Το μυθιστόρημα αυτό που έχει βραβευτεί το 2008 με το βραβείο Médicis είναι μια πραγματικά πολύ φιλόδοξη δουλειά του Γάλλου συγγραφέα de Roblés.
Κύριος πρωταγωνιστής είναι ένας ανταποκριτής τύπου, ο Eléazard von Wogau, που έχει ουσιαστικά αποσυρθεί κάπου στα βορειοανατολικά της Βραζιλίας και που έχει αποξενωθεί από τη γυναίκα του, μια Καθηγήτρια Πανεπιστημίου παλαιοντολόγο, που έχει φύγει με μικρή επιστημονική συντροφιά σε μια απόμακρη περιοχή του Αμαζονίου σε αναζήτηση παλαιολιθικών ευρημάτων και τη δεκαοχτάχρονη κόρη του που είναι φοιτήτρια σε ένα μικρό Πανεπιστήμιο και ζει μια έντονα ερωτική ζωή, χωρίς κανένα φραγμό.
Ο καθένας από τους τρεις ζει τη δική του περιπέτεια, που όλες είναι το ίδιο συναρπαστικές.
Ο Eléazard έχει πέσει με τα μούτρα στη μελέτη ενός απόκρυφου χειρόγραφου, άγνωστου μέχρι στιγμής, που περιγράφει τη ζωή και το έργο του ιησουίτη πανεπιστήμονα του 17ου αιώνα Athanase Kircher, γραμμένο υποτίθεται από τον πιο πιστό του μαθητή. Κι ενώ είναι έτσι απασχολημένος έρχεται μια όμορφη και μυστηριώδης νεαρή ιταλίδα να του αποσπάσει την προσοχή με “κίνδυνο” να τον οδηγήσει σε άλλους ατραπούς.
Στην ιστορία όμως εμπλέκονται και άλλοι ενδιαφέροντες ήρωες, σε παράλληλες ιστορίες, όπως ένας ανάπηρος νεαρός ζητιάνος με επαναστατικές ιδέες και ένας αδίστακτος και φαύλος κυβερνήτης,κουβαλώντας ο καθένας τις ανησυχίες του, αλλά και το δικό του περιβάλλον.
Το μυθιστόρημα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, καθώς κυλά συνέχεια από την απίθανη ζωή του Kircher του 17ου αιώνα στη σημερινή Βραζιλία και μάλιστα στις διαφορετικές τοποθεσίες, όπου ζουν οι πρωταγωνιστές. Η αφήγηση είναι πολύ ζωντανή, η γλώσσα εξαιρετικά πλούσια, οι αναφορές σε μουσική και λογοτεχνία ευάριθμες και ενδιαφέρουσες.
Όπως φαίνεται από αυτά που γράφω ο συγγραφέας ξανοίγεται σημαντικά και αυτό συνήθως αποτελεί πρόβλημα, όταν πρέπει κάπως η ιστορία να τελειώσει, αλλά δεν θα πω περισσότερα για την αποτελεσματικότητα του συγγραφέα στον τομέα αυτόν, ώστε να μην δημιουργήσω προβλήματα σε όποιον τυχόν θέλει να διαβάσει το έργο*, που πάντως βεβαιώνω ότι αξίζει τον κόπο, σε όσους αγαπούν τέτοιες "εξωτικές" ιστορίες.
Απλά για να πάρετε μαι εικόνα, δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα αν πω ότι είναι κάτι που αποτελεί ένα συνδυασμό από Ουμπέρτο Εκο και Ιντιάνα Τζόουνς.
*Έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά με τίτλο: “Εκεί που ζουν οι τίγρεις”, αλλά έχω διαβάσει το πρωτότυπο και δεν μπορώ να έχω γνώμη για την ελληνική έκδοση.
Θα πίστευε κανείς ότι (η ηδονή) στα χρόνια που ακολούθησαν, είχε όλον τον καιρό να μεταπηδήσει από τους οραματισμούς του ποιητή στο στίβο της καθημερινής ζωής. Δυστυχώς. Φοβούμαι ότι δεν έχει μετακινηθεί από κει. ´Οπως και να το κάνουμε, και παρά την υποτιθέμενη πρόοδο, η κακομεταχείριση της ηδονής διαρκεί ως τις μέρες μας χωρίς ανάπαυλα. Την ομιλία των σωμάτων οι κοινωνίες φρόντισαν ανέκαθεν, σαν ευσεινήδητες τηλεφωνήτριες, να τη συνδέουν με τη χυδαιότητα. Κι όταν, επαναστατώντας, ένας Μαρκήσιος ντε Σαντ τολμά μια μέρα ν' αδράξει τα σύρματα, είναι για να μας συνδέσει με κάτι εξίσου απαράδεκτο: τη βιαιότητα. Πάλι τα ίδια. Ο νοσηρός ρασοφόρος και ο νοσηρός ελευθεριαστής δίνουν τα χέρια, ώστε όλα εκείνα τα παθητικά κρυφοψυθιρίσματα, όλες εκείνες οι υπέροχες μικρές κραυγές, αντί να ευφράνουν τη συνείδησή μας, να την ταράξουν. Σίγουρα, και παρά τη θέληση του Θεού, δεν είμαστε καμωμένοι για να εισπράττουμε προκαταβολές Παραδείσου.
Κύριος πρωταγωνιστής είναι ένας ανταποκριτής τύπου, ο Eléazard von Wogau, που έχει ουσιαστικά αποσυρθεί κάπου στα βορειοανατολικά της Βραζιλίας και που έχει αποξενωθεί από τη γυναίκα του, μια Καθηγήτρια Πανεπιστημίου παλαιοντολόγο, που έχει φύγει με μικρή επιστημονική συντροφιά σε μια απόμακρη περιοχή του Αμαζονίου σε αναζήτηση παλαιολιθικών ευρημάτων και τη δεκαοχτάχρονη κόρη του που είναι φοιτήτρια σε ένα μικρό Πανεπιστήμιο και ζει μια έντονα ερωτική ζωή, χωρίς κανένα φραγμό.
Θα σου πουν με εκατό τρόπους, κάποιους υπαινικτικούς και κάποιους όχι, ότι πρέπει να συνεχίσεις να σκαρφαλώνεις και ποτέ να μην είσαι ικανοποιημένος εκεί που είσαι, ποιος είσαι και τι κάνεις. Υπάρχουν ένα εκατομμύρια τρόποι να πουλήσεις τον εαυτό σου και σου υπόσχομαι ότι θα ακούσεις γι’ αυτούς.
