Τσίπα, ρε!

Της Ρέας Βιτάλη, από το Protagon.gr

Τι έγινε ρε παιδιά; Είναι από τις ανακοινώσεις που διαβάζεις εκατό φορές και δεν καταλαβαίνεις. Ψάχνεσαι. Όχι δεν είναι πρωταπριλιά. 30.12.2017 το γράφει καθαρά, πεντακάθαρα. Πάνω πάνω. Αύριο αλλάζουμε χρόνο. Προς τα μπροστά αλλάζει ο χρόνος. Ετσι δεν είναι; Ξαναδιαβάζεις: «Ακολουθώντας την πάγια θέση σε σχέση με τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς, όπως έχει επανειλημμένως και δημοσίως εκφραστεί, υποβλήθηκε σήμερα εκ μέρους της Ελληνικής Κυβέρνησης αίτηση ακύρωσης κατά της χθεσινής απόφασης παροχής ασύλου της Δευτεροβάθμιας Επιτροπής Προσφύγων».

Το πιάνεις λέξη-λέξη: «Ακολουθώντας την πάγια θέση…».

Ποια είναι ρε παιδιά η πάγια θέση; Ηταν «πάγια θέση» μας, να ακυρωθεί ό,τι αποφασίσει η Δικαιοσύνη;

«Oπως έχει επανειλημμένως και δημοσίως εκφραστεί…». Πείτε μου συμπατριώτες, πείτε μου παρακαλώ, πόσος καιρός πέρασε από την επίσκεψη του Ερντογάν στη χώρα μας; Στην επίσκεψή του, εδώ, δεν ήταν που ο Πρωθυπουργός Τσίπρας υπερτόνισε ότι στην χώρα μας η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και η μόνη αρμόδια να αποφασίσει για την τύχη των Οκτώ; Δεν ήταν κάθετος επ΄αυτού; Οραμα το είδα; Πείτε μου συμπατριώτες!

Και καμαρώνανε τα πρωτοπαλίκαρά του, το τι ωραία και αγέρωχα τα είπε; Και καμαρώναμε όλοι μαζί, ότι σε τούτη τη χώρα αναπνέουμε δημοκρατία; Και επιβεβαιώναμε το αυτονόητο, ό,τι ήμαστε μέλος μιας ευρωπαϊκής παρέας που υποκλίνεται σε αξίες όπως για παράδειγμα τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης κ.λ.π;

Σε ποιον ακριβώς υποδυόμασταν τον ξηγημένο μάγκα μέσα από τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού μας; Πώς καμωνόμασταν το λιοντάρι, και μέρες μετά, μέρες ρε φίλε, ως ταχυδακτυλουργός, μας μασκαρεύει σε ποντικάκια!

Αν ήταν άλλες οι συνεννοήσεις, όπως εξ άλλου είχε δηλώσει ο Ερντογάν στη συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά και τον έβγαζαν τρελό, τι νόημα είχαν οι μαγκιές του Τσίπρα; Αν υπήρχαν δεύτερες σκέψεις των κυβερνώντων, για το τι είναι ή όχι «εθνικό συμφέρον», κάτι που αναμένουμε να επικαλεστούν, τότε τι νόημα είχε η διαδρομή ως εδώ;

Αφηναν τα «καλά» για το τέλος; Και η έννοια «κράτος δικαίου» άραγε, είναι πάνω, κάτω, πλαγίως, παραπλεύρως, πίσω, παραπίσω, καραπίσω του «εθνικού συμφέροντος»; Εχουν κοινά αυτές οι δυο έννοιες ή είναι ξέχωρες;

Και για να εμπεδώσω το όλον καλύτερα, εξυπακούεται, ότι σύμφωνα με την απόφαση της κυβέρνησής μας, αναλαμβάνουμε πλέον ενθέρμως, να διατυμπανίσουμε στους εταίρους μας, ότι η Τουρκία έχει δημοκρατικό πολίτευμα το οποίο ημείς, εν αντιθέσει προς την Ευρώπη, εμπιστευόμαστε.

Είναι αλήθεια αυτό που ζούμε ή κάτι δεν πάει καλά με μένα; Δυστυχώς, τόσο που συνηθίσανε την κολοτούμπα, φοβάμαι, ότι δεν μπορούν πια να περπατήσουν σαν άνθρωποι! Υπάρχει και χειρότερο όμως… Τόσο που μας βλέπουν απαθείς να τους επιτρέπουμε να μας εξευτελίζουν… Τρέμω μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Αν υπάρχει αρχή που να σέβονται. Και ντρέπομαι. Πιο πολύ ντρέπομαι. Για λόγου τους και για λόγου μας. Τσίπα ρε! Επιτέλους λίγη τσίπα!

Το πιο ανησυχητικό μήνυμα του 2017

Πρόκειται για το πιο ανησυχητικό κείμενο που διάβασα το 2017, αυτό το προχθεσινό του Προέδρου Τραμπ.

Ένα εξαιρετικά αντι-επιστημονικό μήνυμα από τον εκλεγμένο Πρόεδρο της ισχυρότερης και περισσότερο επιστημονικά προηγμένης χώρας.

Δείχνει σε τι καθεστώς σύγχυσης, κατευθυνόμενης και όχι, ζει σήμερα η ανθρωπότητα. Δείχνει ακόμη πόσο η συμμαχία του άκρατου λαϊκισμού με το αδίστακτο κεφάλαιο έχει καταστεί τρομερά επικίνδυνη για το μέλλον του πλανήτη.

Η πορεία προς τον όλεθρο επιταχύνεται επικίνδυνα!!!

Μουσική Πρόταση: Neil Young - Harvest Moon

Ευχές....

Με τις καλύτερες ευχές μου για ένα ευτυχισμένο 2018 με υγεία και χαρές...

Ελλάδα έχεις πολύ ταλέντο….

Συγκλονιστικός ο χθεσινός τελικός του “Ελλάδα έχεις ταλέντο”. Εγώ εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από το συγκρότημα (σχεδόν 150 άτομα) που εκτέλεσε το πρόγραμμα “ Ομαδική συγχρονισμένη κυβίστηση μετά καρέκλας”. Ήταν εξαιρετικοί. Άψογη εκτέλεση. Μου άρεσε πολύ εκείνη η φάση που εξαφάνισαν αστραπιαία κάποια πλακάτ που κρατούσαν και κάτι έγραφαν για σπίτια και τραπεζίτες. Και δεν έπεσε καρέκλα*. Μόνο ένας ψηλός ατσούμπαλος Κρητικός μπερδεύτηκε, δεν πρόλαβε να ξεφορτωθεί το πλακάτ και γκρεμοτσακίστηκε. Είπαν όμως ότι θα τον κρατήσουν στο συγκρότημα. 

Χίλια μπράβο τους. Το σπουδαιότερο είναι ότι έχουν μέλλον και θα τους ξαναδούμε μετά τις γιορτές σε νέα παράσταση. 

• Κάποιοι προφανώς αδαείς περί το άθλημα που ρωτούσαν για τη σημασία που έχουν οι καρέκλες στη διαδικασία δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα….

Καλές γιορτές σε όλους και πάντα τέτοια να έχουμε…..

Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΜΑΣ

Ακούω μέσα μου δυο φωνές, που αντιμάχονται η μια την άλλη και θέλουν να βρουν τρόπο να εκφραστούν.

Το περίεργο είναι ότι και οι δυο φωνάζουν το ίδιο πράγμα, αλλά με τόσο διαφορετικό τρόπο η κάθε μια.

Πιστεύω στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ λέει η μια φωνή. Είμαι αριστερός από τα γεννοφάσκια μου, πιστεύω στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην ισότητα και την αδελφότητα. Είμαι βέβαιος ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είχαν όλη την καλή θέληση να κάνουν αυτά που διακήρυσσαν, έδωσαν σκληρές μάχες με πολύ πιο δυνατούς αντιπάλους, μέσα σε συνθήκες που καθόλου δεν τους ευνοούσαν και αναγκάστηκαν να κάνουν μια στρατηγική υποχώρηση, αποδεχόμενοι πράγματα ενάντια στα πιστεύω τους. Έλεγαν πάντως τα σωστά πράγματα και αποφάσισαν να μην εγκαταλείψουν το σκάφος, αλλά να βοηθήσουν όσο γίνεται τους περισσότερο αδύναμους και να διαχειριστούν τουλάχιστο με εντιμότητα και διαφάνεια την καθημερινότητα και τις υποθέσεις της πατρίδας. Ναι πολλές αξίες της αριστεράς έχουν απαξιωθεί, αλλά κάποια δείγματα κοινωνικής πολιτικής υπάρχουν και ελπίζω να γίνουν περισσότερα όσο βγαίνουμε από την κρίση.

Και εγώ πιστεύω στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ λέει η άλλη φωνή μέσα μου. Ήμουνα πάντοτε νεοφιλελεύθερος, πιστεύω στην ελεύθερη αγορά, στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στην ελευθερία της βούλησης και στο δικαίωμα του ανθρώπου να επιλέγει ποιος θα τον κυβερνά μέσα από την ψήφο του. Αυτό το σύστημα που λέγεται κοινοβουλευτική δημοκρατία, έστω και στα πλαίσια του καπιταλισμού, έχει απόλυτα επικρατήσει και είναι το μοναδικό που εξασφαλίζει σήμερα την ποιότητα της ζωής που απολαμβάνουμε στη Δύση. Κατάλαβα έγκαιρα ότι στην Ελλάδα της κρίσης καμιά άλλη πολιτική δύναμη δεν μπορούσε να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι καιροί. Είδαμε πως έφυγαν κακήν κακώς οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η μόνη λύση για να παραμείνει η Ελλάδα στην τροχιά της Ευρώπης και του δυτικού τρόπου ζωής. Βέβαια με την πολιτική που ασκεί έχει προδώσει βασικές αξίες της αριστεράς, αλλά αυτό εμένα δεν με αφορά και δεν με προβληματίζει. Όταν καεί το χαρτί του θα επανέλθουν οι δυνάμεις εκείνες που είναι κοντύτερα στα δικά μου πιστεύω και ο κύκλος θα επαναληφθεί. Έτσι άλλωστε είναι η πολιτική. Και η ζωή.

Αρχίζει όμως και μια άλλη φωνή να ακούγεται μέσα μου. Δειλά στην αρχή, αλλά παίρνει να δυναμώνει και να θέλει να ακουστεί περισσότερο. Και τι λέει αυτή η άλλη φωνή; Μήπως πρέπει να φανταστούμε, να σχεδιάσουμε και να δημιουργήσουμε ένα κόσμο, όπου αυτά που έλεγε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να μπορούν να πραγματοποιηθούν; Μήπως πρέπει με όλο και με περισσότερο δυνατή φωνή να ακούσει όλη η ανθρωπότητα ότι ο σύγχρονος νεοφιλελεύθερος τρόπος διακυβέρνησης δεν είναι συμβατός με την επιβίωση της ανθρωπότητας, αφού μας οδηγεί συστηματικά προς την κλιματική καταστροφή; Αφού συνεχώς αυξάνει τις ανισότητες ανάμεσα στους λαούς, αλλά και ανάμεσα στους πολίτες της ίδια της χώρας; Μήπως τα παραμύθια της προστασίας των πιο αδύναμων στρωμάτων στην πραγματικότητα δεν οδηγούν  παρά σε μια διεύρυνση αυτών των στρωμάτων με την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης και την αύξηση της απόστασης από τους ολίγους εκλεκτούς; 

Μήπως τελικά η παρουσία πολιτικών και κομμάτων όπως ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο αποτελεσματική μέθοδος που χρησιμοποιεί σήμερα το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα για να εξουδετερώσει εκείνα τα κινήματα, που θα μπορούσαν να προσφέρουν την πραγματική αλλαγή; Κινήματα που υπάρχουν μεν και σήμερα, αλλά η εμβέλειά τους δεν είναι πολύ μεγάλη. Ένας βασικός λόγος γι αυτό είναι ότι έχουν στραμμένη την προσοχή τους σε συγκεκριμένα προβλήματα, που τους απασχολούν αμεσότερα. Δεν θα αργήσει όμως ο καιρός που όλοι αυτοί που αγωνίζονται άλλοι ενάντια στην κλιματική αλλαγή, άλλοι ενάντια στην αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα, άλλοι ενάντια στον αποκλεισμό των προσφύγων από τη ζωή που δικαιούνται, άλλοι ενάντια στην καταπίεση μειονοτήτων, στο ρατσισμό στη μισογυνία κλπ, θα βρουν τρόπο να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Και τότε πραγματικά υπάρχει ελπίδα να αλλάξει ο κόσμος.

Αυτά είναι που μου λέει αυτή η τρίτη φωνή μέσα μου.

Και τότε βέβαια παύω να πιστεύω στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ!

Διαβάζοντας....

Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, αναιμικιά, ουδέτερη, πάνω από τα πάθη αρετή. Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη. Αφήνουμε τη θύρα μας ανοιχτή στην αμαρτία. Δε βουλώνουμε τ' αφτιά μας να μην ακούσουμε τις Σειρήνες. Δε δενόμαστε από φόβο στο κατάρτι μιας μεγάλης Ιδέας, μήτε παρατούμε το καράβι και χανόμαστε γρικώντας, φιλώντας τίς Σειρήνες. Παρά εξακολουθούμε την πορεία μας, αρπάζουμε και ρίχνουμε τις Σειρήνες στο καράβι μας και ταξιδεύουν κι αυτές μαζί μας. Τούτη είναι, σύντροφοι, η καινούρια Ασκητική μας! 

Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική

ΜΟΥΤΖΑχεντίν καθωσπρεπισμού

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το Protagon.gr

Αμφιβάλλω αν ακόμα και σε εκείνον τον παλιό Νόμο 4000 περί τεντυμποισμού υπήρχε διάταξη που να προβλέπει την ποινικοποίηση της μούτζας. Αμφιβάλλω αν ποτέ, στις δεκαετίες συντήρησης, θρησκοληψίας και μικροαστισμού που ακολούθησαν τον πόλεμο, αλλά και πριν από αυτόν, σε περιόδους σκληρής Δεξιάς και δικτατοριών που είχαν ροπή στον καθωσπρεπισμό και τους ηθικοπλαστικούς δεκάρικους, βρέθηκε ποτέ φωστήρας να βγάλει εκτός νόμου τη μούτζα. Μια χειρονομία ελληνικότατη, ανθεκτικότατη, αντιπαθέστατη και αντιαισθητική.

Η μούτζα επιβιώνει, όπως πολλές άλλες απρεπείς χειρονομίες σε άλλους λαούς, γιατί τα χαμηλά ένστικτα ζητούν εύκολο και ανώδυνο τρόπο διοχέτευσης του θυμού. Είναι σαν τη βαλβίδα ασφαλείας της χύτρας που εκτονώνει τον βρασμό. Iσως είναι αναγκαίο κακό και σίγουρα σε ένα βαθμό αναπόφευκτο.

Oσο αποκρουστική και αν είναι, οπωσδήποτε είναι προτιμότερη από λεκτικές χυδαιότητες και ασφαλώς από τη χρήση βίας. Αυτό όμως που δεν σηκώνει αμφισβήτηση είναι ότι ο περιορισμός της δεν θα προέλθει από ποινές σαν αυτές που σκοπεύει σαν άλλος γυμνασιάρχης του ’50 να επιβάλει ο κ. Σπίρτζης.

Εκτός από τον δημοκρατικό κανόνα ότι σε μία φιλελεύθερη κοινωνία οι απαγορεύσεις και οι ποινές πρέπει να επιβάλλονται με φειδώ, υπάρχει κάτι σημαντικότερο. Η κοινωνία δεν διαπαιδαγωγείται με πρόστιμα αλλά με την Παιδεία και το δημόσιο υπόδειγμα.

Μιλώντας για Παιδεία την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ας κρατήσουμε τη σκηνή του νεαρού μαθητή που μούτζωνε τους επισήμους στην παρέλαση. Τότε η μούτζα ήταν πράξη αντίστασης και καθαγιαζόταν από τους σημερινούς ηθικολόγους. Oπως επικροτούσαν, και σήμερα ανέχονται, την αντικοινωνική συμπεριφορά διαφόρων αδέσποτων τύπων στα Πανεπιστήμια, με βιαιότητες κατά καθηγητών και φοιτητών (μέχρι και εναντίον ενός ΑΜΕΑ πρόσφατα) απλώς γιατί διαφωνούν μαζί τους. Από το ξύλο, τις ύβρεις και το χτίσιμο, καλύτερα να τους μούτζωναν, κ. Σπίρτζη. Θα ήταν και λιγότερο κωμικό για σας, που υποθάλπετε τη βία στα Πανεπιστήμια και τιμωρείτε τη μούτζα στους δρόμους.

Oσο για τα υποδείγματα που προσφέρει η κυβέρνησή σας στην κοινωνία, για τους δημόσιους άνδρες και γυναίκες που διαπαιδαγωγούν με το πρότυπό τους, μάλλον καταλαβαίνετε ότι η μούτζα είναι πολύ προτιμότερη από το σηκωμένο μεσαίο δάκτυλο του υπουργού στο γήπεδο, από τη γραβάτα με τους φαλλούς, από τις κραυγές «στα τέσσερα».

Μπροστά δε στα τιτιβίσματα και τις μαντινάδες άλλου υποδείγματος αστικής αγωγής μέσα στην κυβέρνηση, οι μούτζες φαντάζουν σαν χειρονομίες αβροφροσύνης και ευγένειας. Τι πρόστιμο θα βάζατε σε όλα αυτά, κ. υπουργέ; Δυστυχώς τα παραδείγματα κραυγαλέας έλλειψης αστικής ευπρέπειας και τα κρούσματα λούμπεν συμπεριφοράς στον κυβερνητικό βιότοπο είναι τόσα πολλά, που κάνουν τις ηθικολογικές μεγαληγορίες του κ. Σπίρτζη να ηχούν, περισσότερο από αφόρητοι καθωσπρεπισμοί, πρόκληση στη νοημοσύνη των πολιτών

Μουσική Πρόταση: Je suis Malade

Το τραγούδι αυτό έχει μεγάλη ιστορία. Το τραγούδησε η μεγάλη Dalida, κάνοντας το γνωστό στο ευρύ κοινό και φυσικά στη Γαλλία, όπου έγινε μια από τις μεγαλύτερες κλασικές επιτυχίες της Γαλλικής μουσικής.

Δημιουργός των στίχων και πρώτος ερμηνευτής αν και την ίδια χρονιά με τη Dalida είναι ο Serge Lama σε δίσκο που κυκλοφόρησε το 1973. Η μουσική είναι της Alice Dona.

Υπήρξε όμως και η μεγάλη επιτυχία της Lara Fabian, ενώ το έχει τραγουδήσει εξαιρετικά και ο δικός μας Γιώργος Περρής.

Νομίζω αξίζει να το ακούσουμε και στις τέσσερις εκτελέσεις

Ποίηση

Κ Α Θ Ω Σ  Η  Ο Μ Ι Χ Λ Η  Σ Η Μ Α Δ Ι Α  Δ Ε Ν 

Α Φ Η Ν Ε Ι 

του Λέοναρντ Κοέν

—

Καθώς η ομίχλη σημάδια δεν αφήνει

στο βαθυπράσινο το λόφο πάνω,

έτσι σημάδια δεν αφήνει και το σώμα μου

πάνω σου, ούτε ποτέ θ’ αφήσει.

Όταν γεράκι κι άνεμος συναντηθούν

μετά τι τους απομένει;

Έτσι εσύ κ’ εγώ συναντιόμαστε,

γυρίζουμε ύστερα, αποκοιμιόμαστε μετά.

Καθώς αντέχουν πολλές νύχτες

χωρίς φεγγάρι ή άστρο

έτσι κ’ εμείς θα το υπομείνουμε

αν φύγει ο ένας μας μακριά.

Μετάφραση: Ανδρέας Αγγελάκης

Μουσική Πρόταση: Bob Seger - Fire Inside