Ποίηση

THE QUIET WORLD

by Jeffrey McDaniel

In an effort to get people to look

into each other’s eyes more,

and also to appease the mutes,

the government has decided

to allot each person exactly one hundred 

and sixty-seven words, per day.

When the phone rings, I put it to my ear 

without saying hello. In the restaurant 

I point at chicken noodle soup.

I am adjusting well to the new way.

Late at night, I call my long distance lover, 

proudly say I only used fifty-nine today. 

I saved the rest for you.

When she doesn’t respond,

I know she’s used up all her words, 

so I slowly whisper I love you

thirty-two and a third times.

After that, we just sit on the line 

and listen to each other breathe.

Μουσική Πρόταση: Paul Weller - The Soul Searchers

Χαντζόπουλος …θρεπανηφόρος

Ο Δημήτρης Χαντζόπουλος είναι ένας από τους καλύτερους σκιτσογράφους, αλλά μερικές φορές είναι δύσκολο να τον κατανοήσεις…

Παράδειγμα η γελοιογραφία που ακολουθεί, η οποία βέβαια γίνεται περισσότερο κατανοητή, εάν γνωρίζεις ότι ο Τσίπρας σε πρόσφατη ομιλία του είπε δύο φορές: Να θρέψουμε τους καρπούς των κόπων μας!

Μουσική Πρόταση: Kate McGarrigle: Lowlands Away

Μία Αννα πίσω από τον Φακελάκη

Μία Αννα πίσω από τον Φακελάκη

Της Ρέας Βιτάλη, από το Protagon.gr

Τώρα. Τώρα θα σας τα θυμίσω. Για να είναι χρήσιμη η γραφή. Κακομοίρα Ρέα! «Χρήσιμη η γραφή»; Ετούτη η χώρα μια παράγκα. Μια αλλαξοκωλιά. Το ένα παρεάκι παραδίδει βάρδια στο άλλο. Μα εγώ, εκεί… Τώρα θα σας τα θυμίσω. Τώρα που είδαμε τον Φακελάκη σε ολόσωμο πορτρέτο. Έσκασε στραβή στη βάρδια του. Και οι Φακελάκηδες προς στιγμής, λίγο, τόσο δα, θα ψιλοφοβηθούν αλλά μετά θα κοιταχτούν και θα πουν: «Σιγά τ’ αβγά! Λίγο θα ταλαιπωρηθεί ο άνθρωπος. Εντάξει, έχει κάνει τη μπάζα του. Λίγο θα ταλαιπωρηθεί και μετά… Σιγά!». Το θέμα αγαπητοί, δεν είναι ο ένας-δύο-τρεις-χίλιοι-χιλιάδες Φακελάκηδες. Το θέμα είναι οι τρύπες που χωράνε Φακελάκηδες. Διάτρητο το σύστημα. «Για περάστε! Εδώ οι καλές οι τρύπες!».

Τώρα θα σας θυμίσω. Τον αγώνα μιας  Άννας. Γιατί μόνο μέσα από τέτοιες διαδικασίες και αγώνες, θα μπορούσε κανείς να υπολογίζει στην εξόντωση των Φακελάκηδων. Όλα τα άλλα… Κουβέντες να’ χουμε, να λέμε… Λοιπόν,

Το 2005, με νόμο της υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου, πέφτουν οι πρώτοι σπόροι για την αναγκαιότητα της αξιολόγησης σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Αλλά παρόλο ότι το σχέδιο τιμήθηκε με ψήφο, στην πράξη, ως συνήθως, δεν έγινε τίποτα. Μην και πειράξουμε «τα ιερά και όσια» της φυλής! Σημειώστε, ότι ο νόμος Γιαννάκου αναφερόταν σε επιτροπές αξιολογητών που θα είχαν συμβουλευτικό χαρακτήρα. Σιγούλια-σιγούλια προσπάθησε να σπάσει το μπετόν. Ένα σημαντικό, πρώτο βήμα. Οφείλουμε να τιμούμε την πρόθεση της κυρίας Γιαννάκου.

Φτάνουμε λοιπόν στο 2009, με υπουργό την Άννα Διαμαντοπούλου, και καμία διαδικασία αξιολόγησης δεν είχε ακόμα ξεκινήσει στα Ιδρύματα. Η νέα υπουργός πήρε με το «καλημέρα σας» το θέμα επάνω της. Η δεύτερη γυναίκα που έδωσε μάχη για την Παιδεία. Πιο τολμηρή, πιο αποφασιστική. Με τον «νόμο Διαμαντοπούλου» που ψηφίστηκε το 2011, η διαδικασία της αξιολόγησης ενισχύθηκε-θωρακίστηκε, κι έτσι, όχι μόνο καθιστούσε πλέον την αξιολόγηση υποχρεωτική αλλά και δεσμευτική, καθώς, προσέξτε το αυτό, επιτέλους συνδεόταν με την χρηματοδότηση του εκάστοτε Ιδρύματος. Δεν γίνεται, πατριώτες, να εισπράττουν όλοι την ίδια χρηματοδότηση, είτε κάνουν σωστά είτε όχι τη δουλειά τους. Δεν είναι αυτό το δίκαιο; Μόνο έτσι θα προσπαθούσαν όλοι να γίνουν καλύτεροι.

Επιπλέον, ο νόμος εισήγαγε ριζικές αλλαγές «στο DNA της λειτουργίας των Πανεπιστημίων», όπως έλεγε χαρακτηριστικά η Άννα Διαμαντοπούλου, ενισχύοντας την αυτονομία των Ιδρυμάτων ενάντια στην ασφυκτική «αγκαλιά» του υπουργείου αλλά και προέβλεπε, ότι οι Διοικήσεις δεν θα εκλέγονταν πλέον από τους διοικούμενούς τους -λατρεύω αυτά τα παρεάκια, που ο ένας δίνει στον άλλον και τούμπαλιν- αλλά θα επιλέγονταν από τα Συμβούλια κάθε Ιδρύματος, στα οποία Συμβούλια θα συμμετείχαν και μέλη που, αλίμονο, δεν θα προέρχονταν από το Ίδρυμα. Και ως τελική-πλήρη θωράκιση, η Διαμαντοπούλου επέβαλε κάτι, που συμβαίνει ως «εξυπακούεται» στον πολιτισμένο κόσμο, ό,τι οι καθηγητές θα αξιολογούνταν από τους φοιτητές ενώ οι μόνιμοι καθηγητές θα αξιολογούνταν τακτικά και από άλλους καθηγητές. Και όσο για εξωτερικούς αξιολογητές, η υπουργός κίνησε γη και ουρανό για να πείσει προσωπικότητες διεθνούς βεληνεκούς, όπως για παράδειγμα τον Δ. Μπερτσιμά καθηγητή Επιχειρησιακής Έρευνας ΜΙΤ, τον Αλ. Νεχαμά του Πανεπιστήμιου Πρίνστον, τον Γρηγόρη Σηφάκη από το Πανεπιστήμιο Νέας Υόρκης, τον Ρίτσαρντ Χάντερ του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ. Άριστοι, που αποδέχτηκαν την πρόσκληση-πρόκληση αφιλοκερδώς. Βεβαίως αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία και εχθρότητα.

Εν ολίγοις, ο νόμος Διαμαντοπούλου επιχείρησε να ανατρέψει το δήθεν «Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο» της συναλλαγής, της ομερτά και της αδράνειας και να το αντικαταστήσει με το Πανεπιστήμιο της λογοδοσίας, της διαφάνειας, της αξιολόγησης, της ευθύνης και της συνεχούς βελτίωσης. Νομίζετε, αν είχαν γίνει όλα εκείνα πράξη, όλα εκείνα που είχαν χειροκροτηθεί… Τι παλαμάκι είχε πέσει στη Βουλή κατά την ψήφιση του Νόμου Διαμαντοπούλου! Νομίζετε, θα υπήρχε χώρος για Φακελάκηδες;

Σύντροφοι και συντρόφισσες, Το ξήλωμα του νόμου Διαμαντοπούλου άρχισε αυτόματα από τους ίδιους που το είχαν ψηφίσει. Οι αθεόφοβοι! Αρβανιτόπουλος ως πρωτομάστορας. Και ακολούθως ήρθαν και οι Αριστεροί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, Μπαλτάς, Φίλης, Γαβρόγλου. Πόσο περήφανοι πρέπει να νιώθουν; Σήμερα, δεν έχει μείνει τίποτα από εκείνο το οξυγόνο. Μένει όμως ως συνήθως, ένα διαχρονικό «τσου τσου τσου» εκ των καναπέων ενώ βλέπουμε ολόσωμο τον Φακελάκη των Σερρών σε φωτογραφία και τον δικηγόρο του κ. Κούγια (που αν έχουνε δει τα μάτια του!!!) να δηλώνει αγανακτισμένος: «Ούτε να ήταν παιδεραστής». Ο έρμος… Το προσπαθούσε για εραστής. Για δες μωρέ κάτι εραστές!

Ο Διοκλητιανός και τα λάχανα...

Ο Αυτοκράτορας της Ρώμης Διοκλητιανός (244-311) αποφάσισε μετά από μακρά και επιτυχημένη διακυβέρνηση να παραιτηθεί από το θρόνο του και να αποσυρθεί στη γενέτειρά του στα Σάλωνα (σήμερα Σολίν) στη Δαλματία.

Λίγο καιρό μετά ο πρώην συν-αυτοκράτοράς του Μαξιμιανός προσπάθησε να τον παρακινήσει να επανέλθει στην ενεργό δράση και να ξαναφορέσει την αυτοκρατορική πορφύρα. 

Ο Διοκλητιανός απέρριψε την πρόταση με ένα συγκαταβατικό χαμόγελο και είπε ήρεμα στον Μαξιμιανό, ότι αν μπορούσε να του δείξει τα λάχανα που είχε φυτέψει με τα ίδια του τα χέρια στα Σάλωνα, θα καταλάβαινε το λόγο που δεν είχε την επιθυμία να θυσιάσει τη απόλαυση της ευτυχίας για το κυνήγι της ισχύος.

Διαβάζοντας...

Stoner του John Williams

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Περιγράφει με ένα ρεαλιστικό τρόπο τη ζωή ενός φτωχόπαιδου, που με σκληρή δουλειά μπόρεσε να γίνει Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο. Ένας μέτριος Καθηγητής σε ένα μέτριο Πανεπιστήμιο. Μια πολύ συμβατική ζωή, ένας αποτυχημένος αλλά σταθερός γάμος, ένα μοναδικό ερωτικό ξεπέταγμα. Συγκρούσεις και εγωισμοί στο ακαδημαϊκό περιβάλλον, φιλίες και έχθρες που τρέφονται από το χρόνο και γι αυτό αντέχουν σ’ αυτόν.

Μια απλή ιστορία που μπορεί όμως να μιλήσει δυνατά στον καθένα μας και να μας κάνει να αναρωτηθούμε τι τελικά μετράει σε αυτή τη ζωή. 

Εξαιρετικό!

Ετοιμάζομαι και φέτος για την ετήσια εκδρομή στο Τσεπέλοβο και τα Ζαγοροχώρια.
Εδώ μια ανάμνηση από την εκδρομή του Νοεμβρίου του 2016.

Ποίηση

BREAKFAST

by Everette Maddox

Oh hush up

about the

Future: one

morning it

will appear,

right there on

your breakfast

plate, and you’ll

yell “Take it

back,” pounding

the table.

But there won’t

be any

waiters.

Montserrat Caballe

Ακόμη μια μεγάλη φωνή έσβησε.

Εδώ σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της.

Hijo de la Luna (Ο γιος του φεγγαριού) του José Maria Cano

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΩΝ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΑΝΔΡΩΝ

Η τύχη των πιο διάσημων στην Αρχαία Ελλάδα. Εντυπωσιακό!

ΘΑΝΑΤΟΙ

Πυθαγόρας: Στα 500 πΧ. 80 ετών, στην εξορία από πείνα

Μιλτιάδης: Στα 489 πΧ, 65 ετών στην εξορία

Αριστείδης: Στα 468 πΧ, 72 ετών, στην εξορία

Θεμιστοκλής: Στα 461 πΧ, 66 ετών, στην εξορία

Αισχύλος: Στα 456 πΧ, 69 ετών, στην εξορία

]Περικλής: Στα 429 πΧ, 66 ετών, στη φυλακή

Φειδίας: Στα 429 πΧ, 66 ετών, στη φυλακή

Αναξαγόρας: Στα 428 πΧ, 72 ετών, στην εξορία

Ηρόδοτος: Στα 426 πΧ, 59 ετών, στην εξορία

Ικτίνος: Στα 420 πΧ, στην εξορία

Σοφοκλής: στα 406 πΧ, 74 ετών, στην εξορία

Ευριπίδης: Στα 406 πΧ, 74 ετών, στην εξορία

Αλικιβιάδης: Στα 404 πΧ, 48 ετών, στην εξορία

Σωκράτης: Στα 399 πΧ, 71 ετών, ήπιε κώνειο

Θουκιδίδης: Στα 396 πΧ, 64 ετών στην εξορία

Αριστοφάνης: Στα 385 πΧ, 61 ετών, στην εξορία

Πλάτων: Στα 374 πΧ, 80 ετών, στην εξορία

Ισοκράτης: Στα 388 πΧ, 99 ετών, στην εξορία

Δημοσθένης: Στα 322 πΧ, 62 ετών, δηλητηριάστηκε

Διαβάζοντας...

Από τον Yuval Noah Harari  «21 Lessons for the 21st Century.»

Είναι πολύ δυσκολότερο να αγωνιστείς ενάντια σε κάτι που σε καθιστά άχρηστο και ασήμαντο από ότι ενάντια σε κάτι που σε εκμεταλλεύεται.

(Σχετικά με το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η εργατική τάξη στο μέλλον λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης και συγκρίνοντάς το με εκείνο της εργατικής τάξης στο παρελθόν).

Μουσική πρόταση: Nana Mouskouri Charles Aznavour Duo Mourir d'Aimer

Πέθανε ο μεγάλος Charles Aznavour

Πέθανε σε ηλικία 94 ετών ο  Charles Aznavour.
Πολλά τραγούδια του υπήρξαν αγαπημένα μου.
Εδώ σε ένα από αυτά, που μιλάει για έναν άλλο θάνατο.
La mamma!