Κοτσανοσυριζέικα

Ελπίζω κι εύχομαι κάποιος να συλλέγει αυτά που ακούμε τα τελευταία δύο χρόνια από τους γίγαντες που έχουμε εκλέξει στο ελληνικό κοινοβούλιο, Θα είναι μεγάλο κρίμα εάν οι μελλοντικές γενιές δεν θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν αυτές τις εκπληκτικές ρήσεις.

Παραδείγματα πρόσφατα: ένας υπουργός, από τους πιο τακτικούς υμνητές του πρωθυπουργού, απεφάνθη ότι μια πιθανή συνεργασία της Κεντροαριστεράς με τη Νέα Δημοκρατία θα είναι “παρά φύσιν”, ενώ προφανώς η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και αυτονόητο.

΄Η εκείνη η βουλευτίνα που σίγουρα θα έχει τιμητική θέση στο υπό συγγραφή “κοτσανολόγιο”, που δήλωσε ότι η διαφορά του ναζισμού από τον κομμουνισμό είναι ότι στον δεύτερο, αν καθόσουν ήσυχα και συμφωνούσες με το καθεστώς “δεν σε πείραζαν”!!!

Αλλά βέβαια τι περιμένει κανείς από τα απλά στελέχη, όταν βγαίνει κοτζάμ πρωθυπουργός και κάνει πάνω από τα καμμένα συγκρίσεις των καταστροφών από τις φωτιές με την απίστευτη δήλωση -όχι ευτυχώς κατά λέξιν, αλλά αυτό ήταν το νόημα κατ’ Αλέξην- ότι επί των ημερών του οι φωτιές είναι “καλύτερες” (ή χειρότερες, ανάλογα με την οπτική γωνιά που το βλέπει κανείς), αφού κάηκαν μικρότερες εκτάσεις!!!!

Μουσική Πρόταση: Agnes Obel - Fuel To Fire

Τραμπ – Τσίπρας: Η τέχνη της υπεραπλούστευσης

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, απο το Protagon.gr

Για να είμαι ειλικρινής δεν εξεπλάγην καθόλου που ο Πάνος Καμμένος είναι υποστηρικτής του Τραμπ. Εξεπλάγην που δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας, τουλάχιστον σύμφωνα με τις προεκλογικές δηλώσεις του, γιατί μετά δεν ξαναμίλησε. Αν λοιπόν αφαιρέσεις το κέλυφος της αριστερής ρητορικής του Πρωθυπουργού, ο πυρήνας της σκέψης του, του λόγου και της ερμηνείας που διαθέτει για το σύγχρονο κόσμο ταυτίζεται με του νέου αμερικανού προέδρου.

Θα μπορούσε να  πει κανείς συνοπτικά ότι η βάση της φιλοσοφίας αμφοτέρων είναι η υπεραπλούστευση μίας πραγματικότητας που εδώ και αιώνες είναι πολύ σύνθετη. Η κατασκευή δηλαδή ενός μανιχαϊστικού κόσμου που τον διέπουν απλές ρηχές αλήθειες, απλοί αθώοι φίλοι, απλοί μισητοί εχθροί , απλοί αντίθετοι πόλοι του καλού και του κακού, απλή  αβασάνιστη ηθική, απλή αβαθής γνώση, απλές συντηρητικές παραδοσιακές αξίες. Και οι ανεύρεση εκείνων των λίγων απλών λέξεων που θα περιγράφουν αυτήν τη φαντασιακή πραγματικότητα ώστε να είναι κατανοητή από τους ανθρώπους που αποκαλούν εκείνοι απλούς, έναν μέσο όρο δηλαδή που δεν διαθέτει εξαιρετική αναλυτική ικανότητα και μόρφωση, είναι βουλιαγμένος σε φοβίες και στερεότυπα, είναι αυτοαναφορικός, συντηρητικός και εσωστρεφής και ζητά απελπισμένα απλές λύσεις σε προβλήματα που τον πνίγουν και εκείνοι τον πείθουν ότι δεν είναι περίπλοκα.

Του μιλούν δηλαδή τη γλώσσα που καταλαβαίνει και επιθυμεί να ακούσει και για αυτό τους εμπιστεύεται. Μία από τις συνεκτικές ουσίες αυτού του τμήματος του λαού είναι η θρησκεία και αυτό κανείς τους δεν το υποτιμά. Ο μεν Τραμπ δεν έχει κανένα κώλυμα να μιλά σαν φανατικός Ευαγγελιστής ο δε αριστερός Τσίπρας δανείζεται Θεό από τον Καμμένο και τον Ιερώνυμο. Αυτοί οι ηγέτες κερδίζουν γιατί το target group τους μπορεί να μην ηγείται της κοινωνίας αλλά στις συνθήκες που γέννησαν στη Δύση η οικονομική κρίση, οι μεταναστευτικές ροές και η τρομοκρατία, είναι η κρισιμότερη μάζα.

Ασφαλώς το μυστικό είναι να κολακέψεις αυτό το κομμάτι της κοινωνίας με όμορφες λέξεις χαμηλής διαφοροποίησης, έτσι που ο καθένας πρόθυμος μπορεί να χωρέσει μέσα (σοφός λαός, λαός με ψυχικό πλεόνασμα, beautiful people, great people), και από την άλλη να ομογενοποιήσεις και να δώσεις τερατώδη χαρακτηριστικά στους εχθρούς (νεοφιλελευθερισμός, τρόικα εσωτερικού, ξένοι, σύστημα, Διεθνείς Οργανισμοί). Για αυτό οι ηγέτες αυτού του είδους δεν ενδιαφέρονται ποτέ να ενώσουν το λαό τους  –τους θρέφει ο διχασμός της υπεραπλούστευσης. Οι εχθροί και οι φίλοι πρέπει να είναι ευδιάκριτοι και στεγανοποιημένοι.

Επειδή η ζωή είναι πολύ πιο σύνθετη από το κατασκεύασμά τους, απαιτείται πάντα ένας ισχυρός μηχανισμός προπαγάνδας που θα της σβήσει τις ενδιάμεσες αποχρώσεις, δηλαδή της γέφυρες της συνεννόησης. Στις μέρες μας ο ευχερέστερος τρόπος είναι τα social media και δεν είναι τυχαίο που και οι δύο σημείωσαν πρωτοφανείς επιδόσεις  στο πεδίο αυτό στο δρόμο τους προς την εξουσία. Τα ακάματα Συριζέικα τρολ και ο στρατός του Τραμπ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι συμπτώματα του ίδιου φαινομένου της αδίστακτης διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, της εχθροπάθειας και της διαχείρισης φόβου. Και όταν το ψέμα τους συναντήσει μοιραία την πραγματικότητα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν μεταβολή και να συνεχίσουν απτόητοι (είχαμε αυταπάτες, alternative facts), γιατί πριν από όλα απαραίτητο εφόδιο για τέτοιου είδους καριέρα είναι το θράσος.

Αυτός ο ριζοσπαστικός επιθετικός λαϊκισμός που εξαπλώνεται στις ημέρες μας στην Ευρώπη και στην Αμερική έχει διαλυτική επήρεια στους οργανωμένους μεταπολεμικούς συλλογικούς θεσμούς της Δύσης και υποθάλπει την εσωστρεφή αναδίπλωση και τον απομονωτισμό. Όταν όμως αναδιπλώνεται και περιχαρακώνεται η Αμερική θα τη χάσει ο κόσμος. Όταν απομονώνεται και αυτοπεριθωριοποιείται η Ελλάδα θα χάσει τον κόσμο.

* Το άρθρο γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2017, αλλά εξακολουθεί να είναι επίκαιρο. Ίσως μάλιστα όσο περνά ο καιρός ισχύει περισσότερο!

Ενας είναι ο εχθρός, ο ορθολογισμός!

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr

Για την Εκκλησία ένας άθεος είναι ότι και ο vegan για μία ψησταριά – δεν πρόκειται να περάσει ούτε απ’ έξω. Είναι, λοιπόν, λογικό, η διδασκαλία της ορθόδοξης πίστης στα σχολεία να απαξιώνει και να αποδομεί την αθεΐα. Για έναν άθεο η Εκκλησία μπορεί να προσεύχεται, μήπως και σώσει τη χαμένη ψυχή, πλην όμως δεν έχει να περιμένει τίποτα από αυτόν.

Στο βιβλίο των Θρησκευτικών της Β’ Λυκείου υπάρχει ειδικό κεφάλαιο για το θέμα ή, με θεολογικούς όρους, το πρόβλημα. Λογικό. Στη Βιολογία μαθαίνουν για τους ιούς και στην Ιστορία για πολέμους. Το συγκεκριμένο μάθημα προσπαθεί να εξηγήσει στα παιδιά τα αίτια της αθεΐας.  Να μερικά από αυτά:

Ο εγωϊσμός του ανθρώπου, ο οποίος υπερηφανεύεται για τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του. Σωστό, διότι, σιγά, τι έχει κάνει ο άνθρωπος; Και, τέλος πάντων, δεν θα είχε πετύχει απολύτως τίποτα χωρίς τη Χάρη Του.

Οι ατομικές επιλογές του τρόπου ζωής που έρχονται σε αντίθεση με τις επιταγές της θρησκείας που θέτουν φραγμό επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό. Κατά τα λοιπά, κάτι λέγαμε για ελεύθερη βούληση.

Ο ορθολογισμός από την εποχή του Διαφωτισμού που απορρίπτει τις υπέρ λόγον αλήθειες. Σωστό και αυτό. Εδώ τον έχουμε απορρίψει στην πολιτική μας σκέψη, δεν θα τον αποκηρύξουμε στην υπαρξιακή;

Απόσπασμα από το μάθημα περί αθεΐας

Ε, μετά ξεπετάμε Νίτσε, Φρόιντ και Μαρξ, χωρίς, φυσικά, να υπάρχει κάποιος εποικοδομητικός φιλοσοφικός αντίλογος. Στον Μαρξ, βέβαια, αναγνωρίζουμε ότι «ίσως είχε κάποιο δίκαιο» όταν έγραφε ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», αφού είχε ως σημείο αναφοράς την Καθολική Εκκλησία. Εν τέλει, σύμφωνα με την ερμηνεία που, το μάθημα, αποδίδει στον Μαρξ: «όπιο των λαών δεν ήταν η θρησκεία, αλλά η επίσημη διδασκαλία της αθεϊας. Εξάλλου η άποψη του Κ. Μαρξ ότι η θρησκεία είναι παράγωγο μόνο της κοινωνικοοικονομικής αλλοτρίωσης του ανθρώπου θεωρείται μονομερής και θρησκειοϊστορικά αθεμελίωτη». Να τους πάρουν χαμπάρι στον Περισσό…

Είναι γελοίο, αλλά δεν σηκώνει πλάκα. Το να επενδύεται, στο σχολείο των ημερών μας, με αρνητική χροιά ο ορθολογισμός του Διαφωτισμού, είναι κάτι πέρα από την εκπαιδευτική ανοχή που, εκ των πραγμάτων, επιδεικνύεται προς τα Θρησκευτικά. Ομοίως, όταν οι μοναδικές αναφορές στον Νίτσε, στον Φρόιντ και στον Μαρξ είναι εκείνες που γίνονται στο μάθημα των Θρησκευτικών, τότε έχουμε ένα σύστημα που παράγει ημιμαθείς προκατειλημμένους ανθρώπους. Κατά τα λοιπά, ο προοδευτισμός μας επιδεικνύεται στα εύκολα, με τους σημαιοφόρους και τον εθνικό ύμνο. Οταν, όμως, πρόκειται για την Εκκλησία, λουφάζουμε, φιλάμε το χέρι του παπά.

Θα πείτε ότι ουδόλως ενδιαφέρει τη μέση οικογένεια αν το παιδί της λαμβάνει σωστή πληροφόρηση για τον Μαρξ, τον Φρόιντ και τον Νίτσε. Για τη μέση ελληνική οικογένεια ο Λόγος του Θεού είναι η επιθυμητή και η ασφαλής διδασκαλία. Θα αλλάξουν όλα αυτά στο νέο πρόγραμμα; Σιγά μην αλλάξουν! Το πολύ να αφαιρεθούν οι αρνητικές αναφορές στον Μαρξ για να κρατηθούν τα αριστερά προσχήματα. Κατά τα λοιπά, ο Θεός μαζί μας.

Συμβούλιο Κορυφής....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την καθημερινή.

Αλλο Αρκάς κι άλλο Λαζόπουλος

Του Κώστα Λογαρά, από το Protagon.gr

Ούτε το συνεχές σφυροκόπημα της εξουσίας ούτε η οξύτητα του αντιπολιτευόμενου λόγου αποτελεί κριτήριο «εμμονής» του αρθρογράφου. Αν θες να του καταλογίσεις εμπάθεια πρέπει να παίρνεις υπόψη σου τη στάση του απέναντι στις εκάστοτε εξουσίες, δεξιές κι αριστερές, και ποιες αποστάσεις έχει πάρει απ’ αυτές. Συνειδητά και εκ πεποιθήσεως. Με πόση απέχθεια έχει αρνηθεί το δέλεαρ (κόκαλο ή φιλέτο) που κατά καιρούς τού προσφέρθηκε.

Το ίδιο κριτήριο άλλωστε διαφοροποιεί, απ’ τη μια, τον ευφυή σαρκασμό του Αρκά, τον πολιτικό σχολιασμό του Πετρουλάκη ή τον αφηγηματικό χλευασμό του Χαντζόπουλου, κι απ’ την άλλη την προπαγάνδα του εμμονικού Λαζόπουλου. (Γι’ αυτό εξάλλου του γύρισαν την πλάτη ακόμα κι εκείνοι που τον χειροκροτούσαν μ’ ενθουσιασμό) .

Η οξύτητα τού αρθρογράφου –πεισματική και ελεγκτική– είναι εξίσου έντονη αν στη θέση μιας κυβέρνησης που κάνει καραγκιοζιλίκια βρισκόταν η οποιαδήποτε άλλη που θα έκανε τα ίδια με αυτήν. Γιατί ο στόχος του είναι ο σεβασμός στους θεσμούς, όχι η αλλήθωρη κομματική ματιά. Αν αφουγκράζεται τον κίνδυνο ή κρίνει ότι η τύχη της χώρας παίζεται στις ζαριές του Βαρουφάκη, πολύ καλά κάνει να επισημαίνει καθημερινά τους φόβους του (επιχειρηματολογώντας ή σαρκάζοντας και διακωμωδώντας) πολύ προτού φθάσει το κακό.

Μόνο το κοντινό  μέλλον θα δείξει αν είχε δίκιο ή όχι. Αν η επιμονή στην επισήμανση ήταν δικαιολογημένη ή απλώς εμμονική. Η πραγματικότητα θα δικαιώσει  την ευθυκρισία του (περίπτωση Αρκά, Πετρουλάκη) ή θα τον χαντακώσει ως εμπαθή και παρωπιδικό (όπως έγινε με τον Λαζόπουλο).

Συνήθως, η ερμηνευτική και υπεύθυνη αρθρογραφία απευθύνεται σε ένα κοινό απληροφόρητο, αυτούς κυρίως έχει στο μυαλό του ο αρθρογράφος. Ούτε στο μανιαούρι   του κόμματος μιλάει, που αρνείται να δει και να ακούσει, ούτε στις παλάντζες που σπεύδουν να συμπαραταχθούν στην εκάστοτε εξουσία ή, σιωπώντας, προσδοκούν να ανταμειφθούν – και δεν είναι μόνο κάποια «ανθρωπάκια» ανάμεσά τους αλλά και άνθρωποι με πνευματικό υπόβαθρο. (Οι περισσότεροι από μας θυμούνται τη στάση που κράτησαν στον καιρό της χούντας κάποιοι ακαδημαϊκοί και θρησκευτικοί ταγοί).

Οχι, ο λόγος του αρθρογράφου απευθύνεται, νομίζω, με αγωνία στους απληροφόρητους σάμπως από δάσκαλο καλό. Σε εκείνους που μπορούν να γίνουν άθυρμα μιας εξουσίας ολοκληρωτικής. Παίγνια του λαϊκισμού, δεξιού κι αριστερού. Που μπορούν να εξαπατηθούν, να χειραγωγηθούν από ψεύτες και αγύρτες.

Η πένα του αποδεικνύει με λογικά επιχειρήματα: «αυτό είναι ψέμα, για κείνο και για κείνο το λόγο», «και το άλλο είναι εξαπάτηση, γι’ αυτό και γι’ αυτό». Γράφει βέβαια με μια σχετική χρονοκαθυστέρηση, αλλά με νηφάλια σκέψη και ψαγμένα. Ανεπηρέαστος από τον «αγκούσα» της άμεσης επικαιρότητας. Είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να θεραπεύσει τα εθνικά κουσούρια μας: την επιπόλαια κρίση και τον ολέθριο παρορμητισμό.

Εχω στο μυαλό μου κάποιους αρθρογράφους που η  παρρησία τους, τα τελευταία δύσκολα χρόνια, ήταν για μένα (και εξακολουθεί να είναι) βάλσαμο. Στήριξαν την κοινή λογική που κάποιοι προσπαθούσαν (και προσπαθούν ακόμα, ατελέσφορα πλέον) να την ακυρώσουν χτυπώντας την κάτω σαν χταπόδι. Γι’ αυτούς είναι γραμμένο το άρθρο μου.

Για κείνους που οσμίστηκαν νωρίς τη δολιότητα και την απάτη· που ο στέρεος λόγος τους ξεκαθαρίζει τη θολούρα προτείνοντας τον ορθολογισμό απ’ το παράλογο· που πεισματικά προβάλλουν την αδύναμη αλήθεια απέναντι στον παντοδύναμο λαϊκισμό. Πολύ περισσότερο όταν βλέπουν γύρω τους να έχουν διαρραγεί οι σχέσεις του πολίτη με την ενημέρωση και να βαθαίνει η πολιτική άγνοια, να πληθαίνουν οι λειτουργικά αναλφάβητοι.

Κι ας δίνουν διαφορετική εντύπωση τα social. Κανένα facebook δεν μπορεί να αναπληρώσει την ολοκληρωμένη πληροφόρηση που παρέχει η έγκυρη εφημερίδα ή το καλό βιβλίο, ο θεατρικός λόγος ή η τέχνη τού Κινηματογράφου. Και καμία κρίση δεν μπορεί να αποσοβηθεί αν μια σοβαρή -επόμενη- κυβέρνηση δεν ξεκινήσει την προσπάθεια για εθνική ανασυγκρότηση απ’ εδώ.          

Φωτιές και ευθύνες

Βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον οι υπουργοί της κυβέρνησης και μιλούν για “οργανωμένο σχέδιο εμπρησμών” και “απόπειρα αποσταθεροποίησης”.

Ελπίζω να αντιλαμβάνονται ότι με τις δηλώσεις αυτές αναλαμβάνουν μεγαλύτερες ευθύνες και υποχρεώσεις.

Εάν οι πυρκαγιές οφείλονται σε “φυσικά αίτια”, όπως συμβαίνει σε όλη την υφήλιο-και θα συμβαίνει με ολοένα αυξανόμενη συχνότητα λόγω της κλιματικής αλλαγής- μπορεί να κατηγορηθούν για την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού και την έλλειψη οργάνωσης, ακόμη και για ανικανότητα.

Εάν όμως έχουν δίκιο στους ισχυρισμούς τους, και εγώ προσωπικά δεν μπορώ να αποκλείσω αυτήν την πιθανότητα, τότε αναλαμβάνουν ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες.

Πρώτον επειδή έπρεπε να υπάρχει κάποιος μηχανισμός αποτροπής τέτοιων ενεργειών και δεύτερον επειδή έχουν πλέον την υποχρέωση και την ευθύνη να φέρουν τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς αυτών των πράξεων ενώπιον της δικαιοσύνης.

Ποίηση

YOUNG POETS

by Nicanor Parra

Write as you will

In whatever style you like

Too much blood has run under the bridge

To go on believing

That only one road is right.

In poetry everything is permitted.

With only this condition of course,

You have to improve the blank page.

Η σημερινή σοδειά της Καίτης...

Διαβάζοντας...

Αν είναι τέχνη δεν είναι για όλους και αν είναι για όλους δεν είναι τέχνη.

Arnold Schoenberg

Υπάρχει ένα παλιό αστείο για τη νόσο  Alzheimer: τα καλά νέα είναι ότι συναντάς καινούργιους ανθρώπους κάθε μέρα.

Stephen King.

Η σημασία μιας επιλογής

Ο διορισμός του Στέλιου Παππά, ενός ιστορικού στελέχους του χώρου, ως Προέδρου του ΟΑΣΘ είναι κεντρική πολιτική επιλογή δήλωσε ο αρμόδιος Υπουργός κ. Σπίρτζης. Ο ίδιος κατέστησε σαφές ότι «θα πρέπει να σηματοδοτήσουμε τη μάχη που θα δοθεί και η οποία έχει καθαρά κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιλογή έχει συμ-βολική σημασία.

Αρλέτα: Τα Ήσυχα Βράδια

Μια ακόμη αγαπημένη φωνή από τα νεανικά μας χρόνια.

Η Αρλέτα πέθανε σήμερα σε ηλικία 72 ετών, έχοντας τα τελευταία χρόνια μεγάλα προβλήματα με την υγεία της.

Στίχοι Μαριανίνα Κριεζή

Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος

Εμπλουτισμός λεξιλογίου

Αψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ

Σύμφωνα με το Βικιλεξικό: αψηφώ = δεν δίνω την ανάλογη σημασία σε έναν κίνδυνο ή μια απειλή ή σε κάτι δυσάρεστο, επειδή με παροτρύνει σε δράση ένα ισχυρότερο κίνητρο.

Υπάρχει βέβαια και η πιο μαζοχιστική εκδοχή: από το αψηφώ του φόρους (του ΣΥΡΙΖΑ)

Διαβάζοντας...

Ισονομία….

Ο Νόμος με τη μεγαλοπρεπή του ισότητα δίνει στον κάθε άνθρωπο το ίδιο δικαίωμα να δειπνεί στο Ritz και να κοιμάται κάτω από μια γέφυρα.

Anatole France

Εις μνήμην...

Εις μνήμην….

Αυτές τις μέρες ψηφίζεται στη Βουλή το νέο νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση. 

Προτείνω να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή εις μνήμην του μέλλοντος του Ελληνικού Πανεπιστημίου.

Πιθανότατα αυτή θα είναι η μεγαλύτερη ζημιά που θα έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση στη χώρα!