Ένας Άντρας Μπαίνει σε ένα Δωμάτιο* της Nicole Krauss

Ένας άντρας από τη Νέα Υόρκη που τον βρίσκουν να περιπλανιέται στην έρημο της Νεβάδα. Χωρίς να θυμάται ποιος είναι ή πως βρέθηκε εκεί.

Ένας επιστήμονας που μελετά με αντισυμβατικό τρόπο τα μυστικά της μνήμης.

Μπορεί ένας άνθρωπος να χάσει ξαφνικά όλες τις αναμνήσεις του των τελευταίων είκοσι ετών;

Μπορεί ενα ζευγάρι να συνεχίσει να ζει μαζί, όταν ο ένας από τους δύο δεν έχει καμιά ανάμνηση των κοινών τους στιγμών;

Μπορεί μια έντονη ανάμνηση να μεταφερθεί αυτούσια και σε όλη της λεπτομέρεια από έναν εγκέφαλο σε έναν άλλο;

Αυτά και αρκετά άλλα, γραμμένα με ένα εξαιρετικά λυρικό τρόπο, είναι τα θέματα, που απασχολούν την Nicole Krauss, στο πρώτο της αυτό μυθιστόρημα, που κυκλοφόρησε το 2002 και πήρε αρκετούς επαίνους από τους κριτικούς. Ακολούθησαν άλλα δύο μυθιστορήματα μέχρι σήμερα, που είναι στο πρόγραμμα για να διαβαστούν.

Ένα ενδιαφέρον και συνιστώμενο ανάγνωσμα.

* Man Walks Into A Room, ο τίτλος στα αγγλικά (δεν γνωρίζω αν και με ποιο τίτλο κυκλοφόρησε στα ελληνικά).

Η Nicole Krauss γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1974.

Η καθημερινή ελληνική επανάσταση

Κακώς λέμε και ξαναλέμε ότι ο σημερινός Έλληνας έχει πλήρως υποταγεί στη μοίρα του και δέχεται αδιαμαρτύρητα τα πάντα, χωρίς να επαναστατεί.

Ξεχνάμε τη μεγάλη επαναστατική πράξη, που οι σημερινοί Έλληνες επιτελούν σε καθημερινή βάση και που συνίσταται στην αψηφισιά των απειλητικών προειδοποιήσεων για την υγεία τους, που αναγράφονται στα πακέτα των τσιγάρων.

Μια εξαιρετική γιαπωνέζικη διαφήμιση

Το παρακάτω βίντεο είναι από μια καταπληκτική γιαπωνέζικη διαφήμιση για ένα κινητό τηλέφωνο.

Κατασκεύασαν ένα τεράστιο ξυλόφωνο και το τοποθέτησαν σε ένα δάσος. Μετά άφησαν μια μπάλα να κυλήσει και να παίξει το Jesu, Joy of Man’s Desiring του Bach!

Υπάρχει και ένα συνοδευτικό βίντεο, που εξηγεί πως κατασκεύασαν το ξυλόφωνο, το οποίο δεν το έχω συμπεριλάβει.

Ουράνια Αντανάκλαση

Η προδοσία και η αξία της εκδίκησης

Διαβάζω τελευταία ένα βιβλίο, μέρος μιας τριλογίας, ενός πολύ καλού Ισπανού συγγραφέα, του Xavier Marias, που δεν τον γνώριζα και ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Θα γράψω τις εντυπώσεις μου, όταν τελειώσω με το καλό το βιβλίο, αλλά συχνά-πυκνά μερικά σημεία με εντυπωσιάζουν. Παραθέτω-σε δική μου πρόχειρη μετάφραση- ένα από αυτά, όπου απαντά σε μια ερώτηση του γιού του, γιατί δεν θέλησε ποτέ να εκδικηθεί ένα παιδικό του φίλο, ο οποίος τον κατηγόρησε άδικα και τον έστειλε μάλιστα στη φυλακή. Θα μπορούσε να είχε μάλιστα χάσει και τη ζωή του, αφού μιλάμε για την εποχή της επικράτησης του Φράνκο μετά τον ισπανικό εμφύλιο.

"Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να συγχωρήσουν τό ότι τους συμπεριφέρθηκες με ευπρέπεια, που τους ήσουν αφοσιωμένος, που τους υπερασπίστηκες και τους υποστήριξες, ας μην πω μάλιστα που τους έκανες κάποια χάρη η τους έβγαλες από κάποια δύσκολη θέση, που σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσε να σου στοιχίσει ακόμα και τη ζωή σου. Δίνουν την εντύπωση ότι νοιώθουν ταπεινωμένοι, που υπήρξαν το αντικείμενο της συμπάθειας και των αγαθών προθέσεων κάποιου ή ίσως σκέφτονται ότι αυτό υπονοεί κάποιου βαθμού περιφρόνηση προς το πρόσωπό τους, είναι σαν να μην μπορούν να νοιώσουν υποχρεωμένοι σε κάποιον, ακόμα κι αν η υποχρέωση είναι στη φαντασία τους ή να έχουν την ανάγκη να νοιώθουν ευγνώμωνες. Όχι ότι θα ηθελαν βέβαια να τους έχεις φερθεί διαφορετικά, όχι, για όνομα του Θεού, είναι πάντοτε εξαιρετικά ανασφαλείς. Δεν θα μπορούσαν με τίποτα να σου το συγχωρήσουν, αν τους φερόσουν άσχημα ή με έλλειψη αφοσίωσης, αν δεν τους έκανες το χατίρι και τους άφηνες στην τύχη τους.

Κάποιοι άνθρωποι είναι απλά ανυπόφοροι και το μόνο λογικό πράγμα είναι να αποσυρθείς από την παρουσία τους και να τους κρατήσεις σε απόσταση και να μην τους αφήνεις να έρχονται κοντά σου για καλό ή για κακό ή να βασίζονται σε σένα για οτιδήποτε, δηλαδή πολύ απλά να πάψεις να υπάρχεις γι' αυτούς. Αυτό είναι βέβαια το ιδανικό. Το ατύχημα είναι ότι δεν μπορείς να γίνεις αόρατος απλά με τη δύναμη της θέλησης ή με την δική σου επιλογή μόνο."

Και σε άλλο σημείο, για το ίδιο θέμα: "Πρέπει να καταλάβεις, ότι αν προσπαθούσα να τον εκδικηθώ, αυτό απλά θα σήμαινε ότι έπρεπε να χάσω εξ αιτίας του κι άλλο από το χρόνο μου και θεωρώ ότι αυτοί οι μήνες που έχασα στη φυλακή ήταν αρκετοί για μένα"

Τσιπρο-λογίες

Ένα άρθρο του Κώστα Ρεσβάνη, από το Protagon.gr

Επειδή οι τσιπρο-λογίες είναι όντως επικίνδυνες!

Μας πάτησε το τρένο

Έρχονται κάποιες στιγμές που δεν ξέρω αν κάποιος πρέπει να οργιστεί με τον Αλέξη Τσίπρα ή να τον λυπηθεί. Δεν ξέρω αν είναι θύμα των συμβούλων του, των λογογράφων του ΣΥΡΙΖΑ ή τραβάει μόνος το δρόμο. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι είναι ένας νέος πολιτικός, που οι συνθήκες έριξαν στους ώμους του το ρόλο του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης, δίχως δυστυχώς να τον αντέχει. Αφήνω κατά μέρος τις παλινωδίες για το εθνικό νόμισμα, τις αμετροέπειες (τελευταίο δείγμα αντιπολιτευτικού λόγου ήταν ο χαρακτηρισμός της κυβέρνησης ως «καρπαζοεισπράκτορα» της τρόικας). Τον κατανοώ. Ένα μέρος του κόσμου αρέσκεται στη διατύπωση νεφελωμάτων και σε επίθετα και χαρακτηρισμούς που λίγη σχέση έχουν με την πολιτική. Αλλά το παιχνίδι του ανορθολογισμού και ασύστατων κατηγοριών κατά πάντων έχει τα όριά του.

Υποθέτω, λοιπόν, ότι ή με τον Στρατούλη θα μίλησε ή με κάποιο Φωτόπουλο των σιδηροδρομικών, πριν συναντηθεί με τους εργαζομένους του ΟΣΕ, όπου μεταξύ άλλων είπε και το μνημειώδες: "… Τα ισχυρά λόμπι των ξένων αυτοκινητοβιομηχανιών επιχείρησαν να διατηρήσουν ισχνό το σιδηροδρομικό δίκτυο στη χώρα μας, προκειμένου να είναι μια ιδιαίτερη κερδοφόρος αγορά ή αγορά του αυτοκινήτου"…

Εδώ η μόνη δικαιολογία που χωράει είναι ότι πήγε καθυστερημένα στη συγκέντρωση, κάποιος του έδωσε ένα χαρτί κι άρχισε βιαστικά να διαβάζει… Τι είπε, με άλλα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας; Οτι τα γεράκια της Φορντ, της Όπελ, της Μερσεντές, της Τογιότα, της Φίατ, της Χόντα, της Φόλκσβάγκεν και άλλων άθλιων, έστησαν μια συνομωσία παγκοσμίων διαστάσεων, με σκοπό να χτυπήσουν την ανάπτυξη του ΟΣΕ, ώστε να πουλήσουν περισσότερα αυτοκίνητα στην τεράστια αγορά της Ελλάδας!

Τα τρανταχτά γέλια θα ήταν επιτρεπτά αν αυτός που έκανε τη φοβερή αποκάλυψη δεν ήταν ο αρχηγός του δεύτερου σε δύναμη κόμματος στη χώρα. Πώς στήθηκε αυτός ο μηχανισμός; Με ποια σχέδια κινήθηκε, με ποιες δόλιες πρακτικές; Ελάτε τώρα, αυτά είναι λεπτομέρειες. Και γιατί δεν ξεκίνησαν αυτές οι λάμιες της αγοράς το σατανικό σχέδιο από τις χώρες τους, με τους εκατοντάδες εκατομμύρια εν δυνάμει αγοραστές αυτοκινήτων; Γιατί άφησαν τη γαλλική SNCF, την ιαπωνική JR, τη γερμανική DB, την αγγλική NR και άλλες σιδηροδρομικές εταιρείες να αποτελούν την κύρια δύναμη της συγκοινωνιακής εξυπηρέτησης με άψογες υπηρεσίες για το κοινό;

Ειλικρινά πιστεύω ότι σ’ αυτή την περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας μας έσπρωξε στις ράγες. Δεν αντέχεται τέτοιος ευτελισμός της ίδιας της δημαγωγίας!

(Μια μικρή παρένθεση: Προφανώς, για την ανάπτυξη του ΟΣΕ, η αμοιβή ενός εργαζομένου δίχως ιδιαίτερη εξειδίκευση ήταν, περίπου, τριπλάσια από τον μισθό καθηγητή Πανεπιστημίου. Και, για το καλό του Οργανισμού, το ωράριο κάποιων εργαζομένων άρχιζε την ώρα που ξεκινούσαν από το σπίτι τους!)

Οπτική ψευδαίσθηση

Να και μια ενδιαφέρουσα οπτική ψευδαίσθηση. Έξυπνο!

Χρώματα της Δύσης-χθες

Συντάξεις και ...συντάξεις

Από την έγκριτη Καθημερινή σε επώνυμο άρθρο: Δημοσιονομικό όφελος 705.855 ευρώ προκύπτει από τη διαγραφή των συνταξιούχων που έχουν αποβιώσει αλλά συνέχιζαν να λαμβάνουν τη σύνταξή τους.

Προφανώς υπάρχουν έξοδα και στην άλλη ζωή! Αλλά αυτό το "συνέχιζαν να λαμβάνουν τη σύνταξή τους", κάπως λειψό (ως σύνταξη) μου ακούγεται! 

Δεν διευκρινίζεται δηλαδή αν την εισέπραταν ως "ζόμπι" στον εδώ κόσμο ή αν πήγαιναν στα υποκαταστήματα των τραπεζών του Παραδείσου και της Κόλασης. 

Sweet Tooth του Ian McEwan

Ομολογώ ότι ο Άγγλος συγγραφέας Ian McEwan με έχει κερδίσει και νομίζω ότι είναι ο καλύτερος από τους εν ζωή συμπατριώτες του. 

Η ιστορία του αυτή φαίνεται ότι έχει περισσότερα αυτοβιογραφικά στοιχεία, αφού οι ομοιότητες του Τομ, του ενός από τα δύο άκρα του κύριου ερωτικού δίπολου του έργου, με στοιχεία της βιογραφίας του ίδιου του δημιουργού, δεν είναι αμελητέες. 

Η Σερένα είναι βέβαια η κύρια πρωταγωνίστρια της ιστορίας και αυτή, που φαινομενικά τουλάχιστον τη διηγείται. Λέω φαινομενικά, επειδή στο τέλος ο συγγραφέας δημιουργεί μια εξαιρετικά έξυπνη "σύγχυση" για το πρόσωπο του αφηγητή. 

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στις αρχές της δεκαετίας του 70 και χαρακτηρίζεται, όπως όλα τα έργα του McEwan, από εντυπωσιακή ιστορική ακρίβεια κατά την περιγραφή των περιστάσεων της εποχής. Τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω εγώ, που βέβαια δεν ζούσα τότε στη Μεγάλη Βρεττανία. 

Η πρωταγωνίστρια είναι μια όμορφη και ιδιαίτερα έξυπνη κοπέλα, που μετά από μια δυνατή σχέση με ένα μεγαλύτερο και πολύ αξιόλογο άνθρωπο μπαίνει στις μυστικές υπηρεσίες της χώρας της. Και τότε της ανατίθεται μια ενδιαφέρουσα αποστολή. Να προσεγγίσει ένα ταλαντούχο νέο συγγραφέα και να τον στρατολογήσει, χωρίς εκείνος να το ξέρει, στον αγώνα δυσφήμησης των Σοβιετικών και της κομμουνιστικής ιδεολογίας (μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην ακμή του ψυχρού πολέμου). 

Δεν θα μπω σε άλλες λεπτομέρειες για την ιστορία. Αρκεί να πω, ότι όπως σε όλα σχεδόν τα έργα του συγκεκριμένου συγγραφέα, η πλοκή χαρακτηρίζεται από ισχυρές ανατροπές και εκπλήξεις. 

Αυτό το στοιχείο και η μαεστρία του στη χρήση της γλώσσας εγγυώνται μια απολαυστική ανάγνωση. Άλλωστε τι άλλο πρέπει να περιμένει κανείς από ένα μυθιστόρημα;

Η μουσική πρόταση της Παρασκευής: Τιμή δεν έχει η αγάπη

Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου

Στίχοι: Τώνια Μαρκετάκη

Εκτέλεση: Ελένη Καραΐνδρου, από συναυλία στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, το 1988

Τιμή δεν έχει η αγάπη, 

τιμή δεν έχει κι η ζωή.

Ποιος την πουλά, ποιος αγοράζει, 

ποιος τήνε βγάζει στο σφυρί;

Τιμή δεν έχει η αγάπη, 

τιμή δεν έχει κι η ζωή.

Όποιος την έχει τήνε δίνει

με μια ματιά, μ’ ένα φιλί.

Αν έχεις λίγη αγάπη, δώσ’ μου

να μου γλυκάνεις τη ζωή.

Τιμή δεν έχει η αγάπη, 

τιμή δεν έχει κι η τιμή.

Ουρανός στο Αίμα της Ελένης Ανθοπούλου

Ένα βιβλίο, που ξεκινά σχετικά νωθρά, αλλά στη συνέχεια δένει ικανοποιητικά τόσο στο κείμενο, όσο και την πλοκή. Η ιστορία δύο γυναικών με το όνομα Μαρκέλλα, γιαγιάς και εγγονής μέσα στην πρόσφατη ελληνική πραγματικότητα. 

Η Θεσσαλονίκη είναι στο επίκεντρο, αλλά η Καβάλα και η Αθήνα συμμετέχουν ως τόποι-σκηνικά...ενώ χρησιμεύουν και ως υπόμνηση της μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας, που μερικές φορές χαρακτηρίζει κάποιες οικογένειες, αλλά και που ωθεί τα μέλη τους, σε διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις. Η συγγραφέας πάντως αποτιμά ως κυρίαρχο παράγοντα στην ορθή στάση ζωής τις προσωπικότητες και τους χαρακτήρες, παρά τις πεποιθήσεις. Και δεν θα διαφωνήσω.

Χωρίς εξαιρετικές αρετές στο ύφος, με αδυναμίες-π.χ. με προβλημάτισαν οι "ποιητικές" εισαγωγές στα κεφάλαια- αλλά γραμμένο με ειλικρίνεια και ζωντάνια, νομίζω ότι κερδίζει και στο τέλος συγκινεί τον αναγνώστη. 

Μια άξια προσοχής προσπάθεια, από μια συγγραφέα, που μπορεί να δώσει και καλύτερα έργα. 

* Η Ελένη Ανθοπούλου, σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων, αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ μ' αυτό. Ζει στη Θεσσαλονίκη, με τον άντρα της και τα έξη παιδιά τους.

Μουσική πρόταση: Antony and the Johnsons

Ένας τουλάχιστον ιδιόρρυθμος Βρετανός καλλιτέχνης ο Antony (Hegarty), που συνοδεύεται πάντοτε από το συγκρότημα The Johnsons.

Antony and the Johnsons, λοιπόν, στο You are my sister, από ζωντανή εκτέλεση στη Στοκχόλμη το 2009.

Νομίζω ότι αξίζει την προσοχή μας....

Άνοιξη!

Μουσική πρόταση: Ένας αθέατος σφυγμός

Εμπνευσμένη μουσική (Γιάννης Μαρκόπουλος), εξαιρετικοί στίχοι (Μανώλης Πρατικάκης), καταπληκτική εκτέλεση (Βασίλης Λέκκας).

Ένα διαμαντάκι!

Ένας αθέατος σφυγμός

γοργός και διψασμένος

σα ζαρκάδι, που κατεβαίνει

αιώνια στην πηγή.

Πολλά μπράβο βέβαια και στον δημιουργό του βίντεο Nikol12009.

Γιατί άραγε;

Δεν μπορώ να μην παραθέσω το τέλος του άρθρου του Κώστα Γιαννακίδη στο Protagon.gr:

Τσίπρας και Καμμένος κάνουν λόγο για «λύση έξω από τρόικα και μνημόνιο». Γιατί δεν την περιγράφουν; Γιατί δεν πετιούνται ως τη Λευκωσία να τη δώσουν και στους αδερφούς μας; Σε δύο ώρες μπορούν να βρίσκονται στο βήμα της Βουλής που λέει τα περήφανα «όχι».

Τότε τι είναι δεξιό;

Άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το Protagon.gr

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι έναν φορολογικό παράδεισο;

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι τη διάσωση τραπεζών με χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων; Είναι Aριστερό να διαψεύδεις τον ίδιο τον εαυτό σου, όταν -για ακριβώς αυτό- κατηγορούσες τις επιλογές που ακολουθήθηκαν σε άλλες χώρες;

Είναι Αριστερό να υπερασπίζεσαι την ασφάλεια του παρκαρισμένου, αδιαφανούς, διεθνούς χρήματος που γνωρίζεις ότι -ακόμα κι αν δεν προέρχεται από εγκληματικές δραστηριότητες- προέρχεται από εκμετάλλευση της υπεραξίας της εργασίας, χωρίς να έχει αποδώσει στις κοινωνίες, από τις οποίες προέρχεται το αναλογούν μέρισμα;

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι αυτού του είδους την ανάπτυξη μιας χώρας, ως σχεδόν αποκλειστικώς παρόχου, δηλαδή υπηρεσιών στην ασφαλή διαφύλαξη μαύρου χρήματος;

Είναι Aριστερό να κλείνεις τα μάτια σε αυτήν την πραγματικότητα, αναζητώντας άλλοθι σε παραδείγματα άλλων χωρών που ασφαλώς κάνουν το ίδιο, τα οποία όμως έχεις καταγγείλει στο παρελθόν για να τα επικαλείσαι τώρα, που θέλεις να αθωώσεις τον δικό σου παράδεισο, αποσιωπώντας επιπλέον ότι οι χώρες αυτές δεν ζήτησαν να σώσουν τις τράπεζές τους οι ευρωπαίοι μισθωτοί;

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι τη φαλκίδευση του πλούτου μιας χώρας για γενεές, προκειμένου να γλιτώσει από τη φορολόγηση το αδιαφανούς προέλευσης χρήμα μεγαλοκαταθετών;

Είναι Aριστερό να υποστηρίζεις τη χρησιμοποίηση των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων, τις τωρινές και  μελλοντικές συντάξεις δηλαδή, προ του κινδύνου να μειωθούν τα σχεδόν ανεξέλεγκτα παρκαρισμένα κεφάλαια Ρώσων ολιγαρχών;

Είναι Aριστερό να ξεχνάς αυτά που κατήγγειλες και είχες δίκιο, όταν στη δική σου χώρα οι κυβερνήσεις εξανέμιζαν επί χρόνια τις περιουσίες των Ταμείων για να έχουν καταντήσει τώρα ετοιμόρροπα;

Είναι Aριστερό να προεξοφλείς τα κέρδη που θα έχουν τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου από τον ορυκτό πλούτο του τόπου τους και να τους τα στερείς για να μη θίξεις τους σκοτεινούς μεγαλοκεφαλαιούχους;

Είναι Aριστερό να επικροτείς τον υπέρμετρο πολιτικό και οικονομικό ρόλο της εκκλησίας σε μια χώρα;

Είναι Aριστερό να κλείνεις τα μάτια στην προοπτική να υποθηκευτεί το μέλλον ενός τόπου στα σχέδια μιας υπερδύναμης, και εσύ να έχεις να καταγγείλεις μόνο τον κίνδυνο για τις καταθέσεις των υπηκόων της υπερδύναμης;

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι το απαραβίαστο των, σε μεγάλο βαθμό, ύποπτων καταθέσεων ενός φορολογικού παραδείσου, που είναι συνδεδεμένος με πολλά σκάνδαλα της δικής σου χώρας, όταν έχεις δώσει μάχες για να έρθουν στο φως λίστες καταθετών σε τράπεζες άλλων χωρών και έχεις χειροκροτήσει τους Βαξεβάνηδες που τις έχουν δημοσιεύσει;

Και, τελικά, είναι Aριστερό να εμποδίζεις τους καπιταλιστές να βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους όταν θέλουν να ρίξουν στην πυρά το Ιερό Δισκοπότηρο του Καπιταλισμού, δηλαδή την Τραπεζική Πίστη, όταν ο αγώνας της αριστεράς φύσει και θέσει θα έπρεπε να είναι απέναντι; Με το μέρος, δηλαδή, μόνον των μικρών καταθετών και όχι των τραπεζών;

Από το twitter

Ο Αλέξης αποκάλεσε gangsters τους υπουργούς του Eurogroup. Θα εκτιμά ότι δεν πρόκειται ποτέ να τους συναντήσει από κοντά.

Μια φάρσα γεμάτη αλήθειες...

Ακούστε τη φάρσα που έκανε η εκπομπή "Ελληνοφρένεια" σε Κύπριους βουλευτές. 
Και βγάλτε τα συμπεράσματά σας...

Τα μεγάλα και τα μικρά ναι και όχι της Ιστορίας-Το όχι του Λούκουλλου στον Πτολεμαίο της Αιγύπτου

Όταν ο Ρωμαίος στρατηγός Λούκουλλος βρέθηκε στην Αίγυπτο μετά από ένα ναυάγιο του στόλου του, έγινε δεκτός με τιμές από τον βασιλιά της Πτολεμαίο (υπάρχει αμφιβολία για το ποιος ακριβώς Πτολεμαίος ήταν αυτός). 

Δεν δέχτηκε να πάρει τα δώρα που του έστειλε ο βασιλιάς, αλλά εξαιρετικά χαρακτηριστική ήταν και η άρνησή του να ξεναγηθεί κατά το διάστημα της φιλοξενίας του στις περιλάλητα σε όλο τον κόσμο "θαύματα" της Αιγύπτου, λέγοντας ότι αυτός είναι στρατιώτης και ότι τέτοιες ενασχολήσεις ταιριάζουν στους αργόσχολους!

Νομίζω ότι πρόκειται για μια πολύ χρακτηριστική εκδήλωση της ρωμαϊκής νοοτροπίας, που συνετέλεσε μεν στο στρατιωτικό μεγαλείο της Ρώμης, αλλά και εξηγεί αρκετά και τη διαφορετική συνεισφορά της στον παγκόσμιο πολιτισμό σε σχέση με την Αρχαία Ελλάδα!