ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΜΑΣ

Γιατί επιλέγουμε τόσο μέτριους ηγέτες; Είναι ένα ερώτημα που οφείλει να μας απασχολήσει σοβαρά. 

Είναι θέμα περιορισμένων επιλογών; Είναι μήπως οι άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική ενός ορισμένου διαμετρήματος και αφού αναγκαστικά πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα σε αυτούς που το επιθυμούν, δεν έχουμε άλλες λύσεις;

Αλλά τότε ακολουθεί το ερώτημα: Γιατί μόνο τέτοιοι άνθρωποι ασχολούνται με την πολιτική; Που είναι οι άριστοι; Υπάρχουν άραγε άριστοι; Και με τι ακριβώς ασχολούνται;

Υπάρχουν βέβαια και άλλες εξηγήσεις. Ο λαός έχει την τάση να εκλέγει ανθρώπους που λένε πράγματα που θέλει να ακούσει. Τα δυσάρεστα δεν φέρνουν ψήφους. Αυτοί που έντιμοι  και λένε την αλήθεια είναι επόμενο να μην είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς. Άρα έξω από την εξίσωση οι έντιμοι και οι ειλικρινείς. 

Επίσης ο λαός έχει την τάση, ιδιαίτερα στην εποχή μας, να προτιμά ανθρώπους που του μοιάζουν. Που τον εκφράζουν, όπως λέγεται κατά κόρον. Που μιλάνε την ίδια γλώσσα με αυτόν. Αυτό είναι πράγματι ένα φαινόμενο της νεότερης εποχής, μετά τα μέσα του 20ου αιώνα. Πιο παλιά υπήρχε μια απαίτηση ο κυβερνήτης να είναι ένα σκαλί τουλάχιστο παραπάνω, να μπορεί δηλαδή να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει. 

Σήμερα αυτός που είναι ένα σκαλί πιο πάνω οφείλει να κατέβει στο ίδιο επίπεδο με εμάς. Αν θέλει να επιβιώσει πολιτικά θα πρέπει να ξεχάσει αυτά που ξέρει, απαιτείται να προδώσει τις αρχές και τις αξίες του και να παίξει το παιχνίδι όπως το παίζουν και οι άλλοι “επιτυχημένοι” του είδους.

Στην περίπτωση όμως που αυτό είναι αληθές δημιουργούνται επίσης νέα ερωτήματα. Γιατί οι άνθρωποι άλλαξαν συνήθειες και δεν επιθυμούν πλέον την επιλογή των αρίστων για να τους κυβερνούν; Μήπως οι εμπειρίες από τις εποχές που οι σχετικά καλύτεροι κυβέρνησαν δεν είναι και τόσο αξιοπρόσεκτες; Τον προηγούμενο αιώνα η ανθρωπότητα έζησε δύο παγκόσμιους πολέμους και ένα σωρό άλλες μεγάλες πολεμικές περιπέτειες. 

Σε αυτές όμως τις συρράξεις διακρίθηκαν κάποιοι ηγέτες και αναμφισβήτητα συνετέλεσαν και στην τελική έκβαση των πολέμων. Άρα οι καλοί και οι άξιοι χρειάζονται και μάλλον δεν συμφέρει να τεθούν στο περιθώριο. Τότε γιατί με τη συμπεριφορά μας του έχουμε στείλει εκεί;

Μπορεί, όμως, να κάνει κανείς και άλλες σκέψεις. Μήπως στην εποχή μας, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, δεν χρειαζόμαστε ηγέτες με ιδιαίτερα χαρίσματα, επειδή στην ουσία καμιά χώρα σχεδόν δεν κυβερνιέται από την εκλεγμένη της ηγεσία; Δεν είναι πιθανόν ακριβώς υπάλληλοι μιας πολυεθνικής ηγεσίας του πλούτου, αλλά ίσως δεν απέχουν και πολύ από τον χαρακτηρισμό αυτόν. Όταν οι πιο σημαντικές αποφάσεις παίρνονται σε υπερεθνικό επίπεδο από ανθρώπους που κινούν τα νήματα μέσα από διαδικασίες κάθε άλλο παρά δημοκρατικές και με κίνητρο κατ’ αρχήν την αύξηση της περιουσίας μιας μικρής κάστας, είναι επόμενο οι όποιοι ικανοί ηγέτες των κρατών του πλανήτη να είναι ανεπιθύμητοι. Η μόνη εξαίρεση είναι η περίπτωση που και εκείνοι ανήκουν στην κυβερνώσα κάστα, αλλά τότε είναι κάπως δύσκολο να φανταστεί κανείς το κίνητρό τους για να ασχοληθούν με την πολιτική. Είναι πολύ απλούστερο να έχουν κάποιους άλλους για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά που λέγεται διακυβέρνηση μιας χώρας και να υφίστανται την τριβή με την επίλυση προβλημάτων της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων. 

Αυτές είναι κάποιες απλές σκέψεις πάνω σε ένα σύνθετο πρόβλημα. Σίγουρα υπάρχουν και άλλες πολλές εκδοχές, αλλά νομίζω το βασικό δεδομένο είναι αναμφισβήτητο: μας κυβερνούν μέτριοι άνθρωποι!

Και εμείς τους ανεχόμαστε και τους ψηφίζουμε!

Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών, ειδωλολατρών;

Του Κοσμά Βίδου, από το Protagon.gr

Τον περασμένο Μάιο ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, πολιτικοί, κλήρος και πιστοί, υποδέχτηκαν με τιμές αρχηγού κράτους το λείψανο της Αγίας Ελένης, μητέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, που μας ήρθε από τη Βενετία. Μαζί του κατέφθασε και σταυρός με τίμιο ξύλο –αυτό το ανεξάντλητο εδώ και αιώνες τίμιο ξύλο που βρίσκεις ακόμα και στην πραμάτεια των πλανόδιων πωλητών έξω από εκκλησίες και μοναστήρια.

Την ίδια εποχή έγινε η υποδοχή «αποτμήματος αγίου Δακτύλου του Αποστόλου Ανδρέου» στην Αγία Φιλοθέη Ψυχικού, ενώ στον ίδιο ναό ετέθη λίγο αργότερα προς προσκύνηση το λείψανο του Αγίου Χριστόφορου.

Τον περασμένο Οκτώβριο οι πιστοί συνωστίσθηκαν σε εκκλησία του Βύρωνα για να προσκυνήσουν τα λείψανα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης που είχαν έρθει από τη Μυτιλήνη.

Από τη Μυτιλήνη στη Θεσσαλονίκη ταξίδεψε προσφάτως η κάρα του Αγίου Ραφαήλ. Την υποδέχτηκε ο μητροπολίτης Ανθιμος, καλώντας τους πιστούς να προσευχηθούν στον Αγιο για τις δυσκολίες που έχουν.

Την εποχή της μεγάλης φτώχειας τα οστεοφυλάκια της Εκκλησίας ανοίγουν το ένα μετά το άλλο, και τα ιερά λείψανα ταξιδεύουν σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό με το αζημίωτο, στην αναβίωση ενός ιδιότυπου θρησκευτικού Μεσαίωνα. Η ελπίδα που χαρίζουν αυτά τα κόκαλα στον πιστό που θα σπεύσει να προσκυνήσει –είναι εντυπωσιακή, διαβάζω, η προσέλευση εδώ και λίγες εβδομάδες για την Τίμια Ζώνη της Θεοτόκου στη Νέα Ιωνία– μεταφράζεται σε εκατοντάδες, ακόμα και σε χιλιάδες ευρώ εσόδων για τα ταμεία των εκκλησιών που τα φιλοξενούν.

Η πνευματικότητα της θρησκείας υποβαθμίζεται ενώ μια νέα ειδωλολατρία επιβάλλεται

Η εμπορευματοποίηση (και γελοιοποίηση) της πίστης γίνεται όχι απλώς με την ανοχή αλλά και με τη συμμετοχή κορυφαίων πολιτειακών αρχόντων, βουλευτών, υπουργών, ακόμα και του Προέδρου της Δημοκρατίας. Γιατί και ο Προκόπης Παυλόπουλος παρέστη στην υποδοχή του λειψάνου της Αγίας Ελένης. Σφιχταγκαλιασμένα κράτος και Εκκλησία καλούν τον υπερφορολογημένο, άνεργο, εξαθλιωμένο πολίτη να αναζητήσει παρηγοριά σε νεκροκεφαλές, κομμένα δάχτυλα και πορφυροντυμένες μούμιες. Η πνευματικότητα της θρησκείας υποβαθμίζεται ενώ μια νέα ειδωλολατρία επιβάλλεται.

Την ίδια στιγμή (χρειάζεται να το υπενθυμίσουμε;) η γνησιότητα των ιερών οστών είναι τόσο αμφισβητήσιμη όσο και οι θαυματουργές ικανότητές τους. Ο σκελετός του Ιωάννη του Προδρόμου είναι σκορπισμένος σε όλο τον κόσμο, με ένα δάχτυλο να φυλάσσεται στο Αγιον Ορος, ένα δόντι στην ιταλική Μόντσα, μέρος της κάρας του στη Δαμασκό, το πάνω μέρος της κάρας στην Κωνσταντινούπολη… Αποτελούν άραγε όλα αυτά μέρη του ίδιου πτώματος; Και δεν είναι ο μόνος χιλιοδιαμελισμένος μάρτυρας του Χριστιανισμού. Υπάρχει, μεταξύ άλλων, και ο Αγιος Σπυρίδωνας, του οποίου η δεξιά χείρα μεταφέρθηκε τον περασμένο Οκτώβριο από την Κέρκυρα στις ΗΠΑ προκειμένου να το προσκυνήσουν οι εκεί  πιστοί. Δια του διαμελισμού, κόκαλο το κόκαλο, όλοι θα πάρουν!

Με αυτά και με εκείνα είδαμε να εκτίθενται σε προσκύνημα η ζακέτα και οι παντόφλες του αγίου Παΐσιου. Για τον αφελή, απελπισμένο, δυστυχισμένο, αδύναμο και τρομαγμένο άνθρωπο που μέσα στην απόγνωσή του πίστεψε πως ανάβοντας ένα κερί σε δύο πασούμια μπορεί να γίνει αποδέκτης της Θείας Χάριτος τι να πεις; Μόνο να τον λυπηθείς και να τον συμπονέσεις μπορείς. Εξάλλου, μέσα στην αδυναμία μας όλοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, μπορεί να γίνουμε θύματα κάποιου επιτήδειου. Οταν όμως αυτός ο επιτήδειος έχει τη μορφή της Εκκλησίας, τότε οι ευθύνες και των επικεφαλής της που επιτρέπουν και οργανώνουν τέτοιες φιέστες και του κράτους που όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά και υποστηρίζει αυτό το εμπόριο ψυχών είναι τεράστιες.

Τι να προσθέσει κανείς; Ότι αυτά σε συμβαίνουν σε κράτος της Ευρώπης το 2017;

Άνθη 18 Νοεμβρίου....

Ζαγοροχώρια Νοέμβριος 2017

Φθινοπωρινή Ίριδα

Η Ίριδα σε φωτογραφίες του Ορέστη...

Ποίηση

DOCTORS

by Anne Sexton

They work with herbs

and penicillin.

They work with gentleness

and the scalpel.

They dig out the cancer,

close an incision

and say a prayer

to the poverty of the skin.

They are not Gods

though they would like to be;

they are only human

trying to fix up a human.

Many humans die.

They die like the tender,

palpitating berries

in November.

But all along the doctors remember:

First do no harm.

They would kiss if it would heal.

It would not heal.

If the doctors cure

then the sun sees it.

If the doctors kill

then the earth hides it.

The doctors should fear arrogance

more than cardiac arrest.

If they are too proud,

and some are,

then they leave home on horseback

but God returns them on foot.

Το φεγγάρι πριν από λίγο....

Ποίηση

Π Ι Κ Ρ Ι Α

του Νίκου Καββαδία

Ξέχασα κείνο το μικρό κορίτσι από το Aμόι

και τη μουλάτρα που έζεχνε κρασί στην Tενερίφα,

τον έρωτα, που αποτιμάει σε ξύλινο χαμώι,

και τη γριά που εμέτραγε με πόντους την ταρίφα.

Tο βυσσινί του Tισιανού και του περμαγγανάτου,

και τα κρεβάτια ξέχασα τα σαραβαλιασμένα

με τα λερά σεντόνια τους τα πολυκαιρισμένα,

για το κορμί σου, που έδιωχνε το φόβο του θανάτου.

Ό,τι αγαπούσα αρνήθηκα για το πικρό σου αχείλι:

τον τρόμο που δοκίμαζα πηδώντας το κατάρτι,

το μπούσουλα, τη βάρδια μου και την πορεία στο χάρτη,

για ένα δυσεύρετο μικρό θαλασσινό κοχύλι.

Tον πυρετό στους Tροπικούς, του Rio τη μαλαφράντζα,

την πυρκαγιά που ανάψαμε μια νύχτα στο Mανάο.

Tη μαχαιριά που μού ‘δωσε ο Mαγιάρος στην Kωστάντζα

και «Σε πονάει με τη νοτιά;» ―Όχι, απ’ αλλού πονάω.

Tου τρατολόγου τον καημό, του ναύτη την ορφάνια,

του καραβιού που κάθισε την πλώρη τη σπασμένη.

Tις ξεβαμμένες στάμπες μου, που ‘χα για περηφάνια,

για σένα, που σαλπάρισες, γολέτα αρματωμένη.

Tί να σου τάξω, ατίθασσο παιδί, να σε κρατήσω;

Παρηγοριά μου ο σάκος μου, σ’ Aμερική και Aσία.

Σύρμα που εκόπηκε στα δυο και πώς να το ματίσω;

Kατακαημένε, η θάλασσα μισάει την προδοσία.

Kατέβηκε ο Πολύγυρος και γίνηκε λιμάνι.

Λιμάνι κατασκότεινο, στενό, χωρίς φανάρια,

απόψε που αγκαλιάστηκαν Eβραίοι και Mουσουλμάνοι

και ταξιδέψαν τα νησιά στον πόντο, τα Kανάρια.

Γέρο, σου πρέπει μοναχά το σίδερο στα πόδια,

δύο μέτρα καραβόπανο, και αριστερό τιμόνι.

Mια μέδουσα σε αντίκρισε γαλάζια και σιμώνει

κι ένας βυθός που βόσκουνε σαλάχια και χταπόδια.