Τσίπα, ρε!

Της Ρέας Βιτάλη, από το Protagon.gr

Τι έγινε ρε παιδιά; Είναι από τις ανακοινώσεις που διαβάζεις εκατό φορές και δεν καταλαβαίνεις. Ψάχνεσαι. Όχι δεν είναι πρωταπριλιά. 30.12.2017 το γράφει καθαρά, πεντακάθαρα. Πάνω πάνω. Αύριο αλλάζουμε χρόνο. Προς τα μπροστά αλλάζει ο χρόνος. Ετσι δεν είναι; Ξαναδιαβάζεις: «Ακολουθώντας την πάγια θέση σε σχέση με τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς, όπως έχει επανειλημμένως και δημοσίως εκφραστεί, υποβλήθηκε σήμερα εκ μέρους της Ελληνικής Κυβέρνησης αίτηση ακύρωσης κατά της χθεσινής απόφασης παροχής ασύλου της Δευτεροβάθμιας Επιτροπής Προσφύγων».

Το πιάνεις λέξη-λέξη: «Ακολουθώντας την πάγια θέση…».

Ποια είναι ρε παιδιά η πάγια θέση; Ηταν «πάγια θέση» μας, να ακυρωθεί ό,τι αποφασίσει η Δικαιοσύνη;

«Oπως έχει επανειλημμένως και δημοσίως εκφραστεί…». Πείτε μου συμπατριώτες, πείτε μου παρακαλώ, πόσος καιρός πέρασε από την επίσκεψη του Ερντογάν στη χώρα μας; Στην επίσκεψή του, εδώ, δεν ήταν που ο Πρωθυπουργός Τσίπρας υπερτόνισε ότι στην χώρα μας η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και η μόνη αρμόδια να αποφασίσει για την τύχη των Οκτώ; Δεν ήταν κάθετος επ΄αυτού; Οραμα το είδα; Πείτε μου συμπατριώτες!

Και καμαρώνανε τα πρωτοπαλίκαρά του, το τι ωραία και αγέρωχα τα είπε; Και καμαρώναμε όλοι μαζί, ότι σε τούτη τη χώρα αναπνέουμε δημοκρατία; Και επιβεβαιώναμε το αυτονόητο, ό,τι ήμαστε μέλος μιας ευρωπαϊκής παρέας που υποκλίνεται σε αξίες όπως για παράδειγμα τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης κ.λ.π;

Σε ποιον ακριβώς υποδυόμασταν τον ξηγημένο μάγκα μέσα από τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού μας; Πώς καμωνόμασταν το λιοντάρι, και μέρες μετά, μέρες ρε φίλε, ως ταχυδακτυλουργός, μας μασκαρεύει σε ποντικάκια!

Αν ήταν άλλες οι συνεννοήσεις, όπως εξ άλλου είχε δηλώσει ο Ερντογάν στη συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά και τον έβγαζαν τρελό, τι νόημα είχαν οι μαγκιές του Τσίπρα; Αν υπήρχαν δεύτερες σκέψεις των κυβερνώντων, για το τι είναι ή όχι «εθνικό συμφέρον», κάτι που αναμένουμε να επικαλεστούν, τότε τι νόημα είχε η διαδρομή ως εδώ;

Αφηναν τα «καλά» για το τέλος; Και η έννοια «κράτος δικαίου» άραγε, είναι πάνω, κάτω, πλαγίως, παραπλεύρως, πίσω, παραπίσω, καραπίσω του «εθνικού συμφέροντος»; Εχουν κοινά αυτές οι δυο έννοιες ή είναι ξέχωρες;

Και για να εμπεδώσω το όλον καλύτερα, εξυπακούεται, ότι σύμφωνα με την απόφαση της κυβέρνησής μας, αναλαμβάνουμε πλέον ενθέρμως, να διατυμπανίσουμε στους εταίρους μας, ότι η Τουρκία έχει δημοκρατικό πολίτευμα το οποίο ημείς, εν αντιθέσει προς την Ευρώπη, εμπιστευόμαστε.

Είναι αλήθεια αυτό που ζούμε ή κάτι δεν πάει καλά με μένα; Δυστυχώς, τόσο που συνηθίσανε την κολοτούμπα, φοβάμαι, ότι δεν μπορούν πια να περπατήσουν σαν άνθρωποι! Υπάρχει και χειρότερο όμως… Τόσο που μας βλέπουν απαθείς να τους επιτρέπουμε να μας εξευτελίζουν… Τρέμω μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Αν υπάρχει αρχή που να σέβονται. Και ντρέπομαι. Πιο πολύ ντρέπομαι. Για λόγου τους και για λόγου μας. Τσίπα ρε! Επιτέλους λίγη τσίπα!

Το πιο ανησυχητικό μήνυμα του 2017

Πρόκειται για το πιο ανησυχητικό κείμενο που διάβασα το 2017, αυτό το προχθεσινό του Προέδρου Τραμπ.

Ένα εξαιρετικά αντι-επιστημονικό μήνυμα από τον εκλεγμένο Πρόεδρο της ισχυρότερης και περισσότερο επιστημονικά προηγμένης χώρας.

Δείχνει σε τι καθεστώς σύγχυσης, κατευθυνόμενης και όχι, ζει σήμερα η ανθρωπότητα. Δείχνει ακόμη πόσο η συμμαχία του άκρατου λαϊκισμού με το αδίστακτο κεφάλαιο έχει καταστεί τρομερά επικίνδυνη για το μέλλον του πλανήτη.

Η πορεία προς τον όλεθρο επιταχύνεται επικίνδυνα!!!

Μουσική Πρόταση: Neil Young - Harvest Moon

Ευχές....

Με τις καλύτερες ευχές μου για ένα ευτυχισμένο 2018 με υγεία και χαρές...

Ελλάδα έχεις πολύ ταλέντο….

Συγκλονιστικός ο χθεσινός τελικός του “Ελλάδα έχεις ταλέντο”. Εγώ εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από το συγκρότημα (σχεδόν 150 άτομα) που εκτέλεσε το πρόγραμμα “ Ομαδική συγχρονισμένη κυβίστηση μετά καρέκλας”. Ήταν εξαιρετικοί. Άψογη εκτέλεση. Μου άρεσε πολύ εκείνη η φάση που εξαφάνισαν αστραπιαία κάποια πλακάτ που κρατούσαν και κάτι έγραφαν για σπίτια και τραπεζίτες. Και δεν έπεσε καρέκλα*. Μόνο ένας ψηλός ατσούμπαλος Κρητικός μπερδεύτηκε, δεν πρόλαβε να ξεφορτωθεί το πλακάτ και γκρεμοτσακίστηκε. Είπαν όμως ότι θα τον κρατήσουν στο συγκρότημα. 

Χίλια μπράβο τους. Το σπουδαιότερο είναι ότι έχουν μέλλον και θα τους ξαναδούμε μετά τις γιορτές σε νέα παράσταση. 

• Κάποιοι προφανώς αδαείς περί το άθλημα που ρωτούσαν για τη σημασία που έχουν οι καρέκλες στη διαδικασία δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα….

Καλές γιορτές σε όλους και πάντα τέτοια να έχουμε…..

Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΜΑΣ

Ακούω μέσα μου δυο φωνές, που αντιμάχονται η μια την άλλη και θέλουν να βρουν τρόπο να εκφραστούν.

Το περίεργο είναι ότι και οι δυο φωνάζουν το ίδιο πράγμα, αλλά με τόσο διαφορετικό τρόπο η κάθε μια.

Πιστεύω στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ λέει η μια φωνή. Είμαι αριστερός από τα γεννοφάσκια μου, πιστεύω στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην ισότητα και την αδελφότητα. Είμαι βέβαιος ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είχαν όλη την καλή θέληση να κάνουν αυτά που διακήρυσσαν, έδωσαν σκληρές μάχες με πολύ πιο δυνατούς αντιπάλους, μέσα σε συνθήκες που καθόλου δεν τους ευνοούσαν και αναγκάστηκαν να κάνουν μια στρατηγική υποχώρηση, αποδεχόμενοι πράγματα ενάντια στα πιστεύω τους. Έλεγαν πάντως τα σωστά πράγματα και αποφάσισαν να μην εγκαταλείψουν το σκάφος, αλλά να βοηθήσουν όσο γίνεται τους περισσότερο αδύναμους και να διαχειριστούν τουλάχιστο με εντιμότητα και διαφάνεια την καθημερινότητα και τις υποθέσεις της πατρίδας. Ναι πολλές αξίες της αριστεράς έχουν απαξιωθεί, αλλά κάποια δείγματα κοινωνικής πολιτικής υπάρχουν και ελπίζω να γίνουν περισσότερα όσο βγαίνουμε από την κρίση.

Και εγώ πιστεύω στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ λέει η άλλη φωνή μέσα μου. Ήμουνα πάντοτε νεοφιλελεύθερος, πιστεύω στην ελεύθερη αγορά, στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στην ελευθερία της βούλησης και στο δικαίωμα του ανθρώπου να επιλέγει ποιος θα τον κυβερνά μέσα από την ψήφο του. Αυτό το σύστημα που λέγεται κοινοβουλευτική δημοκρατία, έστω και στα πλαίσια του καπιταλισμού, έχει απόλυτα επικρατήσει και είναι το μοναδικό που εξασφαλίζει σήμερα την ποιότητα της ζωής που απολαμβάνουμε στη Δύση. Κατάλαβα έγκαιρα ότι στην Ελλάδα της κρίσης καμιά άλλη πολιτική δύναμη δεν μπορούσε να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι καιροί. Είδαμε πως έφυγαν κακήν κακώς οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η μόνη λύση για να παραμείνει η Ελλάδα στην τροχιά της Ευρώπης και του δυτικού τρόπου ζωής. Βέβαια με την πολιτική που ασκεί έχει προδώσει βασικές αξίες της αριστεράς, αλλά αυτό εμένα δεν με αφορά και δεν με προβληματίζει. Όταν καεί το χαρτί του θα επανέλθουν οι δυνάμεις εκείνες που είναι κοντύτερα στα δικά μου πιστεύω και ο κύκλος θα επαναληφθεί. Έτσι άλλωστε είναι η πολιτική. Και η ζωή.

Αρχίζει όμως και μια άλλη φωνή να ακούγεται μέσα μου. Δειλά στην αρχή, αλλά παίρνει να δυναμώνει και να θέλει να ακουστεί περισσότερο. Και τι λέει αυτή η άλλη φωνή; Μήπως πρέπει να φανταστούμε, να σχεδιάσουμε και να δημιουργήσουμε ένα κόσμο, όπου αυτά που έλεγε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να μπορούν να πραγματοποιηθούν; Μήπως πρέπει με όλο και με περισσότερο δυνατή φωνή να ακούσει όλη η ανθρωπότητα ότι ο σύγχρονος νεοφιλελεύθερος τρόπος διακυβέρνησης δεν είναι συμβατός με την επιβίωση της ανθρωπότητας, αφού μας οδηγεί συστηματικά προς την κλιματική καταστροφή; Αφού συνεχώς αυξάνει τις ανισότητες ανάμεσα στους λαούς, αλλά και ανάμεσα στους πολίτες της ίδια της χώρας; Μήπως τα παραμύθια της προστασίας των πιο αδύναμων στρωμάτων στην πραγματικότητα δεν οδηγούν  παρά σε μια διεύρυνση αυτών των στρωμάτων με την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης και την αύξηση της απόστασης από τους ολίγους εκλεκτούς; 

Μήπως τελικά η παρουσία πολιτικών και κομμάτων όπως ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο αποτελεσματική μέθοδος που χρησιμοποιεί σήμερα το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα για να εξουδετερώσει εκείνα τα κινήματα, που θα μπορούσαν να προσφέρουν την πραγματική αλλαγή; Κινήματα που υπάρχουν μεν και σήμερα, αλλά η εμβέλειά τους δεν είναι πολύ μεγάλη. Ένας βασικός λόγος γι αυτό είναι ότι έχουν στραμμένη την προσοχή τους σε συγκεκριμένα προβλήματα, που τους απασχολούν αμεσότερα. Δεν θα αργήσει όμως ο καιρός που όλοι αυτοί που αγωνίζονται άλλοι ενάντια στην κλιματική αλλαγή, άλλοι ενάντια στην αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα, άλλοι ενάντια στον αποκλεισμό των προσφύγων από τη ζωή που δικαιούνται, άλλοι ενάντια στην καταπίεση μειονοτήτων, στο ρατσισμό στη μισογυνία κλπ, θα βρουν τρόπο να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Και τότε πραγματικά υπάρχει ελπίδα να αλλάξει ο κόσμος.

Αυτά είναι που μου λέει αυτή η τρίτη φωνή μέσα μου.

Και τότε βέβαια παύω να πιστεύω στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ!

Διαβάζοντας....

Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, αναιμικιά, ουδέτερη, πάνω από τα πάθη αρετή. Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη. Αφήνουμε τη θύρα μας ανοιχτή στην αμαρτία. Δε βουλώνουμε τ' αφτιά μας να μην ακούσουμε τις Σειρήνες. Δε δενόμαστε από φόβο στο κατάρτι μιας μεγάλης Ιδέας, μήτε παρατούμε το καράβι και χανόμαστε γρικώντας, φιλώντας τίς Σειρήνες. Παρά εξακολουθούμε την πορεία μας, αρπάζουμε και ρίχνουμε τις Σειρήνες στο καράβι μας και ταξιδεύουν κι αυτές μαζί μας. Τούτη είναι, σύντροφοι, η καινούρια Ασκητική μας! 

Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική

ΜΟΥΤΖΑχεντίν καθωσπρεπισμού

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το Protagon.gr

Αμφιβάλλω αν ακόμα και σε εκείνον τον παλιό Νόμο 4000 περί τεντυμποισμού υπήρχε διάταξη που να προβλέπει την ποινικοποίηση της μούτζας. Αμφιβάλλω αν ποτέ, στις δεκαετίες συντήρησης, θρησκοληψίας και μικροαστισμού που ακολούθησαν τον πόλεμο, αλλά και πριν από αυτόν, σε περιόδους σκληρής Δεξιάς και δικτατοριών που είχαν ροπή στον καθωσπρεπισμό και τους ηθικοπλαστικούς δεκάρικους, βρέθηκε ποτέ φωστήρας να βγάλει εκτός νόμου τη μούτζα. Μια χειρονομία ελληνικότατη, ανθεκτικότατη, αντιπαθέστατη και αντιαισθητική.

Η μούτζα επιβιώνει, όπως πολλές άλλες απρεπείς χειρονομίες σε άλλους λαούς, γιατί τα χαμηλά ένστικτα ζητούν εύκολο και ανώδυνο τρόπο διοχέτευσης του θυμού. Είναι σαν τη βαλβίδα ασφαλείας της χύτρας που εκτονώνει τον βρασμό. Iσως είναι αναγκαίο κακό και σίγουρα σε ένα βαθμό αναπόφευκτο.

Oσο αποκρουστική και αν είναι, οπωσδήποτε είναι προτιμότερη από λεκτικές χυδαιότητες και ασφαλώς από τη χρήση βίας. Αυτό όμως που δεν σηκώνει αμφισβήτηση είναι ότι ο περιορισμός της δεν θα προέλθει από ποινές σαν αυτές που σκοπεύει σαν άλλος γυμνασιάρχης του ’50 να επιβάλει ο κ. Σπίρτζης.

Εκτός από τον δημοκρατικό κανόνα ότι σε μία φιλελεύθερη κοινωνία οι απαγορεύσεις και οι ποινές πρέπει να επιβάλλονται με φειδώ, υπάρχει κάτι σημαντικότερο. Η κοινωνία δεν διαπαιδαγωγείται με πρόστιμα αλλά με την Παιδεία και το δημόσιο υπόδειγμα.

Μιλώντας για Παιδεία την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ας κρατήσουμε τη σκηνή του νεαρού μαθητή που μούτζωνε τους επισήμους στην παρέλαση. Τότε η μούτζα ήταν πράξη αντίστασης και καθαγιαζόταν από τους σημερινούς ηθικολόγους. Oπως επικροτούσαν, και σήμερα ανέχονται, την αντικοινωνική συμπεριφορά διαφόρων αδέσποτων τύπων στα Πανεπιστήμια, με βιαιότητες κατά καθηγητών και φοιτητών (μέχρι και εναντίον ενός ΑΜΕΑ πρόσφατα) απλώς γιατί διαφωνούν μαζί τους. Από το ξύλο, τις ύβρεις και το χτίσιμο, καλύτερα να τους μούτζωναν, κ. Σπίρτζη. Θα ήταν και λιγότερο κωμικό για σας, που υποθάλπετε τη βία στα Πανεπιστήμια και τιμωρείτε τη μούτζα στους δρόμους.

Oσο για τα υποδείγματα που προσφέρει η κυβέρνησή σας στην κοινωνία, για τους δημόσιους άνδρες και γυναίκες που διαπαιδαγωγούν με το πρότυπό τους, μάλλον καταλαβαίνετε ότι η μούτζα είναι πολύ προτιμότερη από το σηκωμένο μεσαίο δάκτυλο του υπουργού στο γήπεδο, από τη γραβάτα με τους φαλλούς, από τις κραυγές «στα τέσσερα».

Μπροστά δε στα τιτιβίσματα και τις μαντινάδες άλλου υποδείγματος αστικής αγωγής μέσα στην κυβέρνηση, οι μούτζες φαντάζουν σαν χειρονομίες αβροφροσύνης και ευγένειας. Τι πρόστιμο θα βάζατε σε όλα αυτά, κ. υπουργέ; Δυστυχώς τα παραδείγματα κραυγαλέας έλλειψης αστικής ευπρέπειας και τα κρούσματα λούμπεν συμπεριφοράς στον κυβερνητικό βιότοπο είναι τόσα πολλά, που κάνουν τις ηθικολογικές μεγαληγορίες του κ. Σπίρτζη να ηχούν, περισσότερο από αφόρητοι καθωσπρεπισμοί, πρόκληση στη νοημοσύνη των πολιτών

Μουσική Πρόταση: Je suis Malade

Το τραγούδι αυτό έχει μεγάλη ιστορία. Το τραγούδησε η μεγάλη Dalida, κάνοντας το γνωστό στο ευρύ κοινό και φυσικά στη Γαλλία, όπου έγινε μια από τις μεγαλύτερες κλασικές επιτυχίες της Γαλλικής μουσικής.

Δημιουργός των στίχων και πρώτος ερμηνευτής αν και την ίδια χρονιά με τη Dalida είναι ο Serge Lama σε δίσκο που κυκλοφόρησε το 1973. Η μουσική είναι της Alice Dona.

Υπήρξε όμως και η μεγάλη επιτυχία της Lara Fabian, ενώ το έχει τραγουδήσει εξαιρετικά και ο δικός μας Γιώργος Περρής.

Νομίζω αξίζει να το ακούσουμε και στις τέσσερις εκτελέσεις

Ποίηση

Κ Α Θ Ω Σ  Η  Ο Μ Ι Χ Λ Η  Σ Η Μ Α Δ Ι Α  Δ Ε Ν 

Α Φ Η Ν Ε Ι 

του Λέοναρντ Κοέν

—

Καθώς η ομίχλη σημάδια δεν αφήνει

στο βαθυπράσινο το λόφο πάνω,

έτσι σημάδια δεν αφήνει και το σώμα μου

πάνω σου, ούτε ποτέ θ’ αφήσει.

Όταν γεράκι κι άνεμος συναντηθούν

μετά τι τους απομένει;

Έτσι εσύ κ’ εγώ συναντιόμαστε,

γυρίζουμε ύστερα, αποκοιμιόμαστε μετά.

Καθώς αντέχουν πολλές νύχτες

χωρίς φεγγάρι ή άστρο

έτσι κ’ εμείς θα το υπομείνουμε

αν φύγει ο ένας μας μακριά.

Μετάφραση: Ανδρέας Αγγελάκης

Μουσική Πρόταση: Bob Seger - Fire Inside

ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΜΑΣ

Γιατί επιλέγουμε τόσο μέτριους ηγέτες; Είναι ένα ερώτημα που οφείλει να μας απασχολήσει σοβαρά. 

Είναι θέμα περιορισμένων επιλογών; Είναι μήπως οι άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική ενός ορισμένου διαμετρήματος και αφού αναγκαστικά πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα σε αυτούς που το επιθυμούν, δεν έχουμε άλλες λύσεις;

Αλλά τότε ακολουθεί το ερώτημα: Γιατί μόνο τέτοιοι άνθρωποι ασχολούνται με την πολιτική; Που είναι οι άριστοι; Υπάρχουν άραγε άριστοι; Και με τι ακριβώς ασχολούνται;

Υπάρχουν βέβαια και άλλες εξηγήσεις. Ο λαός έχει την τάση να εκλέγει ανθρώπους που λένε πράγματα που θέλει να ακούσει. Τα δυσάρεστα δεν φέρνουν ψήφους. Αυτοί που έντιμοι  και λένε την αλήθεια είναι επόμενο να μην είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς. Άρα έξω από την εξίσωση οι έντιμοι και οι ειλικρινείς. 

Επίσης ο λαός έχει την τάση, ιδιαίτερα στην εποχή μας, να προτιμά ανθρώπους που του μοιάζουν. Που τον εκφράζουν, όπως λέγεται κατά κόρον. Που μιλάνε την ίδια γλώσσα με αυτόν. Αυτό είναι πράγματι ένα φαινόμενο της νεότερης εποχής, μετά τα μέσα του 20ου αιώνα. Πιο παλιά υπήρχε μια απαίτηση ο κυβερνήτης να είναι ένα σκαλί τουλάχιστο παραπάνω, να μπορεί δηλαδή να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει. 

Σήμερα αυτός που είναι ένα σκαλί πιο πάνω οφείλει να κατέβει στο ίδιο επίπεδο με εμάς. Αν θέλει να επιβιώσει πολιτικά θα πρέπει να ξεχάσει αυτά που ξέρει, απαιτείται να προδώσει τις αρχές και τις αξίες του και να παίξει το παιχνίδι όπως το παίζουν και οι άλλοι “επιτυχημένοι” του είδους.

Στην περίπτωση όμως που αυτό είναι αληθές δημιουργούνται επίσης νέα ερωτήματα. Γιατί οι άνθρωποι άλλαξαν συνήθειες και δεν επιθυμούν πλέον την επιλογή των αρίστων για να τους κυβερνούν; Μήπως οι εμπειρίες από τις εποχές που οι σχετικά καλύτεροι κυβέρνησαν δεν είναι και τόσο αξιοπρόσεκτες; Τον προηγούμενο αιώνα η ανθρωπότητα έζησε δύο παγκόσμιους πολέμους και ένα σωρό άλλες μεγάλες πολεμικές περιπέτειες. 

Σε αυτές όμως τις συρράξεις διακρίθηκαν κάποιοι ηγέτες και αναμφισβήτητα συνετέλεσαν και στην τελική έκβαση των πολέμων. Άρα οι καλοί και οι άξιοι χρειάζονται και μάλλον δεν συμφέρει να τεθούν στο περιθώριο. Τότε γιατί με τη συμπεριφορά μας του έχουμε στείλει εκεί;

Μπορεί, όμως, να κάνει κανείς και άλλες σκέψεις. Μήπως στην εποχή μας, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, δεν χρειαζόμαστε ηγέτες με ιδιαίτερα χαρίσματα, επειδή στην ουσία καμιά χώρα σχεδόν δεν κυβερνιέται από την εκλεγμένη της ηγεσία; Δεν είναι πιθανόν ακριβώς υπάλληλοι μιας πολυεθνικής ηγεσίας του πλούτου, αλλά ίσως δεν απέχουν και πολύ από τον χαρακτηρισμό αυτόν. Όταν οι πιο σημαντικές αποφάσεις παίρνονται σε υπερεθνικό επίπεδο από ανθρώπους που κινούν τα νήματα μέσα από διαδικασίες κάθε άλλο παρά δημοκρατικές και με κίνητρο κατ’ αρχήν την αύξηση της περιουσίας μιας μικρής κάστας, είναι επόμενο οι όποιοι ικανοί ηγέτες των κρατών του πλανήτη να είναι ανεπιθύμητοι. Η μόνη εξαίρεση είναι η περίπτωση που και εκείνοι ανήκουν στην κυβερνώσα κάστα, αλλά τότε είναι κάπως δύσκολο να φανταστεί κανείς το κίνητρό τους για να ασχοληθούν με την πολιτική. Είναι πολύ απλούστερο να έχουν κάποιους άλλους για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά που λέγεται διακυβέρνηση μιας χώρας και να υφίστανται την τριβή με την επίλυση προβλημάτων της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων. 

Αυτές είναι κάποιες απλές σκέψεις πάνω σε ένα σύνθετο πρόβλημα. Σίγουρα υπάρχουν και άλλες πολλές εκδοχές, αλλά νομίζω το βασικό δεδομένο είναι αναμφισβήτητο: μας κυβερνούν μέτριοι άνθρωποι!

Και εμείς τους ανεχόμαστε και τους ψηφίζουμε!

Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών, ειδωλολατρών;

Του Κοσμά Βίδου, από το Protagon.gr

Τον περασμένο Μάιο ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, πολιτικοί, κλήρος και πιστοί, υποδέχτηκαν με τιμές αρχηγού κράτους το λείψανο της Αγίας Ελένης, μητέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, που μας ήρθε από τη Βενετία. Μαζί του κατέφθασε και σταυρός με τίμιο ξύλο –αυτό το ανεξάντλητο εδώ και αιώνες τίμιο ξύλο που βρίσκεις ακόμα και στην πραμάτεια των πλανόδιων πωλητών έξω από εκκλησίες και μοναστήρια.

Την ίδια εποχή έγινε η υποδοχή «αποτμήματος αγίου Δακτύλου του Αποστόλου Ανδρέου» στην Αγία Φιλοθέη Ψυχικού, ενώ στον ίδιο ναό ετέθη λίγο αργότερα προς προσκύνηση το λείψανο του Αγίου Χριστόφορου.

Τον περασμένο Οκτώβριο οι πιστοί συνωστίσθηκαν σε εκκλησία του Βύρωνα για να προσκυνήσουν τα λείψανα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης που είχαν έρθει από τη Μυτιλήνη.

Από τη Μυτιλήνη στη Θεσσαλονίκη ταξίδεψε προσφάτως η κάρα του Αγίου Ραφαήλ. Την υποδέχτηκε ο μητροπολίτης Ανθιμος, καλώντας τους πιστούς να προσευχηθούν στον Αγιο για τις δυσκολίες που έχουν.

Την εποχή της μεγάλης φτώχειας τα οστεοφυλάκια της Εκκλησίας ανοίγουν το ένα μετά το άλλο, και τα ιερά λείψανα ταξιδεύουν σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό με το αζημίωτο, στην αναβίωση ενός ιδιότυπου θρησκευτικού Μεσαίωνα. Η ελπίδα που χαρίζουν αυτά τα κόκαλα στον πιστό που θα σπεύσει να προσκυνήσει –είναι εντυπωσιακή, διαβάζω, η προσέλευση εδώ και λίγες εβδομάδες για την Τίμια Ζώνη της Θεοτόκου στη Νέα Ιωνία– μεταφράζεται σε εκατοντάδες, ακόμα και σε χιλιάδες ευρώ εσόδων για τα ταμεία των εκκλησιών που τα φιλοξενούν.

Η πνευματικότητα της θρησκείας υποβαθμίζεται ενώ μια νέα ειδωλολατρία επιβάλλεται

Η εμπορευματοποίηση (και γελοιοποίηση) της πίστης γίνεται όχι απλώς με την ανοχή αλλά και με τη συμμετοχή κορυφαίων πολιτειακών αρχόντων, βουλευτών, υπουργών, ακόμα και του Προέδρου της Δημοκρατίας. Γιατί και ο Προκόπης Παυλόπουλος παρέστη στην υποδοχή του λειψάνου της Αγίας Ελένης. Σφιχταγκαλιασμένα κράτος και Εκκλησία καλούν τον υπερφορολογημένο, άνεργο, εξαθλιωμένο πολίτη να αναζητήσει παρηγοριά σε νεκροκεφαλές, κομμένα δάχτυλα και πορφυροντυμένες μούμιες. Η πνευματικότητα της θρησκείας υποβαθμίζεται ενώ μια νέα ειδωλολατρία επιβάλλεται.

Την ίδια στιγμή (χρειάζεται να το υπενθυμίσουμε;) η γνησιότητα των ιερών οστών είναι τόσο αμφισβητήσιμη όσο και οι θαυματουργές ικανότητές τους. Ο σκελετός του Ιωάννη του Προδρόμου είναι σκορπισμένος σε όλο τον κόσμο, με ένα δάχτυλο να φυλάσσεται στο Αγιον Ορος, ένα δόντι στην ιταλική Μόντσα, μέρος της κάρας του στη Δαμασκό, το πάνω μέρος της κάρας στην Κωνσταντινούπολη… Αποτελούν άραγε όλα αυτά μέρη του ίδιου πτώματος; Και δεν είναι ο μόνος χιλιοδιαμελισμένος μάρτυρας του Χριστιανισμού. Υπάρχει, μεταξύ άλλων, και ο Αγιος Σπυρίδωνας, του οποίου η δεξιά χείρα μεταφέρθηκε τον περασμένο Οκτώβριο από την Κέρκυρα στις ΗΠΑ προκειμένου να το προσκυνήσουν οι εκεί  πιστοί. Δια του διαμελισμού, κόκαλο το κόκαλο, όλοι θα πάρουν!

Με αυτά και με εκείνα είδαμε να εκτίθενται σε προσκύνημα η ζακέτα και οι παντόφλες του αγίου Παΐσιου. Για τον αφελή, απελπισμένο, δυστυχισμένο, αδύναμο και τρομαγμένο άνθρωπο που μέσα στην απόγνωσή του πίστεψε πως ανάβοντας ένα κερί σε δύο πασούμια μπορεί να γίνει αποδέκτης της Θείας Χάριτος τι να πεις; Μόνο να τον λυπηθείς και να τον συμπονέσεις μπορείς. Εξάλλου, μέσα στην αδυναμία μας όλοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, μπορεί να γίνουμε θύματα κάποιου επιτήδειου. Οταν όμως αυτός ο επιτήδειος έχει τη μορφή της Εκκλησίας, τότε οι ευθύνες και των επικεφαλής της που επιτρέπουν και οργανώνουν τέτοιες φιέστες και του κράτους που όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά και υποστηρίζει αυτό το εμπόριο ψυχών είναι τεράστιες.

Τι να προσθέσει κανείς; Ότι αυτά σε συμβαίνουν σε κράτος της Ευρώπης το 2017;

Άνθη 18 Νοεμβρίου....

Ζαγοροχώρια Νοέμβριος 2017

Φθινοπωρινή Ίριδα

Η Ίριδα σε φωτογραφίες του Ορέστη...

Ποίηση

DOCTORS

by Anne Sexton

They work with herbs

and penicillin.

They work with gentleness

and the scalpel.

They dig out the cancer,

close an incision

and say a prayer

to the poverty of the skin.

They are not Gods

though they would like to be;

they are only human

trying to fix up a human.

Many humans die.

They die like the tender,

palpitating berries

in November.

But all along the doctors remember:

First do no harm.

They would kiss if it would heal.

It would not heal.

If the doctors cure

then the sun sees it.

If the doctors kill

then the earth hides it.

The doctors should fear arrogance

more than cardiac arrest.

If they are too proud,

and some are,

then they leave home on horseback

but God returns them on foot.

Το φεγγάρι πριν από λίγο....

Ποίηση

Π Ι Κ Ρ Ι Α

του Νίκου Καββαδία

Ξέχασα κείνο το μικρό κορίτσι από το Aμόι

και τη μουλάτρα που έζεχνε κρασί στην Tενερίφα,

τον έρωτα, που αποτιμάει σε ξύλινο χαμώι,

και τη γριά που εμέτραγε με πόντους την ταρίφα.

Tο βυσσινί του Tισιανού και του περμαγγανάτου,

και τα κρεβάτια ξέχασα τα σαραβαλιασμένα

με τα λερά σεντόνια τους τα πολυκαιρισμένα,

για το κορμί σου, που έδιωχνε το φόβο του θανάτου.

Ό,τι αγαπούσα αρνήθηκα για το πικρό σου αχείλι:

τον τρόμο που δοκίμαζα πηδώντας το κατάρτι,

το μπούσουλα, τη βάρδια μου και την πορεία στο χάρτη,

για ένα δυσεύρετο μικρό θαλασσινό κοχύλι.

Tον πυρετό στους Tροπικούς, του Rio τη μαλαφράντζα,

την πυρκαγιά που ανάψαμε μια νύχτα στο Mανάο.

Tη μαχαιριά που μού ‘δωσε ο Mαγιάρος στην Kωστάντζα

και «Σε πονάει με τη νοτιά;» ―Όχι, απ’ αλλού πονάω.

Tου τρατολόγου τον καημό, του ναύτη την ορφάνια,

του καραβιού που κάθισε την πλώρη τη σπασμένη.

Tις ξεβαμμένες στάμπες μου, που ‘χα για περηφάνια,

για σένα, που σαλπάρισες, γολέτα αρματωμένη.

Tί να σου τάξω, ατίθασσο παιδί, να σε κρατήσω;

Παρηγοριά μου ο σάκος μου, σ’ Aμερική και Aσία.

Σύρμα που εκόπηκε στα δυο και πώς να το ματίσω;

Kατακαημένε, η θάλασσα μισάει την προδοσία.

Kατέβηκε ο Πολύγυρος και γίνηκε λιμάνι.

Λιμάνι κατασκότεινο, στενό, χωρίς φανάρια,

απόψε που αγκαλιάστηκαν Eβραίοι και Mουσουλμάνοι

και ταξιδέψαν τα νησιά στον πόντο, τα Kανάρια.

Γέρο, σου πρέπει μοναχά το σίδερο στα πόδια,

δύο μέτρα καραβόπανο, και αριστερό τιμόνι.

Mια μέδουσα σε αντίκρισε γαλάζια και σιμώνει

κι ένας βυθός που βόσκουνε σαλάχια και χταπόδια.

Ποίηση

Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ

του Μανόλη Αναγνωστάκη

Oι στίχοι αυτοί μπορεί και νά ‘ναι οι τελευταίοι

Oι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν

Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια

Aυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι

Tα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά

Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος

Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα

Kαι τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις

Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός

Nα γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα ενός Πρωθυπουργού

Του Χαρίδημου Τσούκα, απ΄π το protagon.gr

Πηγαίνει σε συναντήσεις κορυφής με άλλους ηγέτες χωρίς γραβάτα, σα να επισκέπτεται κομματική εκδήλωση, δεξίωση βάπτισης ή δείπνο φιλικού ζευγαριού.

Αδυνατεί να κάνει τις απαραίτητες διακρίσεις μεταξύ κοινωνικών συμφραζομένων (social contexts) και την ανάγκη που προκύπτει για διαφορετική ενδυμασία.

Δεν καταλαβαίνει ο κακόμοιρος ότι (και) το ρούχο σηματοδοτεί – δεν τους τα έμαθαν ποτέ στην ΚΝΕ αυτά, ενώ η «πολιτική επανάσταση» του Μάο, που τόσο θαύμαζε εκ τους ασφαλούς, του δίδαξε ότι η γραβάτα είναι αστική πολυτέλεια. (Οι «ταξικές» του αντιλήψεις δεν τον αποτρέπουν να στέλνει τα παιδιά του στο ακριβότερο ιδιωτικό σχολείο της χώρας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Ανοίγει το στόμα του να μιλήσει αγγλικά και ντρέπεσαι για λογαριασμό του – πρόκειται για εκείνο το συναίσθημα ντροπής (embarrassment για την ακρίβεια) που νοιώθεις όταν ένας στενός συγγενής σου είναι μισομεθυσμένος ή πέρδεται σε μια κοινωνική εκδήλωση.

Ο αμοραλιστής εαυτός του δεν φαίνεται μόνο από τα αναρίθμητα ψέματα που έχει πει και την ασύστολη δημαγωγία του, αλλά και από την απουσία του αισθήματος ντροπής. (Η βίωση της ντροπής δηλώνει άτομο με στοιχειώδη ηθική συγκρότηση, λένε οι ηθικοί φιλόσοφοι). Ο Τσίπρας δεν δείχνει να έχει μάθει να βιώνει αυτό το συναίσθημα (πρόκειται για ένα «bourgeois feeling»), γι’ αυτό και δεν κοκκινίζει ούτε, έστω, αυτοσαρκάζεται, όπως θα κάναμε οι περισσότεροι αν λέγαμε το απίστευτο «we have eaten the camel, now we must eat the queue». Δεν γνωρίζουμε την οικογενειακή ανατροφή του, αλλά η πολιτική αγωγή του δεν έχει καλλιεργήσει τέτοιου είδους συναισθηματική ευφυία.

Δεν απέκτησε τη μετα-γνωστική (meta-cognitive) ικανότητα να ξέρει ότι δεν ξέρει. Επιμένει να συνδιαλέγεται στα αγγλικά σε διεθνείς εκδηλώσεις, χωρίς να τον ενοχλεί η αυτο-γελοιοποίησή του, αν και, ομολογουμένως, παρέχει πολύτιμο παιδαγωγικό υλικό σε δασκάλους και γονιούς. (Οταν θέλω να πειράξω τις κόρες μου για τα Αγγλικά τους, με την προσδοκία ότι θα φιλοτιμηθούν να τα βελτιώσουν, τους λέω «ελάτε τώρα, αυτά είναι αγγλικά Τσίπρα, μπορείτε πολύ καλύτερα». Σε ευχαριστώ Αλέξη.).

Η συναισθηματική ακηδία του δεν παράγει έπαρση αλλά, εδώ είναι το ενδιαφέρον, συνοδεύεται με εκείνη τη γλώσσα του σώματος που προδίδει είτε υπερβολική χαλαρότητα (ελαφρά πλήξη και αδιαφορία – π.χ. συνάντηση με τον Ομπάμα), είτε το διαρκές χαμόγελο του ανθρώπου που θέλει να αρέσει στο συνομιλητή του (συνάντηση με Τραμπ).

Ο άνθρωπος που κατέχει το σημαντικότερο αξίωμα στη χώρα αισθάνεται άνετα στην καφετέρια (ή στην καντίνα του κόμματός του, καλύτερα), να κάνει πλάκα με την παρέα του (ή τους «συντρόφους» του), και να παπαρολογεί περί παντός απλωμένος σε τέσσερεις καρέκλες. Δυσκολεύεται, όμως, να αναπτύξει ένα συγκροτημένο επιχείρημα με βάθος, να πάρει συνεπείς αποφάσεις, να σταθεί με κύρος (πόσο μάλλον να διαλεχθεί και να διαπραγματευθεί) απέναντι στους ομοτέχνους του, στο αυστηρώς χορογραφημένο περιβάλλον της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής.

Φαντάζεστε πώς τον βλέπουν οι υπόλοιποι; Αν είσαι η Λαγκάρντ λ.χ. δεν θα νοιώσεις ότι έχεις απέναντί σου έναν γραφικό ανατολίτη που τα μισά που του λες δεν τα καταλαβαίνει, αλλά κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι, μιλά πεζοδρομιακά αγγλικά που δεν κατανοείς, και, για να κρύψει την άγνοιά του, διαρκώς χαμογελά;

Η ηγεσία αποτυπώνεται τόσο στη γλώσσα όσο και στην εκφραστική του σώματος. Δεν είναι τυχαίο ότι μιλάμε μεταφορικά για ηγετικό ανάστημα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να αποδώσει ακριβέστερα τη σοβαροφανή αμορφωσιά, την καφενόβια φρασεολογία και την παρεϊστικη νοοτροπία που δίνουν τον τόνο στα πανεπιστήμια, τα κόμματα, και τους δημόσιους οργανισμούς, σηματοδοτώντας, εν τέλει, την κατάντια της χώρας, από το να έχει έναν άνθρωπο σαν τον Τσίπρα να την εκπροσωπεί διεθνώς.

Μην θυμώνετε, όμως, συμπολίτες μου: όσοι τον ψηφίσατε (δύο φορές μάλιστα…) είδατε στην εικόνα του κάτι από τον δικό σας εαυτό… Ελπίζω, εσείς τουλάχιστον, να ντρέπεστε!

* Ο Χαρίδημος Κ. Τσούκας (www.htsoukas.com) είναι καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick

O μεγάλος καμηλιέρης

Του Αλέκου Παπαναστασίου, από το protagon.gr

Είπε λοιπόν ο Αλέξης στο Ινστιτούτο Brookings ότι φάγαμε την καμήλα και ότι μας μένει η ουρά, αλλά είπε την ουρά όχι «tail», σαν αυτή δηλαδή του γαϊδάρου που στην ομιλία του έγινε καμήλα, αλλα «queue» σαν την ουρά που περιμένουμε στην εφορία ή στην τράπεζα και γελάσαμε πάλι με τα αγγλικά του. Γελάσαμε, ή μελαγχολήσαμε με τις γνώσεις του Πρωθυπουργού της χώρας, οι οποίες μάλιστα εκτέθηκαν σε διεθνές ακροατήριο. Αλλά δεν σταθήκαμε στο γεγονός ότι από το 2013 την ίδια παροιμία ακούμε, την έλεγε συχνά -στα ελληνικά με μενού τον γάιδαρο- ο Αντώνης Σαμαράς. Και τέσσερα χρόνια έπειτα, εξακολουθούμε να τρώμε την ίδια ουρά.

Είναι και αυτό μια τέχνη του Αλέξη Τσίπρα. Τόνοι φαιάς ουσίας ξοδεύτηκαν -και συνεχίζουν να ξοδεύονται- για να χλευάσουμε τα ανεπαρκή αγγλικά του, στερώντας μας την κατανόηση ότι τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά είμαστε στην ίδια κατάσταση, με ευθύνη και δική του, αν όχι αποκλειστικά δική του. Με έναν παράδοξο τρόπο η επικοινωνία παίζει και πάλι τον καταπραϋντικό ρόλο της.

Αλλωστε δεν είναι μόνο η καμήλα. Οποιος παρακολούθησε την ομιλία του στο φημισμένο Ινστιτούτο της Ουάσιγκτον είδε έναν άνθρωπο χυμένο σε μια πολυθρόνα, να κρεμάει τα χέρια του στην πλάτη της, να μιλάει και να αστειεύεται σαν να βρίσκεται στο καφενείο του Αθαμανιού στην Αρτα – που λογικά θα πρέπει να έχει πολυθρόνες αν αναλογιστείς πόσο κουράζονται χορεύοντας καγκελάρη.

Και δεν είναι μόνο η γλώσσα του σώματος που συχνά-πυκνά επανέρχεται, είτε κάθεται αμήχανος δίπλα στον Ομπάμα και στον Ολάντ, είτε συζητώντας στο Brookings Institution. Είναι και το τι λέει. Ολα ένα αστείο, ένα χορατό, ένα γέλιο, μια αμελετησιά στα όρια του γελοίου.

Οταν, λέει, ο πρόεδρος των ΗΠΑ τον ρώτησε για τις σχέσεις της Ελλάδας με το Ιράν, ο δικός μας τού απάντησε ότι «είχαμε ένα προβληματάκι πριν από 3.000 χρόνια αλλά από τότε τίποτα». Αν υπήρχε λίγο περισσότερο κέφι θα του φώναζε και ένα «this is Spartaaaa!», αλλά μάλλον επιστράτευσε τη γνωστή του αυτοσυγκράτηση.

Ο Τραμπ μπορεί να εκτίμησε το χαβαλέ του συνομιλητή του. Αλλά για να μην τρελαθούμε, το να σε εκτιμά ο Τραμπ δεν είναι κάτι θετικό, τουναντίον. Κι όμως οι «κυβερνητικές πηγές» θριαμβολογούσαν πόσο «καλή χημεία» είχαν μεταξύ τους οι δύο άνδρες και πόση κατανόηση υπήρχε ανάμεσά τους!

Μιλάμε για έναν πρόεδρο των ΗΠΑ που μέσα σε εννέα μήνες: έχει επιχειρήσει να καταργήσει την όποια δημόσια κοινωνική ασφάλιση υπήρχε στη χώρα του υπέρ των αδυνάμων, έχει προωθήσει ό,τι ρατσιστικό και αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο μπορεί να περάσει από το τελευταίο ανθρωπιστικό ανάχωμα της αμερικανικής Δικαιοσύνης, έχει ταυτίσει τους ακροδεξιούς νεοναζί με τους αντιρατσιστές, έχει γελοιοποιήσει διεθνείς οργανισμούς, χαϊδεύει τα πυρηνικά του όπλα απειλώντας με ένα ολοκαύτωμα, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι αποδεδειγμένα μισογύνης και σεξιστής.

Με αυτόν τον τύπο -που ναι, είχε δίκιο τον Μάιο του 2016, όντως είναι «διαβολικός»- ο κ. Τσίπρας είχε λέει «εξαιρετική χημεία». Και οι κυβερνητικές πηγές μετέδιδαν ενθουσιασμένες πως «η αλήθεια είναι ότι στις ΗΠΑ, όσο και αν έχουμε ασκήσει κριτική περί ιμπεριαλισμού κλπ, υπάρχει ένα επίπεδο ελευθερίας που δεν υπάρχει αλλού στον κόσμο, και για αυτό ακριβώς ο Πρωθυπουργός μίλησε για κοινές αξίες». Πού ακριβώς τις βρήκε τις κοινές αξίες με την Αμερική του Τραμπ ο κ. Τσίπρας;

Εκτός και αν πάλι ήταν μια πλάκα. Διόλου απίθανο. Εδώ μπροστά στον Πάπα Φραγκίσκο έλεγε ανέκδοτα σεφερλιδικού επιπέδου για τον προκαθήμενο της Καθολικής Εκκλησίας που τον φέραμε στη Λέσβο γιατί το Προσφυγικό είναι ένα «καθολικό» πρόβλημα.

Ο κ. Τσίπρας είναι ένας θαυμαστής του «Μεγάλου Τιμονιέρη». Που πάει στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο και φωνάζει «venceremos». Που συζητάει με τον Τραμπ για τον πόλεμο που κάνουν και στους δυό τους τα «κακά» μέσα ενημέρωσης. Και που μετά τρέχει να συζητήσει για Ευρώπη και δανεικά με τη Μέρκελ και τον Μακρόν.

Ολα ένα τρολάρισμα, ένα επιφανειακό πέρασμα χωρίς τον απαραίτητο βαθμό σύνδεσης. Που έχει βέβαια και αυτό την πολιτική χρησιμότητά του: ο Αλέξης μοιάζει να είναι ένας από τους ψηφοφόρους (του). Ο μέσος όρος του Ελληνα, για τον οποίο τα μισά είναι πλάκα και τα άλλα μισά έχθρες, ο μέσος όρος με τα κουτσά-στραβά αγγλικά και τα ελληνικά της «Κόπρου του Αυγέα (sic)» και της «εξαιτίας του γεγονός (sic)». Ο μέσος όρος που επιχειρηματολογεί μόνο με συνθήματα και τσιτάτα για τα social media – υπό αυτήν την έννοια τα βρίσκει απολύτως με τον Τραμπ.

Λογικά άλλωστε και η καμήλα δεν είναι καμιά τυχαία. Είναι από το γνωστό καραβάνι που προχωρά.

Και ο όπως πάντα εξαιρετικός Δημήτρης Χαντζόπουλος, από την Καθημερινή.