το τέλος τους ήταν άδοξο, επεισή επέσυραν το φθόνο...
Ύστερα από μυστική συνάντηση, η οποία πραγματοποιήθηκε την περασμένη Παρασκευή στο Βερολίνο μεταξύ της Άγκελα Μέρκελ, του Φρανσουά Ολάντ, του Μαριάνο Ραχόι αλλά και του Αντώνη Σαμαρά, αποφασίστηκε οι 19 χώρες της Ευρωζώνης να κατέβουν με μια, κοινή ποδοσφαιρική ομάδα στο προσεχές Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Με αυτό τον τρόπο θα δώσουν μια και καλή τέλος στους ψίθυρους για αποχώρηση κάποιων χωρών από την Ευρωζώνη, ενώ θα τονώσουν το ευρωπαϊκό αίσθημα των κατοίκων των χωρών αυτών.
Είναι γνωστή η ρήση: στο ταξίδι δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά η διαδρομή. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε με τη ρήση αυτή, θα σας πω τι έχει συμβεί σε μένα.
Σήμερα κάτι εντελώς διαφορετικό από ότι προτείνω συνήθως...
